Ervaringen delen liefdeloze jeugd

quote:juliadenders schreef op 29 april 2017 @ 23:39:



Hoe voelt het bij jullie als je ouder je aanraakt? Mijn moeder zoekt het laatste jasr een soort van toenadering ( omdat ze heeft gezien dat het zo hoort ofzo want voelt niet alsof het van binnenuit komt), maar 3 zoenen of een aanraking... ik kan dat gewoon niet hebben. Een vreemde die me aanraakt of zoent vind ik nog minder erg. Raar toch



De tranen springen in mijn ogen. Ik herken dit letterlijk. Tot in de details tussen je haakjes.



Mijn moeder was (is) een ontzettend gekwetste vrouw die te veel kinderen kreeg. Als kind voelde ik al dat ze vanuit een innerlijke leegte voor ons zorgde. Ik weigerde als kind haar welterustenkus; het was niet echt, ze knuffelde ons nooit en ik voelde dat ze mijn liefde niet verdiende.

Een aantal jaar geleden brak ik met haar en mijn vader. Toen ik haar nadien een keer trof op een gemeenschappelijk feestje, liep ze naar me toe, pakte me rond mijn middel en zei dat ze het fijn vond om me te zien.

Hoewel ik verstandelijk snapte dat dit haar moederhart was en het misschien wel oprecht was, voelde ik me alleen maar misselijk en heb me losgetrokken. Ze mag niet aan me zitten. Ik ben niet van haar. Dat recht heeft ze verspeeld toen ze me sloeg en vergat en me niet redde van de mensen die zonder vragen aan me zaten.

Armbandkraaltje: ik snap je redenering van je vrij te voelen als ze er niet meer is, maar ik denk dat je ermee moet opletten. Ik heb dat ook een tijd gedacht, maar volgens mij gaat de confrontatie juist dan het grootst zijn. Want zij is weg, maar de impact die ze op jou als mens naliet blijft wel.



Hoe staan jullie eigenlijk tegenover jullie vader (of moeder als de vader de dader was)? Eerst had ik met hem wel een goeie band, maar toen ik ouder werd, begon ik het hem enorm kwalijk te nemen dat hij het nooit voor mij heeft opgenomen. Hij wist dat ik kapot ging aan het gedrag van mijn moeder en niet 1 keer is hij tussengekomen, ook niet toen ze mij verrot schold en minutenlang tegen me schreeuwde. Ik weet niet wanneer die kentering is gekomen, op een bepaald moment begon ik hem dat gewoon zo kwalijk te nemen. Hij laat zich volledig domineren door mijn moeder en zit vooral te vitten op zijn leven, op hoe slecht hij het heeft. Hij gaf me vaak het gevoel dat hij liever zou weggaan zodat hij van ons allemaal af is. 1x heeft hij gezegd dat ik de grootste vergissing uit zijn leven was omdat ik tv aan het kijken was en hij wilde kijken lol. Dit was volgens mij puur frustratie over zijn zielig leventje met mijn moeder die hij dan op mij projecteerde. Sindsdien ben ik even afstandelijk tegen hem als tegen mijn moeder. Ik kan beide figuren totaal niet meer horen of zien. Hoe hard kan je in godsnaam falen als ouder.

quote:sprokkelientje schreef op 30 april 2017 @ 00:22:

Nare verhalen hier bah. Een voor iedereen.

Heb even getwijfeld of mijn verhaal wel "erg" genoeg is om hier te mogen posten. Niet dat het langs een maatlat moet maar meer voor mezelf.

Liefdeloos kan ik mijn jeugd niet echt direct noemen meer indirect. Ik lees hier verhalen over onverschillige en apatische ouders en daar zit wel een kern in.



Met name naar mijn vader die behoorlijke nare trekken heeft die het best kunnen worden omschreven als narcistisch, egocentrisch en manipulatief. Affectief, materieel etc.. ben ik nooit verwaarloosd en gelukkig is ook alle andere ellende mij bespaard gebleven.

Er was echter altijd onderhuidse spanning, achteraf gezien was dat bij bewustwording al van kinds af aan. Want als het niet ging zoals hij het wilde werd hij naar: met zwijgen, met blikken, met toontjes en met mij het gevoel geven dat ik het grootste kut-kind was wat er bestond. Als kind zijnde keek ik naar hem op maar toen ik puber werd was het gedaan met de adoratie en dat trok hij nit.



Dit herkennen en erkennen is voor mij een proces van jaren geweest en toen ben ik het echt eens goed gaan bestuderen, meer vanuit de gedachtegang dat ik het echt zeker wilde weten, met zomin mogelijk valse herinneringen en vanuit mijn groei, letterlijk in leeftijd maar ook in ontwikkeling.

Eigenlijk liep ik altijd op eieren, man, het is zelfs te zien op oude filmpjes, hoe ik verander van mimiek en blijk als mijn vader binnenkwam. Suspense...zo noem ik het, net als in beklemmende thrillers, het is er wel maar ook weer niet. Voorbeelden te over maar nu even niet...behalve dan dat hij buitenshuis altijd de getapte joviale man uithing, charmeren aan de oppervlakte waardoor ook veel mensen met hem wegliepen. Ik heb mij vaak voor hem geschaamd, als kind zijnde al, al begreep ik toen niet waarom.

Hij voelt zich slachtoffer van het leven, iedereen is tegen hem en ik heb tot voor kort altijd het gevoel gehad dat ik hem moest beschermen. Andersom echter nooit, ja zijn one-liners over hoe het leven in elkaar zat en dat ik beter mijn best moest doen en verder kon ik emotioneel sociaal en geestelijk de tyfus krijgen.



Zijn "zijn en manier van doen" hebben tot op de dag van vandaag een grote impact op de manier waarop ik mannen zie en hoe mijn relaties tot aan mijn huidige grote liefde zijn verlopen, bang om verlaten te worden, pleasen tot in het extreme etc.

Het is pas sinds een paar jaar, dat hij mij niet meer kan raken met zijn harde woorden, zijn toontje, zijn negativiteit en zijn bijtende zuur...maar het blijft altijd een aandachtspunt.

Hij is nu oud en best pathetisch maar het gedrag steekt nog best vaak de kop op, zo ook het verlammende gevoel wat hij mij toch kan geven als ik even niet lekker in mijn vel zit...dan is het net of hij dat ruikt en ga ik toch weer vertwijfeld naar huis...ben ik echt zo'n slechte dochter dan?



Mijn huidige vriend zei ooit, toen wij dat proces aan het ontleden waren (ook hij heeft issues vanuit zijn jeugd) dat het wellicht helpt om zaken in de tijdsgeest te plaatsen, niet om te vergoelijken maar te verklaren. Het was vroeger anders, de impact van de oorlog etc. en dat is ook gewoon zo.. maargoed ondanks dat ik dat belangrijke aspect er echt wel bij betrokken heb blijft het voor mij een gemis dat ik eigenlijk geen vader heb gehad, als hoe ik die ooit had moeten hebben. Mijn moeder is bijna 10 jaar dood nu maar eigenlijk voelde ik mij na haar dood al wees.



Pff...het verhaal is langer geworden dan ik dacht, wel fijn dat ik het hier even kwijt kon. Ik blijf lezen en misschien nog posten.





Jeetje zeg, het lijkt alsof je mijn vader beschrijft. Wat is dat toch afschuwelijk hè, dat je je als volwassen vrouw nog steeds zo klein kan voelen terwijl je eigenlijk wel weet dat hij degene is die niet deugt.

Mijn vader kon heel afkeurend en kleinerend naar me kijken en nu ben ik er nog steeds gevoelig voor als iemand anders zo kijkt, al is het een wildvreemde.

Hasse, ik herken veel in wat jij vertelt over je vader. Bijna alles, muv dat hij geen contact meer wilde, en hij heeft geen zelfmoord gepleegd. Hij trouwde met mijn moeder terwijl ze elkaar 4 weken kenden. Mijn oom vertelt me nu af en toe wat meer over hun huwelijk. Hij ging veel vreemd, zelfs met haar beste vriendin die daarna haar vriendin niet meer was.



Maar wat hij deed, was eigenlijk ook heel erg, hij vertrok na de vechtscheiding naar het buitenland toen ik 7 jaar oud was en liet pas weer wat van zich horen toen ik volwassen was. Manipulatiefje want hij belde me op op mijn werk, terwijl ik aan het werk was, nam ik op en ja, dan kun je niet even jezelf zijn natuurlijk. Ik voelde me erin geluisd. Hij wilde niks toegeven van wat hij mijn moeder had aangedaan en ik was snel weer klaar met hem en verbrak het contact.



Hij liet me achter bij mijn labiele moeder en nieuwe vriend die me meteen begon te misbruiken en mishandelen. Bedankt pa. En omdat mijn moeder getraumatiseerd, depressief en suicidaal was ging ik voor iedereen zorgen. Ik nam haar taken over en dat vond ze niet bepaald erg. Ze is erg manipulatief, maar wel passief.



Ik weet waar hij woont, hij is nu een oude man. Ik heb al heel lang geen contact maar heb hem laatst een kaartje gestuurd en gevraagd of hij zijn kant van het verhaal nog eens wil vertellen. Als jonge vrouw heb ik hem die kans niet echt gegeven. Maar ik hoor niks terug. Prima. Ik vond dat ik hem nog 1 kans moest geven, waarom eigenlijk he. Ik heb familie die kan opzoeken of hij nog leeft en zal het dus wel horen als hij sterft. Hij laat niks anders na als verdriet.

Mijn vader is een lleve man, altijd geweest en zo zie en voel ik het nog.

Maar hij kon me niet beschermen tegen de grillen van mijn moeder, hij was net als de rest van de familie (opa's, oma's, oom en tante) bang voor haar en niet tegen haar opgewassen.

Iedereen in de familie was op de hoogte van de dagelijkse praktijken van m'n moeder maar niemand durfde in te grijpen.

Daarnaast woonden we heel erg afgelegen dus ze kon haar gang gaan.



Een keer ( ik was een jaar of 9) was ik weer in elkaar geslagen, daarna was was zij de hort op gegaan en de boerderij af gesloten. Ik zat buiten te huilen op een steen tot mijn vader uit z'n werk kwam.

Het enige wat hij zei was: "Is het weer zo ver?"

Daarna nam hij me mee naar de winkel en mocht ik een cadeautje uitzoeken.

Ik koos een zakmes om me te kunnen verdedigen tegen m'n moeder. (Nooit durven gebruiken overigens.)



Wat ik mij afvraag, al die mensen die verder van mij afstonden, zoals school, de rechtbank (waar ik na de scheiding van m'n ouders moest gaan zeggen bij wie ik wilde wonen), op de manege enz.

Waar waren die mensen? De mishandelingen waren overduidelijk, waarom heeft niemand ooit ingegrepen?



Hoe ging bij jullie de omgeving er mee om?

Ik kom hier even een geven aan jullie allemaal.

@Armbandkraaltje Wat heftig



In mijn omgeving moesten veel mensen het geweten hebben (ondervoed, blauwe plekken, extreem introvert)... maar niemand deed echt iets. En van mijn leraren had vaak eten voor mij mee wat ik zomaar kreeg en ik kreeg ook vaan eten van klasgenoten. Eigenlijk heeft nooit iemand iets gezegd.

Ik presteerde heel goed op school (altijd 10 terwijl ik alleen maar luisterde) dus ik denk dat daarom niet echt de noodzaak zag. De omgeving was ook erg landelijk (+kerk) dus ik denk dat veel mensen dachten dat het niet kan.

Ik herken veel in jullie verhalen.

Het moeilijkste vind ik dat ik altijd het gevoel heb dat ik mijn verhaal MOET vertellen.

Je leert nieuwe mensen kennen en krijgt simpele vragen over waar wonen je ouders.

Uit mijn antwoord komen vanzelf 101 nieuwe vragen waar je een soort van je verhaal moet delen.

Mijn vader woont nog in mijn geboorte land en ik heb nog steeds een buitenlandse achternaam waar mensen het fijne van willen weten.

Daar is heel wat jaren terug alles mee begonnen.

Ik ben samen met mijn moeder bij mijn stiefvader gaan wonen wat in mijn ogen pure hel is geweest.

Zodra het kon ben ik het huis uitgegaan en heb ik niet jaren lang kunnen sparen net als mijn vrienden.

Precies zo ziet mijn cv eruit eerst werk jaren erna diploma.



Wat het met mij heeft gedaan?

-Nieuwe contacten is moeilijk al gaat dat de laatste 4 jaar beter.

-Mee naar familie feestjes van partner waar ze je met open armen ontvangen is voor mij heel moeilijk. Ik heb dat nooit gehad dus ik weet niet hoe dat is.

- Met relaties hou ik altijd alle mogelijke scenario's in mijn achterhoofd. Door de jaren heen merk ik dat als relaties over gaan het weinig met mij doet. Ik stort niet in en vind het mijn energie niet waard om achter iemand aan te rennen.

-Met mijn werk heb ik iedere dag het gevoel dat ik voor een 7 werk en een 7 is niet genoeg.

Ik voer competitie met mijzelf en als ik vandaag iets in 10 minuten doe moet het morgen in 9.

- Ik heb voor voor problemen die zich misschien in de toekomst gaan voordoen minimaal 3 oplossingen.

- Mensen in je directe omgeving die een zorgeloze jeugd hebben gehad hebben geen idee en weinig tot geen begrip.



2 jaar geleden na de breuk met mijn partner ben ik weer op de feiten gewezen.

Meeste van ons gaan als noodoplossing even tijdelijk thuis wonen en dat was voor mij geen optie.

Een goede vriendin heeft in dezelfde periode een punt achter haar relatie gezet.

Een week later stonden haar vader ooms en neven met de vrachtwagen voor de deur om haar te verhuizen.

Het is geen jaloezie maar wel confronterend.

Ik heb trouwens na 5 jaar weer zeer minimaal contact met mijn ouders.

Herstel naar normaal contact hoeft van mij niet meer maar 2 keer per jaar met verjaardagen is prima.

quote:Armbandkraaltje schreef op 30 april 2017 @ 08:42:

Mijn vader is een lleve man, altijd geweest en zo zie en voel ik het nog.

Maar hij kon me niet beschermen tegen de grillen van mijn moeder, hij was net als de rest van de familie (opa's, oma's, oom en tante) bang voor haar en niet tegen haar opgewassen.

Iedereen in de familie was op de hoogte van de dagelijkse praktijken van m'n moeder maar niemand durfde in te grijpen.

Daarnaast woonden we heel erg afgelegen dus ze kon haar gang gaan.



Een keer ( ik was een jaar of 9) was ik weer in elkaar geslagen, daarna was was zij de hort op gegaan en de boerderij af gesloten. Ik zat buiten te huilen op een steen tot mijn vader uit z'n werk kwam.

Het enige wat hij zei was: "Is het weer zo ver?"

Daarna nam hij me mee naar de winkel en mocht ik een cadeautje uitzoeken.

Ik koos een zakmes om me te kunnen verdedigen tegen m'n moeder. (Nooit durven gebruiken overigens.)



Wat ik mij afvraag, al die mensen die verder van mij afstonden, zoals school, de rechtbank (waar ik na de scheiding van m'n ouders moest gaan zeggen bij wie ik wilde wonen), op de manege enz.

Waar waren die mensen? De mishandelingen waren overduidelijk, waarom heeft niemand ooit ingegrepen?



Hoe ging bij jullie de omgeving er mee om?



Dat is omdat mensen hun kop liever in het zand steken dan zich er mee gaan bemoeien.

Zolang ze het niet echt zien is er geen probleem.

Daar bedoel ik dan mee te zeggen als je moeder je op de schoolplein met de riem had geslagen dan was er actie gekomen.



Ik ben door school naar halt doorverwezen omdat ik onhandelbaar was.

Slechte invloed op de rest etc. daar is nooit gekeken naar de thuissituatie of waar het vandaan kon komen.

Dat negatieve aandacht ook aandacht was.

Ik heb tot de gesprekken met mijn pyschloog altijd gedacht dat ik een slecht persoon was.

Ik wil niet meepraten, want kan het nooit bijhouden en ben al best ver in mijn verwerking, maar wilde even inbreken om een tip te geven als dat nog niet is genoemd..

Ik heb veel gehad aan het boek niemandskinderen van Carolien Roodvoets. Gaat over mensen die een onveilige jeugd hebben gehad en de emoties en gevolgen op volwassen leeftijd.

Bij mij was niets te zien. T zat m in andere dingen. Genegeerd worden, gekleineerd, soms in kadt. Of t favoriete spelletje toen ik kleiner was...me achterlaten in winkelcentrum tot hysterisch aan toe en dan wachten tot beveiliging me vonden. En dan zelf ergens om hoekje staan kijken hoe overstuur ik raakte.

T zat m in dat soort dingen.

Soms klappen of opsluiten.

Welgestelde nette familie.

Maar werd zwaar onhandelbaar op middelbare school (tot schorsen aan toe). Op lager onderwijs was ik juist timide.

De decaan had t door, zij was tevens tijdelijk mijn hockeycoach.

Ze zei : die meid is rete slim maar zit gewoon niet goed in haar vel. Daar is iets gaande.

En op mijn 17e was ik weg. Kraken, zwerven.

En rond 18/19 (dus stufi) een kamer.

Haha..lang geleden zeg.

Poeh, moeilijk topic, dus ik kijk wat ik aan kan om te delen (en me niet depri ga voelen). Als ik terug kijk, ben ik vroeger gewoon heel depressief geweest. Ik kreeg geen ruimte om mijzelf te zijn. Alle afwijkende meningen of keuzes werden afgedaan als "gestoord". Dat werd ook letterlijk tegen mij gezegd: ik was gek. Van de week zat ik bijvoorbeeld een bruidsjurkenprogramma te kijken en bedacht ik mij hoe de verschillen waren tussen mijn bruiloft en die van mijn zus. Mijn zus is na mij getrouwd, en bij elk bezoek had ze weer iets gekregen van onze ouders. De jurk, parels voor in haar oren, de huwelijksreis. Ik heb een mooie jurk gehad, die een derde was van de kosten van haar jurk. Dat is gelukkig maar geld, en daar had ik echt mee kunnen leven als onze leven niet altijd naast elkaar werden gelegd. Alles wat zij deed was altijd geweldig, wat ik deed, kreeg geen aandacht. Daar kan zij ook niets aan doen, en zij ervaart die druk om leuk gevonden te worden ook als een erge last. Ik ben blij dat ik haar heb, omdat zij het ook ziet. Er iets van zeggen zal ze niet doen.



Ik heb nu zelf twee kinderen en eentje met een handicap. Soms maakt die handicap het best wel pittig, maar nooit dat ik er aan denk om mijn kinderen zo te behandelen zoals mijn ouders mij deden. Het ergste vond ik nog het doodzwijgen om iets heel kleins. Moederdag komt er weer aan, en als ik dan het verkeerde cadeautje kocht, kon de vrouw van mijn vader een week mij behandelen alsof ze mij niet zag. Mijn vader deed daar niets aan. Ik werk veel (ben alleenstaand, want helaas een zelfde soort man als mijn vader gekozen) en als mensen dan zeggen: "Oh jij werkt wel veel hoor... zielig voor de kinderen" dan denk ik dat het beter is om een emotioneel stabiel iemand als moeder te hebben dan the Cuckoo Nest waarin ik ben opgegroeid. Ik ben vrij.

Laat het verleden los

Accepteer het heden

En kijk hoopvol naar de toekomst...



Don't waste time on the past...

@Sweety2015

Daar ben ik hard mee bezig, voor mij is de tijd nu gekomen om ook echt te leren loslaten.

Voor het eerst in mijn leven heb ik de dingen die gebeurd zijn op kunnen schrijven (voorheen te confronterend).

Nu ben ik alles aan het uitwerken om later in boekvorm uit te gaan brengen. Ik heb eindelijk de behoefte om mijn verhaal naar buiten te brengen. Dit schrijven en uitwerken hiervan geeft al een behoorlijk bevrijdend gevoel.



Daarnaast heb ik 47 jaar lang de last op mijn schouders meegedragen. Tijd om het los te laten.



Een boek wat mij erg heeft geholpen en soms nog helpt is: Je kunt je leven helen. Geschreven door Louise L. Hay.

Poef

Hier ook een deels liefdeloze jeugd... Mijn moeder schreeuwde tegen mij, als ik nee zei sloeg ze mij in mijn gezicht, Ik was alleen gelukkig als mijn vader en zusje thuis waren dan was het veilig.

Ook op school was ik bang. Ik kwam ooit huilend uit de kleuterschool, niemand wilde met mij spelen. Toen zei ze, niet huilen, sterk zijn.



Tot mijn 12e was het thuis redelijk ok. Ik verheugde mij op vakanties en uitstapjes met zijn allen waren veilig. Ik was een stil en teruggetrokken kind. Mijn zus was heilig en werd door mijn moeder opgehemelt. Mijn vader trok dat meestal recht, maar helaas moest hij werken en was ik veel met moeder en zus.



Ze heeft ooit mij in mij gezicht geslagen tijdens het kerstetentje. Ik was blij dat iedereen er was en kietelde mijn zus, mijn zus zei niet doen waarop mijn moeder uithaalde. Ik rende huilend naar boven. Mijn moeder ontkende het eerst tegenover mijn vader maar mijn oma had het gezien...



Er waren ooit twee vriendinnetjes en mijn moeder vroeg op een poeslief toontje of ik later boodschappen wilde toen, ik zei nee en ze haalde vol uit waar die meisjes bij waren. Ik heb daarna nooit meer iemand thuis uitgenodigt..



Ze heeft het gepresteerd om mij voor hoer uit maken, ik ging om met jongens, uit eenzaamheid, ik had geen sex met ze, dat wilde ik helemaal niet, tot mijn 19e geen sex gehad. Als ik voor de spiegel stond, zei ze, oh, god, ze staat weer voor de spiegel, ze denkt maar dat ze mooi is... Ik had zoveel stress dat ik mij nooit kon concentreren. Alleen maar krassen en poppetjes tekenen, dan zei ze, alleen gekken en dwazen schrijven op muren en glazen....



Ik ben ooit ergens weggestuurd, ik kwam thuis en toen zei ze, zo, dat is ook weer mislukt met een lachje...



Ik heb nu CPTSS en angst en paniekstoornis, Fibromyalgie, heb een huwelijk met huiselijk geweld meegemaakt.



Kom er nu bij de psycholoog achter, de derde ofzo, wat er nu eigenlijk aan de hand is...



Ben nu bezig met voelen en nee zeggen en omgaan met mensen die me goed doen...

Heb een hele lange weg te gaan.. Ik ben vermijdend, trek mij snel terug, kan moeilijk opkomen voor mezelf, vind mezelf slecht en een intieme relatie hoef ik de komende 10 jaar niet meer... Ik voel me vaak bedreigd en mij huis is echt mijn vesting.

quote:HasseSimonsdochter schreef op 30 april 2017 @ 07:54:

Bloody Mary wat je schreef over dat crachen drie keer per jaar, heb je een partner? Ik herken dit ook.



Ik heb momenteel geen partner, ik ben erg angstig om me te binden en ik weet dat dit van mijn verleden komt, net als mijn seksuele problematiek. Wanneer ik dat analyseer besef ik dat ik nooit een normaal, zorgeloos leven zal hebben. Ik vind dat zo oneerlijk dat dat bepaald wordt door waar je geboren bent. Zeker als ik zie hoe mijn vriendinnen er wel één voor één in slagen om een leven op te bouwen. Ik kan daar op die momenten heel erg in een depressie van schieten, tot aan het overwegen om uit het leven te stappen toe. Gelukkig komt dit weinig voor en duurt dit nooit lang. Buiten deze periodes ben ik niet echt ongelukkig, dan voel ik me gewoon oké.



Louise, klinkt erg herkenbaar.. Ik hoop echt dat je met je psycholoog nu een paar stappen kan zetten waardoor je je leven terug kan oppikken. Ben zelf ook in een slechte relatie getuimeld enkele jaren geleden. Echt gek hoeveel je daarin accepteert, ondanks wat je hebt meegemaakt als kind/tiener. Ik heb sindsdien wel hard gewerkt aan mijn zelfbeeld. Ik ben nu veel assertiever en doe uitsluitend nog dingen die ik wil doen. Je grenzen duidelijk afbakenen, helpt echt.

@Louise mijn moeder heeft me een keer voor hetzelfde uitgescholden. Recht in mijn gezicht, twee keer achter elkaar.

Dat was omdat ik verliefd op iemand was en zij dat doorhad.

Dat vond ik misschien nog wel het moeilijkste: de illusie van vertrouwen die er af en toe was, die zich daarna dan keihard tegen mij keerde.

quote:HasseSimonsdochter schreef op 29 april 2017 @ 20:38:

[...]





Fijn dat je meeschrijft, rot dat jou dit moest overkomen. Dat verdwijnen doe ik ook. Persoonlijke vraag, hoef je natuurlijk niet te beantwoorden. Is er bij jou een hechtingsstoornis vastgesteld. Bij mij wel nl. en ik zie bij mij een link met dat verdwijnen.

Ja, klopt. Is bij mij vastgesteld. Vaak heb ik ook helemaal niet de intentie om iemand weg te duwen, maar 'gebeurt' het gewoon in een reflex, als iemand te dichtbij komt. En doe ik soms omdat ik niemand 'tot last' wil zijn, terwijl het onverklaarbare gedrag juist pijn teweeg brengt bij anderen. Ik probeer nu daar controle over te krijgen. Niet alleen voor mijzelf, maar ook om een fijner mens te zijn voor anderen.



Wat een heftige verhalen komen hier voorbij trouwens. Heb alles gelezen.



quote:Leja1 schreef op 30 april 2017 @ 07:19:

[...]

Jeetje zeg, het lijkt alsof je mijn vader beschrijft. Wat is dat toch afschuwelijk hè, dat je je als volwassen vrouw nog steeds zo klein kan voelen terwijl je eigenlijk wel weet dat hij degene is die niet deugt.

Mijn vader kon heel afkeurend en kleinerend naar me kijken en nu ben ik er nog steeds gevoelig voor als iemand anders zo kijkt, al is het een wildvreemde.Dit is ook heel herkenbaar, heb dit tot op heden met mensen (vooral mannen) met een dominante uitstraling. De sfeer in een kamer kan voor mijn gevoel dan omslaan, alsof er ineens een donkere wolk voor de zon schuift.

Bij mij is de relatie met mijn moeder als volwassene wel verbeterd. Daardoor zijn sommige nare herinneringen wel vervaagd/ben ik ze gaan relativeren.



Van een familielid die altijd al dichtbij stond heb ik echter wel begrepen dat het zeker niet altijd meeviel. Die heeft zich weleens in een spagaat voelen staan en zit er nu nog steeds mee of ze niet iets had kunnen doen.

Oja precies dat.

Ik vertrouwde haar niet en deelde vrijwel niets. Maar soms trapte je er weer even in als ze het idee gaf dat je haar in vertrouwen kon nemen.

En dan lag die info even later op straat of werd het idd tegen he gebruikt ( kan ook jaren later zijn).



quote:CarmiggelT schreef op 30 april 2017 @ 13:12:

@Louise mijn moeder heeft me een keer voor hetzelfde uitgescholden. Recht in mijn gezicht, twee keer achter elkaar.

Dat was omdat ik verliefd op iemand was en zij dat doorhad.

Dat vond ik misschien nog wel het moeilijkste: de illusie van vertrouwen die er af en toe was, die zich daarna dan keihard tegen mij keerde.