Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger..
donderdag 12 juni 2014 om 11:00
Hi allemaal,
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee op het forum, en had tot nu toe nooit reden om iets te willen posten.. Tot nu, helaas. Zoals de titel al zegt: ik ben ongewenst zwanger..
Ik ben 23 jaar, heb ruim 5 jaar een relatie en we wonen samen. We zijn beide nog student, eind van dit schooljaar zijn we hopelijk allebei helemaal klaar. We hebben seks zonder condoom (nu denk ik: stomstomstom!!!). Ik ben wel aan de pil en slik deze vaak door. Af en toe las ik een stopweek in omdat ik het idee heb dat ik me daardoor beter voel. Laatste stopweek, toen ik ongesteld ben geweest, is denk ik zo’n 2,5 maand terug.
Ik heb vorige week ook een stopweek ingelast omdat ik erg gevoelige borsten had en een ‘vreemd’ gevoel in m’n buik. Ik dacht dat een stopweek wel zou helpen, maar ben niet ongesteld geworden. Heb het een beetje weggedrukt, maar vandaag toch de moed bijeen geraapt om een test te doen. En jawel, zwanger.. Ik denk dat het mogelijk is geweest doordat ik een paar keer diarree heb gehad, maar heb daar toen verder niet bij stilgestaan (en weer: stomstomstom!!).
Ik heb geen kinderwens. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik geen kinderen wil en ik zie het ook niet gebeuren dat ik ze ooit wel zou willen. Daar bovenop komt nog de situatie van geen stabiliteit in bijvoorbeeld werk (en ook niet echt een goed vooruitzicht omdat onze beide studies nou niet bepaald een grote baankans hebben). Dus als ik al kinderen zou willen hebben, is dit niet het moment. Vriend is een beetje van ‘ja ooit zou ik wel kinderen willen hebben. Maar is nu niet relevant dus ik heb er niet zo veel over te zeggen’.
Ik heb het hem nog niet verteld, hij is net thuis van baantje nummer 1, maar vertrekt zo weer naar baantje nummer 2. Hij komt vanavond rond half 10 thuis, ik wil het hem dan vertellen. Ik ben er vrij zeker van dat hij me steunt, wat onze keuze ook mag zijn. Ik denk dat vriendlief zelf de voorkeur heeft om het weg te halen. Ik heb eerder gedacht dat ik zwanger was (gelukkig niet), en toen hebben we het er ook een beetje over gehad. Toen gaf hij aan dat hij dacht dat het beter was om voor abortus te gaan.
Zoals ik het nu zie, wil ik ook voor abortus gaan. Maar het lijkt me zo eng en, ondanks dat ik geen kinderen wil, toch heel emotioneel. Eigenlijk wil ik het alleen nog maar ontkennen, hopen dat het vanzelf weggaat. Ik weet nog niet wat ik ermee moet. Wat zijn nu de verdere stappen?
We wonen nog niet zo lang in onze huidige woonplaats en we hebben hier nog geen huisarts, die van ons zit 2 uur rijden verderop (ook: stomstomstom!). Moet ik dan maar zsm hier een huisarts zoeken, of naar mijn eigen huisarts 2 uur verderop? Of kan ik direct naar een verloskundigenpraktijk? En momenteel loop ik nog fulltime stage, dus ik zal zeker 2 keer (eerste gesprek en dan na bedenktijd de abortus zelf, toch?) vrij moeten nemen. Moet ik dan maar gewoon vrij proberen te vragen of kan ik ze beter de situatie uitleggen? Eigenlijk wil ik dat niemand het weet.. (Afgezien van mijn vriend dan.)
Pff. Tips, adviezen, wat dan ook, zijn meer dan welkom! Alvast bedankt.
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee op het forum, en had tot nu toe nooit reden om iets te willen posten.. Tot nu, helaas. Zoals de titel al zegt: ik ben ongewenst zwanger..
Ik ben 23 jaar, heb ruim 5 jaar een relatie en we wonen samen. We zijn beide nog student, eind van dit schooljaar zijn we hopelijk allebei helemaal klaar. We hebben seks zonder condoom (nu denk ik: stomstomstom!!!). Ik ben wel aan de pil en slik deze vaak door. Af en toe las ik een stopweek in omdat ik het idee heb dat ik me daardoor beter voel. Laatste stopweek, toen ik ongesteld ben geweest, is denk ik zo’n 2,5 maand terug.
Ik heb vorige week ook een stopweek ingelast omdat ik erg gevoelige borsten had en een ‘vreemd’ gevoel in m’n buik. Ik dacht dat een stopweek wel zou helpen, maar ben niet ongesteld geworden. Heb het een beetje weggedrukt, maar vandaag toch de moed bijeen geraapt om een test te doen. En jawel, zwanger.. Ik denk dat het mogelijk is geweest doordat ik een paar keer diarree heb gehad, maar heb daar toen verder niet bij stilgestaan (en weer: stomstomstom!!).
Ik heb geen kinderwens. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik geen kinderen wil en ik zie het ook niet gebeuren dat ik ze ooit wel zou willen. Daar bovenop komt nog de situatie van geen stabiliteit in bijvoorbeeld werk (en ook niet echt een goed vooruitzicht omdat onze beide studies nou niet bepaald een grote baankans hebben). Dus als ik al kinderen zou willen hebben, is dit niet het moment. Vriend is een beetje van ‘ja ooit zou ik wel kinderen willen hebben. Maar is nu niet relevant dus ik heb er niet zo veel over te zeggen’.
Ik heb het hem nog niet verteld, hij is net thuis van baantje nummer 1, maar vertrekt zo weer naar baantje nummer 2. Hij komt vanavond rond half 10 thuis, ik wil het hem dan vertellen. Ik ben er vrij zeker van dat hij me steunt, wat onze keuze ook mag zijn. Ik denk dat vriendlief zelf de voorkeur heeft om het weg te halen. Ik heb eerder gedacht dat ik zwanger was (gelukkig niet), en toen hebben we het er ook een beetje over gehad. Toen gaf hij aan dat hij dacht dat het beter was om voor abortus te gaan.
Zoals ik het nu zie, wil ik ook voor abortus gaan. Maar het lijkt me zo eng en, ondanks dat ik geen kinderen wil, toch heel emotioneel. Eigenlijk wil ik het alleen nog maar ontkennen, hopen dat het vanzelf weggaat. Ik weet nog niet wat ik ermee moet. Wat zijn nu de verdere stappen?
We wonen nog niet zo lang in onze huidige woonplaats en we hebben hier nog geen huisarts, die van ons zit 2 uur rijden verderop (ook: stomstomstom!). Moet ik dan maar zsm hier een huisarts zoeken, of naar mijn eigen huisarts 2 uur verderop? Of kan ik direct naar een verloskundigenpraktijk? En momenteel loop ik nog fulltime stage, dus ik zal zeker 2 keer (eerste gesprek en dan na bedenktijd de abortus zelf, toch?) vrij moeten nemen. Moet ik dan maar gewoon vrij proberen te vragen of kan ik ze beter de situatie uitleggen? Eigenlijk wil ik dat niemand het weet.. (Afgezien van mijn vriend dan.)
Pff. Tips, adviezen, wat dan ook, zijn meer dan welkom! Alvast bedankt.
anoniem_202080 wijzigde dit bericht op 12-06-2014 18:07
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
donderdag 12 juni 2014 om 12:29
quote:convenience schreef op 12 juni 2014 @ 12:00:
Zal ik daar vertellen waarom ik een aantal dagen vrij nodig heb?Nee, dat zou ik echt veel te persoonlijk vinden. Zeg gewoon dat je naar het ziekenhuis moet voor een kleine ingreep, niks om zorgen te maken, en dat je verwacht binnen x dagen weer terug te zijn.
Zal ik daar vertellen waarom ik een aantal dagen vrij nodig heb?Nee, dat zou ik echt veel te persoonlijk vinden. Zeg gewoon dat je naar het ziekenhuis moet voor een kleine ingreep, niks om zorgen te maken, en dat je verwacht binnen x dagen weer terug te zijn.
donderdag 12 juni 2014 om 12:33
quote:convenience schreef op 12 juni 2014 @ 12:00:
1) Overigens is het ontbreken van werk voor mij niet de reden om voor een abortus te kiezen, het niet willen hebben van kinderen is de reden. Dat de situatie nu niet ideaal is, is een stukje bevestiging voor mij om ervoor te (willen) kiezen.
2) Wat zouden jullie mij adviseren omtrent stage? Zal ik daar vertellen waarom ik een aantal dagen vrij nodig heb? (En inderdaad misschien meer dan twee, ik loop stage op een werk-/dagbesteding voor mensen met psychische problematiek. Helaas is het lichamelijk redelijk zwaar.)
1)
elke reden is een goede reden, je hoeft niemand te overtuigen
2)
Ik heb zelf alleen een enkele goede vriend(in) verteld. Op mijn werk vertelde ik dat ik een 'plekje' moest laten weghalen
let een beetje op, aan wie je het vertelt, abortus heerst echt een taboe op.
1) Overigens is het ontbreken van werk voor mij niet de reden om voor een abortus te kiezen, het niet willen hebben van kinderen is de reden. Dat de situatie nu niet ideaal is, is een stukje bevestiging voor mij om ervoor te (willen) kiezen.
2) Wat zouden jullie mij adviseren omtrent stage? Zal ik daar vertellen waarom ik een aantal dagen vrij nodig heb? (En inderdaad misschien meer dan twee, ik loop stage op een werk-/dagbesteding voor mensen met psychische problematiek. Helaas is het lichamelijk redelijk zwaar.)
1)
elke reden is een goede reden, je hoeft niemand te overtuigen
2)
Ik heb zelf alleen een enkele goede vriend(in) verteld. Op mijn werk vertelde ik dat ik een 'plekje' moest laten weghalen
let een beetje op, aan wie je het vertelt, abortus heerst echt een taboe op.
donderdag 12 juni 2014 om 13:04
donderdag 12 juni 2014 om 13:26
Een goede vriendin van me heeft onlangs ook een abortus gehad, zij is wel iets ouder dan jij bent en heeft haar leven zo ingericht dat er prima een kindje in zou passen en mogelijk wil ze die later ook wel, maar nu niet. Dus ze heeft ook een abortus ondergaan, zij heeft hier emotioneel echter totaal geen last van ondervonden. Sterker nog, ze voelde zich opgelucht toen het weg was. En zo ken ik nog een vrouw die dat precies zo heeft ervaren. Natuurlijk zijn er vrouwen bij wie het emotioneel is, maar er zijn ook genoeg vrouwen die er emotioneel helemaal geen moeite mee hebben. Het kan dus best zo zijn dat het je in die zin mee gaat vallen.
donderdag 12 juni 2014 om 13:28
quote:Blaadje84 schreef op 12 juni 2014 @ 13:26:
Sterker nog, ze voelde zich opgelucht toen het weg was. En zo ken ik nog een vrouw die dat precies zo heeft ervaren. Natuurlijk zijn er vrouwen bij wie het emotioneel is, maar er zijn ook genoeg vrouwen die er emotioneel helemaal geen moeite mee hebben. Het kan dus best zo zijn dat het je in die zin mee gaat vallen.Ik had een dubbel gevoel: totale opluchting! gemengd met emotie. Toch naar, dat het zo ver moest komen. Fijn, dat we keus hebben in NL, maar als nog wel rot.
Sterker nog, ze voelde zich opgelucht toen het weg was. En zo ken ik nog een vrouw die dat precies zo heeft ervaren. Natuurlijk zijn er vrouwen bij wie het emotioneel is, maar er zijn ook genoeg vrouwen die er emotioneel helemaal geen moeite mee hebben. Het kan dus best zo zijn dat het je in die zin mee gaat vallen.Ik had een dubbel gevoel: totale opluchting! gemengd met emotie. Toch naar, dat het zo ver moest komen. Fijn, dat we keus hebben in NL, maar als nog wel rot.
donderdag 12 juni 2014 om 15:58
Heb vanmiddag nog een tweede test gedaan omdat ik 't nog steeds niet wilde geloven en hem toch al had, deze was helaas nog veel duidelijker positief. Heb erna flink zitten janken. Niet veel later kwam m'n vriend ineens thuis. Hij had zich vergist in de tijd en moest pas om 4 uur werken.
Hij zei wel 'wat klink je zielig', maar ik kon me eerst nog verstoppen achter het feit dat ik momenteel ziek thuis zit. Na een poosje werd het me toch te veel en ben ik huilend tegen 'm aangekropen. Na een kwartiertje kwam het hoge woord eruit en vervolgens heb ik gezellig verder lopen huilen totdat ik m'n lenzen eruit heb gehuild. Pff, vermoeiend.
Mijn vriend was geloof ik een beetje overdonderd maar wel lief en begripvol. Veel geknuffeld en hij zei dat het wel goed zou komen. En daar bedoelde hij inderdaad in de eerste instantie abortus mee. Maar we hebben ook gesproken over of dat echt is waar we beiden achter staan. En zo zeker als ik dat vanmorgen wist, zo erg twijfel ik nu. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo pro abortus, maar aan de andere kant..ik heb helemaal geen kinderwens! Waarom twijfel ik dan toch
Hij is nu naar werk, we proberen beiden het een beetje te laten bezinken en we hebben het er vanavond verder over.
Wat betreft stage: vriend vond eigenlijk wel dat ik het moest melden omdat het 1) misschien meer begrip kweekt; ik wil tenslotte wel dit jaar nog m'n stage halen en 2) mocht ik het toch willen houden moet ik oppassen met m'n werkzaamheden op stage ivm zoonosen (er lopen nogal wat beesten rond op stage waar ik normaliter frequent mee werk).
Hij zei wel 'wat klink je zielig', maar ik kon me eerst nog verstoppen achter het feit dat ik momenteel ziek thuis zit. Na een poosje werd het me toch te veel en ben ik huilend tegen 'm aangekropen. Na een kwartiertje kwam het hoge woord eruit en vervolgens heb ik gezellig verder lopen huilen totdat ik m'n lenzen eruit heb gehuild. Pff, vermoeiend.
Mijn vriend was geloof ik een beetje overdonderd maar wel lief en begripvol. Veel geknuffeld en hij zei dat het wel goed zou komen. En daar bedoelde hij inderdaad in de eerste instantie abortus mee. Maar we hebben ook gesproken over of dat echt is waar we beiden achter staan. En zo zeker als ik dat vanmorgen wist, zo erg twijfel ik nu. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo pro abortus, maar aan de andere kant..ik heb helemaal geen kinderwens! Waarom twijfel ik dan toch
Hij is nu naar werk, we proberen beiden het een beetje te laten bezinken en we hebben het er vanavond verder over.
Wat betreft stage: vriend vond eigenlijk wel dat ik het moest melden omdat het 1) misschien meer begrip kweekt; ik wil tenslotte wel dit jaar nog m'n stage halen en 2) mocht ik het toch willen houden moet ik oppassen met m'n werkzaamheden op stage ivm zoonosen (er lopen nogal wat beesten rond op stage waar ik normaliter frequent mee werk).
donderdag 12 juni 2014 om 16:18
donderdag 12 juni 2014 om 16:18
Het is allemaal jouw keuze. Als je het gevoel hebt dat je het moet laten weghalen, moet je dat doen. Zo niet: niet doen, denk ik. Maar het moet natuurlijk wel uitkomen. Sterkte, lijkt me echt een hele moeilijke keuze. Verder: alle vragen die je stelt, daar kan je toch gewoon antwoord op vinden via Google?
En waarom vraag je aan alles en iedereen of je het eerlijk moet vertellen op je stageplaats? Moet je toch helemaal zelf weten, want het is jouw stageplek. Wij of jouw vriend kennen jouw collega's niet beter dan jij.
En waarom vraag je aan alles en iedereen of je het eerlijk moet vertellen op je stageplaats? Moet je toch helemaal zelf weten, want het is jouw stageplek. Wij of jouw vriend kennen jouw collega's niet beter dan jij.
donderdag 12 juni 2014 om 16:23
donderdag 12 juni 2014 om 16:24
Convenience, soms zit het emotioneel en rationeel nog niet op één lijn. Momenteel moet je nog bijkomen van de impact die het nieuws op je heeft. Praat er zo veel mogelijk over met je vriend en laat je goed troosten door hem. Dit komt goed!
Je weet van jezelf dat je een goede keuze maakt door te kiezen voor een abortus. Zoals eerder gezegd: het is moeilijker spijt te hebben van een kind!
Veel sterkte toegewenst meid.
Je weet van jezelf dat je een goede keuze maakt door te kiezen voor een abortus. Zoals eerder gezegd: het is moeilijker spijt te hebben van een kind!
Veel sterkte toegewenst meid.
donderdag 12 juni 2014 om 16:35
Fijn dat je vriend het inmiddels weet. Ik zou het absoluut niet op je stageplek vertellen. Meer begrip heb je helemaal niet nodig voor een paar dagen afwezigheid (emotionele steun kun je beter halen bij mensen die je vertrouwt) en als je een abortus laat doen, zijn zoönosen niet relevant. Als je het kind houdt, moet je het op een zeker moment natuurlijk wel vertellen.
Pro-abortus is niemand. Niemand vindt een abortus geweldig. Niemand kiest bewust voor een abortus (hé, laat ik eens zwanger worden en het weg laten halen...). Het is een noodgreep bij ongewenste zwangerschap. Kiezen tussen twee kwaden, dus makkelijk gaat het hoe dan ook niet zijn.
Pro-abortus is niemand. Niemand vindt een abortus geweldig. Niemand kiest bewust voor een abortus (hé, laat ik eens zwanger worden en het weg laten halen...). Het is een noodgreep bij ongewenste zwangerschap. Kiezen tussen twee kwaden, dus makkelijk gaat het hoe dan ook niet zijn.
Ga in therapie!
donderdag 12 juni 2014 om 16:35
quote:samia1 schreef op 12 juni 2014 @ 16:18:
[...]
Als je twijfelt........je moet er 100% achter staan. Anders krijg je er 200% spijt vanWat een gelul. Soms weet je het niet zo goed, lopen allerlei zaken/ideeen/gevoelens/hormonen door elkaar. En kom je niet tot een 100% JA of een 100% NEE. Dat je daar dan 200% spijt van krijgt, vind ik dan ook nog meer gelul.
[...]
Als je twijfelt........je moet er 100% achter staan. Anders krijg je er 200% spijt vanWat een gelul. Soms weet je het niet zo goed, lopen allerlei zaken/ideeen/gevoelens/hormonen door elkaar. En kom je niet tot een 100% JA of een 100% NEE. Dat je daar dan 200% spijt van krijgt, vind ik dan ook nog meer gelul.
donderdag 12 juni 2014 om 17:54
Er word weer erg makkelijk over een abortus gesproken door sommige. De emoties die je hebt zijn heus niet allemaal te wijten aan de hormonen je bent net zwanger en niet iedereen heeft überhaupt last van hormonen op die manier. Het is gewoon een rot situatie, logisch dat je van alles denkt en voelt. We kennen hier allemaal wel positieve en negatieve verhalen. Maar daar heb jij niks aan. Dit is zo'n persoonlijk iets war voor jullie het juiste is kunnen alleen jullie weten.
Neem contact op met het fiom, die zijn gespecialiseerd in deze situaties en kunnen met je praten. Regel zo snel mogelijk een nieuwe huisarts die kan ook met jullie praten en je doorverwijzen voor aan abortus. Praat veel met je vriend en zet alles voor jullie zelf op een rijtje. Hopelijk komen jullie samen tot de juiste beslissing, de beslissing waar jullie beide rust in vinden. Sterkte!
Neem contact op met het fiom, die zijn gespecialiseerd in deze situaties en kunnen met je praten. Regel zo snel mogelijk een nieuwe huisarts die kan ook met jullie praten en je doorverwijzen voor aan abortus. Praat veel met je vriend en zet alles voor jullie zelf op een rijtje. Hopelijk komen jullie samen tot de juiste beslissing, de beslissing waar jullie beide rust in vinden. Sterkte!
donderdag 12 juni 2014 om 20:01
quote:convenience schreef op 12 juni 2014 @ 15:58:
Wat betreft stage: vriend vond eigenlijk wel dat ik het moest melden omdat het 1) misschien meer begrip kweekt; ik wil tenslotte wel dit jaar nog m'n stage halen en 2) mocht ik het toch willen houden moet ik oppassen met m'n werkzaamheden op stage ivm zoonosen (er lopen nogal wat beesten rond op stage waar ik normaliter frequent mee werk).
Ik kan je absoluut aanraden je abortus voor jezelf te houden. Abortus is echt niet heel normaal voor iedereen. Je zult verwijten krijgen, gezeur, waardeoordelen.
Als je goede reden hebt, om te zeggen dat je zwanger bent, vertel dat dan.
Als je besluit tot abortus, vertel dan, dat je een miskraam kreeg
Ja, dat is liegen, maar echt, abortus is een groot taboe
Wat betreft stage: vriend vond eigenlijk wel dat ik het moest melden omdat het 1) misschien meer begrip kweekt; ik wil tenslotte wel dit jaar nog m'n stage halen en 2) mocht ik het toch willen houden moet ik oppassen met m'n werkzaamheden op stage ivm zoonosen (er lopen nogal wat beesten rond op stage waar ik normaliter frequent mee werk).
Ik kan je absoluut aanraden je abortus voor jezelf te houden. Abortus is echt niet heel normaal voor iedereen. Je zult verwijten krijgen, gezeur, waardeoordelen.
Als je goede reden hebt, om te zeggen dat je zwanger bent, vertel dat dan.
Als je besluit tot abortus, vertel dan, dat je een miskraam kreeg
Ja, dat is liegen, maar echt, abortus is een groot taboe
donderdag 12 juni 2014 om 20:37
Het lijkt mij een hele moeilijke keuze, veel sterkte TO.
Je weet het nog maar net, laat het even bezinken en denk erover, praat erover. Je hoeft niet meteen vandaag de keuze te maken. Weet je hoe lang je zwanger bent?
Als je echt geen kinderen wilt dan zul je het moeten weghalen. Maar neem geen overhaaste beslissing.
Zoveel vrouwen als er spijt van hebben de abortus te hebben gedaan, zoveel vrouwen zijn er ook die blij zijn met hun keuze voor de abortus. Het gaat om de toekomst van jou en je vriend.
Ik zou er overigens wel over praten met iemand die dichtbij je staat, je moeder/zus/goede vriendin. Ik zou t niet overal rondstrooien, maar ik vind wel dat je er moet over kunnen praten. Je kunt er ook zelf een taboe van maken natuurlijk.
Ik wens je/jullie heel veel wijsheid toe
Je weet het nog maar net, laat het even bezinken en denk erover, praat erover. Je hoeft niet meteen vandaag de keuze te maken. Weet je hoe lang je zwanger bent?
Als je echt geen kinderen wilt dan zul je het moeten weghalen. Maar neem geen overhaaste beslissing.
Zoveel vrouwen als er spijt van hebben de abortus te hebben gedaan, zoveel vrouwen zijn er ook die blij zijn met hun keuze voor de abortus. Het gaat om de toekomst van jou en je vriend.
Ik zou er overigens wel over praten met iemand die dichtbij je staat, je moeder/zus/goede vriendin. Ik zou t niet overal rondstrooien, maar ik vind wel dat je er moet over kunnen praten. Je kunt er ook zelf een taboe van maken natuurlijk.
Ik wens je/jullie heel veel wijsheid toe
If we don't get lost, we'll never find a new route
donderdag 12 juni 2014 om 20:49
Hoi,
Ik heb niet alles gelezen dus misschien vertel ik voor de 3e keer hetzelfde, maar; Ik heb ook een abortus gehad. Ik was ook 23, bezig met de studie, en heb absoluut geen kinderwens. Mijn vriend heeft zoiets van; we zien het allemaal wel, maar is daar nu niet aan toe en stond 100% achter mij.
Ik moest wel eerst naar de huisarts omdat het langer was dan (5/6?) weken, en dan heb je een verplichte minimale bedenktijd. Daarna mag je een afspraak maken met een kliniek. Ik zat bij Stimezo, misschien kan je daar online nog wat over vinden.
Ik ben daar heel goed geholpen, eerst gaan ze met je praten of dit echt is wat je wil, wat je verwacht van de behandeling, en gaan ze vertellen hoe het allemaal precies in zijn werk gaat. Ze zijn heel professioneel en ik voelde me ondanks dat het een rottige ingreep is, erg op mijn gemak. Ik had ook duidelijk aangegeven dat ik helemaal gek werd van de stress en daar hebben ze prima mee gedeald.
Ik kreeg een zware pijnstiller en een verdovende prik down under zegmaar. Ik heb er eigenlijk vrijwel niets van gevoeld, alleen een krampje alsof je ongesteld bent. Ik denk dat het meest oncomfortabele nog wel de houding is waarin je ligt..
Daarna even bijkomen op de kliniek en binnen 2 uur naar huis. En naderhand was ik opgelucht, ik ben nu ruim anderhalf jaar verder en ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er nu uit had kunnen zien. Je kunt later altijd nog voor kinderen gaan.
Sommigen zeggen; als je niet 100% zeker weet of je een abortus wilt, moet je het niet doen. Mijn mening is; als je niet 100% zeker weet dat je een kind wilt, moet je het niet doen. Daar heb niet alleen jij last van, ook je kind. Je hoeft je voor niemand te verantwoorden, niemand kan jou iets verplichten, je moet naar jouw eigen gevoel luisteren. (Oke en ik vind dat vriend in kwestie ook zeker wat in te brengen heeft.)
Veel succes!
Ik heb niet alles gelezen dus misschien vertel ik voor de 3e keer hetzelfde, maar; Ik heb ook een abortus gehad. Ik was ook 23, bezig met de studie, en heb absoluut geen kinderwens. Mijn vriend heeft zoiets van; we zien het allemaal wel, maar is daar nu niet aan toe en stond 100% achter mij.
Ik moest wel eerst naar de huisarts omdat het langer was dan (5/6?) weken, en dan heb je een verplichte minimale bedenktijd. Daarna mag je een afspraak maken met een kliniek. Ik zat bij Stimezo, misschien kan je daar online nog wat over vinden.
Ik ben daar heel goed geholpen, eerst gaan ze met je praten of dit echt is wat je wil, wat je verwacht van de behandeling, en gaan ze vertellen hoe het allemaal precies in zijn werk gaat. Ze zijn heel professioneel en ik voelde me ondanks dat het een rottige ingreep is, erg op mijn gemak. Ik had ook duidelijk aangegeven dat ik helemaal gek werd van de stress en daar hebben ze prima mee gedeald.
Ik kreeg een zware pijnstiller en een verdovende prik down under zegmaar. Ik heb er eigenlijk vrijwel niets van gevoeld, alleen een krampje alsof je ongesteld bent. Ik denk dat het meest oncomfortabele nog wel de houding is waarin je ligt..
Daarna even bijkomen op de kliniek en binnen 2 uur naar huis. En naderhand was ik opgelucht, ik ben nu ruim anderhalf jaar verder en ik moet er niet aan denken hoe mijn leven er nu uit had kunnen zien. Je kunt later altijd nog voor kinderen gaan.
Sommigen zeggen; als je niet 100% zeker weet of je een abortus wilt, moet je het niet doen. Mijn mening is; als je niet 100% zeker weet dat je een kind wilt, moet je het niet doen. Daar heb niet alleen jij last van, ook je kind. Je hoeft je voor niemand te verantwoorden, niemand kan jou iets verplichten, je moet naar jouw eigen gevoel luisteren. (Oke en ik vind dat vriend in kwestie ook zeker wat in te brengen heeft.)
Veel succes!
Another Tale of Infinite Dreams
donderdag 12 juni 2014 om 21:02
quote:lilalinda schreef op 12 juni 2014 @ 20:01:
[...]
Ik kan je absoluut aanraden je abortus voor jezelf te houden. Abortus is echt niet heel normaal voor iedereen. Je zult verwijten krijgen, gezeur, waardeoordelen.
Als je goede reden hebt, om te zeggen dat je zwanger bent, vertel dat dan.
Als je besluit tot abortus, vertel dan, dat je een miskraam kreeg
Ja, dat is liegen, maar echt, abortus is een groot taboeAls je geen kind wil, zou ik absoluut nooit 'n miskraam voorwenden. Dan heeft men medelijden met je en wensen ze je snel 'n kind toe! Als je toch 'n smoes wil verzinnen voor je ziekteverlof lieg dan dat je 'n vleesboom uit je baarmoeder hebt laten verwijderen. Dat komt 't dichtst bij de waarheid, ook qua napijn.
[...]
Ik kan je absoluut aanraden je abortus voor jezelf te houden. Abortus is echt niet heel normaal voor iedereen. Je zult verwijten krijgen, gezeur, waardeoordelen.
Als je goede reden hebt, om te zeggen dat je zwanger bent, vertel dat dan.
Als je besluit tot abortus, vertel dan, dat je een miskraam kreeg
Ja, dat is liegen, maar echt, abortus is een groot taboeAls je geen kind wil, zou ik absoluut nooit 'n miskraam voorwenden. Dan heeft men medelijden met je en wensen ze je snel 'n kind toe! Als je toch 'n smoes wil verzinnen voor je ziekteverlof lieg dan dat je 'n vleesboom uit je baarmoeder hebt laten verwijderen. Dat komt 't dichtst bij de waarheid, ook qua napijn.
donderdag 12 juni 2014 om 21:14
Je hoeft als je je ziek meldt helemaal niet te zeggen wat er aan de hand is. Dat is helemaal prive. Eventueel kan je er bij zeggen dat je graag even overlegt met de arbo-arts. Dan zegt de arbo-arts: doe rustig aan. En zegt tegen je leidinggevende: er is een goede reden om even afwezig te zijn en ze is er dan en dan weer.
En ik denk dat je dan meer begrip krijgt dan wanneer je zegt dat je een abortus moet ondergaan, want abortus is nog best behoorlijk taboe. Je zal maar net een fel anti-abortus stage-begeleider hebben bijvoorbeeld. Dan moet je ook nog opboksen tegen vooroordelen en het is zonder dat heus al ingewikkeld genoeg.
Wanneer je besluit het wel te houden moet je het op gegeven moment op je stage natuurlijk wel gaan vertellen. Dat je twijfelt lijkt me alleen maar logisch, het is gewoon een groot besluit. Ik zou je ook willen zeggen dat je dit echt niet helemaal alleen hoeft te doen. Gelukkig heb je nu sowieso je vriend die het weet en je kan steunen, maar misschien kan je ook bij je moeder terecht of misschien bij een zus of een goede vriendin? En anders zijn er ook instanties zoals het fiom, en kan je bijvoorbeeld ook eens met je huisarts gaan praten.
En ik denk dat je dan meer begrip krijgt dan wanneer je zegt dat je een abortus moet ondergaan, want abortus is nog best behoorlijk taboe. Je zal maar net een fel anti-abortus stage-begeleider hebben bijvoorbeeld. Dan moet je ook nog opboksen tegen vooroordelen en het is zonder dat heus al ingewikkeld genoeg.
Wanneer je besluit het wel te houden moet je het op gegeven moment op je stage natuurlijk wel gaan vertellen. Dat je twijfelt lijkt me alleen maar logisch, het is gewoon een groot besluit. Ik zou je ook willen zeggen dat je dit echt niet helemaal alleen hoeft te doen. Gelukkig heb je nu sowieso je vriend die het weet en je kan steunen, maar misschien kan je ook bij je moeder terecht of misschien bij een zus of een goede vriendin? En anders zijn er ook instanties zoals het fiom, en kan je bijvoorbeeld ook eens met je huisarts gaan praten.
Zeg maar Spijker.
vrijdag 13 juni 2014 om 08:32
quote:elninjoo schreef op 12 juni 2014 @ 21:02:
[...]
Als je geen kind wil, zou ik absoluut nooit 'n miskraam voorwenden. Dan heeft men medelijden met je en wensen ze je snel 'n kind toe! Als je toch 'n smoes wil verzinnen voor je ziekteverlof lieg dan dat je 'n vleesboom uit je baarmoeder hebt laten verwijderen. Dat komt 't dichtst bij de waarheid, ook qua napijn.Joehoe, lees even. TO heeft redenen om te melden dat ze zwanger is.
[...]
Als je geen kind wil, zou ik absoluut nooit 'n miskraam voorwenden. Dan heeft men medelijden met je en wensen ze je snel 'n kind toe! Als je toch 'n smoes wil verzinnen voor je ziekteverlof lieg dan dat je 'n vleesboom uit je baarmoeder hebt laten verwijderen. Dat komt 't dichtst bij de waarheid, ook qua napijn.Joehoe, lees even. TO heeft redenen om te melden dat ze zwanger is.
vrijdag 13 juni 2014 om 09:41
@TO Ik heb ook flink getwijfeld toen ik er eenmaal achter was gekomen dat ik zwanger was. Ooit willen mijn vriend en ik namelijk wel kinderen (in tegenstelling tot jouw situatie). We zijn 27 en acht jaar samen, waarom niet nu dan? Met deze vraag heb ik ontzettend geworsteld en heb er dan ook veel over gepraat. Het gesprek met de arts in de abortuskliniek heeft me ontzettend geholpen. Net zoals iemand eerder aangaf in het topic, iedere reden is een is een legitieme reden, als je er maar goed over nadenkt. In mijn situatie voelde het ontzettend egoïstisch om het weg te laten halen, maar de angst voor de toekomst en de bezorgdheid waren voor mij de reden om het op dit moment niet te laten komen. Ik kan je alleen maar adviseren om er heel goed met je vriend over te praten.
100% achter de abortus stond ik niet. Als ik het in cijfers zou moeten uitdrukken was het eerder 80% wel en 20% niet. Maar die 20% zorgde wel voor de nodige twijfels. Ik wil absoluut geen ongewenst kind op de wereld zetten en mijn droomsituatie is dat mijn vriend en ik er samen voor kiezen om de uitdaging aan te gaan. Dit is natuurlijk mijn situatie en niet te vergelijken met die van jou. Maar voel je niet schuldig over de eventuele beslissing die je gaat nemen, dat wil ik je alleen maar meegeven!
100% achter de abortus stond ik niet. Als ik het in cijfers zou moeten uitdrukken was het eerder 80% wel en 20% niet. Maar die 20% zorgde wel voor de nodige twijfels. Ik wil absoluut geen ongewenst kind op de wereld zetten en mijn droomsituatie is dat mijn vriend en ik er samen voor kiezen om de uitdaging aan te gaan. Dit is natuurlijk mijn situatie en niet te vergelijken met die van jou. Maar voel je niet schuldig over de eventuele beslissing die je gaat nemen, dat wil ik je alleen maar meegeven!
