Werk & Studie
alle pijlers
Vrouwenopvang/tienermoederopvang/penitiair inrichtingswerker
donderdag 1 oktober 2009 om 08:41
Ik werk in de vrouwenopvang. Om precies te zijn de 24 uurs crisis dienst. Ik werk in de crisisgroepen en de woonunits en doe late diensten, weekenddiensten en nachtdiensten.
Het is een erg afwisselende job waarbij op hoogtempo gewerkt wordt, zoiets als pauze niet bestaat en je continu moet omschakelen en op je quivive moet zijn. Zoals ik vannacht tegen een collega zei: ogen en oren in je rug moet je hier hebben!
Onze doelgroep bestaat voornamelijk uit tienermoeders uit de sociaal lagere millieu's, loverboy-slachtoffers en allochtone vrouwen.
Soms heb ik de behoefte om mijn verhaal te doen . Wie herkent dit?
Het is een erg afwisselende job waarbij op hoogtempo gewerkt wordt, zoiets als pauze niet bestaat en je continu moet omschakelen en op je quivive moet zijn. Zoals ik vannacht tegen een collega zei: ogen en oren in je rug moet je hier hebben!
Onze doelgroep bestaat voornamelijk uit tienermoeders uit de sociaal lagere millieu's, loverboy-slachtoffers en allochtone vrouwen.
Soms heb ik de behoefte om mijn verhaal te doen . Wie herkent dit?
donderdag 1 oktober 2009 om 08:52
En dan zit ik hier nu, doodmoe, en met mijn eigen kinderen, en dan denk ik: goh wat hebben wij het eigenlijk goed samen. Dat ga je je wel heel erg beseffen door dit werk, dat wel.
Mensen vragen ook wel eens waarom ik voor deze doelgroep heb gekozen. Maar dat heb ik altijd al wel gehad, dat ik iets heb met die zgn zelfkant van de samenleving. Waarom weet ik ook niet. Ik denk omdat het bij mij past.
Voor andere meiden die in soortgelijke job werkzaam zijn, waarom hebben jullie voor deze tak van sport gekozen??
Mensen vragen ook wel eens waarom ik voor deze doelgroep heb gekozen. Maar dat heb ik altijd al wel gehad, dat ik iets heb met die zgn zelfkant van de samenleving. Waarom weet ik ook niet. Ik denk omdat het bij mij past.
Voor andere meiden die in soortgelijke job werkzaam zijn, waarom hebben jullie voor deze tak van sport gekozen??
donderdag 1 oktober 2009 om 09:00
Ha Zoyla,
Wat een heavy baan zeg.
Ik heb wat ervaring met moeilijke doelgroepen. Ik heb een jaar met randgroepjongeren gewerkt. Zeg maar, veel allochtonen jongeren met veelal juridische problematiek. Bij ons in het dagactiviteitencentrum kwamen jongeren via de reclassering die de meest verschrikkelijke dingen op hun kerfstok hadden.
ook best heavy. De verhalen die je hoort, ook van asielzoekers die voorin de oorlog gevochten hadden. Die dingen hebben z'on indruk gemaakt.
Ik heb uiteindelijk voor een totaal andere doelgroep gekozen, ik werk in de zorg.
Mijn moeder heeft op een verslavingscentrum gewerkt, als hulpverleenster. Dat was ook heel confronterend..
Ik moet zeggen dat ik het wel eens mis, dat werken met zgn 'probleemjongeren'.
Maar ik stond in die tijd nog niet zo stevig in mijn schoenen, was erg jong. Helaas heb ik er op een harde manier van geleerd.
Toch denk ik dat ik er ooit wel weer eens voor zou kiezen. Of in de jeugdzorg. Het blijft trekken.
Wat een heavy baan zeg.
Ik heb wat ervaring met moeilijke doelgroepen. Ik heb een jaar met randgroepjongeren gewerkt. Zeg maar, veel allochtonen jongeren met veelal juridische problematiek. Bij ons in het dagactiviteitencentrum kwamen jongeren via de reclassering die de meest verschrikkelijke dingen op hun kerfstok hadden.
ook best heavy. De verhalen die je hoort, ook van asielzoekers die voorin de oorlog gevochten hadden. Die dingen hebben z'on indruk gemaakt.
Ik heb uiteindelijk voor een totaal andere doelgroep gekozen, ik werk in de zorg.
Mijn moeder heeft op een verslavingscentrum gewerkt, als hulpverleenster. Dat was ook heel confronterend..
Ik moet zeggen dat ik het wel eens mis, dat werken met zgn 'probleemjongeren'.
Maar ik stond in die tijd nog niet zo stevig in mijn schoenen, was erg jong. Helaas heb ik er op een harde manier van geleerd.
Toch denk ik dat ik er ooit wel weer eens voor zou kiezen. Of in de jeugdzorg. Het blijft trekken.
donderdag 1 oktober 2009 om 09:02
donderdag 1 oktober 2009 om 09:05
Zoyla ik heb dit werk ook gedaan maar niet crisisopvang. Daarentegen was het wel vaak crisis Dus herken erg wat je schrijft. Wat betreft het terugvallen van de vrouwen is iets waar ik me niet al te druk over maakte, in die zin, dat calculeerde ik in. Hou afstand daarin want anders ga je het niet trekken in dit werk. Mijn uitgangspunt was altijd als ik 1 iemand geholpen heb al is het maar een kleine stap vooruit is dat al heel wat. Over het algemeen verwachtte ik niet van mezelf dat ik ze wel even kon 'redden' .
Ik had destijds voor dat werk gekozen omdat mij het ook aantrok, die zelfkant van de samenleving. Maar heb het niet al te lang gedaan hoor, de spanningen en dreigende escalaties op de groep , geen zin meer in na verloop van tijd. Denk dat ik 3 jaar ongeveer dit werk gedaan heb, en toen was het echt wel klaar Ik vroeg me af of je intervisie krijgt op je werk? Want op je werk begeleid worden is erg belangrijk zodoende kan je het ventileren. In je privetijd sporten bijv, kan ook goed helpen.
Ik had destijds voor dat werk gekozen omdat mij het ook aantrok, die zelfkant van de samenleving. Maar heb het niet al te lang gedaan hoor, de spanningen en dreigende escalaties op de groep , geen zin meer in na verloop van tijd. Denk dat ik 3 jaar ongeveer dit werk gedaan heb, en toen was het echt wel klaar Ik vroeg me af of je intervisie krijgt op je werk? Want op je werk begeleid worden is erg belangrijk zodoende kan je het ventileren. In je privetijd sporten bijv, kan ook goed helpen.
donderdag 1 oktober 2009 om 09:24
Hallo Zoyla,
Begrijpelijk dat je je verhaal kwijt moet! Stoelen door de ruiten kijk ik niet van op Ik had het geluk dat ik veel vrienden had die zelf ook met dit soort groepen werkten dus we hadden zeer regelmatig prive intervisie Het fijne daarvan was dat iedereen van elkaar wist waar je het over had. Ik kon mijn verhaal ook niet echt kwijt bij vrienden die niet in dit werk zaten ook. Dan hield het op bij jeetje heftig wow zo echt etc.
Wat ik ook altijd erg prettig vond is samen lachen om al die wantoestanden. Op die manier kon ik het werk relativeren. Ellende nam ik bijna nooit mee naar huis. Maar goed ik heb dan ook heel wat jaren ervaring , voor die baan ook op zware groepen gewerkt.
Begrijpelijk dat je je verhaal kwijt moet! Stoelen door de ruiten kijk ik niet van op Ik had het geluk dat ik veel vrienden had die zelf ook met dit soort groepen werkten dus we hadden zeer regelmatig prive intervisie Het fijne daarvan was dat iedereen van elkaar wist waar je het over had. Ik kon mijn verhaal ook niet echt kwijt bij vrienden die niet in dit werk zaten ook. Dan hield het op bij jeetje heftig wow zo echt etc.
Wat ik ook altijd erg prettig vond is samen lachen om al die wantoestanden. Op die manier kon ik het werk relativeren. Ellende nam ik bijna nooit mee naar huis. Maar goed ik heb dan ook heel wat jaren ervaring , voor die baan ook op zware groepen gewerkt.
donderdag 1 oktober 2009 om 09:27
donderdag 1 oktober 2009 om 09:33
Ik werk ook met een 'moeilijke doelgroep'. Ik vond het in het begin ook erg moeilijk en sommige dingen bleven nog wel even spoken.
Maar.. ik raakte er wel aan gewend. In het begin is het erg overweldigend, maar na verloop van tijd is het 'gewoon' je werk.
Ik kan mij echter ook goed voorstellen dat mensen het niet trekken en dan is het verstandig te kappen voordat je er zelf echt last van krijgt.
Buiten werk om praat ik wel met mensen over de soms heftige dingen, maar eigenlijk niet eens zo heel vaak. Soms, als ik er even heel erg moe van ben geworden ofzo, is het fijn even te spuien. Net zoals andere dat doen over kantoorbanen/kleuterklassen/lastige gasten etc etc.
Succes iig!
Maar.. ik raakte er wel aan gewend. In het begin is het erg overweldigend, maar na verloop van tijd is het 'gewoon' je werk.
Ik kan mij echter ook goed voorstellen dat mensen het niet trekken en dan is het verstandig te kappen voordat je er zelf echt last van krijgt.
Buiten werk om praat ik wel met mensen over de soms heftige dingen, maar eigenlijk niet eens zo heel vaak. Soms, als ik er even heel erg moe van ben geworden ofzo, is het fijn even te spuien. Net zoals andere dat doen over kantoorbanen/kleuterklassen/lastige gasten etc etc.
Succes iig!
donderdag 1 oktober 2009 om 10:21
Mijn moeder werkt met een soortgelijke doelgroep en we hadden vroeger veel pleegkinderen, dus dergelijke verhalen zijn mij niet vreemd.
Het verbaast mij dat de gesprekken met je collega's niet genoeg voor je zijn, ik merk bij mijn moeder en bij mezelf (heb ook heftig werk) dat dat juist die gesprekken de meeste herkenning oproepen. Met vrienden houd ik het toch luchtiger en vertel ik het allemaal als 'spannende' verhalen.
Het verbaast mij dat de gesprekken met je collega's niet genoeg voor je zijn, ik merk bij mijn moeder en bij mezelf (heb ook heftig werk) dat dat juist die gesprekken de meeste herkenning oproepen. Met vrienden houd ik het toch luchtiger en vertel ik het allemaal als 'spannende' verhalen.
donderdag 1 oktober 2009 om 10:21
Mijn moeder werkt met een soortgelijke doelgroep en we hadden vroeger veel pleegkinderen, dus dergelijke verhalen zijn mij niet vreemd.
Het verbaast mij dat de gesprekken met je collega's niet genoeg voor je zijn, ik merk bij mijn moeder en bij mezelf (heb ook heftig werk) dat dat juist die gesprekken de meeste herkenning oproepen. Met vrienden houd ik het toch luchtiger en vertel ik het allemaal als 'spannende' verhalen.
Het verbaast mij dat de gesprekken met je collega's niet genoeg voor je zijn, ik merk bij mijn moeder en bij mezelf (heb ook heftig werk) dat dat juist die gesprekken de meeste herkenning oproepen. Met vrienden houd ik het toch luchtiger en vertel ik het allemaal als 'spannende' verhalen.
donderdag 1 oktober 2009 om 10:21
Niet zo heftig als bij jou, maar in mijn werk (IB'er op een school met vooral kinderen uit lagere sociale milieus, veel allochtonen etc.), kom ik ook vaak hele moeilijke dingen tegen. Gezinnen die totaal niet functioneren, ouders met psychische problemen, verwaarlozing, mishandeling. En kinderen die daar natuurlijk de dupe van zijn. Sommige kinderen kun je nu al aan zien dat ze zelf ook afdenderen op ontsporen...
Ik heb er mee om leren gaan door voor mezelf te bedenken dat ik niet al die kindertjes kan redden, maar blij moet zijn met alles wat je wél voor elkaar krijgt. Al is het soms alleen maar dat ze op school een veilig plekje hebben, dat ze daar ervaren dat er mensen zijn die wel om ze geven/ voor ze zorgen/ ze waarderen.
Het lukt me niet altijd, hoor. Soms ga ik ook met een vol hoofd naar huis. Heerlijk om dan even dat half uur te fietsen naar huis,. mijn hoofd te laten uitwaaien. Meestal ben ik dan weer leeg als ik door mijn eigen voordeur stap. En de knop gaat wel om als ik weer voor mijn eigen kinderen moet zorgen. Maar soms moet ik wel ff spuien tegen mijn man, omdat een verhaal je te érg geraakt heeft.
Ik vond het vooral moeilijk toen mijn jongste net geboren was. Dan zie je die ellende en realiseer je je nog beter dat al die kids als van die lieve, onschuldige babytjes begonnen zijn. En dat (waarschijnlijk) die ouders toen ook blij waren en de beste intenties hadden... En nu ik zwanger ben, raken sommige situaties me ook meer. Dan heb ik het wel nodig om te spuien tegen collega's, even tijd voor mezelf te maken etc.
Ik heb er mee om leren gaan door voor mezelf te bedenken dat ik niet al die kindertjes kan redden, maar blij moet zijn met alles wat je wél voor elkaar krijgt. Al is het soms alleen maar dat ze op school een veilig plekje hebben, dat ze daar ervaren dat er mensen zijn die wel om ze geven/ voor ze zorgen/ ze waarderen.
Het lukt me niet altijd, hoor. Soms ga ik ook met een vol hoofd naar huis. Heerlijk om dan even dat half uur te fietsen naar huis,. mijn hoofd te laten uitwaaien. Meestal ben ik dan weer leeg als ik door mijn eigen voordeur stap. En de knop gaat wel om als ik weer voor mijn eigen kinderen moet zorgen. Maar soms moet ik wel ff spuien tegen mijn man, omdat een verhaal je te érg geraakt heeft.
Ik vond het vooral moeilijk toen mijn jongste net geboren was. Dan zie je die ellende en realiseer je je nog beter dat al die kids als van die lieve, onschuldige babytjes begonnen zijn. En dat (waarschijnlijk) die ouders toen ook blij waren en de beste intenties hadden... En nu ik zwanger ben, raken sommige situaties me ook meer. Dan heb ik het wel nodig om te spuien tegen collega's, even tijd voor mezelf te maken etc.
donderdag 1 oktober 2009 om 10:22
quote:boompje schreef op 01 oktober 2009 @ 09:33:
Ik werk ook met een 'moeilijke doelgroep'. Ik vond het in het begin ook erg moeilijk en sommige dingen bleven nog wel even spoken.
Maar.. ik raakte er wel aan gewend. In het begin is het erg overweldigend, maar na verloop van tijd is het 'gewoon' je werk.
Ik kan mij echter ook goed voorstellen dat mensen het niet trekken en dan is het verstandig te kappen voordat je er zelf echt last van krijgt.
Buiten werk om praat ik wel met mensen over de soms heftige dingen, maar eigenlijk niet eens zo heel vaak. Soms, als ik er even heel erg moe van ben geworden ofzo, is het fijn even te spuien. Net zoals andere dat doen over kantoorbanen/kleuterklassen/lastige gasten etc etc.
Succes iig!Ik heb een tijd als reisleidster gewerkt, en hoe leuk de verhalen ook waren voor familie en vrienden, als ik écht wou spuien kon dat ook het beste met collega's. Ik denk dat dat voor veel beroepen (zeker als je met mensen werkt) zo geldt, dat je bij collega's toch de meeste herkenning vindt.
Ik werk ook met een 'moeilijke doelgroep'. Ik vond het in het begin ook erg moeilijk en sommige dingen bleven nog wel even spoken.
Maar.. ik raakte er wel aan gewend. In het begin is het erg overweldigend, maar na verloop van tijd is het 'gewoon' je werk.
Ik kan mij echter ook goed voorstellen dat mensen het niet trekken en dan is het verstandig te kappen voordat je er zelf echt last van krijgt.
Buiten werk om praat ik wel met mensen over de soms heftige dingen, maar eigenlijk niet eens zo heel vaak. Soms, als ik er even heel erg moe van ben geworden ofzo, is het fijn even te spuien. Net zoals andere dat doen over kantoorbanen/kleuterklassen/lastige gasten etc etc.
Succes iig!Ik heb een tijd als reisleidster gewerkt, en hoe leuk de verhalen ook waren voor familie en vrienden, als ik écht wou spuien kon dat ook het beste met collega's. Ik denk dat dat voor veel beroepen (zeker als je met mensen werkt) zo geldt, dat je bij collega's toch de meeste herkenning vindt.
donderdag 1 oktober 2009 om 10:24
donderdag 1 oktober 2009 om 10:29
quote:Zoyla schreef op 01 oktober 2009 @ 09:30:
Van heel veel kijk ik niet op hoor, ik heb al enige ervaring in soortgelijk werk, maar er zijn andere dingen, die ik hier ivm herkenning, niet neer kan zetten, maar neem maar van mij aan, dat die dingen heftig zijn en stoelen door ruiten een peulenschil is daarbij vergeleken.
Maar ik moet nu gaan, ik lees het later allemaal wel.
XXXNatuurlijk zijn er ergere dingen dan stoelen door de ruiten gooien. Ik begrijp ook wel dat je die niet kan noemen vanwege herkenbaarheid lijkt me logisch toch. Waarom je het zo specifiek benadrukt geeft wel aan dat het je erg hoog zit, ik zou dit toch echt even met je leidinggevende of een goede collega bespreken, hoe je beter om kan gaan met werk/prive.
Van heel veel kijk ik niet op hoor, ik heb al enige ervaring in soortgelijk werk, maar er zijn andere dingen, die ik hier ivm herkenning, niet neer kan zetten, maar neem maar van mij aan, dat die dingen heftig zijn en stoelen door ruiten een peulenschil is daarbij vergeleken.
Maar ik moet nu gaan, ik lees het later allemaal wel.
XXXNatuurlijk zijn er ergere dingen dan stoelen door de ruiten gooien. Ik begrijp ook wel dat je die niet kan noemen vanwege herkenbaarheid lijkt me logisch toch. Waarom je het zo specifiek benadrukt geeft wel aan dat het je erg hoog zit, ik zou dit toch echt even met je leidinggevende of een goede collega bespreken, hoe je beter om kan gaan met werk/prive.
