Zwanger
alle pijlers
Zwanger en advies/ervaringen nodig
woensdag 3 oktober 2018 om 17:11
Hoi allemaal.
Ik ben nieuw hier. Als gast vaak dit forum geraadpleegt wanneer ik wat opzocht maar nu zou het toch best fijn zijn om een eerlijke mening en/of advies te krijgen.
Ik zit echt in een spagaat.
Ik ben een mama van 3 prachtige gezonde kindjes. Helaas met de vader van de kinderen uit elkaar maar een goede co-ouderschap regeling en kan prima door 1 door met hem.
Ik ben 30 jaar en sinds een jaartje heb ik een nieuwe relatie. Hij is geweldig met de kinderen ondanks dat hij er zelf geen heeft.. of tenminste nog niet.. want ik ben er afgelopen zaterdag achter gekomen dat ik door de prikpil heen zwanger ben.
Ongepland dus.
Zijn eerste reactie was gelijk dat het niet kan.. hij wil het niet. Nu ken ik hem langer dan vandaag en gaat hij erg slecht om met nieuwe onverwachte situaties dus ik snap zijn reactie volkomen.. ook was dat mijn eigen eerste reactie.
Ik doe op dit moment een HBO studie wat gaat goed.. heb het goed op de rit financieel en met mijn andere 3 aapjes.
Omdat onze beide reacties zo geschokt waren voelde voor mij de enige goede keus om het weg te laten halen.. maandag heb ik een afspraak gemaakt bij een kliniek voor komende vrijdag. Vanaf dat moment begon het aan mij te knagen.. kon ik het wel.. was dat wel wat ik wilde in plaats van doen wat hij wil begon ik te kijken naar wat ik wilde.. ik heb hem mijn twijfels kenbaar gemaakt, met hem proberen te praten, maar hij blijft erbij dat hij het kindje nu nog niet wil.
Ik snap echt hoe het nu voor hem moet zijn. Wat voor schok het zal moeten zijn en hij heeft gezegd dat hij dit besluit met zijn verstand maakt en zijn gevoel uitschakelt hierbij. Maar ik moet ook kijken naar wat ik wil.. en mijn twijfels zijn zo enorm.. het ene moment denk ik echt dat het beter is om weg te halen.. terwijl andere moment ik besef dat ik dat niet kan.. ik heb altijd gezegd dat het goed is dat de mogelijkheid voor abortus er is voor de gene die geen andere keus hebben.. maar ik heb die keus wel.
Wel moet ik voor mezelf mijn keuze basseren op het feit dat de kans aanwezig is dat ik er alleen voor kom te staan. Ik mag en kan er niet vanuit gaan dat mijn vriend mij zal steunen en bijdraait. Mocht dit wel gebeuren is dat natuurlijk het beste scenario maar voor mijn gevoel moet ik uitgaan van het ergste scenario.
Mijn jongste is nu 5 en zal 6 zijn als de kleine geboren word. De oudste zal dan 10 zijn en middelste 8.
Het is wel compleet weer terug naar de luisters en nachtelijke voedingen en ik weet niet of ik daar al weer klaar voor ben. Ik wist voor mezelf nog niet eens zeker of ik ooit nog wel een kindje erbij wilde.. mijn vriend heeft daarin tegen wel een kinderwens maar vind het nu nog niet het goede moment. Hij heeft een vaste baan en heeft alles goed op orde.. eigen huisje enzo. Mijn studie zal ik hoe dan ook voortzetten en mijn diploma zal er komen. De kleine zal naar de opvang moeten wanneer ik naar school moet en stage heb maar gelukkig zijn die niet alle lange dagen.
Ik heb er al veel over gepraat met mijn ouders en vrienden. Natuurlijk ook veel proberen te praten met mijn vriend maar hij kan enkel de problemen nog maar zien. De laatste dagen heb ik niets anders kunnen doen dan huilen bij de gedachte het weg te laten halen.. maar ik weet ook niet zeker of houden de beste keus is.
Vrijdag ga ik sowieso naar de afspraak en mijn vriend gaat mee.. ik zal een echo krijgen om te zien hoe ver ik ben.. ik weet wel vrij zeker dat dit nog niet ver kan zijn omdat ik pas sinds een 1,5 week het gevoel had wel eens zwanger te kunnen zijn.. had de testen gedaan om mijn geweten te sussen.. was er van overtuigd dat het niet kon vanwege de prikpil maar dus toch... ik denk dat ik vrijdag pas echt zeker kan beslissen wat ik wil als ik de echo gehad heb en weet hoe ik mij daar bij voel.
Wat zouden jullie doen in deze situatie? Wat zou voor jullie de juiste keuze zijn?
Ik ben nieuw hier. Als gast vaak dit forum geraadpleegt wanneer ik wat opzocht maar nu zou het toch best fijn zijn om een eerlijke mening en/of advies te krijgen.
Ik zit echt in een spagaat.
Ik ben een mama van 3 prachtige gezonde kindjes. Helaas met de vader van de kinderen uit elkaar maar een goede co-ouderschap regeling en kan prima door 1 door met hem.
Ik ben 30 jaar en sinds een jaartje heb ik een nieuwe relatie. Hij is geweldig met de kinderen ondanks dat hij er zelf geen heeft.. of tenminste nog niet.. want ik ben er afgelopen zaterdag achter gekomen dat ik door de prikpil heen zwanger ben.
Ongepland dus.
Zijn eerste reactie was gelijk dat het niet kan.. hij wil het niet. Nu ken ik hem langer dan vandaag en gaat hij erg slecht om met nieuwe onverwachte situaties dus ik snap zijn reactie volkomen.. ook was dat mijn eigen eerste reactie.
Ik doe op dit moment een HBO studie wat gaat goed.. heb het goed op de rit financieel en met mijn andere 3 aapjes.
Omdat onze beide reacties zo geschokt waren voelde voor mij de enige goede keus om het weg te laten halen.. maandag heb ik een afspraak gemaakt bij een kliniek voor komende vrijdag. Vanaf dat moment begon het aan mij te knagen.. kon ik het wel.. was dat wel wat ik wilde in plaats van doen wat hij wil begon ik te kijken naar wat ik wilde.. ik heb hem mijn twijfels kenbaar gemaakt, met hem proberen te praten, maar hij blijft erbij dat hij het kindje nu nog niet wil.
Ik snap echt hoe het nu voor hem moet zijn. Wat voor schok het zal moeten zijn en hij heeft gezegd dat hij dit besluit met zijn verstand maakt en zijn gevoel uitschakelt hierbij. Maar ik moet ook kijken naar wat ik wil.. en mijn twijfels zijn zo enorm.. het ene moment denk ik echt dat het beter is om weg te halen.. terwijl andere moment ik besef dat ik dat niet kan.. ik heb altijd gezegd dat het goed is dat de mogelijkheid voor abortus er is voor de gene die geen andere keus hebben.. maar ik heb die keus wel.
Wel moet ik voor mezelf mijn keuze basseren op het feit dat de kans aanwezig is dat ik er alleen voor kom te staan. Ik mag en kan er niet vanuit gaan dat mijn vriend mij zal steunen en bijdraait. Mocht dit wel gebeuren is dat natuurlijk het beste scenario maar voor mijn gevoel moet ik uitgaan van het ergste scenario.
Mijn jongste is nu 5 en zal 6 zijn als de kleine geboren word. De oudste zal dan 10 zijn en middelste 8.
Het is wel compleet weer terug naar de luisters en nachtelijke voedingen en ik weet niet of ik daar al weer klaar voor ben. Ik wist voor mezelf nog niet eens zeker of ik ooit nog wel een kindje erbij wilde.. mijn vriend heeft daarin tegen wel een kinderwens maar vind het nu nog niet het goede moment. Hij heeft een vaste baan en heeft alles goed op orde.. eigen huisje enzo. Mijn studie zal ik hoe dan ook voortzetten en mijn diploma zal er komen. De kleine zal naar de opvang moeten wanneer ik naar school moet en stage heb maar gelukkig zijn die niet alle lange dagen.
Ik heb er al veel over gepraat met mijn ouders en vrienden. Natuurlijk ook veel proberen te praten met mijn vriend maar hij kan enkel de problemen nog maar zien. De laatste dagen heb ik niets anders kunnen doen dan huilen bij de gedachte het weg te laten halen.. maar ik weet ook niet zeker of houden de beste keus is.
Vrijdag ga ik sowieso naar de afspraak en mijn vriend gaat mee.. ik zal een echo krijgen om te zien hoe ver ik ben.. ik weet wel vrij zeker dat dit nog niet ver kan zijn omdat ik pas sinds een 1,5 week het gevoel had wel eens zwanger te kunnen zijn.. had de testen gedaan om mijn geweten te sussen.. was er van overtuigd dat het niet kon vanwege de prikpil maar dus toch... ik denk dat ik vrijdag pas echt zeker kan beslissen wat ik wil als ik de echo gehad heb en weet hoe ik mij daar bij voel.
Wat zouden jullie doen in deze situatie? Wat zou voor jullie de juiste keuze zijn?
woensdag 3 oktober 2018 om 18:23
Heel lastige keuze to!
Ik denk dat als je vrijdag de echo ziet, je bijna niet meer de keuze kan maken om het weg te laten halen.
Ik zou even op een rijtje zetten wat de redenen zijn om het niet te laten komen voor je vriend. Wil hij nog stappen zetten in zijn carrière? Wil hij eerst samen wonen en de relatie nog stabieler?
Kijk samen of deze redenen écht de moeite waard zijn om het weg te laten halen. Als je het samen gewoon goed op orde hebt (en financieel) en je sowieso met elkaar door wil denk ik dat er altijd wel oplossingen zijn te vinden. Je hebt immers nog een maandje of 7.
Succes met jullie keuze!
Ik denk dat als je vrijdag de echo ziet, je bijna niet meer de keuze kan maken om het weg te laten halen.
Ik zou even op een rijtje zetten wat de redenen zijn om het niet te laten komen voor je vriend. Wil hij nog stappen zetten in zijn carrière? Wil hij eerst samen wonen en de relatie nog stabieler?
Kijk samen of deze redenen écht de moeite waard zijn om het weg te laten halen. Als je het samen gewoon goed op orde hebt (en financieel) en je sowieso met elkaar door wil denk ik dat er altijd wel oplossingen zijn te vinden. Je hebt immers nog een maandje of 7.
Succes met jullie keuze!
woensdag 3 oktober 2018 om 19:42
De argumenten van je vriend zijn onzin. Hij heeft zijn zaken prima voor elkaar. Nu niet maar straks wel? Een baby is geen wegwerp product dat je neemt als je er zin in hebt. Als hij nu 19 was zonder baan of huis is het nog wat anders. Of als hij nooit kinderen had gewild.
Ik denk dat jij zelf de keuze moet maken los van hem. Wil jij echt nog meer kinderen? Kan mij voorstellen dat 3 echt genoeg is (daar ben jij immers alleen verantwoordijk voor hij niet). Kan jij het aan om dit weg te halen en dan over een half jaar of jaar vrolijk een volgend kind met hem krijgen?
Ik kan mij prima voorstellen dat jij dit niet wilt. Jij hebt er immers al 3 en was er klaar mee. Maar niet dat je in de toekomst wel samen met hem nog een kind wil als hij er wel zin in heeft.
Ik denk dat jij zelf de keuze moet maken los van hem. Wil jij echt nog meer kinderen? Kan mij voorstellen dat 3 echt genoeg is (daar ben jij immers alleen verantwoordijk voor hij niet). Kan jij het aan om dit weg te halen en dan over een half jaar of jaar vrolijk een volgend kind met hem krijgen?
Ik kan mij prima voorstellen dat jij dit niet wilt. Jij hebt er immers al 3 en was er klaar mee. Maar niet dat je in de toekomst wel samen met hem nog een kind wil als hij er wel zin in heeft.
woensdag 3 oktober 2018 om 19:48
Neem hier even je tijd voor. Wat ik gek vind: bij abortus heb je een doorverwijzing van je huisarts nodig en daarna moet je twee weken wachten voor de uitvoering van de abortus zelf.
Ik begrijp dat het een hele lastige een moeilijke situatie is. Ik heb zelf ook in deze situatie gezeten. Dat je anticonceptie gebruikte wil niet zeggen dat het kindje meteen ongewenst is. Onthou goed dat ongepland niet hetzelfde is als ongewenst.
Het heeft echt wel tijd nodig om even tot je door te dringen, neem die tijd ook want die heb je.
En dan nog iets. Ik begrijp dat je een hele lieve vriend hebt, en hem niet kwijt wil. Maar als jij straks kiest voor een abortus en daar spijt van krijgt, kan het zo zijn dat je hem daar op aan gaat kijken. Ik heb mijn keuze gemaakt op basis van de wensen van mijn vriend en mijn moeder. Daarbij was het voor mij ook een enorm slecht moment. Net als jij zat ik midden in mijn studie, ik woon nog thuis en ik heb geen baan. Daardoor was het financieel sowieso heel lastig. Ik heb daarbij ontzettend veel spijt van mijn keuze voor abortus. Tot op de dag van vandaag heb ik het er moeilijk mee. Ik wou dat iemand mij kon vertellen hoe het was om een abortus mee te maken voor ik die keuze maakte, dus dit ga ik nu voor jou doen.
Toen ik erachter kwam was ik zoals gezegd flink in shock, ik had geen eigen woning, geen baan, volop aan het studeren en enigszins jong. Ik heb altijd graag kinderen gewild, dus na het doen van de zwangerschapstest was ik voor een halve minuut extreem blij. Daarna kwam de angst. Ik was toen al 8 weken zwanger. Ik heb met mijn moeder en vriend heel veel gepraat. Mn vriend was vanaf het begin duidelijk: ik wil dit niet, niet nu het komt slecht uit we hebben niks. Wij waren toen 2 jaar samen, zagen elkaar elke dag en kenden elkaar, na 10 jaar vriendschap, ontzettend goed.
Ik heb die 2 weken mijn gevoel volledig weggelaten uit mijn keuze. Sowieso was de keuze voor mn moeder en vriend al snel duidelijk. Mijn moeder en huisarts hebben me aangeraden om alvast een afspraak te maken bij een kliniek, omdat ik anders na het maken van mijn keuze nog 2 weken moest wachten (de wachttijden zijn verschillend per kliniek maar je kunt wel uitgaan van 2 weken). Zo gezegd zo gedaan, en uiteindelijk besloten om ermee door te gaan. Excuusjes verzonnen waarom het allemaal niet zou gaan werken in plaats van te kijken: hoe zou het wel kunnen werken en is het haalbaar. Ik had na de echo meteen de ingreep, en ik heb niet meegekeken bij de echo. Ik heb ook alle mogelijkheden voor hulp bij het maken van mijn keuze afgeslagen. Ook daar heb ik spijt van. Zoals eerder genoemd zijn de hormonen nu volop aanwezig.
Nu, bijna 9 maanden later, heb ik meer dan alleen spijt van mijn keuze. Ik slaap slecht, eet slecht, heb woedeaanvallen en sombere dagen. Natuurlijk geniet ik van de dingen die ik nu nog kan doen, maar zoals je weet heeft het hebben van een kindje niet alleen maar nadelen en kun je nog steeds alles doen wat je wilt, al moet je soms meer moeite doen om daar te komen en meer rekening te houden met andere dingen.
Wat ik probeer te zeggen is: de keuze is ontzettend lastig, en ik probeer je niet te beïnvloeden. Het enige wat ik duidelijk wil maken is dat de problemen niet opgelost zijn met een abortus. Maak een keuze gebaseerd op zowel je gevoelens als je verstand. En maak de keuze voor jezelf. Luister naar wat anderen te zeggen hebben, maar laat je er niet door beïnvloeden. Jij moet vierkant achter je keuze staan om er later geen last van te krijgen. Daarbij moet je ook je vriend je keuze niet laten beïnvloeden. Ik begrijp dat je gek op ‘m bent, maar als je straks kiest voor hem in plaats van voor je kindje en je daar spijt van krijgt, heeft dat ook invloed op je relatie. Denk dus alsjeblieft goed na en ik wil je heel veel sterkte wensen want ik weet maar al te goed hoe het is
. (Kijk ook eens op fiom, daar kun je heel veel informatie op vinden!)
Ik begrijp dat het een hele lastige een moeilijke situatie is. Ik heb zelf ook in deze situatie gezeten. Dat je anticonceptie gebruikte wil niet zeggen dat het kindje meteen ongewenst is. Onthou goed dat ongepland niet hetzelfde is als ongewenst.
Het heeft echt wel tijd nodig om even tot je door te dringen, neem die tijd ook want die heb je.
En dan nog iets. Ik begrijp dat je een hele lieve vriend hebt, en hem niet kwijt wil. Maar als jij straks kiest voor een abortus en daar spijt van krijgt, kan het zo zijn dat je hem daar op aan gaat kijken. Ik heb mijn keuze gemaakt op basis van de wensen van mijn vriend en mijn moeder. Daarbij was het voor mij ook een enorm slecht moment. Net als jij zat ik midden in mijn studie, ik woon nog thuis en ik heb geen baan. Daardoor was het financieel sowieso heel lastig. Ik heb daarbij ontzettend veel spijt van mijn keuze voor abortus. Tot op de dag van vandaag heb ik het er moeilijk mee. Ik wou dat iemand mij kon vertellen hoe het was om een abortus mee te maken voor ik die keuze maakte, dus dit ga ik nu voor jou doen.
Toen ik erachter kwam was ik zoals gezegd flink in shock, ik had geen eigen woning, geen baan, volop aan het studeren en enigszins jong. Ik heb altijd graag kinderen gewild, dus na het doen van de zwangerschapstest was ik voor een halve minuut extreem blij. Daarna kwam de angst. Ik was toen al 8 weken zwanger. Ik heb met mijn moeder en vriend heel veel gepraat. Mn vriend was vanaf het begin duidelijk: ik wil dit niet, niet nu het komt slecht uit we hebben niks. Wij waren toen 2 jaar samen, zagen elkaar elke dag en kenden elkaar, na 10 jaar vriendschap, ontzettend goed.
Ik heb die 2 weken mijn gevoel volledig weggelaten uit mijn keuze. Sowieso was de keuze voor mn moeder en vriend al snel duidelijk. Mijn moeder en huisarts hebben me aangeraden om alvast een afspraak te maken bij een kliniek, omdat ik anders na het maken van mijn keuze nog 2 weken moest wachten (de wachttijden zijn verschillend per kliniek maar je kunt wel uitgaan van 2 weken). Zo gezegd zo gedaan, en uiteindelijk besloten om ermee door te gaan. Excuusjes verzonnen waarom het allemaal niet zou gaan werken in plaats van te kijken: hoe zou het wel kunnen werken en is het haalbaar. Ik had na de echo meteen de ingreep, en ik heb niet meegekeken bij de echo. Ik heb ook alle mogelijkheden voor hulp bij het maken van mijn keuze afgeslagen. Ook daar heb ik spijt van. Zoals eerder genoemd zijn de hormonen nu volop aanwezig.
Nu, bijna 9 maanden later, heb ik meer dan alleen spijt van mijn keuze. Ik slaap slecht, eet slecht, heb woedeaanvallen en sombere dagen. Natuurlijk geniet ik van de dingen die ik nu nog kan doen, maar zoals je weet heeft het hebben van een kindje niet alleen maar nadelen en kun je nog steeds alles doen wat je wilt, al moet je soms meer moeite doen om daar te komen en meer rekening te houden met andere dingen.
Wat ik probeer te zeggen is: de keuze is ontzettend lastig, en ik probeer je niet te beïnvloeden. Het enige wat ik duidelijk wil maken is dat de problemen niet opgelost zijn met een abortus. Maak een keuze gebaseerd op zowel je gevoelens als je verstand. En maak de keuze voor jezelf. Luister naar wat anderen te zeggen hebben, maar laat je er niet door beïnvloeden. Jij moet vierkant achter je keuze staan om er later geen last van te krijgen. Daarbij moet je ook je vriend je keuze niet laten beïnvloeden. Ik begrijp dat je gek op ‘m bent, maar als je straks kiest voor hem in plaats van voor je kindje en je daar spijt van krijgt, heeft dat ook invloed op je relatie. Denk dus alsjeblieft goed na en ik wil je heel veel sterkte wensen want ik weet maar al te goed hoe het is
. (Kijk ook eens op fiom, daar kun je heel veel informatie op vinden!)
woensdag 3 oktober 2018 om 19:53
