Relaties
alle pijlers
Irritaties ouders
woensdag 27 juli 2016 05:51
Het valt me op dat kinderen weinig van hun ouders kunnen hebben. Snel geirriteerd zijn.
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
woensdag 27 juli 2016 14:27
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 14:09:
Slecht contact staat voor mij niet gelijk aan irritaties.
Het contact met mijn ouders is minimaal tot niet bestaand, maar het irriteert me nietJa duh, als je elkaar nooit ziet dan valt er ook niks te ergeren he. Musschien zie je je ouders nooit meer omdat er zoveel ergernissen waren?
Slecht contact staat voor mij niet gelijk aan irritaties.
Het contact met mijn ouders is minimaal tot niet bestaand, maar het irriteert me nietJa duh, als je elkaar nooit ziet dan valt er ook niks te ergeren he. Musschien zie je je ouders nooit meer omdat er zoveel ergernissen waren?
.
woensdag 27 juli 2016 14:55
Ik herken het wel Dubbz. Mijn vader is vrij jong (68) overleden, daar speelde dat niet zo. Mijn moeder is nu 84 en zij is 8 jaar geleden ernstig ziek geweest. Ze is nooit meer helemaal de oude geworden, al vindt ze zelf van wel. Bepaalde karaktereigenschappen zijn versterkt en niet de leukste, helaas. Invoelend vermogen is er bijna niet meer, als iemand iets doet of zegt dat afwijkt van haar mening is dat al gauw gek of raar. En dat zegt ze dan ook. Grapjes die ik maak komen niet meer aan. En juist omdat ik vroeger een goede band met mijn moeder had irriteert dit mij bijzonder. En dat vind ik dan weer niet lief van mezelf. Maar ik zorg echt dat ik niet te lang achter elkaar met haar doorbreng, want dan word ik ongeduldig en onaardig... Heel naar.
The owls are not what they seem
woensdag 27 juli 2016 15:35
Ja, ik merk dat ik ook de neiging heb om te gaan vermijden. Geen zin meer heb om er langs te gaan (bij mij komen ze nooit vanzelf, en alleen als ik ze uitnodig), en merk dat ik zoiets als gister (bbq vanwege verjaardag), ze er eigenlijk liever niet bij heb. Het gaat ten koste van de sfeer, van het leuke contact dat er met de rest wel is. Maar dat vind ik ook zo lullig en dan moeten mij. Ouders apart komen, ook een hele opgaaf na al een dag verjaardagsvisite. Maar misschien ga ik dat toch doen voortaan.
woensdag 27 juli 2016 15:53
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 15:35:
Ja, ik merk dat ik ook de neiging heb om te gaan vermijden. Geen zin meer heb om er langs te gaan (bij mij komen ze nooit vanzelf, en alleen als ik ze uitnodig), en merk dat ik zoiets als gister (bbq vanwege verjaardag), ze er eigenlijk liever niet bij heb. Het gaat ten koste van de sfeer, van het leuke contact dat er met de rest wel is. Maar dat vind ik ook zo lullig en dan moeten mij. Ouders apart komen, ook een hele opgaaf na al een dag verjaardagsvisite. Maar misschien ga ik dat toch doen voortaan.
Ik weet dat je me niet erg mag, dus ik hoop dat je dat terzijde wil schuiven even: ik weet hoe het voelt en ik wil je oprecht adviseren Laat Het Los. Ouders lijken vanzelfsprekend belangrijk maar dat zijn ze niet. Ik denk oprecht dat ik je wel min of meer aanvoel gezien alles wat ik van je lees, en ik denk echt dat loslaten je gelukkiger gaat maken.
Ik ga niet hypocriet doen, wij klikken verdomd slecht. Maar ik gun je oprecht alle goeds, en ik geloof al even oprecht dat loslaten je gast helpen.
Mijn excuses als dit slecht valt, ik heb erg getwijfeld te reageren, want ik wil alleen bijdragen of zwijgen in zoiets kwetsbaars.
Ja, ik merk dat ik ook de neiging heb om te gaan vermijden. Geen zin meer heb om er langs te gaan (bij mij komen ze nooit vanzelf, en alleen als ik ze uitnodig), en merk dat ik zoiets als gister (bbq vanwege verjaardag), ze er eigenlijk liever niet bij heb. Het gaat ten koste van de sfeer, van het leuke contact dat er met de rest wel is. Maar dat vind ik ook zo lullig en dan moeten mij. Ouders apart komen, ook een hele opgaaf na al een dag verjaardagsvisite. Maar misschien ga ik dat toch doen voortaan.
Ik weet dat je me niet erg mag, dus ik hoop dat je dat terzijde wil schuiven even: ik weet hoe het voelt en ik wil je oprecht adviseren Laat Het Los. Ouders lijken vanzelfsprekend belangrijk maar dat zijn ze niet. Ik denk oprecht dat ik je wel min of meer aanvoel gezien alles wat ik van je lees, en ik denk echt dat loslaten je gelukkiger gaat maken.
Ik ga niet hypocriet doen, wij klikken verdomd slecht. Maar ik gun je oprecht alle goeds, en ik geloof al even oprecht dat loslaten je gast helpen.
Mijn excuses als dit slecht valt, ik heb erg getwijfeld te reageren, want ik wil alleen bijdragen of zwijgen in zoiets kwetsbaars.
woensdag 27 juli 2016 15:54
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 15:37:
Het lijkt me zo fijn om een prettig contact met je ouders te hebben.
En ik vind het dan wel mijn taak om het bespreekbaar te maken met mijn ouders. Anders kom ik steeds minder en weten ze niet waarom.Waarom vind jij het jouw verantwoordelijkheid? Ben jij verantwoordelijk voor hun geluk?
Het lijkt me zo fijn om een prettig contact met je ouders te hebben.
En ik vind het dan wel mijn taak om het bespreekbaar te maken met mijn ouders. Anders kom ik steeds minder en weten ze niet waarom.Waarom vind jij het jouw verantwoordelijkheid? Ben jij verantwoordelijk voor hun geluk?
woensdag 27 juli 2016 16:16
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 15:53:
[...]
Ik weet dat je me niet erg mag, dus ik hoop dat je dat terzijde wil schuiven even: ik weet hoe het voelt en ik wil je oprecht adviseren Laat Het Los. Ouders lijken vanzelfsprekend belangrijk maar dat zijn ze niet. Ik denk oprecht dat ik je wel min of meer aanvoel gezien alles wat ik van je lees, en ik denk echt dat loslaten je gelukkiger gaat maken.
Ik ga niet hypocriet doen, wij klikken verdomd slecht. Maar ik gun je oprecht alle goeds, en ik geloof al even oprecht dat loslaten je gast helpen.
Mijn excuses als dit slecht valt, ik heb erg getwijfeld te reageren, want ik wil alleen bijdragen of zwijgen in zoiets kwetsbaars.
Das dan weer tof van je! Bedankt.
De reden dat ik mijn eigen kinderen benoemde, is tegelijkertijd ook de reden waarom het me zo dwars zit. Namelijk: het is een cirkel, ik ben de dochter van mijn ouders. Mijn dochters hebben mij als ouder. Als je stelt dat ouders niet zo belangrijk zijn, zeg je dat alsware ook over het contact met je eigen kinderen. Die zouden andersom op hun beurt ook zo kunnen denken. En dat vind ik wel pijnlijk. Een soort illusie, over de bloedbanden, de mensen die je het meest na zijn.
Daarnaast voel ik me erg verantwoordelijk voor hun welzijn, en de mantelzorgtaken komen er ook aan. Ik zie er nu al tegenop.
Maar nu we toch openhartig zijn zonder naar te doen, het valt mij op, door alles wat ik van jou lees.. Is dat ik bij jou juist weer het idee heb dat mensen, contacten, familie/vrienden best inwisselbaar zijn. Dat mensen bij jou weinig ruimte hebben om fouten te maken. Behalve je vrouw, want scheiden is geen optie ook al zou ze je bedriegen oid. Ik snap jouw logica soms niet, je lijkt soms zo hard, en tegelijktijd een enorm sterke echtgenoot/vader.
En nee, we matchen totaal niet maar áls je ergens inhoudelijk op reageert dan lees ik het wel met aandacht.
Dus voor deze ene keer dan
[...]
Ik weet dat je me niet erg mag, dus ik hoop dat je dat terzijde wil schuiven even: ik weet hoe het voelt en ik wil je oprecht adviseren Laat Het Los. Ouders lijken vanzelfsprekend belangrijk maar dat zijn ze niet. Ik denk oprecht dat ik je wel min of meer aanvoel gezien alles wat ik van je lees, en ik denk echt dat loslaten je gelukkiger gaat maken.
Ik ga niet hypocriet doen, wij klikken verdomd slecht. Maar ik gun je oprecht alle goeds, en ik geloof al even oprecht dat loslaten je gast helpen.
Mijn excuses als dit slecht valt, ik heb erg getwijfeld te reageren, want ik wil alleen bijdragen of zwijgen in zoiets kwetsbaars.
Das dan weer tof van je! Bedankt.
De reden dat ik mijn eigen kinderen benoemde, is tegelijkertijd ook de reden waarom het me zo dwars zit. Namelijk: het is een cirkel, ik ben de dochter van mijn ouders. Mijn dochters hebben mij als ouder. Als je stelt dat ouders niet zo belangrijk zijn, zeg je dat alsware ook over het contact met je eigen kinderen. Die zouden andersom op hun beurt ook zo kunnen denken. En dat vind ik wel pijnlijk. Een soort illusie, over de bloedbanden, de mensen die je het meest na zijn.
Daarnaast voel ik me erg verantwoordelijk voor hun welzijn, en de mantelzorgtaken komen er ook aan. Ik zie er nu al tegenop.
Maar nu we toch openhartig zijn zonder naar te doen, het valt mij op, door alles wat ik van jou lees.. Is dat ik bij jou juist weer het idee heb dat mensen, contacten, familie/vrienden best inwisselbaar zijn. Dat mensen bij jou weinig ruimte hebben om fouten te maken. Behalve je vrouw, want scheiden is geen optie ook al zou ze je bedriegen oid. Ik snap jouw logica soms niet, je lijkt soms zo hard, en tegelijktijd een enorm sterke echtgenoot/vader.
En nee, we matchen totaal niet maar áls je ergens inhoudelijk op reageert dan lees ik het wel met aandacht.
Dus voor deze ene keer dan
woensdag 27 juli 2016 16:31
quote:Bugs_Bunny schreef op 27 juli 2016 @ 15:54:
[...]
Waarom vind jij het jouw verantwoordelijkheid? Ben jij verantwoordelijk voor hun geluk?
Dat ben ik niet, maar zo voelt het wel, tenminste, voor hun geluk niet maar wel voor hun welzijn.
Zoals je waarschijnlijk dan ook weet heb ik een hork van een vriend, die zich ook niet voor een karretje laat spannen en hij zegt precies hetzelfde als jij.
Om een stom voorbeeld te geven: jaren en jaren lang heb ik de haren van mijn ouders geknipt en geverfd. Dat begon als 16-jarige omdat ik dat leuk vond. Maar ik werd ouder, deed mijn opleidingen, werk en kreeg kinderen en dat knippen bleef altijd bestaan. Het ging me tegenstaan, maar ik voelde me verplicht, ik deed het immers altijd. Na mijn scheiding kreeg ik het nog drukker en dat knippen kwam op de een of andere manier altijd ongelegen.
Een keer was het weer zover en ik vroeg mijn moeder iets voor bij de koffie mee te nemen. Iets wat me ook dwars zit, ze gaan er namelijk erg vanuit dat ze volledig gepamperd worden, en ja daar heb ik zelf een aandeel in. Mijn moeder kwam en ze kwam met pindakoeken aan. Die had ze nog in de kast liggen. Juist koeken die ik niet kon eten vanwege de beugel (en pijn) die ik toen had en dat wist ze. Geen moeite doen om even naar de bakker te gaan, of iets mee te nemen dat ik lekker vind en kan eten. Ik sta daar verdorie uren te verven en te knippen. Dat was het moment dat mijn vriend weer zei: stop er nou toch mee. Geen zin meer hebben is reden genoeg. Zij houden ook geen rekening met jou en zien jou(w diensten) als erg vanzelsprekend.
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
[...]
Waarom vind jij het jouw verantwoordelijkheid? Ben jij verantwoordelijk voor hun geluk?
Dat ben ik niet, maar zo voelt het wel, tenminste, voor hun geluk niet maar wel voor hun welzijn.
Zoals je waarschijnlijk dan ook weet heb ik een hork van een vriend, die zich ook niet voor een karretje laat spannen en hij zegt precies hetzelfde als jij.
Om een stom voorbeeld te geven: jaren en jaren lang heb ik de haren van mijn ouders geknipt en geverfd. Dat begon als 16-jarige omdat ik dat leuk vond. Maar ik werd ouder, deed mijn opleidingen, werk en kreeg kinderen en dat knippen bleef altijd bestaan. Het ging me tegenstaan, maar ik voelde me verplicht, ik deed het immers altijd. Na mijn scheiding kreeg ik het nog drukker en dat knippen kwam op de een of andere manier altijd ongelegen.
Een keer was het weer zover en ik vroeg mijn moeder iets voor bij de koffie mee te nemen. Iets wat me ook dwars zit, ze gaan er namelijk erg vanuit dat ze volledig gepamperd worden, en ja daar heb ik zelf een aandeel in. Mijn moeder kwam en ze kwam met pindakoeken aan. Die had ze nog in de kast liggen. Juist koeken die ik niet kon eten vanwege de beugel (en pijn) die ik toen had en dat wist ze. Geen moeite doen om even naar de bakker te gaan, of iets mee te nemen dat ik lekker vind en kan eten. Ik sta daar verdorie uren te verven en te knippen. Dat was het moment dat mijn vriend weer zei: stop er nou toch mee. Geen zin meer hebben is reden genoeg. Zij houden ook geen rekening met jou en zien jou(w diensten) als erg vanzelsprekend.
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
woensdag 27 juli 2016 16:39
Ouders niet belangrijk? Ik denk dat zoiets alleen gezegd kan worden door mensen die een slechte band hebben met hun ouders. Ik vind de mijne heel erg belangrijk. Mijn ouders zijn de enige mensen die ik echt voor de volle honderd procent vertrouw. Die altijd onbaatzuchtig het beste met me voor hebben en die me onder alle omstandigheden zullen helpen. Al moeten ze er de halve wereld voor overvliegen.
Maar die band is er of is er niet. Je kunt dat niet afdwingen. Ik denk zelf eerlijk gezegd dat het er niet beter op zal worden, als je je irritaties gaat bespreken. Ze hebben waarschijnlijk geen idee waar je het over hebt en zien het zelf allemaal héél anders. Het zou wel eens tot een extra verwijdering kunnen leiden. En idd een veel groter issue kunnen worden dan je lief is.
Ik zou het er niet over hebben, en proberen je ouders te accepteren zoals ze zijn. Loslaten dus, ja. Niet je ouders loslaten, maar jouw ergernissen en irritaties en verwachtingen. Meer je ene oor in laten gaan, en het andere oor weer uit. Maar ik besef ook dat het voor mij wel makkelijk praten is.
Maar die band is er of is er niet. Je kunt dat niet afdwingen. Ik denk zelf eerlijk gezegd dat het er niet beter op zal worden, als je je irritaties gaat bespreken. Ze hebben waarschijnlijk geen idee waar je het over hebt en zien het zelf allemaal héél anders. Het zou wel eens tot een extra verwijdering kunnen leiden. En idd een veel groter issue kunnen worden dan je lief is.
Ik zou het er niet over hebben, en proberen je ouders te accepteren zoals ze zijn. Loslaten dus, ja. Niet je ouders loslaten, maar jouw ergernissen en irritaties en verwachtingen. Meer je ene oor in laten gaan, en het andere oor weer uit. Maar ik besef ook dat het voor mij wel makkelijk praten is.
.
woensdag 27 juli 2016 16:56
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 16:31:
[...]
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
Juist als je van nature zachtaardig en (te) lief bent, is het belangrijk je grenzen aan te geven. Daar hoef je je helemaal niet als een hork voor te gedragen.
Kies eens een keer voor jezelf, zonder je daarover schuldig te voelen.
[...]
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
Juist als je van nature zachtaardig en (te) lief bent, is het belangrijk je grenzen aan te geven. Daar hoef je je helemaal niet als een hork voor te gedragen.
Kies eens een keer voor jezelf, zonder je daarover schuldig te voelen.
woensdag 27 juli 2016 17:17
quote:mary57 schreef op 27 juli 2016 @ 16:56:
[...]
Juist als je van nature zachtaardig en (te) lief bent, is het belangrijk je grenzen aan te geven. Daar hoef je je helemaal niet als een hork voor te gedragen.
Kies eens een keer voor jezelf, zonder je daarover schuldig te voelen.
Een hork was niet helemaal serieus. Was binnen een bepaalde context.
Ik kan op zich best goed grenzen aangeven, behalve bij de directe naasten.
[...]
Juist als je van nature zachtaardig en (te) lief bent, is het belangrijk je grenzen aan te geven. Daar hoef je je helemaal niet als een hork voor te gedragen.
Kies eens een keer voor jezelf, zonder je daarover schuldig te voelen.
Een hork was niet helemaal serieus. Was binnen een bepaalde context.
Ik kan op zich best goed grenzen aangeven, behalve bij de directe naasten.
woensdag 27 juli 2016 17:34
quote:impala schreef op 27 juli 2016 @ 16:39:
Ik denk zelf eerlijk gezegd dat het er niet beter op zal worden, als je je irritaties gaat bespreken. Ze hebben waarschijnlijk geen idee waar je het over hebt en zien het zelf allemaal héél anders. Het zou wel eens tot een extra verwijdering kunnen leiden. En idd een veel groter issue kunnen worden dan je lief is.
. Hier volledig mee eens trouwens.
Ik denk zelf eerlijk gezegd dat het er niet beter op zal worden, als je je irritaties gaat bespreken. Ze hebben waarschijnlijk geen idee waar je het over hebt en zien het zelf allemaal héél anders. Het zou wel eens tot een extra verwijdering kunnen leiden. En idd een veel groter issue kunnen worden dan je lief is.
. Hier volledig mee eens trouwens.
woensdag 27 juli 2016 17:45
quote:ainne schreef op 27 juli 2016 @ 17:34:
[...]
Hier volledig mee eens trouwens.
Dat zou kunnen. Het bijzondere van mijn ouders is dat ze totaal niet haatdragend zijn, of mij iets kwalijk zouden nemen. Maar de kans bestaat dat zeker mijn moeder totaal niet snapt wat ik zeg. Aan de andere kant: ik zal de enige zijn die het bespreekbaar maakt. Niemand anders zal het zeggen, en soms is iets niet leuk om te horen, maar kun je er dan wel iets aan doen. En besef je vaak niet dat iets wat je normaal doet, heel vervelend kan overkomen.
Er zal geen ruzie van komen, maar het laatste dat ik wil is mijn ouders kwetsen.
En loslaten? Sja, ik heb niet het idee dat ik er veel aandacht aan schenk. De contactfrequentie is zo'n eens per 8 weken en alleen op mijn initiatief. En dan maak ik snel dat ik weer wegkom want ik hou het niet lang uit. En de verjaardagen (etc) zijn horror.
Ik zie nu al op tegen onze bruiloft, dan komen mijn ouders weer 'zitten' en rare opmerkingen maken. Loslaten? Sja hoe dan?
[...]
Hier volledig mee eens trouwens.
Dat zou kunnen. Het bijzondere van mijn ouders is dat ze totaal niet haatdragend zijn, of mij iets kwalijk zouden nemen. Maar de kans bestaat dat zeker mijn moeder totaal niet snapt wat ik zeg. Aan de andere kant: ik zal de enige zijn die het bespreekbaar maakt. Niemand anders zal het zeggen, en soms is iets niet leuk om te horen, maar kun je er dan wel iets aan doen. En besef je vaak niet dat iets wat je normaal doet, heel vervelend kan overkomen.
Er zal geen ruzie van komen, maar het laatste dat ik wil is mijn ouders kwetsen.
En loslaten? Sja, ik heb niet het idee dat ik er veel aandacht aan schenk. De contactfrequentie is zo'n eens per 8 weken en alleen op mijn initiatief. En dan maak ik snel dat ik weer wegkom want ik hou het niet lang uit. En de verjaardagen (etc) zijn horror.
Ik zie nu al op tegen onze bruiloft, dan komen mijn ouders weer 'zitten' en rare opmerkingen maken. Loslaten? Sja hoe dan?
woensdag 27 juli 2016 17:50
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 16:16:
[...]
Das dan weer tof van je! Bedankt.
De reden dat ik mijn eigen kinderen benoemde, is tegelijkertijd ook de reden waarom het me zo dwars zit. Namelijk: het is een cirkel, ik ben de dochter van mijn ouders. Mijn dochters hebben mij als ouder. Als je stelt dat ouders niet zo belangrijk zijn, zeg je dat alsware ook over het contact met je eigen kinderen. Die zouden andersom op hun beurt ook zo kunnen denken. En dat vind ik wel pijnlijk. Een soort illusie, over de bloedbanden, de mensen die je het meest na zijn.
Daarnaast voel ik me erg verantwoordelijk voor hun welzijn, en de mantelzorgtaken komen er ook aan. Ik zie er nu al tegenop.
Maar nu we toch openhartig zijn zonder naar te doen, het valt mij op, door alles wat ik van jou lees.. Is dat ik bij jou juist weer het idee heb dat mensen, contacten, familie/vrienden best inwisselbaar zijn. Dat mensen bij jou weinig ruimte hebben om fouten te maken. Behalve je vrouw, want scheiden is geen optie ook al zou ze je bedriegen oid. Ik snap jouw logica soms niet, je lijkt soms zo hard, en tegelijktijd een enorm sterke echtgenoot/vader.
En nee, we matchen totaal niet maar áls je ergens inhoudelijk op reageert dan lees ik het wel met aandacht.
Dus voor deze ene keer dan
Klopt wel, je analyse. Ik ben tot in het extreme loyaal naar mensen, tot een bepaalde grens wordt gepasseerd. Daarna ben ik vrij hard en makkelijk in het beëindigen van een relatie. Ik loop dan weg zonder nog een keer om te kijken.
Binnen mijn familie is dat ook aan de orde geweest, met een aantal familieleden, inclusief een ouder, is de relatie beëindigd. Dat bevalt me prima, het geeft rust.
Mijn "geheim" naar de andere ouder, maar ook naar partner, kinderen en vrienden is dat ik weinig verwacht en me tot weinig verplicht voel. Wat leuk is is leuk, wat vooral energie kost breek ik af.
Ik weet hoe oppervlakkig dat kan klinken, en misschien is het dat ook. Mocht dat zo zijn, dan kan ik die oppervlakkigheid dringend adviseren.
[...]
Das dan weer tof van je! Bedankt.
De reden dat ik mijn eigen kinderen benoemde, is tegelijkertijd ook de reden waarom het me zo dwars zit. Namelijk: het is een cirkel, ik ben de dochter van mijn ouders. Mijn dochters hebben mij als ouder. Als je stelt dat ouders niet zo belangrijk zijn, zeg je dat alsware ook over het contact met je eigen kinderen. Die zouden andersom op hun beurt ook zo kunnen denken. En dat vind ik wel pijnlijk. Een soort illusie, over de bloedbanden, de mensen die je het meest na zijn.
Daarnaast voel ik me erg verantwoordelijk voor hun welzijn, en de mantelzorgtaken komen er ook aan. Ik zie er nu al tegenop.
Maar nu we toch openhartig zijn zonder naar te doen, het valt mij op, door alles wat ik van jou lees.. Is dat ik bij jou juist weer het idee heb dat mensen, contacten, familie/vrienden best inwisselbaar zijn. Dat mensen bij jou weinig ruimte hebben om fouten te maken. Behalve je vrouw, want scheiden is geen optie ook al zou ze je bedriegen oid. Ik snap jouw logica soms niet, je lijkt soms zo hard, en tegelijktijd een enorm sterke echtgenoot/vader.
En nee, we matchen totaal niet maar áls je ergens inhoudelijk op reageert dan lees ik het wel met aandacht.
Dus voor deze ene keer dan
Klopt wel, je analyse. Ik ben tot in het extreme loyaal naar mensen, tot een bepaalde grens wordt gepasseerd. Daarna ben ik vrij hard en makkelijk in het beëindigen van een relatie. Ik loop dan weg zonder nog een keer om te kijken.
Binnen mijn familie is dat ook aan de orde geweest, met een aantal familieleden, inclusief een ouder, is de relatie beëindigd. Dat bevalt me prima, het geeft rust.
Mijn "geheim" naar de andere ouder, maar ook naar partner, kinderen en vrienden is dat ik weinig verwacht en me tot weinig verplicht voel. Wat leuk is is leuk, wat vooral energie kost breek ik af.
Ik weet hoe oppervlakkig dat kan klinken, en misschien is het dat ook. Mocht dat zo zijn, dan kan ik die oppervlakkigheid dringend adviseren.
woensdag 27 juli 2016 17:57
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 16:31:
[...]
Dat ben ik niet, maar zo voelt het wel, tenminste, voor hun geluk niet maar wel voor hun welzijn.
Zoals je waarschijnlijk dan ook weet heb ik een hork van een vriend, die zich ook niet voor een karretje laat spannen en hij zegt precies hetzelfde als jij.
Om een stom voorbeeld te geven: jaren en jaren lang heb ik de haren van mijn ouders geknipt en geverfd. Dat begon als 16-jarige omdat ik dat leuk vond. Maar ik werd ouder, deed mijn opleidingen, werk en kreeg kinderen en dat knippen bleef altijd bestaan. Het ging me tegenstaan, maar ik voelde me verplicht, ik deed het immers altijd. Na mijn scheiding kreeg ik het nog drukker en dat knippen kwam op de een of andere manier altijd ongelegen.
Een keer was het weer zover en ik vroeg mijn moeder iets voor bij de koffie mee te nemen. Iets wat me ook dwars zit, ze gaan er namelijk erg vanuit dat ze volledig gepamperd worden, en ja daar heb ik zelf een aandeel in. Mijn moeder kwam en ze kwam met pindakoeken aan. Die had ze nog in de kast liggen. Juist koeken die ik niet kon eten vanwege de beugel (en pijn) die ik toen had en dat wist ze. Geen moeite doen om even naar de bakker te gaan, of iets mee te nemen dat ik lekker vind en kan eten. Ik sta daar verdorie uren te verven en te knippen. Dat was het moment dat mijn vriend weer zei: stop er nou toch mee. Geen zin meer hebben is reden genoeg. Zij houden ook geen rekening met jou en zien jou(w diensten) als erg vanzelsprekend.
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloos
[...]
Dat ben ik niet, maar zo voelt het wel, tenminste, voor hun geluk niet maar wel voor hun welzijn.
Zoals je waarschijnlijk dan ook weet heb ik een hork van een vriend, die zich ook niet voor een karretje laat spannen en hij zegt precies hetzelfde als jij.
Om een stom voorbeeld te geven: jaren en jaren lang heb ik de haren van mijn ouders geknipt en geverfd. Dat begon als 16-jarige omdat ik dat leuk vond. Maar ik werd ouder, deed mijn opleidingen, werk en kreeg kinderen en dat knippen bleef altijd bestaan. Het ging me tegenstaan, maar ik voelde me verplicht, ik deed het immers altijd. Na mijn scheiding kreeg ik het nog drukker en dat knippen kwam op de een of andere manier altijd ongelegen.
Een keer was het weer zover en ik vroeg mijn moeder iets voor bij de koffie mee te nemen. Iets wat me ook dwars zit, ze gaan er namelijk erg vanuit dat ze volledig gepamperd worden, en ja daar heb ik zelf een aandeel in. Mijn moeder kwam en ze kwam met pindakoeken aan. Die had ze nog in de kast liggen. Juist koeken die ik niet kon eten vanwege de beugel (en pijn) die ik toen had en dat wist ze. Geen moeite doen om even naar de bakker te gaan, of iets mee te nemen dat ik lekker vind en kan eten. Ik sta daar verdorie uren te verven en te knippen. Dat was het moment dat mijn vriend weer zei: stop er nou toch mee. Geen zin meer hebben is reden genoeg. Zij houden ook geen rekening met jou en zien jou(w diensten) als erg vanzelsprekend.
Dus soms is horkerigheid best goed en is het makkelijker je grenzen aangeven dan dat je van nature zachtaardig en (te) lief bent.
Weet je, ik ben er van overtuigd dat jij best lief kan zijn en toch assertief. God hoe zeg ik dit zonder je te kwetsen of in onze onaardigheden te belanden? Ik heb zo het gevoel dat jij je onafhankelijkheid en je zelfstandigheid in de wereld overschreeuwt omdat je diep van binnen compenseert voor een meisje dat lief gevonden wil worden door je ouders.
En vaak zie ik je zonder dat overschreeuwen en denk ik: ik zou haar als vriend willen.
Je hoeft je ouders liefde niet te verdienen. Je bent een warm, liefdevol mens en je ouders zouden jou moeten willen verdienen.
Ik neem een risico en ik hoop echt oprecht dat je me positief wil verstaan. Ik bedoel het echt pretentieloos
woensdag 27 juli 2016 18:03
Oh en over je dochters: ik herken de angst. Ik heb zoons, en geen enkele relatie met mijn vader. Mijn oplossing is brute openheid en een heel heldere boodschap: jullie mogen van mij vinden wat je wil, jullie mogen de relatie beëindigen zodra je wil, maar jullie kunnen altijd en onder alle omstandigheden bij me terecht. Er is niets wat ik niet voor jullie zal doen, behalve toneelspelen.
En de rest is aan hun
En de rest is aan hun
