Zwanger worden na een miskraam 2022

Hey aventurijn, wat een naar verhaal zeg. En wat rot van een positieve test en toch ongesteld worden… de blijheid is opeens van heel zo’n proces af dan…
Er is al een topic, de naam doet vermoeden dat het niet actueel is maar is nog steeds actief, je kan altijd aanhaken: zwanger/zwanger-worden-na-miskraam-begi ... ges/472764

Hier schrijven we met dames die zwanger willen worden en dames die zwanger zijn na miskramen of ander verlies in de zwangerschap. Nieuwe dames zijn altijd welkom!

Hey Aventurijn,

Jouw topic is precies wat ik zocht! Wilde het zelf ook al starten, maar durfde nog niet. Ik schrijf graag mee!

Over mij: ik ben 38 jaar en was zwanger van mijn eerste kindje. Ik heb op 6 juni na een zwangerschap van 9 weken een spontane miskraam gehad. Ik vond het heel heftig en het gebeurde heel plotseling.

Ik dacht dat ik wat bruin bloed had door seks, maar in de namiddag ging ik naar de wc en toen ging het helemaal mis. Er viel iets uit mij, gevolgd door heel veel bloed en stolsels. Ik schreeuwde meteen de naam van mijn vriend, hij was er meteen. Er was geen houden meer aan en in vier uur tijd heeft mijn lichaam alles wat met de zwangerschap te maken heeft naar buiten geduwd. Het ging gepaard met krampen die op weeën leken. Ik heb me heel ziek gevoeld, heel erg gebloed en veel pijn gehad. Het was heel heftig, maar mijn vriend was erbij. We hebben het vruchtje gezien, dat leek duidelijk niet op een embryo van 9 weken dus is waarschijnlijk al met 7 weken opgehouden met ontwikkelen.

Ik ben nu bijna drie weken verder en mijn lichaam heeft zich goed hersteld. Ik ben de eerste schok wel te boven, maar mentaal nog druk bezig om alles te verwerken. Ook probeer ik duiding te geven aan hoe ik me voel en hoe ik vanuit hier verder ga (en wanneer).

Banaantje ik snap dat er een andere groep is, maar instappen in een groep met 1600 berichten waarvan je de verhalen niet kent voelt niet als een plek waar ik mijn verhaal kwijt zou kunnen. Ik ben blij met deze topic, gestart door Aventurijn.

p.s. eerder schreef ik mee op zwanger/zwanger-worden-vanaf-maart-2022 ... ?start=150

Hi!

Het is even geleden dat ik mijn verhaal postte, ik heb het de afgelopen twee weken mentaal behoorlijk pittig gehad. Als mijn hoofd te vol zit, klap ik dicht. Er lijkt nu iets meer lucht te komen.

Aventurijn hoe is het nu met je? Ik kan me voorstellen dat het een heftige tijd is, met twee verloren zwangerschappen. En verdrietig dat je toch nog zo'n terugslag krijgt met je menstruatie. Wat maakte dat het ineens zo hard terug kwam? Als het goed is zit je nu in je derde ronde... hoe voelt dat? Heb je nog veel gemerkt van de bloeding op die dinsdag?

Ik herken enorm wat je zegt. Allereerst bijkomen van wat je overkomt. Bij mij was het in 4 uur gedaan, maar zoveel pijn en ellende had ik nog nooit gevoeld. Er leek geen einde aan te komen, en achteraf ging het juist supersnel. Ik heb vijf dagen gebloed, daarna nog 10 dagen bruinverlies gehad. Inmiddels is het gestopt. Afgelopen week had ik ineens PMS-achtige verschijnselen: enorme rug- en bekkenpijn, steken in mijn onderbuik en een humeur om mensen af te schieten. Ik dacht aan een ovulatie of menstruatie, maar er is daarna nog niks gebeurd. Ergens ben ik wel blij dat mijn lichaam alles volgens het boekje heeft hersteld, ik mag echt totaal niet klagen over hoe het is verlopen. Maar verdrietig is het natuurlijk wel.

Mentaal vind ik het een stuk lastiger. De eerste twee weken was ik een schim van mezelf. Leeg, hoofd in de wolken en om alles huilen. Ik kan nog steeds totaal niet omgaan met tegenslagen of felle discussies. Sinds twee weken probeer ik de draad weer op te pakken, maar ik vind het moeilijk. Veel mensen weten het niet, en tegelijkertijd kan je het niet negeren in je hoofd. Een aantal mensen heb ik het alsnog verteld. Ook waren er mensen die het wel wisten van wie ik totaal geen steun heb gekregen en juist mij lieten vallen. Heel pijnlijk. Ik heb mezelf erg teruggetrokken en probeer in stilte te herstellen en te verwerken. Met mijn vriend kan ik er wel heel goed over praten. We zijn een ijzersterk team en alleen maar closer geworden door wat ons overkomen is.
Gek genoeg voel ik me ook wel schuldig, want soms vind ik het ook wel erg lekker om weer slank te zijn en weer bier te drinken en sushi te eten. Wij waren de eerste ronde meteen zwanger en ik ben me kapot geschrokken. Ik was wellicht ook nog niet helemaal voorbereid op wat het eerste trimester allemaal behelst. Nu kan ik nog even mijn lijstje met verboden dingen afvinken

Over de verwerking. Ik ben een persoon die op emoties vaart maar wel realistisch is. Ik heb me erg labiel gevoeld, maar op aanraden van anderen (verloskundige belt nog steeds iedere week) echt voor mezelf gekozen. Ik werk niet en volg mijn intuïtie. Iedere dag even wandelen en goed eten, maar ook veel slapen. De eerste tien dagen durfde ik amper naar buiten, en als ik dat deed liep ik met 30 graden nog met een lange broek en lange mouwen. Nu gaat het beter en maak ik met mijn vriend weer uitstapjes. Deze week heb ik mijn psych gezien (die had ik al) en een EMDR-sessie gedaan. Ik ben namelijk echt ontzettend bang geweest toen de miskraam met weeën zich voltrok, ik voelde me heel alleen en het was echt traumatisch. Ik vond EMDR heel heftig en heb zeker 2 dagen moeten bijkomen daarvan, maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan. Volgende week pak ik het sporten weer op. De afgelopen weken heb ik al wel mijn zangkoor weer opgepakt, dat was een fijne afleiding.

De laatste week heb ik me bezig gehouden met de toekomst: hoe weet je wanneer je er klaar voor bent om weer verder te gaan met je kinderwens? We willen heel graag en ik ben al 38. Mijn psych zei "je zal altijd bang zijn, maar of je dat nu bent of over zes maanden maakt niet uit". De verloskundige beaamde dit en zei ook dat je (ondanks dat je hoopt dat het niet gebeurt) een volgende keer weet wat er gaat gebeuren. Overigens zei ze dat we nog alle tijd hebben. Ik heb in mijn omgeving 2 vrouwen van vroeger gevonden die het ook hebben meegemaakt, met hen app ik veel. Ook vrienden van mijn vriend die het hebben meegemaakt heb ik gesproken. Zij hebben nu na twee miskramen een kindje, en het is fijn om te horen hoe zij er destijds mee zijn omgegaan. Inspirerend.

Dat maakt dat ik er wel weer voor durf te gaan. Eng was het, en het zal spannend blijven. Maar uitstellen heeft geen toegevoegde waarde. Inmiddels heb ik groen licht van huisarts en verloskundige om weer seks te hebben. Dat vond ik wel even spannend, maar dat ging goed. We deden het nog even veilig voor mijn gemoedsrust, maar komende week gaan we weer zonder. Ik vind het spannend, maar wachten voelt ongemakkelijker en onnodig. Niet opgeven, dat doet de natuur ook niet.

Aventurijn ben je er nog?

Hi Aventurijn,

Gek genoeg had ik van mijn familie weinig steun, maar vriendinnen des te meer. Ik heb met eentje al een hele avond enorm doorgezakt, met cocktails en al. Gek genoeg is het heel heilzaam om alles er daarna uit te kotsen (alsof je niet alleen de drank maar ook al je ellende eruit gooit). Het geeft ook zelfvertrouwen dat veel dingen ook weer gewoon normaal zijn. Maar precies wat jij zegt; thuis is het veilig, en buiten is de nieuwe realiteit die je onder ogen moet zien. Het voelde voor mij alsof iedereen aan mij kon zien dat ik een miskraam had gehad. Alsof ik me schaamde voor mijn lichaam. Terwijl ik het vertrouwen gek genoeg niet kwijt ben. Ik was er gewoon nog niet bekend mee. Nu voelt naar buiten gaan weer oke. Ik heb het langzaam opgebouwd maar wel telkens een stap gezet. Ook heb ik EMDR gedaan. Het was heftiger dan ik dacht, en ik had bijna 2,5 dag nodig om bij te komen. Hoofd in de watten, labiel en heel moe. Ik heb vaker EMDR gehad, maar dit had ik allang niet meer gehad.

Kort daarna werd ik voor het eerst ongesteld, en ik schrok er enorm van. Eigenlijk was het heel goed, precies een maand later. Volgens het boekje zou je zeggen. Maar ineens stond ik, vier weken later, weer alleen in de badkamer met veel bloed, totaal onverwacht. En ik raakte weer helemaal in paniek, omdat het ook heftiger leek dan normaal. Het voelde echt traumatisch en PTSS'erig, maar uiteindelijk was het 2 dagen heel heftig en daarna als een normale menstruatie. Nu is het zes dagen geleden en ik ben weer helemaal klaar. Ik heb wel aan je gedacht toen, toen je schreef dat er nieuwe emoties vrijkwamen bij je eerste menstruatie kon ik me daar niks bij voorstellen, maar nu wel.

Ik heb de verloskundige daarvoor nog gevraagd naar mijn pms-klachten. Ze zei dat het lichaam zich klaarmaakte voor de menstruatie, maar dat het soms door de hormonen nog niet helemaal doorzette. Dan ben je een soort van 'half' ongesteld. Ik had dus wel rug- en buikpijn, en moodswings en lichtbruine afscheiding. Ze zei toen "ik verwacht dat je binnen 1-2 weken wel ongesteld wordt, maar het kan ook nog 6 weken duren". Uiteindelijk was het vijf dagen later een menstruatie volgens het boekje.

Wat vervelend dat je je eisprong zo moeilijk kan peilen! Lastig als je cyclus nog een beetje z'n eigen gang gaat... kan me voorstellen dat je wel eens wat zekerheid wilt! Mijn eisprong heb ik volgens mij nog nooit gevoeld haha, dus dat vind ik wel knap van je! Tja, het lichaam heeft duidelijk een heel eigen wil en je kan het maar tot een zekere hoogte beïnvloeden he. Jammer dat de tuurstreepjes maar van korte duur zijn... er is je zoveel meer gegund!

Het verwerken van het verlies heeft veel meer impact dan ik dacht. Tegelijkertijd merk ik wel dat ik het heerlijk vind om mijn bucketlist af te werken en nog even flink in de lampen te hangen met vriendinnen. Ook ik heb 2 jaar thuisgezeten met de coronacrisis en ergens voelt het ook erg goed om nog even los te gaan. Cocktails drinken, feesten tot laat, heel veel sushi eten... Ook geniet ik even van mijn plotselinge 'bikini body'. Ik ga deze maand nog even genieten en dan over een maand gaan we weer verder. Ik merk dat het me enorm goed doet dat alles weer even 'normaal' is en het geeft zelfvertrouwen en relativering. Vorige keer was het in een maand raak, dus ik hou er wel rekening mee dat dat weer kan gebeuren. Hopelijk een leuk kerstcadeautje...

Hoi Aventurijn en Pimpelmeesje,

Het voelt een beetje als instappen in een privé gesprek, want wat mooi (en natuurlijk verdrietig) om jullie openhartige en uitgebreide uitwisseling van ervaringen te lezen.
Ik herken veel van wat jullie schrijven. Wij zijn inmiddels bijna 2 jaar bezig met 'rondes', en ik heb 2 keer een miskraam gehad. De laatste was het heftigste, en was vergelijkbaar met die van Aventurijn, een leeg vruchtzakje op de eerste echo (eind januari 2022). Ik heb 6 weken afgewacht of mijn lichaam het natuurlijk zou ontdekken, maar dat gebeurde niet. Ik had die tijd voor mijn gevoel ook nodig, ik wilde de zwangerschap nog niet loslaten nu het na zo lang eindelijk was gelukt. Nu was het lange wachten ook mentaal wel heel zwaar... zo'n plotselinge miskraam als Pimpelmeesje kan ik me de heftigheid nog niet van voorstellen, zo onvoorbereid. Verschrikkelijk. Uiteindelijk heb ik het toen ook met medicatie opgewekt en dat was verschrikkelijk pijnlijk en heftig. Gelukkig ook veel steun gehad aan mijn vriend die dag, bij wie ik vrijwel de hele dag in z'n armen heb liggen kronkelen van de pijn.

Ik herken ontzettend de emotie van de eerste ongesteldheid. Ik was op een cursus van werk toen het gebeurde, en ik had een ware mentale instorting. Kon niet stoppen met huilen. Ik was daar compleet van overdonderd, want dit was inmiddels zo'n 12 weken na het nieuws op de echo. Maar ja het hele traject heeft lang geduurd. Toch dacht ik dat ik alle vlagen van verdriet toen wel had gehad, maar er bleek echt nog een flinke vlaag uit te moeten. Daarna heb ik wel nog veel verdriet gevoeld over het niet zwanger zijn en onzekerheid of het wel ooit gaat lukken, maar eigenlijk veel minder over de miskraam zelf. Dus denk dat die laatste vlaag wel goed was.

Ik herken het niet naar buiten willen gaan niet echt, maar wel dat ik eigenlijk de hele dag in bed wilde blijven liggen. Wat ik echt voelde was heel veel lichamelijk verdriet. En echt in vlagen waarin het me erg overviel. Waar ik normaal eigenlijk niet zo goed ben om in touch te zijn met mijn lichaam, had ik nu echt vaak momenten dat ik gewoon met elke cel voelde dat de emotie niet uit mijn hoofd kwam, maar uit mijn lichaam. Mega heftig, maar het heeft ook wat moois.

Wij wilden het ook niet meteen opnieuw proberen, was de eerste ovulatie te heftig, en de tweede heb ik volgens mij toen niet gehad. Dus ook dat mijn cyclus de weg wat kwijt is. M'n cyclus is nu korter dan voor de miskraam. Toch ben ik niet echt los gegaan. Ik drink al een half jaar geen alcohol meer vanwege onze onvervulde kinderwens. Maar jullie moeten dat natuurlijk lekker doen! En misschien had ik dat ook wel moeten doen... kan me voorstellen dat het wel helend werkt.

De derde ovulatie hebben we weer een poging gewaagd.. en die is gelukt. Ik ben nu 5,5 weken zwanger, en heb de 29e de eerste echo. Voor ons geweldig dat het zo snel weer gelukt is, dat heeft eerder wel 9 maanden geduurd. Maar ik merk dat ik me nog heel sceptisch en onzeker voel over de zwangerschap. Heel erg bang voor de eerste echo.

Liefs, Lies-Anne

Hi Lies-Anne en Aventurijn,

Allereerst: welkom Lies-Anne! Wat een rollercoaster waren de afgelopen twee jaren voor jou. En speciaal om nu weer zwanger te zijn. Ik kan me voorstellen dat de roze wolk nog nowhere in sight is, maar ik hoop dat je de rust kan bewaren tot je echo. Bang zou ik ook zijn denk ik, maar hopelijk heb je wat steun aan je vriend en wellicht kan je verloskundige je nog een hart onder de riem steken?

Yes, wat fijn dat je een eisprong hebt gehad Aventurijn! Hoe voel je je nu? Ja dat wachtbankje is wel een dingetje... Althans, dat denk ik, want ik heb er zelf nooit heel lang op gezeten... Wanneer is je NOD?

Ik heb de Flo App weer op mijn telefoon gezet... (mentale overwinning hoor) en halverwege mijn cyclus een ovulatietest gedaan: en heel dun streepje. Opnieuw enorm dankbaar dat mijn voortplantingsorganen allemaal precies doen wat ze moeten doen. Ik merk wel dat ik door het 'feesten' enorm aan zelfvertrouwen win en ik heb dat ook nodig. Dit heb ik besproken met mijn vriend, hij snapte het. Hij was er al klaar voor, maar begreep goed dat ik nog even een maandje 'rust' wilde. Deze maand hebben we dus veilige seks, maar ik moet eerlijk toegeven dat het condoom bijna alle keren gescheurd is dus ik denk dat het universum hele andere plannen met ons heeft Vandaag is mn ovulatie volgens de app en gisteren voelde ik wel wat krampen, dus ik denk dat alles nu ovuleert. We gaan het zien, ergens zou ik het hilarisch en super vinden als het al raak is, maar iets later is ook oke.

Mentaal gaat het beter. Misschien door de EMDR? Somehow voelt het rustiger, en is het scherpe randje er wat af. Ook lijkt het alweer een tijd geleden en voelt het soms alsof het helemaal niet gebeurd is. Gisteren lag ik nog topless op het strand, alsof ik me nooit onzeker had gevoeld over mijn lichaam. En tegelijkertijd opnieuw dankbaar, dat ik gewoon kon zwemmen en kon doen wat ik altijd al deed. Het sporten en andere dingen heb ik weer helemaal opgepakt, en dat gaat goed. Het is ook fijn dat sommige dingen gewoon weer back to the old days zijn. Overigens heb ik nog wel angstklachten, maar daar wordt aan gewerkt.

Sinds twee dagen (kots)misselijk en steken in mn onderbuik... en doodmoe. Oh oh oh, waar gaat dit heen? Nog een week op het wachtbankje voor ik kan testen...

I know!! We ontlopen elkaar niet veel denk ik... mijn NOD is woensdag 3 augustus maar je kan vier dagen eerder een early test doen dus dat is a.s. zaterdag. Op het wachtbankje verschuift de focus zeker... je hebt geen tijd meer voor angst want de natuur is me volgens mij al aan het inhalen... Ik voel me behoorlijk zenuwachtig en de week duurt zoooo lang! Maar de klachten zijn echt identiek aan die van de eerste keer; misselijk, steken in de onderbuik, moodswings, en heel moe. Sommige geurtjes verdraag ik ook niet. Ik slaap uit en dan nog om 21u 's avonds in slaap vallen op de bank. Maar ja, ik durf het ook niet helemaal te geloven. Eerst die test zien.

Kramp kan ook een innesteling zijn he? Hoe is het met jouw zenuwen?

De nieuwe app Loss moet ouders na een miskraam of doodgeboorte helpen met het verwerken van het verlies. Hier kunnen zij niet alleen betrouwbare informatie vinden, maar ook in contact komen met lotgenoten. "Na een tijdje ebt de aandacht van anderen weg. Deze app geeft je de kans om weer met je kindje bezig te zijn."

De app is hoofdzakelijk bedoeld als informatievoorziening.

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artik ... -overleden

Dat het een mooi teken is had ik nog niet bedacht, maar wat goed dat je dat benoemt! Dat geeft me echt zelfvertrouwen.

Vanochtend heb ik een early test gedaan en die was negatief... ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik lag gisteren te kreperen op de bank van de buikpijn en moet veel plassen. De moodswings en vermoeidheid zijn ook nog steeds gaande. De misselijkheid valt mee. Soms denk ik "misschien was ik het en is het alweer voorbij?" Mijn vriend denkt dat het gewoon nog te vroeg was; door de miskraam is mijn cyclus misschien wat trager en mogelijk is de early test daarom te vroeg. Over een paar dagen weer proberen, en mijn NOD bij 28 dagen zou woensdag 3 augustus zijn. Het blijft spannend op het wachtbankje en ik word gek van de buikpijn...
Verder had ik ook nog contact gehad met de huisarts want ik heb schildkliermedicatie (hypothyreoïdie/Ziekte van Hashimoto). Mijn schildklier was na de miskraam al iets te snel maar we wachten met het aanpassen van de dosering tot ik weet of ik zwanger ben. Aan de hand van mijn symptomen achtte zij de mogelijkheid dat ik zwanger kon zijn ook aannemelijk.

Zucht....

Hoe is het met jouw wachtbankje? Ik durf de docu nog niet te kijken... Nog tips voor afleiding?

Hey... hier ook niet zulk goed nieuws. Ik heb een hele vroege miskraam gehad denk ik.

Vrijdag voelde ik me eigenlijk al amper zwanger, alle symptomen leken verdwenen. Ik kreeg 's avonds echt heel veel buikpijn, en ik lag kronkelend op de bank. Zaterdag was het niet veel beter en ben ik naar de huisartsenpost geweest. Ik dacht eerst dat ik een blaasontsteking had vanwege de krampen, maar urine was schoon en ik had verder geen bloedverlies. Ze konden niks voor me doen. De dienstdoende arts deed een beetje moeilijk ("ja ik snap dat je graag zwanger wilt zijn blabla..."). Het voelde alsof ze dacht dat ik me zat aan te stellen, maar ik voelde me echt niet oke.

Gisteren begon ik te vloeien, van lichtroze/bruin naar donkerder en uiteindelijk rood bloed met wat ministolsels. Ik heb veel meer buikpijn dan bij een normale menstruatie en ik ben heel moe. Ter afleiding ben ik nog naar een familiebijeenkomst geweest, maar ik hield het amper vol. Veel paracetamol genomen. Vanochtend nog even de huisarts gebeld, die was het eens met mijn vermoedens. Rustig aan doen, en ik kan ter check op woensdag of donderdag nog een test doen.

Mijn vermoeden van een zwangerschap klopte dus denk ik wel, maar geen goede uitkomst. Ik word er een beetje onrustig en somber van. Net als bij de eerste zwangerschap was het ietwat onverwacht en toevallig (wel erg gewenst), maar ging het voortijdig mis. Dit keer kon ik niet eens testen, maar de symtomen en het bloedverlies vertellen het wel degelijk. Ik weet dat het toeval kan zijn, maar je denkt wel "wat moet ik dan doen om wel echt zwanger te zijn?" Morgen heb ik nog even een belafspraak met de verloskundige hierover. Maar het is even een verdrietige dag.

p.s. wat balen dat je weer ongesteld bent geworden! Ik snap heel goed dat je wat meer duidelijkheid van de huisarts wilt... zeker voor gaan! Dikke knuffel

Ik vind het wel even slikken ja. Bizar dat mijn vermoeden juist was, en zo snel ook. Maar zo snel is het ook weer afgelopen en dan ben je toch weer even sip. Toch bijna twee weken gehoopt dat mijn droom uit zou komen.

Het herstel gaat veel sneller dan de vorige keer, ik ben nu al bijna klaar met vloeien, dus max een dag of 4. De zeurende buikpijn verraadt dat het wel iets meer was dan een menstruatie, en de vermoeidheid is er ook nog. Na mijn eerste miskraam ben ik twee keer gecheckt en alles was schoon toen. Sowieso doet mijn baarmoeder echt alles volgens het boekje, daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik heb inmiddels ook de verloskundige gesproken. Zij bevestigde mijn vermoedens ook en denkt dat mijn baarmoeder misschien nog niet helemaal de oude was na de eerste miskraam. Mogelijk was het gewoon nog te vroeg. Ze raadde me aan om 2 maanden te wachten, zodat alles weer rustig was. Ik zei dat ik 38 was en 2 maanden wachten wel erg moeilijk vind, en toen zei ze dat 1 maand eventueel ook wel kon.

Dus pas in september weer verder. Ik ben in ieder geval hypervruchtbaar, en mijn vriend ook. Tot die tijd nog maar even extra genieten van de zomer, verder met de bucketlist met heel veel sushi, bier en wijn... Met deze gedachten probeer ik mezelf op te fleuren. Maar eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Ik ga proberen afleiding te vinden, al ligt mijn sociale leven een beetje op z'n gat door de vakantie. Tegelijkertijd weet ik dat bijna de helft van de zwangerschappen op deze manier eindigt, heel veel vrouwen weten niet eens dat ze al zwanger waren.

Hoi, ik zou ook mee willen schrijven in dit topic. Ik hoop hier herkenning te vinden en m'n verhaal kwijt te kunnen.

Ik ben bijna 35. En mijn partner is 39. Wij hebben een dochter van 5 jaar.
Zeer lang getwijfeld of wij een tweede kind willen en aankunnen (ik heb een post partum depressie gehad) ben pas sinds een jaar of wat een beetje de oude.

Onlangs ben ik eigenlijk zeer spontaan en zonder veel planning zwanger geraakt. Helaas is het hartje gestopt rond 6 a7 weken.
Momenteel ben ik nog in afwachting van natuurlijk miskraam. Die op gang moet komen.

Deze ervaring was zo stressvol en verdrietig maar heeft ons doen beseffen dat we nog willen proberen een tweede kindje te krijgen.

Ik merk dat ik nog hormonaal uit balans ben en emotioneel. Hoop dat het ons nog eens gegund mag zijn gezond zwanger te raken. Hopelijk ga ik hier relaxed mee om... (als ik eenmaal iets in m'n kop heb gezet ben ik nogal resoluut en zwart /wit.

Ben inmiddels natuurlijk 5 jaar ouder dus wellicht speelt mijn leeftijd nu mee.
Ik weet het niet. Ga wel proberen wat gezonder te leven. Daarmee bedoel ik, minder stress, minder wijn en koffie en beetje afvallen als het lukt. Ben niet te zwaar maar 5 kg zit ik denk ook lekkerder in m'n vel.

Pfoee wat een roller coaster is het toch eigenlijk allemaal.