Psyche
alle pijlers
Mijn zus is dood
maandag 27 juni 2016 00:55
Ik weet even niet waar ik het zoeken moet, ben zo verdrietig. Mijn zus is vandaag overleden. Ze had al jaren lichamelijke en psychische problemen en haar levensverwachting lag daardoor al niet heel erg hoog. Maar toch is het compleet onverwachts gebeurd, van de ene op de andere dag ging haar toestand achteruit en 24 uur later was ze dood. De band met haar is altijd ingewikkeld geweest, er waren veel problemen en ruzies, verdriet en zorgen, vooral mijn ouders hebben ontzettend veel te stellen gehad met haar. Ik heb haar vaak vervloekt maar had het ook enorm met haar te doen. Ze was toch mijn zus. En van vroeger heb ik ook fijne en goeie herinneringen aan haar.
Ze heeft nu rust, want eigenlijk wilde ze niet meer, haar lichaam was gewoon op. Ik hoop zo dat ze geen pijn heeft gehad. Ze denken van niet maar weten het niet zeker. Ik wil het wel graag geloven.
Ik voel me nogal in een waas, kan het nog niet echt geloven. Ze is maar 46 geworden. Voel me ZO kut.
Ze heeft nu rust, want eigenlijk wilde ze niet meer, haar lichaam was gewoon op. Ik hoop zo dat ze geen pijn heeft gehad. Ze denken van niet maar weten het niet zeker. Ik wil het wel graag geloven.
Ik voel me nogal in een waas, kan het nog niet echt geloven. Ze is maar 46 geworden. Voel me ZO kut.
dinsdag 28 juni 2016 19:58
quote:nlies schreef op 28 juni 2016 @ 14:45:
[...]
Wanneer is iets traumatisch?
Misschien ben ik intussen wel oud genoeg om te beseffen dat leven eindig is, dat er mensen zijn die echt niet meer kunnen of willen leven, en dat je dan als buitenstaander met lege handen staat, je kunt niets doen. Moet je willen dat iemand met heel veel pijn lichamelijk of geestelijk, blijft leven omdat jij geen afscheid durft te nemen? En ja ik weet dat dat verdomd moeilijk is
Het hing niet af van de keuze van to of haar zus wel of niet zou overlijden.
De zin vond ik erg ongepast en hoop dat je dit nooit tegen mensen gaat zeggen die sterfgevallen meemaken zoals ik noemde.
Wat mij betreft een van de rottigste opmerkingen die je als nabestaande in ontvangt mag nemen.
[...]
Wanneer is iets traumatisch?
Misschien ben ik intussen wel oud genoeg om te beseffen dat leven eindig is, dat er mensen zijn die echt niet meer kunnen of willen leven, en dat je dan als buitenstaander met lege handen staat, je kunt niets doen. Moet je willen dat iemand met heel veel pijn lichamelijk of geestelijk, blijft leven omdat jij geen afscheid durft te nemen? En ja ik weet dat dat verdomd moeilijk is
Het hing niet af van de keuze van to of haar zus wel of niet zou overlijden.
De zin vond ik erg ongepast en hoop dat je dit nooit tegen mensen gaat zeggen die sterfgevallen meemaken zoals ik noemde.
Wat mij betreft een van de rottigste opmerkingen die je als nabestaande in ontvangt mag nemen.
dinsdag 28 juni 2016 20:16
Gecondoleerd TO.
Je zou je verhaal ook kunnen opnemen en dat laten afspelen (of laten afspelen als je op het moment zelf niet uit je woorden kunt komen). Mijn ervaring is dat je inderdaad een soort oerkracht krijgt. En ook dat het helemaal niet erg is als je moet huilen. Dat begrijpt iedereen.
Misschien kun je een mantra voor jezelf bedenken voor als dat schuldgevoel weer de kop op steekt. Bijvoorbeeld: Het leven van zus was haar leven, daar had ik geen invloed op... (of zoiets).
Sterkte!
Je zou je verhaal ook kunnen opnemen en dat laten afspelen (of laten afspelen als je op het moment zelf niet uit je woorden kunt komen). Mijn ervaring is dat je inderdaad een soort oerkracht krijgt. En ook dat het helemaal niet erg is als je moet huilen. Dat begrijpt iedereen.
Misschien kun je een mantra voor jezelf bedenken voor als dat schuldgevoel weer de kop op steekt. Bijvoorbeeld: Het leven van zus was haar leven, daar had ik geen invloed op... (of zoiets).
Sterkte!
dinsdag 28 juni 2016 21:20
quote:nlies schreef op 28 juni 2016 @ 14:45:
[...]
Wanneer is iets traumatisch?
Misschien ben ik intussen wel oud genoeg om te beseffen dat leven eindig is, dat er mensen zijn die echt niet meer kunnen of willen leven, en dat je dan als buitenstaander met lege handen staat, je kunt niets doen. Moet je willen dat iemand met heel veel pijn lichamelijk of geestelijk, blijft leven omdat jij geen afscheid durft te nemen? En ja ik weet dat dat verdomd moeilijk isMisschien heeft dat wel geen reet met levenservaring of leeftijd te maken. Dacht je niet dat mensen als TO of - laat ik het bij mezelf houden - ik toen m'n moeder zich verdronk in een slootje al genoeg worstelen met dergelijk schuldgevoel zonder dat anderen ze komen vertellen dat het eigenlijk egoistisch is om zo te denken? Ik dacht in theorie ook het prima te kunnen hebben en begrijpen als zo iemand eruit stapte of in het geval van TO uiteindelijk bezweek aan haar problematiek. En toen was het mijn moeder en vond ik eigenlijk dat ze het verdomme voor ons nog wel even had kunnen volhouden. Niet zo rationeel nee, gek he, bij verse rouw? Dat begrip komt later heus wel, als iemand net koud iemand heeft verloren, hoef je echt niet per se te komen vertellen dat ze maar moet begrijpen dat het zo beter is en dat houden van ook loslaten is. Hou toch op.
[...]
Wanneer is iets traumatisch?
Misschien ben ik intussen wel oud genoeg om te beseffen dat leven eindig is, dat er mensen zijn die echt niet meer kunnen of willen leven, en dat je dan als buitenstaander met lege handen staat, je kunt niets doen. Moet je willen dat iemand met heel veel pijn lichamelijk of geestelijk, blijft leven omdat jij geen afscheid durft te nemen? En ja ik weet dat dat verdomd moeilijk isMisschien heeft dat wel geen reet met levenservaring of leeftijd te maken. Dacht je niet dat mensen als TO of - laat ik het bij mezelf houden - ik toen m'n moeder zich verdronk in een slootje al genoeg worstelen met dergelijk schuldgevoel zonder dat anderen ze komen vertellen dat het eigenlijk egoistisch is om zo te denken? Ik dacht in theorie ook het prima te kunnen hebben en begrijpen als zo iemand eruit stapte of in het geval van TO uiteindelijk bezweek aan haar problematiek. En toen was het mijn moeder en vond ik eigenlijk dat ze het verdomme voor ons nog wel even had kunnen volhouden. Niet zo rationeel nee, gek he, bij verse rouw? Dat begrip komt later heus wel, als iemand net koud iemand heeft verloren, hoef je echt niet per se te komen vertellen dat ze maar moet begrijpen dat het zo beter is en dat houden van ook loslaten is. Hou toch op.
woensdag 29 juni 2016 00:17
Ik wil zo graag reageren op iedereen die op mijn post reageerde, maar het lukt even niet, zit te vol en zoveel moeten regelen. Ik kan niet zo goed denken momenteel. Maar ik wil wel even zeggen dat er zoveel helpende en steunende reacties tussen zitten!!!
Blij met dit topic, ik neem echt wat dingen mee naar de uitvaart donderdag. Het verhaal opnemen, verdriet mogen tonen, niet rationeel hoeven zijn..
Het kan maar 1 keer, het hoeft niet perfect maar er is ook geen herkansing. Ik ben doodop maar slapen doe ik volgende week wel. Een mantra voor als schuldgevoel te erg wordt moet ik ook proberen.
Blij met dit topic, ik neem echt wat dingen mee naar de uitvaart donderdag. Het verhaal opnemen, verdriet mogen tonen, niet rationeel hoeven zijn..
Het kan maar 1 keer, het hoeft niet perfect maar er is ook geen herkansing. Ik ben doodop maar slapen doe ik volgende week wel. Een mantra voor als schuldgevoel te erg wordt moet ik ook proberen.
woensdag 29 juni 2016 00:46
quote:spuit_111 schreef op 28 juni 2016 @ 21:20:
[...]
Misschien heeft dat wel geen reet met levenservaring of leeftijd te maken. Dacht je niet dat mensen als TO of - laat ik het bij mezelf houden - ik toen m'n moeder zich verdronk in een slootje al genoeg worstelen met dergelijk schuldgevoel zonder dat anderen ze komen vertellen dat het eigenlijk egoistisch is om zo te denken? Ik dacht in theorie ook het prima te kunnen hebben en begrijpen als zo iemand eruit stapte of in het geval van TO uiteindelijk bezweek aan haar problematiek. En toen was het mijn moeder en vond ik eigenlijk dat ze het verdomme voor ons nog wel even had kunnen volhouden. Niet zo rationeel nee, gek he, bij verse rouw? Dat begrip komt later heus wel, als iemand net koud iemand heeft verloren, hoef je echt niet per se te komen vertellen dat ze maar moet begrijpen dat het zo beter is en dat houden van ook loslaten is. Hou toch op.Sorry, dat is niet niks wat jij mee hebt gemaakt, en dan kan ik me voorstellen dat wat ik schreef hard overkomt. Was echt niet mijn bedoeling. Ik weet niet precies meer wat ik heb gezegd, wel dat ik begrijp dat ze boos is op haar zus. Maar dat heb je weer met schrijven op een afstand, je zegt dingen anders dan je ze bedoelt, of ze worden anders gelezen. Nogmaals excuus, het was niet de bedoeling iemand te kwetsen
[...]
Misschien heeft dat wel geen reet met levenservaring of leeftijd te maken. Dacht je niet dat mensen als TO of - laat ik het bij mezelf houden - ik toen m'n moeder zich verdronk in een slootje al genoeg worstelen met dergelijk schuldgevoel zonder dat anderen ze komen vertellen dat het eigenlijk egoistisch is om zo te denken? Ik dacht in theorie ook het prima te kunnen hebben en begrijpen als zo iemand eruit stapte of in het geval van TO uiteindelijk bezweek aan haar problematiek. En toen was het mijn moeder en vond ik eigenlijk dat ze het verdomme voor ons nog wel even had kunnen volhouden. Niet zo rationeel nee, gek he, bij verse rouw? Dat begrip komt later heus wel, als iemand net koud iemand heeft verloren, hoef je echt niet per se te komen vertellen dat ze maar moet begrijpen dat het zo beter is en dat houden van ook loslaten is. Hou toch op.Sorry, dat is niet niks wat jij mee hebt gemaakt, en dan kan ik me voorstellen dat wat ik schreef hard overkomt. Was echt niet mijn bedoeling. Ik weet niet precies meer wat ik heb gezegd, wel dat ik begrijp dat ze boos is op haar zus. Maar dat heb je weer met schrijven op een afstand, je zegt dingen anders dan je ze bedoelt, of ze worden anders gelezen. Nogmaals excuus, het was niet de bedoeling iemand te kwetsen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 29 juni 2016 00:58
quote:Kanthari schreef op 27 juni 2016 @ 01:10:
Dankjewel.. Ik hoop vooral dat ze op het moment geen angst of pijn heeft gevoeld. Er was niemand bij haar op dat moment, we waren net even weg. Dat vind ik zo erg..Gecondoleerd wat erg. Wij hebben heel de tijd bij mijn opa gezeten die op sterven lag. Toen wij even weggeroepen werden door de arts om dingen te bespreken is hij overleden. Die arts zei toen dat sommige mensen graag alleen wilde sterven. Ik hoop dat jou dat veel troost kan geven en een beetje gerust stelt. Heel veel sterkte.
Dankjewel.. Ik hoop vooral dat ze op het moment geen angst of pijn heeft gevoeld. Er was niemand bij haar op dat moment, we waren net even weg. Dat vind ik zo erg..Gecondoleerd wat erg. Wij hebben heel de tijd bij mijn opa gezeten die op sterven lag. Toen wij even weggeroepen werden door de arts om dingen te bespreken is hij overleden. Die arts zei toen dat sommige mensen graag alleen wilde sterven. Ik hoop dat jou dat veel troost kan geven en een beetje gerust stelt. Heel veel sterkte.
woensdag 29 juni 2016 14:13
Ik snap @nlies wel. Op mij komt het niet zo hard over als op sommige anderen blijkbaar.
@TO, je zegt dat het niet perfect hoeft, maar dat je ook geen herkansing krijgt. Dat doet me denken aan een begrafenis waar ik was, waar een kleindochter van de overledene wilde zingen. Ze zong, halverwege brak ze, maar dat was echt helemaal niet erg. Iedereen had zoveel respect voor haar dat ze dat lied wilde zingen. Er zat zoveel liefde in. Volgens mij heeft ze alle aanwezigen geraakt daarmee. Niemand die er over na zal denken dat ze het lied goed had moeten zingen en dat ze het nu verpest had.
@TO, je zegt dat het niet perfect hoeft, maar dat je ook geen herkansing krijgt. Dat doet me denken aan een begrafenis waar ik was, waar een kleindochter van de overledene wilde zingen. Ze zong, halverwege brak ze, maar dat was echt helemaal niet erg. Iedereen had zoveel respect voor haar dat ze dat lied wilde zingen. Er zat zoveel liefde in. Volgens mij heeft ze alle aanwezigen geraakt daarmee. Niemand die er over na zal denken dat ze het lied goed had moeten zingen en dat ze het nu verpest had.
woensdag 29 juni 2016 16:33
quote:nlies schreef op 29 juni 2016 @ 00:46:
[...]
Sorry, dat is niet niks wat jij mee hebt gemaakt, en dan kan ik me voorstellen dat wat ik schreef hard overkomt. Was echt niet mijn bedoeling. Ik weet niet precies meer wat ik heb gezegd, wel dat ik begrijp dat ze boos is op haar zus. Maar dat heb je weer met schrijven op een afstand, je zegt dingen anders dan je ze bedoelt, of ze worden anders gelezen. Nogmaals excuus, het was niet de bedoeling iemand te kwetsen
Lief, dank je wel. Het ging me meer om het 'houden van is ook loslaten'. Kijk, in theorie heb je daar natuurlijk gelijk in. Maar als je iemand die heel dicht bij je staat kwijt raakt is het zeker in het begin heel erg moeilijk dat zo te zien. Zeker als er psychische oorzaken aan ten grondslag liggen, want dan blijf vaak tóch hopen dat er nog iets aan te doen is. Veel meer dan bij bv kanker, stom genoeg, maar het is dan ook helemaal niet rationeel. Ik hoorde dat 'houden van etc' vlak na mn moeders dood heel regelmatig en vond dat vervelend, alsof m'n verdriet er ook nog eens niet mocht zijn. Maar goed, het gaat verder om Kanthari, wilde alleen nog even reageren omdat ik je excuses heel aardig vond.
Heel veel succes morgen, TO. Je kan het helemaal niet fout doen, het is de crematie van je zus, geen powerpoint presentatie op werk. Mij hielp het ook nog om kalmerende pilletjes bij me te hebben. Die heb ik uiteindelijk niet gebruikt, maar het idee dat het kon, scheelde al een stuk. Hopelijk kunnen jullie op een mooie manier afscheid nemen.
[...]
Sorry, dat is niet niks wat jij mee hebt gemaakt, en dan kan ik me voorstellen dat wat ik schreef hard overkomt. Was echt niet mijn bedoeling. Ik weet niet precies meer wat ik heb gezegd, wel dat ik begrijp dat ze boos is op haar zus. Maar dat heb je weer met schrijven op een afstand, je zegt dingen anders dan je ze bedoelt, of ze worden anders gelezen. Nogmaals excuus, het was niet de bedoeling iemand te kwetsen
Lief, dank je wel. Het ging me meer om het 'houden van is ook loslaten'. Kijk, in theorie heb je daar natuurlijk gelijk in. Maar als je iemand die heel dicht bij je staat kwijt raakt is het zeker in het begin heel erg moeilijk dat zo te zien. Zeker als er psychische oorzaken aan ten grondslag liggen, want dan blijf vaak tóch hopen dat er nog iets aan te doen is. Veel meer dan bij bv kanker, stom genoeg, maar het is dan ook helemaal niet rationeel. Ik hoorde dat 'houden van etc' vlak na mn moeders dood heel regelmatig en vond dat vervelend, alsof m'n verdriet er ook nog eens niet mocht zijn. Maar goed, het gaat verder om Kanthari, wilde alleen nog even reageren omdat ik je excuses heel aardig vond.
Heel veel succes morgen, TO. Je kan het helemaal niet fout doen, het is de crematie van je zus, geen powerpoint presentatie op werk. Mij hielp het ook nog om kalmerende pilletjes bij me te hebben. Die heb ik uiteindelijk niet gebruikt, maar het idee dat het kon, scheelde al een stuk. Hopelijk kunnen jullie op een mooie manier afscheid nemen.
woensdag 29 juni 2016 16:39
quote:spuit_111 schreef op 29 juni 2016 @ 16:33:
[...]
Lief, dank je wel. Het ging me meer om het 'houden van is ook loslaten'. Kijk, in theorie heb je daar natuurlijk gelijk in. Maar als je iemand die heel dicht bij je staat kwijt raakt is het zeker in het begin heel erg moeilijk dat zo te zien. Zeker als er psychische oorzaken aan ten grondslag liggen, want dan blijf vaak tóch hopen dat er nog iets aan te doen is. Veel meer dan bij bv kanker, stom genoeg, maar het is dan ook helemaal niet rationeel. Ik hoorde dat 'houden van etc' vlak na mn moeders dood heel regelmatig en vond dat vervelend, alsof m'n verdriet er ook nog eens niet mocht zijn. Maar goed, het gaat verder om Kanthari, wilde alleen nog even reageren omdat ik je excuses heel aardig vond.
Heel veel succes morgen, TO. Je kan het helemaal niet fout doen, het is de crematie van je zus, geen powerpoint presentatie op werk. Mij hielp het ook nog om kalmerende pilletjes bij me te hebben. Die heb ik uiteindelijk niet gebruikt, maar het idee dat het kon, scheelde al een stuk. Hopelijk kunnen jullie op een mooie manier afscheid nemen.Ja stomme dingen hoor je soms in die dagen. Ik weet nog dat er aan mij gevraagd werd hoe oud mijn vader was, toen hij net was overleden, Stomme vraag, maakte niks uit hoe oud, het was mijn vader.(En dat zal ik dus nooit vragen) Bij mijn moeder, ruim 30 jaar later en behoorlijk dement keek ik er toch wel wat anders naar. Een mens leert toch wat bij in zijn leven, over wat wel of niet te zeggen. En zoals je zei, dit topic is verder voor Kanthari, die ik veel sterkte wens voor morgen en zo lang als nodig is
[...]
Lief, dank je wel. Het ging me meer om het 'houden van is ook loslaten'. Kijk, in theorie heb je daar natuurlijk gelijk in. Maar als je iemand die heel dicht bij je staat kwijt raakt is het zeker in het begin heel erg moeilijk dat zo te zien. Zeker als er psychische oorzaken aan ten grondslag liggen, want dan blijf vaak tóch hopen dat er nog iets aan te doen is. Veel meer dan bij bv kanker, stom genoeg, maar het is dan ook helemaal niet rationeel. Ik hoorde dat 'houden van etc' vlak na mn moeders dood heel regelmatig en vond dat vervelend, alsof m'n verdriet er ook nog eens niet mocht zijn. Maar goed, het gaat verder om Kanthari, wilde alleen nog even reageren omdat ik je excuses heel aardig vond.
Heel veel succes morgen, TO. Je kan het helemaal niet fout doen, het is de crematie van je zus, geen powerpoint presentatie op werk. Mij hielp het ook nog om kalmerende pilletjes bij me te hebben. Die heb ik uiteindelijk niet gebruikt, maar het idee dat het kon, scheelde al een stuk. Hopelijk kunnen jullie op een mooie manier afscheid nemen.Ja stomme dingen hoor je soms in die dagen. Ik weet nog dat er aan mij gevraagd werd hoe oud mijn vader was, toen hij net was overleden, Stomme vraag, maakte niks uit hoe oud, het was mijn vader.(En dat zal ik dus nooit vragen) Bij mijn moeder, ruim 30 jaar later en behoorlijk dement keek ik er toch wel wat anders naar. Een mens leert toch wat bij in zijn leven, over wat wel of niet te zeggen. En zoals je zei, dit topic is verder voor Kanthari, die ik veel sterkte wens voor morgen en zo lang als nodig is
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 1 juli 2016 03:04
Het was een hele mooie uitvaart. Ik heb een toespraak gehouden, het ging goed. Ik werd een paar keer heel emotioneel maar dan haalde ik heel diep adem, en dan ging het weer. Ik ben zo blij dat ik mooie kanten van haar heb kunnen belichten. En we hebben foto's van haar laten zien, op het projectiescherm. Zodat iedereen zag dat ze vroeger straalde en een leuke mooie meid was met dromen. Die een kloteziekte kreeg die haar uiteindelijk nekte.
Ik heb geprobeerd het allemaal heel bewust mee te maken, ik heb haar nog een lief briefje meegegeven in haar kist, haar over haar haar gestreken. Haar lievelingsknuffel dichter tegen haar aangelegd omdat ze zo koud was. Helpen de kist te sluiten, haar de rouwauto in geduwd. Na afloop van de dienst, net voor de deuren van de oven, nog even mijn hoofd op de kist gelegd en wat laatste dingen gezegd. En toen ging ze. Ik wilde het intens in me opnemen om het nooit meer kwijt te raken. Haar nooit te vergeten, hoe ingewikkeld en gecompliceerd alles ook was tussen ons. Het was wel m'n zussie en die ben ik nu kwijt..
Nu ben ik weer thuis, alle indrukken verwerken. Voel me afschuwelijk verdrietig.. Al die dubbele gevoelens..
Ik heb geprobeerd het allemaal heel bewust mee te maken, ik heb haar nog een lief briefje meegegeven in haar kist, haar over haar haar gestreken. Haar lievelingsknuffel dichter tegen haar aangelegd omdat ze zo koud was. Helpen de kist te sluiten, haar de rouwauto in geduwd. Na afloop van de dienst, net voor de deuren van de oven, nog even mijn hoofd op de kist gelegd en wat laatste dingen gezegd. En toen ging ze. Ik wilde het intens in me opnemen om het nooit meer kwijt te raken. Haar nooit te vergeten, hoe ingewikkeld en gecompliceerd alles ook was tussen ons. Het was wel m'n zussie en die ben ik nu kwijt..
Nu ben ik weer thuis, alle indrukken verwerken. Voel me afschuwelijk verdrietig.. Al die dubbele gevoelens..
vrijdag 1 juli 2016 10:35
Ja het was mooi. Echt veel mooier dan ik had durven hopen. Veel lieve mensen die gekomen waren, ook die haar helemaal niet persoonlijk gekend hadden maar voor ons kwamen. Als ik iéts ook heb ervaren deze week is dat ELKE blijk van betrokkenheid zó fijn is!! Hoe klein ook.
Ik heb dit forum gisteren kort voor de crematie nog even doorgelezen, hielp me erg, bedankt voor de lieve woorden en gedeelde ervaringen en goeie adviezen. Ik heb niet op iedereen kunnen reageren maar alles stuk voor stuk met aandacht gelezen. voor iedereen die ook met verlies en rouw te maken heeft/had. Wat kan het fucking pijn doen zeg.
Nu voel ik me vooral leeg en kapotmaken. En bang voor wat ik nog ga voelen komende tijd.. Er moeten ook nog dingen afgehandeld worden, zoals haar woning in de zorginstelling ontruimd...
Ik heb dit forum gisteren kort voor de crematie nog even doorgelezen, hielp me erg, bedankt voor de lieve woorden en gedeelde ervaringen en goeie adviezen. Ik heb niet op iedereen kunnen reageren maar alles stuk voor stuk met aandacht gelezen. voor iedereen die ook met verlies en rouw te maken heeft/had. Wat kan het fucking pijn doen zeg.
Nu voel ik me vooral leeg en kapotmaken. En bang voor wat ik nog ga voelen komende tijd.. Er moeten ook nog dingen afgehandeld worden, zoals haar woning in de zorginstelling ontruimd...
vrijdag 1 juli 2016 10:39
JE HEBT HET TOP GEDAAN!! Fijn om te lezen en het klinkt echt alsof je er 'alles uit gehaald' hebt. Dat bedoel ik niet zo raar als het er staat, bedoel ermee dat je hier later op kan terugkijken en waarschijnlijk het gevoel erbij gaat hebben dat je er alles aan gedaan hebt en goed afscheid genomen hebt. Sterkte de komende periode met de verwerking...
vrijdag 1 juli 2016 10:52
quote:padme84 schreef op 01 juli 2016 @ 10:39:
JE HEBT HET TOP GEDAAN!! Fijn om te lezen en het klinkt echt alsof je er 'alles uit gehaald' hebt. Dat bedoel ik niet zo raar als het er staat, bedoel ermee dat je hier later op kan terugkijken en waarschijnlijk het gevoel erbij gaat hebben dat je er alles aan gedaan hebt en goed afscheid genomen hebt. Sterkte de komende periode met de verwerking...
Wat lief dankjewel
Zo voelt het wel ja, alsof ik 'alles er uit gehaald' heb.
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.
JE HEBT HET TOP GEDAAN!! Fijn om te lezen en het klinkt echt alsof je er 'alles uit gehaald' hebt. Dat bedoel ik niet zo raar als het er staat, bedoel ermee dat je hier later op kan terugkijken en waarschijnlijk het gevoel erbij gaat hebben dat je er alles aan gedaan hebt en goed afscheid genomen hebt. Sterkte de komende periode met de verwerking...
Wat lief dankjewel
Zo voelt het wel ja, alsof ik 'alles er uit gehaald' heb.
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.
vrijdag 1 juli 2016 10:59
quote:Kanthari schreef op 01 juli 2016 @ 10:52:
[...]
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.Ja, dat kost tijd. Maar dat komt vanzelf...
[...]
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.Ja, dat kost tijd. Maar dat komt vanzelf...
vrijdag 1 juli 2016 11:41
quote:Kanthari schreef op 01 juli 2016 @ 10:52:
[...]
Wat lief dankjewel
Zo voelt het wel ja, alsof ik 'alles er uit gehaald' heb.
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.
Echt heel knap gedaan.
Als ik je een tip mag geven: wees niet bang om (professionele) hulp in t schakelen voor je verwerkingsproces. Rouw is sowieso pittig, met alle gevoelens die er voor jou bijkomen kan het extra zwaar zijn. Bij mij zat eigenlijk precies hetzelfde beeld in de weg, ik heb daar een psycholoog voor opgezocht. Inmiddels is het beeld van haar aftakeling veel minder sterk en herinner ik me ook weer de mooie dingen van daarvoor. Dat is nog steeds heel verdrietig, maar doet wel meer recht aan wie ze is geweest.
[...]
Wat lief dankjewel
Zo voelt het wel ja, alsof ik 'alles er uit gehaald' heb.
Nu moet ik zien te dealen met het verdriet en de boosheid en het knagende schuldgevoel dat ik haar niet heb kunnen "redden" (uiteraard). En vooral het beeld van haar lijdensweg fysiek en mentaal laatste periode van haar leven. Voelt nu alsof dat nooit meer weg gaat en altijd onverdraaglijk blijft..
Maar dat moet ik natuurlijk tijd geven.
Echt heel knap gedaan.
Als ik je een tip mag geven: wees niet bang om (professionele) hulp in t schakelen voor je verwerkingsproces. Rouw is sowieso pittig, met alle gevoelens die er voor jou bijkomen kan het extra zwaar zijn. Bij mij zat eigenlijk precies hetzelfde beeld in de weg, ik heb daar een psycholoog voor opgezocht. Inmiddels is het beeld van haar aftakeling veel minder sterk en herinner ik me ook weer de mooie dingen van daarvoor. Dat is nog steeds heel verdrietig, maar doet wel meer recht aan wie ze is geweest.
vrijdag 1 juli 2016 12:40
quote:spuit_111 schreef op 01 juli 2016 @ 11:41:
[...]
Echt heel knap gedaan.
Als ik je een tip mag geven: wees niet bang om (professionele) hulp in t schakelen voor je verwerkingsproces. Rouw is sowieso pittig, met alle gevoelens die er voor jou bijkomen kan het extra zwaar zijn. Bij mij zat eigenlijk precies hetzelfde beeld in de weg, ik heb daar een psycholoog voor opgezocht. Inmiddels is het beeld van haar aftakeling veel minder sterk en herinner ik me ook weer de mooie dingen van daarvoor. Dat is nog steeds heel verdrietig, maar doet wel meer recht aan wie ze is geweest.
Dankjewel..
Dat beeld van haar aftakeling vind ik nu nog zo onverdraaglijk. Heb ook wel het gevoel ja dat ik daar misschien straks nog wel wat hulp bij kan gebruiken. Ik heb de neiging het zo snel mogelijk weg te drukken, al die tijd al. Zo afschuwelijk vond ik het, vooral de laatste 2 jaar. We konden niets doen. Ik kon er soms bijna niet naar kijken (en voel(de) me daar dan weer superschuldig over..)
Maar nu ze overleden is voelen die beelden bijna nog onverdraaglijker. Terwijl aan haar lijden nu juist een eind gekomen.
Ik verwacht denk ik teveel dat me dat direct rust moet geven... Dat is op zich ook wel zo natuurlijk, want haar pijn en depressie zijn over en daar ben ik blij om voor haar.
Maar ik heb nu, "the day after" nog maar, direct groooote behoefte mijn dag helemaal vol te plannen met afleiding. Alsof er continue paniek op de loer ligt waar ik hard voor weg moet rennen. Pff wat is dit moeilijk..
Heel fijn iig voor je dat het jou geholpen heeft, dat het beeld van haar aftakeling nu veel minder sterk aanwezig is en je je ook weer mooie dingen van haar kunt herinneren. En fijn dat je het deelt, want ik ben zo bang dat het nooit overgaat en dit geeft wel hoop.
Veel sterkte ook nog
[...]
Echt heel knap gedaan.
Als ik je een tip mag geven: wees niet bang om (professionele) hulp in t schakelen voor je verwerkingsproces. Rouw is sowieso pittig, met alle gevoelens die er voor jou bijkomen kan het extra zwaar zijn. Bij mij zat eigenlijk precies hetzelfde beeld in de weg, ik heb daar een psycholoog voor opgezocht. Inmiddels is het beeld van haar aftakeling veel minder sterk en herinner ik me ook weer de mooie dingen van daarvoor. Dat is nog steeds heel verdrietig, maar doet wel meer recht aan wie ze is geweest.
Dankjewel..
Dat beeld van haar aftakeling vind ik nu nog zo onverdraaglijk. Heb ook wel het gevoel ja dat ik daar misschien straks nog wel wat hulp bij kan gebruiken. Ik heb de neiging het zo snel mogelijk weg te drukken, al die tijd al. Zo afschuwelijk vond ik het, vooral de laatste 2 jaar. We konden niets doen. Ik kon er soms bijna niet naar kijken (en voel(de) me daar dan weer superschuldig over..)
Maar nu ze overleden is voelen die beelden bijna nog onverdraaglijker. Terwijl aan haar lijden nu juist een eind gekomen.
Ik verwacht denk ik teveel dat me dat direct rust moet geven... Dat is op zich ook wel zo natuurlijk, want haar pijn en depressie zijn over en daar ben ik blij om voor haar.
Maar ik heb nu, "the day after" nog maar, direct groooote behoefte mijn dag helemaal vol te plannen met afleiding. Alsof er continue paniek op de loer ligt waar ik hard voor weg moet rennen. Pff wat is dit moeilijk..
Heel fijn iig voor je dat het jou geholpen heeft, dat het beeld van haar aftakeling nu veel minder sterk aanwezig is en je je ook weer mooie dingen van haar kunt herinneren. En fijn dat je het deelt, want ik ben zo bang dat het nooit overgaat en dit geeft wel hoop.
Veel sterkte ook nog
vrijdag 1 juli 2016 13:27
quote:Kanthari schreef op 01 juli 2016 @ 12:40:
[...]
Dankjewel..
Dat beeld van haar aftakeling vind ik nu nog zo onverdraaglijk. Heb ook wel het gevoel ja dat ik daar misschien straks nog wel wat hulp bij kan gebruiken. Ik heb de neiging het zo snel mogelijk weg te drukken, al die tijd al. Zo afschuwelijk vond ik het, vooral de laatste 2 jaar. We konden niets doen. Ik kon er soms bijna niet naar kijken (en voel(de) me daar dan weer superschuldig over..)
Maar nu ze overleden is voelen die beelden bijna nog onverdraaglijker. Terwijl aan haar lijden nu juist een eind gekomen.
Ik verwacht denk ik teveel dat me dat direct rust moet geven... Dat is op zich ook wel zo natuurlijk, want haar pijn en depressie zijn over en daar ben ik blij om voor haar.
Maar ik heb nu, "the day after" nog maar, direct groooote behoefte mijn dag helemaal vol te plannen met afleiding. Alsof er continue paniek op de loer ligt waar ik hard voor weg moet rennen. Pff wat is dit moeilijk..
Heel fijn iig voor je dat het jou geholpen heeft, dat het beeld van haar aftakeling nu veel minder sterk aanwezig is en je je ook weer mooie dingen van haar kunt herinneren. En fijn dat je het deelt, want ik ben zo bang dat het nooit overgaat en dit geeft wel hoop.
Veel sterkte ook nog
Lief dat je zelfs nog ruimte hebt om aan anderen, zoals nu mij, te denken. Vind ik knap na de week die je hebt gehad. Misschien heb je wat aan de fouten die ik heb gemaakt, want ben direct na mijn moeders begrafenis ook enorm druk alles vol gaan plannen om er allemaal maar niet aan te hoeven denken. Na een maand of 4 kwam ik alsnog helemaal thuis te zitten omdat ik heel erge paniekaanvallen kreeg. Inmiddels weet ik dat het verdriet is dat eruit moest. Dat hoeft jou natuurlijk niet te gebeuren, niet iedereen is hetzelfde, vind het al knap dat je ervan bewust bent dat je wegvlucht. Maar blijf daar in ieder geval op letten.
Ter "geruststelling": ik herken je schuldgevoel heel erg, kon de laatste jaren toen ze zo ziek was ook amper naar m'n moeder kijken en voelde en voel me daar nog steeds wel schuldig over. Maar ik moest mezelf beschermen en dat moest jij ook, je zus had er niks aan gehad als jij er ook aan onderdoor was gegaan.
Als de beelden naar blijven, zou je eens kunnen kijken naar EMDR-therapie. Dat is oorspronkelijk bedoeld voor mensen met PTSS-achtige trauma's, maar wordt inmiddels breder ingezet. Ik heb een aantal sessies gehad om precies van die nare beelden van de laatste jaren af te komen. Dat heeft mij erg geholpen met het ruimte maken voor de oudere, fijne herinneringen. Maar dat is meer iets om in je achterhoofd te houden en hopelijk een beetje een geruststelling voor nu: mocht het niet vanzelf overgaan met de tijd, dan zijn er altijd nog manieren om er iets aan te doen.
Veel sterkte. Volgens mij doe je het hartstikke goed.
[...]
Dankjewel..
Dat beeld van haar aftakeling vind ik nu nog zo onverdraaglijk. Heb ook wel het gevoel ja dat ik daar misschien straks nog wel wat hulp bij kan gebruiken. Ik heb de neiging het zo snel mogelijk weg te drukken, al die tijd al. Zo afschuwelijk vond ik het, vooral de laatste 2 jaar. We konden niets doen. Ik kon er soms bijna niet naar kijken (en voel(de) me daar dan weer superschuldig over..)
Maar nu ze overleden is voelen die beelden bijna nog onverdraaglijker. Terwijl aan haar lijden nu juist een eind gekomen.
Ik verwacht denk ik teveel dat me dat direct rust moet geven... Dat is op zich ook wel zo natuurlijk, want haar pijn en depressie zijn over en daar ben ik blij om voor haar.
Maar ik heb nu, "the day after" nog maar, direct groooote behoefte mijn dag helemaal vol te plannen met afleiding. Alsof er continue paniek op de loer ligt waar ik hard voor weg moet rennen. Pff wat is dit moeilijk..
Heel fijn iig voor je dat het jou geholpen heeft, dat het beeld van haar aftakeling nu veel minder sterk aanwezig is en je je ook weer mooie dingen van haar kunt herinneren. En fijn dat je het deelt, want ik ben zo bang dat het nooit overgaat en dit geeft wel hoop.
Veel sterkte ook nog
Lief dat je zelfs nog ruimte hebt om aan anderen, zoals nu mij, te denken. Vind ik knap na de week die je hebt gehad. Misschien heb je wat aan de fouten die ik heb gemaakt, want ben direct na mijn moeders begrafenis ook enorm druk alles vol gaan plannen om er allemaal maar niet aan te hoeven denken. Na een maand of 4 kwam ik alsnog helemaal thuis te zitten omdat ik heel erge paniekaanvallen kreeg. Inmiddels weet ik dat het verdriet is dat eruit moest. Dat hoeft jou natuurlijk niet te gebeuren, niet iedereen is hetzelfde, vind het al knap dat je ervan bewust bent dat je wegvlucht. Maar blijf daar in ieder geval op letten.
Ter "geruststelling": ik herken je schuldgevoel heel erg, kon de laatste jaren toen ze zo ziek was ook amper naar m'n moeder kijken en voelde en voel me daar nog steeds wel schuldig over. Maar ik moest mezelf beschermen en dat moest jij ook, je zus had er niks aan gehad als jij er ook aan onderdoor was gegaan.
Als de beelden naar blijven, zou je eens kunnen kijken naar EMDR-therapie. Dat is oorspronkelijk bedoeld voor mensen met PTSS-achtige trauma's, maar wordt inmiddels breder ingezet. Ik heb een aantal sessies gehad om precies van die nare beelden van de laatste jaren af te komen. Dat heeft mij erg geholpen met het ruimte maken voor de oudere, fijne herinneringen. Maar dat is meer iets om in je achterhoofd te houden en hopelijk een beetje een geruststelling voor nu: mocht het niet vanzelf overgaan met de tijd, dan zijn er altijd nog manieren om er iets aan te doen.
Veel sterkte. Volgens mij doe je het hartstikke goed.
vrijdag 1 juli 2016 14:30
Je verdriet moet er echt uitkomen. Niet te bang te zijn om te huilen en om op haar te mopperen als je er behoefte aan heb. Ik sta zelfs nu nog regelmatig naar mijn dochters foto te kijken en denk dan: " Muts, je had niet moeten gaan, ik had ook kleinkinderen van jou gewild". Dus zoals je goed leest, praat ik nog steeds tegen haar. En dat voelt best goed.
En het opruimen van haar huis is ook heel goed voor je. Moeilijk, dat wel, maar het helpt je vast en zeker.
Loop niet weg voor je verdriet. Laat het maar komen.
En het opruimen van haar huis is ook heel goed voor je. Moeilijk, dat wel, maar het helpt je vast en zeker.
Loop niet weg voor je verdriet. Laat het maar komen.
vrijdag 1 juli 2016 15:44
Eens met Spuit111 dat schuldgevoel. Had ik ook. Mijn moeder was dementerend. En de bezoeken werden steeds moeilijker. Ze werd achterdochtig, er was niets goed, en later toen ze in het verzorgingshuis was en ze niet wist waar ze was. Dat ik echt de klok wel voor uit wilde draaien om weg te kunnen (en dan in de auto je afvragen of je het goed gedaan hebt. Maar ik denk niet dat ma het ooit gemerkt heeft dat ik het moeilijk vond. Maar het is gelopen zoals het liep, de spijt is teruggezakt, en ik hoop dat ik door mijn ervaringen niet te stomme dingen zeg tegen anderen in die situatie.,
Sterkte nogmaals
Sterkte nogmaals
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
