Zwanger
alle pijlers
Wachten, wachten, wachten (deel 3)
vrijdag 25 oktober 2013 om 15:47
Dit is deel drie alweer van het topic: Wachten, wachten, wachten.
Een topic voor mensen met een kinderwens, die vanwege de meest uitlopende redenen nog moet wachten. Hier gaan we verder met kletsen, fantaseren, elkaar een schouder bieden om uit te huilen en afleiding zoeken.
Nieuwe schrijfster zijn van harte welkom, maar let op even het volgende:
- Beginnen vanaf begin 2015 (geldt voor nieuwe schrijfsters)
- Wij hebben een realistische kijk op het leven en op onze kinderwens
- Voor mensen die al begonnen zijn, zijn er andere topics(geldt voor nieuwe schrijfsters)
NaamLeeftijdLeeftijd partnerWanneer beginnen?Waarom wachten?BijzonderhedenTara823132herfst 2014Baan vriend & trouwenflora_2627282016?Sparen & vriend (pas afgestudeerd)Bezigebij23302015/2016Wachten op man & genieten van de tijd met z'n 2tjesInspiratielooos2727najaar 2015Sparenukkie213333dec 2014Uitslag bloedonderzoekunderstatement2526voorjaar/zomer 2015Zekerheid huis & baandrika793527januari 2015groen licht huisartseerst gewacht op vriend & reis
Een topic voor mensen met een kinderwens, die vanwege de meest uitlopende redenen nog moet wachten. Hier gaan we verder met kletsen, fantaseren, elkaar een schouder bieden om uit te huilen en afleiding zoeken.
Nieuwe schrijfster zijn van harte welkom, maar let op even het volgende:
- Beginnen vanaf begin 2015 (geldt voor nieuwe schrijfsters)
- Wij hebben een realistische kijk op het leven en op onze kinderwens
- Voor mensen die al begonnen zijn, zijn er andere topics(geldt voor nieuwe schrijfsters)
NaamLeeftijdLeeftijd partnerWanneer beginnen?Waarom wachten?BijzonderhedenTara823132herfst 2014Baan vriend & trouwenflora_2627282016?Sparen & vriend (pas afgestudeerd)Bezigebij23302015/2016Wachten op man & genieten van de tijd met z'n 2tjesInspiratielooos2727najaar 2015Sparenukkie213333dec 2014Uitslag bloedonderzoekunderstatement2526voorjaar/zomer 2015Zekerheid huis & baandrika793527januari 2015groen licht huisartseerst gewacht op vriend & reis
donderdag 7 november 2013 om 12:19
donderdag 7 november 2013 om 12:21
donderdag 7 november 2013 om 12:26
Ik zou ook graag in de tabel willen.
EvaViva, leeftijd man & mij beiden 31, beginnen rond september 2014, reden: eerst nog verre reis en wachten tot man er helemaal aan toe is
Zo fijn om hier herkenbare verhalen te lezen. Met vriendinnen praat ik er niet zo makkelijk over, over mijn 'gerammel', jullie wel? Ik heb ook met man afgesproken dat we onze kinderwens/babyplanning zoveel mogelijk voor onszelf houden, wij vindt dat erg privé. Bovendien zijn de meeste van mijn vriendinnen helemaal niet zo 'plannerig', die gaan meer op gevoel. Hoe de omstandigheden ook zijn, als die het gevoel krijgen ik wil nu een kind, dan gaan ze ervoor. Zit voor mij toch anders, ik wil alle omstandigheden op orde hebben eerst. Ieder z'n ding he .
Wat wel heel pijnlijk voor mij is, is dat ik echt langzamerhand in de minderheid raak onder mijn vriendinnen. Ik denk dat 80% al een kind heeft of zwanger is. Dat maakt me soms erg verdrietig, al die echo/schopjes/babyhapjes/whatever verhalen. Maar goed, niks aan te doen. Over een maand of 10 mag ik ook ...
EvaViva, leeftijd man & mij beiden 31, beginnen rond september 2014, reden: eerst nog verre reis en wachten tot man er helemaal aan toe is
Zo fijn om hier herkenbare verhalen te lezen. Met vriendinnen praat ik er niet zo makkelijk over, over mijn 'gerammel', jullie wel? Ik heb ook met man afgesproken dat we onze kinderwens/babyplanning zoveel mogelijk voor onszelf houden, wij vindt dat erg privé. Bovendien zijn de meeste van mijn vriendinnen helemaal niet zo 'plannerig', die gaan meer op gevoel. Hoe de omstandigheden ook zijn, als die het gevoel krijgen ik wil nu een kind, dan gaan ze ervoor. Zit voor mij toch anders, ik wil alle omstandigheden op orde hebben eerst. Ieder z'n ding he .
Wat wel heel pijnlijk voor mij is, is dat ik echt langzamerhand in de minderheid raak onder mijn vriendinnen. Ik denk dat 80% al een kind heeft of zwanger is. Dat maakt me soms erg verdrietig, al die echo/schopjes/babyhapjes/whatever verhalen. Maar goed, niks aan te doen. Over een maand of 10 mag ik ook ...
donderdag 7 november 2013 om 12:38
@chocolate, succes met de verhuizing!
@EvaViva, ik bespreek niet zoveel met vrienden/vriendinnen. Ze zijn er voor zover ik weet ook niet zo mee bezig. Ik heb mijn beste vriendin wel verteld dat we er in januari voor wouden gaan dus die moet ik nu weer vertellen dat we er toch niet voor gaan
Maar is het niet zo dat jullie eigenlijk gewoon best alles op orde hebben om ervoor te gaan maar gewoon nog wat andere dingen willen doen eerst?
@EvaViva, ik bespreek niet zoveel met vrienden/vriendinnen. Ze zijn er voor zover ik weet ook niet zo mee bezig. Ik heb mijn beste vriendin wel verteld dat we er in januari voor wouden gaan dus die moet ik nu weer vertellen dat we er toch niet voor gaan
Maar is het niet zo dat jullie eigenlijk gewoon best alles op orde hebben om ervoor te gaan maar gewoon nog wat andere dingen willen doen eerst?
donderdag 7 november 2013 om 12:49
@matroesjka Ja klopt, ik heb het eigenlijk niet goed verwoord. Het is niet zo dat de omstandigheden bij ons niet goed zijn of zaken niet op orde zijn. Het is meer dat we, maar vooral man, nog wat (leuke) dingen per se willen doen eerst en dat hij nog wat "wen" tijd nodig heeft.
Misschien wel fijn dat jouw vriendinnen er nog niet zo mee bezig zijn, toch? Wordt je er niet steeds aan herinnerd.
Misschien wel fijn dat jouw vriendinnen er nog niet zo mee bezig zijn, toch? Wordt je er niet steeds aan herinnerd.
donderdag 7 november 2013 om 12:50
@Gold: ja inderdaad. Je bent dan toch al van de pil af, lijkt me inderdaad lastig, vooral voor maar 1 maandje. Ik vind condooms ook super lastig, gooi ze het liefst meteen weg.
@EvaViva: je staat er in
@praten over rammels: iedereen weet wel dat ik rammels heb, maar wanneer wij beginnen is voor iedereen geheim. Vind ik soms wel lastig, want ik ben een open boek. Maar manlief wil dit beslist niet en ik eigenlijk ook niet. Al die controlerende gezichten elke maand...
@EvaViva: je staat er in
@praten over rammels: iedereen weet wel dat ik rammels heb, maar wanneer wij beginnen is voor iedereen geheim. Vind ik soms wel lastig, want ik ben een open boek. Maar manlief wil dit beslist niet en ik eigenlijk ook niet. Al die controlerende gezichten elke maand...
donderdag 7 november 2013 om 13:05
donderdag 7 november 2013 om 14:36
Mijn plan was 32, 33 totdat ik wist wat die medicijnen met me gedaan kunnen hbben. Sindsdien zijn mijn rammels ook duizend keer erger. Eerst kon ik ze nog negeren.
De laatste tijd zit ik wel te denken wat voor type moeder ik word. Of het wel goed genoeg is. Of mijn kinderen me later kwalijk zullen nemen dat ik altijd aan het werk was ofzo. Ik wil een carrière, mijn vriend kan hopelijk een paar dagen in de week thuis werken, misschien kunnen we met vriendinnen pappa/mamma dagen organiseren (kinder carpool), maar dan alsnog.
Is het egoïstisch dat ik kinderen wil? Is het egoïstisch dat ik ook een carrière wil? Is het nodig dat ik kinderen op deze wereld zet? Is het egoïstisch dat ik meer denk aan het willen van een baby dan het opvoeden van een individu?
Ik ben ervan overtuigd dat de enige persoon die een kind perfect kan opvoeden de volwassen versie van dat kind zelf is. Ik weet bijv. dat mijn moeder altijd haar best gedaan heeft om mij in mooie kleertjes te hijsen (iets dat ze zelf nooit had) en ervoor te zorgen dat het huis squeecky clean was (haar moeder had 6 kinderen en weinig tijd).. Terwijl ik dat eerste vroeger nooit heb opgemerkt en het tweede me alleen maar in de weg zat.
Wat ik wel nodig had was een huis met 2 fijne ouders en misschien graag een broertje of zusje. Wat ik ook nodig had was een moeder die mij niet (niet altijd, maar vaaak genoeg) verantwoordelijk hield voor het feit dat ze mishandeld werd. En wat ik het allermeest nodig had was hetzelfde zijn als de rest van de kinderen uit de klas. Mijn moeder heeft me met de beste intenties op een hele goede school in een dure wijk gezet. Vol met dokters- en advocatenkindjes. Vrijwel alle ouders hadden gestudeerd en hadden (imo) een heel stabiel leven.
En nu.. Nu ben ik zelf op weg om zo'n ouder te worden. Geneeskunde is mijn passie, maar ik weet dat ik nooit gesettled was voor iets zonder status. Slecht he? Ik vraag me gewoon af hoe het voor mijn kinderen zal zijn. Ik geef ze wat ik nodig had omdat ik het naar vond dat te moeten missen. Maar wat zullen zij missen? Waar zullen mijn oogkleppen en vernauwde blik toe leiden?
Sorry guys. Egopost. I know :p . Voelt wel fijn om het ff kwijt te zijn. En ik vind het echt geen enkel probleem als het te zwaar is om op te reageren .
De laatste tijd zit ik wel te denken wat voor type moeder ik word. Of het wel goed genoeg is. Of mijn kinderen me later kwalijk zullen nemen dat ik altijd aan het werk was ofzo. Ik wil een carrière, mijn vriend kan hopelijk een paar dagen in de week thuis werken, misschien kunnen we met vriendinnen pappa/mamma dagen organiseren (kinder carpool), maar dan alsnog.
Is het egoïstisch dat ik kinderen wil? Is het egoïstisch dat ik ook een carrière wil? Is het nodig dat ik kinderen op deze wereld zet? Is het egoïstisch dat ik meer denk aan het willen van een baby dan het opvoeden van een individu?
Ik ben ervan overtuigd dat de enige persoon die een kind perfect kan opvoeden de volwassen versie van dat kind zelf is. Ik weet bijv. dat mijn moeder altijd haar best gedaan heeft om mij in mooie kleertjes te hijsen (iets dat ze zelf nooit had) en ervoor te zorgen dat het huis squeecky clean was (haar moeder had 6 kinderen en weinig tijd).. Terwijl ik dat eerste vroeger nooit heb opgemerkt en het tweede me alleen maar in de weg zat.
Wat ik wel nodig had was een huis met 2 fijne ouders en misschien graag een broertje of zusje. Wat ik ook nodig had was een moeder die mij niet (niet altijd, maar vaaak genoeg) verantwoordelijk hield voor het feit dat ze mishandeld werd. En wat ik het allermeest nodig had was hetzelfde zijn als de rest van de kinderen uit de klas. Mijn moeder heeft me met de beste intenties op een hele goede school in een dure wijk gezet. Vol met dokters- en advocatenkindjes. Vrijwel alle ouders hadden gestudeerd en hadden (imo) een heel stabiel leven.
En nu.. Nu ben ik zelf op weg om zo'n ouder te worden. Geneeskunde is mijn passie, maar ik weet dat ik nooit gesettled was voor iets zonder status. Slecht he? Ik vraag me gewoon af hoe het voor mijn kinderen zal zijn. Ik geef ze wat ik nodig had omdat ik het naar vond dat te moeten missen. Maar wat zullen zij missen? Waar zullen mijn oogkleppen en vernauwde blik toe leiden?
Sorry guys. Egopost. I know :p . Voelt wel fijn om het ff kwijt te zijn. En ik vind het echt geen enkel probleem als het te zwaar is om op te reageren .
donderdag 7 november 2013 om 14:44
@Ephina, jij kunt echt wel een goede moeder zijn! Dat weet ik zeker! Maar begrijp je onzekerheden wel.
@ Mat, ja vervelend dat je nu dat doosje voor 'niets' in huis hebt. Maar jullie hebben goed nagedacht over jullie beslissing om nog even te wachten.
@leeftijd, ik zou niet nog tot m'n 34e willen wachten. Een vriendin van ons was 37 toen ze haar eerste kindje kreeg, maar dat was ook wel een risicozwangerschap met een lange ziekenhuisopname. Dat wil niet zeggen dat het bij iedereen zo gaat natuurlijk. Maar hou het wel in m'n achterhoofd.
@ Mat, ja vervelend dat je nu dat doosje voor 'niets' in huis hebt. Maar jullie hebben goed nagedacht over jullie beslissing om nog even te wachten.
@leeftijd, ik zou niet nog tot m'n 34e willen wachten. Een vriendin van ons was 37 toen ze haar eerste kindje kreeg, maar dat was ook wel een risicozwangerschap met een lange ziekenhuisopname. Dat wil niet zeggen dat het bij iedereen zo gaat natuurlijk. Maar hou het wel in m'n achterhoofd.
donderdag 7 november 2013 om 14:55
@ephina,
Ik denk dat die gedachten heel reeel zijn en ik hetken het ook wel. We gaan onze kinderen allemaal wel ergens mee te kort doen zonder dat we het door hebben en de meeste mensen staan er niet bij stil en gaan gewoon voor het gevoel. Ik kom van status ouders en ik ben juist een beetje zweverig, iets doen wat leuk is ej ik hoef niet veel te verdienen. Genieten van het leven en mooie spullen want mijn ouders vonden dat niet belangrijk. Ik kreeg nooit dat ene truitje want spullen zijn niet leuk om te geven.
Ik denk dat die gedachten heel reeel zijn en ik hetken het ook wel. We gaan onze kinderen allemaal wel ergens mee te kort doen zonder dat we het door hebben en de meeste mensen staan er niet bij stil en gaan gewoon voor het gevoel. Ik kom van status ouders en ik ben juist een beetje zweverig, iets doen wat leuk is ej ik hoef niet veel te verdienen. Genieten van het leven en mooie spullen want mijn ouders vonden dat niet belangrijk. Ik kreeg nooit dat ene truitje want spullen zijn niet leuk om te geven.
donderdag 7 november 2013 om 16:06
Ephina, ik denk dat jouw gedachten heel normaal zijn.
Iedereen wil het beste voor zijn kind(eren).
Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik het beter wil doen dan mijn ouders qua geld. Ik heb het als kind heel bewust meegekregen dat mijn ouders weinig geld hadden en maakte mij daar ook zorgen over. Dat wil ik niet voor mijn kind. Voor de rest een top jeugd/opvoeding gehad.
Iedereen wil het beste voor zijn kind(eren).
Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik het beter wil doen dan mijn ouders qua geld. Ik heb het als kind heel bewust meegekregen dat mijn ouders weinig geld hadden en maakte mij daar ook zorgen over. Dat wil ik niet voor mijn kind. Voor de rest een top jeugd/opvoeding gehad.
donderdag 7 november 2013 om 16:11
@Ephina….kinderen willen is in de eerste plaats natuurlijk egoïstisch. Hoewel ik denk dat vriend en ik goede en leuke ouders zullen worden is dat natuurlijk niet de reden dat we een kind nemen. We nemen een kind omdat WIJ het willen. En die kinderen zullen zich net als alle kinderen voor een groot deel moeten schikken naar de beslissingen die wij voor ze maken. En net als alle ouders hebben wij ook niet op de "hoe voed ik MIJN kind op" universiteit gezeten (je kunt nog zo pedagogisch onderlegd zijn…elk kind heeft zijn eigen behoeften en dat leer je vaak pas nadat je merkt dat een bepaalde aanpak niet werkt) en zullen er ongetwijfeld dingen zijn waarvan onze kinderen later gaan zeggen dat dat wel anders had gekund/gemoeten.
Dus ben je egoïstisch? Nee. Kun je voorkomen dat je opvoedfouten gaat maken? Voor een deel niet.
Is het gek dat je een baby wilt en nog niet zo bezig bent met het opvoeden van een individu? ook niet…dat zijn je hormonen die voornamelijk babyhungry zijn. Ja, wij mensen maken ook gewoon deel uit van de natuurwetten hoe ontwikkeld we ook zijn
Dat neemt natuurlijk niet weg dat je het ouderschap als geheel wel moet overwegen en er over na moet denken. Baby's worden groot. Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Buikkrampjes zijn niks vergeleken bij je puber die voor het eerst gaat stappen
Heel veel kan mbt ouderschap en carrière. Maar je hebt daar gewoon geen zekerheden in. Veel kinderen doen het prima op 4 dagen KDV oid. Sommige kinderen trekken dat niet. Het is geen gegeven dat je een "goed" kind gaat krijgen. Sommige kinderen hebben 24/7 zorg nodig. En DAT is wel iets wat je moet overwegen. Ambities hebben en een carrière willen combineren met een gezin is geen enkel probleem. Maar je moet wel bij jezelf nagaan of jullie (en jij individueel want ik vind dat elke persoon met kinderwens ook bereid moet zijn in zn eentje voor kinderen te zorgen als het leven zo zou lopen) bereid zijn offers op het vlak van carrière te maken mocht dat nodig zijn.
Wat kinderen vooral nodig hebben is geen perfecte opvoeding (want die bestaat niet) maar ouders die hun best voor ze doen, leren van hun fouten, die fouten kunnen erkennen en hun prioriteiten goed kunnen stellen.
Maar je onzekerheid is niet gek. Ik denk dat de meeste mensen die denken aan kinderen krijgen wel die onzekerheden kennen.
Dus ben je egoïstisch? Nee. Kun je voorkomen dat je opvoedfouten gaat maken? Voor een deel niet.
Is het gek dat je een baby wilt en nog niet zo bezig bent met het opvoeden van een individu? ook niet…dat zijn je hormonen die voornamelijk babyhungry zijn. Ja, wij mensen maken ook gewoon deel uit van de natuurwetten hoe ontwikkeld we ook zijn
Dat neemt natuurlijk niet weg dat je het ouderschap als geheel wel moet overwegen en er over na moet denken. Baby's worden groot. Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Buikkrampjes zijn niks vergeleken bij je puber die voor het eerst gaat stappen
Heel veel kan mbt ouderschap en carrière. Maar je hebt daar gewoon geen zekerheden in. Veel kinderen doen het prima op 4 dagen KDV oid. Sommige kinderen trekken dat niet. Het is geen gegeven dat je een "goed" kind gaat krijgen. Sommige kinderen hebben 24/7 zorg nodig. En DAT is wel iets wat je moet overwegen. Ambities hebben en een carrière willen combineren met een gezin is geen enkel probleem. Maar je moet wel bij jezelf nagaan of jullie (en jij individueel want ik vind dat elke persoon met kinderwens ook bereid moet zijn in zn eentje voor kinderen te zorgen als het leven zo zou lopen) bereid zijn offers op het vlak van carrière te maken mocht dat nodig zijn.
Wat kinderen vooral nodig hebben is geen perfecte opvoeding (want die bestaat niet) maar ouders die hun best voor ze doen, leren van hun fouten, die fouten kunnen erkennen en hun prioriteiten goed kunnen stellen.
Maar je onzekerheid is niet gek. Ik denk dat de meeste mensen die denken aan kinderen krijgen wel die onzekerheden kennen.
donderdag 7 november 2013 om 16:14
quote:goldstrike schreef op 07 november 2013 @ 16:06:
Ephina, ik denk dat jouw gedachten heel normaal zijn.
Iedereen wil het beste voor zijn kind(eren).
Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik het beter wil doen dan mijn ouders qua geld. Ik heb het als kind heel bewust meegekregen dat mijn ouders weinig geld hadden en maakte mij daar ook zorgen over. Dat wil ik niet voor mijn kind. Voor de rest een top jeugd/opvoeding gehad.
Dit heb ik ook. En dat ik echt hoop dat mochten vriend en ik ooit uit elkaar gaan we het beter aan kunnen pakken dan mijn ouders en ons ego opzij kunnen zetten (vooral mijn vader vindt dat nog steeds moeilijk).
En ik wil zelf ook geen geldzorgen in mijn gezin. Het lijkt me vreselijk om niet te weten hoe je de schoolboeken van je kinderen moet gaan betalen.
Ephina, ik denk dat jouw gedachten heel normaal zijn.
Iedereen wil het beste voor zijn kind(eren).
Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik het beter wil doen dan mijn ouders qua geld. Ik heb het als kind heel bewust meegekregen dat mijn ouders weinig geld hadden en maakte mij daar ook zorgen over. Dat wil ik niet voor mijn kind. Voor de rest een top jeugd/opvoeding gehad.
Dit heb ik ook. En dat ik echt hoop dat mochten vriend en ik ooit uit elkaar gaan we het beter aan kunnen pakken dan mijn ouders en ons ego opzij kunnen zetten (vooral mijn vader vindt dat nog steeds moeilijk).
En ik wil zelf ook geen geldzorgen in mijn gezin. Het lijkt me vreselijk om niet te weten hoe je de schoolboeken van je kinderen moet gaan betalen.
