Zwanger worden na een miskraam 2022

19-06-2022 09:42 1276 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Zijn er meiden die dit jaar een miskraam (of meer) hebben gehad en weer opnieuw zwanger proberen te worden? En die ook behoefte hebben om te kletsen over wachtbankjes en de onzekerheden na een miskraam? Ik kan niet helemaal aansluiting vinden bij andere topics, vandaar een nieuwe.
Alle reacties Link kopieren Quote
Over mijzelf: ik ben 34 jaar en wij zijn vorig jaar september begonnen. We hebben nog geen kinderen. In maart was ik zwanger maar met de 7 weken echo bleek het vruchtzakje leeg te zijn. Met behulp van misoprostol (cytotec) is de miskraam toen op gang gekomen.

Inmiddels heb ik weer twee rondes gehad. De eerste ronde ongesteld worden vond ik erg moeilijk. Afgelopen ronde had ik sterk het vermoeden dat er iets gaande was en vrijdag testte ik heel (héél) licht positief. Gisteren werd ik echter ineens ongesteld (nod was dinsdag). Ik baal maar ben ergens ook blij: het is ook een soort bevestiging dat er weer iets mogelijk is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hey aventurijn, wat een naar verhaal zeg. En wat rot van een positieve test en toch ongesteld worden… de blijheid is opeens van heel zo’n proces af dan…
Er is al een topic, de naam doet vermoeden dat het niet actueel is maar is nog steeds actief, je kan altijd aanhaken: zwanger/zwanger-worden-na-miskraam-begi ... ges/472764

Hier schrijven we met dames die zwanger willen worden en dames die zwanger zijn na miskramen of ander verlies in de zwangerschap. Nieuwe dames zijn altijd welkom!
Alle reacties Link kopieren Quote
Hey Aventurijn,

Jouw topic is precies wat ik zocht! Wilde het zelf ook al starten, maar durfde nog niet. Ik schrijf graag mee!

Over mij: ik ben 38 jaar en was zwanger van mijn eerste kindje. Ik heb op 6 juni na een zwangerschap van 9 weken een spontane miskraam gehad. Ik vond het heel heftig en het gebeurde heel plotseling.

Ik dacht dat ik wat bruin bloed had door seks, maar in de namiddag ging ik naar de wc en toen ging het helemaal mis. Er viel iets uit mij, gevolgd door heel veel bloed en stolsels. Ik schreeuwde meteen de naam van mijn vriend, hij was er meteen. Er was geen houden meer aan en in vier uur tijd heeft mijn lichaam alles wat met de zwangerschap te maken heeft naar buiten geduwd. Het ging gepaard met krampen die op weeën leken. Ik heb me heel ziek gevoeld, heel erg gebloed en veel pijn gehad. Het was heel heftig, maar mijn vriend was erbij. We hebben het vruchtje gezien, dat leek duidelijk niet op een embryo van 9 weken dus is waarschijnlijk al met 7 weken opgehouden met ontwikkelen.

Ik ben nu bijna drie weken verder en mijn lichaam heeft zich goed hersteld. Ik ben de eerste schok wel te boven, maar mentaal nog druk bezig om alles te verwerken. Ook probeer ik duiding te geven aan hoe ik me voel en hoe ik vanuit hier verder ga (en wanneer).

Banaantje ik snap dat er een andere groep is, maar instappen in een groep met 1600 berichten waarvan je de verhalen niet kent voelt niet als een plek waar ik mijn verhaal kwijt zou kunnen. Ik ben blij met deze topic, gestart door Aventurijn.

p.s. eerder schreef ik mee op zwanger/zwanger-worden-vanaf-maart-2022 ... ?start=150
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik was even offline maar fijn dat er reacties zijn!

Banaantje dankjewel voor je berichtje. Ik had er al eens meegelezen, maar ik twijfelde of het een topic voor mij was omdat ik 'maar gewoon' een miskraam heb gehad. En jee, wat hebben de schrijvers in dat topic al veel meegemaakt... Maar het is fijn om te weten dat meeschrijven daar altijd kan!

Pimpelmeesje wat een verdrietig verhaal zeg :( Wat naar dat het zo plotseling was. Ik ben 'blij' te lezen dat je vriend er was, want wat is het heftig he? Fysiek en mentaal. Niet alleen het verlies moet je verwerken, maar je moet echt bijkomen van/ verwerken wat er met je lichaam gebeurt.
Lukt het jullie samen om het een plekje te geven? En heb je een uitlaatklep voor het verwerken of laat je het op je afkomen?

Ik herken zelf heel erg dat het even tijd nodig heeft om te duiden hoe je je voelt en hoe je verder wil. Ik kon dat in het begin ook niet goed plaatsen. Was best in paniek toen ik tekenen van een volgende eisprong leek te voelen. We zijn die ronde uiteindelijk wel ervoor gegaan, maar ik werd dus ongesteld. Toen kwam er nog een boel verdriet uit waarvan ik dacht dat ik het gehad had. Misschien een beetje naief van mij, maar ik had niet verwacht dat het (6 weken na de miskraam) nog zo heftig zou terugkomen. De afgelopen menstruatie voelde het gelukkig alweer wat 'lichter'.

Fijn dat je meeschrijft trouwens, het is fijn om herkenning te hebben (hoe verdrietig helaas ook).
Alle reacties Link kopieren Quote
Hi!

Het is even geleden dat ik mijn verhaal postte, ik heb het de afgelopen twee weken mentaal behoorlijk pittig gehad. Als mijn hoofd te vol zit, klap ik dicht. Er lijkt nu iets meer lucht te komen.

Aventurijn hoe is het nu met je? Ik kan me voorstellen dat het een heftige tijd is, met twee verloren zwangerschappen. En verdrietig dat je toch nog zo'n terugslag krijgt met je menstruatie. Wat maakte dat het ineens zo hard terug kwam? Als het goed is zit je nu in je derde ronde... hoe voelt dat? Heb je nog veel gemerkt van de bloeding op die dinsdag?

Ik herken enorm wat je zegt. Allereerst bijkomen van wat je overkomt. Bij mij was het in 4 uur gedaan, maar zoveel pijn en ellende had ik nog nooit gevoeld. Er leek geen einde aan te komen, en achteraf ging het juist supersnel. Ik heb vijf dagen gebloed, daarna nog 10 dagen bruinverlies gehad. Inmiddels is het gestopt. Afgelopen week had ik ineens PMS-achtige verschijnselen: enorme rug- en bekkenpijn, steken in mijn onderbuik en een humeur om mensen af te schieten. Ik dacht aan een ovulatie of menstruatie, maar er is daarna nog niks gebeurd. Ergens ben ik wel blij dat mijn lichaam alles volgens het boekje heeft hersteld, ik mag echt totaal niet klagen over hoe het is verlopen. Maar verdrietig is het natuurlijk wel.

Mentaal vind ik het een stuk lastiger. De eerste twee weken was ik een schim van mezelf. Leeg, hoofd in de wolken en om alles huilen. Ik kan nog steeds totaal niet omgaan met tegenslagen of felle discussies. Sinds twee weken probeer ik de draad weer op te pakken, maar ik vind het moeilijk. Veel mensen weten het niet, en tegelijkertijd kan je het niet negeren in je hoofd. Een aantal mensen heb ik het alsnog verteld. Ook waren er mensen die het wel wisten van wie ik totaal geen steun heb gekregen en juist mij lieten vallen. Heel pijnlijk. Ik heb mezelf erg teruggetrokken en probeer in stilte te herstellen en te verwerken. Met mijn vriend kan ik er wel heel goed over praten. We zijn een ijzersterk team en alleen maar closer geworden door wat ons overkomen is.
Gek genoeg voel ik me ook wel schuldig, want soms vind ik het ook wel erg lekker om weer slank te zijn en weer bier te drinken en sushi te eten. Wij waren de eerste ronde meteen zwanger en ik ben me kapot geschrokken. Ik was wellicht ook nog niet helemaal voorbereid op wat het eerste trimester allemaal behelst. Nu kan ik nog even mijn lijstje met verboden dingen afvinken ;-)

Over de verwerking. Ik ben een persoon die op emoties vaart maar wel realistisch is. Ik heb me erg labiel gevoeld, maar op aanraden van anderen (verloskundige belt nog steeds iedere week) echt voor mezelf gekozen. Ik werk niet en volg mijn intuïtie. Iedere dag even wandelen en goed eten, maar ook veel slapen. De eerste tien dagen durfde ik amper naar buiten, en als ik dat deed liep ik met 30 graden nog met een lange broek en lange mouwen. Nu gaat het beter en maak ik met mijn vriend weer uitstapjes. Deze week heb ik mijn psych gezien (die had ik al) en een EMDR-sessie gedaan. Ik ben namelijk echt ontzettend bang geweest toen de miskraam met weeën zich voltrok, ik voelde me heel alleen en het was echt traumatisch. Ik vond EMDR heel heftig en heb zeker 2 dagen moeten bijkomen daarvan, maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan. Volgende week pak ik het sporten weer op. De afgelopen weken heb ik al wel mijn zangkoor weer opgepakt, dat was een fijne afleiding.

De laatste week heb ik me bezig gehouden met de toekomst: hoe weet je wanneer je er klaar voor bent om weer verder te gaan met je kinderwens? We willen heel graag en ik ben al 38. Mijn psych zei "je zal altijd bang zijn, maar of je dat nu bent of over zes maanden maakt niet uit". De verloskundige beaamde dit en zei ook dat je (ondanks dat je hoopt dat het niet gebeurt) een volgende keer weet wat er gaat gebeuren. Overigens zei ze dat we nog alle tijd hebben. Ik heb in mijn omgeving 2 vrouwen van vroeger gevonden die het ook hebben meegemaakt, met hen app ik veel. Ook vrienden van mijn vriend die het hebben meegemaakt heb ik gesproken. Zij hebben nu na twee miskramen een kindje, en het is fijn om te horen hoe zij er destijds mee zijn omgegaan. Inspirerend.

Dat maakt dat ik er wel weer voor durf te gaan. Eng was het, en het zal spannend blijven. Maar uitstellen heeft geen toegevoegde waarde. Inmiddels heb ik groen licht van huisarts en verloskundige om weer seks te hebben. Dat vond ik wel even spannend, maar dat ging goed. We deden het nog even veilig voor mijn gemoedsrust, maar komende week gaan we weer zonder. Ik vind het spannend, maar wachten voelt ongemakkelijker en onnodig. Niet opgeven, dat doet de natuur ook niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Aventurijn ben je er nog?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik ben er nog! Ik had een erg drukke week en wilde er even voor gaan zitten om te reageren :)

Ik had je bericht al eerder deze week gelezen en moest een paar keer aan je denken. Hoe heftig het is om zo vanuit het niets ineens de miskraam mee te maken. En wat ontzettend naar dat je geen steun hebt ontvangen van een aantal mensen. Het is al heftig zat, om je dan ook nog eens (extra) alleen te voelen... 'Fijn' dat je wat mensen in je omgeving hebt gevonden die het ook hebben meegemaakt. Tussen aanhalingstekens, want de herkenning is steunend, maar het meemaken is natuurlijk ontzettend rot. Ik heb in mijn omgeving niet zo heel veel mensen die het hebben meegemaakt. Althans niet die dicht(er) bij mij staan. Iedereen is gelukkig wel ontzettend begripvol en lief, maar de herkenning is toch wel fijn.

Ik herken een aantal dingen die je schrijft heel erg. Ik vond het ook lastig om naar buiten te gaan. Thuis zat ik in een veilige cocon en naar buitengaan betekende dealen met de realiteit op een of andere manier. Hoe is het nu om naar buiten te gaan? Voelt dat weer oké? En hoe is het sporten gegaan? De EMDR is nu weer wat langer geleden, hoe voel je je nu? Ik hoop weer iets lichter en weer een stip aan de horizon nu jullie besloten hebben om er weer voor te gaan. Fijn dat jij/jullie daar wat helderheid in hebben gekregen! Ik ben benieuwd hoe je het gaat ervaren. Heb je nog iets gemerkt na de pms-achtige klachten?

Ik zit nu inderdaad in de 3e ronde. Heel wat jaren terug was ik ook een tijdje anticonceptieloos, gewoon omdat ik mijn lichaam wat 'rust' gunde. Toen was ik altijd hartstikke stipt met mijn cyclus. Voor de miskraam was ik dat redelijk, al zaten er wel wat dagen variatie in. Maar nu na de miskraam merk ik dat mijn lijf wel weer anders reageert. Mijn eisprong laat langer op zich wachten en als ik hem dan eenmaal gehad heb, komt mijn menstruatie vroeger dan voorheen. Vervelend gevoel om niet precies te weten waar ik aan toen ben.

Volgens mij heb ik mijn eisprong nu nog steeds niet gehad. Of wel, maar dan is hij ineens niet meer zo goed voelbaar? (Ik heb steeds twee dagen kramp voorafgaand aan mijn eisprong.) Ik merk dat ik er drukker mee ben dan voor de miskraam en zelfs toen was ik al niet zo goed in loslaten :A: Maar goed, als iets wel duidelijk is geworden, is dat het hele zwanger worden totaal niet maakbaar is. Veel meer dan afwachten op een eisprong of menstruatie kan ik nu toch niet. (Zeg ik heel nuchter haha.)

Overigens beschouw ik het afgelopen tuurstreepje niet perse als verloren zwangerschap. Ik heb eerder een tuurstreep na nod gehad en dat ging ook direct erna mis. Dat voelt dan jammer, maar ik kan mij er (nu in ieder geval) vrij makkelijk overheen zetten. (Dat eerste tuurstreepje was trouwens ook de eerste ronde. Ik was er toen ook flink van ondersteboven, totaal niet verwacht.)

Hier trouwens ook een pre-zwangerschap bucketlist die ik aan het afvinken ben haha. Dat houdt deze periode ook een beetje luchtig.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hi Aventurijn,

Gek genoeg had ik van mijn familie weinig steun, maar vriendinnen des te meer. Ik heb met eentje al een hele avond enorm doorgezakt, met cocktails en al. Gek genoeg is het heel heilzaam om alles er daarna uit te kotsen (alsof je niet alleen de drank maar ook al je ellende eruit gooit). Het geeft ook zelfvertrouwen dat veel dingen ook weer gewoon normaal zijn. Maar precies wat jij zegt; thuis is het veilig, en buiten is de nieuwe realiteit die je onder ogen moet zien. Het voelde voor mij alsof iedereen aan mij kon zien dat ik een miskraam had gehad. Alsof ik me schaamde voor mijn lichaam. Terwijl ik het vertrouwen gek genoeg niet kwijt ben. Ik was er gewoon nog niet bekend mee. Nu voelt naar buiten gaan weer oke. Ik heb het langzaam opgebouwd maar wel telkens een stap gezet. Ook heb ik EMDR gedaan. Het was heftiger dan ik dacht, en ik had bijna 2,5 dag nodig om bij te komen. Hoofd in de watten, labiel en heel moe. Ik heb vaker EMDR gehad, maar dit had ik allang niet meer gehad.

Kort daarna werd ik voor het eerst ongesteld, en ik schrok er enorm van. Eigenlijk was het heel goed, precies een maand later. Volgens het boekje zou je zeggen. Maar ineens stond ik, vier weken later, weer alleen in de badkamer met veel bloed, totaal onverwacht. En ik raakte weer helemaal in paniek, omdat het ook heftiger leek dan normaal. Het voelde echt traumatisch en PTSS'erig, maar uiteindelijk was het 2 dagen heel heftig en daarna als een normale menstruatie. Nu is het zes dagen geleden en ik ben weer helemaal klaar. Ik heb wel aan je gedacht toen, toen je schreef dat er nieuwe emoties vrijkwamen bij je eerste menstruatie kon ik me daar niks bij voorstellen, maar nu wel.

Ik heb de verloskundige daarvoor nog gevraagd naar mijn pms-klachten. Ze zei dat het lichaam zich klaarmaakte voor de menstruatie, maar dat het soms door de hormonen nog niet helemaal doorzette. Dan ben je een soort van 'half' ongesteld. Ik had dus wel rug- en buikpijn, en moodswings en lichtbruine afscheiding. Ze zei toen "ik verwacht dat je binnen 1-2 weken wel ongesteld wordt, maar het kan ook nog 6 weken duren". Uiteindelijk was het vijf dagen later een menstruatie volgens het boekje.

Wat vervelend dat je je eisprong zo moeilijk kan peilen! Lastig als je cyclus nog een beetje z'n eigen gang gaat... kan me voorstellen dat je wel eens wat zekerheid wilt! Mijn eisprong heb ik volgens mij nog nooit gevoeld haha, dus dat vind ik wel knap van je! Tja, het lichaam heeft duidelijk een heel eigen wil en je kan het maar tot een zekere hoogte beïnvloeden he. Jammer dat de tuurstreepjes maar van korte duur zijn... er is je zoveel meer gegund!

Het verwerken van het verlies heeft veel meer impact dan ik dacht. Tegelijkertijd merk ik wel dat ik het heerlijk vind om mijn bucketlist af te werken en nog even flink in de lampen te hangen met vriendinnen. Ook ik heb 2 jaar thuisgezeten met de coronacrisis en ergens voelt het ook erg goed om nog even los te gaan. Cocktails drinken, feesten tot laat, heel veel sushi eten... Ook geniet ik even van mijn plotselinge 'bikini body'. Ik ga deze maand nog even genieten en dan over een maand gaan we weer verder. Ik merk dat het me enorm goed doet dat alles weer even 'normaal' is en het geeft zelfvertrouwen en relativering. Vorige keer was het in een maand raak, dus ik hou er wel rekening mee dat dat weer kan gebeuren. Hopelijk een leuk kerstcadeautje... :kneel:
Alle reacties Link kopieren Quote
Hi!

Ook jij hebt weer een eerste menstruatie achter de rug. Ik ben blij te lezen dat de timing in ieder geval volgens het boekje was. Het is even een gek moment om weer ongesteld te worden. Voelde voor mij toen een beetje als opnieuw afsluiten. Dat je -in ieder geval in mijn geval- weer overgeleverd bent aan wachtbankjes. Nou ja goed, je menstruatie heb je nu maar vast weer gehad. Hopelijk gaat het nu weer netjes volgens het boekje verder. Zou heel erg fijn zijn!

Oooh herkenbaar weer! Ik vond de timing van de pandemie ook best flauw haha. Het was zo mooi geweest om inderdaad nog even flink in de lampen te hangen en dan te besluiten: nou, nu is het wel mooi geweest. Maar goed, sinds een poosje kan er natuurlijk alweer van alles en echt uitgaan zoals ik voor de pandemie deed, is er eigenlijk niet meer van gekomen. (Al zal het wel wennen zijn om niet meer zomaar te gaan en staan waar ik wil.) Jullie slaan deze ronde toch nog over begrijp ik? Snap ik heel goed hoor, even op adem komen en nergens rekening mee houden.

Normaal gesproken heb ik inderdaad twee dagen kramp voorafgaand aan mijn eisprong. De eisprong zelf voel ik dan weer niet, maar door de kramp weet ik dat hij eraan komt. Ik heb nu toch maar ovulatietesten gekocht voor een beetje houvast ofzo, al weet ik eigenlijk wel hoe het zit. (Namelijk: nog geen eisprong gehad.) Ik vind het best frustrerend, want ik sla nu gewoon weer een cyclus over. Volgens mijn 'oude ritme' had ik na het weekend ongesteld moeten worden. Begin dit jaar heb ik ook een maand overgeslagen. Aan het eind van die lange cyclus was ik wel zwanger, dus misschien is dit gewoon mijn ding :idee: Maar balen is het wel. (Ik twijfel een beetje of ik de huisarts moet bellen maar tegelijkertijd wil ik er ook geen ding van maken :| )
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi Aventurijn en Pimpelmeesje,

Het voelt een beetje als instappen in een privé gesprek, want wat mooi (en natuurlijk verdrietig) om jullie openhartige en uitgebreide uitwisseling van ervaringen te lezen.
Ik herken veel van wat jullie schrijven. Wij zijn inmiddels bijna 2 jaar bezig met 'rondes', en ik heb 2 keer een miskraam gehad. De laatste was het heftigste, en was vergelijkbaar met die van Aventurijn, een leeg vruchtzakje op de eerste echo (eind januari 2022). Ik heb 6 weken afgewacht of mijn lichaam het natuurlijk zou ontdekken, maar dat gebeurde niet. Ik had die tijd voor mijn gevoel ook nodig, ik wilde de zwangerschap nog niet loslaten nu het na zo lang eindelijk was gelukt. Nu was het lange wachten ook mentaal wel heel zwaar... zo'n plotselinge miskraam als Pimpelmeesje kan ik me de heftigheid nog niet van voorstellen, zo onvoorbereid. Verschrikkelijk. Uiteindelijk heb ik het toen ook met medicatie opgewekt en dat was verschrikkelijk pijnlijk en heftig. Gelukkig ook veel steun gehad aan mijn vriend die dag, bij wie ik vrijwel de hele dag in z'n armen heb liggen kronkelen van de pijn.

Ik herken ontzettend de emotie van de eerste ongesteldheid. Ik was op een cursus van werk toen het gebeurde, en ik had een ware mentale instorting. Kon niet stoppen met huilen. Ik was daar compleet van overdonderd, want dit was inmiddels zo'n 12 weken na het nieuws op de echo. Maar ja het hele traject heeft lang geduurd. Toch dacht ik dat ik alle vlagen van verdriet toen wel had gehad, maar er bleek echt nog een flinke vlaag uit te moeten. Daarna heb ik wel nog veel verdriet gevoeld over het niet zwanger zijn en onzekerheid of het wel ooit gaat lukken, maar eigenlijk veel minder over de miskraam zelf. Dus denk dat die laatste vlaag wel goed was.

Ik herken het niet naar buiten willen gaan niet echt, maar wel dat ik eigenlijk de hele dag in bed wilde blijven liggen. Wat ik echt voelde was heel veel lichamelijk verdriet. En echt in vlagen waarin het me erg overviel. Waar ik normaal eigenlijk niet zo goed ben om in touch te zijn met mijn lichaam, had ik nu echt vaak momenten dat ik gewoon met elke cel voelde dat de emotie niet uit mijn hoofd kwam, maar uit mijn lichaam. Mega heftig, maar het heeft ook wat moois.

Wij wilden het ook niet meteen opnieuw proberen, was de eerste ovulatie te heftig, en de tweede heb ik volgens mij toen niet gehad. Dus ook dat mijn cyclus de weg wat kwijt is. M'n cyclus is nu korter dan voor de miskraam. Toch ben ik niet echt los gegaan. Ik drink al een half jaar geen alcohol meer vanwege onze onvervulde kinderwens. Maar jullie moeten dat natuurlijk lekker doen! En misschien had ik dat ook wel moeten doen... kan me voorstellen dat het wel helend werkt.

De derde ovulatie hebben we weer een poging gewaagd.. en die is gelukt. Ik ben nu 5,5 weken zwanger, en heb de 29e de eerste echo. Voor ons geweldig dat het zo snel weer gelukt is, dat heeft eerder wel 9 maanden geduurd. Maar ik merk dat ik me nog heel sceptisch en onzeker voel over de zwangerschap. Heel erg bang voor de eerste echo.

Liefs, Lies-Anne
Alle reacties Link kopieren Quote
Gefeliciteerd met je zwangerschap Lies-Anne! Maar wat een pittige 2 jaar heb je achter de rug zeg. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je op dit moment erg onzeker en sceptisch bent. Hoe ga je daarmee om? Is het echt aftellen van echo naar echo of lukt het om af en toe ook te genieten? Ik hoop (en gun je) het laatste, maar ik kan goed begrijpen als dat niet lukt. Hopelijk gaat de tijd snel en heb je eind deze maand alvast een mooie eerste echo.

Hier heb ik mijn eisprong (als het goed is) eindelijk gehad. Weer wat geleerd: zwangerschapstesten reageren ook op een lh piek. Ik stond wel even te knipperen toen ik een positieve ovulatietest en een vaag positieve zwangerschapstest had haha. Maar de ovutest is niet meer positief dus nu kan het (laaaange) wachten weer beginnen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hi Lies-Anne en Aventurijn,

Allereerst: welkom Lies-Anne! Wat een rollercoaster waren de afgelopen twee jaren voor jou. En speciaal om nu weer zwanger te zijn. Ik kan me voorstellen dat de roze wolk nog nowhere in sight is, maar ik hoop dat je de rust kan bewaren tot je echo. Bang zou ik ook zijn denk ik, maar hopelijk heb je wat steun aan je vriend en wellicht kan je verloskundige je nog een hart onder de riem steken?

Yes, wat fijn dat je een eisprong hebt gehad Aventurijn! Hoe voel je je nu? Ja dat wachtbankje is wel een dingetje... Althans, dat denk ik, want ik heb er zelf nooit heel lang op gezeten... :$ Wanneer is je NOD?

Ik heb de Flo App weer op mijn telefoon gezet... (mentale overwinning hoor) en halverwege mijn cyclus een ovulatietest gedaan: en heel dun streepje. Opnieuw enorm dankbaar dat mijn voortplantingsorganen allemaal precies doen wat ze moeten doen. Ik merk wel dat ik door het 'feesten' enorm aan zelfvertrouwen win en ik heb dat ook nodig. Dit heb ik besproken met mijn vriend, hij snapte het. Hij was er al klaar voor, maar begreep goed dat ik nog even een maandje 'rust' wilde. Deze maand hebben we dus veilige seks, maar ik moet eerlijk toegeven dat het condoom bijna alle keren gescheurd is dus ik denk dat het universum hele andere plannen met ons heeft :hihi: Vandaag is mn ovulatie volgens de app en gisteren voelde ik wel wat krampen, dus ik denk dat alles nu ovuleert. We gaan het zien, ergens zou ik het hilarisch en super vinden als het al raak is, maar iets later is ook oke.

Mentaal gaat het beter. Misschien door de EMDR? Somehow voelt het rustiger, en is het scherpe randje er wat af. Ook lijkt het alweer een tijd geleden en voelt het soms alsof het helemaal niet gebeurd is. Gisteren lag ik nog topless op het strand, alsof ik me nooit onzeker had gevoeld over mijn lichaam. En tegelijkertijd opnieuw dankbaar, dat ik gewoon kon zwemmen en kon doen wat ik altijd al deed. Het sporten en andere dingen heb ik weer helemaal opgepakt, en dat gaat goed. Het is ook fijn dat sommige dingen gewoon weer back to the old days zijn. Overigens heb ik nog wel angstklachten, maar daar wordt aan gewerkt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Sinds twee dagen (kots)misselijk en steken in mn onderbuik... en doodmoe. Oh oh oh, waar gaat dit heen? Nog een week op het wachtbankje voor ik kan testen...
Alle reacties Link kopieren Quote
Ohh Pimpelmees, dat is toch wel spannend dan! Wanneer is je nod? Dit weekend? Hoe voelt het nu, weer op het wachtbankje? Wat fijn om te lezen dat de scherpe randjes er wat vanaf zijn bij jou. Op zo'n wachtbankje verschuift de focus ook wat he? Hopelijk houd je het wachten nog vol!

Ik weet niet zeker wanneer mijn nod is. Pre-miskraam was mijn lf wat langer. De laatste keren was deze steeds maar 11 dagen. Ik geloof dat ik dan ergens tussen komend weekend en begin volgende week ongesteld moet worden. (Of nou ja, liever niet :P ) Maar ik heb ook nog even getwijfeld of mijn eisprong toch niet wat later was, omdat ik ineens veel kramp links had. Maar goed, we lopen redelijk gelijk op dus we kunnen samen in spanning zitten :)
Alle reacties Link kopieren Quote
I know!! We ontlopen elkaar niet veel denk ik... mijn NOD is woensdag 3 augustus maar je kan vier dagen eerder een early test doen dus dat is a.s. zaterdag. Op het wachtbankje verschuift de focus zeker... je hebt geen tijd meer voor angst want de natuur is me volgens mij al aan het inhalen... Ik voel me behoorlijk zenuwachtig en de week duurt zoooo lang! Maar de klachten zijn echt identiek aan die van de eerste keer; misselijk, steken in de onderbuik, moodswings, en heel moe. Sommige geurtjes verdraag ik ook niet. Ik slaap uit en dan nog om 21u 's avonds in slaap vallen op de bank. Maar ja, ik durf het ook niet helemaal te geloven. Eerst die test zien.

Kramp kan ook een innesteling zijn he? Hoe is het met jouw zenuwen?
Alle reacties Link kopieren Quote
De nieuwe app Loss moet ouders na een miskraam of doodgeboorte helpen met het verwerken van het verlies. Hier kunnen zij niet alleen betrouwbare informatie vinden, maar ook in contact komen met lotgenoten. "Na een tijdje ebt de aandacht van anderen weg. Deze app geeft je de kans om weer met je kindje bezig te zijn."

De app is hoofdzakelijk bedoeld als informatievoorziening.

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artik ... -overleden
Alle reacties Link kopieren Quote
Haha, ja dat wachtbankje gaat altijd tergend traag :A: Heb je genoeg afleiding? Deze spanning is in ieder een mooi teken dat je er weer klaar voor bent :cheer2:

Met mijn zenuwen gaat het wel goed. Ben er wel druk mee in mijn hoofd, maar vooralsnog kan ik er goed mee omgaan. Ik ben de kluts een beetje kwijt qua tijd, omdat ik al zo lang moest wachten op mijn eisprong. Daardoor gaat het voor mijn gevoel wel snel. Hopelijk dit laatste weekje ook haha.

Mooi die app. Ik denk dat ik dat destijds ook fijn had gevonden. Eerder vanavond heb ik een stuk van een documentaire gekeken die in het andere miskramen topic werd gedeeld. Roept toch wel weer wat op, maar zo 'geruststellend' om te zien dat anderen er op eenzelfde manier mee omgaan. Dat zij ook die emoties hebben.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dat het een mooi teken is had ik nog niet bedacht, maar wat goed dat je dat benoemt! Dat geeft me echt zelfvertrouwen.

Vanochtend heb ik een early test gedaan en die was negatief... ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik lag gisteren te kreperen op de bank van de buikpijn en moet veel plassen. De moodswings en vermoeidheid zijn ook nog steeds gaande. De misselijkheid valt mee. Soms denk ik "misschien was ik het en is het alweer voorbij?" Mijn vriend denkt dat het gewoon nog te vroeg was; door de miskraam is mijn cyclus misschien wat trager en mogelijk is de early test daarom te vroeg. Over een paar dagen weer proberen, en mijn NOD bij 28 dagen zou woensdag 3 augustus zijn. Het blijft spannend op het wachtbankje en ik word gek van de buikpijn... :bonk:
Verder had ik ook nog contact gehad met de huisarts want ik heb schildkliermedicatie (hypothyreoïdie/Ziekte van Hashimoto). Mijn schildklier was na de miskraam al iets te snel maar we wachten met het aanpassen van de dosering tot ik weet of ik zwanger ben. Aan de hand van mijn symptomen achtte zij de mogelijkheid dat ik zwanger kon zijn ook aannemelijk.

Zucht.... :whistle: :confused:

Hoe is het met jouw wachtbankje? Ik durf de docu nog niet te kijken... Nog tips voor afleiding? :$
Alle reacties Link kopieren Quote
Ah wat jammer dat de test nog negatief was! Grote kans dat je nog te vroeg bent hoor! De innesteling ligt gemiddeld zo rond 9 dpo. Pas wanneer je hcg aanmaakt, is een positieve test mogelijk. Ik hoop dat je gewoon te vroeg was en komende week alsnog positief test!

Oef ja, afleiding haha... Ik zeg makkelijke series, wandelen. Ik las dat je in een koor zingt, dus de longen uit je lijf zingen. Alle dingen waar je vrolijk van wordt! Voor je het weet, zijn die laatste dagen voorbij :) :cheer2:

Hier ben ik inmiddels ongesteld. Ik had even goede hoop toen ik op 8dpo milde menstruatiekramp had. De volgende dag begon ik alweer te (oud bloed) te vloeien. Komende week ga ik de huisarts bellen. Ik begin mij nu wel echt zorgen te maken. Mijn luteale fase is veel korter sinds de miskraam, ik heb al snel bruine afscheiding in mijn cyclus en twee lange cycli gehad zonder reden. In september zijn we een jaar bezig. Ik ben bang dat er iets niet goed gaat. Of dat het eitje niet goed de kans krijgt om in te nestelen. Hopelijk word ik verwezen en gerustgesteld.

Die documentaire was wel pittig om te kijken ja. Maar ik vond het fijn om zoveel herkenning te zien. Ik heb hem niet helemaal afgekeken overigens omdat de maakster ook eea te weten wil komen over stilgeboorte. Daar was ik niet aan toe.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hey... hier ook niet zulk goed nieuws. Ik heb een hele vroege miskraam gehad denk ik.

Vrijdag voelde ik me eigenlijk al amper zwanger, alle symptomen leken verdwenen. Ik kreeg 's avonds echt heel veel buikpijn, en ik lag kronkelend op de bank. Zaterdag was het niet veel beter en ben ik naar de huisartsenpost geweest. Ik dacht eerst dat ik een blaasontsteking had vanwege de krampen, maar urine was schoon en ik had verder geen bloedverlies. Ze konden niks voor me doen. De dienstdoende arts deed een beetje moeilijk ("ja ik snap dat je graag zwanger wilt zijn blabla..."). Het voelde alsof ze dacht dat ik me zat aan te stellen, maar ik voelde me echt niet oke.

Gisteren begon ik te vloeien, van lichtroze/bruin naar donkerder en uiteindelijk rood bloed met wat ministolsels. Ik heb veel meer buikpijn dan bij een normale menstruatie en ik ben heel moe. Ter afleiding ben ik nog naar een familiebijeenkomst geweest, maar ik hield het amper vol. Veel paracetamol genomen. Vanochtend nog even de huisarts gebeld, die was het eens met mijn vermoedens. Rustig aan doen, en ik kan ter check op woensdag of donderdag nog een test doen.

Mijn vermoeden van een zwangerschap klopte dus denk ik wel, maar geen goede uitkomst. Ik word er een beetje onrustig en somber van. Net als bij de eerste zwangerschap was het ietwat onverwacht en toevallig (wel erg gewenst), maar ging het voortijdig mis. Dit keer kon ik niet eens testen, maar de symtomen en het bloedverlies vertellen het wel degelijk. Ik weet dat het toeval kan zijn, maar je denkt wel "wat moet ik dan doen om wel echt zwanger te zijn?" Morgen heb ik nog even een belafspraak met de verloskundige hierover. Maar het is even een verdrietige dag.
Alle reacties Link kopieren Quote
p.s. wat balen dat je weer ongesteld bent geworden! Ik snap heel goed dat je wat meer duidelijkheid van de huisarts wilt... zeker voor gaan! Dikke knuffel :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat balen dat je ongesteld bent geworden. Toch weer even pittig he? Hoe gaat het nu? Heeft de verloskundige je kunnen geruststellen?
Bij het lezen van je bericht vroeg ik mij -vanwege de heftige buikpijn- af of na je miskraam goed gecheckt is of alles schoon is?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik vind het wel even slikken ja. Bizar dat mijn vermoeden juist was, en zo snel ook. Maar zo snel is het ook weer afgelopen en dan ben je toch weer even sip. Toch bijna twee weken gehoopt dat mijn droom uit zou komen.

Het herstel gaat veel sneller dan de vorige keer, ik ben nu al bijna klaar met vloeien, dus max een dag of 4. De zeurende buikpijn verraadt dat het wel iets meer was dan een menstruatie, en de vermoeidheid is er ook nog. Na mijn eerste miskraam ben ik twee keer gecheckt en alles was schoon toen. Sowieso doet mijn baarmoeder echt alles volgens het boekje, daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik heb inmiddels ook de verloskundige gesproken. Zij bevestigde mijn vermoedens ook en denkt dat mijn baarmoeder misschien nog niet helemaal de oude was na de eerste miskraam. Mogelijk was het gewoon nog te vroeg. Ze raadde me aan om 2 maanden te wachten, zodat alles weer rustig was. Ik zei dat ik 38 was en 2 maanden wachten wel erg moeilijk vind, en toen zei ze dat 1 maand eventueel ook wel kon.

Dus pas in september weer verder. Ik ben in ieder geval hypervruchtbaar, en mijn vriend ook. Tot die tijd nog maar even extra genieten van de zomer, verder met de bucketlist met heel veel sushi, bier en wijn... Met deze gedachten probeer ik mezelf op te fleuren. Maar eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Ik ga proberen afleiding te vinden, al ligt mijn sociale leven een beetje op z'n gat door de vakantie. Tegelijkertijd weet ik dat bijna de helft van de zwangerschappen op deze manier eindigt, heel veel vrouwen weten niet eens dat ze al zwanger waren.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi, ik zou ook mee willen schrijven in dit topic. Ik hoop hier herkenning te vinden en m'n verhaal kwijt te kunnen.

Ik ben bijna 35. En mijn partner is 39. Wij hebben een dochter van 5 jaar.
Zeer lang getwijfeld of wij een tweede kind willen en aankunnen (ik heb een post partum depressie gehad) ben pas sinds een jaar of wat een beetje de oude.

Onlangs ben ik eigenlijk zeer spontaan en zonder veel planning zwanger geraakt. Helaas is het hartje gestopt rond 6 a7 weken.
Momenteel ben ik nog in afwachting van natuurlijk miskraam. Die op gang moet komen.

Deze ervaring was zo stressvol en verdrietig maar heeft ons doen beseffen dat we nog willen proberen een tweede kindje te krijgen.

Ik merk dat ik nog hormonaal uit balans ben en emotioneel. Hoop dat het ons nog eens gegund mag zijn gezond zwanger te raken. Hopelijk ga ik hier relaxed mee om... (als ik eenmaal iets in m'n kop heb gezet ben ik nogal resoluut en zwart /wit.

Ben inmiddels natuurlijk 5 jaar ouder dus wellicht speelt mijn leeftijd nu mee.
Ik weet het niet. Ga wel proberen wat gezonder te leven. Daarmee bedoel ik, minder stress, minder wijn en koffie en beetje afvallen als het lukt. Ben niet te zwaar maar 5 kg zit ik denk ook lekkerder in m'n vel.

Pfoee wat een roller coaster is het toch eigenlijk allemaal.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven