Dit had ik niet zien aankomen....

Niet de eerste keer dat ik post op viva, maar wel de eerste keer onder deze naam. Op de één of andere manier vond ik mijn vroegere log-in niet terug…

Dat terzijde…. Ik weet zelfs niet goed waarom ik mijn verhaal hier ga schrijven, maar ik vermoed dat ik het gewoon eens kwijt wil, en misschien zijn er onder jullie die hetzelfde hebben meegemaakt als ik (hoewel het erg zeldzaam lijkt te zijn), of dat jullie gewoon een luisterend oor kunnen bieden.

Al sinds ik jong was, wist ik dat ik geen moeder wou worden, en na veel problemen met de pil, gevolgd door een nuva-ring, nog eens gevolgd door een spiraaltje, begon ik het moe te worden, en besloot ik dat ik een sterilisatie wou ondergaan. Dit in samenspraak met mijn man uiteraard.
Gynaecoloog bezocht, en als ik na de afgesproken “bedenktijd” nog steeds overtuigd was van wat ik wou, dan ging hij me steriliseren.

Zogezegd, zo gedaan, en twee jaar geleden ben ik door middel van een laparoscopie gesteriliseerd (niet met klemmetjes, maar stukje weggehaald van mijn eileiders)
Voor mij was dit de ideale oplossing. Nooit meer moeten denken aan de pil, normale maandstonden en geen verdere zorgen.

Tot begin deze week…. Mijn maandstonden kwamen maar niet door, en ik krijg hevige steken in de linker onderzijde ter hoogte van mijn buik/lies. Ik verbeet de pijn en we deden verder met onze verhuis. Even uit gaan eten voor de lunch, maar ik kreeg geen hap binnen door de pijn die ik had. Huisartsenpraktijk lag er maar op vijf minuutjes van, dus mijn man besloot om daar te stoppen en te vragen om een dokter te kunnen zien. Echter alle dokters waren bezet en vroegste afspraak kon die avond om zes uur.
Gezien mijn man ermee in zat dat ik door mijn benen ging zakken en ik er lijkbleek uit zag, besloot hij om me naar de spoedafdeling te brengen.

Eenmaal op spoed paar dokters/verplegers gezien, bloed laten afnemen, de standaard routine dus. Ze vermoedden dat het ofwel aan mijn darmen lag (heb voorgeschiedenis), of iets gynaecologisch, dus ze gingen me doorverwijzen naar de echografie.
Op de echo waren twee redelijk grote cystes te zien, eentje aan elke kant van mijn eileiders. Die zouden wel eens de oorzaak kunnen zijn van mijn pijn zeiden ze, en stuurden me dus door naar de afdeling gynaecologie.

Eenmaal daar aangekomen kreeg ik nog een inwendige echo, waarop niet veel te zien was, enkel ook nog eens bevestiging van de twee cystes, maar daar kreeg ik wel de resultaten van mijn bloedonderzoek, waaruit bleek dat mijn HCG waarden gestegen waren, m.a.w. => ik was zwanger…..

Dé schok van mijn leven, want na eer sterilisatie is een zwangerschap wel het laatste waar je aan denkt. Er werd echter al snel uitgelegd dat het ging om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, en dat ze me gingen moeten opvolgen, omwille van mogelijk gevaar die zo’n bbz met zich kan meebrengen.
Ik moest één nacht in het ziekenhuis doorbrengen, en de volgende ochtend gingen ze opnieuw mijn bloed controleren op de waarden. Indien de waarden waren gedaald, dan was mijn lichaam zelf bezig om het op te lossen, en moest er niets gebeuren. Indien de waarden gestegen waren, dan gingen ze moeten ingrijpen door middel van een operatie of een soort van chemotherapie.

Na een slapeloze nacht kwamen ze terug mijn bloed afnemen, en een uurtje later kwam de gynaecoloog me zeggen dat de HCG waarden gedaald waren, maar dat ik de vrijdag (vandaag dus) nog eens opnieuw moest langskomen ter controle.
Na het afnemen van het bloed deze ochtend heb ik geen telefoon meer gekregen, waardoor ik er dus van uit ga dat alles ok is. Maar voor de zekerheid ga ik maandag toch nog even contact opnemen.

Maar nu zit ik hier dus….. Gesteriliseerd, en toch zwanger…. Geen normale zwangerschap, maar toch zwanger. Op de één of andere manier heeft een eileider zich hersteld, en hebben mijn man en ik een vruchtje tot stand gebracht. Het is een heel raar idee, en het zet een mens toch wel tot nadenken.
Heel veel dubbele gevoelens, zowel bij mezelf als bij mijn man, en uiteraard opnieuw de gesprekken of we nog steeds zeker zijn dat we geen kinderen willen. Het brengt zoveel emoties met zich mee, die moeilijk te omschrijven zijn. Want nee, ik wil geen kinderen, maar dan besef je dat je toch even “mama” bent geweest. Of ik ben het nog steeds, want tot nu toe nog geen maandstonden gekregen, en af en toe nog wat steken, dus ik ga ervan uit dat het er nog steeds zit?
Mijn man zou een kindje niet erg vinden, maar ik worstel met mezelf. De wereld valt even stil als je ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch een vruchtje in je draagt, ook al zit het niet op de juiste plaats.

De gynaecoloog zou me twee maanden de pil laten nemen, vooral om te zien of de cystes daarmee verkleinen/verdwijnen, maar ook voor wat gemoedrust voor mijn man en ik, vooraleer we de beslissing nemen om me opnieuw te laten opereren, en er een groter stuk eileider wordt weggehaald.

Mijn excuses voor mijn lang relaas, maar het moest er even uit…..

Ik heb er in de tijd voor gekozen om me te laten steriliseren, en dat houden we ook zo. Mijn lichaam, mijn keuze, dus liever ik opnieuw onder het mes, dan dat ik mijn man vraag om zich te laten steriliseren.

Dankjewel Famke en HoneyLemon!
Hoewel de HCG waardes er wel waren, had ik er zelfs nog niet bij stilgestaan, dat die hormonen huishouden in mijn lichaam, dus daar zal ik zeker rekening mee houden.

Oh, het spijt me te horen dat je een miskraam hebt gehad