Relaties
alle pijlers
Irritaties ouders
woensdag 27 juli 2016 05:51
Het valt me op dat kinderen weinig van hun ouders kunnen hebben. Snel geirriteerd zijn.
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
woensdag 27 juli 2016 09:03
Zou het kunnen zijn dat je moeder na dat je vader een infarct heeft gehad, ook kwijt is wat 'normaal gedrag' is? Omdat zij thuis waarschijnlijk constant met dat gedrag van je vader moet dealen, waarvan jullie allemaal weten dat het door het infarct komt, maar dat zij dat niet (meer) zo ziet of kan zien? Dat je vader haar misschien wel kwetst met z'n opmerkingen en rare gedrag, maar dat zij dat niet tegen hem kan/wil/durft te zeggen?
woensdag 27 juli 2016 09:05
Ik wilde dat ik mijn ouders nog had, helaas allebei overleden. En ja, natuurlijk, dan dacht je ook heus wel eens "ja, dat verhaal ken ik nou wel", of "maak je niet zo druk om niks". Maar zou ik verdomd graag nog eens in die vertrouwde huiskamer zitten, met mijn vader die een oud verhaal vertelt en mijn moeder die zich heerlijk zit druk te maken om niks...
Moest overigens bij het verhaal van TO aan een (heel mooi) liedje van Jasperine de Jong denken:
Je laat ze echt niet in de steek
Zo een of twee keer in de week
Ga je geregeld naar ze toe
De laatste tijd wat minder vaak
Maar dat is een normale zaak
Het is per slot een heel gedoe
Je hebt je werk en je gezin
Je ouders zien dat zelf wel in
Ze zijn de laatsten om te klagen
En ze zijn kinderlijk verrukt
Als het je eind'lijk weer eens lukt
Zo een keer in de veertien dagen
Dan zit je bij ze in je stoel
Met dat vervloekte schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Nadat er eerst, naar het behoort
Naar de gezondheid enzovoort
Omstandig is geïnformeerd
Komt er meer gloed in het gesprek
Aan stof natuurlijk geen gebrek
Er is weer heel wat gepasseerd
Ze waren naar een huw'lijksfeest
Was jij er ook maar bij geweest
Het was een dagje om te stelen
De bruid in 't lang, en prachtig weer
En ze vertellen nog veel meer
Wat je niet ene moer kan schelen
Maar je hebt tact, dat scheelt een boel
En bovendien dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Jouw aandacht is gesimuleerd
Maar zij zijn echt geïnt'resseerd
In hoe je zo je leven vult
En je bericht ze mondjesmaat
Over hetgeen je doet en laat
Het vergt wel veel van je geduld
Precies zoals-ie vroeger dee
Slurpt pa luidruchtig van zijn thee
Een tic die hem is ingeschapen
Maar ach, de opgewonden griet
Die zich zo vrees'lijk daaraan stiet
Die is nu zacht en kalm ontslapen
Je geeft ze nooit meer een groot smoel
Want je hebt nu dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Je kijkt die vreemde mensen aan
Ze hebben heus hun best gedaan
Ze deden, wat je noemt, hun plicht
En straks verteren ze tot stof
Mijn God, wat is het leven tof
Wat is het enig ingericht
Want zelf bedoel je het ook goed
Je toon is nu zo honingzoet
Dat het niet langer valt te dragen
En 't afscheid komt al taam'lijk gauw
Eigenlijk vlugger dan je wou
't Zit er weer op voor veertien dagen
Dan is er, zonder zin of doel
Weer dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Moest overigens bij het verhaal van TO aan een (heel mooi) liedje van Jasperine de Jong denken:
Je laat ze echt niet in de steek
Zo een of twee keer in de week
Ga je geregeld naar ze toe
De laatste tijd wat minder vaak
Maar dat is een normale zaak
Het is per slot een heel gedoe
Je hebt je werk en je gezin
Je ouders zien dat zelf wel in
Ze zijn de laatsten om te klagen
En ze zijn kinderlijk verrukt
Als het je eind'lijk weer eens lukt
Zo een keer in de veertien dagen
Dan zit je bij ze in je stoel
Met dat vervloekte schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Nadat er eerst, naar het behoort
Naar de gezondheid enzovoort
Omstandig is geïnformeerd
Komt er meer gloed in het gesprek
Aan stof natuurlijk geen gebrek
Er is weer heel wat gepasseerd
Ze waren naar een huw'lijksfeest
Was jij er ook maar bij geweest
Het was een dagje om te stelen
De bruid in 't lang, en prachtig weer
En ze vertellen nog veel meer
Wat je niet ene moer kan schelen
Maar je hebt tact, dat scheelt een boel
En bovendien dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Jouw aandacht is gesimuleerd
Maar zij zijn echt geïnt'resseerd
In hoe je zo je leven vult
En je bericht ze mondjesmaat
Over hetgeen je doet en laat
Het vergt wel veel van je geduld
Precies zoals-ie vroeger dee
Slurpt pa luidruchtig van zijn thee
Een tic die hem is ingeschapen
Maar ach, de opgewonden griet
Die zich zo vrees'lijk daaraan stiet
Die is nu zacht en kalm ontslapen
Je geeft ze nooit meer een groot smoel
Want je hebt nu dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Je kijkt die vreemde mensen aan
Ze hebben heus hun best gedaan
Ze deden, wat je noemt, hun plicht
En straks verteren ze tot stof
Mijn God, wat is het leven tof
Wat is het enig ingericht
Want zelf bedoel je het ook goed
Je toon is nu zo honingzoet
Dat het niet langer valt te dragen
En 't afscheid komt al taam'lijk gauw
Eigenlijk vlugger dan je wou
't Zit er weer op voor veertien dagen
Dan is er, zonder zin of doel
Weer dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 27 juli 2016 09:15
Nee niet herkenbaar bij mijn ouders. Ook niet bij vrienden. En bij verjaardagen kunnen ze ook veilig uitgenodigd worden. Geen genante situaties. Soms wordt er wel wat gezegd, dat ik denk: moet dat nu, maar dat kan ik dan ook zeggen, of ik hou gewoon mn mond. Maar het is ook zo dat als er wat is, dat dat wel uitgepraat kan worden. En dan is het vergeven en vergeten.
Mijn schoonouders is een ander verhaal. En dat komt, denk ik, inderdaad ook door oud zeer. En als er dan gesprekken over komen, kan er een week, maand oid een opmerking over komen uit het niets, waardoor het niet veilig voelt om iets helemaal te vergeten en vergeven. Als dit ook bij je ouders meespeelt, kan ik me wel voorstellen dat dit niet lekker loopt.
Mijn schoonouders is een ander verhaal. En dat komt, denk ik, inderdaad ook door oud zeer. En als er dan gesprekken over komen, kan er een week, maand oid een opmerking over komen uit het niets, waardoor het niet veilig voelt om iets helemaal te vergeten en vergeven. Als dit ook bij je ouders meespeelt, kan ik me wel voorstellen dat dit niet lekker loopt.
woensdag 27 juli 2016 09:17
Ja, dat is treurig. Mensen die de zware taak om kinderen op te voeden met verwijten en soms haat beloond zien. Ik denk dat vrijwel iedereen wel iets kan verzinnen wat in zijn jeugd misliep. Bijvoorbeeld ouders die een strijd maakten aan tafel van elke maaltijd. Of bepaalde vrienden die je niet mocht hebben. Het hippe jasje wat je terug moest brengen en ruilen voor een degelijker exemplaar.
Schokkend vond ik het topic hier over schoonouders die een hoop shit over zich heenkregen vanwege beperkende voorwaarden bij het geven van een zeer groot cadeau. In dat geval hadden de begunstigden een soort hevige allergie voor bemoeizucht en dat nam het helemaal over in hun beleving.
Schokkend vond ik het topic hier over schoonouders die een hoop shit over zich heenkregen vanwege beperkende voorwaarden bij het geven van een zeer groot cadeau. In dat geval hadden de begunstigden een soort hevige allergie voor bemoeizucht en dat nam het helemaal over in hun beleving.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 27 juli 2016 09:20
Ik herken het wel in mijn familie. Nu moet ik erbij zeggen dat ik zelf geen kinderen heb, maar moeder en oma kunnen elkaar eigenlijk niet uitstaan maar gaan voor de vorm wel met elkaar om.
Moeder snauwt oma altijd af. Erg vervelend. En dit kinderachtige gedrag van moeder bezorgt mij weer irritatie.
Ik geloof dus wel dat je gedrag invloed kan hebben. Want als mijn moeder niet normaal met haar moeder om kan gaan, wat verwacht ze dan van mij?
Ik geloof erin dat het geen zin heeft een ander, zoals je ouders, verwijten te maken. Loop je tegen dingen aan van vroeger dan zul je deze voor jezelf moet oplossen. Zonder dat de ander nog voor de voeten te gooien op een directe of indirecte manier.
Iedereen heeft wat. Je moeder vertelt elke verjaardag weer hoe het met buurvrouw Sjaan gaat, je zoon komt altijd met vieze kleren thuis, je man laat misschien scheten in het openbaar. Je vader vertelt slechte moppen. Je tante heeft misschien racistische uitspraken en de buurman drinkt teveel.
En jij? Jij hebt last van spoken uit het verleden.
Net als dat jij het drankprobleem van de buurman niet kan oplossen kan je moeder jouw spoken niet laten verdwijnen.
Moeder snauwt oma altijd af. Erg vervelend. En dit kinderachtige gedrag van moeder bezorgt mij weer irritatie.
Ik geloof dus wel dat je gedrag invloed kan hebben. Want als mijn moeder niet normaal met haar moeder om kan gaan, wat verwacht ze dan van mij?
Ik geloof erin dat het geen zin heeft een ander, zoals je ouders, verwijten te maken. Loop je tegen dingen aan van vroeger dan zul je deze voor jezelf moet oplossen. Zonder dat de ander nog voor de voeten te gooien op een directe of indirecte manier.
Iedereen heeft wat. Je moeder vertelt elke verjaardag weer hoe het met buurvrouw Sjaan gaat, je zoon komt altijd met vieze kleren thuis, je man laat misschien scheten in het openbaar. Je vader vertelt slechte moppen. Je tante heeft misschien racistische uitspraken en de buurman drinkt teveel.
En jij? Jij hebt last van spoken uit het verleden.
Net als dat jij het drankprobleem van de buurman niet kan oplossen kan je moeder jouw spoken niet laten verdwijnen.
woensdag 27 juli 2016 09:27
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 06:39:
Ik merk dat het gedrag toeneemt nu ze ouder worden. Ze werken niet meer en zitten daardoor erg in hun eigen leefwereldje. Het is geen onwil, want het zijn lieve mensen.
Maar omdat ik dit ook zie bij anderen en hun ouders dacht ik dat het misschien wel een bepaald soort bekend gegeven is.
Ik heb heel lang geprobeerd subtiel mijn moeder te remmen of een gesprek de andere kant op te sturen, maar dat lukt niet meer. Haar gedrag wordt erger, mijn irritaties worden groter. Gisteren sprak mijn vriendin me er ook op aan, dat het wel heel erg wordt. En hoezeer ik mezelf ook erger, ik voel me tegelijktijd schuldig want ze heeft totaal geen vervelende bedoelingen. Ik overweeg een gesprek hierover. Ze lijkt een andere pet op te zetten in een groter gezelschap, dat ik dat jammer vind. Er is eigenlijk geen gesprek mee te voeren, ik weet niet wat ze probeert maar het lijkt wel of ze gevat/grappig/lollig probeert te doen en komt dan met opmerkingen die wat misplaatst zijn en waarvan je anderen ook ziet uitchecken. Zo van: geen aandacht aan schenken en negeren want hier hebben we geen zin in. Verdrietig, en dat vind ik naar, en tegelijkertijd heb ik datzelfde gevoel.
Terwijl 1 op 1 kun je gewoon een leuk gesprek voeren en ik zou willen dat ze ook 'gewoon' is als er anderen bij zijn. Eerlijk gezegd schaam ik me, hoe puberaal is dat..
Overigens heeft mijn vader thv een herseninfarct wat ontremmingen in zijn gedrag, maar daarvan weten we allemaal hoe het zit, en dat maakt ook dat je van hem meer kan hebben. Maar mijn moeder, vreselijk.
Wat voor soort opmerkingen.maakt ze dan?
Kan me je plaatsvervangend schaamte heel goed voorstellen. En je kunt die mensen er niet op aanspreken want ze hebben gelijk.
Ik merk dat het gedrag toeneemt nu ze ouder worden. Ze werken niet meer en zitten daardoor erg in hun eigen leefwereldje. Het is geen onwil, want het zijn lieve mensen.
Maar omdat ik dit ook zie bij anderen en hun ouders dacht ik dat het misschien wel een bepaald soort bekend gegeven is.
Ik heb heel lang geprobeerd subtiel mijn moeder te remmen of een gesprek de andere kant op te sturen, maar dat lukt niet meer. Haar gedrag wordt erger, mijn irritaties worden groter. Gisteren sprak mijn vriendin me er ook op aan, dat het wel heel erg wordt. En hoezeer ik mezelf ook erger, ik voel me tegelijktijd schuldig want ze heeft totaal geen vervelende bedoelingen. Ik overweeg een gesprek hierover. Ze lijkt een andere pet op te zetten in een groter gezelschap, dat ik dat jammer vind. Er is eigenlijk geen gesprek mee te voeren, ik weet niet wat ze probeert maar het lijkt wel of ze gevat/grappig/lollig probeert te doen en komt dan met opmerkingen die wat misplaatst zijn en waarvan je anderen ook ziet uitchecken. Zo van: geen aandacht aan schenken en negeren want hier hebben we geen zin in. Verdrietig, en dat vind ik naar, en tegelijkertijd heb ik datzelfde gevoel.
Terwijl 1 op 1 kun je gewoon een leuk gesprek voeren en ik zou willen dat ze ook 'gewoon' is als er anderen bij zijn. Eerlijk gezegd schaam ik me, hoe puberaal is dat..
Overigens heeft mijn vader thv een herseninfarct wat ontremmingen in zijn gedrag, maar daarvan weten we allemaal hoe het zit, en dat maakt ook dat je van hem meer kan hebben. Maar mijn moeder, vreselijk.
Wat voor soort opmerkingen.maakt ze dan?
Kan me je plaatsvervangend schaamte heel goed voorstellen. En je kunt die mensen er niet op aanspreken want ze hebben gelijk.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
woensdag 27 juli 2016 09:35
Hier wel herkenbaar. Mijn moeder (65+) blijft hangen als een platenspeler. Ze draait elke verjaardag, bijeenkomst en uitje dezelfde herinneringen af. Ze zoekt ook heel veel bevestiging voor de goede dingen uit het verleden, dingen waarvan zij vindt dat het ons als mensen gevormd heeft. Ze dicht zichzelf heel veel invloed toe en denkt dat wij net zo geworden zijn als zij.
Maar dan komt ook weer het 'oud zeer' om de hoek kijken. De dingen waarvan wij als kinderen vinden dat het ons gevormd heeft maar dan niet zo positief. En wij hebben het vergeven maar niet vergeten. Dus als ze weer eens opschept over wat voor zaken ze ons allemaal heeft bijgebracht, steekt dat behoorlijk.
Ze komt ook niet verder. Ik heb eens een tijd geprobeerd om in het heden te komen met haar door theater en musea te bezoeken. Gesprekken voeren over hedendaagse zaken in de politiek en cultuur maar ze pakt het niet op. Dan begint ze weer over hoe wij (generatie van tussen de 30-40) boffen met het land wat zij en haar ouders hebben opgebouwd...
Ik laat haar nu. Ik lach schaapachtig mee, hoop dat ze niet nog vervelender wordt als ze ouder wordt en richt mij op mijn schoonouders die vragen stellen, wederzijdse interesse tonen (al snappen ze niet alle keuzes die we maken) en zich richten op de toekomst met al haar kansen.
Maar dan komt ook weer het 'oud zeer' om de hoek kijken. De dingen waarvan wij als kinderen vinden dat het ons gevormd heeft maar dan niet zo positief. En wij hebben het vergeven maar niet vergeten. Dus als ze weer eens opschept over wat voor zaken ze ons allemaal heeft bijgebracht, steekt dat behoorlijk.
Ze komt ook niet verder. Ik heb eens een tijd geprobeerd om in het heden te komen met haar door theater en musea te bezoeken. Gesprekken voeren over hedendaagse zaken in de politiek en cultuur maar ze pakt het niet op. Dan begint ze weer over hoe wij (generatie van tussen de 30-40) boffen met het land wat zij en haar ouders hebben opgebouwd...
Ik laat haar nu. Ik lach schaapachtig mee, hoop dat ze niet nog vervelender wordt als ze ouder wordt en richt mij op mijn schoonouders die vragen stellen, wederzijdse interesse tonen (al snappen ze niet alle keuzes die we maken) en zich richten op de toekomst met al haar kansen.
woensdag 27 juli 2016 09:43
Ja, heel herkenbaar.
Mijn ouders doen alles voor me (en ik voor hen) maar langer dan een paar uur in elkaar's buurt zijn, staat garant voor irritaties (een beetje een understatement maar weet niet goed welk woord ik moet gebruiken). Voel me daar altijd heel schuldig over, ook al is het echt een wisselwerking dus niet alleen mijn 'schuld'.
Ik denk dat het in mijn geval een combinatie is van oud zeer en enorm verschillende karakters.
Toch heel vervelend
Mijn ouders doen alles voor me (en ik voor hen) maar langer dan een paar uur in elkaar's buurt zijn, staat garant voor irritaties (een beetje een understatement maar weet niet goed welk woord ik moet gebruiken). Voel me daar altijd heel schuldig over, ook al is het echt een wisselwerking dus niet alleen mijn 'schuld'.
Ik denk dat het in mijn geval een combinatie is van oud zeer en enorm verschillende karakters.
Toch heel vervelend
woensdag 27 juli 2016 09:47
Ja, ik kan vrij weinig van mijn vader hebben. In ieder geval heb ik met hem minder geduld dan met andere mensen van zijn leeftijd. Komt met name omdat hij denkt dat ik nog steeds hetzelfde meisje ben als 15 jaar geleden en behandelt mij ook niet als volwassene. Denkt blijkbaar dat ik achterlijk ben, terwijl ik heb daar nog nooit een reden toe heb gegeven. Ik was altijd een extreem rustig en verstandig kind, dat werkelijk waar nog nooit wat stoms heeft gedaan.
Ik heb het wel geprobeerd hoor, om te bonden. Zelfs nog een week met hem naar New York geweest, maar ook daar kwam ik van een koude kermis thuis. Wanneer ik hem wat vertel stelt hij daarna steevast 4 keer dezelfde vraag waarvan ik wéét dat ik hij het antwoord al weet. Dan raak ik geirriteerd, met als gevolg dat ik liever helemaal niks meer vertel. Hoe minder hij weet, hoe minder hij verkeerd kan begrijpen en hoe minder domme vragen ik naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ik heb gewoon he-le-maal niks met of aan die man. Als ik een probleem heb (praktisch of theoretisch) hoef ik ook niet bij hem aan te kloppen.
En voor de mensen die graag de dooddoener erin gooien à la "wees blij dat je nog ouders hebt". Mijn moeder was het totale andere uiterste en is op mijn 10e overleden en zie dat graag als een vrijbrief om mij ongegeneerd over de non-relatie met mijn vader te bezwaren.
Ik voel mijzelf ook regelmatig een naar mens of een slechte dochter door de manier waarop ik op de onkunde van mijn vader reageer. Eigenlijk ben ik namelijk een heel geduldig mens en met alle andere vrienden / collega's / ooms en tantes van dezelfde leeftijd kan ik heel goed overweg.
Ik ben enig kind en maak mij serieus nu al druk over het feit dat er van mij verwacht wordt dat ik straks op zijn begrafenis wat moet gaan zeggen.
Ik heb het wel geprobeerd hoor, om te bonden. Zelfs nog een week met hem naar New York geweest, maar ook daar kwam ik van een koude kermis thuis. Wanneer ik hem wat vertel stelt hij daarna steevast 4 keer dezelfde vraag waarvan ik wéét dat ik hij het antwoord al weet. Dan raak ik geirriteerd, met als gevolg dat ik liever helemaal niks meer vertel. Hoe minder hij weet, hoe minder hij verkeerd kan begrijpen en hoe minder domme vragen ik naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ik heb gewoon he-le-maal niks met of aan die man. Als ik een probleem heb (praktisch of theoretisch) hoef ik ook niet bij hem aan te kloppen.
En voor de mensen die graag de dooddoener erin gooien à la "wees blij dat je nog ouders hebt". Mijn moeder was het totale andere uiterste en is op mijn 10e overleden en zie dat graag als een vrijbrief om mij ongegeneerd over de non-relatie met mijn vader te bezwaren.
Ik voel mijzelf ook regelmatig een naar mens of een slechte dochter door de manier waarop ik op de onkunde van mijn vader reageer. Eigenlijk ben ik namelijk een heel geduldig mens en met alle andere vrienden / collega's / ooms en tantes van dezelfde leeftijd kan ik heel goed overweg.
Ik ben enig kind en maak mij serieus nu al druk over het feit dat er van mij verwacht wordt dat ik straks op zijn begrafenis wat moet gaan zeggen.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
woensdag 27 juli 2016 09:51
Wat ik wel zie is dat de oudere mensen in mijn familie steeds minder goed kunnen luisteren, echt even stil zijn en de ander aankijken en geïnteresseerde vragen stellen om ergens dieper op in te gaan. Bijvoorbeeld;
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
Ze zijn even stil zodat ze daarna verder kunnen gaan met hun eigen verhaal. Of ze lijken niet echt 'aan te sluiten' bij tegenwoordig, dat merk ik vooral op verjaardagen, dan worden er dingen gezegd als "voor wie wil werken is er altijd werk te vinden", "iedereen kan een huis kopen, maar thuis wonen is lekker makkelijk en lui".
Nu weet ik niet of het aan het ouder worden ligt, of aan hun persoonlijkheid, maar ik kan me niet herinneren dat ik het een aantal jaar geleden ook zo opmerkte.
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
Ze zijn even stil zodat ze daarna verder kunnen gaan met hun eigen verhaal. Of ze lijken niet echt 'aan te sluiten' bij tegenwoordig, dat merk ik vooral op verjaardagen, dan worden er dingen gezegd als "voor wie wil werken is er altijd werk te vinden", "iedereen kan een huis kopen, maar thuis wonen is lekker makkelijk en lui".
Nu weet ik niet of het aan het ouder worden ligt, of aan hun persoonlijkheid, maar ik kan me niet herinneren dat ik het een aantal jaar geleden ook zo opmerkte.
woensdag 27 juli 2016 09:53
Iedere generatie voelt zichzelf weer beter, hoewel die soms vergeet dat ze voortborduurt op de kennis en verworvenheden van de vorige generatie. Hun leven had er anders uitgezien als spruit van een familie in Bangladesh. Misschien minder gecompliceerd en vooral gericht op overleven.
Maar ondanks dat besef wat bij vlagen neerdaalt, gaan de verwijten (dat gevoel van ongeduld, schuldigverklaren, het "was jij nou maar zo goed als ik") gewoon door. Het is het noodlot. Je doet een bijdrage aan de instandhouding van de soort; zo moet je het maar zien.
Maar ondanks dat besef wat bij vlagen neerdaalt, gaan de verwijten (dat gevoel van ongeduld, schuldigverklaren, het "was jij nou maar zo goed als ik") gewoon door. Het is het noodlot. Je doet een bijdrage aan de instandhouding van de soort; zo moet je het maar zien.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 27 juli 2016 09:55
Totaal niet herkenbaar. Ik vind het gezellig als mijn ouders er bij zijn, we zien elkaar regelmatig. Als ik om me heen kijk is dat ook de norm in mijn omgeving.
Ik denk dat ik als puberT een soort immunotherapie van schaamte heb gehad, en daarom er niet meer gevoelig voor ben als ze wel iets doen. Als ik me als 13 jarige dóódschaamde voor mijn moeder in de stad (mahaammmm!) dan zei ze opgewekt: "Oh, maar als je je nu toch al voor me schaamt kan ik ook nog wel een liedje zingen." En dan deed ze dat. Hardop. In de stad. En mijn vader was voorzitter van mijn vereniging. Dus als ie-der-een gewoon gezegd had dat ouders niet welkom waren bij de jaaropening of wat dan ook, was mijn vader er wèl. En dan ging ie nog een praatje houden ook.
Ik denk dat ik als puberT een soort immunotherapie van schaamte heb gehad, en daarom er niet meer gevoelig voor ben als ze wel iets doen. Als ik me als 13 jarige dóódschaamde voor mijn moeder in de stad (mahaammmm!) dan zei ze opgewekt: "Oh, maar als je je nu toch al voor me schaamt kan ik ook nog wel een liedje zingen." En dan deed ze dat. Hardop. In de stad. En mijn vader was voorzitter van mijn vereniging. Dus als ie-der-een gewoon gezegd had dat ouders niet welkom waren bij de jaaropening of wat dan ook, was mijn vader er wèl. En dan ging ie nog een praatje houden ook.
woensdag 27 juli 2016 11:22
'Gelukkig' voor sommigen ook herkenbaar.
Ik heb nooit een diepgaand contact met mijn ouders gehad. Er was weinig wederkerigheid. Nu vroeg mijn moeder bijvoorbeeld aan mijn oudste dochter hoe het met haar studie gaat, terwijl ze dit jaar een tussenjaar heeft en werkt, ze heeft zich net opgegeven voor een nieuwe studie. Aan mijn jongste dochter vraagt ze verbaasd: 'oh, heb je een baantje, waar dan?!' Terwijl zij al ruim een jaar bij de Appie om de hoek werkt. Ook voor mijn dochters een wat vervelende ervaring.
Aan mij vraagt ze niet hoe mijn vakantie in Griekenland geweest is. Dan zeg ik op een zeker moment dat ik weer terug ben en dan is het: 'oja, je zou op vakantie gaan'. Mijn vader gaat gelijk over op een ander onderwerp, en mijn moeder vraagt 1 vraagt voor de vorm. Dat gebrek aan interesse is er altijd geweest, dat is niks nieuws, ze zijn altijd heel erg in hun eigen wereldje.
Het is nu vakantieperiode, dus de een gaat of vakantie en de ander is net terug, en dan haalt mijn moeder haar favoriete onderwerp tevoorschijn.. 'Zij woont op haar vakantieadres, blablabla, ik vind, blabla..' In plaats van eens aan de anderen te vragen waar ze net vandaan komen of naar toe gaan. Gewoon, om wat contact te maken. Maar ja, ze vraagt het nieteens aan mij, laat staan aan een ander.
Ik heb nooit een diepgaand contact met mijn ouders gehad. Er was weinig wederkerigheid. Nu vroeg mijn moeder bijvoorbeeld aan mijn oudste dochter hoe het met haar studie gaat, terwijl ze dit jaar een tussenjaar heeft en werkt, ze heeft zich net opgegeven voor een nieuwe studie. Aan mijn jongste dochter vraagt ze verbaasd: 'oh, heb je een baantje, waar dan?!' Terwijl zij al ruim een jaar bij de Appie om de hoek werkt. Ook voor mijn dochters een wat vervelende ervaring.
Aan mij vraagt ze niet hoe mijn vakantie in Griekenland geweest is. Dan zeg ik op een zeker moment dat ik weer terug ben en dan is het: 'oja, je zou op vakantie gaan'. Mijn vader gaat gelijk over op een ander onderwerp, en mijn moeder vraagt 1 vraagt voor de vorm. Dat gebrek aan interesse is er altijd geweest, dat is niks nieuws, ze zijn altijd heel erg in hun eigen wereldje.
Het is nu vakantieperiode, dus de een gaat of vakantie en de ander is net terug, en dan haalt mijn moeder haar favoriete onderwerp tevoorschijn.. 'Zij woont op haar vakantieadres, blablabla, ik vind, blabla..' In plaats van eens aan de anderen te vragen waar ze net vandaan komen of naar toe gaan. Gewoon, om wat contact te maken. Maar ja, ze vraagt het nieteens aan mij, laat staan aan een ander.
woensdag 27 juli 2016 11:27
quote:eva-luna schreef op 27 juli 2016 @ 07:03:
Kan het niet zo zijn dat ze in gezelschap anders doet, juist omdat er blijkbaar steeds die spanning is tussen jou en haar? Dat ze zich geen houding weet te geven , maar min of meer zoekt naar jouw goedkeuring en leuk wil overkomen?Mijn moeder heeft hier echt niet zo'n oog voor. Dit is altijd al geweest. In gezelschap zet ze een pet op, en mijn tax is bereikt in wat ik kan hebben en dat heeft ze niet door.
Kan het niet zo zijn dat ze in gezelschap anders doet, juist omdat er blijkbaar steeds die spanning is tussen jou en haar? Dat ze zich geen houding weet te geven , maar min of meer zoekt naar jouw goedkeuring en leuk wil overkomen?Mijn moeder heeft hier echt niet zo'n oog voor. Dit is altijd al geweest. In gezelschap zet ze een pet op, en mijn tax is bereikt in wat ik kan hebben en dat heeft ze niet door.
woensdag 27 juli 2016 11:32
quote:YoYobje schreef op 27 juli 2016 @ 06:59:
Tja in heb hetzelfde maar dan alleen met mijn moeder. Zo lang ik me kan herinneren loopt het moeizaam. Eigenlijk draait het gewoon altijd om haar. Ze bedoelt het dus niet verkeerd, maar ik heb heel weinig reserves meer tav haar. Ik baal daar ook vaak van en mijn man geeft tegenwoordig ook aan als ik te ver ga. Dat vind ik wel fijn want omdat het mij zo irriteert kan ik ook niet meer zien wat er reëel gebeurd. Ik denk er over om er hulp bij te gaan vragen. Straks is ze dood en ik wil eigenlijk het niet zo afsluiten.
Dat is lief van je man en herkenbaar. Omdat mijn irritatie zo snel door het plafond gaat reageer ik zelf misschien ook overtrokken.
Alhoewel dat gisteren niet zo was, ik werd er zelfs op aangesproken. Mijn beste vriendin zei ook dat ik me niet bezwaard hoef te voelen, want ze weet allang hoe het zit.
Ik ben er ook verdrietig over, ik heb alleen mijn ouders en een autistische broer die ook in zijn eigen wereld leeft, en dat is dan mijn familie
Tja in heb hetzelfde maar dan alleen met mijn moeder. Zo lang ik me kan herinneren loopt het moeizaam. Eigenlijk draait het gewoon altijd om haar. Ze bedoelt het dus niet verkeerd, maar ik heb heel weinig reserves meer tav haar. Ik baal daar ook vaak van en mijn man geeft tegenwoordig ook aan als ik te ver ga. Dat vind ik wel fijn want omdat het mij zo irriteert kan ik ook niet meer zien wat er reëel gebeurd. Ik denk er over om er hulp bij te gaan vragen. Straks is ze dood en ik wil eigenlijk het niet zo afsluiten.
Dat is lief van je man en herkenbaar. Omdat mijn irritatie zo snel door het plafond gaat reageer ik zelf misschien ook overtrokken.
Alhoewel dat gisteren niet zo was, ik werd er zelfs op aangesproken. Mijn beste vriendin zei ook dat ik me niet bezwaard hoef te voelen, want ze weet allang hoe het zit.
Ik ben er ook verdrietig over, ik heb alleen mijn ouders en een autistische broer die ook in zijn eigen wereld leeft, en dat is dan mijn familie
woensdag 27 juli 2016 11:46
quote:Timetraveler schreef op 27 juli 2016 @ 09:51:
Wat ik wel zie is dat de oudere mensen in mijn familie steeds minder goed kunnen luisteren, echt even stil zijn en de ander aankijken en geïnteresseerde vragen stellen om ergens dieper op in te gaan. Bijvoorbeeld;
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
Ze zijn even stil zodat ze daarna verder kunnen gaan met hun eigen verhaal. Of ze lijken niet echt 'aan te sluiten' bij tegenwoordig, dat merk ik vooral op verjaardagen, dan worden er dingen gezegd als "voor wie wil werken is er altijd werk te vinden", "iedereen kan een huis kopen, maar thuis wonen is lekker makkelijk en lui".
Nu weet ik niet of het aan het ouder worden ligt, of aan hun persoonlijkheid, maar ik kan me niet herinneren dat ik het een aantal jaar geleden ook zo opmerkte.Dit is heel herkenbaar! Met als gevolg dat je maar niks meer vertelt, ze schakelen toch gelijk over op hun eigen onderwerp.
Wat ik wel zie is dat de oudere mensen in mijn familie steeds minder goed kunnen luisteren, echt even stil zijn en de ander aankijken en geïnteresseerde vragen stellen om ergens dieper op in te gaan. Bijvoorbeeld;
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
Ze zijn even stil zodat ze daarna verder kunnen gaan met hun eigen verhaal. Of ze lijken niet echt 'aan te sluiten' bij tegenwoordig, dat merk ik vooral op verjaardagen, dan worden er dingen gezegd als "voor wie wil werken is er altijd werk te vinden", "iedereen kan een huis kopen, maar thuis wonen is lekker makkelijk en lui".
Nu weet ik niet of het aan het ouder worden ligt, of aan hun persoonlijkheid, maar ik kan me niet herinneren dat ik het een aantal jaar geleden ook zo opmerkte.Dit is heel herkenbaar! Met als gevolg dat je maar niks meer vertelt, ze schakelen toch gelijk over op hun eigen onderwerp.
woensdag 27 juli 2016 11:49
quote:Timetraveler schreef op 27 juli 2016 @ 09:51:
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
.
Mijn schoonmoeder Al houdt die meestal niet lang genoeg haar mond om een ander de kans te geven antwoord te geven. Als er wel een antwoord mogelijk is, onthoudt ze dat niet.
Omdat ze een enorme drang tot praten heeft, filtert ze niet voordat ze iets uitkraamt en dan zijn het soms rare of beledigende dingen.
Ook de twee andere grootouders hebben zo hun eigenaardigheden in gezelschap. Gelukkig hebben we nooit vrienden op bezoek als ze er zijn.
"Timetraveler, hoe gaat het met je studie?"
ik: "Het gaat lekker met mijn studie, ik heb pas dit en dit vak gehaald."
Oma:"Nou ik ga vanmiddag denk ik boontjes eten. Ik heb vanochtend alle wassen gedraaid en ga vanmiddag misschien nog fietsen als het goed weer is, maar.." etc etc
.
Mijn schoonmoeder Al houdt die meestal niet lang genoeg haar mond om een ander de kans te geven antwoord te geven. Als er wel een antwoord mogelijk is, onthoudt ze dat niet.
Omdat ze een enorme drang tot praten heeft, filtert ze niet voordat ze iets uitkraamt en dan zijn het soms rare of beledigende dingen.
Ook de twee andere grootouders hebben zo hun eigenaardigheden in gezelschap. Gelukkig hebben we nooit vrienden op bezoek als ze er zijn.
woensdag 27 juli 2016 12:31
Ik herken het bij mijn ouders niet helemaal.
Mijn vader zijn ouders zijn voor hem al jong overleden, die heb ik dus nooit gekend. Mijn moeder komt nog hartstikke graag bij haar ouders (85 en 83), gaat met haar vader regelmatig naar lezingen en met moeders doet ze vaak leuke uitstapjes. Ik hoor haar noooooit over irritaties, hoogstens dat opa en oma natuurlijk een beetje ouderdomskwaaltjes beginnen te vertonen
Hetzelfde zie ik op verjaardagen in onze familie. Ik ben van mijn vaders kant een van de jongste kinderen (22) maar ik zie bij de nog wat oudere kinderen (eind 20 en begin 30) dat die ook nog ontzettend goed met hun ouders door een deur kunnen. Het is altijd lachen, gieren en brullen. Wij hebben dan ook een ontzettend sterke familieband.
Ik herken het niet dus!
Mijn vader zijn ouders zijn voor hem al jong overleden, die heb ik dus nooit gekend. Mijn moeder komt nog hartstikke graag bij haar ouders (85 en 83), gaat met haar vader regelmatig naar lezingen en met moeders doet ze vaak leuke uitstapjes. Ik hoor haar noooooit over irritaties, hoogstens dat opa en oma natuurlijk een beetje ouderdomskwaaltjes beginnen te vertonen
Hetzelfde zie ik op verjaardagen in onze familie. Ik ben van mijn vaders kant een van de jongste kinderen (22) maar ik zie bij de nog wat oudere kinderen (eind 20 en begin 30) dat die ook nog ontzettend goed met hun ouders door een deur kunnen. Het is altijd lachen, gieren en brullen. Wij hebben dan ook een ontzettend sterke familieband.
Ik herken het niet dus!
woensdag 27 juli 2016 13:45
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 11:22:
'Gelukkig' voor sommigen ook herkenbaar.
Ik heb nooit een diepgaand contact met mijn ouders gehad. Er was weinig wederkerigheid. Nu vroeg mijn moeder bijvoorbeeld aan mijn oudste dochter hoe het met haar studie gaat, terwijl ze dit jaar een tussenjaar heeft en werkt, ze heeft zich net opgegeven voor een nieuwe studie. Aan mijn jongste dochter vraagt ze verbaasd: 'oh, heb je een baantje, waar dan?!' Terwijl zij al ruim een jaar bij de Appie om de hoek werkt. Ook voor mijn dochters een wat vervelende ervaring.
Aan mij vraagt ze niet hoe mijn vakantie in Griekenland geweest is. Dan zeg ik op een zeker moment dat ik weer terug ben en dan is het: 'oja, je zou op vakantie gaan'. Mijn vader gaat gelijk over op een ander onderwerp, en mijn moeder vraagt 1 vraagt voor de vorm. Dat gebrek aan interesse is er altijd geweest, dat is niks nieuws, ze zijn altijd heel erg in hun eigen wereldje.
Het is nu vakantieperiode, dus de een gaat of vakantie en de ander is net terug, en dan haalt mijn moeder haar favoriete onderwerp tevoorschijn.. 'Zij woont op haar vakantieadres, blablabla, ik vind, blabla..' In plaats van eens aan de anderen te vragen waar ze net vandaan komen of naar toe gaan. Gewoon, om wat contact te maken. Maar ja, ze vraagt het nieteens aan mij, laat staan aan een ander.
Klinkt bijna als mijn ouders. Met als toevoeging dat mijn vader uberhaupt weinig zegt en mijn moeder altijd precies denkt te weten hoe je je voelt en wat je ergens van vindt (wat bijna nooit klopt). Ze vult alles voor me in. Ook voor mijn vriend. En zelfs voor mij vader (die dan soms zijn hoofd schudt). Als ik dan wel eens vertel wat ik ergens echt van vindt of dat iets niet klopt dan merk ik aan haar dat ze beledigd is en soms hoor ik dat dan weer via via terug, maar niet van haar zelf.
Maar mijn moeder zou nooit vragen wat ik ergens echt van vindt of checken of ik iets echt zo vindt als zij denkt. Ze is overtuigd van wat ze denkt.
'Gelukkig' voor sommigen ook herkenbaar.
Ik heb nooit een diepgaand contact met mijn ouders gehad. Er was weinig wederkerigheid. Nu vroeg mijn moeder bijvoorbeeld aan mijn oudste dochter hoe het met haar studie gaat, terwijl ze dit jaar een tussenjaar heeft en werkt, ze heeft zich net opgegeven voor een nieuwe studie. Aan mijn jongste dochter vraagt ze verbaasd: 'oh, heb je een baantje, waar dan?!' Terwijl zij al ruim een jaar bij de Appie om de hoek werkt. Ook voor mijn dochters een wat vervelende ervaring.
Aan mij vraagt ze niet hoe mijn vakantie in Griekenland geweest is. Dan zeg ik op een zeker moment dat ik weer terug ben en dan is het: 'oja, je zou op vakantie gaan'. Mijn vader gaat gelijk over op een ander onderwerp, en mijn moeder vraagt 1 vraagt voor de vorm. Dat gebrek aan interesse is er altijd geweest, dat is niks nieuws, ze zijn altijd heel erg in hun eigen wereldje.
Het is nu vakantieperiode, dus de een gaat of vakantie en de ander is net terug, en dan haalt mijn moeder haar favoriete onderwerp tevoorschijn.. 'Zij woont op haar vakantieadres, blablabla, ik vind, blabla..' In plaats van eens aan de anderen te vragen waar ze net vandaan komen of naar toe gaan. Gewoon, om wat contact te maken. Maar ja, ze vraagt het nieteens aan mij, laat staan aan een ander.
Klinkt bijna als mijn ouders. Met als toevoeging dat mijn vader uberhaupt weinig zegt en mijn moeder altijd precies denkt te weten hoe je je voelt en wat je ergens van vindt (wat bijna nooit klopt). Ze vult alles voor me in. Ook voor mijn vriend. En zelfs voor mij vader (die dan soms zijn hoofd schudt). Als ik dan wel eens vertel wat ik ergens echt van vindt of dat iets niet klopt dan merk ik aan haar dat ze beledigd is en soms hoor ik dat dan weer via via terug, maar niet van haar zelf.
Maar mijn moeder zou nooit vragen wat ik ergens echt van vindt of checken of ik iets echt zo vindt als zij denkt. Ze is overtuigd van wat ze denkt.
woensdag 27 juli 2016 13:51
Voorbeeld: recent klein medisch dingetje bij mezelf wat niet heel ernstig is, maar wel even vervelend. Mijn moeder: ja dat is toch wel erg emotioneel als je dat hebt, daar slaap je vast slecht van en je maakt je er flink zorgen om, ik hoor het in je stem. Ik ken je ondertussen wel, het is toch iets niks. Ik: het is vervelend, maar ik ben er niet echt mee bezig en slaap prima. Moeder: maar ik merk toch aan je dat het heel wat is, daar wordt je toch emotioneel van. Het doet je flink wat, dat zou ieder mens hebben. etc.
