Zwanger
alle pijlers
6 weken zwanger- angst/paniek slaat toe!!
donderdag 12 juli 2012 08:43
Je bent eerlijk naar jezelf en kunt je gevoelens goed onder woorden brengen. Ik denk dat je heel goed van jezelf weet wat je valkuilen/knelpunten zijn. Dat je deze gevoelens nu hebt lijkt mij heel normaal.
Ook ik wilde van jongs af aan al kinderen, maar liep steeds tegen mannen aan die "misschien later" kinderen wilden. Daarna serieus overwogen om het alleen te doen en was al redelijk ver in dat traject toen ik mijn huidige partner tegenkwam. Nu ben ik 35 jaar, heb alle randvoorwaarden prima voor elkaar (partner, financieel), 10 weken zwanger en nóg vind ik het regelmatig doodeng! De verantwoordelijkheid, of ik het wel aankan, zijn we niet al te oud en meer van dat soort gedachtes, ze buitelen soms zo wild over elkaar heen dat ik me er gewoon ziek door voel. Niet fijn, maar er zijn zoveel anderen die in meerdere of mindere mate kampen met dezelfde gevoelens dat ik me er ook wel enigszins bij neer heb kunnen leggen dat dit gewoon "erbij hoort". Iemand schreef ergens ook iets als "dat is nou verantwoordelijkheidsgevoel".
Ik heb een bestandje op mijn computer staan met allemaal positieve stukjes die mij een goed gevoel geven. Gecopypaste van dit en andere forums en uit boeken. Dat helpt me heel erg om een soort "positieve mindset" te creëren, om de dingen van de goede kant te bekijken. Misschien een idee?
Verder denk ik dat het juist jouw kracht is, dat je zelf actief op zoek gaat naar oplossingen en niet passief af gaat zitten wachten. En met succes, je bent nu zwanger! Waarom er niet gewoon op vertrouwen dat juist deze kracht jou ook gaat helpen bij alle dingen die je eventueel nog tegen gaat komen? Ik denk dat je hiermee juist een heel goed voorbeeld gaat zijn voor je kindje!
Ook ik wilde van jongs af aan al kinderen, maar liep steeds tegen mannen aan die "misschien later" kinderen wilden. Daarna serieus overwogen om het alleen te doen en was al redelijk ver in dat traject toen ik mijn huidige partner tegenkwam. Nu ben ik 35 jaar, heb alle randvoorwaarden prima voor elkaar (partner, financieel), 10 weken zwanger en nóg vind ik het regelmatig doodeng! De verantwoordelijkheid, of ik het wel aankan, zijn we niet al te oud en meer van dat soort gedachtes, ze buitelen soms zo wild over elkaar heen dat ik me er gewoon ziek door voel. Niet fijn, maar er zijn zoveel anderen die in meerdere of mindere mate kampen met dezelfde gevoelens dat ik me er ook wel enigszins bij neer heb kunnen leggen dat dit gewoon "erbij hoort". Iemand schreef ergens ook iets als "dat is nou verantwoordelijkheidsgevoel".
Ik heb een bestandje op mijn computer staan met allemaal positieve stukjes die mij een goed gevoel geven. Gecopypaste van dit en andere forums en uit boeken. Dat helpt me heel erg om een soort "positieve mindset" te creëren, om de dingen van de goede kant te bekijken. Misschien een idee?
Verder denk ik dat het juist jouw kracht is, dat je zelf actief op zoek gaat naar oplossingen en niet passief af gaat zitten wachten. En met succes, je bent nu zwanger! Waarom er niet gewoon op vertrouwen dat juist deze kracht jou ook gaat helpen bij alle dingen die je eventueel nog tegen gaat komen? Ik denk dat je hiermee juist een heel goed voorbeeld gaat zijn voor je kindje!
donderdag 12 juli 2012 09:10
Natuurlijk moet ik hier mij ook in mengen
Als eerste in ieder geval: Gefeliciteerd!!
Verder herkenbaar hoor TO
Ik was 21 toen ik na 3 jaar relatie (en net nadat wij getrouwd waren) met mijn vrouw zwanger raakte via ZI (ook via een bekende donor maar verder geen kennis/vriend/sportmaatje ofzo).
Ik had én een partner, een leuke (vaste) baan, partner ook, een leuk huis, verder alles op de rit en omdat partner een aantal jaren ouder is dan ik kwamen 'kind/kinderen' sneller ter sprake.
Ik wilde ook graag 'jong'moeder zijn.
Inmiddels ben ik 25, 7jr samen met partner en is onze zoon 3
Al die hormonale 'angst' gevoelens die ik had en de situatie die in onze vriendenkring voorviel (man overlijdt terwijl vrouw 7 maanden zwanger is) daar ging ik helemaal stuk op de eerste weken van de zwangerschap.
Ik heb zeker de eerste 3 maanden gedachtes gehad van wil ik dit wel zo, kunnen we het wel, ben ik niet te jong, ga ik deze verantwoordelijkheid wel kunnen dragen, wat nou als er iets mis is, wat nou als partner mij verlaat, kan ik het alleen? Etc.
Maar naarmate mijn zwangerschap vorderde moet ik zeggen dat deze gedachtes langzaam verdwenen
Wel een tip; ondanks je donorcontract... als je echt wilt dat donor nooit ergens geen aanspraak op kan maken zul je hem via een advocaat afstand moeten laten tekenen van al zijn rechten en plichten als verwekker (en dus ook geen family life op laten bouwen).
Ook al is hij 'donor' en geen 'vader' want dat verschil maakt de wet (indien wel seksueel contact met moeder dan is het vader, geen seksueel contact dan is het donor) kan hij alsnog bv een vaderschapstest en bijbehorend bezoekrecht afdwingen als het kindje er is.
Laat ook bij een notaris vastleggen naar wie jij wilt dat je kindje gaat bij het overlijden van jouzelf. Uiteraard zou ik wel even met die persoon/personen overleggen .
Ondanks dat mijn vrouw en ik getrouwd zijn hebben we de bovenstaande dingen wel moeten regelen. Ook omdat mijn vrouw de 2e juridische ouder is van onze zoon via (stief)moederadoptie. In Nederland kan een kind namelijk maximaal 2 jurdische ouders hebben, maakt niet uit van welk geslacht. Maar dan moet dus wel de donor ook afstand tekenen van zowel rechten (recht op zien van kind bv) en plicht (onderhoudsplicht).
En alleen je kindje opvoeden, ja wat ik kan beoordelen in mijn referentiekader mbt de alleenstaande moeders ja dan is het zwaar en je leven veranderd en de vriendengroep daar zijn er een paar weggevallen en weer anderen voor terug gekomen.
Mocht je willen mailen mag dat altijd (thasmo - viva at live . nl) .
Heel veel succes bij FIOM in ieder geval
Als eerste in ieder geval: Gefeliciteerd!!
Verder herkenbaar hoor TO
Ik was 21 toen ik na 3 jaar relatie (en net nadat wij getrouwd waren) met mijn vrouw zwanger raakte via ZI (ook via een bekende donor maar verder geen kennis/vriend/sportmaatje ofzo).
Ik had én een partner, een leuke (vaste) baan, partner ook, een leuk huis, verder alles op de rit en omdat partner een aantal jaren ouder is dan ik kwamen 'kind/kinderen' sneller ter sprake.
Ik wilde ook graag 'jong'moeder zijn.
Inmiddels ben ik 25, 7jr samen met partner en is onze zoon 3
Al die hormonale 'angst' gevoelens die ik had en de situatie die in onze vriendenkring voorviel (man overlijdt terwijl vrouw 7 maanden zwanger is) daar ging ik helemaal stuk op de eerste weken van de zwangerschap.
Ik heb zeker de eerste 3 maanden gedachtes gehad van wil ik dit wel zo, kunnen we het wel, ben ik niet te jong, ga ik deze verantwoordelijkheid wel kunnen dragen, wat nou als er iets mis is, wat nou als partner mij verlaat, kan ik het alleen? Etc.
Maar naarmate mijn zwangerschap vorderde moet ik zeggen dat deze gedachtes langzaam verdwenen
Wel een tip; ondanks je donorcontract... als je echt wilt dat donor nooit ergens geen aanspraak op kan maken zul je hem via een advocaat afstand moeten laten tekenen van al zijn rechten en plichten als verwekker (en dus ook geen family life op laten bouwen).
Ook al is hij 'donor' en geen 'vader' want dat verschil maakt de wet (indien wel seksueel contact met moeder dan is het vader, geen seksueel contact dan is het donor) kan hij alsnog bv een vaderschapstest en bijbehorend bezoekrecht afdwingen als het kindje er is.
Laat ook bij een notaris vastleggen naar wie jij wilt dat je kindje gaat bij het overlijden van jouzelf. Uiteraard zou ik wel even met die persoon/personen overleggen .
Ondanks dat mijn vrouw en ik getrouwd zijn hebben we de bovenstaande dingen wel moeten regelen. Ook omdat mijn vrouw de 2e juridische ouder is van onze zoon via (stief)moederadoptie. In Nederland kan een kind namelijk maximaal 2 jurdische ouders hebben, maakt niet uit van welk geslacht. Maar dan moet dus wel de donor ook afstand tekenen van zowel rechten (recht op zien van kind bv) en plicht (onderhoudsplicht).
En alleen je kindje opvoeden, ja wat ik kan beoordelen in mijn referentiekader mbt de alleenstaande moeders ja dan is het zwaar en je leven veranderd en de vriendengroep daar zijn er een paar weggevallen en weer anderen voor terug gekomen.
Mocht je willen mailen mag dat altijd (thasmo - viva at live . nl) .
Heel veel succes bij FIOM in ieder geval
