Psyche
alle pijlers
Extreem introvert en ik heb er last van
donderdag 19 januari 2017 16:43
Ik vind dit een beetje eng, om dat ik nooit eerder een topic heb geopend over mijn psyche (behalve dan over de vraag hoe therapie werkt, maar dan zonder inhoudelijk op mij zelf in te gaan), but here we go..
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
Ik ben erg in mij zelf gekeerd. Altijd al geweest, als kind heb ik maanden aan een stuk niets gezegd, om dat mijn innerlijk wereld gewoon zo uit gebreid is. Ouders in de stress natuurlijk...maar je ontdekt van zelf sociale constructies als je af wijkt tov het gemiddelde en ook in staat bent je wat aan te passen
Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Het echt problematische is dat ik continu bedenk wat mensen denken tov mij, continu parameters die fluctueren en ik continu bang ben dat als ik a doe, dan b volgt (meestal afkeuring). Ik mijd mensen, ik heb ook vrij wel niemand eigenlijk in mijn leven (meer), gewoon om dat ik voel dat ik mij niet lang meer normaal kan voor doen. Dat doe ik op mijn werk al.
Ik heb therapie, vind het een beetje onzinnig allemaal, maar ik ga wel door hoor. Het woord 'medicatie' is gevallen, maar ik wil daar toch nog even over na denken. Ik doe zeer analytisch werk, en dat extreem visuele stelt mij in staat om mijn werk goed te doen. Dat is dan een plus punt, voor de rest lijkt het me zo veel beter als die wervelwind aan plaatjes in mijn hoofd verdwijnt.
Herkent iemand dit? En wat hielp jou? Of koester je het juist? Nog maals ik vind dit best wel eng, want het is heel persoonlijk en ik vind het zelf ook best wel vaag. Misschien stel ik me gewoon aan. Ik ben ook niet goed met woorden en zeker niet om mijn plaatjes te vertalen naar woorden
donderdag 19 januari 2017 21:27
quote:Geronimo2 schreef op 19 januari 2017 @ 18:20:
Ik moet een beetje giechelen maar dat komt omdat je teveel op mijn man lijkt. Alles wordt intern gewikt en gewogen en zo komt hij in een vicieuze cirkel terecht. Het is controle houden door tot in het oneindige alles af te wegen, ieder onderwerp moet van alle hoeken bekeken worden en dat gaat maar door. Hij verliest zich zo in de vraagstelling en die wordt zo complex dat hij bijna geen antwoord meer kan geven. Het is een combi van te complex denken en angst dat zijn gevoelens of gedachten niet normaal zijn en geen afwijzing wil. Het is een soort eeuwige zoektocht naar logica.Maar het is vooral ook controle. Hij is briljant met cijfers en kan ook wegdromen maar zodra er een vraag komt die iets van hem verwacht dan duurt het lang voor je antwoord krijgt.
Ik ken hem, en ik voel wanneer hij in de knoop gaat zitten. Wat voor hem belangrijk is dat ik de juiste vragen stel en hem de tijd geef om te antwoorden. De grap is dat je ook zou denken dat ie autistisch is maar dat is hij niet. Hij vraagt zich gewoon heel veel af en zoekt naar een antwoord. Een voordeel is dat je het ver kunt schoppen in je werkveld maar een nadeel is dat je moet leren om te kletsen, gewoon, social talk.
Social talk is voornamelijk niet nadenken over het antwoord wat je gaat geven. Zodra je 15 stappen vooruit wil denken, als het gewoon over ditjes en datjes gaat, ga je ook de mist in.
Hmm het rare is, ik kan altijd meteen ergens antwoord op geven. Dat is om dat ik over al wel een keer heb na gedacht, en in ~90% van de mensen een eindig aantal vragen bestaat. Neem je dan nog de factor omstandigheid mee, dan is het een vrij behapbaar aantal mogelijkheden. Ik weet al vaak wat ik ga zeggen voor dat de zin af is, zeg maar. Moet het wel niet over emoties of zo gaan, althans als ik een eerlijk antwoord zou geven. De echt onverwachte vragen, ja dan moet ik wel eventjes denken (denk ik meteen aan die scene uit Mr Robot seizoen 2 met Angela, maar ok haha).
Ik kan dus ook wel small talken. Het is alleen dat ik me er zo onprettig bij voel, om dat ik het niet wil, en ook geen eerlijke antwoorden geef. Dat breekt me gewoon wat op. In een eerder deel van mijn leven ging dat beter, toen was ik net iets blijer met mij zelf (en dronk ik moed in, dat doe ik dan maar niet meer).
Ik moet een beetje giechelen maar dat komt omdat je teveel op mijn man lijkt. Alles wordt intern gewikt en gewogen en zo komt hij in een vicieuze cirkel terecht. Het is controle houden door tot in het oneindige alles af te wegen, ieder onderwerp moet van alle hoeken bekeken worden en dat gaat maar door. Hij verliest zich zo in de vraagstelling en die wordt zo complex dat hij bijna geen antwoord meer kan geven. Het is een combi van te complex denken en angst dat zijn gevoelens of gedachten niet normaal zijn en geen afwijzing wil. Het is een soort eeuwige zoektocht naar logica.Maar het is vooral ook controle. Hij is briljant met cijfers en kan ook wegdromen maar zodra er een vraag komt die iets van hem verwacht dan duurt het lang voor je antwoord krijgt.
Ik ken hem, en ik voel wanneer hij in de knoop gaat zitten. Wat voor hem belangrijk is dat ik de juiste vragen stel en hem de tijd geef om te antwoorden. De grap is dat je ook zou denken dat ie autistisch is maar dat is hij niet. Hij vraagt zich gewoon heel veel af en zoekt naar een antwoord. Een voordeel is dat je het ver kunt schoppen in je werkveld maar een nadeel is dat je moet leren om te kletsen, gewoon, social talk.
Social talk is voornamelijk niet nadenken over het antwoord wat je gaat geven. Zodra je 15 stappen vooruit wil denken, als het gewoon over ditjes en datjes gaat, ga je ook de mist in.
Hmm het rare is, ik kan altijd meteen ergens antwoord op geven. Dat is om dat ik over al wel een keer heb na gedacht, en in ~90% van de mensen een eindig aantal vragen bestaat. Neem je dan nog de factor omstandigheid mee, dan is het een vrij behapbaar aantal mogelijkheden. Ik weet al vaak wat ik ga zeggen voor dat de zin af is, zeg maar. Moet het wel niet over emoties of zo gaan, althans als ik een eerlijk antwoord zou geven. De echt onverwachte vragen, ja dan moet ik wel eventjes denken (denk ik meteen aan die scene uit Mr Robot seizoen 2 met Angela, maar ok haha).
Ik kan dus ook wel small talken. Het is alleen dat ik me er zo onprettig bij voel, om dat ik het niet wil, en ook geen eerlijke antwoorden geef. Dat breekt me gewoon wat op. In een eerder deel van mijn leven ging dat beter, toen was ik net iets blijer met mij zelf (en dronk ik moed in, dat doe ik dan maar niet meer).
donderdag 19 januari 2017 21:35
Overigens ter verduidelijking: ik denk helemaal niet dat ik per se intelligenter ben of zo. Wie weet zijn mijn gedachten kwantitatief maar niet kwalitatief. For all you know draai ik gewoon continu afleveringen van Pinky and the brain af in mijn hoofd
@ Ceylon: wat borduur je? Voor mij is nu mijn aflevering visueel entertainment zeg maar, dan kan ik in de fantasie van een ander zitten ipv de mijne
@Lavendel_Madelief: op zich snap ik wel dat small talk gewoon sociaal smeer middel is, maar om dat ik ook daar in moet liegen om niet als een zielig iemand over te komen vind ik het gewoon vermoeiend. Voor mij is het, om dat er grote discrepantie is tussen mijn antwoorden en de werkelijkheid, pijnlijk en iets wat ik meer begin te vermijden
@Emperor: Klopt, daar ben ik wel achter. Ik ben er ook wel zeker van dat mensen merken dat er iets niet klopt. Ik heb gewoon enorme last van schaamte voor eigenlijk elke eigenschap, extern en intern.
@Valeriaansnoepje; Dat heb ik ook, ik kan mij zelf dan zien van boven of van achter, of door mijn ogen van toen, kan stop zetten, versnellen, soms een beetje aan passen, ik ruik, ik hoor, en ik kan soms bijna voelen, dat kan soms pijn doen als het gaat om mensen die er niet meer zijn. Ik vind mooie herinneringen erger dan nare, gek genoeg. Wat bdtreft je aanbod; ik vind het super lief maar ik wil dit forum erg gescheiden houden van real life, dus niets persoonlijks verder
@ Ceylon: wat borduur je? Voor mij is nu mijn aflevering visueel entertainment zeg maar, dan kan ik in de fantasie van een ander zitten ipv de mijne
@Lavendel_Madelief: op zich snap ik wel dat small talk gewoon sociaal smeer middel is, maar om dat ik ook daar in moet liegen om niet als een zielig iemand over te komen vind ik het gewoon vermoeiend. Voor mij is het, om dat er grote discrepantie is tussen mijn antwoorden en de werkelijkheid, pijnlijk en iets wat ik meer begin te vermijden
@Emperor: Klopt, daar ben ik wel achter. Ik ben er ook wel zeker van dat mensen merken dat er iets niet klopt. Ik heb gewoon enorme last van schaamte voor eigenlijk elke eigenschap, extern en intern.
@Valeriaansnoepje; Dat heb ik ook, ik kan mij zelf dan zien van boven of van achter, of door mijn ogen van toen, kan stop zetten, versnellen, soms een beetje aan passen, ik ruik, ik hoor, en ik kan soms bijna voelen, dat kan soms pijn doen als het gaat om mensen die er niet meer zijn. Ik vind mooie herinneringen erger dan nare, gek genoeg. Wat bdtreft je aanbod; ik vind het super lief maar ik wil dit forum erg gescheiden houden van real life, dus niets persoonlijks verder
donderdag 19 januari 2017 21:39
quote:Ameliaaa schreef op 19 januari 2017 @ 19:10:
Het zou ook kunnen, dat je wat kenmerken hebt van verschillende stoornissen maar geen enkele voluit. Mensen zijn geen diagnoses, weet je, daarom vind ik ze ook zo onhandig. Je kunt er nooit alle mensen mee classificeren op problematiek, dat weet ik wel. Ik lees in wat je schrijft ook iets hoogsensitiefs, hoogbegaafd ook wel, beetje autistisch met sommige dingen en wat vermijdend gedrag. Newsflash, je bent een uniek mens.
Ik denk wel, je bent erg slim, dan kun je ook een oplossing bedenken voor je eigen probleem. Wat kan jou afleiden van die plaatjes die voor je geestesoog verschijnen, is er een situatie, waarin je er helemaal geen last van hebt? Ik noem maar wat hoor: gamen, tellen, tekst lezen, schrijven, muziek luisteren, badderen. Ga die activiteiten combineren oid met wat je aan het doen bent zodat die plaatjes afnemen. Visualiseer anders die situatie, zou kunnen helpen. Je moet slimmer worden dan je eigen brein eigenlijk, dat kan iig helpen.
Ik kan natuurlijk ook roepen, zoek een goeie therapeut maar je zegt zelf al, dat je daar moeite mee hebt, juist omdat je zo ingewikkeld in elkaar zit. Dan moet je therapeut bij je passen, dat snap ik. Maar misschien kun je er dus zelf een oplossing voor vinden.
Eigenlijk hoort een therapeut dat ook te doen, vind ik zelf, je hebt vaak de antwoorden zelf al, die moeten ze alleen uit je zien te krijgen. Bij gestalt therapie werken ze zo, ik vind dat zelf wel een mooie methode maar weet er verder weinig van. Maar als een therapeut je niet kan helpen, moet je jezelf helpen.
Schrijf anders wat ideeen op ofzo over mogelijke oplossingen. Ik weet niet of schrijven jouw ding is maar bij mij helpt het soms wel, om dingen op een rij te krijgen voor mezelf.
Ik vind veel diagnoses in de psychiatrie erg arbitrair. Ik denk ook niet echt dat ik een bepaalde aandoening heb, al ben ik er zeker van dat ik bij 10 psychiaters er toch minstens 5 verschillende weet te bemachtigen. Dat alleen al stelt me wat wantrouwig mbt diagnoses (heb ik het niet over echt duidelijke problematiek van mensen he).
Ik kan dat dus niet uit zetten. Ja, met bedwelmende middelen. Geloof me...been there, is niet de oplossing. Films kijken helpt wat, want ik zit dan in andermans fantasie wereld. Moet het wel een goede film zijn. Series zijn daar ook goed voor. En muziek ook wel, dan krijg ik er ook wel plaatjes bij maar die volgen de muziek.
Ik geloof niet dat ik uniek ben. Er zijn weinig unieke mensen, uiteraard DNA is uniek maar zo'n beetje af gerond zijn er weinig echt unieke mensen, ja Tesla, Einstein, Hawking, to name but a few.
Het zou ook kunnen, dat je wat kenmerken hebt van verschillende stoornissen maar geen enkele voluit. Mensen zijn geen diagnoses, weet je, daarom vind ik ze ook zo onhandig. Je kunt er nooit alle mensen mee classificeren op problematiek, dat weet ik wel. Ik lees in wat je schrijft ook iets hoogsensitiefs, hoogbegaafd ook wel, beetje autistisch met sommige dingen en wat vermijdend gedrag. Newsflash, je bent een uniek mens.
Ik denk wel, je bent erg slim, dan kun je ook een oplossing bedenken voor je eigen probleem. Wat kan jou afleiden van die plaatjes die voor je geestesoog verschijnen, is er een situatie, waarin je er helemaal geen last van hebt? Ik noem maar wat hoor: gamen, tellen, tekst lezen, schrijven, muziek luisteren, badderen. Ga die activiteiten combineren oid met wat je aan het doen bent zodat die plaatjes afnemen. Visualiseer anders die situatie, zou kunnen helpen. Je moet slimmer worden dan je eigen brein eigenlijk, dat kan iig helpen.
Ik kan natuurlijk ook roepen, zoek een goeie therapeut maar je zegt zelf al, dat je daar moeite mee hebt, juist omdat je zo ingewikkeld in elkaar zit. Dan moet je therapeut bij je passen, dat snap ik. Maar misschien kun je er dus zelf een oplossing voor vinden.
Eigenlijk hoort een therapeut dat ook te doen, vind ik zelf, je hebt vaak de antwoorden zelf al, die moeten ze alleen uit je zien te krijgen. Bij gestalt therapie werken ze zo, ik vind dat zelf wel een mooie methode maar weet er verder weinig van. Maar als een therapeut je niet kan helpen, moet je jezelf helpen.
Schrijf anders wat ideeen op ofzo over mogelijke oplossingen. Ik weet niet of schrijven jouw ding is maar bij mij helpt het soms wel, om dingen op een rij te krijgen voor mezelf.
Ik vind veel diagnoses in de psychiatrie erg arbitrair. Ik denk ook niet echt dat ik een bepaalde aandoening heb, al ben ik er zeker van dat ik bij 10 psychiaters er toch minstens 5 verschillende weet te bemachtigen. Dat alleen al stelt me wat wantrouwig mbt diagnoses (heb ik het niet over echt duidelijke problematiek van mensen he).
Ik kan dat dus niet uit zetten. Ja, met bedwelmende middelen. Geloof me...been there, is niet de oplossing. Films kijken helpt wat, want ik zit dan in andermans fantasie wereld. Moet het wel een goede film zijn. Series zijn daar ook goed voor. En muziek ook wel, dan krijg ik er ook wel plaatjes bij maar die volgen de muziek.
Ik geloof niet dat ik uniek ben. Er zijn weinig unieke mensen, uiteraard DNA is uniek maar zo'n beetje af gerond zijn er weinig echt unieke mensen, ja Tesla, Einstein, Hawking, to name but a few.
donderdag 19 januari 2017 22:27
Disclaimer: ik heb nog niet alle reacties gelezen.
Wat ik lees, is dat je enorm 'in je hoofd' zit en je daar ook prettig en veilig bij voelt. Ik heb dat ook, en tegelijk heb ik ontdekt dat het beter voor me is om daar geregeld uit te komen. Dat kan door fysieke activiteit.
Ik lees dat je heel beeldend denkt. In jouw geval zou ik daar dan grote (en dan bedoel ik écht groot) tekeningen of schilderijen van gaan maken, dat is zowel een geestelijke als een lichamelijke activiteit. Je gaat dan minder in kringetjes ronddraaien in je hoofd.
Misschien kun je op deze manier ook een nieuwe interpretatie aan je herinneringen geven, zodat het allemaal wat meer in beweging blijft, maar dat weet ik niet want dat gedeelte van die 'pensieve' herken ik niet zo. (ik herinner me wel veel, maar dat is meer verbaal)
Verder zou je ook iets van beweging kunnen gaan doen, hardlopen bijvoorbeeld, maar dan niet met een koptelefoon op maar juist met je oren en ogen open voor alles wat er om je heen gebeurt. Alles wat je NU ziet, voelt, ruikt.
Dat gedeelte van die parameters snap ik niet zo goed. Gaat dat over de verwachtingen die mensen van je hebben?
Wat ik lees, is dat je enorm 'in je hoofd' zit en je daar ook prettig en veilig bij voelt. Ik heb dat ook, en tegelijk heb ik ontdekt dat het beter voor me is om daar geregeld uit te komen. Dat kan door fysieke activiteit.
Ik lees dat je heel beeldend denkt. In jouw geval zou ik daar dan grote (en dan bedoel ik écht groot) tekeningen of schilderijen van gaan maken, dat is zowel een geestelijke als een lichamelijke activiteit. Je gaat dan minder in kringetjes ronddraaien in je hoofd.
Misschien kun je op deze manier ook een nieuwe interpretatie aan je herinneringen geven, zodat het allemaal wat meer in beweging blijft, maar dat weet ik niet want dat gedeelte van die 'pensieve' herken ik niet zo. (ik herinner me wel veel, maar dat is meer verbaal)
Verder zou je ook iets van beweging kunnen gaan doen, hardlopen bijvoorbeeld, maar dan niet met een koptelefoon op maar juist met je oren en ogen open voor alles wat er om je heen gebeurt. Alles wat je NU ziet, voelt, ruikt.
Dat gedeelte van die parameters snap ik niet zo goed. Gaat dat over de verwachtingen die mensen van je hebben?
donderdag 19 januari 2017 23:43
Hoi Strikjemetstippeltjes,
Je klinkt als een aantal mensen die ik ken.
Ze zijn erg slim,
leggen heel veel technisch uit/zijn techneuten,
praten graag in quotes (zie ik jou continu doen),
zijn redelijk tot heel introvert,
hebben het gevoel dat ze 'anders' zijn.
Ik zou ze ook classificeren als 'geek'.
En drie daarvan hebben synesthesie.
Als het je filmpje aan de zijkant kijkt hoor ik ook over veel onthouden, beelden, dingen voor je zien.
Misschien niet exact hetzelfde als bij jou, maar wellicht heb je wel iets aan die link.
Wat ik je sowiezo wil meegeven door te delen dat ik meerdere mensen ken die precies klinken zoals jij: je bent niet raar, er zijn er veel meer zoals jij, schaam je niet maar kruip gewoon uit je huis in het weekeinde om de dingen te doen die je eerder ook deed, en probeer daarbij vooral jezelf te zijn. Niet continu proberen bezig te zijn met hoe je overkomt, hoe je moet staan/zitten/praten/het gesprek op gang houden etc.
Soms is dat nodig misschien, in je werk? Maar anders mag jij toch gewoon net zo goed zijn wie je bent als elk ander?
Je klinkt als een aantal mensen die ik ken.
Ze zijn erg slim,
leggen heel veel technisch uit/zijn techneuten,
praten graag in quotes (zie ik jou continu doen),
zijn redelijk tot heel introvert,
hebben het gevoel dat ze 'anders' zijn.
Ik zou ze ook classificeren als 'geek'.
En drie daarvan hebben synesthesie.
Als het je filmpje aan de zijkant kijkt hoor ik ook over veel onthouden, beelden, dingen voor je zien.
Misschien niet exact hetzelfde als bij jou, maar wellicht heb je wel iets aan die link.
Wat ik je sowiezo wil meegeven door te delen dat ik meerdere mensen ken die precies klinken zoals jij: je bent niet raar, er zijn er veel meer zoals jij, schaam je niet maar kruip gewoon uit je huis in het weekeinde om de dingen te doen die je eerder ook deed, en probeer daarbij vooral jezelf te zijn. Niet continu proberen bezig te zijn met hoe je overkomt, hoe je moet staan/zitten/praten/het gesprek op gang houden etc.
Soms is dat nodig misschien, in je werk? Maar anders mag jij toch gewoon net zo goed zijn wie je bent als elk ander?
vrijdag 20 januari 2017 00:13
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 21:27:
[...]
Hmm het rare is, ik kan altijd meteen ergens antwoord op geven. Dat is om dat ik over al wel een keer heb na gedacht, en in ~90% van de mensen een eindig aantal vragen bestaat. Neem je dan nog de factor omstandigheid mee, dan is het een vrij behapbaar aantal mogelijkheden. Ik weet al vaak wat ik ga zeggen voor dat de zin af is, zeg maar. Moet het wel niet over emoties of zo gaan, althans als ik een eerlijk antwoord zou geven. De echt onverwachte vragen, ja dan moet ik wel eventjes denken (denk ik meteen aan die scene uit Mr Robot seizoen 2 met Angela, maar ok haha).
Ik kan dus ook wel small talken. Het is alleen dat ik me er zo onprettig bij voel, om dat ik het niet wil, en ook geen eerlijke antwoorden geef. Dat breekt me gewoon wat op. In een eerder deel van mijn leven ging dat beter, toen was ik net iets blijer met mij zelf (en dronk ik moed in, dat doe ik dan maar niet meer).
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Angst en desinteresse is een fnuikende combinatie als je wel leuke sociale contacten wil hebben die verder gaan dan een scherm. Je moet mensen een eerlijke kans geven. Daarnaast ben je geen klein kind die alles moet kunnen zeggen wat het wil, je gelijk behalen ten koste van een ander is je eigen ego strelen. Je bent niet in ieder vak gespecialiseerd en al ben je slim, op emotioneel vlak ben je bijna onbenullig. Een psychotherapeut heeft vaker met dit bijltje gehakt en als, ik benadruk vooral "als", je vrienden of een partner zou willen, dan zal je echt moeten leren om wat vaker uit je eigen wereld te stappen en dat ook met interesse te doen. Mensen zullen namelijk anders altijd net zo oppervlakkig naar jou reageren als jij naar hun.
[...]
Hmm het rare is, ik kan altijd meteen ergens antwoord op geven. Dat is om dat ik over al wel een keer heb na gedacht, en in ~90% van de mensen een eindig aantal vragen bestaat. Neem je dan nog de factor omstandigheid mee, dan is het een vrij behapbaar aantal mogelijkheden. Ik weet al vaak wat ik ga zeggen voor dat de zin af is, zeg maar. Moet het wel niet over emoties of zo gaan, althans als ik een eerlijk antwoord zou geven. De echt onverwachte vragen, ja dan moet ik wel eventjes denken (denk ik meteen aan die scene uit Mr Robot seizoen 2 met Angela, maar ok haha).
Ik kan dus ook wel small talken. Het is alleen dat ik me er zo onprettig bij voel, om dat ik het niet wil, en ook geen eerlijke antwoorden geef. Dat breekt me gewoon wat op. In een eerder deel van mijn leven ging dat beter, toen was ik net iets blijer met mij zelf (en dronk ik moed in, dat doe ik dan maar niet meer).
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Angst en desinteresse is een fnuikende combinatie als je wel leuke sociale contacten wil hebben die verder gaan dan een scherm. Je moet mensen een eerlijke kans geven. Daarnaast ben je geen klein kind die alles moet kunnen zeggen wat het wil, je gelijk behalen ten koste van een ander is je eigen ego strelen. Je bent niet in ieder vak gespecialiseerd en al ben je slim, op emotioneel vlak ben je bijna onbenullig. Een psychotherapeut heeft vaker met dit bijltje gehakt en als, ik benadruk vooral "als", je vrienden of een partner zou willen, dan zal je echt moeten leren om wat vaker uit je eigen wereld te stappen en dat ook met interesse te doen. Mensen zullen namelijk anders altijd net zo oppervlakkig naar jou reageren als jij naar hun.
vrijdag 20 januari 2017 00:53
Met uniek bedoel ik dat iedereen andere ervaringen heeft opgedaan en een andere aanleg heeft. Dus elk mens is wel degelijk uniek, zelfs eeneiige tweelingen hebben niet exact dezelfde ervaringen opgedaan. Daarom past een diagnose ook eigenlijk nooit echt goed, net als een handschoen aantrekken waarvan de pink veel te lang is voor je hand, of de duim veel te klein.
We weten zoveel niet over ons brein dat ik diagnoses een gooi ernaar doen vind, een gok, een beetje raden wat er aan de hand zou kunnen zijn. Er zijn natuurlijk wel mensen waarbij die handschoen helemaal perfect past maar ook velen waarbij dat niet zo is en toch krijgen ze het etiket mee. Want andere handschoenen passen ook niet goed.
Ik denk dat we er ooit achter gaan komen, dat je nooit genoeg soorten handschoenen kunt bedenken, omdat mensen zo uniek zijn. Een combinatie van allerlei eigenschappen, ervaringen, ideeen en gedachtes, dat laat zich nooit vangen in 1 benaming.
Wat jij bedoelt met Einstein, dat noem ik uitzonderlijk, geniaal, legendarisch etc, uniek betekent voor mij dat je nooit twee exact dezelfde mensen kunt vinden, dat bedoel ik ermee. Er zijn altijd verschillen.
We weten zoveel niet over ons brein dat ik diagnoses een gooi ernaar doen vind, een gok, een beetje raden wat er aan de hand zou kunnen zijn. Er zijn natuurlijk wel mensen waarbij die handschoen helemaal perfect past maar ook velen waarbij dat niet zo is en toch krijgen ze het etiket mee. Want andere handschoenen passen ook niet goed.
Ik denk dat we er ooit achter gaan komen, dat je nooit genoeg soorten handschoenen kunt bedenken, omdat mensen zo uniek zijn. Een combinatie van allerlei eigenschappen, ervaringen, ideeen en gedachtes, dat laat zich nooit vangen in 1 benaming.
Wat jij bedoelt met Einstein, dat noem ik uitzonderlijk, geniaal, legendarisch etc, uniek betekent voor mij dat je nooit twee exact dezelfde mensen kunt vinden, dat bedoel ik ermee. Er zijn altijd verschillen.
vrijdag 20 januari 2017 09:30
Ik vind je best ADD'erig overkomen in dit topic. Niet lullig bedoelt, natuurlijk. Dat van de hak op de tak, het associeren met bijv. een tv-serie. Ik doe dat ook en heb gedachtesprongen die anderen zich niet voor kunnen stellen. Dan begin ik tijdens een gesprek over totaal iets anders, wat voor mij logisch is, en krijg ik vreemde blikken.
Ik ben wel een extravert, zeggen ze, maar heb een hekel aan chitchat met onbekenden.
Wat ik me afvraag; waarom ga je door met therapie als je het toch onzinnig vindt? Heb je er dan iets aan? Wat wil je er mee bereiken? Ik las ergens dat je weinig tot geen sociale contacten hebt, alleen vang ik wisselende signalen op of je dat prima vindt of juist niet. Bij vriendschappen ontkom je (helaas) niet aan sociaal wenselijk gedrag, hoe stevig de vriendschap ook is. Wat je zei:" Ik ben niet zo empathisch", kan. Ik ook niet. Dan moet je het faken. Ik ben niet echt geïnteresseerd in anderen, maar dat wordt nou eenmaal wel van je verwacht, dus fake ik het. Dat wil niet zeggen dat ik niet om die persoon geef, of geen waarde hecht aan mijn band met diegene. Ik probeer wel geïnteresseerd over te komen, door dingen te onthouden en daar op terug te komen. Als iemand een (voor hem) een belangrijke afspraak heeft gehad, vraag ik daarna. Niet omdat het me boeit, maar omdat die tegenpartij zich ook gehoord wil worden.
Als ik alleen op sociaal gebied zou doen wat ik wil, zou ik weinig vrienden overhouden, denk ik. Dan zie je me niet op verjaardagen, dan vraag ik niet hoe je nieuwe baan bevalt of hoe het met de kat gaat. Cuz I really do not care. Ik hou van diepgaande gesprekken, problemen oplossen. Noem het sensatiezoekerij, al klinkt dat wel heel lullig. En sociale contacten onderhouden waarbij jij je alleen laat zien als er iets op te lossen valt, is ook raar. "Ey, lang niet gezien. Heb je problemen waarmee ik je kan helpen?"
Dit zijn natuurlijk dingen die ik voor me hou, alleen mijn allerbeste vriendin weet ervan. Mijn vrienden omschrijven me als lief, behulpzaam, grappig en sociaal. Oh, en druk.
En hoe extravert ik ook ben: Ik zit ook graag alleen thuis Extravert betekent voor mij niet dat je altijd in de spotlight moet staan (daar heb ik namelijk een hekel aan) of tegen iedereen lult die je tegenkomt. Het gaat voor mij om de behoefte die je hebt aan contact met anderen. Dat heb ik wel veel. Ik zou me stierlijk vervelen en tegen de muren oplopen als ik 2 dagen tegen niemand kan praten. Hetzij IRL, via social media of telefoon. Ik hou wel van praten, maar met een select groepje mensen.
Ik ben wel een extravert, zeggen ze, maar heb een hekel aan chitchat met onbekenden.
Wat ik me afvraag; waarom ga je door met therapie als je het toch onzinnig vindt? Heb je er dan iets aan? Wat wil je er mee bereiken? Ik las ergens dat je weinig tot geen sociale contacten hebt, alleen vang ik wisselende signalen op of je dat prima vindt of juist niet. Bij vriendschappen ontkom je (helaas) niet aan sociaal wenselijk gedrag, hoe stevig de vriendschap ook is. Wat je zei:" Ik ben niet zo empathisch", kan. Ik ook niet. Dan moet je het faken. Ik ben niet echt geïnteresseerd in anderen, maar dat wordt nou eenmaal wel van je verwacht, dus fake ik het. Dat wil niet zeggen dat ik niet om die persoon geef, of geen waarde hecht aan mijn band met diegene. Ik probeer wel geïnteresseerd over te komen, door dingen te onthouden en daar op terug te komen. Als iemand een (voor hem) een belangrijke afspraak heeft gehad, vraag ik daarna. Niet omdat het me boeit, maar omdat die tegenpartij zich ook gehoord wil worden.
Als ik alleen op sociaal gebied zou doen wat ik wil, zou ik weinig vrienden overhouden, denk ik. Dan zie je me niet op verjaardagen, dan vraag ik niet hoe je nieuwe baan bevalt of hoe het met de kat gaat. Cuz I really do not care. Ik hou van diepgaande gesprekken, problemen oplossen. Noem het sensatiezoekerij, al klinkt dat wel heel lullig. En sociale contacten onderhouden waarbij jij je alleen laat zien als er iets op te lossen valt, is ook raar. "Ey, lang niet gezien. Heb je problemen waarmee ik je kan helpen?"
Dit zijn natuurlijk dingen die ik voor me hou, alleen mijn allerbeste vriendin weet ervan. Mijn vrienden omschrijven me als lief, behulpzaam, grappig en sociaal. Oh, en druk.
En hoe extravert ik ook ben: Ik zit ook graag alleen thuis Extravert betekent voor mij niet dat je altijd in de spotlight moet staan (daar heb ik namelijk een hekel aan) of tegen iedereen lult die je tegenkomt. Het gaat voor mij om de behoefte die je hebt aan contact met anderen. Dat heb ik wel veel. Ik zou me stierlijk vervelen en tegen de muren oplopen als ik 2 dagen tegen niemand kan praten. Hetzij IRL, via social media of telefoon. Ik hou wel van praten, maar met een select groepje mensen.
vrijdag 20 januari 2017 09:41
quote:Geronimo2 schreef op 20 januari 2017 @ 00:13:
[...]
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Doet me denken aan een dichtregel van Lucebert: 'of men is verveeld, dus veel te veilig'.
Is altijd blijven hangen bij mij: verveling is veilig. Omdat je jezelf afsluit. Verveling doe je zelf.
Als je echt intelligent bent en enige kennis hebt, dan weet je pas hoe gigantisch veel je niet weet. Al ken je elke baksteen van je hele stad, dan heb je de rest van de wereld nog. Het hele universum. Het is leuk om daar nieuwsgierig naar te zijn. Dan ga je vanzelf luisteren en om je heen kijken.
Wat niet wegneemt dat ik het knap vind hoor, dat je wel smalltalk kan. Ik kan dat niet, sla volkomen dicht en de ellende is van mijn gezicht af te lezen.
[...]
En dat bedoel ik dus met antwoord geven, Alleen maar snel en veilig kunnen antwoorden binnen de kaders de van je eigen interesse en kundigheid. Bijna iedereen kan een gesprek uittekenen omdat ze altijd volgens een, door ons zelf uitgevonden, formule verlopen.
Waar jij(en mijn man ook hoor) aan voorbij gaan is dat je ook goed moet luisteren want dan kan je tussen de zinnen lezen of naar iemands houding kijken. Eigenlijk scheep je mensen af en diskwalificeer je ze als een waardige gesprekspartner.
Doet me denken aan een dichtregel van Lucebert: 'of men is verveeld, dus veel te veilig'.
Is altijd blijven hangen bij mij: verveling is veilig. Omdat je jezelf afsluit. Verveling doe je zelf.
Als je echt intelligent bent en enige kennis hebt, dan weet je pas hoe gigantisch veel je niet weet. Al ken je elke baksteen van je hele stad, dan heb je de rest van de wereld nog. Het hele universum. Het is leuk om daar nieuwsgierig naar te zijn. Dan ga je vanzelf luisteren en om je heen kijken.
Wat niet wegneemt dat ik het knap vind hoor, dat je wel smalltalk kan. Ik kan dat niet, sla volkomen dicht en de ellende is van mijn gezicht af te lezen.
vrijdag 20 januari 2017 09:51
quote:strikjemetstippels schreef op 19 januari 2017 @ 21:35:
Overigens ter verduidelijking: ik denk helemaal niet dat ik per se intelligenter ben of zo. Wie weet zijn mijn gedachten kwantitatief maar niet kwalitatief. For all you know draai ik gewoon continu afleveringen van Pinky and the brain af in mijn hoofd
@ Ceylon: wat borduur je? Voor mij is nu mijn aflevering visueel entertainment zeg maar, dan kan ik in de fantasie van een ander zitten ipv de mijne
Overigens ter verduidelijking: ik denk helemaal niet dat ik per se intelligenter ben of zo. Wie weet zijn mijn gedachten kwantitatief maar niet kwalitatief. For all you know draai ik gewoon continu afleveringen van Pinky and the brain af in mijn hoofd
@ Ceylon: wat borduur je? Voor mij is nu mijn aflevering visueel entertainment zeg maar, dan kan ik in de fantasie van een ander zitten ipv de mijne
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
vrijdag 20 januari 2017 10:10
Nog eens gelezen en nu wel alles.
Ik denk nu, dat je mijn idee over grote schilderijen zult afwijzen, want veel te soft. Mij helpen dat soort activiteiten wel maar ik heb ten eerste geen fotografisch geheugen en ten tweede geen minachting voor alles wat niet logisch en niet te beredeneren is.
Verder denk ik, dat je de verkeerde therapeut hebt. Tegelijk dat je niet makkelijk de goede zult vinden, want het moet iemand zijn die slim genoeg is om niet mee te gaan in jouw afleidingstechnieken.
Verder vraag ik me af, wat er mis is met lekker quotes van series uitwisselen. Dat zijn mijn favoriete vriendschappen, als je de hele avond in quotes kunt praten.
Ik denk nu, dat je mijn idee over grote schilderijen zult afwijzen, want veel te soft. Mij helpen dat soort activiteiten wel maar ik heb ten eerste geen fotografisch geheugen en ten tweede geen minachting voor alles wat niet logisch en niet te beredeneren is.
Verder denk ik, dat je de verkeerde therapeut hebt. Tegelijk dat je niet makkelijk de goede zult vinden, want het moet iemand zijn die slim genoeg is om niet mee te gaan in jouw afleidingstechnieken.
Verder vraag ik me af, wat er mis is met lekker quotes van series uitwisselen. Dat zijn mijn favoriete vriendschappen, als je de hele avond in quotes kunt praten.
vrijdag 20 januari 2017 10:13
Dat fotografische geheugen, of tenminste, het goed erbij kunnen, lijkt mij geweldig. Je stond kennelijk in de goede rij toen die werden uitgedeeld. Het lijkt mij wel dat je daar dankbaar gebruik van maakt om mensen niet nodig te hebben. Wat op zich prima is. Je moet altijd van je talenten gebruik maken. Voor het samenbindende gevoel is het wel nodig dat anderen zich ook nodig voelen. Iedereen wil het gevoel hebben dat ze ertoe doen in hun community; dat ze hun steentje bijdragen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 20 januari 2017 10:20
Wauw ceylon en je zei toch dat je niet kunt borduren? Of las ik dat nou verkeerd? Ik vind het prachtig! Ik doe het je niet na hoor. Heb je een leesbril trouwens?
Orkenflow, er is nog een hele wereld te ontdekken, als je uit je hoofd komt. Vroegah dacht men van mij dat ik hoogbegaafd was. Ik kon goed leren. Ben nooit getest trouwens. Maar wat mij dus ont-zettend ergerde, was dat er soms kinderen tegen me zeiden, goh je kan goed leren he, echt goed, maar je bent wel verlegen, jij bent niet zo sociaal he? Ik ben opgegroeid tussen veel kinderen, grote school. En ik was ook niet goed in uit mijn hoofd komen en eens om me heen kijken.
Dus ging ik bij een eetcafe werken als puber, om mezelf te trainen in small talk. The rest is history nu denk ik meer met mijn hart dan met mijn ratio en small talk ben ik vet goed in geworden. Ik krijg die opmerkingen nu niet meer. En ik richt me op hele andere dingen dan ik over nadacht als kind. Bevalt me beter, denk ik, al weet ik niet hoe ik was geworden, als ik me niet zo geergerd had aan de indruk die ik op anderen maakte.
Ik wilde per se geen nerd zijn, ik geloof ook niet dat ik dat nu ben. Al is er niks mis met geek/nerd zijn trouwens, ik vind het juist interessante mensen. Wat ook leuk kan zijn, veel weten en dat door kunnen geven, ik wilde alleen meer opgaan in het geheel.
Voor een deel kun je wel kiezen in welke richting je je wilt ontwikkelen dus wil je small talk leren, kan altijd. Waarschijnlijk is het voor jou gewoon niet nodig in je leven en erger je je niet aan de indruk die je op anderen maakt, door niet zo van small talk te houden. Je mag gewoon zelf kiezen wie je wilt zijn, gelukkig maar.
Orkenflow, er is nog een hele wereld te ontdekken, als je uit je hoofd komt. Vroegah dacht men van mij dat ik hoogbegaafd was. Ik kon goed leren. Ben nooit getest trouwens. Maar wat mij dus ont-zettend ergerde, was dat er soms kinderen tegen me zeiden, goh je kan goed leren he, echt goed, maar je bent wel verlegen, jij bent niet zo sociaal he? Ik ben opgegroeid tussen veel kinderen, grote school. En ik was ook niet goed in uit mijn hoofd komen en eens om me heen kijken.
Dus ging ik bij een eetcafe werken als puber, om mezelf te trainen in small talk. The rest is history nu denk ik meer met mijn hart dan met mijn ratio en small talk ben ik vet goed in geworden. Ik krijg die opmerkingen nu niet meer. En ik richt me op hele andere dingen dan ik over nadacht als kind. Bevalt me beter, denk ik, al weet ik niet hoe ik was geworden, als ik me niet zo geergerd had aan de indruk die ik op anderen maakte.
Ik wilde per se geen nerd zijn, ik geloof ook niet dat ik dat nu ben. Al is er niks mis met geek/nerd zijn trouwens, ik vind het juist interessante mensen. Wat ook leuk kan zijn, veel weten en dat door kunnen geven, ik wilde alleen meer opgaan in het geheel.
Voor een deel kun je wel kiezen in welke richting je je wilt ontwikkelen dus wil je small talk leren, kan altijd. Waarschijnlijk is het voor jou gewoon niet nodig in je leven en erger je je niet aan de indruk die je op anderen maakt, door niet zo van small talk te houden. Je mag gewoon zelf kiezen wie je wilt zijn, gelukkig maar.
vrijdag 20 januari 2017 10:35
quote:Pruttie schreef op 20 januari 2017 @ 10:28:
Ik kan dus echt niet leren. Schijnt dat ik wel slim ben, al ga ik echt twijfelen naan mijn laatste tentamens. Hahaha. Maar leren kan ik echt niet.
Ik kan het wel maar ik heb er het geduld niet voor. Krijg je hetzelfde resultaat hoor. Nou ja, ik vind mezelf ook niet dom ofzo maar ik heb in mijn leven nooit echt hard mijn best gedaan om al die kennis in dat bolletje te proppen. Ik had het op sociaal gebied veel leuker dan met mijn neus in de boeken. Mijn cijfers kelderden dan ook rond mijn 15e, en ik vind dat helemaal niet erg.
Het past meer bij mijn karakter om met veel mensen op te kunnen schieten. Misschien heb ik wat meer bevestiging nodig. Ik denk dat je karakter veel uitmaakt in wat voor leven je kiest en daarmee wat voor mens je wordt. Wat de mensheid alleen maar leuker maakt hoor, al die verschillen, ja toch?
Ik kan dus echt niet leren. Schijnt dat ik wel slim ben, al ga ik echt twijfelen naan mijn laatste tentamens. Hahaha. Maar leren kan ik echt niet.
Ik kan het wel maar ik heb er het geduld niet voor. Krijg je hetzelfde resultaat hoor. Nou ja, ik vind mezelf ook niet dom ofzo maar ik heb in mijn leven nooit echt hard mijn best gedaan om al die kennis in dat bolletje te proppen. Ik had het op sociaal gebied veel leuker dan met mijn neus in de boeken. Mijn cijfers kelderden dan ook rond mijn 15e, en ik vind dat helemaal niet erg.
Het past meer bij mijn karakter om met veel mensen op te kunnen schieten. Misschien heb ik wat meer bevestiging nodig. Ik denk dat je karakter veel uitmaakt in wat voor leven je kiest en daarmee wat voor mens je wordt. Wat de mensheid alleen maar leuker maakt hoor, al die verschillen, ja toch?
vrijdag 20 januari 2017 10:57
quote:Ameliaaa schreef op 20 januari 2017 @ 10:20:
Voor een deel kun je wel kiezen in welke richting je je wilt ontwikkelen dus wil je small talk leren, kan altijd. Waarschijnlijk is het voor jou gewoon niet nodig in je leven en erger je je niet aan de indruk die je op anderen maakt, door niet zo van small talk te houden. Je mag gewoon zelf kiezen wie je wilt zijn, gelukkig maar.
Natuurlijk is het af en toe wel nodig, dus ik heb het moeten leren. Wat ik erg grappig vind, is als ik dan iemand tegen het lijf loop die er nog slechter in is dan ik. Dat ik bijvoorbeeld een praatje probeer te beginnen, en dat diegene dan probeert zich achter een paal te verstoppen. (En dat dan niet alleen bij mij )
Ik begrijp dat helemaal, maar toch vind ik het jammer. Andere mensen hebben ook contact nodig, en die wijs je dan af. Je goed recht natuurlijk, maar realiseer je wel dat JIJ degene bent die anderen afwijst, ook al denk je dat ze jou allemaal maar raar vinden.
Dat is de ellende van alleen maar in je hoofd zitten, je bent het middelpunt van je wereld. Je ziet anderen alleen als mensen die iets van jou kunnen vinden. Niet als mensen die zelf ook gedachten en gevoelens hebben.
Voor een deel kun je wel kiezen in welke richting je je wilt ontwikkelen dus wil je small talk leren, kan altijd. Waarschijnlijk is het voor jou gewoon niet nodig in je leven en erger je je niet aan de indruk die je op anderen maakt, door niet zo van small talk te houden. Je mag gewoon zelf kiezen wie je wilt zijn, gelukkig maar.
Natuurlijk is het af en toe wel nodig, dus ik heb het moeten leren. Wat ik erg grappig vind, is als ik dan iemand tegen het lijf loop die er nog slechter in is dan ik. Dat ik bijvoorbeeld een praatje probeer te beginnen, en dat diegene dan probeert zich achter een paal te verstoppen. (En dat dan niet alleen bij mij )
Ik begrijp dat helemaal, maar toch vind ik het jammer. Andere mensen hebben ook contact nodig, en die wijs je dan af. Je goed recht natuurlijk, maar realiseer je wel dat JIJ degene bent die anderen afwijst, ook al denk je dat ze jou allemaal maar raar vinden.
Dat is de ellende van alleen maar in je hoofd zitten, je bent het middelpunt van je wereld. Je ziet anderen alleen als mensen die iets van jou kunnen vinden. Niet als mensen die zelf ook gedachten en gevoelens hebben.
vrijdag 20 januari 2017 11:29
quote:Ik ben ook wel verlegen, maar ik bedoel de introvertie niet op die manier. Ik zit uren, dagen, weken in mijn hoofd. En het wordt steeds erger eigenlijk, zodanig dat de wereld om me heen me vreemd lijkt. Ik bedoel niet dat ik een psychose heb of zo, dat zeker niet. Maar het is een wereld op zich daar tussen die schedel wanden. Ik kan elk herinnering in mijn hoofd 'grijpen' en dan ben ik exact daar weer. Niets is echt lineair. Het zijn niet per se slechte herinneringen zo als met trauma's, maar gewoon, herinneringen. Het is beperkend. Terwijl in de buitenwereld iets gebeurt, gebeurt er ook iets 'voor mijn netvlies', ik kijk door 2 paar ogen, eentje uit herinnering x en eentje in real time.
Dat klinkt voor mijn gevoel best wonderbaarlijk, aangezien herinneringen verflauwen en er allerlei nieuwe beelden en interpretaties aan toegevoegd worden (die strikt willekeurig en vaak onjuist zijn). Die herinneringen zijn emotioneel of tenminste, stemmingsgetint en gaan dan vaak een gewenste kant op ook herken je dat zelf niet als gewenst. Voor het "exact daar zijn" heb ik erg veel beelden nodig om het te kunnen uittekenen, maar jij krijgt ze toegereikt? Of toch gecompleteerd door latere info? Als ik een portret wil tekenen van een toenmalige kennis dan moet ik het doen met gezichtsvorm en haarkleur en gecompleteerd door huidige kennis van anatomie e.d. Ik kan wel iemand natekenen die bij me is en dan word ik heel erg beïnvloed door interesse en genegenheid voor de persoon die ik zie. Dan pas ook wordt het realistisch, maar, nog steeds: vanuit mijn ogen gezien. Ik heb hele boeken tekeningen, maar geen enkele vanuit mijn geheugen.
Je kan je dus wel voorstellen dat ik ervan sta te kijken dat je de hele dag correcte beelden doorkrijgt.
Dat klinkt voor mijn gevoel best wonderbaarlijk, aangezien herinneringen verflauwen en er allerlei nieuwe beelden en interpretaties aan toegevoegd worden (die strikt willekeurig en vaak onjuist zijn). Die herinneringen zijn emotioneel of tenminste, stemmingsgetint en gaan dan vaak een gewenste kant op ook herken je dat zelf niet als gewenst. Voor het "exact daar zijn" heb ik erg veel beelden nodig om het te kunnen uittekenen, maar jij krijgt ze toegereikt? Of toch gecompleteerd door latere info? Als ik een portret wil tekenen van een toenmalige kennis dan moet ik het doen met gezichtsvorm en haarkleur en gecompleteerd door huidige kennis van anatomie e.d. Ik kan wel iemand natekenen die bij me is en dan word ik heel erg beïnvloed door interesse en genegenheid voor de persoon die ik zie. Dan pas ook wordt het realistisch, maar, nog steeds: vanuit mijn ogen gezien. Ik heb hele boeken tekeningen, maar geen enkele vanuit mijn geheugen.
Je kan je dus wel voorstellen dat ik ervan sta te kijken dat je de hele dag correcte beelden doorkrijgt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 20 januari 2017 11:52
quote:orkenflow schreef op 20 januari 2017 @ 10:57:
Dat is de ellende van alleen maar in je hoofd zitten, je bent het middelpunt van je wereld. Je ziet anderen alleen als mensen die iets van jou kunnen vinden. Niet als mensen die zelf ook gedachten en gevoelens hebben.
Ja, daar moest ik gisteravond ook aan denken. Het werkt idd zo. Hoe meer je uit je hoofd komt, en meer gaat leven vanuit... iets (hart? instinct? wijsheid van het lichaam? ik weet ook niet helemaal wat dat is), hoe meer je je hoofd gaat ervaren als iets wat belangrijk is maar niet overheersend. Ons brein is slim maar wel voorspelbaar, voor onszelf bedoel ik. Als je jezelf kent, weet je hoe je reageert. Daar zit ook direct de valkuil, je gaat je gedragen zoals je weet dat je reageert. Zelfs als je dat niet wil. In die zin is een brein zo "dom" als een computer, als je googelt op "Ik wil niks over Azteken weten".. ik heb het niet geprobeerd maar je krijgt vast hits op Azteken
Er zit iets in ons wat slimmer en sneller kan zijn dan dat stuk, dat dat kan ondervangen, corrigeren, uitdagen. Zo schep je zelf nieuwe reacties, nieuwe associaties. Het is bijzonder leuk om dat te doen omdat je brein oprecht verward kan reageren terwijl je met jezelf aan de haal gaat, ipv dat je brein bepaalt. En dat is belangrijk, anders kom je nooit uit vaste denkcirkels. Een van de dingen die daarbij komt kijken, is vaste overtuigingen altijd durven loslaten. En van daaruit worden mensen weer veel interessanter, omdat hoe voorspelbaar ze ook zijn, ze vaak een verrassing in petto hebben voor je die je niet zag aankomen. Iets dat iets vanzelfsprekends of heel zekers weet te doen wankelen. Al is het maar: "Hmmm zo kun je het ook zien... nooit bij stilgestaan."
Nu ligt mijn interesse bij mensen en hoe ze werken en denken. Zowel op gevoelsniveau als rationeel. Ik kan me voorstellen als dat niet je passie is, dit misschien minder relevant lijkt, en alsof wenselijk gedrag vertonen slechts gaat om krijgen wat je wil van die ander. Wanneer je dat doorziet, is spontaan in relatie tot mensen staan terplekke heel lastig geworden. Want dan beoordeel je alles wat je doet, en zoek je naar je motivatie, die vaak egocentrisch blijkt te zijn. Kleine troost: dit geldt voor iedereen. Als je daar doorheen bikkelt, en het accepteert komt er ruimte voor andere dingen. Elkaar oprecht raken. Nieuwsgierig maken. Een connectie ervaren. Dat is veel ruimer dan het brein, en daarom is het denk ik ook zo belangrijk om daar los van te kunnen komen. Meer dat lijf, meer dat hart in. Dan kom je bij de rijkdom die elk mens in zich bevat, en waarmee je bij elkaar contact kunt maken. Dan is de zinvraag ook niet meer zo boeiend, het is gewoon leuk en het moment sleept je mee, wat je hoofd er verder ook van vindt.
Dat is de ellende van alleen maar in je hoofd zitten, je bent het middelpunt van je wereld. Je ziet anderen alleen als mensen die iets van jou kunnen vinden. Niet als mensen die zelf ook gedachten en gevoelens hebben.
Ja, daar moest ik gisteravond ook aan denken. Het werkt idd zo. Hoe meer je uit je hoofd komt, en meer gaat leven vanuit... iets (hart? instinct? wijsheid van het lichaam? ik weet ook niet helemaal wat dat is), hoe meer je je hoofd gaat ervaren als iets wat belangrijk is maar niet overheersend. Ons brein is slim maar wel voorspelbaar, voor onszelf bedoel ik. Als je jezelf kent, weet je hoe je reageert. Daar zit ook direct de valkuil, je gaat je gedragen zoals je weet dat je reageert. Zelfs als je dat niet wil. In die zin is een brein zo "dom" als een computer, als je googelt op "Ik wil niks over Azteken weten".. ik heb het niet geprobeerd maar je krijgt vast hits op Azteken
Er zit iets in ons wat slimmer en sneller kan zijn dan dat stuk, dat dat kan ondervangen, corrigeren, uitdagen. Zo schep je zelf nieuwe reacties, nieuwe associaties. Het is bijzonder leuk om dat te doen omdat je brein oprecht verward kan reageren terwijl je met jezelf aan de haal gaat, ipv dat je brein bepaalt. En dat is belangrijk, anders kom je nooit uit vaste denkcirkels. Een van de dingen die daarbij komt kijken, is vaste overtuigingen altijd durven loslaten. En van daaruit worden mensen weer veel interessanter, omdat hoe voorspelbaar ze ook zijn, ze vaak een verrassing in petto hebben voor je die je niet zag aankomen. Iets dat iets vanzelfsprekends of heel zekers weet te doen wankelen. Al is het maar: "Hmmm zo kun je het ook zien... nooit bij stilgestaan."
Nu ligt mijn interesse bij mensen en hoe ze werken en denken. Zowel op gevoelsniveau als rationeel. Ik kan me voorstellen als dat niet je passie is, dit misschien minder relevant lijkt, en alsof wenselijk gedrag vertonen slechts gaat om krijgen wat je wil van die ander. Wanneer je dat doorziet, is spontaan in relatie tot mensen staan terplekke heel lastig geworden. Want dan beoordeel je alles wat je doet, en zoek je naar je motivatie, die vaak egocentrisch blijkt te zijn. Kleine troost: dit geldt voor iedereen. Als je daar doorheen bikkelt, en het accepteert komt er ruimte voor andere dingen. Elkaar oprecht raken. Nieuwsgierig maken. Een connectie ervaren. Dat is veel ruimer dan het brein, en daarom is het denk ik ook zo belangrijk om daar los van te kunnen komen. Meer dat lijf, meer dat hart in. Dan kom je bij de rijkdom die elk mens in zich bevat, en waarmee je bij elkaar contact kunt maken. Dan is de zinvraag ook niet meer zo boeiend, het is gewoon leuk en het moment sleept je mee, wat je hoofd er verder ook van vindt.
vrijdag 20 januari 2017 12:01
Ik heb het ook Retrostar, ik kan zo hele herinneringen naar boven toveren, zonder dat ze verflauwd, of verdund zijn. Ik denk dat veel mensen die heel visueel ingesteld zijn dit hebben, het wordt opgeslagen als een soort filmrol die je weer kunt afspelen. Mijn man kan dan echt stomverbaasd zijn, de hoeveelheid detail die ik vertel als we het over iets hebben. Wat hij aan had, wat we aten, hoe het rook, welk uur van de dag het was nav het licht, wat ik toen dacht... ik kan idd ook van de buitenkant de herinnering "beoordelen", naast elkaar zetten wat ik toen ervoer, en wat ik nu ervaar, naast het zelf van toen gaan staan. Die herinneringen zijn even levendig als herinneringen van gisteren. Tijd maakt niets uit in die zin. Ik vind het dan soms ook mooi (en pijnlijk) om opeens weer de straat af te lopen met een overleden geliefde, of samen met ze aan de eettafel te zitten, weer even geheel in dat moment te zijn.
