Zwanger
alle pijlers
Ziek van zwangerschap
donderdag 19 maart 2020 15:06
Ik ben nu 7 weken zwanger en inmiddels al een paar dagen echt aan bed gekluisterd. Ik kan amper bewegen of ik word verschrikkelijk misselijk. Overgeven lukt vooralsnog niet, maar van de geur en aanblik van eten moet ik zo ontzettend kokhalzen dat ik amper eten binnen krijg. Ik voel me daardoor ook ontzettend slap. Daarbij heb ik continue het gevoel alsof ik een marathon heb gerend na al een week niet geslapen te hebben: compleet uitgeput, ik zou wel dag en nacht kunnen slapen (en doe dat dus ook bijzonder veel).
Iedereen om me heen zegt: je moet er wat voor over hebben, denk aan het einddoel over een aantal maanden. Maar dat maakt het voor nu niet beter. Buiten dat dit gewoon ontzettend vervelend is, leidt het ook tot andere problemen:
Een week geleden heb ik me ziek gemeld omdat het me echt niet meer lukte om de deur uit te komen. Ook vanuit huis werken lukt amper: ik voel me zo zwak/moe/misselijk dat ik amper voor mezelf kan zorgen, laat staan productief aan het werk kan gaan. Als ik gewoon in loondienst was geweest had ik me minder zorgen gemaakt hier om, dan ga je gewoon de ziektewet in. Maar ik ben niet in loondienst. Ik ben momenteel bezig met afstuderen en loop fulltime stage waarbij ik ook onderzoek doe en mijn scriptie schrijf. Elke week niet werken betekent een week later afstuderen. Daarbij heeft mijn stagebegeleider al gezegd dat ik op deze manier beter kan stoppen en het volgend jaar opnieuw kan proberen. Ik maak me hier dus best wel zorgen om.
Ook is het huis inmiddels een grote bende. Het lukt me echt niet om schoon te maken en door zijn fysieke beperking kan mijn vriend ook maar tot op zekere hoogte helpen. Door die hele corona toestand kunnen vrienden en familie ons ook niet helpen en ook de thuiszorg van de gemeente ligt op zijn gat.
Ik weet ook niet zo goed wat ik wil met dit topic. Ik zou willen vragen of dit er nou echt bij hoort, of dit 'normaal' is, maar daar weet ik het antwoord ook al op. Maar wat zou ik hier aan kunnen doen? Vriend en ik zijn 2,5 jaar bezig geweest en hebben een intensief ziekenhuistraject achter de rug voor onze kinderwens, dus de zwangerschap afbreken is geen optie. Op internet lees ik overal de medicijnen tegen misselijkheid e.d. toch niet werken en dat je er 'gewoon doorheen moet'. Hulp kan ik momenteel nergens krijgen, maar met zijn tweeën redden vriend en ik het ook amper.
Heeft iemand misschien tips, wijsheid, of ervaring hiermee en kan je me beloven dat het goed gaat komen?
Hoeveel ik ontzettend blij ben met de zwangerschap, wil het genieten ervan op deze manier niet echt lukken...
Iedereen om me heen zegt: je moet er wat voor over hebben, denk aan het einddoel over een aantal maanden. Maar dat maakt het voor nu niet beter. Buiten dat dit gewoon ontzettend vervelend is, leidt het ook tot andere problemen:
Een week geleden heb ik me ziek gemeld omdat het me echt niet meer lukte om de deur uit te komen. Ook vanuit huis werken lukt amper: ik voel me zo zwak/moe/misselijk dat ik amper voor mezelf kan zorgen, laat staan productief aan het werk kan gaan. Als ik gewoon in loondienst was geweest had ik me minder zorgen gemaakt hier om, dan ga je gewoon de ziektewet in. Maar ik ben niet in loondienst. Ik ben momenteel bezig met afstuderen en loop fulltime stage waarbij ik ook onderzoek doe en mijn scriptie schrijf. Elke week niet werken betekent een week later afstuderen. Daarbij heeft mijn stagebegeleider al gezegd dat ik op deze manier beter kan stoppen en het volgend jaar opnieuw kan proberen. Ik maak me hier dus best wel zorgen om.
Ook is het huis inmiddels een grote bende. Het lukt me echt niet om schoon te maken en door zijn fysieke beperking kan mijn vriend ook maar tot op zekere hoogte helpen. Door die hele corona toestand kunnen vrienden en familie ons ook niet helpen en ook de thuiszorg van de gemeente ligt op zijn gat.
Ik weet ook niet zo goed wat ik wil met dit topic. Ik zou willen vragen of dit er nou echt bij hoort, of dit 'normaal' is, maar daar weet ik het antwoord ook al op. Maar wat zou ik hier aan kunnen doen? Vriend en ik zijn 2,5 jaar bezig geweest en hebben een intensief ziekenhuistraject achter de rug voor onze kinderwens, dus de zwangerschap afbreken is geen optie. Op internet lees ik overal de medicijnen tegen misselijkheid e.d. toch niet werken en dat je er 'gewoon doorheen moet'. Hulp kan ik momenteel nergens krijgen, maar met zijn tweeën redden vriend en ik het ook amper.
Heeft iemand misschien tips, wijsheid, of ervaring hiermee en kan je me beloven dat het goed gaat komen?
Hoeveel ik ontzettend blij ben met de zwangerschap, wil het genieten ervan op deze manier niet echt lukken...
vrijdag 3 april 2020 22:59
Ik was tijdens mijn zwangerschap ‘gewoon’ heel misselijk, geen hg, maar wil toch graag mijn tip delen. Alcohol (gewoon van de drogist) op een watje en daar even aan ruiken. Ik voelde de misselijkheid dan echt wegzakken. Hoop dat iemand van jullie hier ook wat aan heeft. Iig sterkte, zwanger zijn kan zo klote zijn en al die roze wolk verhalen van iedereen maken dat niet bepaald beter.
zaterdag 4 april 2020 09:23
zaterdag 4 april 2020 11:37
Even een update:
Inmiddels is er inderdaad HG vastgesteld bij mij. Dit na een ziekenhuisopname vanwege uitdrogingsverschijnselen omdat ik helemaal geen eten en drinken meer binnen kon krijgen/ houden.
Ik heb nu medicijnen die de 'overgeef prikkel' tegen houden. Ik ben dus nog steeds wel heel misselijk, maar hoef niet meer over te geven. Het lukt me dus in ieder geval weer om kleine beetjes te eten en drinken.
Inmiddels is er inderdaad HG vastgesteld bij mij. Dit na een ziekenhuisopname vanwege uitdrogingsverschijnselen omdat ik helemaal geen eten en drinken meer binnen kon krijgen/ houden.
Ik heb nu medicijnen die de 'overgeef prikkel' tegen houden. Ik ben dus nog steeds wel heel misselijk, maar hoef niet meer over te geven. Het lukt me dus in ieder geval weer om kleine beetjes te eten en drinken.
zaterdag 4 april 2020 11:47
Het enige wat bij mij werkt: zorgen voor een volle keukenkast / koelkast. Als je honger hebt (en alleen dan) voor die (koel)kast gaan staan en kijken bij welk product je denkt "daar heb ik wel zin in" (of waar je in elk geval niet misselijk van wordt als je er naar kijkt). En dan dat eten.Gavia schreef: ↑04-04-2020 09:23Wat ik me ook nog afvroeg: ik lees het advies om wel te blijven eten en dat probeer ik ook wel. Alleen sommige dingen komen er wel wat rottiger uit dan andere dingen. Ooit gespuugd nadat ik cola had gedronken (was ook een tip tegen de misselijkheid) en dat was ontzettend naar.
Wat eten jullie zoal?
Wat dat is wisselt bij mij, maar over het algemeen gaan crackers (met gezouten boter), droge koekjes, (drink)yoghurt en fruit er nog redelijk in. Mijn koelkast staat dus vol met allemaal verschillende smaakjes yoghurt en drink yoghurt, de kast ligt vol met verschillende soort crackers en koekjes, en in de fruitmand liggen verschillende soorten fruit. Vanmorgen bijvoorbeeld had ik honger maar alleen bij de aanblik van het bakje yoghurt met perensmaak kreeg ik geen misselijk gevoel. Dus heb ik dat gegeten.
Gisteren had mijn vriend chinees besteld, en ik lag boven in bed, geen trek. Maar mijn superneus rook de geur van het chinese eten toch en ik kreeg me toch ineens honger! Dat is (bij mij) een goed teken, dus ik ben naar beneden gegaan en heb een klein stukje saté, en lepel kale nasi en een mini loempia gegeten. En ik hoefde niet over te geven!! Het was zo ontzettend lekker
Wat betreft 'overgeef-proof' eten: drinkyoghurt gaat er bij mij relatief makkelijk in. Zolang ik maar een slokje per keer neem, hoef ik daar meestal niet van over te geven. En als dat toch wel het geval is, is dat niet zo vies als bijvoorbeeld frisdrank of vast voedsel.
zondag 5 april 2020 08:25
Wat rot TO, sterkte!
@Gavia: hier ook drinkyoghurt en yoghurt. Mango en druiven gaan redelijk. Geroosterd witbrood met gezouten boter, tomaat en komkommer.
Bij zoon ging ik goed op melk, sinaasappels en witbrood met smeerkaas.
Ik ben inmiddels niet meer de hele dag misselijk maar ‘s ochtends een uurtje en dan tegen het eind van de middag weer (10+4). Maar dat waren de dingen die ik goed verdroeg.
@Gavia: hier ook drinkyoghurt en yoghurt. Mango en druiven gaan redelijk. Geroosterd witbrood met gezouten boter, tomaat en komkommer.
Bij zoon ging ik goed op melk, sinaasappels en witbrood met smeerkaas.
Ik ben inmiddels niet meer de hele dag misselijk maar ‘s ochtends een uurtje en dan tegen het eind van de middag weer (10+4). Maar dat waren de dingen die ik goed verdroeg.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 5 april 2020 08:39
Wat gaat t hard!
Vroegah was ik ook een persoon die zei dat zwanger zijn geen ziekte was. Karma is een bitch, want ik heb minder dan de helft van zwangerschap kunnen werken..de rest in de ziektewet. Eerst ivm misselijkheid/overgeven/maagkrampen etc en nu al weken ivm bekkeninstabiliteit.. dus het spijt me mocht ik OOIT iemand gekwetst hebben met die woorden.
Zwanger zijn mag ook gewoon KUT zijn, dat maakt de uitkomst niet minder mooi/welkon/geliefd etc
zondag 5 april 2020 09:43
Ik krijg vanmiddag of morgen drinkyoghurt en witte harde broodjes bezorgd (ik kan zelf geen boodschappen doen en ben solomoeder)
Heb nog wat afbakbroodjes in de vriezer liggen die ik ook nog wel weg krijg als ik ze lekker afbak.
Eergisteren waarschijnlijk mijn medicatie uitgespuugd, waardoor het gisteren echt een pittige dag was. Veel op bed gelegen. Mijn vitaminepil in vieren gehakt, omdat ik hoopte het zo makkelijker weg te krijgen, maar nu juist 4x moeilijk weg te krijgen.
Vandaag een iets betere dag zo lijkt het.
Heb nog wat afbakbroodjes in de vriezer liggen die ik ook nog wel weg krijg als ik ze lekker afbak.
Eergisteren waarschijnlijk mijn medicatie uitgespuugd, waardoor het gisteren echt een pittige dag was. Veel op bed gelegen. Mijn vitaminepil in vieren gehakt, omdat ik hoopte het zo makkelijker weg te krijgen, maar nu juist 4x moeilijk weg te krijgen.
Vandaag een iets betere dag zo lijkt het.
zondag 5 april 2020 10:47
En met je geest ook 
Zouden zetpillen iets voor je zijn? Bij mij deden ze niets tegen de misselijkheid, maar ik hoor andere mensen wel over dat ze werken..
Soms at ik even express iets heel vets, iets waarvan ik wist dat ik moest overgeven.. dan was dat misselijke gevoel voor een uur in ieder geval weg
Zouden zetpillen iets voor je zijn? Bij mij deden ze niets tegen de misselijkheid, maar ik hoor andere mensen wel over dat ze werken..
Soms at ik even express iets heel vets, iets waarvan ik wist dat ik moest overgeven.. dan was dat misselijke gevoel voor een uur in ieder geval weg
zondag 5 april 2020 16:34
Dit vind ik oprecht heel gek. Ik ben ook naar de huisarts gegaan en gezegd dat ik heel beroerd was, die schreef zonder problemen metoclopramide voor. Niet echt aan te raden voor langere tijd maar tegen de misselijkheid werkte het uitstekend!Chamaedorea schreef: ↑19-03-2020 15:50Net de huisarts gebeld: zolang ik niet overgeef krijg ik niks tegen de misselijkheid.
Natte tosti..
zondag 5 april 2020 16:43
Overigens schijnt vitamine b6 ook te helpen. (ik zie nu dat de op van een tijdje terug is) En surpimal wil ook wel iets doen.
Ik inmiddels 18 weken en al een week of 5 niet meer misselijk gelukkig, wel nog wat weeïg af en toe. Dan helpt hero fruitontbijt hier heel goed. Of een knijpfruit.
Ik inmiddels 18 weken en al een week of 5 niet meer misselijk gelukkig, wel nog wat weeïg af en toe. Dan helpt hero fruitontbijt hier heel goed. Of een knijpfruit.
Natte tosti..
zondag 5 april 2020 17:25
He TO, ben je bekend met de besloten Facebookgroep van stichting ZEHG? Daar zitten allemaal lotgenoten met HG. Het biedt steun als je het nodig hebt, je kunt vragen kwijt en er staat veel nuttige info. Voor mij (35 wk zwanger en ook HG) is het soms ook troostend dat ik niet de enige ben, al gun je het niemand.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
zondag 5 april 2020 17:39
Ja zeker! Ik ben met die medicijnen nog steeds wel echt misselijk, maar ik geef vrijwel niet meer over. Dat betekent dat ik dus kleine beetjes kan eten, en dat helpt ook weer tegen de misselijk waardoor ik uiteindelijk ook minder misselijk ben. Het is nu vooral 's ochtends even flink doorbuffelen tot 1) de medicijnen zijn ingewerkt na 2 uur en 2) ik daarna iets heb kunnen eten wat de misselijkheid iets minder maakt.
Voorheen was het eigenlijk alsof er continue een achtbaan (of eigenlijk een compleet pretpark) door mijn buik raasde, nu voelt het meer als een draaimolen. Het draait nog wel, zeker als ik me inspan, maar het is hanteerbaar. Ik merk alleen wel dat ik echt ontzettend moe wordt van die pillen. Dat was ik al, maar nu dus nog erger. Begin van de middag, als alles goed ingewerkt is, kan ik nog wel iets ondernemen (zoals boodschappen doen of de hond uitlaten) maar dan lig ik daarna wel de rest van de dag voor pampus op de bank of op bed. Maar dan nog: stukken beter dan het was dus ik ben allang blij!
Ik ben nu overigens 9+3
zondag 5 april 2020 17:43
Bedankt voor de tip, ik ga eens kijken!botanietje schreef: ↑05-04-2020 17:25He TO, ben je bekend met de besloten Facebookgroep van stichting ZEHG? Daar zitten allemaal lotgenoten met HG. Het biedt steun als je het nodig hebt, je kunt vragen kwijt en er staat veel nuttige info. Voor mij (35 wk zwanger en ook HG) is het soms ook troostend dat ik niet de enige ben, al gun je het niemand.
zondag 5 april 2020 17:52
Goede tip van die ijsjes! Helaas zit mijn vriezer helemaal vol. De extra vriezer is vlak voor de maatregelen kapot gegaan en de nieuwe kon alleen nog tot de drempel bezorgd worden.
Ik word ook ontzettend moe van de medicijnen. Ik neem mijn medicatie 's avonds. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik er toen op een moeilijke ook een overdag genomen en toen ben ik echt in een soort coma geraakt die dag. Dat durf ik echt niet met de kinderen erbij.
Wij komen nu nergens, ik kan in huis wat dingen doen, zoals een wasje draaien en de kinderen eten geven. Maar ik ga minstens eens per dag op bed liggen om even bij te komen.
Ik word ook ontzettend moe van de medicijnen. Ik neem mijn medicatie 's avonds. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik er toen op een moeilijke ook een overdag genomen en toen ben ik echt in een soort coma geraakt die dag. Dat durf ik echt niet met de kinderen erbij.
Wij komen nu nergens, ik kan in huis wat dingen doen, zoals een wasje draaien en de kinderen eten geven. Maar ik ga minstens eens per dag op bed liggen om even bij te komen.
zondag 5 april 2020 22:05
Knuffel! Maar "fijn" dat het erkent is en je medicatie krijgt. Hoeveel weken ben je nu zwanger? En krijg je emesefene of bijv Zofran?Chamaedorea schreef: ↑04-04-2020 11:37Even een update:
Inmiddels is er inderdaad HG vastgesteld bij mij. Dit na een ziekenhuisopname vanwege uitdrogingsverschijnselen omdat ik helemaal geen eten en drinken meer binnen kon krijgen/ houden.
Ik heb nu medicijnen die de 'overgeef prikkel' tegen houden. Ik ben dus nog steeds wel heel misselijk, maar hoef niet meer over te geven. Het lukt me dus in ieder geval weer om kleine beetjes te eten en drinken.
Ik raad je ook aan de site of fb pagina van zehg te bekijken. Hier kun jr brst veel nuttige info vinden.
Take care!
maandag 6 april 2020 06:19
Ach even heel veel sterkte gewenst voor jullie misselijke meiden.
Met betrekking tot die goedbedoelde opmerkingen: iemand die het niet heeft meegemaakt hoe het is om zo allesoverheersend misselijk te zijn, zou ook gewoon zijn mond moeten houden hè.
Hier van week 5/6 tot week 16/17 geleefd op wat voor mij werkte : witte wasa crackers met sesamzaad met wat roomboter en oude kaas, ijskoude melk direct uit de ijskast (man is wel eens een pak melk gaan halen bij het tankstation omdat de melk dreigde op te raken en ik echt de nacht niet ging overleven voor mijn gevoel zonder de melk die door af en toe een slokje te nemen de misselijkheid nog leefbaar maakte). En witte Afbakbroodjes in het tosti ijzer doen en dan wederom beetje roomboter en oude kaas.
Verder kon ik die knijpzakjes yoghurt soms eten: het hielp als ik het eten niet zag van te voren.
Wat mij ook hielp waren van die Anta Flu snoepjes in de munt smaak. Dat “verdoofde” de misselijkheid tijdelijk.
Na week 16/17 was de misselijkheid er nog wel, maar beter te doen.
Alles wat tegenstaat: niet eten. Je krijgt het dubbel en dwars terug voor je kiezen.
Ik heb soms letterlijk met mijn hoofd tegen de muur zitten bonken van ellende, maar wat hielp was met de dag leven. Onze peuter was normaal de twee dagen die ik werk bij opa en oma maar mijn moeder kreeg die periode bestraling dus helaas was die kleine ook de hele week thuis bij me, dan moet je wel door.
En huishouden komt wel weer. Ik kreeg geen medicijnen van de ha omdat ik amper overgaf.
Ben acht kilo afgevallen die periode maar slikte wel mijn zwangerschapsvitamines en mijn waarden zijn altijd goed gebleven; liep al onder controle in het ziekenhuis en kreeg extra checks.
Dat kleintje pakt wel wat hij of zij nodig heeft werd mij steeds verteld!
Verder moet je helemaal niets qua genieten. Mijn zwangerschap was ronduit kut.
Na twee miskramen doodsbang dat het mis zou gaan, die vreselijke misselijkheid, enorme bandenpijn: pas vanaf na week 34 ergens beetje beginnen te genieten en toen begonnen met week 38 de dagelijkse en nachtelijke oefenweeen al, twee weken lang tot ik ben ingeleid.
Maar er ligt nu een heerlijk knulletje van zeven weken oud hier in de kamer te knorren die alles meer dan goed maakt.
Die roze wolk is er soms gewoon niet, dan is de zwangerschap enkel een reis naar je kindje. En dat is ook goed.
Met betrekking tot die goedbedoelde opmerkingen: iemand die het niet heeft meegemaakt hoe het is om zo allesoverheersend misselijk te zijn, zou ook gewoon zijn mond moeten houden hè.
Hier van week 5/6 tot week 16/17 geleefd op wat voor mij werkte : witte wasa crackers met sesamzaad met wat roomboter en oude kaas, ijskoude melk direct uit de ijskast (man is wel eens een pak melk gaan halen bij het tankstation omdat de melk dreigde op te raken en ik echt de nacht niet ging overleven voor mijn gevoel zonder de melk die door af en toe een slokje te nemen de misselijkheid nog leefbaar maakte). En witte Afbakbroodjes in het tosti ijzer doen en dan wederom beetje roomboter en oude kaas.
Verder kon ik die knijpzakjes yoghurt soms eten: het hielp als ik het eten niet zag van te voren.
Wat mij ook hielp waren van die Anta Flu snoepjes in de munt smaak. Dat “verdoofde” de misselijkheid tijdelijk.
Na week 16/17 was de misselijkheid er nog wel, maar beter te doen.
Alles wat tegenstaat: niet eten. Je krijgt het dubbel en dwars terug voor je kiezen.
Ik heb soms letterlijk met mijn hoofd tegen de muur zitten bonken van ellende, maar wat hielp was met de dag leven. Onze peuter was normaal de twee dagen die ik werk bij opa en oma maar mijn moeder kreeg die periode bestraling dus helaas was die kleine ook de hele week thuis bij me, dan moet je wel door.
En huishouden komt wel weer. Ik kreeg geen medicijnen van de ha omdat ik amper overgaf.
Ben acht kilo afgevallen die periode maar slikte wel mijn zwangerschapsvitamines en mijn waarden zijn altijd goed gebleven; liep al onder controle in het ziekenhuis en kreeg extra checks.
Dat kleintje pakt wel wat hij of zij nodig heeft werd mij steeds verteld!
Verder moet je helemaal niets qua genieten. Mijn zwangerschap was ronduit kut.
Na twee miskramen doodsbang dat het mis zou gaan, die vreselijke misselijkheid, enorme bandenpijn: pas vanaf na week 34 ergens beetje beginnen te genieten en toen begonnen met week 38 de dagelijkse en nachtelijke oefenweeen al, twee weken lang tot ik ben ingeleid.
Maar er ligt nu een heerlijk knulletje van zeven weken oud hier in de kamer te knorren die alles meer dan goed maakt.
Die roze wolk is er soms gewoon niet, dan is de zwangerschap enkel een reis naar je kindje. En dat is ook goed.
