Psyche
alle pijlers
Autisme,wie ook?
zondag 24 juli 2016 06:38
quote:hondenmens schreef op 23 juli 2016 @ 23:22:
Wat doen jullie met deze warme dagen zoal in het weekend?
Doen?
Ik doe sowieso niet zo veel, maar in het weekend zijn mijn kinderen thuis (wonen allebei door de week elders) dus dan staat alles wat meer in het teken van het gezinsleven.
En dat is vooral veel binnen en niet te druk enzo.
Wat doen jullie met deze warme dagen zoal in het weekend?
Doen?
Ik doe sowieso niet zo veel, maar in het weekend zijn mijn kinderen thuis (wonen allebei door de week elders) dus dan staat alles wat meer in het teken van het gezinsleven.
En dat is vooral veel binnen en niet te druk enzo.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 24 juli 2016 08:51
quote:hondenmens schreef op 23 juli 2016 @ 23:22:
Wat doen jullie met deze warme dagen zoal in het weekend?
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.
Wat doen jullie met deze warme dagen zoal in het weekend?
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.
You don't have to fit into the format
zondag 24 juli 2016 09:03
quote:Lotte35 schreef op 24 juli 2016 @ 08:51:
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Ik doe hetzelfde. Beetje in de polder wandelen met de honden. En af en toe gaan zwemmen. Ik hoop vandaag voor het eerst te gaan dit seizoen. Het is er nog niet van gekomen. Mijn nieuwe badpakken uitproberen. En in de vakantie ga ik een paar keer dagje weg met een collega. Ik moet nog anderhalve week en dan heb ik vakantie.
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Ik doe hetzelfde. Beetje in de polder wandelen met de honden. En af en toe gaan zwemmen. Ik hoop vandaag voor het eerst te gaan dit seizoen. Het is er nog niet van gekomen. Mijn nieuwe badpakken uitproberen. En in de vakantie ga ik een paar keer dagje weg met een collega. Ik moet nog anderhalve week en dan heb ik vakantie.
zondag 24 juli 2016 09:28
quote:Lotte35 schreef op 24 juli 2016 @ 08:51:
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Hé dat zou mijn dagindeling kunnen zijn. Ik vind het ook fijn.
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Hé dat zou mijn dagindeling kunnen zijn. Ik vind het ook fijn.
zondag 24 juli 2016 09:43
quote:Lotte35 schreef op 24 juli 2016 @ 08:51:
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Ik hartje saai.
[...]
Eigenlijk exact hetzelfde als wat ik doe op minder warme dagen.
Wat boodschappen doen, beetje rondkijken in wat winkels en verder lekker rustig thuis.
Veel mensen die dit lezen zullen het saai vinden, maar ik ben er volkomen tevreden mee.Ik hartje saai.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 24 juli 2016 09:50
Een vriendin van me plant hele weekenden vol. Bovenop haar 32-urige werkwerk en 3 avonden per week bezet. Als je met haar afspreekt moet dat vaak een maand van tevoren, want alles zit al vol. Dan zegt ze: "Ja anders zit je steeds maar thuis." Ik zou niet eens meer aan mijn huishouden toekomen als ik zo'n drukke agenda had. Ik met mijn 16-urige werkweek ben heel soms ook wel eens 1 dag weg in het weekend. De andere dag wil ik dan voor mezelf hebben.
zondag 24 juli 2016 10:29
quote:hondenmens schreef op 24 juli 2016 @ 09:50:
Een vriendin van me plant hele weekenden vol. Bovenop haar 32-urige werkwerk en 3 avonden per week bezet. Als je met haar afspreekt moet dat vaak een maand van tevoren, want alles zit al vol. Dan zegt ze: "Ja anders zit je steeds maar thuis." Ik zou niet eens meer aan mijn huishouden toekomen als ik zo'n drukke agenda had. Ik met mijn 16-urige werkweek ben heel soms ook wel eens 1 dag weg in het weekend. De andere dag wil ik dan voor mezelf hebben.
Ik snap het ook nooit zo goed, maar ik heb maar gewoon geaccepteerd dat daarin enorme verschillen zijn.
Ik raak al in de stress als ik meer dan één afspraak per dag heb, of als ik bijv twee dagen achter elkaar met de trein ergens heen moet.
Een vriendin van me plant hele weekenden vol. Bovenop haar 32-urige werkwerk en 3 avonden per week bezet. Als je met haar afspreekt moet dat vaak een maand van tevoren, want alles zit al vol. Dan zegt ze: "Ja anders zit je steeds maar thuis." Ik zou niet eens meer aan mijn huishouden toekomen als ik zo'n drukke agenda had. Ik met mijn 16-urige werkweek ben heel soms ook wel eens 1 dag weg in het weekend. De andere dag wil ik dan voor mezelf hebben.
Ik snap het ook nooit zo goed, maar ik heb maar gewoon geaccepteerd dat daarin enorme verschillen zijn.
Ik raak al in de stress als ik meer dan één afspraak per dag heb, of als ik bijv twee dagen achter elkaar met de trein ergens heen moet.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 24 juli 2016 10:43
zondag 24 juli 2016 10:51
quote:hondenmens schreef op 24 juli 2016 @ 09:50:
Dan zegt ze: "Ja anders zit je steeds maar thuis."
En dit is voor veel mensen toch nog steeds een schrikbeeld of zo.
Thuiszitten is voor hen waarschijnlijk net zo erg als continu onderweg zijn voor ons.
Op de familiemiddag, een paar weken geleden, had ik het met een familielid over zijn vakantie.
Hij vertelde waar hij met zijn gezin naartoe zou gaan, en tot slot vroeg hij aan mij: 'En waar ga jij naartoe? Of ga je de hele zomer achter de geraniums zitten?'
Dat beeld hebben mensen blijkbaar een beetje, als je niet weggaat.
Nou ja, laat maar lekker denken.
Ze hebben er geen idee van dat ik mijn handen vol heb aan het zorgen voor mezelf en mijn huishouden.
Oh, en ik heb niet eens geraniums.
Ik vind het maar lelijke dingen
Dan zegt ze: "Ja anders zit je steeds maar thuis."
En dit is voor veel mensen toch nog steeds een schrikbeeld of zo.
Thuiszitten is voor hen waarschijnlijk net zo erg als continu onderweg zijn voor ons.
Op de familiemiddag, een paar weken geleden, had ik het met een familielid over zijn vakantie.
Hij vertelde waar hij met zijn gezin naartoe zou gaan, en tot slot vroeg hij aan mij: 'En waar ga jij naartoe? Of ga je de hele zomer achter de geraniums zitten?'
Dat beeld hebben mensen blijkbaar een beetje, als je niet weggaat.
Nou ja, laat maar lekker denken.
Ze hebben er geen idee van dat ik mijn handen vol heb aan het zorgen voor mezelf en mijn huishouden.
Oh, en ik heb niet eens geraniums.
Ik vind het maar lelijke dingen
You don't have to fit into the format
zondag 24 juli 2016 11:38
Twee afspraken op een dag is de max. voor mij. Als ik 's morgens werk en 's avonds ga sporten is het te doen. 's Middags ben ik thuis. Maar als ik 's middags ook een afspraak heb, moet ik 's avonds vrij hebben en ga niet sporten. Anders ben ik heel de dag alleen maar weg. Die vriendin heeft er dan al een hele dag opzitten en gaat alsnog sporten. Ze blijft nog wat langer dan ik ook.
zondag 24 juli 2016 11:54
Ik heb daar heel veel moeite mee.
Ik heb mijn hele leven lang geprobeerd aan dat "normaal"beeld te voldoen van "gewoon" werken, sociaal leven, de normale verplichtingen. Zoals het hoort.
Als kind vond ik 5 dagen school per week en in de weekend de nodige clubjes en de visites naar oma en opa al zo zwaar, ik snákte naar rust. Men vond dat ik lui was, beter mijn best kon doen, ik was een slimme meid, ik kon wel als ik maar wilde. Niemand zag dat ik al als klein meisje op mijn tenen liep.
School, werken, gezin, bruisend sociaal leven, huishouden. Het lukte allemaal maar half. Ik was niet dom, had een hoog IQ (niet hoogbegaafd), een brede algemene ontwikkeling, maar het ging gewoon niet.
Ik was regelmatig overspannen, trok in mijn zoektocht naar dat sociale leven de verkeerde mensen aan, wist met moeite mijn werk vol te houden. Ik hield van mijn werk, deed het graag, maar het zoog alle energie uit me.
Een aantal jaar geleden is het helemaal mis gegaan, zowel fysiek (ik heb ook een chronische ziekte) als psychisch. Ik kón niet meer. Ik werd arbeidsongeschikt verklaard om zowel fysieke als psychische beperkingen en kreeg aanvullende bijstand. Ik voelde me zo'n loser, anderen konden het wél, waarom ik dan niet?
Mijn diagnose was wel een opluchting. Een soort goedkeuring (en ik heb die goedkeuring zo nodig want ik loop mijn leven lang al tegen afkeuring op, omdat ik niet aan de "normaal"-eis kon voldoen). Maar hoe nu verder?
Ook al weet ik dat het beter is om de agenda zo leeg mogelijk te houden en mijn sociale leven op een heel laag pitje te zetten, ik vind het moeilijk. Het "hoort" niet, zo hoor ik al mijn leven lang. Je "hoort" te werken en een bruisend sociaal leven te hebben. En toch moet ik dat loslaten. Ik kan het niet. De diagnose voelt als erkenning: je bent niet lui. Toch voelt dat als falen, ondanks de opluchting van de diagnose. Ik durf er toch niet aan toe te geven, want zou ik dan mijn diagnose niet als excuus gebruiken?
Liefst was ik een echte kluizenaar. Geen mensen meer die dingen van me verwachten die ik moeilijk kan waarmaken, eisen aan me stellen, oordelen hebben over het feit dat ik zo weinig doe, mijn hand op hou en zorg nodig heb, van hun belastingcenten.
"Je bent goed zoals je bent" zei een therapeut. Ja, dat weet ik. Maar niet goed genoeg voor deze maatschappij waar ik niet kan doen wat van me verwacht wordt.
Ik heb het daar al lang heel erg moeilijk mee.
Ik heb mijn hele leven lang geprobeerd aan dat "normaal"beeld te voldoen van "gewoon" werken, sociaal leven, de normale verplichtingen. Zoals het hoort.
Als kind vond ik 5 dagen school per week en in de weekend de nodige clubjes en de visites naar oma en opa al zo zwaar, ik snákte naar rust. Men vond dat ik lui was, beter mijn best kon doen, ik was een slimme meid, ik kon wel als ik maar wilde. Niemand zag dat ik al als klein meisje op mijn tenen liep.
School, werken, gezin, bruisend sociaal leven, huishouden. Het lukte allemaal maar half. Ik was niet dom, had een hoog IQ (niet hoogbegaafd), een brede algemene ontwikkeling, maar het ging gewoon niet.
Ik was regelmatig overspannen, trok in mijn zoektocht naar dat sociale leven de verkeerde mensen aan, wist met moeite mijn werk vol te houden. Ik hield van mijn werk, deed het graag, maar het zoog alle energie uit me.
Een aantal jaar geleden is het helemaal mis gegaan, zowel fysiek (ik heb ook een chronische ziekte) als psychisch. Ik kón niet meer. Ik werd arbeidsongeschikt verklaard om zowel fysieke als psychische beperkingen en kreeg aanvullende bijstand. Ik voelde me zo'n loser, anderen konden het wél, waarom ik dan niet?
Mijn diagnose was wel een opluchting. Een soort goedkeuring (en ik heb die goedkeuring zo nodig want ik loop mijn leven lang al tegen afkeuring op, omdat ik niet aan de "normaal"-eis kon voldoen). Maar hoe nu verder?
Ook al weet ik dat het beter is om de agenda zo leeg mogelijk te houden en mijn sociale leven op een heel laag pitje te zetten, ik vind het moeilijk. Het "hoort" niet, zo hoor ik al mijn leven lang. Je "hoort" te werken en een bruisend sociaal leven te hebben. En toch moet ik dat loslaten. Ik kan het niet. De diagnose voelt als erkenning: je bent niet lui. Toch voelt dat als falen, ondanks de opluchting van de diagnose. Ik durf er toch niet aan toe te geven, want zou ik dan mijn diagnose niet als excuus gebruiken?
Liefst was ik een echte kluizenaar. Geen mensen meer die dingen van me verwachten die ik moeilijk kan waarmaken, eisen aan me stellen, oordelen hebben over het feit dat ik zo weinig doe, mijn hand op hou en zorg nodig heb, van hun belastingcenten.
"Je bent goed zoals je bent" zei een therapeut. Ja, dat weet ik. Maar niet goed genoeg voor deze maatschappij waar ik niet kan doen wat van me verwacht wordt.
Ik heb het daar al lang heel erg moeilijk mee.
zondag 24 juli 2016 12:24
Heel herkenbaar cumulus.
School vond ik ook altijd zwaar. De eerste weken in groep 1 viel ik 's avonds thuis vaak in slaap tijdens het eten op de hele dagen. Ik snakte altijd zo naar de Woensdag- en Vrijdagmiddagen.
Hoewel ik in de jaren daarna qua leren goed meekon vond ik altijd heel stressend. Had een gruwelijke hekel aan huiswerk en enorme faalangst. Het heel de dag opletten gaf ook problemen. Heb vaak informatie gemist omdat ik weer eens wegdroomde.
Ik kan me ook niet voorstellen dat kinderen de vakantie beu zijn en liever naar een zomerschool gaan. Dat zou mijn nachtmerrie zijn. Dan ben je nog niet vrij.
Als ik het met sommige mensen over ander werk heb wat ik zou willen doen wordt soms gezegd: "Ja maar dat is met jouw aantal uren wel lastig. Want jij werkt maar 16 uur. Dat is wel heel weinig."
Dan krijg ik ook dat gevoel dat ik niet deug. Want dat "hoort" niet. Je "hoort" gewoon net zoveel als anderen te kunnen werken.
Hoewel ik iemand ken die gedetacheerd is met hetzelfde aantal uren als ik. Dus het kan wel.
Soms zou ik ook wel kluizenaar willen zijn. Vrij van verwachtingen. Maar misschien nog liever een verwend huisdier. Of een vogel zodat je lekker vrij kunt vliegen.
School vond ik ook altijd zwaar. De eerste weken in groep 1 viel ik 's avonds thuis vaak in slaap tijdens het eten op de hele dagen. Ik snakte altijd zo naar de Woensdag- en Vrijdagmiddagen.
Hoewel ik in de jaren daarna qua leren goed meekon vond ik altijd heel stressend. Had een gruwelijke hekel aan huiswerk en enorme faalangst. Het heel de dag opletten gaf ook problemen. Heb vaak informatie gemist omdat ik weer eens wegdroomde.
Ik kan me ook niet voorstellen dat kinderen de vakantie beu zijn en liever naar een zomerschool gaan. Dat zou mijn nachtmerrie zijn. Dan ben je nog niet vrij.
Als ik het met sommige mensen over ander werk heb wat ik zou willen doen wordt soms gezegd: "Ja maar dat is met jouw aantal uren wel lastig. Want jij werkt maar 16 uur. Dat is wel heel weinig."
Dan krijg ik ook dat gevoel dat ik niet deug. Want dat "hoort" niet. Je "hoort" gewoon net zoveel als anderen te kunnen werken.
Hoewel ik iemand ken die gedetacheerd is met hetzelfde aantal uren als ik. Dus het kan wel.
Soms zou ik ook wel kluizenaar willen zijn. Vrij van verwachtingen. Maar misschien nog liever een verwend huisdier. Of een vogel zodat je lekker vrij kunt vliegen.
zondag 24 juli 2016 12:29
Cumulus. ik herken wel wat in je verhaal. Mensen dachten vroeger (en denken soms nog) dat ik lui ben en dat ik beter mijn best kan/moet doen en het feit dat ik zo weinig doe. Ik ben nu eindelijk zover dat ik het redelijk naast me neer kan leggen.
De vooroordelen dat ik mijn hand ophoud, dus een uitkering krijg van hun belastingcenten, ben ik meer dan zat.
Mijn diagnose was voor mij een vorm van erkenning en rust. Ik hoefde niet meer aan een verwachtingspatroon te voldoen, ik mocht meer mezelf zijn. Ik kon/kan nu beter uitleggen waarom ik dingen niet kan of anders doe. Ik krijg meer begrip van mijn omgeving. Dat zie ik niet als mijn stoornis als excuus gebruiken, maar meer als hulpmiddel.
De vooroordelen dat ik mijn hand ophoud, dus een uitkering krijg van hun belastingcenten, ben ik meer dan zat.
Mijn diagnose was voor mij een vorm van erkenning en rust. Ik hoefde niet meer aan een verwachtingspatroon te voldoen, ik mocht meer mezelf zijn. Ik kon/kan nu beter uitleggen waarom ik dingen niet kan of anders doe. Ik krijg meer begrip van mijn omgeving. Dat zie ik niet als mijn stoornis als excuus gebruiken, maar meer als hulpmiddel.
zondag 24 juli 2016 12:34
Ik heb mezelf redelijk vrij gemaakt van verwachtingen, maar dat was heel anders geweest als ik mijn therapeut, man en uitkering niet had gehad. Ik voel steeds minder druk en steeds meer vrijheid om het leven te lijden wat bij mij past.
Ik word binnenkort beoordeelt door het UWV of ik kan arbeidsvermogen heb. Als zij vinden dat ik dat wel heb, dan is bijna alles wat ik heb bereikt weg. Dan komt er heel veel stress, onrust en het gevoel niet serieus genomen te voelen weer terug.
Ik word binnenkort beoordeelt door het UWV of ik kan arbeidsvermogen heb. Als zij vinden dat ik dat wel heb, dan is bijna alles wat ik heb bereikt weg. Dan komt er heel veel stress, onrust en het gevoel niet serieus genomen te voelen weer terug.
zondag 24 juli 2016 12:53
zondag 24 juli 2016 12:55
Dat herken ik, die stress, Elfje. Ik heb het "geluk" dat ik ook fysiek niet meer in orde ben. Het arbeidsvermogen dat ik nog heb vanuit het autisme, kan ik niet uitvoeren vanwege mijn ziekte. En andersom: werk dat ik vanuit mijn ziekte nog wel zou kunnen, is te belastend vanwege het autisme. Conclusie: 100% afgekeurd.
Maar er hoeft maar één hotemetoot te komen die vindt dat ik nog goed genoeg ben om nietjes uit oude papieren te halen, en ik hang. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar de druk en stress van het "moeten" en "presteren" (want ja, ik dus het vast weer anders dan zij willen, ook al is het resultaat hetzelfde)...
Ik begrijp je helemaal.
Maar naast die frustratie merk ik dat ik mezelf steeds meer "toesta" om "leuke dingen te doen". Mezelf niet meer straf omdat ik niet voldoe aan de eisen. Dat kost moeite want ik heb geleerd: eerst de plichten, dan de pretjes (dus kwam ik nooit aan pretjes toe ).
Kleine dingen, hoor. Proberen iets van een hobby op te pakken. Een hele dag op internet surfen om te kijken of ik een stamboom kan opzetten. Of online oude kranten zoeken en lezen. Het voelt zoooo slecht, maar het is goed voor me en voorzichtig leer ik er van te genieten.
Maar er hoeft maar één hotemetoot te komen die vindt dat ik nog goed genoeg ben om nietjes uit oude papieren te halen, en ik hang. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar de druk en stress van het "moeten" en "presteren" (want ja, ik dus het vast weer anders dan zij willen, ook al is het resultaat hetzelfde)...
Ik begrijp je helemaal.
Maar naast die frustratie merk ik dat ik mezelf steeds meer "toesta" om "leuke dingen te doen". Mezelf niet meer straf omdat ik niet voldoe aan de eisen. Dat kost moeite want ik heb geleerd: eerst de plichten, dan de pretjes (dus kwam ik nooit aan pretjes toe ).
Kleine dingen, hoor. Proberen iets van een hobby op te pakken. Een hele dag op internet surfen om te kijken of ik een stamboom kan opzetten. Of online oude kranten zoeken en lezen. Het voelt zoooo slecht, maar het is goed voor me en voorzichtig leer ik er van te genieten.
zondag 24 juli 2016 13:01
[quote]cumulus schreef op 24 juli 2016 @ 12:55:
Dat herken ik, die stress, Elfje. Ik heb het "geluk" dat ik ook fysiek niet meer in orde ben. Het arbeidsvermogen dat ik nog heb vanuit het autisme, kan ik niet uitvoeren vanwege mijn ziekte. En andersom: werk dat ik vanuit mijn ziekte nog wel zou kunnen, is te belastend vanwege het autisme. Conclusie: 100% afgekeurd.
Maar er hoeft maar één hotemetoot te komen die vindt dat ik nog goed genoeg ben om nietjes uit oude papieren te halen, en ik hang. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar de druk en stress van het "moeten" en "presteren" (want ja, ik dus het vast weer anders dan zij willen, ook al is het resultaat hetzelfde)...
Ik begrijp je helemaal.
Maar naast die frustratie merk ik dat ik mezelf steeds meer "toesta" om "leuke dingen te doen". Mezelf niet meer straf omdat ik niet voldoe aan de eisen. Dat kost moeite want ik heb geleerd: eerst de plichten, dan de pretjes (dus kwam ik nooit aan pretjes toe ).
Kleine dingen, hoor. Proberen iets van een hobby op te pakken. Een hele dag op internet surfen om te kijken of ik een stamboom kan opzetten. Of online oude kranten zoeken en lezen. Het voelt zoooo slecht, maar het is goed voor me en voorzichtig leer ik er van te genieten.[/quote]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat goed!
Ik ben ook 100% afgekeurd en hoop dat ook te blijven. Vroeger wilde ik heel graag werken, deelnemen aan het 'gewone' leven, maar telkens liep dat op niets uit en raakte ik steeds meer gefrustreerd en gestrest. Ik heb me er dus eindelijk bij neer weten te leggen dat het zo is en ik voel me er nu fijn onder. Ik heb geen zin dat het UWV dat weer helemaal in de war gaat gooien. Dus ik hoop op dezelfde uitslag, 100% afgekeurd.
Dat herken ik, die stress, Elfje. Ik heb het "geluk" dat ik ook fysiek niet meer in orde ben. Het arbeidsvermogen dat ik nog heb vanuit het autisme, kan ik niet uitvoeren vanwege mijn ziekte. En andersom: werk dat ik vanuit mijn ziekte nog wel zou kunnen, is te belastend vanwege het autisme. Conclusie: 100% afgekeurd.
Maar er hoeft maar één hotemetoot te komen die vindt dat ik nog goed genoeg ben om nietjes uit oude papieren te halen, en ik hang. Niet omdat ik me daar te goed voor voel, maar de druk en stress van het "moeten" en "presteren" (want ja, ik dus het vast weer anders dan zij willen, ook al is het resultaat hetzelfde)...
Ik begrijp je helemaal.
Maar naast die frustratie merk ik dat ik mezelf steeds meer "toesta" om "leuke dingen te doen". Mezelf niet meer straf omdat ik niet voldoe aan de eisen. Dat kost moeite want ik heb geleerd: eerst de plichten, dan de pretjes (dus kwam ik nooit aan pretjes toe ).
Kleine dingen, hoor. Proberen iets van een hobby op te pakken. Een hele dag op internet surfen om te kijken of ik een stamboom kan opzetten. Of online oude kranten zoeken en lezen. Het voelt zoooo slecht, maar het is goed voor me en voorzichtig leer ik er van te genieten.[/quote]
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wat goed!
Ik ben ook 100% afgekeurd en hoop dat ook te blijven. Vroeger wilde ik heel graag werken, deelnemen aan het 'gewone' leven, maar telkens liep dat op niets uit en raakte ik steeds meer gefrustreerd en gestrest. Ik heb me er dus eindelijk bij neer weten te leggen dat het zo is en ik voel me er nu fijn onder. Ik heb geen zin dat het UWV dat weer helemaal in de war gaat gooien. Dus ik hoop op dezelfde uitslag, 100% afgekeurd.
zondag 24 juli 2016 13:06
Wat Cumulus schrijft zou ik bijna letterlijk zo hebben kunnen schrijven. Ik heb naast mijn autisme nog een spierziekte, waardoor ik dus zowel mentaal als fysiek beperkt ben.
Ik ben al jaren zeer tevreden met mijn leven, ik heb geen flitsende carrière, maar ik heb wel flitsende humor en een grote interesse in de wereld om me heen. Mijn leukste kant is dat ik overal over kan en wil (mee)praten.
Ja, soms voel ik me ineens de mindere, vooral bij mensen met een mooie carrière, maar gelukkig duurt dat nooit lang.
Ik doe vrijwilligerswerk, wat ik altijd wil uitbreiden, maar steeds weer merk ik dat ik meer dan wat ik nu doe gewoon niet aankan. Dus hou ik het bij hoe het nu is.
Ik ben al jaren zeer tevreden met mijn leven, ik heb geen flitsende carrière, maar ik heb wel flitsende humor en een grote interesse in de wereld om me heen. Mijn leukste kant is dat ik overal over kan en wil (mee)praten.
Ja, soms voel ik me ineens de mindere, vooral bij mensen met een mooie carrière, maar gelukkig duurt dat nooit lang.
Ik doe vrijwilligerswerk, wat ik altijd wil uitbreiden, maar steeds weer merk ik dat ik meer dan wat ik nu doe gewoon niet aankan. Dus hou ik het bij hoe het nu is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zondag 24 juli 2016 13:07
quote:cumulus schreef op 24 juli 2016 @ 11:54:
Ik heb tranen in mijn ogen van deze post.
Het is zo ongelofelijk herkenbaar.
Vooral dat 'het hoort niet om niet te werken' raakt me ontzettend.
Ik ben nu bijna drie maanden geleden gestopt met mijn (zoveelste) baan, en ik heb het er nog elk uur van de dag heel erg moeilijk mee.
Ik word heen en weer geslingerd tussen spijt, schaamte, opluchting, toch weer spijt en verdriet.
Erg moeilijk.
Ik heb tranen in mijn ogen van deze post.
Het is zo ongelofelijk herkenbaar.
Vooral dat 'het hoort niet om niet te werken' raakt me ontzettend.
Ik ben nu bijna drie maanden geleden gestopt met mijn (zoveelste) baan, en ik heb het er nog elk uur van de dag heel erg moeilijk mee.
Ik word heen en weer geslingerd tussen spijt, schaamte, opluchting, toch weer spijt en verdriet.
Erg moeilijk.
You don't have to fit into the format
zondag 24 juli 2016 13:08
quote:Solomio schreef op 24 juli 2016 @ 13:06:
Wat Cumulus schrijft zou ik bijna letterlijk zo hebben kunnen schrijven. Ik heb naast mijn autisme nog een spierziekte, waardoor ik dus zowel mentaal als fysiek beperkt ben.
Ik ben al jaren zeer tevreden met mijn leven, ik heb geen flitsende carrière, maar ik heb wel flitsende humor en een grote interesse in de wereld om me heen. Mijn leukste kant is dat ik overal over kan en wil (mee)praten.
Ja, soms voel ik me ineens de mindere, vooral bij mensen met een mooie carrière, maar gelukkig duurt dat nooit lang.
Ik doe vrijwilligerswerk, wat ik altijd wil uitbreiden, maar steeds weer merk ik dat ik meer dan wat ik nu doe gewoon niet aankan. Dus hou ik het bij hoe het nu is.
Dit ga ik dus uitprinten en in mijn portemonnee steken.
Ik hou van deze positieve benadering, het kost me zoveel moeite die zelf te vinden, maar wat jij schrijft maakt me blij en inspireert me. Want ik heb ook humor (ja, autisten hebben humor, beste mensen ) en een brede kennis. En daar mag ik best trots op zijn.
Dank je!
Wat Cumulus schrijft zou ik bijna letterlijk zo hebben kunnen schrijven. Ik heb naast mijn autisme nog een spierziekte, waardoor ik dus zowel mentaal als fysiek beperkt ben.
Ik ben al jaren zeer tevreden met mijn leven, ik heb geen flitsende carrière, maar ik heb wel flitsende humor en een grote interesse in de wereld om me heen. Mijn leukste kant is dat ik overal over kan en wil (mee)praten.
Ja, soms voel ik me ineens de mindere, vooral bij mensen met een mooie carrière, maar gelukkig duurt dat nooit lang.
Ik doe vrijwilligerswerk, wat ik altijd wil uitbreiden, maar steeds weer merk ik dat ik meer dan wat ik nu doe gewoon niet aankan. Dus hou ik het bij hoe het nu is.
Dit ga ik dus uitprinten en in mijn portemonnee steken.
Ik hou van deze positieve benadering, het kost me zoveel moeite die zelf te vinden, maar wat jij schrijft maakt me blij en inspireert me. Want ik heb ook humor (ja, autisten hebben humor, beste mensen ) en een brede kennis. En daar mag ik best trots op zijn.
Dank je!
zondag 24 juli 2016 13:10
quote:Lotte35 schreef op 24 juli 2016 @ 13:07:
[...]
Ik heb tranen in mijn ogen van deze post.
Het is zo ongelofelijk herkenbaar.
Vooral dat 'het hoort niet om niet te werken' raakt me ontzettend.
Ik ben nu bijna drie maanden geleden gestopt met mijn (zoveelste) baan, en ik heb het er nog elk uur van de dag heel erg moeilijk mee.
Ik word heen en weer geslingerd tussen spijt, schaamte, opluchting, toch weer spijt en verdriet.
Erg moeilijk.
Precies dat.
Maar potverdorie, moeten wij onszelf dan telkens weer straffen met schuldig voelen om iets dat we moeten maar niet kunnen?
De opluchting moet sterker worden dan de nare gevoelens. We mogen toch óók zijn wie we zijn?
Dat wat Solomio schrijft is ook mooi. Trots zijn op wat we wel hebben en kunnen.
En onze middelvingers laten groeien
[...]
Ik heb tranen in mijn ogen van deze post.
Het is zo ongelofelijk herkenbaar.
Vooral dat 'het hoort niet om niet te werken' raakt me ontzettend.
Ik ben nu bijna drie maanden geleden gestopt met mijn (zoveelste) baan, en ik heb het er nog elk uur van de dag heel erg moeilijk mee.
Ik word heen en weer geslingerd tussen spijt, schaamte, opluchting, toch weer spijt en verdriet.
Erg moeilijk.
Precies dat.
Maar potverdorie, moeten wij onszelf dan telkens weer straffen met schuldig voelen om iets dat we moeten maar niet kunnen?
De opluchting moet sterker worden dan de nare gevoelens. We mogen toch óók zijn wie we zijn?
Dat wat Solomio schrijft is ook mooi. Trots zijn op wat we wel hebben en kunnen.
En onze middelvingers laten groeien
zondag 24 juli 2016 13:17
zondag 24 juli 2016 13:26
Wat een herkenbare verhalen hier.. Jeetje.
Ik mag binnenkort weer naar het UWV, ze gaan dan ook kijken of ik arbeidsvermogen heb. Zie er enorm tegenop, heb ook aantal jaar geleden wajong aangevraagd maar die is ook afgewezen.. Pff. Gesprek duurt 2 uur. 1 gesprek met arbeidsdeskundige en 1 gesprek met een verzekeringsarts. Gelukkig gaat er iemand mee, maar het UWV bezoeken zal nooit een hobby worden.. Ik reageer een andere keer wat uitgebreider, ga zo even een middagje er tussenuit met wat mensen.
Ik mag binnenkort weer naar het UWV, ze gaan dan ook kijken of ik arbeidsvermogen heb. Zie er enorm tegenop, heb ook aantal jaar geleden wajong aangevraagd maar die is ook afgewezen.. Pff. Gesprek duurt 2 uur. 1 gesprek met arbeidsdeskundige en 1 gesprek met een verzekeringsarts. Gelukkig gaat er iemand mee, maar het UWV bezoeken zal nooit een hobby worden.. Ik reageer een andere keer wat uitgebreider, ga zo even een middagje er tussenuit met wat mensen.
