Ziek van zwangerschap

Ik ben nu 7 weken zwanger en inmiddels al een paar dagen echt aan bed gekluisterd. Ik kan amper bewegen of ik word verschrikkelijk misselijk. Overgeven lukt vooralsnog niet, maar van de geur en aanblik van eten moet ik zo ontzettend kokhalzen dat ik amper eten binnen krijg. Ik voel me daardoor ook ontzettend slap. Daarbij heb ik continue het gevoel alsof ik een marathon heb gerend na al een week niet geslapen te hebben: compleet uitgeput, ik zou wel dag en nacht kunnen slapen (en doe dat dus ook bijzonder veel).

Iedereen om me heen zegt: je moet er wat voor over hebben, denk aan het einddoel over een aantal maanden. Maar dat maakt het voor nu niet beter. Buiten dat dit gewoon ontzettend vervelend is, leidt het ook tot andere problemen:

Een week geleden heb ik me ziek gemeld omdat het me echt niet meer lukte om de deur uit te komen. Ook vanuit huis werken lukt amper: ik voel me zo zwak/moe/misselijk dat ik amper voor mezelf kan zorgen, laat staan productief aan het werk kan gaan. Als ik gewoon in loondienst was geweest had ik me minder zorgen gemaakt hier om, dan ga je gewoon de ziektewet in. Maar ik ben niet in loondienst. Ik ben momenteel bezig met afstuderen en loop fulltime stage waarbij ik ook onderzoek doe en mijn scriptie schrijf. Elke week niet werken betekent een week later afstuderen. Daarbij heeft mijn stagebegeleider al gezegd dat ik op deze manier beter kan stoppen en het volgend jaar opnieuw kan proberen. Ik maak me hier dus best wel zorgen om.
Ook is het huis inmiddels een grote bende. Het lukt me echt niet om schoon te maken en door zijn fysieke beperking kan mijn vriend ook maar tot op zekere hoogte helpen. Door die hele corona toestand kunnen vrienden en familie ons ook niet helpen en ook de thuiszorg van de gemeente ligt op zijn gat.

Ik weet ook niet zo goed wat ik wil met dit topic. Ik zou willen vragen of dit er nou echt bij hoort, of dit 'normaal' is, maar daar weet ik het antwoord ook al op. Maar wat zou ik hier aan kunnen doen? Vriend en ik zijn 2,5 jaar bezig geweest en hebben een intensief ziekenhuistraject achter de rug voor onze kinderwens, dus de zwangerschap afbreken is geen optie. Op internet lees ik overal de medicijnen tegen misselijkheid e.d. toch niet werken en dat je er 'gewoon doorheen moet'. Hulp kan ik momenteel nergens krijgen, maar met zijn tweeën redden vriend en ik het ook amper.

Heeft iemand misschien tips, wijsheid, of ervaring hiermee en kan je me beloven dat het goed gaat komen?
Hoeveel ik ontzettend blij ben met de zwangerschap, wil het genieten ervan op deze manier niet echt lukken...

Naatje2000
Wat een nachtmerrie!

Ik hoop echt dat ik me zo 'goed' blijf voelen als nu. Tussen aanhalingstekens, want man wat verlagen je standaarden! 'Goed' is voor mij: kunnen douchen, tanden poetsen en schone kleding aan, naar beneden ipv alleen maar boven in bed liggen. Zowaar 10 minuutjes kunnen wandelen buiten!!! En oké, dat is dan wel alles wat ik kan op een dag, daarna ben ik echt kapot, maar naar mijn huidige standaard betekent dat dat het hartstikke goed gaat .

En die mensen die maar blijven zeggen dat je wel moet genieten, dan kan ik echt wel wurgen Deze zwangerschap heeft 2,5 jaar en een zwaar emotioneel fertiliteitstraject gekost, en toch heb ik mezelf al betrapt op gedachten aan abortus. Dat ik hoopte dat de echo niet goed was, zodat ik een excuus had om het weg te laten halen. Dat meende ik natuurlijk helemaal niet!! Ik ben ondanks alles intens blij met de zwangerschap en elke goede echo geeft me weer kracht om door te gaan, maar zo zwaar was het op een gegeven moment gewoon. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt snappen dat echt niet (ik durf het ook aan niemand te vertellen behalve aan mijn vriend).