Relaties
alle pijlers
Irritaties ouders
woensdag 27 juli 2016 05:51
Het valt me op dat kinderen weinig van hun ouders kunnen hebben. Snel geirriteerd zijn.
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
Ik merk het bij mezelf en ook bij vrienden. Ik heb het een tijd geleden over gehad met mijn beste vriendin, zij herkent dat ook.
Het lijkt een combinatie te zijn van oud zeer en opgebouwde ergenissen, waardoor je in een mum van tijd van 0 naar 10 kan schieten qua irritatie.
De oude bekende stokpaardjes worden weer van stal gehaald, opmerkingen die je al triljard keer gehoord hebt, nep-grappig gedoe op een feestje.. Enzovoorts.
En nu merk ik het aan mijn eigen kinderen ook. Ik schijn snel iets verkeerd te zeggen, en het is duidelijk voelbaar dat het niet in de smaak valt. En ik snap het nog ook, want hetzelfde heb ik met mijn eigen ouders.
Er bekruipt me de gedachte dat je 20 jaar voor je kinderen zorgt, veel geeft en incasseert en vervolgens in het volwassen leven je ouders een soort last zijn.
Ik zie dat op verjaardagen ook om me heen, de ouders zitten er ook weer, als een verplicht nummertje terwijl de jongere generatie zich liever bezighoudt met elkaar en hun kinderen.
Is dit herkenbaar? Als ik het zo opschrijf klinkt het erg naar, en dat is het ook. Daarom kan ik er niet van slapen. Er was een verjaardag vandaag en de irritaties waren rijkelijk aanwezig
donderdag 28 juli 2016 09:53
quote:mary57 schreef op 28 juli 2016 @ 09:48:
[...]
Wat jammer dat je geen begrip op kunt brengen voor het feit dat je moeder niet meer de oude is en je nu eigenlijk alleen nog maar aan haar ergert.
Misschien zou je eens wat kunnen lezen wat hersenletsel teweeg kan brengen en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
Eigenlijk is het net als je ouders gaan dementeren en van karakter veranderen. Je kunt je daaraan ergeren en hun aanwezigheid gaan vermijden of je kunt je daarover eens laten informeren en dan kom je te weten wat het voor deze mensen zelf betekent.
Met het accepteren maak je het voor jezelf zoveel gemakkelijker om daarmee om te gaan.
Makkelijker gezegd dan gedaan... mijn moeder heeft nu 8 jaar hersenletsel en ik erger me al veel minder dan in het begin. In het begin moest ze gewoon weer mijn moeder zijn zoals ze was, punt! Zo werkt het natuurlijk niet, maar omdat, zoals Minke ook schrijft, ze er af en toe 'weer even is' blijft het lastig te accepteren dat de rollen omdraaien. En omdat ze uiteraard niet meer vooruit gaat, maar alleen maar achteruit loop je constant achter met accepteren. Heel lastig.
En ik heb alle begrip, echt waar, ze kan er niks aan doen en ze is nog steeds lief... Maar ik mis gewoon mijn moeder!
[...]
Wat jammer dat je geen begrip op kunt brengen voor het feit dat je moeder niet meer de oude is en je nu eigenlijk alleen nog maar aan haar ergert.
Misschien zou je eens wat kunnen lezen wat hersenletsel teweeg kan brengen en hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
Eigenlijk is het net als je ouders gaan dementeren en van karakter veranderen. Je kunt je daaraan ergeren en hun aanwezigheid gaan vermijden of je kunt je daarover eens laten informeren en dan kom je te weten wat het voor deze mensen zelf betekent.
Met het accepteren maak je het voor jezelf zoveel gemakkelijker om daarmee om te gaan.
Makkelijker gezegd dan gedaan... mijn moeder heeft nu 8 jaar hersenletsel en ik erger me al veel minder dan in het begin. In het begin moest ze gewoon weer mijn moeder zijn zoals ze was, punt! Zo werkt het natuurlijk niet, maar omdat, zoals Minke ook schrijft, ze er af en toe 'weer even is' blijft het lastig te accepteren dat de rollen omdraaien. En omdat ze uiteraard niet meer vooruit gaat, maar alleen maar achteruit loop je constant achter met accepteren. Heel lastig.
En ik heb alle begrip, echt waar, ze kan er niks aan doen en ze is nog steeds lief... Maar ik mis gewoon mijn moeder!
The owls are not what they seem
donderdag 28 juli 2016 10:03
donderdag 28 juli 2016 10:36
quote:LadyL0101 schreef op 28 juli 2016 @ 09:53:
[...]
Makkelijker gezegd dan gedaan... mijn moeder heeft nu 8 jaar hersenletsel en ik erger me al veel minder dan in het begin. In het begin moest ze gewoon weer mijn moeder zijn zoals ze was, punt! Zo werkt het natuurlijk niet, maar omdat, zoals Minke ook schrijft, ze er af en toe 'weer even is' blijft het lastig te accepteren dat de rollen omdraaien. En omdat ze uiteraard niet meer vooruit gaat, maar alleen maar achteruit loop je constant achter met accepteren. Heel lastig.
En ik heb alle begrip, echt waar, ze kan er niks aan doen en ze is nog steeds lief... Maar ik mis gewoon mijn moeder!
Dus eigenlijk ligt het helemaal niet aan je moeder, maar aan het feit dat jij de moeder van vroeger terug wilt.
Als je zelf ouder wordt, komt er een tijd dat je moet accepteren dat je ouders niet meer de verzorgende, behulpzame, altijd klaarstaande mensen kunnen zijn die ze vroeger waren.
Dan worden de rollen als het ware omgekeerd en ga jij wat meer voor je ouders zorgen. Dat is een proces wat bij volwassen worden hoort en wat je op den duur zult moeten accepteren.
[...]
Makkelijker gezegd dan gedaan... mijn moeder heeft nu 8 jaar hersenletsel en ik erger me al veel minder dan in het begin. In het begin moest ze gewoon weer mijn moeder zijn zoals ze was, punt! Zo werkt het natuurlijk niet, maar omdat, zoals Minke ook schrijft, ze er af en toe 'weer even is' blijft het lastig te accepteren dat de rollen omdraaien. En omdat ze uiteraard niet meer vooruit gaat, maar alleen maar achteruit loop je constant achter met accepteren. Heel lastig.
En ik heb alle begrip, echt waar, ze kan er niks aan doen en ze is nog steeds lief... Maar ik mis gewoon mijn moeder!
Dus eigenlijk ligt het helemaal niet aan je moeder, maar aan het feit dat jij de moeder van vroeger terug wilt.
Als je zelf ouder wordt, komt er een tijd dat je moet accepteren dat je ouders niet meer de verzorgende, behulpzame, altijd klaarstaande mensen kunnen zijn die ze vroeger waren.
Dan worden de rollen als het ware omgekeerd en ga jij wat meer voor je ouders zorgen. Dat is een proces wat bij volwassen worden hoort en wat je op den duur zult moeten accepteren.
donderdag 28 juli 2016 10:44
quote:mary57 schreef op 28 juli 2016 @ 10:36:
[...]
Als je zelf ouder wordt, komt er een tijd dat je moet accepteren dat je ouders niet meer de verzorgende, behulpzame, altijd klaarstaande mensen kunnen zijn die ze vroeger waren.
Dan worden de rollen als het ware omgekeerd en ga jij wat meer voor je ouders zorgen. Dat is een proces wat bij volwassen worden hoort en wat je op den duur zult moeten accepteren.Ja, is dat zo? Als je ouders geestelijk of (zwaar) lichamelijk aftakelen wel natuurlijk. Maar ook als ze relatief gezond zijn? De ouderen in mijn familie (zeventigers en begin tachtigers) zijn nog allen actief in vrijwilligerswerk en met hobby's, en vervullen zeker nog een steunende en in sommige gevallen ook verzorgende rol voor familie. Het zijn niet allemaal kerngezonde ouderen maar velen zijn heel energiek. Ik denk dat het ook een kwestie van levensvreugde is of mensen heel zwaar op hun kinderen gaan leunen of heel zeurderig worden (bij min of meer gezonde ouderen dus).
[...]
Als je zelf ouder wordt, komt er een tijd dat je moet accepteren dat je ouders niet meer de verzorgende, behulpzame, altijd klaarstaande mensen kunnen zijn die ze vroeger waren.
Dan worden de rollen als het ware omgekeerd en ga jij wat meer voor je ouders zorgen. Dat is een proces wat bij volwassen worden hoort en wat je op den duur zult moeten accepteren.Ja, is dat zo? Als je ouders geestelijk of (zwaar) lichamelijk aftakelen wel natuurlijk. Maar ook als ze relatief gezond zijn? De ouderen in mijn familie (zeventigers en begin tachtigers) zijn nog allen actief in vrijwilligerswerk en met hobby's, en vervullen zeker nog een steunende en in sommige gevallen ook verzorgende rol voor familie. Het zijn niet allemaal kerngezonde ouderen maar velen zijn heel energiek. Ik denk dat het ook een kwestie van levensvreugde is of mensen heel zwaar op hun kinderen gaan leunen of heel zeurderig worden (bij min of meer gezonde ouderen dus).
donderdag 28 juli 2016 21:07
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 21:48:
[...]
Wb de autisme, mijn oudere broer (overleden) was ook autistisch en mijn vriend vermoedt sterk dat mijn moeder ook autistisch is. (Mijn vriend is psycholoog en autisme is een van zijn specialiteiten), maar het is niet officieel vastgesteld. Het zou wel veel verklaren, neemt niet weg dat het probleem blijft bestaan.
Het voelt rot hè, als je je ouders voor zichzelf in bescherming moet nemen. Hoe komt het dat het nu beter gaat?
Ik heb het eens geprobeerd om te draaien, er zijn namelijk zoveel mogelijkheden om zwaar gehandicapt te raken (in haar geval een beroerte). Stel mijn moeder had altijd gezegd: 'niet op sokken van de trap' en ik moet een x snel even wat halen en ga op sokken van de trap, glijd uit en ram keihard mn kop tegen een traptree. Dan zou ik het ook niet leuk vinden als zij continu geërgerd is en zuchtend verkondigt 'ja had je je schoenen maar aan moeten doen' terwijl ik half spacey wat in mn rolstoel hang.
Het is nou eenmaal niet anders, het was al niks en t zal nooit meer wat worden
[...]
Wb de autisme, mijn oudere broer (overleden) was ook autistisch en mijn vriend vermoedt sterk dat mijn moeder ook autistisch is. (Mijn vriend is psycholoog en autisme is een van zijn specialiteiten), maar het is niet officieel vastgesteld. Het zou wel veel verklaren, neemt niet weg dat het probleem blijft bestaan.
Het voelt rot hè, als je je ouders voor zichzelf in bescherming moet nemen. Hoe komt het dat het nu beter gaat?
Ik heb het eens geprobeerd om te draaien, er zijn namelijk zoveel mogelijkheden om zwaar gehandicapt te raken (in haar geval een beroerte). Stel mijn moeder had altijd gezegd: 'niet op sokken van de trap' en ik moet een x snel even wat halen en ga op sokken van de trap, glijd uit en ram keihard mn kop tegen een traptree. Dan zou ik het ook niet leuk vinden als zij continu geërgerd is en zuchtend verkondigt 'ja had je je schoenen maar aan moeten doen' terwijl ik half spacey wat in mn rolstoel hang.
Het is nou eenmaal niet anders, het was al niks en t zal nooit meer wat worden
zaterdag 30 juli 2016 11:19
quote:Dubbz schreef op 27 juli 2016 @ 20:51:
[...]
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
Misschien kan je proberen om dan wat specifieker te zijn, daar waar de gemiddelde mens dat aanvoelt, kun je ze wat meer instructies geven. Misschien willen ze best wel voor je koken, maar dan moet je t misschien wel even letterlijk voorkauwen.
Ik ben zelf trouwens ook meer van de praktische hulp, en minder van de emotionele hulp. Ik voel me daar ongemakkelijk bij maar als ik iemand kan helpen op een manier die ik wel comfortabel vind en weet dat het nodig is, voel ik me minder ongemakkelijk.
[...]
Ik ben Taralina niet, maar wil hem wel beantwoorden.
Heel eerlijk gezegd ontbreekt bij mij de interesse ook richting mijn ouders. Dat komt door de constante bekende riedels die iedere keer afgedraaid worden. Ik weet al na 3 woorden wat ze willen zeggen. Die gedachtegangen, de maniertjes, hoe het leven loopt, kan ik dromen.
Maar ik vind het wel een goede vraag opzich. Goed voorbeeld doet volgen, proberen andere onderwerpen aan te snijden en nieuwe dingen horen, bijvoorbeeld. Toch heb ik er ook moeite mee uit een soort van trots, zij die niet ingaan als ik iets vertel vanuit mezelf, bijvoorbeeld na mijn scheiding toen ik vertelde dat ik het allemaal maar net (niet) voor elkaar kreeg alles alleen te moeten doen en me overspannen voelde. Dat is die wederkerigheid. Wel klaarstaan voor hun (medische) gedoetjes, maar andersom, terwijl mijn ouders nieteens meer werken? En ik aangeef me 'op' te voelen.
Als mijn dochter dat zou zeggen zou ik voor haar het eten willen koken/een dag komen helpen het huis op orde te maken, of wat dan ook. Ik heb daar nieteens een vraag of gesprek voor nodig. Ik zie dat aan mijn kinderen, als er iets is.
En dat steekt, het lijkt wel heel veel nemen en met mijn verjaardag word ik afgekocht. Dan krijg ik en geldbedrag. Maar ik heb liever hun oprechte aanwezigheid, hun hulp, hun luisterend oor.
Misschien kan je proberen om dan wat specifieker te zijn, daar waar de gemiddelde mens dat aanvoelt, kun je ze wat meer instructies geven. Misschien willen ze best wel voor je koken, maar dan moet je t misschien wel even letterlijk voorkauwen.
Ik ben zelf trouwens ook meer van de praktische hulp, en minder van de emotionele hulp. Ik voel me daar ongemakkelijk bij maar als ik iemand kan helpen op een manier die ik wel comfortabel vind en weet dat het nodig is, voel ik me minder ongemakkelijk.
