Psyche
alle pijlers
Mijn zus is dood
maandag 27 juni 2016 00:55
Ik weet even niet waar ik het zoeken moet, ben zo verdrietig. Mijn zus is vandaag overleden. Ze had al jaren lichamelijke en psychische problemen en haar levensverwachting lag daardoor al niet heel erg hoog. Maar toch is het compleet onverwachts gebeurd, van de ene op de andere dag ging haar toestand achteruit en 24 uur later was ze dood. De band met haar is altijd ingewikkeld geweest, er waren veel problemen en ruzies, verdriet en zorgen, vooral mijn ouders hebben ontzettend veel te stellen gehad met haar. Ik heb haar vaak vervloekt maar had het ook enorm met haar te doen. Ze was toch mijn zus. En van vroeger heb ik ook fijne en goeie herinneringen aan haar.
Ze heeft nu rust, want eigenlijk wilde ze niet meer, haar lichaam was gewoon op. Ik hoop zo dat ze geen pijn heeft gehad. Ze denken van niet maar weten het niet zeker. Ik wil het wel graag geloven.
Ik voel me nogal in een waas, kan het nog niet echt geloven. Ze is maar 46 geworden. Voel me ZO kut.
Ze heeft nu rust, want eigenlijk wilde ze niet meer, haar lichaam was gewoon op. Ik hoop zo dat ze geen pijn heeft gehad. Ze denken van niet maar weten het niet zeker. Ik wil het wel graag geloven.
Ik voel me nogal in een waas, kan het nog niet echt geloven. Ze is maar 46 geworden. Voel me ZO kut.
maandag 27 juni 2016 07:18
quote:-Kia-Ora- schreef op 27 juni 2016 @ 01:56:
Gecondoleerd lieve Kanthari .
Wat een verdriet, ze was zo jong en natuurlijk wilde je niet dat ze ging. Gelukkig hoeft ze niet meer te lijden, want zo klonk haar leven wel, als lijden. Maar dat maakt het voor jullie als nabestaanden natuurlijk niet minder verdrietig want jullie moeten verder zonder haar. Ook al kon je haar soms achter het behang plakken. Wie zou haar zus niet eens achter datzelfde behangetje willen plakken? Gun jezelf de tijd om dat te accepteren, dat zal niet makkelijk zijn maar geloof me, je kunt dit.
Soms, nou ja vaker dan je denkt, "wacht" een stervende tot hij/zij alleen is. Dan blijven ze tegen verwachting in leven tot de waker bijvoorbeeld even gaat plassen om ertussenuit te knijpen. Zo voelt dat voor familie vaak. Ik heb het vaak zien gebeuren. Net of ze het niet kunnen, sterven in het bijzijn van geliefden. Maar ze zal zich zeker geliefd hebben gevoeld, jullie waren er tot haar sterven. Dat is waardevol.
Sterkte
Dankjewel, ja het was echt lijden voor haar op het laatst. Ze kon steeds minder en takelde echt af. Dat was zo naar om te zien. Maar tegelijkertijd kon ze ook heel naar dóen. Ik ging er vaak weer verdrietig vandaan. Met een soort mengeling van boosheid en schuldgevoel. Dat voelt nu zó klote... Ik had het vaak zo graag leuker voor haar (en m'n ouders) willen maken maar dat lukte niet en ik weet ook wel dat dat eigenlijk onmogelijk was.
Ik hoop wel dat ze toch nog een soort van gemerkt heeft dat we er waren vlak voor ze stierf. Ik heb haar nog een kus gegeven vlak voordat ik wegging en een uurtje later was ze dood.
Gecondoleerd lieve Kanthari .
Wat een verdriet, ze was zo jong en natuurlijk wilde je niet dat ze ging. Gelukkig hoeft ze niet meer te lijden, want zo klonk haar leven wel, als lijden. Maar dat maakt het voor jullie als nabestaanden natuurlijk niet minder verdrietig want jullie moeten verder zonder haar. Ook al kon je haar soms achter het behang plakken. Wie zou haar zus niet eens achter datzelfde behangetje willen plakken? Gun jezelf de tijd om dat te accepteren, dat zal niet makkelijk zijn maar geloof me, je kunt dit.
Soms, nou ja vaker dan je denkt, "wacht" een stervende tot hij/zij alleen is. Dan blijven ze tegen verwachting in leven tot de waker bijvoorbeeld even gaat plassen om ertussenuit te knijpen. Zo voelt dat voor familie vaak. Ik heb het vaak zien gebeuren. Net of ze het niet kunnen, sterven in het bijzijn van geliefden. Maar ze zal zich zeker geliefd hebben gevoeld, jullie waren er tot haar sterven. Dat is waardevol.
Sterkte
Dankjewel, ja het was echt lijden voor haar op het laatst. Ze kon steeds minder en takelde echt af. Dat was zo naar om te zien. Maar tegelijkertijd kon ze ook heel naar dóen. Ik ging er vaak weer verdrietig vandaan. Met een soort mengeling van boosheid en schuldgevoel. Dat voelt nu zó klote... Ik had het vaak zo graag leuker voor haar (en m'n ouders) willen maken maar dat lukte niet en ik weet ook wel dat dat eigenlijk onmogelijk was.
Ik hoop wel dat ze toch nog een soort van gemerkt heeft dat we er waren vlak voor ze stierf. Ik heb haar nog een kus gegeven vlak voordat ik wegging en een uurtje later was ze dood.
maandag 27 juni 2016 07:34
quote:konijn82 schreef op 27 juni 2016 @ 02:06:
To, wil je wat mooie herinneringen delen?
Wat lief dat je dat vraagt. Ze kon wel humor hebben. En als kind was zij altijd wel mijn grote zus waar ik wel tegenop keek, zij durfde veel meer dan ik. En de vakanties vroeger in het buitenland waren leuk. We scheelden weinig in leeftijd en hadden dan echt elkaar.
Verder vind ik het heel moeilijk om nu mooie specifieke dingen te herinneren, ze moeten er zijn maar het komt nu maar niet op.. Er was teveel ellende de laatste (tientallen) jaren. Ze heeft veel mensen van zich afgestoten. Dat vind ik wel heel erg... Ik wil zo graag dat ze óók herinnerd wordt om de goeie dingen en niet alleen de nare..
To, wil je wat mooie herinneringen delen?
Wat lief dat je dat vraagt. Ze kon wel humor hebben. En als kind was zij altijd wel mijn grote zus waar ik wel tegenop keek, zij durfde veel meer dan ik. En de vakanties vroeger in het buitenland waren leuk. We scheelden weinig in leeftijd en hadden dan echt elkaar.
Verder vind ik het heel moeilijk om nu mooie specifieke dingen te herinneren, ze moeten er zijn maar het komt nu maar niet op.. Er was teveel ellende de laatste (tientallen) jaren. Ze heeft veel mensen van zich afgestoten. Dat vind ik wel heel erg... Ik wil zo graag dat ze óók herinnerd wordt om de goeie dingen en niet alleen de nare..
maandag 27 juni 2016 08:20
En weet je, je hebt misschien dubbele gevoelens, omdat je haar zowel lief als lastig vond. Je hebt zowel goede als slechte herinneringen en misschien, als er tijd verstreken is, zullen de slechte herinneringen wat vervagen en de goede meer ruimte krijgen. Volgens mij ben jij een lieve zus geweest, die haar best heeft gedaan. Neem het jezelf niet kwalijk dat je er niet bij was toen ze stierf, wees blij dat je haar een kus hebt gegeven als afscheid. En heel veel sterkte, voor jou en je ouders, de komende tijd.
maandag 27 juni 2016 08:20
quote:Kanthari schreef op 27 juni 2016 @ 07:34:
[...]
Wat lief dat je dat vraagt. Ze kon wel humor hebben. En als kind was zij altijd wel mijn grote zus waar ik wel tegenop keek, zij durfde veel meer dan ik. En de vakanties vroeger in het buitenland waren leuk. We scheelden weinig in leeftijd en hadden dan echt elkaar.
Verder vind ik het heel moeilijk om nu mooie specifieke dingen te herinneren, ze moeten er zijn maar het komt nu maar niet op.. Er was teveel ellende de laatste (tientallen) jaren. Ze heeft veel mensen van zich afgestoten. Dat vind ik wel heel erg... Ik wil zo graag dat ze óók herinnerd wordt om de goeie dingen en niet alleen de nare..
Misschien is dat iets fat je bij de uitvaart zou kunnen zeggen? Kenmerkt misschien wel wie ze was? Als ze het psychisch ook heel zwaar heeft gehad, kon ze misschien niet anders dan mensen afstoten. Ook lichamelijke aftakeling is iets dat niet iedereen even goed kan handelen en accepteren.
En weet je, het credo 'over de doden niets dan goeds' is natuurlijk ook kul. Iedereen heeft zijn of haar onhebbelijkheden en fouten gemaakt die niet al te fraai zijn. Ook jij mag je zus herinneren om haar fijne, maar ook haar minder fijne kanten en episodes.
Het zou ook nog best kunnen dat ze meer mooie momenten met mensen had dan dat jij wist. Of dat, andersom, meer mensen dan je denkt mooie herinneringen hebben, naast alle moeizame tijden.
Hoe is het met je ouders?
[...]
Wat lief dat je dat vraagt. Ze kon wel humor hebben. En als kind was zij altijd wel mijn grote zus waar ik wel tegenop keek, zij durfde veel meer dan ik. En de vakanties vroeger in het buitenland waren leuk. We scheelden weinig in leeftijd en hadden dan echt elkaar.
Verder vind ik het heel moeilijk om nu mooie specifieke dingen te herinneren, ze moeten er zijn maar het komt nu maar niet op.. Er was teveel ellende de laatste (tientallen) jaren. Ze heeft veel mensen van zich afgestoten. Dat vind ik wel heel erg... Ik wil zo graag dat ze óók herinnerd wordt om de goeie dingen en niet alleen de nare..
Misschien is dat iets fat je bij de uitvaart zou kunnen zeggen? Kenmerkt misschien wel wie ze was? Als ze het psychisch ook heel zwaar heeft gehad, kon ze misschien niet anders dan mensen afstoten. Ook lichamelijke aftakeling is iets dat niet iedereen even goed kan handelen en accepteren.
En weet je, het credo 'over de doden niets dan goeds' is natuurlijk ook kul. Iedereen heeft zijn of haar onhebbelijkheden en fouten gemaakt die niet al te fraai zijn. Ook jij mag je zus herinneren om haar fijne, maar ook haar minder fijne kanten en episodes.
Het zou ook nog best kunnen dat ze meer mooie momenten met mensen had dan dat jij wist. Of dat, andersom, meer mensen dan je denkt mooie herinneringen hebben, naast alle moeizame tijden.
Hoe is het met je ouders?
maandag 27 juni 2016 08:49
quote:konijn82 schreef op 27 juni 2016 @ 08:20:
[...]
Misschien is dat iets fat je bij de uitvaart zou kunnen zeggen? Kenmerkt misschien wel wie ze was? Als ze het psychisch ook heel zwaar heeft gehad, kon ze misschien niet anders dan mensen afstoten. Ook lichamelijke aftakeling is iets dat niet iedereen even goed kan handelen en accepteren.
En weet je, het credo 'over de doden niets dan goeds' is natuurlijk ook kul. Iedereen heeft zijn of haar onhebbelijkheden en fouten gemaakt die niet al te fraai zijn. Ook jij mag je zus herinneren om haar fijne, maar ook haar minder fijne kanten en episodes.
Het zou ook nog best kunnen dat ze meer mooie momenten met mensen had dan dat jij wist. Of dat, andersom, meer mensen dan je denkt mooie herinneringen hebben, naast alle moeizame tijden.
Hoe is het met je ouders?
Ja dat is een goed idee om daar bij de uitvaart wat over te zeggen. Ik merk zo'n behoefte om iets "moois" over haar te zeggen naar anderen toe. Dat die kant er óók was.
En voor mezelf proberen toe te staan dat het ook niet erg is om haar te herinneren om haar minder fijne momenten ja.. Ik voel een hele rare behoefte om haar nu alleen maar te willen verdedigen...
Maar misschien zijn er toch meer mensen dan ik denk met mooie herinneringen.
Vind het allemaal gewoon zo pijnlijk nu, alles..
Mijn ouders hebben het er erg zwaar mee. Dat het lijden van haar nu gestopt is is wel een soort opluchting, maar alles wat er aan vooraf ging jarenlang hakt er enorm in. Zo verdrietig.
[...]
Misschien is dat iets fat je bij de uitvaart zou kunnen zeggen? Kenmerkt misschien wel wie ze was? Als ze het psychisch ook heel zwaar heeft gehad, kon ze misschien niet anders dan mensen afstoten. Ook lichamelijke aftakeling is iets dat niet iedereen even goed kan handelen en accepteren.
En weet je, het credo 'over de doden niets dan goeds' is natuurlijk ook kul. Iedereen heeft zijn of haar onhebbelijkheden en fouten gemaakt die niet al te fraai zijn. Ook jij mag je zus herinneren om haar fijne, maar ook haar minder fijne kanten en episodes.
Het zou ook nog best kunnen dat ze meer mooie momenten met mensen had dan dat jij wist. Of dat, andersom, meer mensen dan je denkt mooie herinneringen hebben, naast alle moeizame tijden.
Hoe is het met je ouders?
Ja dat is een goed idee om daar bij de uitvaart wat over te zeggen. Ik merk zo'n behoefte om iets "moois" over haar te zeggen naar anderen toe. Dat die kant er óók was.
En voor mezelf proberen toe te staan dat het ook niet erg is om haar te herinneren om haar minder fijne momenten ja.. Ik voel een hele rare behoefte om haar nu alleen maar te willen verdedigen...
Maar misschien zijn er toch meer mensen dan ik denk met mooie herinneringen.
Vind het allemaal gewoon zo pijnlijk nu, alles..
Mijn ouders hebben het er erg zwaar mee. Dat het lijden van haar nu gestopt is is wel een soort opluchting, maar alles wat er aan vooraf ging jarenlang hakt er enorm in. Zo verdrietig.
maandag 27 juni 2016 08:54
quote:Kanthari schreef op 27 juni 2016 @ 08:49:
[...]
Ja dat is een goed idee om daar bij de uitvaart wat over te zeggen. Ik merk zo'n behoefte om iets "moois" over haar te zeggen naar anderen toe. Dat die kant er óók was.
En voor mezelf proberen toe te staan dat het ook niet erg is om haar te herinneren om haar minder fijne momenten ja.. Ik voel een hele rare behoefte om haar nu alleen maar te willen verdedigen...
Maar misschien zijn er toch meer mensen dan ik denk met mooie herinneringen.
Vind het allemaal gewoon zo pijnlijk nu, alles..
Mijn ouders hebben het er erg zwaar mee. Dat het lijden van haar nu gestopt is is wel een soort opluchting, maar alles wat er aan vooraf ging jarenlang hakt er enorm in. Zo verdrietig.Niet zo gek, toch, dat je haar wilt verdedigen? Ze kan het zelf niet meer, dus doe jij dat, als liefhebbende zus (ondanks alles) Jij schrijft zo liefdevol over je zus dat ik oprecht geloof wat ik eerder schreef, dat je een goede en liefhebbende zus bent geweest voor haar. En ik hoop van harte dat je dat zelf ook kunt geloven, mettertijd.
[...]
Ja dat is een goed idee om daar bij de uitvaart wat over te zeggen. Ik merk zo'n behoefte om iets "moois" over haar te zeggen naar anderen toe. Dat die kant er óók was.
En voor mezelf proberen toe te staan dat het ook niet erg is om haar te herinneren om haar minder fijne momenten ja.. Ik voel een hele rare behoefte om haar nu alleen maar te willen verdedigen...
Maar misschien zijn er toch meer mensen dan ik denk met mooie herinneringen.
Vind het allemaal gewoon zo pijnlijk nu, alles..
Mijn ouders hebben het er erg zwaar mee. Dat het lijden van haar nu gestopt is is wel een soort opluchting, maar alles wat er aan vooraf ging jarenlang hakt er enorm in. Zo verdrietig.Niet zo gek, toch, dat je haar wilt verdedigen? Ze kan het zelf niet meer, dus doe jij dat, als liefhebbende zus (ondanks alles) Jij schrijft zo liefdevol over je zus dat ik oprecht geloof wat ik eerder schreef, dat je een goede en liefhebbende zus bent geweest voor haar. En ik hoop van harte dat je dat zelf ook kunt geloven, mettertijd.
maandag 27 juni 2016 09:13
maandag 27 juni 2016 09:27
quote:Kanthari schreef op 27 juni 2016 @ 09:21:
Dankjewel wat lief wat jullie schrijven
Komt enorm binnen. Kan nu alleen maar keihard huilen. Zometeen vertrek ik naar m'n ouders, dan gaan we de uitvaart regelen. Ik zie er wel tegenopEen uitvaart regelen is moeilijk, maar je kunt het. En gelukkig hoef je het niet alleen te doen. Hopelijk hebben je ouders en jij veel steun aan elkaar. Samen kunnen jullie op een rijtje zetten wat je zus gewild zou hebben of wat bij haar paste. Wat je ook doet, als je het vanuit liefde doet, is het altijd goed.
Dankjewel wat lief wat jullie schrijven
Komt enorm binnen. Kan nu alleen maar keihard huilen. Zometeen vertrek ik naar m'n ouders, dan gaan we de uitvaart regelen. Ik zie er wel tegenopEen uitvaart regelen is moeilijk, maar je kunt het. En gelukkig hoef je het niet alleen te doen. Hopelijk hebben je ouders en jij veel steun aan elkaar. Samen kunnen jullie op een rijtje zetten wat je zus gewild zou hebben of wat bij haar paste. Wat je ook doet, als je het vanuit liefde doet, is het altijd goed.
maandag 27 juni 2016 09:39
Gecondoleerd, wat verdrietig. Het regelen van een uitvaart is bizar hard werken (heb het net achter de rug), maar gek genoeg helpt dat. Je zit met je naasten in een bubbel en dat is, naast het waanzinnige verdriet, ook iets fijns. Je groeit nog meer naar elkaar toe en het voegt echt iets toe aan de relatie die je al met elkaar hebt.. Ik vond het een verdrietige, rare, maar ook heel mooie en waardevolle week. En ondanks het verdriet put ik daar toch uit. Ik hoop dat het bij jullie ook zo voelt. Je hebt die tijd samen echt nodig, al wil je het natuurlijk ergens helemaal niet. Het voelt achteraf echt als een week die je - en dat klinkt raar, ik weet het - niet had willen missen. Heel veel sterkte.
