Relaties
alle pijlers
Partner vertellen over je verlatingsangst?
donderdag 12 februari 2015 10:44
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 10:39:
[...]
Het is niet zo dat ik me constant rot voel. Ik ben er alleen veel mee bezig en dat zorgt ervoor dat ik me rot voel. Ik voel me vaker wel goed dan niet, laten we dat voorop stellen. Maar als ik me zo rot voel, is het lastig verborgen te houden voor mijn omgeving, omdat het zo intens is.
Bedankt trouwens, degenen die niet denken dat ik gestoord ben haha.
Wat bijzonder, dat op dit stukje reageert met alleen maar een betoog over dat het toch eigenlijk goed beschouwd ook weer zó erg niet is. Of je gestoord bent of niet (ik zou zelf uberhaupt nooit iemand zo noemen, maar goed) is helemaal geen relevante vraag.
Je hoeft niemand te overtuigen hoor. Ik neem zonder meer aan dat je je niet 24/7 hierover rot voelt. Dat wil echter niet zeggen dat je (dus) geen probleem hebt en (dus) niet naar een therapeut hoeft.
[...]
Het is niet zo dat ik me constant rot voel. Ik ben er alleen veel mee bezig en dat zorgt ervoor dat ik me rot voel. Ik voel me vaker wel goed dan niet, laten we dat voorop stellen. Maar als ik me zo rot voel, is het lastig verborgen te houden voor mijn omgeving, omdat het zo intens is.
Bedankt trouwens, degenen die niet denken dat ik gestoord ben haha.
Wat bijzonder, dat op dit stukje reageert met alleen maar een betoog over dat het toch eigenlijk goed beschouwd ook weer zó erg niet is. Of je gestoord bent of niet (ik zou zelf uberhaupt nooit iemand zo noemen, maar goed) is helemaal geen relevante vraag.
Je hoeft niemand te overtuigen hoor. Ik neem zonder meer aan dat je je niet 24/7 hierover rot voelt. Dat wil echter niet zeggen dat je (dus) geen probleem hebt en (dus) niet naar een therapeut hoeft.
donderdag 12 februari 2015 10:45
Ik ben heel eerlijk en ik geef toe dat ik misschien meer had gehoopt op meelevende en sussende reacties. Ik zie ook in dat het probleem hier dus al ontstaat: Ik houd mezelf voor de gek door in mijn ‘bubbel’ te blijven. Ik ben gewend aan advies van mijn vriendin, die erg met me meeleeft. Voor de rest heb ik nooit advies gekregen.
donderdag 12 februari 2015 10:47
donderdag 12 februari 2015 10:47
Ik verbaas me een beetje hoe bot sommigen hier reageren.. Zij legt haar verhaal op tafel waar uit blijkt dat ze ontzettend onzeker is. Dat het niet normaal is weet ze zelf ook wel.. Maargoed:
Ik begrijp je gevoel helemaal. Je maakt jezelf helemaal gek. Ook ik heb hier in een bepaalde mate last van. Jarenlang heb ik er mee doorgelopen omdat ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Niet dus. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik iemand heb gevonden die mij écht kan helpen. Ik ben nu een tijdje bij een therapeut die weet hoe hij me moet aanpakken. Heb je een idee waar het bij jou vandaan komt? Ik dacht dat het gewoon in mij zat, maar toen ik ging graven met mijn therapeut in mijn verleden (ook kindertijd) heb ik een heleboel dingen ontdekt. Logisch dat je bang bent om hier met je partner over te praten, want de kans bestaat dat hij het niet begrijpt. Maar als je hier mee blijft rondlopen gaat de bom barsten en gaat datgene waar je zo bang voor bent gebeuren: hem kwijtraken. Onthoud dat heel veel jonge vrouwen last hebben van deze onzekerheid en dat wij het helaas extra hebben. Maar ik werk er aan en ik maak babystapjes vooruit. Dus ik zou je adviseren: zoek een therapeut (of maatschappelijk werker) waarbij je je op je gemak voelt, dan kan je er samen achter komen waar dit vandaan komt en dan kan je je eigen gedrag beter begrijpen.
Wellicht heb je nog wat aan deze 2 sites.. Toen ik dit las was dit zo herkenbaar. Maar misschien komt het bij jou ergens anders vandaan. Heel veel succes!
http://mens-en-samenlevin ... ls-je-volwassen-bent.html
http://mens-en-samenlevin ... behoeften-is-voldaan.html
Ik begrijp je gevoel helemaal. Je maakt jezelf helemaal gek. Ook ik heb hier in een bepaalde mate last van. Jarenlang heb ik er mee doorgelopen omdat ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Niet dus. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik iemand heb gevonden die mij écht kan helpen. Ik ben nu een tijdje bij een therapeut die weet hoe hij me moet aanpakken. Heb je een idee waar het bij jou vandaan komt? Ik dacht dat het gewoon in mij zat, maar toen ik ging graven met mijn therapeut in mijn verleden (ook kindertijd) heb ik een heleboel dingen ontdekt. Logisch dat je bang bent om hier met je partner over te praten, want de kans bestaat dat hij het niet begrijpt. Maar als je hier mee blijft rondlopen gaat de bom barsten en gaat datgene waar je zo bang voor bent gebeuren: hem kwijtraken. Onthoud dat heel veel jonge vrouwen last hebben van deze onzekerheid en dat wij het helaas extra hebben. Maar ik werk er aan en ik maak babystapjes vooruit. Dus ik zou je adviseren: zoek een therapeut (of maatschappelijk werker) waarbij je je op je gemak voelt, dan kan je er samen achter komen waar dit vandaan komt en dan kan je je eigen gedrag beter begrijpen.
Wellicht heb je nog wat aan deze 2 sites.. Toen ik dit las was dit zo herkenbaar. Maar misschien komt het bij jou ergens anders vandaan. Heel veel succes!
http://mens-en-samenlevin ... ls-je-volwassen-bent.html
http://mens-en-samenlevin ... behoeften-is-voldaan.html
donderdag 12 februari 2015 10:50
Je had dit probleem ook in je vorige relatie terwijl die vriend je bijna nooit verliet en geen eigen leven had.
Nu tref je een actief iemand die het woord relatie niet eens in de mond wil nemen.
Het probleem zijn niet de mannen die op magische wijze iets zouden kunnen doen om deze gevoelens bij jou weg te nemen dat is in het verleden ook al gebleken. Sussende vrienden, mensen die met je mee praten of die afhankelijkheid stimuleren wat heb je daar aan?
Nu tref je een actief iemand die het woord relatie niet eens in de mond wil nemen.
Het probleem zijn niet de mannen die op magische wijze iets zouden kunnen doen om deze gevoelens bij jou weg te nemen dat is in het verleden ook al gebleken. Sussende vrienden, mensen die met je mee praten of die afhankelijkheid stimuleren wat heb je daar aan?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 12 februari 2015 10:52
Waar het vandaan komt? Kan van alles zijn. Het kan al bij geboorte in de persoonlijkheid structuur zitten en e.a. kan ook getriggerd zijn door gebeurtenissen in de vroeger jeugd. Verlating van een ouder of ouders of het overlijden van een ouder(s). Ook een scheiding in de jeugd of puberteit kan e.a. triggeren.
Ik zou het onderzoek van de oorzaak aan de professionals overlaten en ook hoe je op adequate manier hier iets mee kunt doen.
Ik zou het onderzoek van de oorzaak aan de professionals overlaten en ook hoe je op adequate manier hier iets mee kunt doen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 12 februari 2015 10:52
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 10:45:
Ik ben heel eerlijk en ik geef toe dat ik misschien meer had gehoopt op meelevende en sussende reacties. Ik zie ook in dat het probleem hier dus al ontstaat: Ik houd mezelf voor de gek door in mijn ‘bubbel’ te blijven. Ik ben gewend aan advies van mijn vriendin, die erg met me meeleeft. Voor de rest heb ik nooit advies gekregen.
Ik leef ook met je mee en het is ook heel rot maar ik ga niet met je mee in je verhaal dat het allemaal wel meevalt.
Goed dat je om advies vraagt, je hebt ook hele goede en eerlijke reacties gekregen hier. Doe er wat mee.
Ik ben heel eerlijk en ik geef toe dat ik misschien meer had gehoopt op meelevende en sussende reacties. Ik zie ook in dat het probleem hier dus al ontstaat: Ik houd mezelf voor de gek door in mijn ‘bubbel’ te blijven. Ik ben gewend aan advies van mijn vriendin, die erg met me meeleeft. Voor de rest heb ik nooit advies gekregen.
Ik leef ook met je mee en het is ook heel rot maar ik ga niet met je mee in je verhaal dat het allemaal wel meevalt.
Goed dat je om advies vraagt, je hebt ook hele goede en eerlijke reacties gekregen hier. Doe er wat mee.
donderdag 12 februari 2015 10:54
quote:jaw schreef op 12 februari 2015 @ 10:43:
Eigenlijk wel een goede leerzame match, deze man voor jou, op dit moment in je leven.
Het geheel dwingt je om te wennen aan het alleen met jezelf leven.
Voor de man wel zwaar, die wordt geheel leeggezogen qua energie als hij tijd met jou doorbrengt, zodanig dat het voor hem heel zwaar is om langere perioden met jou te moeten doorbrengen waar jij continue alles uit hem trekt. Dan moet hij wel weer energie gaan opdoen bij zijn vele andere, stabielere, groepen.Zo zie ik dat dus ook. Hij is niet voor niks op mijn pad gekomen. Mensen met bindingsangst en verlatingsangst schijnen elkaar aan trekken.
Eigenlijk wel een goede leerzame match, deze man voor jou, op dit moment in je leven.
Het geheel dwingt je om te wennen aan het alleen met jezelf leven.
Voor de man wel zwaar, die wordt geheel leeggezogen qua energie als hij tijd met jou doorbrengt, zodanig dat het voor hem heel zwaar is om langere perioden met jou te moeten doorbrengen waar jij continue alles uit hem trekt. Dan moet hij wel weer energie gaan opdoen bij zijn vele andere, stabielere, groepen.Zo zie ik dat dus ook. Hij is niet voor niks op mijn pad gekomen. Mensen met bindingsangst en verlatingsangst schijnen elkaar aan trekken.
donderdag 12 februari 2015 10:56
Erg vervelend voor je TO.
Goed dat je inziet dat je hier niet gelukkig van wordt.
Dit is niet het forum waar mensen met je mee gaan 'huilen'. Maar op een nogal confronterende manier zeggen hoe het zit/hoe wij het zien. Daarmee is het echt niet minder vriendelijk/empatisch bedoeld, echt niet! We gaan alleen wat sneller op het doel (de oplossing) af .
Verlatings- bindingsangst is best complex en verhelp je niet met een avondje 'gezellig' kletsen. Ook niet als je het bespreekt met je vriend.
Weet je zelf waar bij jou de oorzaak ligt?
De enige tip die ik je kan geven is om 'liefdesbang' te lezen. Misschien werkt dat wat verhelderend voor je en kun je daarna beslissen wat je vervolgstappen kunnen zijn.
Goed dat je inziet dat je hier niet gelukkig van wordt.
Dit is niet het forum waar mensen met je mee gaan 'huilen'. Maar op een nogal confronterende manier zeggen hoe het zit/hoe wij het zien. Daarmee is het echt niet minder vriendelijk/empatisch bedoeld, echt niet! We gaan alleen wat sneller op het doel (de oplossing) af .
Verlatings- bindingsangst is best complex en verhelp je niet met een avondje 'gezellig' kletsen. Ook niet als je het bespreekt met je vriend.
Weet je zelf waar bij jou de oorzaak ligt?
De enige tip die ik je kan geven is om 'liefdesbang' te lezen. Misschien werkt dat wat verhelderend voor je en kun je daarna beslissen wat je vervolgstappen kunnen zijn.
donderdag 12 februari 2015 11:07
wow, ik lees jou verhaal. en het was net of ik over mezelf aan 't lezen was...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Never give up the fight !
donderdag 12 februari 2015 11:07
quote:Blondibeesje schreef op 12 februari 2015 @ 10:47:
Ik verbaas me een beetje hoe bot sommigen hier reageren.. Zij legt haar verhaal op tafel waar uit blijkt dat ze ontzettend onzeker is. Dat het niet normaal is weet ze zelf ook wel.. Maargoed:
Ik begrijp je gevoel helemaal. Je maakt jezelf helemaal gek. Ook ik heb hier in een bepaalde mate last van. Jarenlang heb ik er mee doorgelopen omdat ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Niet dus. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik iemand heb gevonden die mij écht kan helpen. Ik ben nu een tijdje bij een therapeut die weet hoe hij me moet aanpakken. Heb je een idee waar het bij jou vandaan komt? Ik dacht dat het gewoon in mij zat, maar toen ik ging graven met mijn therapeut in mijn verleden (ook kindertijd) heb ik een heleboel dingen ontdekt. Logisch dat je bang bent om hier met je partner over te praten, want de kans bestaat dat hij het niet begrijpt. Maar als je hier mee blijft rondlopen gaat de bom barsten en gaat datgene waar je zo bang voor bent gebeuren: hem kwijtraken. Onthoud dat heel veel jonge vrouwen last hebben van deze onzekerheid en dat wij het helaas extra hebben. Maar ik werk er aan en ik maak babystapjes vooruit. Dus ik zou je adviseren: zoek een therapeut (of maatschappelijk werker) waarbij je je op je gemak voelt, dan kan je er samen achter komen waar dit vandaan komt en dan kan je je eigen gedrag beter begrijpen.
Wellicht heb je nog wat aan deze 2 sites.. Toen ik dit las was dit zo herkenbaar. Maar misschien komt het bij jou ergens anders vandaan. Heel veel succes!
http://mens-en-samenlevin ... ls-je-volwassen-bent.html
http://mens-en-samenlevin ... behoeften-is-voldaan.html
Ik vind sommige reacties ook erg bot. In ieder geval erg bedankt voor jouw reactie.
Wat fijn dat jij er door middel van praten baby-stapjes vooruit op bent gegaan. Ik weet dat voor mij die tijd ook komt. Ik ben verder heel optimistisch over de toekomst, al weet ik dat het veel moeite en tijd gaat kosten.
Ik ben voor mijn pubertijd vaak verhuisd door het werk van mijn ouders. Toen leek ik daar geen moeite mee te hebben, als kind. Het werd ook heel leuk gebracht. Zo van, mag je weer je kamer opnieuw inrichten met leuke spullen! We mochten ook meehelpen behangen en dat soort dingen. Verder heb ik een prima kindertijd gehad naar mijn idee.
Ik verbaas me een beetje hoe bot sommigen hier reageren.. Zij legt haar verhaal op tafel waar uit blijkt dat ze ontzettend onzeker is. Dat het niet normaal is weet ze zelf ook wel.. Maargoed:
Ik begrijp je gevoel helemaal. Je maakt jezelf helemaal gek. Ook ik heb hier in een bepaalde mate last van. Jarenlang heb ik er mee doorgelopen omdat ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen. Niet dus. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik iemand heb gevonden die mij écht kan helpen. Ik ben nu een tijdje bij een therapeut die weet hoe hij me moet aanpakken. Heb je een idee waar het bij jou vandaan komt? Ik dacht dat het gewoon in mij zat, maar toen ik ging graven met mijn therapeut in mijn verleden (ook kindertijd) heb ik een heleboel dingen ontdekt. Logisch dat je bang bent om hier met je partner over te praten, want de kans bestaat dat hij het niet begrijpt. Maar als je hier mee blijft rondlopen gaat de bom barsten en gaat datgene waar je zo bang voor bent gebeuren: hem kwijtraken. Onthoud dat heel veel jonge vrouwen last hebben van deze onzekerheid en dat wij het helaas extra hebben. Maar ik werk er aan en ik maak babystapjes vooruit. Dus ik zou je adviseren: zoek een therapeut (of maatschappelijk werker) waarbij je je op je gemak voelt, dan kan je er samen achter komen waar dit vandaan komt en dan kan je je eigen gedrag beter begrijpen.
Wellicht heb je nog wat aan deze 2 sites.. Toen ik dit las was dit zo herkenbaar. Maar misschien komt het bij jou ergens anders vandaan. Heel veel succes!
http://mens-en-samenlevin ... ls-je-volwassen-bent.html
http://mens-en-samenlevin ... behoeften-is-voldaan.html
Ik vind sommige reacties ook erg bot. In ieder geval erg bedankt voor jouw reactie.
Wat fijn dat jij er door middel van praten baby-stapjes vooruit op bent gegaan. Ik weet dat voor mij die tijd ook komt. Ik ben verder heel optimistisch over de toekomst, al weet ik dat het veel moeite en tijd gaat kosten.
Ik ben voor mijn pubertijd vaak verhuisd door het werk van mijn ouders. Toen leek ik daar geen moeite mee te hebben, als kind. Het werd ook heel leuk gebracht. Zo van, mag je weer je kamer opnieuw inrichten met leuke spullen! We mochten ook meehelpen behangen en dat soort dingen. Verder heb ik een prima kindertijd gehad naar mijn idee.
donderdag 12 februari 2015 11:12
quote:xstuiterballetjex schreef op 12 februari 2015 @ 11:07:
wow, ik lees jou verhaal. en het was net of ik over mezelf aan 't lezen was...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Ik had inderdaad precies hetzelfde.. Nu heb ik gelukkig kosteloos hulp via mijn werk. Misschien kan je ook eens met je huisarts overleggen wanneer je niet verder kan door geld.
Ik heb sinds kort een nieuwe vriend en die weet er het één en ander van. Helemaal begrijpen doet hij het ook niet, maar inderdaad hij doet zijn best. En dat helpt mij heel erg, ik heb er al veel minder last van dan eerst. Ik hoop dat je het binnenkort weer kan oppakken en dat je verder met jezelf aan de slag kan.
wow, ik lees jou verhaal. en het was net of ik over mezelf aan 't lezen was...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Ik had inderdaad precies hetzelfde.. Nu heb ik gelukkig kosteloos hulp via mijn werk. Misschien kan je ook eens met je huisarts overleggen wanneer je niet verder kan door geld.
Ik heb sinds kort een nieuwe vriend en die weet er het één en ander van. Helemaal begrijpen doet hij het ook niet, maar inderdaad hij doet zijn best. En dat helpt mij heel erg, ik heb er al veel minder last van dan eerst. Ik hoop dat je het binnenkort weer kan oppakken en dat je verder met jezelf aan de slag kan.
donderdag 12 februari 2015 11:16
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 11:07:
[...]
Ik vind sommige reacties ook erg bot. In ieder geval erg bedankt voor jouw reactie.
Wat fijn dat jij er door middel van praten baby-stapjes vooruit op bent gegaan. Ik weet dat voor mij die tijd ook komt. Ik ben verder heel optimistisch over de toekomst, al weet ik dat het veel moeite en tijd gaat kosten.
Ik ben voor mijn pubertijd vaak verhuisd door het werk van mijn ouders. Toen leek ik daar geen moeite mee te hebben, als kind. Het werd ook heel leuk gebracht. Zo van, mag je weer je kamer opnieuw inrichten met leuke spullen! We mochten ook meehelpen behangen en dat soort dingen. Verder heb ik een prima kindertijd gehad naar mijn idee.Ik dacht ook dat ik een doodnormale kindertijd heb gehad. Geen heftige gebeurtenissen zoals sterfgevallen of mishandeling o.i.d. maar toen we flink gingen graven zijn er toch veel dingen uit gekomen waar ik zelf nooit bij stil heb gestaan. Maar dat graven kan je het beste met een professional doen die hier in getraind is.
[...]
Ik vind sommige reacties ook erg bot. In ieder geval erg bedankt voor jouw reactie.
Wat fijn dat jij er door middel van praten baby-stapjes vooruit op bent gegaan. Ik weet dat voor mij die tijd ook komt. Ik ben verder heel optimistisch over de toekomst, al weet ik dat het veel moeite en tijd gaat kosten.
Ik ben voor mijn pubertijd vaak verhuisd door het werk van mijn ouders. Toen leek ik daar geen moeite mee te hebben, als kind. Het werd ook heel leuk gebracht. Zo van, mag je weer je kamer opnieuw inrichten met leuke spullen! We mochten ook meehelpen behangen en dat soort dingen. Verder heb ik een prima kindertijd gehad naar mijn idee.Ik dacht ook dat ik een doodnormale kindertijd heb gehad. Geen heftige gebeurtenissen zoals sterfgevallen of mishandeling o.i.d. maar toen we flink gingen graven zijn er toch veel dingen uit gekomen waar ik zelf nooit bij stil heb gestaan. Maar dat graven kan je het beste met een professional doen die hier in getraind is.
donderdag 12 februari 2015 11:17
quote:Blondibeesje schreef op 12 februari 2015 @ 11:12:
[...]
Ik had inderdaad precies hetzelfde.. Nu heb ik gelukkig kosteloos hulp via mijn werk. Misschien kan je ook eens met je huisarts overleggen wanneer je niet verder kan door geld.
Ik heb sinds kort een nieuwe vriend en die weet er het één en ander van. Helemaal begrijpen doet hij het ook niet, maar inderdaad hij doet zijn best. En dat helpt mij heel erg, ik heb er al veel minder last van dan eerst. Ik hoop dat je het binnenkort weer kan oppakken en dat je verder met jezelf aan de slag kan.
Dankjewel voor je berichtje, doet me goed.
Dat is inderdaad wel een idee, ik had altijd t idee zonder geld heb je maar pech
Klopt, helemaal begrijpen zullen ze nooit doen. maar helpen is altijd fijn. Top, dat je vriend dat ook doet
[...]
Ik had inderdaad precies hetzelfde.. Nu heb ik gelukkig kosteloos hulp via mijn werk. Misschien kan je ook eens met je huisarts overleggen wanneer je niet verder kan door geld.
Ik heb sinds kort een nieuwe vriend en die weet er het één en ander van. Helemaal begrijpen doet hij het ook niet, maar inderdaad hij doet zijn best. En dat helpt mij heel erg, ik heb er al veel minder last van dan eerst. Ik hoop dat je het binnenkort weer kan oppakken en dat je verder met jezelf aan de slag kan.
Dankjewel voor je berichtje, doet me goed.
Dat is inderdaad wel een idee, ik had altijd t idee zonder geld heb je maar pech
Klopt, helemaal begrijpen zullen ze nooit doen. maar helpen is altijd fijn. Top, dat je vriend dat ook doet
Never give up the fight !
donderdag 12 februari 2015 11:18
quote:xstuiterballetjex schreef op 12 februari 2015 @ 11:07:
wow, ik lees jou verhaal. en het was net of ik over mezelf aan 't lezen was...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Wat fijn dat jij je in mijn verhaal herkent! Wel vervelend voor je, want je weet dan als geen ander hoe rot je je kunt voelen als je in een ‘verlatingsangst-aanval’ zit. Wat vervelend dat je weer in therapie ‘moet’ van jezelf. Maar wel goed dat je deze stap onderneemt.
Bij mij speelt geld ook een rol… Het houdt me wel tegen om in therapie te gaan.
wow, ik lees jou verhaal. en het was net of ik over mezelf aan 't lezen was...
Ik herken dit zoooo erg! Ik ben hiervoor in Therapie geweest, maar ivm geld moest ik ermee stoppen (Ik ga dit binnenkort weer oppakken)
Mijn vriend weet alles van me, mijn gedachtens mijn paniek alles. hij zal het nooit begrijpen maar snapt mij veel beter.
Ik zou dit aan je vriend vertellen, wanneer hij echt van jou houdt helpt hij jou daarmee. en als dat niet is, dan zal t uiteindelijk in de toekomst toch kapot gaan...
Wat fijn dat jij je in mijn verhaal herkent! Wel vervelend voor je, want je weet dan als geen ander hoe rot je je kunt voelen als je in een ‘verlatingsangst-aanval’ zit. Wat vervelend dat je weer in therapie ‘moet’ van jezelf. Maar wel goed dat je deze stap onderneemt.
Bij mij speelt geld ook een rol… Het houdt me wel tegen om in therapie te gaan.
donderdag 12 februari 2015 11:25
Een match is altijd een match: ten goede of ten kwade. Als het goed zit, dan is de relatie op goede grond gebouwd (liefde). Zit het fout dan is de basis angst. Dus ja, ik denk ook dat jij deze man NU nodig hebt om de enorme angst onder ogen te komen. Zie het als iets positiefs; je weet nu van jezelf dat er iets niet goed zit en sommige mensen komen nooooooit op dat punt. Die blijven ontkennen dat er wat is met hun manier van denken/voelen en wijzen de vinger naar alle stomme ex-en.
Of je nu 1x per week of 3x per jaar last hebt van je angst, het kan geen kwaad hier samen met een therapeut naar te kijken.
En ja ik herken je verhaal ook. Het laatste exemplaar klinkt exact als jouw vriend. Waar ik voorheen alleen maar claimende bezitterige vriendjes had, trof ik er nu eentje die eindelijk zijn eigen leven had....tot ik erachter kwam dat zijn "zelfstandige" manier van leven, bij mij enorme angst teweegbracht. Hij vermeed verbinding en ik zocht wanhopig naar verbinding. Hij was niet zelfstandig en emotioneel volwassen en ik was dat ook niet. Zodra het leuk, vertrouwd, gezellig was, werd de grond onder zijn voeten te heet en trok hij zich terug, mij verbouwereerd achterlatend. Wanneer ik van de schok bekomen was en weer enigszins vaste grond onder mijn voeten had, benaderde hij me weer. Met iedere nieuwe benadering van hem, werd ik angstiger. Het werd een achtbaan van angst zowel voor hem als voor mij.
Uiteindelijk heb ik de relatie (of wat het ook moest voorstellen) beëindigd. Hij sputterde niet tegen, hij zag ook in dat wat ik wilde zijn grootste angst was en wat hij wilde mijn nachtmerrie was. Lang verhaal kort: ik ben er in therapie mee aan de slag gegaan en ben er nog lang niet. Herkennen is al een hele goede stap en aan jouw verhaal te lezen, zie jij heel goed dat dit een enorme valkuil voor je is. Hopelijk doe je iets met die wetenschap door hulp te zoeken.
Persoonlijk zou ik het hem niet vertellen, want er schuilt gevaar in je motief begrip van hem te krijgen hiervoor. Je hebt veel meer aan de neutrale blik van een buitenstaander die met jouw informatie aan de slag gaat om je te helpen. Wat je vriend met jouw informatie gaat doen, is nog maar de vraag. Hou het veilig en simpel voor jezelf en bespreek dit met een professional.
Of je nu 1x per week of 3x per jaar last hebt van je angst, het kan geen kwaad hier samen met een therapeut naar te kijken.
En ja ik herken je verhaal ook. Het laatste exemplaar klinkt exact als jouw vriend. Waar ik voorheen alleen maar claimende bezitterige vriendjes had, trof ik er nu eentje die eindelijk zijn eigen leven had....tot ik erachter kwam dat zijn "zelfstandige" manier van leven, bij mij enorme angst teweegbracht. Hij vermeed verbinding en ik zocht wanhopig naar verbinding. Hij was niet zelfstandig en emotioneel volwassen en ik was dat ook niet. Zodra het leuk, vertrouwd, gezellig was, werd de grond onder zijn voeten te heet en trok hij zich terug, mij verbouwereerd achterlatend. Wanneer ik van de schok bekomen was en weer enigszins vaste grond onder mijn voeten had, benaderde hij me weer. Met iedere nieuwe benadering van hem, werd ik angstiger. Het werd een achtbaan van angst zowel voor hem als voor mij.
Uiteindelijk heb ik de relatie (of wat het ook moest voorstellen) beëindigd. Hij sputterde niet tegen, hij zag ook in dat wat ik wilde zijn grootste angst was en wat hij wilde mijn nachtmerrie was. Lang verhaal kort: ik ben er in therapie mee aan de slag gegaan en ben er nog lang niet. Herkennen is al een hele goede stap en aan jouw verhaal te lezen, zie jij heel goed dat dit een enorme valkuil voor je is. Hopelijk doe je iets met die wetenschap door hulp te zoeken.
Persoonlijk zou ik het hem niet vertellen, want er schuilt gevaar in je motief begrip van hem te krijgen hiervoor. Je hebt veel meer aan de neutrale blik van een buitenstaander die met jouw informatie aan de slag gaat om je te helpen. Wat je vriend met jouw informatie gaat doen, is nog maar de vraag. Hou het veilig en simpel voor jezelf en bespreek dit met een professional.
donderdag 12 februari 2015 11:32
Denk niet dat er een luchtige manier is om je vriend, die duidelijk veel behoefte heeft aan vrijheid (lijkt me geen bindingsangst, alleen iemand die geen behoefte heeft aan een hele intensieve relatie), te vertellen dat jij een groot psychisch probleem hebt dat haaks staat op zijn levensinstelling.
Ik ken je probleem en kan alleen maar zeggen dat je er als je gelukkig wilt worden hard aan moet gaan werken. Laat je levensgeluk niet afhangen van de 'erkenning' van een man.
En ik zie hier nog geen enkele botte opmerking, waarom vraag je advies als je alleen wilt horen van mensen die je zielig vinden, niet van mensen die je goede adviezen kunnen geven?
Ik ken je probleem en kan alleen maar zeggen dat je er als je gelukkig wilt worden hard aan moet gaan werken. Laat je levensgeluk niet afhangen van de 'erkenning' van een man.
En ik zie hier nog geen enkele botte opmerking, waarom vraag je advies als je alleen wilt horen van mensen die je zielig vinden, niet van mensen die je goede adviezen kunnen geven?
donderdag 12 februari 2015 11:45
quote:Sensy12 schreef op 12 februari 2015 @ 11:25:
Een match is altijd een match: ten goede of ten kwade. Als het goed zit, dan is de relatie op goede grond gebouwd (liefde). Zit het fout dan is de basis angst. Dus ja, ik denk ook dat jij deze man NU nodig hebt om de enorme angst onder ogen te komen. Zie het als iets positiefs; je weet nu van jezelf dat er iets niet goed zit en sommige mensen komen nooooooit op dat punt. Die blijven ontkennen dat er wat is met hun manier van denken/voelen en wijzen de vinger naar alle stomme ex-en.
Of je nu 1x per week of 3x per jaar last hebt van je angst, het kan geen kwaad hier samen met een therapeut naar te kijken.
En ja ik herken je verhaal ook. Het laatste exemplaar klinkt exact als jouw vriend. Waar ik voorheen alleen maar claimende bezitterige vriendjes had, trof ik er nu eentje die eindelijk zijn eigen leven had....tot ik erachter kwam dat zijn "zelfstandige" manier van leven, bij mij enorme angst teweegbracht. Hij vermeed verbinding en ik zocht wanhopig naar verbinding. Hij was niet zelfstandig en emotioneel volwassen en ik was dat ook niet. Zodra het leuk, vertrouwd, gezellig was, werd de grond onder zijn voeten te heet en trok hij zich terug, mij verbouwereerd achterlatend. Wanneer ik van de schok bekomen was en weer enigszins vaste grond onder mijn voeten had, benaderde hij me weer. Met iedere nieuwe benadering van hem, werd ik angstiger. Het werd een achtbaan van angst zowel voor hem als voor mij.
Uiteindelijk heb ik de relatie (of wat het ook moest voorstellen) beëindigd. Hij sputterde niet tegen, hij zag ook in dat wat ik wilde zijn grootste angst was en wat hij wilde mijn nachtmerrie was. Lang verhaal kort: ik ben er in therapie mee aan de slag gegaan en ben er nog lang niet. Herkennen is al een hele goede stap en aan jouw verhaal te lezen, zie jij heel goed dat dit een enorme valkuil voor je is. Hopelijk doe je iets met die wetenschap door hulp te zoeken.
Persoonlijk zou ik het hem niet vertellen, want er schuilt gevaar in je motief begrip van hem te krijgen hiervoor. Je hebt veel meer aan de neutrale blik van een buitenstaander die met jouw informatie aan de slag gaat om je te helpen. Wat je vriend met jouw informatie gaat doen, is nog maar de vraag. Hou het veilig en simpel voor jezelf en bespreek dit met een professional.
Bedankt voor je oprechtheid en jouw verhaal. Mijn partner en ik zijn gelukkig al wel zo ver dat het wel een relatie is. We gaan regelmatig naar elkaars familie en hij meent dit ook gezellig te vinden. Daarom vind ik het ook de moeite waard om aan mezelf te werken, terwijl ik met hem ben. Ik zoek het probleem bij mezelf en niet bij hem, maar ik geef wel toe dat hij niet perfect is (voor iemand met verlatingsangst).
Ik vraag me inderdaad nu af of het verstandig is om hem dit verhaal te vertellen. Ik verwacht begrip van zijn kant en als ik dit niet in de mate ontvang waarin ik had gehoopt, kan dat misschien leiden tot meer onzekerheid, zoals jij ook al zegt. Misschien zou ik wat meer grenzen moeten stellen...
Een match is altijd een match: ten goede of ten kwade. Als het goed zit, dan is de relatie op goede grond gebouwd (liefde). Zit het fout dan is de basis angst. Dus ja, ik denk ook dat jij deze man NU nodig hebt om de enorme angst onder ogen te komen. Zie het als iets positiefs; je weet nu van jezelf dat er iets niet goed zit en sommige mensen komen nooooooit op dat punt. Die blijven ontkennen dat er wat is met hun manier van denken/voelen en wijzen de vinger naar alle stomme ex-en.
Of je nu 1x per week of 3x per jaar last hebt van je angst, het kan geen kwaad hier samen met een therapeut naar te kijken.
En ja ik herken je verhaal ook. Het laatste exemplaar klinkt exact als jouw vriend. Waar ik voorheen alleen maar claimende bezitterige vriendjes had, trof ik er nu eentje die eindelijk zijn eigen leven had....tot ik erachter kwam dat zijn "zelfstandige" manier van leven, bij mij enorme angst teweegbracht. Hij vermeed verbinding en ik zocht wanhopig naar verbinding. Hij was niet zelfstandig en emotioneel volwassen en ik was dat ook niet. Zodra het leuk, vertrouwd, gezellig was, werd de grond onder zijn voeten te heet en trok hij zich terug, mij verbouwereerd achterlatend. Wanneer ik van de schok bekomen was en weer enigszins vaste grond onder mijn voeten had, benaderde hij me weer. Met iedere nieuwe benadering van hem, werd ik angstiger. Het werd een achtbaan van angst zowel voor hem als voor mij.
Uiteindelijk heb ik de relatie (of wat het ook moest voorstellen) beëindigd. Hij sputterde niet tegen, hij zag ook in dat wat ik wilde zijn grootste angst was en wat hij wilde mijn nachtmerrie was. Lang verhaal kort: ik ben er in therapie mee aan de slag gegaan en ben er nog lang niet. Herkennen is al een hele goede stap en aan jouw verhaal te lezen, zie jij heel goed dat dit een enorme valkuil voor je is. Hopelijk doe je iets met die wetenschap door hulp te zoeken.
Persoonlijk zou ik het hem niet vertellen, want er schuilt gevaar in je motief begrip van hem te krijgen hiervoor. Je hebt veel meer aan de neutrale blik van een buitenstaander die met jouw informatie aan de slag gaat om je te helpen. Wat je vriend met jouw informatie gaat doen, is nog maar de vraag. Hou het veilig en simpel voor jezelf en bespreek dit met een professional.
Bedankt voor je oprechtheid en jouw verhaal. Mijn partner en ik zijn gelukkig al wel zo ver dat het wel een relatie is. We gaan regelmatig naar elkaars familie en hij meent dit ook gezellig te vinden. Daarom vind ik het ook de moeite waard om aan mezelf te werken, terwijl ik met hem ben. Ik zoek het probleem bij mezelf en niet bij hem, maar ik geef wel toe dat hij niet perfect is (voor iemand met verlatingsangst).
Ik vraag me inderdaad nu af of het verstandig is om hem dit verhaal te vertellen. Ik verwacht begrip van zijn kant en als ik dit niet in de mate ontvang waarin ik had gehoopt, kan dat misschien leiden tot meer onzekerheid, zoals jij ook al zegt. Misschien zou ik wat meer grenzen moeten stellen...
