Zwanger
alle pijlers
Mijn ervaring met de abortuspil
donderdag 25 juni 2020 om 17:10
Hallo allemaal,
Ik heb hier in de afgelopen week meer topics over geopend, maar ik wil graag mijn uiteindelijke ervaring met jullie delen.
Gisteravond was het zo ver: de eerste pil moest ik nemen. Ik zat er giga tegenop, niet wetende wat me te wachten stond.
Ik vond het doodeng. Het is alsof je in een enge achtbaan moet waar je eigenlijk niet in durft. Maar je moet wel naar de eindbestemming van die achtbaan.
Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en de pil in geslikt. Vanochtend om half 10 moest ik de 4 andere pilletjes vaginaal inbrengen. En na 2 uur begon de buikpijn. Het was erg pijnlijk, en het werd alleen maar erger. Duizelig werd ik, had een beetje diarree en heb moeten overgeven. De rillingen kreeg ik over mijn lijf. Ik had twee paracetamol geslikt en 2 ibuprofen.
Na 2 uur buikpijn voelde ik opeens een ‘plop’ in mijn vagina.. en de pijn begon langzaam weg te ebben. Toen ik weer een beetje pijnloos was ben ik naar de wc gegaan.. en ik voelde van alles uit mijn vagina komen. Ik dacht: dat was het. Ik heb zonder te kijken doorgespoeld en ik was nog even gaan liggen om bij te komen.
Ik ben een halfuur erna gaan douchen. En net wanneer ik mij wil afdrogen moest ik niezen, er kwam een hele klodder uit.. ik dacht: shit.... ik denk dat dit het is
ik mij weer snel wassen, maar er was dus ook iets achter gebleven net bij de uitgang van mijn vagina en je raad het misschien al: het was het vruchtje.. ik kon heel duidelijk zien dat het een heel klein mensje was. Super heftig.
Het was wel even schrikken, want ik heb het nu écht gezien en gevoeld.
Maar ik wist al hoe groot het kon zijn en hoe het eruit kon zien. Ik heb het alleen nu echt gezien. Wat de situatie het er echt niet makkelijker op maakt.
Ik ga vanavond naar de winkel met mijn moeder en ik koop daar een mooi doosje om het vervolgens te gaan begraven. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het nu alsnog door de wc te spoelen of in de container te gooien.
Al met al ben ik er wel erg rustig over. Ik heb bewust gekozen voor het afbreken van deze zwangerschap. Ik wist hoe ver het gegroeid was. En ik ben blij dat het nu allemaal achter de rug is.. want het was een ontzettende rollercoaster.
Vanavond begraaf ik het op een mooie plek en dan kan ik beginnen met het afsluiten en verwerken.
Ik heb gelukkig hulp van een maatschappelijk werkster. En over twee weken opnieuw een afspraak ter controle.
Morgenvroeg moet ik weer 4 pilletjes inbrengen om er zeker van te zijn dat ook alle restjes uit mijn baarmoeder weg zijn.
En ik hoop zonder pijn.
Mijn doel van dit bericht is het delen van mijn ervaring, en even om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik hoop dat vrouwen, wanneer ze zo’n lastige beslissing moeten maken, dit kunnen lezen. Het is heftig, maar wel de realiteit.
Ik wilde geen currettage doen omdat ik het risico op het syndroom van asherman absoluut niet wilde riskeren. Volgens de gynaecoloog was de kans klein, net zo groot als dat ik een ongeluk zou krijgen op de scooter. Maar ik wilde het risico niet nemen. Ik wil later wel kinderen.
Ik vond het het waard om de abortuspil te doen. Ik heb wel 2 uur heftige pijn gehad, maar daarna ben je er in principe ook van af. Het is even doorbijten. Maar je weet waar je het voor doet...
En: zorg ECHT dat er iemand bij je is. Ik heb dit alleen gedaan. Het laatste halfuur was mijn vriend bij me. Daar was ik ontzettend blij om. Want alleen is geen pretje en best wel zwaar.
Dit was mijn verhaal. Bedankt voor het lezen.
Stel vragen als je wilt.
Ik heb hier in de afgelopen week meer topics over geopend, maar ik wil graag mijn uiteindelijke ervaring met jullie delen.
Gisteravond was het zo ver: de eerste pil moest ik nemen. Ik zat er giga tegenop, niet wetende wat me te wachten stond.
Ik vond het doodeng. Het is alsof je in een enge achtbaan moet waar je eigenlijk niet in durft. Maar je moet wel naar de eindbestemming van die achtbaan.
Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en de pil in geslikt. Vanochtend om half 10 moest ik de 4 andere pilletjes vaginaal inbrengen. En na 2 uur begon de buikpijn. Het was erg pijnlijk, en het werd alleen maar erger. Duizelig werd ik, had een beetje diarree en heb moeten overgeven. De rillingen kreeg ik over mijn lijf. Ik had twee paracetamol geslikt en 2 ibuprofen.
Na 2 uur buikpijn voelde ik opeens een ‘plop’ in mijn vagina.. en de pijn begon langzaam weg te ebben. Toen ik weer een beetje pijnloos was ben ik naar de wc gegaan.. en ik voelde van alles uit mijn vagina komen. Ik dacht: dat was het. Ik heb zonder te kijken doorgespoeld en ik was nog even gaan liggen om bij te komen.
Ik ben een halfuur erna gaan douchen. En net wanneer ik mij wil afdrogen moest ik niezen, er kwam een hele klodder uit.. ik dacht: shit.... ik denk dat dit het is
ik mij weer snel wassen, maar er was dus ook iets achter gebleven net bij de uitgang van mijn vagina en je raad het misschien al: het was het vruchtje.. ik kon heel duidelijk zien dat het een heel klein mensje was. Super heftig.Het was wel even schrikken, want ik heb het nu écht gezien en gevoeld.
Maar ik wist al hoe groot het kon zijn en hoe het eruit kon zien. Ik heb het alleen nu echt gezien. Wat de situatie het er echt niet makkelijker op maakt.
Ik ga vanavond naar de winkel met mijn moeder en ik koop daar een mooi doosje om het vervolgens te gaan begraven. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het nu alsnog door de wc te spoelen of in de container te gooien.
Al met al ben ik er wel erg rustig over. Ik heb bewust gekozen voor het afbreken van deze zwangerschap. Ik wist hoe ver het gegroeid was. En ik ben blij dat het nu allemaal achter de rug is.. want het was een ontzettende rollercoaster.
Vanavond begraaf ik het op een mooie plek en dan kan ik beginnen met het afsluiten en verwerken.
Ik heb gelukkig hulp van een maatschappelijk werkster. En over twee weken opnieuw een afspraak ter controle.
Morgenvroeg moet ik weer 4 pilletjes inbrengen om er zeker van te zijn dat ook alle restjes uit mijn baarmoeder weg zijn.
En ik hoop zonder pijn.
Mijn doel van dit bericht is het delen van mijn ervaring, en even om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik hoop dat vrouwen, wanneer ze zo’n lastige beslissing moeten maken, dit kunnen lezen. Het is heftig, maar wel de realiteit.
Ik wilde geen currettage doen omdat ik het risico op het syndroom van asherman absoluut niet wilde riskeren. Volgens de gynaecoloog was de kans klein, net zo groot als dat ik een ongeluk zou krijgen op de scooter. Maar ik wilde het risico niet nemen. Ik wil later wel kinderen.
Ik vond het het waard om de abortuspil te doen. Ik heb wel 2 uur heftige pijn gehad, maar daarna ben je er in principe ook van af. Het is even doorbijten. Maar je weet waar je het voor doet...
En: zorg ECHT dat er iemand bij je is. Ik heb dit alleen gedaan. Het laatste halfuur was mijn vriend bij me. Daar was ik ontzettend blij om. Want alleen is geen pretje en best wel zwaar.
Dit was mijn verhaal. Bedankt voor het lezen.
Stel vragen als je wilt.
vrijdag 26 juni 2020 om 00:10
Ik heb met 5 weken wat ze toen dachten te zien en wat ook redelijk leek, een abortuspil genomen en daarna is er geen na controle of iets meer geweest en ik dacht dat had na een paar kleine bloedingen wel “goed” zat.
Ruim vijf weken later heb ik letterlijk een wel wat lichte bevalling moeten doormaken in die nacht, met “weeën” en vervolgens na 3 uur alleen maar stolsels , kwam er ineens een foetus uit die op mijn toiletpapier viel.
Geen vruchtje van 5 weken, maar echt een compleet mensje met vingertjes en teentjes en alles erop en eraan.
Precies een foetus van ruim 10 weken..
De dag erna nog veel bloed verloren maar mijn vriend gezegd gewoon te gaan werken. Ondertussen bleef ik bloed verliezen en viel ik tegen 16.00 flauw in de douche. Is hij naar huis gekomen waar alles onder het bloed zat ondertussen , en toen hij het ziekenhuis belde mochten we naar de huisartsenpost terwijl de eerste hulp 1 km bij ons vandaan zat en de dokterspost 8 km.
Aangekomen bij de dokterspost was ik al bijna moet meer aanspreekbaar en liep het bloed ondanks 3 grote handdoeken zo langs mijn broek de grond op de parkeerplaats op.
Vanaf toen weet ik niets meer maar ik ben in shock geraakt en er is alsnog een ambulance gebeld die mij binnen 4 minuten in het ziekenhuis had.
Daar kreeg ik 2 liter bloed van de meest gangbare bloedgroep want ze wisten mijn bloedgroep niet en geen bloed betekende dat ik op dat moment dood zou gaan.
Daarna nog een nacht en dag in kunstmatige coma gehouden en toen wakker gemaakt. Ik wist zelf niks meer vanaf de dokterspost maar mijn vriend heeft er echt een trauma aan overgehouden omdat hij echt dacht dat ik dood zou gaan..
Ruim vijf weken later heb ik letterlijk een wel wat lichte bevalling moeten doormaken in die nacht, met “weeën” en vervolgens na 3 uur alleen maar stolsels , kwam er ineens een foetus uit die op mijn toiletpapier viel.
Geen vruchtje van 5 weken, maar echt een compleet mensje met vingertjes en teentjes en alles erop en eraan.
Precies een foetus van ruim 10 weken..
De dag erna nog veel bloed verloren maar mijn vriend gezegd gewoon te gaan werken. Ondertussen bleef ik bloed verliezen en viel ik tegen 16.00 flauw in de douche. Is hij naar huis gekomen waar alles onder het bloed zat ondertussen , en toen hij het ziekenhuis belde mochten we naar de huisartsenpost terwijl de eerste hulp 1 km bij ons vandaan zat en de dokterspost 8 km.
Aangekomen bij de dokterspost was ik al bijna moet meer aanspreekbaar en liep het bloed ondanks 3 grote handdoeken zo langs mijn broek de grond op de parkeerplaats op.
Vanaf toen weet ik niets meer maar ik ben in shock geraakt en er is alsnog een ambulance gebeld die mij binnen 4 minuten in het ziekenhuis had.
Daar kreeg ik 2 liter bloed van de meest gangbare bloedgroep want ze wisten mijn bloedgroep niet en geen bloed betekende dat ik op dat moment dood zou gaan.
Daarna nog een nacht en dag in kunstmatige coma gehouden en toen wakker gemaakt. Ik wist zelf niks meer vanaf de dokterspost maar mijn vriend heeft er echt een trauma aan overgehouden omdat hij echt dacht dat ik dood zou gaan..
vrijdag 26 juni 2020 om 07:34
Ik blijf me echt verbazen over de reacties van mensen die denken dat 8 weken niets is.. Alles zit erop en eraan dan. Handjes. Voetjes. Navelstreng. En 2 cm groot. Het vruchtzakje zelf is nog minstens 3x groter. Lees op forum wel vaker over paar cellen en beetje erger ongesteld.. Vind ik heel bijzonder.
TO: Sterkte met de verwerking en veel succes verder.
TO: Sterkte met de verwerking en veel succes verder.
..
vrijdag 26 juni 2020 om 07:54
Jeetje wat een heftig verhaal zeg!welcomehome schreef: ↑26-06-2020 00:10Ik heb met 5 weken wat ze toen dachten te zien en wat ook redelijk leek, een abortuspil genomen en daarna is er geen na controle of iets meer geweest en ik dacht dat had na een paar kleine bloedingen wel “goed” zat.
Ruim vijf weken later heb ik letterlijk een wel wat lichte bevalling moeten doormaken in die nacht, met “weeën” en vervolgens na 3 uur alleen maar stolsels , kwam er ineens een foetus uit die op mijn toiletpapier viel.
Geen vruchtje van 5 weken, maar echt een compleet mensje met vingertjes en teentjes en alles erop en eraan.
Precies een foetus van ruim 10 weken..
De dag erna nog veel bloed verloren maar mijn vriend gezegd gewoon te gaan werken. Ondertussen bleef ik bloed verliezen en viel ik tegen 16.00 flauw in de douche. Is hij naar huis gekomen waar alles onder het bloed zat ondertussen , en toen hij het ziekenhuis belde mochten we naar de huisartsenpost terwijl de eerste hulp 1 km bij ons vandaan zat en de dokterspost 8 km.
Aangekomen bij de dokterspost was ik al bijna moet meer aanspreekbaar en liep het bloed ondanks 3 grote handdoeken zo langs mijn broek de grond op de parkeerplaats op.
Vanaf toen weet ik niets meer maar ik ben in shock geraakt en er is alsnog een ambulance gebeld die mij binnen 4 minuten in het ziekenhuis had.
Daar kreeg ik 2 liter bloed van de meest gangbare bloedgroep want ze wisten mijn bloedgroep niet en geen bloed betekende dat ik op dat moment dood zou gaan.
Daarna nog een nacht en dag in kunstmatige coma gehouden en toen wakker gemaakt. Ik wist zelf niks meer vanaf de dokterspost maar mijn vriend heeft er echt een trauma aan overgehouden omdat hij echt dacht dat ik dood zou gaan..
Wanneer heb je dit gedaan? Wat raar dat je niet voor na controle moest. Hoe gaat het nu met je?
vrijdag 26 juni 2020 om 09:07
Inderdaad.Windgong12 schreef: ↑26-06-2020 07:34Ik blijf me echt verbazen over de reacties van mensen die denken dat 8 weken niets is.. Alles zit erop en eraan dan. Handjes. Voetjes. Navelstreng. En 2 cm groot. Het vruchtzakje zelf is nog minstens 3x groter. Lees op forum wel vaker over paar cellen en beetje erger ongesteld.. Vind ik heel bijzonder.
TO: Sterkte met de verwerking en veel succes verder.
vrijdag 26 juni 2020 om 12:35
Nee dat is blijkbaar fout gegaan want volgens mijn huisarts had ik nog op nacontrole moeten gaan om te kijken of ik “leeg” was..Kokosnootaap schreef: ↑26-06-2020 07:54Jeetje wat een heftig verhaal zeg!
Wanneer heb je dit gedaan? Wat raar dat je niet voor na controle moest. Hoe gaat het nu met je?
Dit is vorig jaar februari gebeurd , ik was alleen de eerste maanden sneller duizelig en veel moe maar verder ging het fysiek wel.
Mentaal heb ik er meer last van gehad en nu nog wel.
Het schijnt dus dat er na een miskraam of bevalling een stukje placenta achter kan blijven in de baarmoeder, waardoor er bloed naartoe blijft stromen.
Dat bloed circuleert dus niet rond maar loopt rechtstreeks eruit en dan bloed je dus letterlijk dood.
Ik ben 4 liter bloed verloren volgens de arts en in de ambulance is mijn hart er ook even mee gestopt.
Als mijn vriend een half uurtje later thuis was gekomen had hij mij dood aangetroffen dus ik heb echt enorm geluk gehad.
Het schijnt de nummer 1 doodsoorzaak te zijn van zwangere/bevallen vrouwen in arme landen..
zondag 16 augustus 2020 om 23:57
Hallo, wilde toch nog even een update doen.
Ik heb sinds de abortus nog steeds gebloed. Inmiddels 8 weken.
Soms leek het te zijn gestopt voor 2 dagen, maar kwam het weer terug met behoorlijk wat bloed.
Ik ging op vakantie met de auto twee weken geleden, (het punt wanneer ik ongesteld zou kunnen worden)
19 uur rijden.
Opeens voelde ik een ‘luchtbel’ uit mijn vagina komen, het was een luchtbel met bloed en volgens mij ook deels vocht.
We zijn toen bij de eerste parkeerplaats gestopt en het bloed gutste me letterlijk mijn vagina uit toen ik mij wilde verschonen. Werkelijk alles zat eronder.
Het stopte wel gelukkig, dus weer een nieuwe tampon erin, dik maandverband en het ziekenhuis gebelt, want: normaal dit??
Volgens het ziekenhuis kon het zo zijn ik lang had stil gezeten ik de hele waterval in 1 keer kreeg.
Als het bleef moest ik hier in Portugal naar de dokter.
GELUKKIG bleef het ‘normaal’ bloeden, tampons wel nodig, maar geen idiote watervallen. Wel ging het enorm stinken wat uit mijn vagina kwam. Een hele nare weeïge lucht. Maar ik had geen pijn of andere narigheden. Alleen bloeden.
Dat is nu na een week gelukkig aan het afnemen en de geur ook. Morgen gaan we terug naar huis, dan bel ik gelijk het ziekenhuis..
Ik heb sinds de abortus nog steeds gebloed. Inmiddels 8 weken.
Soms leek het te zijn gestopt voor 2 dagen, maar kwam het weer terug met behoorlijk wat bloed.
Ik ging op vakantie met de auto twee weken geleden, (het punt wanneer ik ongesteld zou kunnen worden)
19 uur rijden.
Opeens voelde ik een ‘luchtbel’ uit mijn vagina komen, het was een luchtbel met bloed en volgens mij ook deels vocht.
We zijn toen bij de eerste parkeerplaats gestopt en het bloed gutste me letterlijk mijn vagina uit toen ik mij wilde verschonen. Werkelijk alles zat eronder.
Het stopte wel gelukkig, dus weer een nieuwe tampon erin, dik maandverband en het ziekenhuis gebelt, want: normaal dit??
Volgens het ziekenhuis kon het zo zijn ik lang had stil gezeten ik de hele waterval in 1 keer kreeg.
Als het bleef moest ik hier in Portugal naar de dokter.GELUKKIG bleef het ‘normaal’ bloeden, tampons wel nodig, maar geen idiote watervallen. Wel ging het enorm stinken wat uit mijn vagina kwam. Een hele nare weeïge lucht. Maar ik had geen pijn of andere narigheden. Alleen bloeden.
Dat is nu na een week gelukkig aan het afnemen en de geur ook. Morgen gaan we terug naar huis, dan bel ik gelijk het ziekenhuis..
