Zwanger
alle pijlers
Zwangerschap niet bekend willen maken
woensdag 5 februari 2020 om 08:00
Zie laatste update 8-5-2020.
Ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje. Gewenst en gepland. We hebben een goede eerste echo gehad, ik was er ook behoorlijk onder de indruk van.
Mijn man wil het het liefste nu tegen iedereen vertellen, hij is erg blij. Maar ik wil het voorlopig nog geheim houden. Vertellen voelt gewoon niet goed..
Ik merk zelf ook nauwelijks dat ik zwanger ben. Ja ik ben wat moe, en ben af en toe in de ochtend wat misselijk, maar niks extreem.
Mijn gevoel over het algemeen in deze zwangerschap is wat dubbel. Ik wil heel graag 2 kinderen. Maar de zwangerschap, het verlof en de babyfase zou ik over willen slaan..
Ik had net m'n figuur weer goed terug, m'n conditie is weer op peil, op m'n werk is het heel leuk en er staan dit jaar ook toffe projecten op de rol.
Daarbij zijn mijn man en ik aan het onderzoeken of een open/poly relatievorm wat voor ons is, wat erg interessant is.
En dat is straks allemaal weer weg.. M'n leven moet even een jaar op pauze voelt het wel..
Misschien dat dat ookmeeweegt in dat ik het niet wil zeggen. Dan is het opeens echt en gaan mensen je ook zo behandelen..
Is dit herkenbaar? Tips?
Ik ben momenteel zwanger van ons tweede kindje. Gewenst en gepland. We hebben een goede eerste echo gehad, ik was er ook behoorlijk onder de indruk van.
Mijn man wil het het liefste nu tegen iedereen vertellen, hij is erg blij. Maar ik wil het voorlopig nog geheim houden. Vertellen voelt gewoon niet goed..
Ik merk zelf ook nauwelijks dat ik zwanger ben. Ja ik ben wat moe, en ben af en toe in de ochtend wat misselijk, maar niks extreem.
Mijn gevoel over het algemeen in deze zwangerschap is wat dubbel. Ik wil heel graag 2 kinderen. Maar de zwangerschap, het verlof en de babyfase zou ik over willen slaan..
Ik had net m'n figuur weer goed terug, m'n conditie is weer op peil, op m'n werk is het heel leuk en er staan dit jaar ook toffe projecten op de rol.
Daarbij zijn mijn man en ik aan het onderzoeken of een open/poly relatievorm wat voor ons is, wat erg interessant is.
En dat is straks allemaal weer weg.. M'n leven moet even een jaar op pauze voelt het wel..
Misschien dat dat ookmeeweegt in dat ik het niet wil zeggen. Dan is het opeens echt en gaan mensen je ook zo behandelen..
Is dit herkenbaar? Tips?
slagroom-met-dip wijzigde dit bericht op 08-05-2020 17:26
1.32% gewijzigd
woensdag 5 februari 2020 om 08:46
Dit vind ik anders. Bij TO is de reden dat ze eigenlijk voor zichzelf en de buitenwereld wil ontkennen dat ze zwanger is omdat ze alleen maar nadelen ziet. Zelfs tegen de periode dat de baby er is, ziet ze op.MinkeDeWit schreef: ↑05-02-2020 08:42Ik herken het wel een beetje. De oorzaak was anders, maar ik was ook een beetje terughoudend met vertellen over mijn tweede zwangerschap. Ik heb ook lang geprobeerd het voor onbekenden te verbergen, en het was altijd schrikken als ik er dan een vraag over kreeg.
Ik was zelf blij met de zwangerschap en het kind heeft er niets aan overgehouden. Ik was ook zeker niet depressief. Ik zie er dus ook niet zo’n heel groot probleem in om een beetje terughoudend te zijn en het alleen in nabije kring te delen.
woensdag 5 februari 2020 om 08:58
Ik vind t best herkenbaar maar dan wel om andere redenen. Ik ben zwanger van de tweede en zie gigantisch op tegen de eerste periode met baby! Heb er echt totaal geen zin in, terwijl dit kindje heel gewenst is. En het dikker worden vind ik dit keer ook veel moeilijker dan de eerste keer. Ik vond mijn dochter gewoon pas leuk vanaf een maand of 6, daarvoor huilde ze alleen maar en was er geen lol aan te beleven. Dus opzien tegen die babytijd vind ik helemaal niet gek.pamelacourson schreef: ↑05-02-2020 08:46Dit vind ik anders. Bij TO is de reden dat ze eigenlijk voor zichzelf en de buitenwereld wil ontkennen dat ze zwanger is omdat ze alleen maar nadelen ziet. Zelfs tegen de periode dat de baby er is, ziet ze op.
En ook het vertellen vond ik dit keer veel lastiger, vooral op mijn werk, heb t ook ‘pas’ met 14 weken verteld omdat mijn buik zichtbaar werd, anders had ik het liever nog later verteld. Doet niets af aan dat het kindje hartstikke welkom is, maar ik vind zwanger zijn gewoon zwaar en kleine baby’s ook. Ik kijk nu al uit naar de periode dat deze baby 6 maanden is en alles weer een beetje normaal gaat worden.
En ik zit echt niet in een prenatale depressie. Ben ook super dankbaar voor dit kindje, maar dat kan echt naast wat angstgevoelens en ongemak bestaan.
TO, hoe ver ben je? Je kunt prima wachten tot een week of 12/13 tot je het je naasten vertelt als dat jou de tijd en ruimte geeft om aan het idee te wennen. En op je werk nog wat langer. Ik merkte wel, toen het hoge woord eruit was, dat er ook wat spanning weg viel.
woensdag 5 februari 2020 om 09:05
Bedankt voor de reacties.. Verdeelde meningen lees ik zo, dat mag.
Eerlijk gezegd zou ik liever pas over een paar jaar zwanger geworden zijn, maar omdat er nooit een goed moment is en anders de leeftijd tussen de twee voor mij te groot wordt (nu zou het bijna 4 jaar zijn) en de vraag of het nog wel zou gaan lukktlen ivm mijn leeftijd (35+) wilden we er nu voor gaan.er is nooit een perfect moment.
Ik ben nu bijna 9 weken.
Ik ben er zeker wel blij mee, heb het meteen tegen mijn beste vriendin verteld en bij de echo voelde ik me ook echt blij en oplucht dat alles goed is. Ik had alleen gehoopt dat het meer zou gaan leven als ik het gezien zou hebben.
Bij mijn vorige heb ik een hele lastige 2 jaar gehad. Lang borstvoeding gegeven, slapeloosheid, oververmoeidheid. Na een jaar kon ik nogsteeds geen 5km lopen zonder veel pijn.
Dat wil ik allemaal niet meer, vandaar dat ik flink aan het trainen ben gegaanen mijn lijf nu in zo veel betere staat is dan bij de vorige zwangerschap.
Mijn leven is nu gewoon echt heel erg leuk. Mijn gezinsleven ook. Ik wil niet weer mezelf volledig aan de kant hoeven te zetten, hoewel ik weet dat ik daar niet aan ga ontkomen.
Ik heb het er uiteraard met mijn man over gehad. Hij heeft het op z'n werk verteld en over 2 weken gaan we het aan onze familie vertellen. Maar het voelt niet goed. Er is iets. Er knaagt iets maar weet niet goed wat.
Eerlijk gezegd zou ik liever pas over een paar jaar zwanger geworden zijn, maar omdat er nooit een goed moment is en anders de leeftijd tussen de twee voor mij te groot wordt (nu zou het bijna 4 jaar zijn) en de vraag of het nog wel zou gaan lukktlen ivm mijn leeftijd (35+) wilden we er nu voor gaan.er is nooit een perfect moment.
Ik ben nu bijna 9 weken.
Ik ben er zeker wel blij mee, heb het meteen tegen mijn beste vriendin verteld en bij de echo voelde ik me ook echt blij en oplucht dat alles goed is. Ik had alleen gehoopt dat het meer zou gaan leven als ik het gezien zou hebben.
Bij mijn vorige heb ik een hele lastige 2 jaar gehad. Lang borstvoeding gegeven, slapeloosheid, oververmoeidheid. Na een jaar kon ik nogsteeds geen 5km lopen zonder veel pijn.
Dat wil ik allemaal niet meer, vandaar dat ik flink aan het trainen ben gegaanen mijn lijf nu in zo veel betere staat is dan bij de vorige zwangerschap.
Mijn leven is nu gewoon echt heel erg leuk. Mijn gezinsleven ook. Ik wil niet weer mezelf volledig aan de kant hoeven te zetten, hoewel ik weet dat ik daar niet aan ga ontkomen.
Ik heb het er uiteraard met mijn man over gehad. Hij heeft het op z'n werk verteld en over 2 weken gaan we het aan onze familie vertellen. Maar het voelt niet goed. Er is iets. Er knaagt iets maar weet niet goed wat.
woensdag 5 februari 2020 om 09:08
woensdag 5 februari 2020 om 09:17
Dan vraag ik me nog steeds af waarom je dan zo graag een tweede wilde. Als je dit kindje straks maar niet "de schuld" gaat geven dat jouw leven weer een jaar op hold staat.slagroom-met-dip schreef: ↑05-02-2020 09:05
Mijn leven is nu gewoon echt heel erg leuk. Mijn gezinsleven ook. Ik wil niet weer mezelf volledig aan de kant hoeven te zetten, hoewel ik weet dat ik daar niet aan ga ontkomen.
woensdag 5 februari 2020 om 09:31
Wauw... ik vind het best normale gevoelens en ik ben 25.. t is gewoon heftig als je eerste kind in het begin heel pittig was, dan kun je er toch best even tegenop zien om weer opnieuw te beginnen? Uiteindelijk komt het heus wel goed hoor.
woensdag 5 februari 2020 om 09:47
Ik heb mijn 2de zwangerschap pas na ruim 20 weken verteld aan familie en vrienden. Wel om hele andere redenen overigens.
Het liefste had ik helemaal niemand iets verteld maar na een tijdje ontkom je er niet aan natuurlijk.
En als ik het over mocht doen dan zou ik het overigens nog steeds pas zo laat hebben verteld. Doe gewoon waar jij je goed bij voelt
Het liefste had ik helemaal niemand iets verteld maar na een tijdje ontkom je er niet aan natuurlijk.
En als ik het over mocht doen dan zou ik het overigens nog steeds pas zo laat hebben verteld. Doe gewoon waar jij je goed bij voelt
woensdag 5 februari 2020 om 09:48
Ik herken het niet en krijg bij het lezen van je berichten een beetje het gevoel: tja, je kunt niet alles hebben in het leven. Accepteer dat je leven nu on hol staat, je wilde een tweede kind en je wilde niet langer wachten. Nou, dan worden er een paar dingen uitgesteld. Kiezen of delen.
Maar het lijkt me wel belangrijk om uit te zoeken of dit het écht is, omdat je aangeeft: er knaagt iets, maar ik weet niet wat. Ik zou daar naar op zoek gaan, met je verloskundige praten over je gevoelen en zeker ook bekijken waarom het de vorige keer zou zwaar was en wat je kunt doen om het wat minder zwaar te maken.
Wat vindt je man hiervan? Heb je het met hem besproken en begrijpt hij jou terughoudendheid?
Maar het lijkt me wel belangrijk om uit te zoeken of dit het écht is, omdat je aangeeft: er knaagt iets, maar ik weet niet wat. Ik zou daar naar op zoek gaan, met je verloskundige praten over je gevoelen en zeker ook bekijken waarom het de vorige keer zou zwaar was en wat je kunt doen om het wat minder zwaar te maken.
Wat vindt je man hiervan? Heb je het met hem besproken en begrijpt hij jou terughoudendheid?
woensdag 5 februari 2020 om 09:50
Oh? Ik ben een oudere moeder (pas op/na 35e) en herken dat helemaal niet. Voor mijn gevoel heb ik daarvoor juist alle tijd van de wereld gehad om alles te doen wat ik wilde, van mijn vrijheid genieten, carrière maken, reizen, etc. En toen was ik er ook echt helemaal klaar voor.
woensdag 5 februari 2020 om 10:01
Ik heb het bij de oudste (22) om andere redenen pas heel laat verteld, maar ook voor ons had het te maken met 'afscheid nemen' van een leven waar we op dat moment heel gelukkig mee waren. Alleen mijn ouders, schoonouders en beste vriendin wisten het al na +/- 12 weken, omdat mijn schoonvader op sterven lag.
Onze reden om het verder pas na +/-25 weken te vertellen, is een heel verhaal. We waren 12 jaar samen waarvan ik de laatste 6 jaar voor studie en werk 200km verderop was gaan wonen. We hadden beiden een huis en werk en hadden het beiden ontzettend naar onze zin waar we woonden. Het latten beviel ons prima. Maar op het moment dat we besloten een gezin te willen beginnen, besloten we ook dat we als het lukte om zwanger te worden, tegen de tijd dat de baby kwam, in de plaats zouden gaan wonen van degene die het het beste voor elkaar had.
Mijn carrière ging ineens als een speer. Ik genoot. Maar ik was zelfstandige en mijn vriend had een vast contract. Dus hoewel ik blij was met de zwangerschap, vond ik het ook heel moeilijk om op te geven wat ik aan het opbouwen was. We hadden weinig zin om deze ongewone aanpak aan Jan en alleman uit te leggen en te verantwoorden - want daar zouden ze beslist wat van vinden.
Met +/- 20 weken heb ik als eerste mijn huurders (een stel en een bedrijf) verteld dat ik hoogstwaarschijnlijk zou vertrekken en dat ze beter iets anders konden zoeken.
Uiteindelijk hebben we toen ik zes maanden zwanger was, de knoop doorgehakt. Ik zou verhuizen. We vonden een groter huis in de woonplaats van mijn vriend. Ik bereidde me voor op vertrek. Pas op dat moment hebben we het echt aan iedereen verteld.
Onze reden om het verder pas na +/-25 weken te vertellen, is een heel verhaal. We waren 12 jaar samen waarvan ik de laatste 6 jaar voor studie en werk 200km verderop was gaan wonen. We hadden beiden een huis en werk en hadden het beiden ontzettend naar onze zin waar we woonden. Het latten beviel ons prima. Maar op het moment dat we besloten een gezin te willen beginnen, besloten we ook dat we als het lukte om zwanger te worden, tegen de tijd dat de baby kwam, in de plaats zouden gaan wonen van degene die het het beste voor elkaar had.
Mijn carrière ging ineens als een speer. Ik genoot. Maar ik was zelfstandige en mijn vriend had een vast contract. Dus hoewel ik blij was met de zwangerschap, vond ik het ook heel moeilijk om op te geven wat ik aan het opbouwen was. We hadden weinig zin om deze ongewone aanpak aan Jan en alleman uit te leggen en te verantwoorden - want daar zouden ze beslist wat van vinden.
Met +/- 20 weken heb ik als eerste mijn huurders (een stel en een bedrijf) verteld dat ik hoogstwaarschijnlijk zou vertrekken en dat ze beter iets anders konden zoeken.
Uiteindelijk hebben we toen ik zes maanden zwanger was, de knoop doorgehakt. Ik zou verhuizen. We vonden een groter huis in de woonplaats van mijn vriend. Ik bereidde me voor op vertrek. Pas op dat moment hebben we het echt aan iedereen verteld.
yette wijzigde dit bericht op 08-02-2020 07:26
0.24% gewijzigd
woensdag 5 februari 2020 om 10:12
Er is geen enkele reden om niet een paar weken de tijd te nemen om het te laten bezinken. En eens rustig na te denken over wat er knaagt.
Ik heb nog niet zo lang een dochter, was super blij met de zwangerschap en nu met haar. Maar zwanger zijn vond ik echt vreselijk. Ik bleef spugen, was nooit comfortabel en ik vond ook dat mensen me anders behandelde. Op werk wordt je een soort tijdelijke kracht. Wat straks ben je er niet. Dus leuke dingen gingen aan me voorbij. En privé wat het opeens 80% van alle gesprekken. Had het gevoel dat mijn persoonlijkheid uitgegumd was. Een tweede is hier tzt zeker welkom. Maar als ik daadwerkelijk een positieve test in mijn handen heb weer ik ook niet of ik ga lachen of huilen. Ik heb geen tijd en zin om 9 maanden te spugen en daarna de boel weer op te lappen. Los daarvan zal ik ook van de 2de ziels veel houden. En een tweede zwangerschap kan anders verlopen.
Vind zelf dat er een soort taboe hangt op zwanger zijn rot vinden. Voor mij stond het helemaal los van houden van het kind. Ik had een paar standaard zinnen waarmee ik mensen afpoeierde die over mijn rozen will wilde praten.
Hoe gaat het met de zwangerschap:
“Een roze wolk is voor zwanger die 2 uur niet gespuugd hebben’’ “ als ik de tijd vooruit kon spoelen was het al September’ “mijn lijf is niet zo goed in zwanger zijn maar het kind is meer dan welkom”
Denk dat het afhangt van hoe je het fysiek doorkomt, maar ik vind zwanger zijn een rot klus voor het lijf. Van een marathon lopen zie ik ook heel bewust af, maar als bij de finish een kind zou liggen zou ik het best doen. Maar niet lachend.
Maar is dit wat bij jou knaagt? Maar eens rustig over nadenken.
Ik heb nog niet zo lang een dochter, was super blij met de zwangerschap en nu met haar. Maar zwanger zijn vond ik echt vreselijk. Ik bleef spugen, was nooit comfortabel en ik vond ook dat mensen me anders behandelde. Op werk wordt je een soort tijdelijke kracht. Wat straks ben je er niet. Dus leuke dingen gingen aan me voorbij. En privé wat het opeens 80% van alle gesprekken. Had het gevoel dat mijn persoonlijkheid uitgegumd was. Een tweede is hier tzt zeker welkom. Maar als ik daadwerkelijk een positieve test in mijn handen heb weer ik ook niet of ik ga lachen of huilen. Ik heb geen tijd en zin om 9 maanden te spugen en daarna de boel weer op te lappen. Los daarvan zal ik ook van de 2de ziels veel houden. En een tweede zwangerschap kan anders verlopen.
Vind zelf dat er een soort taboe hangt op zwanger zijn rot vinden. Voor mij stond het helemaal los van houden van het kind. Ik had een paar standaard zinnen waarmee ik mensen afpoeierde die over mijn rozen will wilde praten.
Hoe gaat het met de zwangerschap:
“Een roze wolk is voor zwanger die 2 uur niet gespuugd hebben’’ “ als ik de tijd vooruit kon spoelen was het al September’ “mijn lijf is niet zo goed in zwanger zijn maar het kind is meer dan welkom”
Denk dat het afhangt van hoe je het fysiek doorkomt, maar ik vind zwanger zijn een rot klus voor het lijf. Van een marathon lopen zie ik ook heel bewust af, maar als bij de finish een kind zou liggen zou ik het best doen. Maar niet lachend.
Maar is dit wat bij jou knaagt? Maar eens rustig over nadenken.
woensdag 5 februari 2020 om 10:16
Absoluut niet herkenbaar. Ik denk zelf eerder dat het omgekeerde vaak het geval is.
TO, als ik je verhaal lees denk ik: je wil teveel. Natuurlijk is het je gegund een leuk leven te hebben maar je wist dat zwanger worden consequenties met zich meedraagt.
En je kan nu eenmaal niet alles hebben. En zou het beter zijn als je man zwanger kon zijn en kon bevallen? Ik betwijfel het. Ja voor je lijf, maar verder zijn de consequenties vrijwel hetzelfde.
Ik hoop vooral dat je je beter gaat voelen, en dat je kind ook echt gewenst gaat voelen. Voor jou dus.
Persoonlijk denk ik dat je beter had kunnen wachten met zwanger worden. Maar daar heb je nu weinig aan.
woensdag 5 februari 2020 om 10:19
Misschien kun je met iemand gaan praten over je gevoelens? Ik vond de eerste ook heel zwaar en gaf ook lang borstvoeding en heb heel lang slecht geslapen. Bij de tweede ben ik de hele zwangerschap bang geweest dat het weer hetzelfde zou gaan. En ergens was het enigszins makkelijker omdat je weet dat alles voorbij gaat. Maar zodra ik de baby in mijn armen had veranderde ik weer in een hormonaal monster dat per se borstvoeding moest geven ten koste van mijzelf. Nou is borstvoeding maar een klein deel van het probleem geweest achteraf. Want mijn tweede was ook gewoon een stuk lastiger. Maar ik heb wederom weer 2 jaar moeten bijkomen. En nu de jongste twee is ben ik eindelijk mijzelf weer. Na wederom 2 jaar slapeloze nachten.slagroom-met-dip schreef: ↑05-02-2020 09:05Bedankt voor de reacties.. Verdeelde meningen lees ik zo, dat mag.
Eerlijk gezegd zou ik liever pas over een paar jaar zwanger geworden zijn, maar omdat er nooit een goed moment is en anders de leeftijd tussen de twee voor mij te groot wordt (nu zou het bijna 4 jaar zijn) en de vraag of het nog wel zou gaan lukktlen ivm mijn leeftijd (35+) wilden we er nu voor gaan.er is nooit een perfect moment.
Ik ben nu bijna 9 weken.
Ik ben er zeker wel blij mee, heb het meteen tegen mijn beste vriendin verteld en bij de echo voelde ik me ook echt blij en oplucht dat alles goed is. Ik had alleen gehoopt dat het meer zou gaan leven als ik het gezien zou hebben.
Bij mijn vorige heb ik een hele lastige 2 jaar gehad. Lang borstvoeding gegeven, slapeloosheid, oververmoeidheid. Na een jaar kon ik nogsteeds geen 5km lopen zonder veel pijn.
Dat wil ik allemaal niet meer, vandaar dat ik flink aan het trainen ben gegaanen mijn lijf nu in zo veel betere staat is dan bij de vorige zwangerschap.
Mijn leven is nu gewoon echt heel erg leuk. Mijn gezinsleven ook. Ik wil niet weer mezelf volledig aan de kant hoeven te zetten, hoewel ik weet dat ik daar niet aan ga ontkomen.
Ik heb het er uiteraard met mijn man over gehad. Hij heeft het op z'n werk verteld en over 2 weken gaan we het aan onze familie vertellen. Maar het voelt niet goed. Er is iets. Er knaagt iets maar weet niet goed wat.
Maar mijn ervaring is in ieder geval dat het niet vanzelf goed komt. Praat erover, maak goede afspraken met je partner, neem jezelf voor om de dingen anders te doen, beter voor jezelf te zorgen. Ik heb achteraf gezien veel te weinig genoten van mijn 2e het eerste jaar.
woensdag 5 februari 2020 om 10:28
Eens.pamelacourson schreef: ↑05-02-2020 10:24Eén kind is toch ook gewoon prima? Waarom dan per se nummer 2 maken als je het eigenlijk niet wilt?
Dat bedoel ik dan ook met "je kan niet alles hebben". Het hoeft niet eens.
woensdag 5 februari 2020 om 10:29
Ik denk dat Rosalind de spijker op z'n kop slaat met: 'Je wil teveel'!
Voor mij ging dat in elk geval op. Uiteraard besefte ik voordat ik zwanger raakte, dat ik voor mij belangrijke dingen moest opofferen. Maar op het moment dat het dan gelukt is om zwanger te raken en je die dromen daadwerkelijk (tijdelijk) op moet geven, kan dat best moeilijk zijn. Dus waarom zou je dan niet zo lang mogelijk vasthouden aan die dromen? Je kan prima privé genieten van je zwangerschap èn genieten van het leven dat je nog even hebt. Je bent het publiek niks verschuldigd.
Voor mij ging dat in elk geval op. Uiteraard besefte ik voordat ik zwanger raakte, dat ik voor mij belangrijke dingen moest opofferen. Maar op het moment dat het dan gelukt is om zwanger te raken en je die dromen daadwerkelijk (tijdelijk) op moet geven, kan dat best moeilijk zijn. Dus waarom zou je dan niet zo lang mogelijk vasthouden aan die dromen? Je kan prima privé genieten van je zwangerschap èn genieten van het leven dat je nog even hebt. Je bent het publiek niks verschuldigd.
woensdag 5 februari 2020 om 10:32
Tot een week of twaalf wachten snap ik wel, maar zolang? Dan moeten de meesten toch wel hun best doen om het te verbergen... En wat als blijkt dat die 20-weken echo niet goed is, ga je het dan nog steeds verzwijgen voor je werkgever/ouders/beste vriendin?BigBangTheory schreef: ↑05-02-2020 09:08Dan vertel je het toch gewoon later?
Ik heb het pas met 21 weken aan iedereen verteld. En hoor meer mensen die het tegenwoordig pas na een goede 20 weken echo vertellen.
Klinkt een beetje als koudwatervrees, wat je beschrijft. Zwanger zijn hoef je niet leuk te vinden trouwens.
woensdag 5 februari 2020 om 10:36
Klopt, maar sluit je naasten (zoals ouders) wel buiten, mochten ze je willen steunen bijvoorbeeld als je het juist zwaar hebt.
Maar ik geloof dat TO dat niet van plan was
.
woensdag 5 februari 2020 om 10:39
Ik denk dat je, in de soep gelopen, planning knaagt.slagroom-met-dip schreef: ↑05-02-2020 09:05Bedankt voor de reacties.. Verdeelde meningen lees ik zo, dat mag.
Eerlijk gezegd zou ik liever pas over een paar jaar zwanger geworden zijn, maar omdat er nooit een goed moment is en anders de leeftijd tussen de twee voor mij te groot wordt (nu zou het bijna 4 jaar zijn) en de vraag of het nog wel zou gaan lukktlen ivm mijn leeftijd (35+) wilden we er nu voor gaan.er is nooit een perfect moment.
Ik ben nu bijna 9 weken.
Ik ben er zeker wel blij mee, heb het meteen tegen mijn beste vriendin verteld en bij de echo voelde ik me ook echt blij en oplucht dat alles goed is. Ik had alleen gehoopt dat het meer zou gaan leven als ik het gezien zou hebben.
Bij mijn vorige heb ik een hele lastige 2 jaar gehad. Lang borstvoeding gegeven, slapeloosheid, oververmoeidheid. Na een jaar kon ik nogsteeds geen 5km lopen zonder veel pijn.
Dat wil ik allemaal niet meer, vandaar dat ik flink aan het trainen ben gegaanen mijn lijf nu in zo veel betere staat is dan bij de vorige zwangerschap.
Mijn leven is nu gewoon echt heel erg leuk. Mijn gezinsleven ook. Ik wil niet weer mezelf volledig aan de kant hoeven te zetten, hoewel ik weet dat ik daar niet aan ga ontkomen.
Ik heb het er uiteraard met mijn man over gehad. Hij heeft het op z'n werk verteld en over 2 weken gaan we het aan onze familie vertellen. Maar het voelt niet goed. Er is iets. Er knaagt iets maar weet niet goed wat.
Ik had net m'n figuur weer goed terug, m'n conditie is weer op peil, op m'n werk is het heel leuk en er staan dit jaar ook toffe projecten op de rol.
Daarbij zijn mijn man en ik aan het onderzoeken of een open/poly relatievorm wat voor ons is, wat erg interessant is.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 5 februari 2020 om 10:42
woensdag 5 februari 2020 om 10:43
woensdag 5 februari 2020 om 11:06
Zouden mensen die samen de stap wagen hun seksuele leven uit te breiden, niet juist heel goed op de hoogte zijn van elkaars behoeften en zieleroerselen èn wat dat betreft prima bij elkaar passen?JobEva schreef: ↑05-02-2020 10:43Staat dat open/poly niet gewoon in de weg.......Dat komt dus ook niet zo uit de lucht vallen.... Is het gezinsleven wel zo goed, dat er verder moet worden????
Ik denk namelijk dat als je een " goede" relatie hebt, het niet echt nodig is om buiten de deur te snoepen.
Het verband dat jij trekt tussen een gezond gezinsleven en je seksleven ontgaat me trouwens. Ook als je monogaam bent (zoals ik) heeft dat niks met elkaar te maken.
woensdag 5 februari 2020 om 12:23
Dit. Jammer vind ik hetpamelacourson schreef: ↑05-02-2020 10:24Eén kind is toch ook gewoon prima? Waarom dan per se nummer 2 maken als je het eigenlijk niet wilt?
