Zwanger
alle pijlers
Per ongeluk zwanger, wie is de vader?
vrijdag 20 mei 2011 om 20:50
Ik bezwijk op dit moment zowat aan een panic-attack.
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
dinsdag 31 mei 2011 om 08:40
Wat fijn dat je zo'n uitgebreide update komt geven!
Je hebt nu dus voor 99,9% zekerheid over wie de vader is. Ik kan me voorstellen dat dit enerzijds een opluchting is en anderszijds doodeng, wat nu is echt écht waar en nu moet je hem gaan inlichten. Als ik het goed begrijp ga je dat vandaag doen en ik wens je daarbij heel veel sterkte. Normaal gesproken zou ik je aanraden om bij moeilijk nieuws een flinke borrel van te voren te drinken, maar dat gaat nu ook zo lastig.. Probeer alles stap voor stap te nemen en stap 1 is nu: het vertellen. Daarna ga je weer verder zien
(edit: met stap voor stap bedoel ik niet dat je de keuze over het houden van het kind en de consequenties daarvan moet negeren, ik bedoel meer dat je het overzichtelijk en behapbaar kan maken)
Je hebt nu dus voor 99,9% zekerheid over wie de vader is. Ik kan me voorstellen dat dit enerzijds een opluchting is en anderszijds doodeng, wat nu is echt écht waar en nu moet je hem gaan inlichten. Als ik het goed begrijp ga je dat vandaag doen en ik wens je daarbij heel veel sterkte. Normaal gesproken zou ik je aanraden om bij moeilijk nieuws een flinke borrel van te voren te drinken, maar dat gaat nu ook zo lastig.. Probeer alles stap voor stap te nemen en stap 1 is nu: het vertellen. Daarna ga je weer verder zien
(edit: met stap voor stap bedoel ik niet dat je de keuze over het houden van het kind en de consequenties daarvan moet negeren, ik bedoel meer dat je het overzichtelijk en behapbaar kan maken)
dinsdag 31 mei 2011 om 09:59
dinsdag 31 mei 2011 om 17:19
woensdag 1 juni 2011 om 11:14
@TO, jeetje wat ben je dapper! Ben benieuwd hoe het vandaag gaat met jou/jullie.
En nog wat, geen 1 moeder wist van te voren wat een kindje met haar leven zou gaan doen. Als je zwanger bent weet je wel dat je een keer gaat bevallen, een echt baby gaat krijgen, je haalt alles in huis. Maar dan, dan leggen ze dat roze burmpje op je buik en heb je echt een kindje. Nou geloof me, dat kan niemand weten hoe dat voelt van te voren. En ook niet wat het met je leven doen.
Iedereen zei tegen mij, geniet maar van je vrijheid, want zo ben je het kwijt. Ik ben nog nooit zo vrij geweest, ik kan alles doen wat ik wil, heb mijn zoontje vanaf het begin overal mee naar toegenomen in de draagdoek, gaat tot op de dag van vandaag prima. Tuurlijk is het een enorme verantwoordelijkheid, is het af en toe echt enorm zwaar, maar je bed uit komen s nachts voor iets vervelends is iets heel anders dan je bed uit komen voor dat kleine ding waar je zoveel van houdt. Dat is het voor mij in ieder geval.
En nog wat, geen 1 moeder wist van te voren wat een kindje met haar leven zou gaan doen. Als je zwanger bent weet je wel dat je een keer gaat bevallen, een echt baby gaat krijgen, je haalt alles in huis. Maar dan, dan leggen ze dat roze burmpje op je buik en heb je echt een kindje. Nou geloof me, dat kan niemand weten hoe dat voelt van te voren. En ook niet wat het met je leven doen.
Iedereen zei tegen mij, geniet maar van je vrijheid, want zo ben je het kwijt. Ik ben nog nooit zo vrij geweest, ik kan alles doen wat ik wil, heb mijn zoontje vanaf het begin overal mee naar toegenomen in de draagdoek, gaat tot op de dag van vandaag prima. Tuurlijk is het een enorme verantwoordelijkheid, is het af en toe echt enorm zwaar, maar je bed uit komen s nachts voor iets vervelends is iets heel anders dan je bed uit komen voor dat kleine ding waar je zoveel van houdt. Dat is het voor mij in ieder geval.
woensdag 1 juni 2011 om 16:59
quote:ambrosia9 schreef op 01 juni 2011 @ 11:14:
@TO, jeetje wat ben je dapper! Ben benieuwd hoe het vandaag gaat met jou/jullie.
En nog wat, geen 1 moeder wist van te voren wat een kindje met haar leven zou gaan doen. Als je zwanger bent weet je wel dat je een keer gaat bevallen, een echt baby gaat krijgen, je haalt alles in huis. Maar dan, dan leggen ze dat roze burmpje op je buik en heb je echt een kindje. Nou geloof me, dat kan niemand weten hoe dat voelt van te voren. En ook niet wat het met je leven doen.
Iedereen zei tegen mij, geniet maar van je vrijheid, want zo ben je het kwijt. Ik ben nog nooit zo vrij geweest, ik kan alles doen wat ik wil, heb mijn zoontje vanaf het begin overal mee naar toegenomen in de draagdoek, gaat tot op de dag van vandaag prima. Tuurlijk is het een enorme verantwoordelijkheid, is het af en toe echt enorm zwaar, maar je bed uit komen s nachts voor iets vervelends is iets heel anders dan je bed uit komen voor dat kleine ding waar je zoveel van houdt. Dat is het voor mij in ieder geval.Wat mooi gezegd!
@TO, jeetje wat ben je dapper! Ben benieuwd hoe het vandaag gaat met jou/jullie.
En nog wat, geen 1 moeder wist van te voren wat een kindje met haar leven zou gaan doen. Als je zwanger bent weet je wel dat je een keer gaat bevallen, een echt baby gaat krijgen, je haalt alles in huis. Maar dan, dan leggen ze dat roze burmpje op je buik en heb je echt een kindje. Nou geloof me, dat kan niemand weten hoe dat voelt van te voren. En ook niet wat het met je leven doen.
Iedereen zei tegen mij, geniet maar van je vrijheid, want zo ben je het kwijt. Ik ben nog nooit zo vrij geweest, ik kan alles doen wat ik wil, heb mijn zoontje vanaf het begin overal mee naar toegenomen in de draagdoek, gaat tot op de dag van vandaag prima. Tuurlijk is het een enorme verantwoordelijkheid, is het af en toe echt enorm zwaar, maar je bed uit komen s nachts voor iets vervelends is iets heel anders dan je bed uit komen voor dat kleine ding waar je zoveel van houdt. Dat is het voor mij in ieder geval.Wat mooi gezegd!
donderdag 2 juni 2011 om 10:16
Ik heb trouwens ooit ook in een soortgelijke situatie gezeten.. was 23, wisselende contacten, feestjes (drugs, alcohol), soort van studerend, niet aan de pil.. en ik werd zwanger, het bleek gelukkig van de jongen met wie ik een prille relatie had. Maar beiden vonden we dat wij totaal niet toe waren aan een kindje en het niet konden bieden wat wij zouden willen, ik heb een miskraam op laten wekken(abortuspil). Ik sta nog steeds achter die keuze, denk er wel regelmatig aan terug. Het is één van de mooiste gevoelens om zwanger te zijn, die abortus en dat gevoel ga ik nooit vergeten, maar ik ben blij dat ik dat mijn keuze niet heb laten beïnvloeden.
zondag 5 juni 2011 om 21:02
Hoi allemaal,
heeft even geduurd voor ik de gelegenheid had om hier weer langs te komen, het zijn heftige dagen geweest.
Afgelopen dinsdagmiddag heb ik 'het gesprek' gevoerd. Hij schrok heel erg, bleef wel rustig, maar wilde vrij snel weg uit de situatie, met de afspraak dat hij me zou bellen als 'ie wat was bijgekomen. Hij zei dat het wat hem betreft a.s.a.p. weggehaald mag worden, omdat dit totaal niet is hoe hij het ooit voor zich had gezien en er nog lang niet klaar voor is om een kind te krijgen. Hij zei ook dat 'ie dit helemaal niet wil, dat 'ie er liever niets mee te maken wil hebben, maar ook dat 'ie even tijd nodig had om na te denken, omdat 'ie van zichzelf weet dat 'ie soms te impulsief reageert. Die ruimte heb ik hem natuurlijk gegeven, en toen ben ik gaan wachten. Ondertussen heb ik toen voor mezelf al besloten om het kind te houden, wat hij ook zou zeggen. Ik voelde me zo slecht bij de gedachte dat ik het weg moest laten halen, toen hij dat zei, dat dat voor mijzelf genoeg boodschap was.
Donderdagochtend belde hij me, dat 'ie klaar was om verder te praten. Hij kwam toen met een andere boodschap.
Hij zei dat 'ie hier niet echt blij mee is, maar dat hij heel goed begrijpt dat abortus ontzettend ingrijpend is en dat hij zich zelf eigenlijk helemaal niet lekker voelt bij het "vermoorden" van een compleet kindje. Hij zei dat hij het beeld van een baby'tje wat uit zijn veilige omgeving word weggerukt om vernietigd te worden verschrikkelijk vond en dat hij daar eigenlijk niet aan mee wilde werken. Daarna zei hij dat het onzin is dat wij dit niet aan zouden kunnen, we zijn allebei volwassen mensen met een goed stel hersens en het hart op de goede plek, met een groot sociaal vangnet en genoeg kansen op een stabiel leven. (Dit zijn zijn woorden.)
Hierna zei ik dat ik mijn keuze al gemaakt had, namelijk het houden. En toen zijn we een tijd stil geweest. Hij zei toen dat dit een goede keus was en dat 'ie blij was dat ik het hardop uit had gesproken omdat 'ie dat zelf niet zo durfde.
Donderdagavond zijn we samen weggegaan en op een camping in de natuur gaan staan om alleen te kunnen zijn zonder afleiding van andere mensen en op die manier verder te praten over 'hoe nu verder'.
De conclusie is dus dat we het kind gaan houden, en ook dat we het samen gaan opvoeden. Over hoe we dit precies gaan aanpakken zijn we nog lang niet uitgepraat. Feit is dat we elkaar goed kennen en veel genegenheid voor elkaar voelen, dus dat scheelt alvast iets. Over een relatie met elkaar hebben we nooit nagedacht, maar beiden uitgesproken dat we daar ook niet per se iets tegen hebben, al loopt het nu nog lang niet die kant op.
Vanochtend ben ik thuisgekomen en sindsdien voel ik me veel rustiger. Na alle onrust, twijfel en onzekerheid van de afgelopen twee weken voel ik me weer wat zekerder.
Ik ben blij dat ik een keuze heb kunnen maken waar ik me goed bij voel, en ik ben heel blij met de reactie van de vader.
We hebben besloten om het morgen aan onze wederzijdse vriendengroep te vertellen, we hebben een verrassingsetentje georganiseerd bij mij thuis en iedereen uitgenodigd. Ik ben heel erg benieuwd naar hun reacties en verbaasde gezichten, maar kan zeggen dat wat de reacties ook zijn, ik heel zeker ben van mijn besluit.
Dinsdag gaan we 's ochtends naar onze studieadviseur voor een gesprek (we doen dezelfde studie) en 's middags en 's avonds gaan we door het land cruisen om bij onze beide ouders het nieuws te droppen.
Het initiatief voor de eerste twee plannen kwam van zijn kant, en dat geeft me wel het vertrouwen dat hij zeker is van zijn keuze en serieus meent wat hij heeft gezegd. Dit voelde ik ook wel aan tijdens onze gesprekken, maar het is fijn om te merken dat iemand dan ook meteen overgaat in de actiemodus en op die manier laat zien dat het menens is.
Goed, dit was het weer even.
Ik zal hier nog wel langskomen en updates geven als daar interesse voor is.
Mij heeft het posten hier in ieder geval heel ventilerend gewerkt, het was verhelderend om alles uit te typen en later terug te lezen.
Sommigen van jullie reacties hebben me echt geholpen en op een goede manier geraakt, bedankt daarvoor!
heeft even geduurd voor ik de gelegenheid had om hier weer langs te komen, het zijn heftige dagen geweest.
Afgelopen dinsdagmiddag heb ik 'het gesprek' gevoerd. Hij schrok heel erg, bleef wel rustig, maar wilde vrij snel weg uit de situatie, met de afspraak dat hij me zou bellen als 'ie wat was bijgekomen. Hij zei dat het wat hem betreft a.s.a.p. weggehaald mag worden, omdat dit totaal niet is hoe hij het ooit voor zich had gezien en er nog lang niet klaar voor is om een kind te krijgen. Hij zei ook dat 'ie dit helemaal niet wil, dat 'ie er liever niets mee te maken wil hebben, maar ook dat 'ie even tijd nodig had om na te denken, omdat 'ie van zichzelf weet dat 'ie soms te impulsief reageert. Die ruimte heb ik hem natuurlijk gegeven, en toen ben ik gaan wachten. Ondertussen heb ik toen voor mezelf al besloten om het kind te houden, wat hij ook zou zeggen. Ik voelde me zo slecht bij de gedachte dat ik het weg moest laten halen, toen hij dat zei, dat dat voor mijzelf genoeg boodschap was.
Donderdagochtend belde hij me, dat 'ie klaar was om verder te praten. Hij kwam toen met een andere boodschap.
Hij zei dat 'ie hier niet echt blij mee is, maar dat hij heel goed begrijpt dat abortus ontzettend ingrijpend is en dat hij zich zelf eigenlijk helemaal niet lekker voelt bij het "vermoorden" van een compleet kindje. Hij zei dat hij het beeld van een baby'tje wat uit zijn veilige omgeving word weggerukt om vernietigd te worden verschrikkelijk vond en dat hij daar eigenlijk niet aan mee wilde werken. Daarna zei hij dat het onzin is dat wij dit niet aan zouden kunnen, we zijn allebei volwassen mensen met een goed stel hersens en het hart op de goede plek, met een groot sociaal vangnet en genoeg kansen op een stabiel leven. (Dit zijn zijn woorden.)
Hierna zei ik dat ik mijn keuze al gemaakt had, namelijk het houden. En toen zijn we een tijd stil geweest. Hij zei toen dat dit een goede keus was en dat 'ie blij was dat ik het hardop uit had gesproken omdat 'ie dat zelf niet zo durfde.
Donderdagavond zijn we samen weggegaan en op een camping in de natuur gaan staan om alleen te kunnen zijn zonder afleiding van andere mensen en op die manier verder te praten over 'hoe nu verder'.
De conclusie is dus dat we het kind gaan houden, en ook dat we het samen gaan opvoeden. Over hoe we dit precies gaan aanpakken zijn we nog lang niet uitgepraat. Feit is dat we elkaar goed kennen en veel genegenheid voor elkaar voelen, dus dat scheelt alvast iets. Over een relatie met elkaar hebben we nooit nagedacht, maar beiden uitgesproken dat we daar ook niet per se iets tegen hebben, al loopt het nu nog lang niet die kant op.
Vanochtend ben ik thuisgekomen en sindsdien voel ik me veel rustiger. Na alle onrust, twijfel en onzekerheid van de afgelopen twee weken voel ik me weer wat zekerder.
Ik ben blij dat ik een keuze heb kunnen maken waar ik me goed bij voel, en ik ben heel blij met de reactie van de vader.
We hebben besloten om het morgen aan onze wederzijdse vriendengroep te vertellen, we hebben een verrassingsetentje georganiseerd bij mij thuis en iedereen uitgenodigd. Ik ben heel erg benieuwd naar hun reacties en verbaasde gezichten, maar kan zeggen dat wat de reacties ook zijn, ik heel zeker ben van mijn besluit.
Dinsdag gaan we 's ochtends naar onze studieadviseur voor een gesprek (we doen dezelfde studie) en 's middags en 's avonds gaan we door het land cruisen om bij onze beide ouders het nieuws te droppen.
Het initiatief voor de eerste twee plannen kwam van zijn kant, en dat geeft me wel het vertrouwen dat hij zeker is van zijn keuze en serieus meent wat hij heeft gezegd. Dit voelde ik ook wel aan tijdens onze gesprekken, maar het is fijn om te merken dat iemand dan ook meteen overgaat in de actiemodus en op die manier laat zien dat het menens is.
Goed, dit was het weer even.
Ik zal hier nog wel langskomen en updates geven als daar interesse voor is.
Mij heeft het posten hier in ieder geval heel ventilerend gewerkt, het was verhelderend om alles uit te typen en later terug te lezen.
Sommigen van jullie reacties hebben me echt geholpen en op een goede manier geraakt, bedankt daarvoor!
zondag 5 juni 2011 om 21:09
zondag 5 juni 2011 om 21:32
Hier ook een stille meelezer, die heel veel respect heeft voor de manier waarop je dit alles hebt aangepakt.
En wat ontzettend fijn dat de vader zo goed heeft gereageerd, en ik ben heel blij om te lezen dat je besloten hebt om het kindje te gaan houden.
Ik hoop dat jullie het, is het in een relatie of ieder apart, een heel mooi thuis kunnen gaan geven, maar volgens mij komt dat wel goed als ik lees hoe jullie er mee omgaan.
Ik hoop ook dat je kunt gaan genieten van je zwangerschap, want het is echt heel bijzonder allemaal!
Het zal zeker niet altijd makkelijk zijn, maar het cliche dat je er zoveel moois voor terug krijgt is ook echt waar!
En wat ontzettend fijn dat de vader zo goed heeft gereageerd, en ik ben heel blij om te lezen dat je besloten hebt om het kindje te gaan houden.
Ik hoop dat jullie het, is het in een relatie of ieder apart, een heel mooi thuis kunnen gaan geven, maar volgens mij komt dat wel goed als ik lees hoe jullie er mee omgaan.
Ik hoop ook dat je kunt gaan genieten van je zwangerschap, want het is echt heel bijzonder allemaal!
Het zal zeker niet altijd makkelijk zijn, maar het cliche dat je er zoveel moois voor terug krijgt is ook echt waar!
zondag 5 juni 2011 om 21:42
Respect voor hoe je het allemaal aanpakt, himareable! Ik ben blij dat je een beslissing hebt kunnen nemen waar je zelf achter staat en dat de vader er in ieder geval voor het kind wil zijn. Ben benieuwd hoe dat zich verder gaat ontwikkelen tussen jullie, maar jullie delen in ieder geval de wens om dit kind een goed leven te geven.
Een vraag komt nog wel bij me op; weet je echt zeker dat hij de vader is? Wil hij dat niet ook helemaal zeker weten? Geen idee wanneer je dat kunt laten testen, maar omdat de data van de potentiele vaders toch vrij dicht bij elkaar liggen, kan ik me voorstellen dat jullie ooit echt zekerheid willen.
Een vraag komt nog wel bij me op; weet je echt zeker dat hij de vader is? Wil hij dat niet ook helemaal zeker weten? Geen idee wanneer je dat kunt laten testen, maar omdat de data van de potentiele vaders toch vrij dicht bij elkaar liggen, kan ik me voorstellen dat jullie ooit echt zekerheid willen.
