Zwanger
alle pijlers
Rotgevoel strippen
maandag 29 juni 2020 04:50
Ik weet niet of ik me aanstel, maar meer dan een jaar na mijn bevalling is er iets wat mij dwarszit en wat ik van mij af wil schrijven.
Ik ben vorig bevallen van mijn eerste kind, buiten Nederland. Omdat ik graag een ruggeprik wilde, werd het een ingeleide bevalling bij 38 weken. De gynaecoloog zei dat ze eerst zouden strippen om de bevalling op te wekken en dat dit pijnlijk zou worden. Ik vroeg of ze me medicijnen konden geven in plaats van strippen en dit kon echter als de ontsluiting hierdoor niet snel genoeg op gang kwam dan alsnog strippen op de ochtend dat de inleiding gepland stond. Helaas was dit het geval.
De gynaecoloog heeft het geprobeerd en het deed echt flink pijn, ik jammerde (kan het niet anders omschrijven) van de pijn.
Hij ging door en zei :please endure.
Ik heb er achteraf zo'n rotgevoel over.
Ik voelde me echt een soort van aangerand maar vraag me af of dit terecht is in deze situatie. Mijn man was erbij en we hebben beide niet gezegd dat hij moest stoppen.
Ik heb in het verleden te maken gehad met dat er fysiek over mijn grenzen heen is gegaan en daardoor heel erg gevoelig hiervoor.
Ik moest het even van me afschrijven.....
Ik ben vorig bevallen van mijn eerste kind, buiten Nederland. Omdat ik graag een ruggeprik wilde, werd het een ingeleide bevalling bij 38 weken. De gynaecoloog zei dat ze eerst zouden strippen om de bevalling op te wekken en dat dit pijnlijk zou worden. Ik vroeg of ze me medicijnen konden geven in plaats van strippen en dit kon echter als de ontsluiting hierdoor niet snel genoeg op gang kwam dan alsnog strippen op de ochtend dat de inleiding gepland stond. Helaas was dit het geval.
De gynaecoloog heeft het geprobeerd en het deed echt flink pijn, ik jammerde (kan het niet anders omschrijven) van de pijn.
Hij ging door en zei :please endure.
Ik heb er achteraf zo'n rotgevoel over.
Ik voelde me echt een soort van aangerand maar vraag me af of dit terecht is in deze situatie. Mijn man was erbij en we hebben beide niet gezegd dat hij moest stoppen.
Ik heb in het verleden te maken gehad met dat er fysiek over mijn grenzen heen is gegaan en daardoor heel erg gevoelig hiervoor.
Ik moest het even van me afschrijven.....
anoniem_379607 wijzigde dit bericht op 29-06-2020 04:54
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
19.84% gewijzigd
maandag 29 juni 2020 10:01
Pindakaasjes schreef: ↑29-06-2020 09:22Overigens quote je ook maar enkele regels uit mijn post om daar vervolgens op in te gaan.
Daarmee trek je het ook zijn verband.
Nee, ik leg uit dat de definitie van aanranding alleen bestaat uit het ongewenste binnendringen van het lichaam van een ander. De context en de intenties van de binnendringer zijn daarbij niet relevant; daarom is het extra belangrijk dat een arts sensitief en zorgvuldig omgaat met de macht die hij heeft. TO heeft de handeling ervaren als aanranding, dat betekent dat er iets heel erg misgegaan is in de interactie tussen TO en de arts. Iets dat de arts had kunnen voorkomen, als hij op het moment van handelen sensitiever had gereageerd.
maandag 29 juni 2020 10:26
Herkenbaar. Ik heb geen ‘verleden’ en er werd tijdens aanloop naar de bevalling meermalen gevoeld naar de ontsluiting. “Mag mijn collega in opleiding óók even voelen?” Ja hoor, die moet het ook leren.
Tot die éne arts, ik zei nog: “wacht even, ik moet even ontspannen” en hij duwde zo door. Dat was echt naar. Pas later was ik boos, heel boos, en heb ik gezegd dat ik die vent de hele bevalling niet meer wilde zien. Schoorvoetend kwamen ze vragen of hij toch de echo kon doen (moest tijdens een wee) want hij was de enige daarvoor gekwalificeerde. Oké dan. Een kans om hem te spreken, dacht ik. Met een verloskamer vol mensen.
Ik heb hem onder meer gezegd dat hij “thuis op zijn vrouw moest gaan oefenen” en tijdens elke wee kon ik niet praten en ik wist ook niet meer alles wat ik wilde zeggen want mijn kindje was in nood, haar hartslag daalde met elke wee.
Wat kan ik er nóg boos over zijn. Dat machteloze gevoel en dan zo’n ongeïnteresseerde, onempathische reactie terug.
Tot die éne arts, ik zei nog: “wacht even, ik moet even ontspannen” en hij duwde zo door. Dat was echt naar. Pas later was ik boos, heel boos, en heb ik gezegd dat ik die vent de hele bevalling niet meer wilde zien. Schoorvoetend kwamen ze vragen of hij toch de echo kon doen (moest tijdens een wee) want hij was de enige daarvoor gekwalificeerde. Oké dan. Een kans om hem te spreken, dacht ik. Met een verloskamer vol mensen.
Ik heb hem onder meer gezegd dat hij “thuis op zijn vrouw moest gaan oefenen” en tijdens elke wee kon ik niet praten en ik wist ook niet meer alles wat ik wilde zeggen want mijn kindje was in nood, haar hartslag daalde met elke wee.
Wat kan ik er nóg boos over zijn. Dat machteloze gevoel en dan zo’n ongeïnteresseerde, onempathische reactie terug.
maandag 29 juni 2020 10:38
Als TO dit zo ervaren heeft, door een verleden, hoeft er toch niet zo bot gereageerd te worden.
Het is altijd makkelijk om over of voor een ander te praten.
Hoe jezelf reageert in zo'n situatie, weet je pas wanneer je het zelf meemaakt. Je voornemens kunnen zo anders zijn, dan op het moment zelf (vragen of de arts wil stoppen, maar er word iets getrikkerd en ineens bevries je).
Ze wil het van zich afschrijven en kijken of er meer vrouwen deze ervaring hebben.
TO, ik heb er geen ervaring mee. Heb je wel hulp gehad voor het verleden? Ik zag ook een link voor bevalling trauma, misschien heb je daar wat aan. Sterkte!
Het is altijd makkelijk om over of voor een ander te praten.
Hoe jezelf reageert in zo'n situatie, weet je pas wanneer je het zelf meemaakt. Je voornemens kunnen zo anders zijn, dan op het moment zelf (vragen of de arts wil stoppen, maar er word iets getrikkerd en ineens bevries je).
Ze wil het van zich afschrijven en kijken of er meer vrouwen deze ervaring hebben.
TO, ik heb er geen ervaring mee. Heb je wel hulp gehad voor het verleden? Ik zag ook een link voor bevalling trauma, misschien heb je daar wat aan. Sterkte!
maandag 29 juni 2020 12:31
Dat is mij ook niet duidelijk, maar TO geeft aan in het buitenland te wonen. Dus ik weet niet hoe de zorg daar geregeld is.Pindakaasjes schreef: ↑29-06-2020 11:03Ik wil to haar ervaringen en gevoelens niet bagatelliseren, maar wist iemand van haar behandelaars af van haar verleden toen ze ging bevallen??
Is het dan eerlijk of terecht om daar de dienstdoende gynaecoloog op af te rekenen??
Maar ik lees niet dat TO het die man persoonlijk aanrekent. Ook niet dat ze er daadwerkelijk iets mee wil doen als een klacht indienen o.i.d.
Een bevalling op zich is al een hele aanslag op lichaam en geest. Als het dan ook nog je eerste kind is en je krijgt dit er boven op ......
maandag 29 juni 2020 13:46
Het was niet ongewenst, want ze hadden de procedure doorgesproken en TO was daar ok mee.Pandax schreef: ↑29-06-2020 10:01Nee, ik leg uit dat de definitie van aanranding alleen bestaat uit het ongewenste binnendringen van het lichaam van een ander. De context en de intenties van de binnendringer zijn daarbij niet relevant; daarom is het extra belangrijk dat een arts sensitief en zorgvuldig omgaat met de macht die hij heeft. TO heeft de handeling ervaren als aanranding, dat betekent dat er iets heel erg misgegaan is in de interactie tussen TO en de arts. Iets dat de arts had kunnen voorkomen, als hij op het moment van handelen sensitiever had gereageerd.
Vervolgens voelde ze zich er niet goed bij. Op dat moment had ze dit direct moeten aangeven. Een arts kan dat niet weten, die is bezig met een medische handeling en denkt dat er niks is veranderd ten opzichte van het begin toen ze de procedure doorspraken en ze daar ok mee was.
maandag 29 juni 2020 14:23
.
En niet te vergeten, dit was in het buitenland.
De verhouding tussen arts en patiënt ligt daar vaak behoorlijk anders. Ik moest een keer met spoed gehecht worden aan mijn hand, mijn man was bij mij. Zonder enig overleg werd hij door de arts de kamer uit gebonjourd, kennelijk vond die arts pottenkijkers maar lastig. Hij begon te hechten toen de verdoving nog niet helemaal ingewerkt was dus dat deed zeer, toen zag dat ik mijn adem inhield vroeg hij niet wat er was, maar commandeerde mij om door te ademen.
Was niet leuk, en er was hier duidelijk een andere hiërarchie dan we in NL gewend zijn. Het resultaat mag er echter zijn, de wond is goed geheeld. Dus al met al ben ik tevreden.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
maandag 29 juni 2020 19:27
Precies.Pindakaasjes schreef: ↑29-06-2020 09:03TO was voorbereid en heeft ingestemd met het strippen.
Vervolgens gaf ze pijn aan.. wat vaker het geval is bij strippen. "Even volhouden/doorbijten", dat krijg je bij zoveel handelingen te horen waarbij er toch echt even door de zure appel heen gebeten moet worden!
Strippen is een kortstondige handeling die heel verschillend wordt ervaren.. maar altijd bedoeld is om de bevalling op gang te helpen.
Nog TO of haar man hebben aangegeven te willen stoppen of het niet aan te kunnen. Waarop de gynaecoloog zijn handelen dus voortzette en aan TO toen zij pijn aangaf, dus vroeg om nog even vol te houden.
Je kunt de man wellicht aanrekenen dat hij te weinig oog voor TO en haar pijn had, maar een bepaalde machtswellust of perversiteit eraan koppelen vind ik echt verbluffend ver gaan!
maandag 29 juni 2020 19:37
Maar tijdens penetratie met je man zou je het ook even moeten aangeven als je het niet meer prettig vind. Ik vind het geen aanranding als een man enthousiast aan het seksen is (wat jullie samen gestart zijn), en hij signalen mist van de vrouw die eigenlijk geen zin meer heeft.Kikkersenmuizen schreef: ↑29-06-2020 09:23Pindakaasjes, toestemming kan altijd ingetrokken worden. Dat ik mijn man toestemming geef om mij te penetreren (om maar even officiële termen te gebruiken) wil niet zeggen dat ik halverwege de daad niet kan besluiten dat ik wil stoppen.
Wat ik al schreef, wat mij dwarszit is je als nota bene mannelijke arts (waardoor je je dus in een autoritaire positie bevindt to van je vrouwelijke patiënt) niet even stopt met pijnlijke inwendige verrichtingen als ze duidelijk pijn heeft en zich in een kwetsbare positie bevindt, niet vraagt of alles nog ok is.
Ik heb tig inwendige echo's gehad, ik heb een curettage gehad, meerdere uitstrijkjes, ze hebben mijn vliezen meerdere malen handmatig gebroken, ik ben meerdere malen getoucheerd. Sommige handelingen deden ontzettend veel pijn, en sommige niet. De ene arts was wat hardhandiger dan de ander. Maar pijn is bij dit soort dingen vrij normaal. En ik denk dat artsen ook wel gewend zijn dat het vaak pijn doet. Die kijken daar echt niet meer van op. Met dat soort dingen zul je echt je eigen grenzen moeten aangeven.
maandag 29 juni 2020 23:54
Een gynaecoloog die aan het strippen is en dan een associatie met aanranding... heel bijzonder. Ik viel bijna flauw bij mijn spiraalplaatsing vd pijn maar waarom zou je dan in vredesnaam aan aanranding denken. Aanranding is met een seksuele intentie.
Hij ging jouw pijngrens over. Dat kan en dat is heel vervelend. Maar je partner zat er nota bene bij.. dus het woord aanranding vind ik echt ongepast.
Meisjes en vrouwen (of jongens) die door mannen (of vrouwen) onzedelijk worden betast. Dat is aanranding.
Hij ging jouw pijngrens over. Dat kan en dat is heel vervelend. Maar je partner zat er nota bene bij.. dus het woord aanranding vind ik echt ongepast.
Meisjes en vrouwen (of jongens) die door mannen (of vrouwen) onzedelijk worden betast. Dat is aanranding.
donderdag 2 juli 2020 09:48
Ik snap je gevoel wel TO.
Ik ben ook ingeleid en er zijn een aantal hele pijnlijke handelingen verricht in de aanloop naar de bevalling. Je voelt je heel kwetsbaar als ze zo in je staan te wroeten. Je hebt het gevoel dat je je grenzen niet kunt aangeven of dat ze niet worden gerespecteerd. Deze arts miste mogelijk een deel soft skills om met jou te communiceren en mogelijk ben je door gebeurtenissen in het verleden sneller getriggerd door dergelijke situaties.
Zelf heb ik het niet als aanranding of verkrachting ervaren en vindt het ook gecompliceerd om die termen te gebruiken. Maar ik heb dus wel ervaring met hardhandige, invasieve handelingen. En het gevoel dat de arts(en) vanuit medisch oogpunt beslissingen over mijn lichaam hebben genomen waar ik zelf geen zeggenschap in had op dat moment. Ik kan nog huilen als ik denk aan hoe machteloos ik me daarover heb gevoeld, dat ik ook niet voldoende op mezelf ben opgekomen op dat moment.
Ik had ook enige hulp nodig om mijn bevalling te verwerken en heb baat gehad bij een paar gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Daar kwamen bij mij ook wat andere zaken naar boven die verband hielden met mijn gevoel en ook waarom ik het lastig los kon laten. Ik stond op het randje van een PND maar 3 gesprekken later zag de wereld er ineens alweer heel anders uit.
Ik ben ook ingeleid en er zijn een aantal hele pijnlijke handelingen verricht in de aanloop naar de bevalling. Je voelt je heel kwetsbaar als ze zo in je staan te wroeten. Je hebt het gevoel dat je je grenzen niet kunt aangeven of dat ze niet worden gerespecteerd. Deze arts miste mogelijk een deel soft skills om met jou te communiceren en mogelijk ben je door gebeurtenissen in het verleden sneller getriggerd door dergelijke situaties.
Zelf heb ik het niet als aanranding of verkrachting ervaren en vindt het ook gecompliceerd om die termen te gebruiken. Maar ik heb dus wel ervaring met hardhandige, invasieve handelingen. En het gevoel dat de arts(en) vanuit medisch oogpunt beslissingen over mijn lichaam hebben genomen waar ik zelf geen zeggenschap in had op dat moment. Ik kan nog huilen als ik denk aan hoe machteloos ik me daarover heb gevoeld, dat ik ook niet voldoende op mezelf ben opgekomen op dat moment.
Ik had ook enige hulp nodig om mijn bevalling te verwerken en heb baat gehad bij een paar gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Daar kwamen bij mij ook wat andere zaken naar boven die verband hielden met mijn gevoel en ook waarom ik het lastig los kon laten. Ik stond op het randje van een PND maar 3 gesprekken later zag de wereld er ineens alweer heel anders uit.
donderdag 2 juli 2020 09:50
Pandax schreef: ↑29-06-2020 09:10Ik geloof niet dat ik ergens machtswellust en perversiteit aan de situatie toeschreef. Aanranding is het ongewenst binnendringen van het lichaam van een ander. De context, de intenties van de persoon die de handelingen uitvoert of een al dan niet misdadige ondertoon, doen bij de definitie van het begrip niet ter zake. TO ervoer geen mogelijkheid om 'nee' te zeggen toen ze de behandeling niet meer wenste, dus dat ze zich aangerand voelt is een redelijke interpretatie van haar gevoel en van de situatie.
Wat een hoop onzin bij elkaar.
Ik wil liever ook niet dat de tandarts met zijn boor mijn kiezen ingaat, maar ik ga tóch, want daar word ik uiteindelijk beter van. Net zoals de doktersassistente die een uitstrijkje neemt: enorm over mijn grens heen. Maar ja. Sommige dingen zijn naar, maar 'moeten' nou eenmaal.
TO had gewoon de mogelijkheid om nee/stop te zeggen. Sommige mensen moeten echt eens leren om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen onvermogen, ipv dit maar af te schuiven op zogenaamde 'boze' anderen (die nota bene gewoon hun werk doen).
