Relaties
alle pijlers
Irritaties ouders
woensdag 27 juli 2016 05:51
Het valt me op dat kinderen weinig van hun ouders kunnen hebben. Snel geirriteerd zijn.
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
woensdag 27 juli 2016 18:20
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 17:57:
[...]
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloosmooie post.
[...]
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloosmooie post.
woensdag 27 juli 2016 18:31
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 17:45:
[...]
Dat zou kunnen. Het bijzondere van mijn ouders is dat ze totaal niet haatdragend zijn, of mij iets kwalijk zouden nemen. Maar de kans bestaat dat zeker mijn moeder totaal niet snapt wat ik zeg. Aan de andere kant: ik zal de enige zijn die het bespreekbaar maakt. Niemand anders zal het zeggen, en soms is iets niet leuk om te horen, maar kun je er dan wel iets aan doen. En besef je vaak niet dat iets wat je normaal doet, heel vervelend kan overkomen.
Er zal geen ruzie van komen, maar het laatste dat ik wil is mijn ouders kwetsen.
En loslaten? Sja, ik heb niet het idee dat ik er veel aandacht aan schenk. De contactfrequentie is zo'n eens per 8 weken en alleen op mijn initiatief. En dan maak ik snel dat ik weer wegkom want ik hou het niet lang uit. En de verjaardagen (etc) zijn horror.
Ik zie nu al op tegen onze bruiloft, dan komen mijn ouders weer 'zitten' en rare opmerkingen maken. Loslaten? Sja hoe dan?
Ik denk dat je je geen illusies moet maken over de veranderbaarheid van mensen en al helemaal niet van oude mensen. Zelfs als ze zouden willen. En zouden begrijpen wat jouw probleem is, wat ik waag te betwijfelen.
En wb het loslaten, bv met opmerkingen op een bruiloft. Wat ik al eerder zei: Ene oor in, andere uit. En natuurlijk kun je ook best eens gewoon zeggen dat je iets helemaal geen leuke opmerking vindt.
[...]
Dat zou kunnen. Het bijzondere van mijn ouders is dat ze totaal niet haatdragend zijn, of mij iets kwalijk zouden nemen. Maar de kans bestaat dat zeker mijn moeder totaal niet snapt wat ik zeg. Aan de andere kant: ik zal de enige zijn die het bespreekbaar maakt. Niemand anders zal het zeggen, en soms is iets niet leuk om te horen, maar kun je er dan wel iets aan doen. En besef je vaak niet dat iets wat je normaal doet, heel vervelend kan overkomen.
Er zal geen ruzie van komen, maar het laatste dat ik wil is mijn ouders kwetsen.
En loslaten? Sja, ik heb niet het idee dat ik er veel aandacht aan schenk. De contactfrequentie is zo'n eens per 8 weken en alleen op mijn initiatief. En dan maak ik snel dat ik weer wegkom want ik hou het niet lang uit. En de verjaardagen (etc) zijn horror.
Ik zie nu al op tegen onze bruiloft, dan komen mijn ouders weer 'zitten' en rare opmerkingen maken. Loslaten? Sja hoe dan?
Ik denk dat je je geen illusies moet maken over de veranderbaarheid van mensen en al helemaal niet van oude mensen. Zelfs als ze zouden willen. En zouden begrijpen wat jouw probleem is, wat ik waag te betwijfelen.
En wb het loslaten, bv met opmerkingen op een bruiloft. Wat ik al eerder zei: Ene oor in, andere uit. En natuurlijk kun je ook best eens gewoon zeggen dat je iets helemaal geen leuke opmerking vindt.
.
woensdag 27 juli 2016 19:39
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 17:57:
[...]
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders. Dit klopt wel, in grotere mate nog door mijn vriend en kinderen. Voor mijn ouders wil ik vooral sterk en succesvol zijn. Het jammere is dat mijn (stuk) jongere broer altijd het meest besproken is, want hij doet wel 2 masters in Leiden en is geselecteerd voor een onderzoeksgroep (alleen de beste van de besten, alweer). Dus dat heb ik losgelaten, dat kan ik toch niet overtreffen, en heel eerlijk gezegd hoeft dat ook niet meer. Maar het doet best pijn dat ik 'zo vanzelfsprekend' er ben, zeker ook op wezenlijke momenten, zoals wanneer mijn vader weer in het ziekenhuis ligt.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloosJeetje Bugs, wat een hartelijke post. Die had ik niet echt aan zien komen. Ik was er even stil van, deze kant had ik nog niet van je gezien.
[...]
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders. Dit klopt wel, in grotere mate nog door mijn vriend en kinderen. Voor mijn ouders wil ik vooral sterk en succesvol zijn. Het jammere is dat mijn (stuk) jongere broer altijd het meest besproken is, want hij doet wel 2 masters in Leiden en is geselecteerd voor een onderzoeksgroep (alleen de beste van de besten, alweer). Dus dat heb ik losgelaten, dat kan ik toch niet overtreffen, en heel eerlijk gezegd hoeft dat ook niet meer. Maar het doet best pijn dat ik 'zo vanzelfsprekend' er ben, zeker ook op wezenlijke momenten, zoals wanneer mijn vader weer in het ziekenhuis ligt.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloosJeetje Bugs, wat een hartelijke post. Die had ik niet echt aan zien komen. Ik was er even stil van, deze kant had ik nog niet van je gezien.
woensdag 27 juli 2016 19:53
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 18:03:
Oh en over je dochters: ik herken de angst. Ik heb zoons, en geen enkele relatie met mijn vader. Mijn oplossing is brute openheid en een heel heldere boodschap: jullie mogen van mij vinden wat je wil, jullie mogen de relatie beëindigen zodra je wil, maar jullie kunnen altijd en onder alle omstandigheden bij me terecht. Er is niets wat ik niet voor jullie zal doen, behalve toneelspelen.
En de rest is aan hun
Aha! Je hebt gevoel!! Wat een opluchting. Je leek me soms zo onwerkelijk hard en onverbiddelijk, maar gelukkig heb jij ook zo je zorgen/angsten ten aanzien van je kinderen. Dat vind ik mooi om te lezen. Ik kan me vinden in je oplossing, zeker bij zonen kan ik me voorstellen dat dit een heel duidelijke en heldere, eerlijke benadering is.
Voor dochters is er denk ik net een andere benadering nodig, ze weten dat ze altijd bij me mogen komen, wat er ook is. Ik ben niet bang een van hen te verliezen door geen contact, daar zijn we te hecht voor. Wel ben ik bang dat ze zich zo aan mij ergeren als ik aan mijn moeder door gewoon wie ik ben. Ik hoop nu dat het de leeftijd is.
Wat ik lees in jouw berichten is dat je een bepaalde acceptatie hebt als het aankomt op de acties/wensen/behoeften van anderen, dan is dat maar zo en dan houdt het op, of als het je vrouw is: dan gaan we nog steeds niet scheiden want we zijn nu eenmaal getrouwd. Je hebt er iniedergeval geen vrezen voor, en dat kan ik wel hebben. Ik ben altijd bang mensen van wie ik hou te verliezen.
Oh en over je dochters: ik herken de angst. Ik heb zoons, en geen enkele relatie met mijn vader. Mijn oplossing is brute openheid en een heel heldere boodschap: jullie mogen van mij vinden wat je wil, jullie mogen de relatie beëindigen zodra je wil, maar jullie kunnen altijd en onder alle omstandigheden bij me terecht. Er is niets wat ik niet voor jullie zal doen, behalve toneelspelen.
En de rest is aan hun
Aha! Je hebt gevoel!! Wat een opluchting. Je leek me soms zo onwerkelijk hard en onverbiddelijk, maar gelukkig heb jij ook zo je zorgen/angsten ten aanzien van je kinderen. Dat vind ik mooi om te lezen. Ik kan me vinden in je oplossing, zeker bij zonen kan ik me voorstellen dat dit een heel duidelijke en heldere, eerlijke benadering is.
Voor dochters is er denk ik net een andere benadering nodig, ze weten dat ze altijd bij me mogen komen, wat er ook is. Ik ben niet bang een van hen te verliezen door geen contact, daar zijn we te hecht voor. Wel ben ik bang dat ze zich zo aan mij ergeren als ik aan mijn moeder door gewoon wie ik ben. Ik hoop nu dat het de leeftijd is.
Wat ik lees in jouw berichten is dat je een bepaalde acceptatie hebt als het aankomt op de acties/wensen/behoeften van anderen, dan is dat maar zo en dan houdt het op, of als het je vrouw is: dan gaan we nog steeds niet scheiden want we zijn nu eenmaal getrouwd. Je hebt er iniedergeval geen vrezen voor, en dat kan ik wel hebben. Ik ben altijd bang mensen van wie ik hou te verliezen.
woensdag 27 juli 2016 20:01
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd gehad dat ik vond dat mijn moeder zich te weinig interesseerde voor mijn leven, de vrienden die ik had (wilde haar graag aan een goede vriend voorstellen toen ze een keer bij me op bezoek was, maar dat intersseerde haar totaal niet) en wat me bezig hield. Ik vond het contact véél te oppervlakkig en had het daar erg moeilijk mee, had haar graag meer inkijk willen geven in mijn leven. Heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd dat er niet meer in zit.
woensdag 27 juli 2016 20:06
quote:Taralina schreef op 27 juli 2016 @ 20:01:
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd gehad dat ik vond dat mijn moeder zich te weinig interesseerde voor mijn leven, de vrienden die ik had (wilde haar graag aan een goede vriend voorstellen toen ze een keer bij me op bezoek was, maar dat intersseerde haar totaal niet) en wat me bezig hield. Ik vond het contact véél te oppervlakkig en had het daar erg moeilijk mee, had haar graag meer inkijk willen geven in mijn leven. Heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd dat er niet meer in zit.En toch, blijf ik teleurgesteld als ik dat weer merk. Heb jij dat niet?
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd gehad dat ik vond dat mijn moeder zich te weinig interesseerde voor mijn leven, de vrienden die ik had (wilde haar graag aan een goede vriend voorstellen toen ze een keer bij me op bezoek was, maar dat intersseerde haar totaal niet) en wat me bezig hield. Ik vond het contact véél te oppervlakkig en had het daar erg moeilijk mee, had haar graag meer inkijk willen geven in mijn leven. Heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd dat er niet meer in zit.En toch, blijf ik teleurgesteld als ik dat weer merk. Heb jij dat niet?
woensdag 27 juli 2016 20:20
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 19:59:
Bugs, vanwaar deze omslag? Ik vind het heel lief, maar begrijp er niks van. Ik heb je nog nooit zoiets liefs zien schrijven.
Eerlijk? Ik heb al een tijdje je berichten gelezen en bewust geprobeerd voorbij de ergernis te kijken die je vaak bij me oproept. En wat ik dan zie is dat de ergernis komt uit een soort pose die ik eigenlijk prima begrijp en kan invoelen en dat daarachter een heel fijn persoon zit.
Ik kan er ook niks aan doen maar ik ben je aardig gaan vinden. En tegen aardige mensen wil ik zelf ook graag aardig zijn.
Bugs, vanwaar deze omslag? Ik vind het heel lief, maar begrijp er niks van. Ik heb je nog nooit zoiets liefs zien schrijven.
Eerlijk? Ik heb al een tijdje je berichten gelezen en bewust geprobeerd voorbij de ergernis te kijken die je vaak bij me oproept. En wat ik dan zie is dat de ergernis komt uit een soort pose die ik eigenlijk prima begrijp en kan invoelen en dat daarachter een heel fijn persoon zit.
Ik kan er ook niks aan doen maar ik ben je aardig gaan vinden. En tegen aardige mensen wil ik zelf ook graag aardig zijn.
woensdag 27 juli 2016 20:27
quote:Taralina schreef op 27 juli 2016 @ 20:01:
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd gehad dat ik vond dat mijn moeder zich te weinig interesseerde voor mijn leven, de vrienden die ik had (wilde haar graag aan een goede vriend voorstellen toen ze een keer bij me op bezoek was, maar dat intersseerde haar totaal niet) en wat me bezig hield. Ik vond het contact véél te oppervlakkig en had het daar erg moeilijk mee, had haar graag meer inkijk willen geven in mijn leven. Heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd dat er niet meer in zit.Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd gehad dat ik vond dat mijn moeder zich te weinig interesseerde voor mijn leven, de vrienden die ik had (wilde haar graag aan een goede vriend voorstellen toen ze een keer bij me op bezoek was, maar dat intersseerde haar totaal niet) en wat me bezig hield. Ik vond het contact véél te oppervlakkig en had het daar erg moeilijk mee, had haar graag meer inkijk willen geven in mijn leven. Heb het op een gegeven moment maar geaccepteerd dat er niet meer in zit.Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 27 juli 2016 20:39
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 20:20:
[...]
Eerlijk? Ik heb al een tijdje je berichten gelezen en bewust geprobeerd voorbij de ergernis te kijken die je vaak bij me oproept. En wat ik dan zie is dat de ergernis komt uit een soort pose die ik eigenlijk prima begrijp en kan invoelen en dat daarachter een heel fijn persoon zit.
Ik kan er ook niks aan doen maar ik ben je aardig gaan vinden. En tegen aardige mensen wil ik zelf ook graag aardig zijn.Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?
[...]
Eerlijk? Ik heb al een tijdje je berichten gelezen en bewust geprobeerd voorbij de ergernis te kijken die je vaak bij me oproept. En wat ik dan zie is dat de ergernis komt uit een soort pose die ik eigenlijk prima begrijp en kan invoelen en dat daarachter een heel fijn persoon zit.
Ik kan er ook niks aan doen maar ik ben je aardig gaan vinden. En tegen aardige mensen wil ik zelf ook graag aardig zijn.Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?
woensdag 27 juli 2016 20:45
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 20:39:
[...]
Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?Deal
[...]
Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?Deal
woensdag 27 juli 2016 20:48
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 20:39:
[...]
Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?Wat een fijne wending!
[...]
Nou goed, misschien kunnen we een nieuw forumbegin maken. Ik blijk best aardig te zijn, en jij best een wijs man. Het komt er soms bij allebei op een manier uit die ergenis oproept bij elkaar. Laten we proberen daaraan voorbij te lezen bij elkaar?Wat een fijne wending!
woensdag 27 juli 2016 20:51
quote:pejeka schreef op 27 juli 2016 @ 20:27:
[...]
Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
[...]
Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
woensdag 27 juli 2016 21:11
Gefeliciteerd Bugs en Dubbz 
Ik lees hier ook heel veel herkenbare dingen, helaas. Had een enorm goede band met mijn moeder, en heb een slechte band met mijn vader. Altijd die frustraties en ergernissen. En ook de angst dat mijn kinderen mij zouden zien, zoals ik mijn vader zie.
Op een dag realiseerde ik me wat het verschil is tussen mijn ouders. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij, mijn vader houdt op zijn manier van mij, maar zeker niet onvoorwaardelijk.
En ik hoop maar dat mijn kinderen in de toekomst ook voelen dat ik altijd onvoorwaardelijk van ze gehouden heb.
Ondertussen zie ik mijn vader ongeveer eens per maand, dan doen we een toneelstukje van een uurtje of twee.
Ik lees hier ook heel veel herkenbare dingen, helaas. Had een enorm goede band met mijn moeder, en heb een slechte band met mijn vader. Altijd die frustraties en ergernissen. En ook de angst dat mijn kinderen mij zouden zien, zoals ik mijn vader zie.
Op een dag realiseerde ik me wat het verschil is tussen mijn ouders. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij, mijn vader houdt op zijn manier van mij, maar zeker niet onvoorwaardelijk.
En ik hoop maar dat mijn kinderen in de toekomst ook voelen dat ik altijd onvoorwaardelijk van ze gehouden heb.
Ondertussen zie ik mijn vader ongeveer eens per maand, dan doen we een toneelstukje van een uurtje of twee.
woensdag 27 juli 2016 21:41
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 11:32:
[...]
Dat is lief van je man en herkenbaar. Omdat mijn irritatie zo snel door het plafond gaat reageer ik zelf misschien ook overtrokken.
Alhoewel dat gisteren niet zo was, ik werd er zelfs op aangesproken. Mijn beste vriendin zei ook dat ik me niet bezwaard hoef te voelen, want ze weet allang hoe het zit.
Ik ben er ook verdrietig over, ik heb alleen mijn ouders en een autistische broer die ook in zijn eigen wereld leeft, en dat is dan mijn familie
Autisme is erferlijk, just saying... Misschien heeft je broer het van je moeder geerft?
On topic: ik erger(de) mij ook altijd aan mn moeder. Overdreven sociaal, hard lavhen (denk aan een blonde versie van Patty Brard inclusief hese stem), altijd maar die sigaretten en dan wijn tanken savonds. Duizenden keren gewaarschuwd dat dat niet goed gaat komen, helaas gelijk gekregen. Vind/vond het moeilijk om niet verwijtend te zijn, om begrip te tonen toen t daadwerkelijk echt goed mis was.. Beetje eigen svhuld dikke bult en weinig empathie kon ik opbrengen. Gaat nu iets beter.
[...]
Dat is lief van je man en herkenbaar. Omdat mijn irritatie zo snel door het plafond gaat reageer ik zelf misschien ook overtrokken.
Alhoewel dat gisteren niet zo was, ik werd er zelfs op aangesproken. Mijn beste vriendin zei ook dat ik me niet bezwaard hoef te voelen, want ze weet allang hoe het zit.
Ik ben er ook verdrietig over, ik heb alleen mijn ouders en een autistische broer die ook in zijn eigen wereld leeft, en dat is dan mijn familie
Autisme is erferlijk, just saying... Misschien heeft je broer het van je moeder geerft?
On topic: ik erger(de) mij ook altijd aan mn moeder. Overdreven sociaal, hard lavhen (denk aan een blonde versie van Patty Brard inclusief hese stem), altijd maar die sigaretten en dan wijn tanken savonds. Duizenden keren gewaarschuwd dat dat niet goed gaat komen, helaas gelijk gekregen. Vind/vond het moeilijk om niet verwijtend te zijn, om begrip te tonen toen t daadwerkelijk echt goed mis was.. Beetje eigen svhuld dikke bult en weinig empathie kon ik opbrengen. Gaat nu iets beter.
woensdag 27 juli 2016 21:48
quote:biobitch1984 schreef op 27 juli 2016 @ 21:41:
[...]
Autisme is erferlijk, just saying... Misschien heeft je broer het van je moeder geerft?
On topic: ik erger(de) mij ook altijd aan mn moeder. Overdreven sociaal, hard lavhen (denk aan een blonde versie van Patty Brard inclusief hese stem), altijd maar die sigaretten en dan wijn tanken savonds. Duizenden keren gewaarschuwd dat dat niet goed gaat komen, helaas gelijk gekregen. Vind/vond het moeilijk om niet verwijtend te zijn, om begrip te tonen toen t daadwerkelijk echt goed mis was.. Beetje eigen svhuld dikke bult en weinig empathie kon ik opbrengen. Gaat nu iets beter.
Wb de autisme, mijn oudere broer (overleden) was ook autistisch en mijn vriend vermoedt sterk dat mijn moeder ook autistisch is. (Mijn vriend is psycholoog en autisme is een van zijn specialiteiten), maar het is niet officieel vastgesteld. Het zou wel veel verklaren, neemt niet weg dat het probleem blijft bestaan.
Het voelt rot hè, als je je ouders voor zichzelf in bescherming moet nemen. Hoe komt het dat het nu beter gaat?
[...]
Autisme is erferlijk, just saying... Misschien heeft je broer het van je moeder geerft?
On topic: ik erger(de) mij ook altijd aan mn moeder. Overdreven sociaal, hard lavhen (denk aan een blonde versie van Patty Brard inclusief hese stem), altijd maar die sigaretten en dan wijn tanken savonds. Duizenden keren gewaarschuwd dat dat niet goed gaat komen, helaas gelijk gekregen. Vind/vond het moeilijk om niet verwijtend te zijn, om begrip te tonen toen t daadwerkelijk echt goed mis was.. Beetje eigen svhuld dikke bult en weinig empathie kon ik opbrengen. Gaat nu iets beter.
Wb de autisme, mijn oudere broer (overleden) was ook autistisch en mijn vriend vermoedt sterk dat mijn moeder ook autistisch is. (Mijn vriend is psycholoog en autisme is een van zijn specialiteiten), maar het is niet officieel vastgesteld. Het zou wel veel verklaren, neemt niet weg dat het probleem blijft bestaan.
Het voelt rot hè, als je je ouders voor zichzelf in bescherming moet nemen. Hoe komt het dat het nu beter gaat?
woensdag 27 juli 2016 23:30
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 20:06:
[...]
En toch, blijf ik teleurgesteld als ik dat weer merk. Heb jij dat niet?Inmiddels niet meer gelukkig. Mijn contact met mijn moeder is dan ook over het algemeen erg goed, alleen niet zo diepzinnig. Heb haar in die periode ook verweten dat ík haar altijd moest bellen, had het idee dat het veel van mijn kant af kwam.
[...]
En toch, blijf ik teleurgesteld als ik dat weer merk. Heb jij dat niet?Inmiddels niet meer gelukkig. Mijn contact met mijn moeder is dan ook over het algemeen erg goed, alleen niet zo diepzinnig. Heb haar in die periode ook verweten dat ík haar altijd moest bellen, had het idee dat het veel van mijn kant af kwam.
woensdag 27 juli 2016 23:34
quote:pejeka schreef op 27 juli 2016 @ 20:27:
[...]
Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?Ja dat probeer ik wel. Maar het is nu eenmaal wel zo dat zij een stuk minder meemaakt dan ik en er dus minder over te vertellen valt. Ook maakt ze geen nieuwe vrienden meer, ze heeft überhaupt weinig vrienden.
[...]
Misschien een domme vraag, maar houd jij je bezig met háár leven, de dingen die ze doet, de vrienden die ze heeft, ben je daar allemaal oprecht geïnteresseerd in? En zo nee, waarom verwacht je dan wél die interesse van háár kant?Ja dat probeer ik wel. Maar het is nu eenmaal wel zo dat zij een stuk minder meemaakt dan ik en er dus minder over te vertellen valt. Ook maakt ze geen nieuwe vrienden meer, ze heeft überhaupt weinig vrienden.
woensdag 27 juli 2016 23:38
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 20:51:
[...]
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
Ik denk dat ze dat heus wel hebben. Tenminste, ik merkte dat bij mijn ouders aan kleinere dingetjes. Maar tegelijkertijd wordt hun wereld gewoon kleiner, en zijn de spannende dingen die ze te vertellen hebben van het niveau die hier op het forum als "Ergernissen bij de supermarkt" verteld worden ofzo. En dan moet je ook bedenken dat waar je zelf door heel Nederland (of het buitenland) raast, voor hén het dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt hun leven buiten de deur is, en dat ze niet veel verder meer komen. Dus een onverwachte gebeurtenis in de supermarkt is voor hen het hoogtepunt van de dag, terwijl jij zoiets hebt van "Pfff... écht"?
Hun wereld wordt gewoon kleiner. Af en toe komt er een oude kennis op de thee, af en toe gaan ze zelf naar een oude vriend/vriendin op de koffie. Maar dat is het dan wel. Maar dat wil niet zeggen dat ze minder van je houden, of gestopt zijn om je te geven.
[...]
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
Ik denk dat ze dat heus wel hebben. Tenminste, ik merkte dat bij mijn ouders aan kleinere dingetjes. Maar tegelijkertijd wordt hun wereld gewoon kleiner, en zijn de spannende dingen die ze te vertellen hebben van het niveau die hier op het forum als "Ergernissen bij de supermarkt" verteld worden ofzo. En dan moet je ook bedenken dat waar je zelf door heel Nederland (of het buitenland) raast, voor hén het dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt hun leven buiten de deur is, en dat ze niet veel verder meer komen. Dus een onverwachte gebeurtenis in de supermarkt is voor hen het hoogtepunt van de dag, terwijl jij zoiets hebt van "Pfff... écht"?
Hun wereld wordt gewoon kleiner. Af en toe komt er een oude kennis op de thee, af en toe gaan ze zelf naar een oude vriend/vriendin op de koffie. Maar dat is het dan wel. Maar dat wil niet zeggen dat ze minder van je houden, of gestopt zijn om je te geven.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 27 juli 2016 23:43
Mijn vriend zei laatst dat hij vond dat ik altijd erg onaardig ben aan de telefoon met mijn moeder. Dat kwam wel hard aan, want hij heeft ergens wel gelijk. Ze zuigt ook zoveel energie. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, maar soms denk ik dat ze maar speelt dat ze er niets aan kan doen. Door hersenletsel is ze niet meer dezelfde als vroeger, en heel af en toe komt mijn vroegere moeder er nog even tussendoor. Die is er dus nog wel, en ik weet niet of ze dat bewust kan terughalen of dat het een toevalligheid is. Een gesprek daarover is niet mogelijk, want over 'dat soort dingen' praten we niet.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.
woensdag 27 juli 2016 23:44
donderdag 28 juli 2016 09:36
quote:MinkeDeWit schreef op 27 juli 2016 @ 23:43:
Mijn vriend zei laatst dat hij vond dat ik altijd erg onaardig ben aan de telefoon met mijn moeder. Dat kwam wel hard aan, want hij heeft ergens wel gelijk. Ze zuigt ook zoveel energie. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, maar soms denk ik dat ze maar speelt dat ze er niets aan kan doen. Door hersenletsel is ze niet meer dezelfde als vroeger, en heel af en toe komt mijn vroegere moeder er nog even tussendoor. Die is er dus nog wel, en ik weet niet of ze dat bewust kan terughalen of dat het een toevalligheid is. Een gesprek daarover is niet mogelijk, want over 'dat soort dingen' praten we niet.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.Dat! Mijn moeder heeft ook hersenletsel (en inmiddels wel meer), ik ga echt na een uur weer weg omdat ik mezelf hoor snauwen soms... En soms is ze er toch weer even zoals vroeger. Wel steeds minder helaas, ze gaat achteruit. Maar zo herkenbaar dit!
Mijn vriend zei laatst dat hij vond dat ik altijd erg onaardig ben aan de telefoon met mijn moeder. Dat kwam wel hard aan, want hij heeft ergens wel gelijk. Ze zuigt ook zoveel energie. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, maar soms denk ik dat ze maar speelt dat ze er niets aan kan doen. Door hersenletsel is ze niet meer dezelfde als vroeger, en heel af en toe komt mijn vroegere moeder er nog even tussendoor. Die is er dus nog wel, en ik weet niet of ze dat bewust kan terughalen of dat het een toevalligheid is. Een gesprek daarover is niet mogelijk, want over 'dat soort dingen' praten we niet.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.Dat! Mijn moeder heeft ook hersenletsel (en inmiddels wel meer), ik ga echt na een uur weer weg omdat ik mezelf hoor snauwen soms... En soms is ze er toch weer even zoals vroeger. Wel steeds minder helaas, ze gaat achteruit. Maar zo herkenbaar dit!
The owls are not what they seem
donderdag 28 juli 2016 09:48
quote:MinkeDeWit schreef op 27 juli 2016 @ 23:43:
Mijn vriend zei laatst dat hij vond dat ik altijd erg onaardig ben aan de telefoon met mijn moeder. Dat kwam wel hard aan, want hij heeft ergens wel gelijk. Ze zuigt ook zoveel energie. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, maar soms denk ik dat ze maar speelt dat ze er niets aan kan doen. Door hersenletsel is ze niet meer dezelfde als vroeger, en heel af en toe komt mijn vroegere moeder er nog even tussendoor. Die is er dus nog wel, en ik weet niet of ze dat bewust kan terughalen of dat het een toevalligheid is. Een gesprek daarover is niet mogelijk, want over 'dat soort dingen' praten we niet.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.
Wat jammer dat je geen begrip op kunt brengen voor het feit dat je moeder niet meer de oude is en je nu eigenlijk alleen nog maar aan haar ergert.
Misschien zou je eens wat kunnen lezen wat hersenletsel teweeg kan brengen en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
Eigenlijk is het net als je ouders gaan dementeren en van karakter veranderen. Je kunt je daaraan ergeren en hun aanwezigheid gaan vermijden of je kunt je daarover eens laten informeren en dan kom je te weten wat het voor deze mensen zelf betekent.
Met het accepteren maak je het voor jezelf zoveel gemakkelijker om daarmee om te gaan.
Mijn vriend zei laatst dat hij vond dat ik altijd erg onaardig ben aan de telefoon met mijn moeder. Dat kwam wel hard aan, want hij heeft ergens wel gelijk. Ze zuigt ook zoveel energie. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, maar soms denk ik dat ze maar speelt dat ze er niets aan kan doen. Door hersenletsel is ze niet meer dezelfde als vroeger, en heel af en toe komt mijn vroegere moeder er nog even tussendoor. Die is er dus nog wel, en ik weet niet of ze dat bewust kan terughalen of dat het een toevalligheid is. Een gesprek daarover is niet mogelijk, want over 'dat soort dingen' praten we niet.
Ik probeer nu wel om haar altijd positief te benaderen, zelfs als ze dat eigenlijk niet verdient. Tegen een vreemde die lastig is doe je immers ook niet naar.
Wat jammer dat je geen begrip op kunt brengen voor het feit dat je moeder niet meer de oude is en je nu eigenlijk alleen nog maar aan haar ergert.
Misschien zou je eens wat kunnen lezen wat hersenletsel teweeg kan brengen en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
Eigenlijk is het net als je ouders gaan dementeren en van karakter veranderen. Je kunt je daaraan ergeren en hun aanwezigheid gaan vermijden of je kunt je daarover eens laten informeren en dan kom je te weten wat het voor deze mensen zelf betekent.
Met het accepteren maak je het voor jezelf zoveel gemakkelijker om daarmee om te gaan.
