Relaties
alle pijlers
Partner vertellen over je verlatingsangst?
donderdag 12 februari 2015 12:10
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 11:45:
[...]
Bedankt voor je oprechtheid en jouw verhaal. Mijn partner en ik zijn gelukkig al wel zo ver dat het wel een relatie is. We gaan regelmatig naar elkaars familie en hij meent dit ook gezellig te vinden. Daarom vind ik het ook de moeite waard om aan mezelf te werken, terwijl ik met hem ben. Ik zoek het probleem bij mezelf en niet bij hem, maar ik geef wel toe dat hij niet perfect is (voor iemand met verlatingsangst).
Ik vraag me inderdaad nu af of het verstandig is om hem dit verhaal te vertellen. Ik verwacht begrip van zijn kant en als ik dit niet in de mate ontvang waarin ik had gehoopt, kan dat misschien leiden tot meer onzekerheid, zoals jij ook al zegt. Misschien zou ik wat meer grenzen moeten stellen...Je schreef in je OP dat hij regelmatig over je grenzen gaat. Over welke grenzen praat je dan?
[...]
Bedankt voor je oprechtheid en jouw verhaal. Mijn partner en ik zijn gelukkig al wel zo ver dat het wel een relatie is. We gaan regelmatig naar elkaars familie en hij meent dit ook gezellig te vinden. Daarom vind ik het ook de moeite waard om aan mezelf te werken, terwijl ik met hem ben. Ik zoek het probleem bij mezelf en niet bij hem, maar ik geef wel toe dat hij niet perfect is (voor iemand met verlatingsangst).
Ik vraag me inderdaad nu af of het verstandig is om hem dit verhaal te vertellen. Ik verwacht begrip van zijn kant en als ik dit niet in de mate ontvang waarin ik had gehoopt, kan dat misschien leiden tot meer onzekerheid, zoals jij ook al zegt. Misschien zou ik wat meer grenzen moeten stellen...Je schreef in je OP dat hij regelmatig over je grenzen gaat. Over welke grenzen praat je dan?
donderdag 12 februari 2015 12:12
donderdag 12 februari 2015 12:14
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 11:18:
[...]
Wat fijn dat jij je in mijn verhaal herkent! Wel vervelend voor je, want je weet dan als geen ander hoe rot je je kunt voelen als je in een ‘verlatingsangst-aanval’ zit. Wat vervelend dat je weer in therapie ‘moet’ van jezelf. Maar wel goed dat je deze stap onderneemt.
Bij mij speelt geld ook een rol… Het houdt me wel tegen om in therapie te gaan.
In zo'n aanval ben je jezelf gewoon niet meer... Ik merk aan mezelf dat ik die hulp toch nog nodig heb..
Ik weet wel zeker dat die therapie jou ook zal gaan helpen
[...]
Wat fijn dat jij je in mijn verhaal herkent! Wel vervelend voor je, want je weet dan als geen ander hoe rot je je kunt voelen als je in een ‘verlatingsangst-aanval’ zit. Wat vervelend dat je weer in therapie ‘moet’ van jezelf. Maar wel goed dat je deze stap onderneemt.
Bij mij speelt geld ook een rol… Het houdt me wel tegen om in therapie te gaan.
In zo'n aanval ben je jezelf gewoon niet meer... Ik merk aan mezelf dat ik die hulp toch nog nodig heb..
Ik weet wel zeker dat die therapie jou ook zal gaan helpen
Never give up the fight !
donderdag 12 februari 2015 12:27
Het is weleens (meermalen) in me opgekomen "wat als?" maar die gedachte drukte ik dan resoluut weg. Ik had er ook geen tijd voor trouwens. Je kan het jezelf niet permitteren om jezelf te verliezen in angst over dingen die mogelijk in de toekomst liggen. En je kan er maar ten dele op anticiperen.
Zelfontwikkeling, zodat je voor jezelf kan zorgen, kan ook zonder over verlammende toekomstige problemen te gaan piekeren. Positief blijven en niet wegduiken ook al is zelfmedelijden nog zo verleidelijk.
Zelfontwikkeling, zodat je voor jezelf kan zorgen, kan ook zonder over verlammende toekomstige problemen te gaan piekeren. Positief blijven en niet wegduiken ook al is zelfmedelijden nog zo verleidelijk.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 12 februari 2015 12:56
Als je het vertelt dan lucht dat even op, maar dat is alleen maar voor een paar weken. Daarna zal de gedachte "hij wéét van mijn problemen en tóch gaat hij vaak weg" in je opkomen. En voordat je het weet grijp je zijn hele hand en mol je de hele relatie.
Bovendien zal hij nooit meer spontaan kunnen zijn, jou altijd gaan wantrouwen vanwege de smeulende onderhuidse vulkaan die een reden kan zijn voor elk mogelijk bizar gedrag. De intimiteit verdwijnt dan en dat is de basis voor liefde.
Bovendien zal hij nooit meer spontaan kunnen zijn, jou altijd gaan wantrouwen vanwege de smeulende onderhuidse vulkaan die een reden kan zijn voor elk mogelijk bizar gedrag. De intimiteit verdwijnt dan en dat is de basis voor liefde.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 12 februari 2015 13:05
Ik vind mezelf al best ver ontwikkeld, aangezien ik in mijn vorige relatie helemaal hysterisch kon worden. Ik ben me nu heel erg bewust van mijn eigen gedrag. In principe val ik hem niet lastig met mijn verlatingsangst. Zoals ik in mijn verhaal ook al aangaf: Als ik hem zou vertellen over wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt, zou hij met stomheid geslagen zijn.
Het valt wel mee hoeveel ik hem claim. Hij kan een dag niets van zich laten horen en dan bel ik niet op om te vragen wat hij heeft gedaan. Ik vraag niet altijd wat hij allemaal gaat doen, ook al kost me dat ontzettend veel moeite. Ik heb mezelf (naar hem toe) grotendeels onder controle. Ik wou alleen dat ik me ook zo voelde…
En dat bedoel ik trouwens ook met ‘over mijn grenzen heengaan’. Zo voelt het soms voor mij, als hij zo lang (lees: een dag) niks van zich laat horen. Ik besef dat ik dit best eens zou kunnen zeggen tegen hem. De reden waarom ik dit nog niet heb gedaan, is omdat ik alles in samenstelling hang met mijn verlatingsangst (waar ik niet graag over praat) en daardoor de kleinste situaties ontwijk. Dit zou ik best kunnen ‘loskoppelen’ en mijn grens hierin aangeven.
Het valt wel mee hoeveel ik hem claim. Hij kan een dag niets van zich laten horen en dan bel ik niet op om te vragen wat hij heeft gedaan. Ik vraag niet altijd wat hij allemaal gaat doen, ook al kost me dat ontzettend veel moeite. Ik heb mezelf (naar hem toe) grotendeels onder controle. Ik wou alleen dat ik me ook zo voelde…
En dat bedoel ik trouwens ook met ‘over mijn grenzen heengaan’. Zo voelt het soms voor mij, als hij zo lang (lees: een dag) niks van zich laat horen. Ik besef dat ik dit best eens zou kunnen zeggen tegen hem. De reden waarom ik dit nog niet heb gedaan, is omdat ik alles in samenstelling hang met mijn verlatingsangst (waar ik niet graag over praat) en daardoor de kleinste situaties ontwijk. Dit zou ik best kunnen ‘loskoppelen’ en mijn grens hierin aangeven.
donderdag 12 februari 2015 13:13
Sorry, je bent niet ver ontwikkeld als de schijn van controle onder de knie hebt. In je eerdere relaties was je van binnen én buiten hysterisch. Nu ben je dat alleen innerlijk omdat je veel moeite moet doen je angst en hysterie weg te drukken.
Verder vind ik dat hij niet over jou grens gaat als hij een dag niets laat horen. Best zorgelijk als je dat werkelijk denkt, maar gelukkig snap je ook wel dat dit samenhangt met je extreme angst.
Verder vind ik dat hij niet over jou grens gaat als hij een dag niets laat horen. Best zorgelijk als je dat werkelijk denkt, maar gelukkig snap je ook wel dat dit samenhangt met je extreme angst.
donderdag 12 februari 2015 13:21
quote:retrostar schreef op 12 februari 2015 @ 12:56:
Als je het vertelt dan lucht dat even op, maar dat is alleen maar voor een paar weken. Daarna zal de gedachte "hij wéét van mijn problemen en tóch gaat hij vaak weg" in je opkomen. En voordat je het weet grijp je zijn hele hand en mol je de hele relatie.
Bovendien zal hij nooit meer spontaan kunnen zijn, jou altijd gaan wantrouwen vanwege de smeulende onderhuidse vulkaan die een reden kan zijn voor elk mogelijk bizar gedrag. De intimiteit verdwijnt dan en dat is de basis voor liefde.
Ja precies! Vind dat je dat goed onder woorden hebt gebracht, bedankt..
Ik denk dat ik er na verloop van tijd alleen maar onderzekerder van word, net zoals jij zegt. Ik zal nooit genoegen nemen met wat ik ontvang, omdat het probleem bij mij ligt. Ik ben een keer op een website terecht gekomen waar ik een gesprek las tussen een relatie-therapeut en een man waarvan de vrouw kampt met verlatingsangst. Dit is wat er stond:
"Je zou kunnen zeggen dat je vriendin een soort emmertje bij zich heeft dat gevuld is met zelfrespect, eigenwaarde enzovoort. Eigenlijk heeft iedereen zo’n emmertje, zou je kunnen zeggen. Alleen in haar emmertje zit een gaatje waardoor die zelfrespect en eigenwaarde weglopen. Bij iedereen verdampt het wat. Maar niet iedereen heeft een gaatje. Dus bij mensen zonder gaatje zit een balans. Bij jouw vriendin lopen die zelfrespect en eigenwaarde door dat gaatje weg en ze is eigenlijk een beetje afhankelijk van jou om dat weer gevuld te krijgen op een bepaalde manier. En wat er nu gebeurt is dat op het moment dat het onder een bepaald niveau komt in dat emmertje, ze voelt dat het niveau te laag gaat staan. Dat gaat dan vervolgens natuurlijk wringen bij haar en dat doet dan zeer. Dus komt ze op dat moment bij jou. En wat ze dan wil is dat je het niveau in haar emmertje aanvult. Dat doe je niet automatisch omdat jij je niet bewust bent van het feit dat het peil in haar emmertje te laag staat. Maar daardoor gaat zij het opeisen of claimen of indirect om vragen of wat ze dan ook doet. Jij ervaart dat op dat moment als een vorm van dwang wat als logisch gevolg heeft dat je een stap naar achter gaat, waardoor het niveau in haar emmertje vervolgens nog sneller zakt, waardoor het nog meer pijn doet, waardoor ze het nog meer gaat of eigenlijk moet opeisen. Dat is dan eigenlijk een soort spiraal, een vicieuze cirkel waarin jullie terecht komen, die steeds kleiner wordt natuurlijk. En ja dan heb je op een gegeven moment grote ruzie."
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Mijn emmer wordt gevuld, maar het zal nooit genoeg zijn voor me. Ik claim hem zo min mogelijk, omdat ik weet dat ik het tegenovergestelde bereik en hem daarmee wegduw.
Dit is trouwens het vervolg, mocht iemand het willen lezen. Ik heb er zelf namelijk wel wat aan gehad..:
"Ik denk dat ten eerste belangrijk is voor je om te beseffen dat haar systeem zo werkt. Dat je tijdig dat emmertje moet vullen en ook gevuld moet houden. Je hebt daarbij de neiging te kiezen om er in één klap heel veel bij te willen vullen, maar dat heeft geen zin. Als het gevuld is, is het gevuld, en doe je er dan nog meer bij, dan stroomt het als het ware over, er wordt niet echt een reserve opgebouwd. Dat betekent dat je in plaats van heel veel in één keer, beter kunt kiezen om vaker te vullen, maar dan minder per keer. Oftewel als je dezelfde hoeveelheid energie besteedt maar die op een andere manier aanwendt, kun je haar meer het gevoel geven dat je van haar houdt dan je nu doet. Gewoon door vaker iets te doen, maar dan iets wat minder energie kost. Oftewel haar een sms’je sturen of een keer bellen overdag geeft haar ook een goed gevoel, je hoeft helemaal niet elke keer een berg daarvoor te verzetten of zo."
Als je het vertelt dan lucht dat even op, maar dat is alleen maar voor een paar weken. Daarna zal de gedachte "hij wéét van mijn problemen en tóch gaat hij vaak weg" in je opkomen. En voordat je het weet grijp je zijn hele hand en mol je de hele relatie.
Bovendien zal hij nooit meer spontaan kunnen zijn, jou altijd gaan wantrouwen vanwege de smeulende onderhuidse vulkaan die een reden kan zijn voor elk mogelijk bizar gedrag. De intimiteit verdwijnt dan en dat is de basis voor liefde.
Ja precies! Vind dat je dat goed onder woorden hebt gebracht, bedankt..
Ik denk dat ik er na verloop van tijd alleen maar onderzekerder van word, net zoals jij zegt. Ik zal nooit genoegen nemen met wat ik ontvang, omdat het probleem bij mij ligt. Ik ben een keer op een website terecht gekomen waar ik een gesprek las tussen een relatie-therapeut en een man waarvan de vrouw kampt met verlatingsangst. Dit is wat er stond:
"Je zou kunnen zeggen dat je vriendin een soort emmertje bij zich heeft dat gevuld is met zelfrespect, eigenwaarde enzovoort. Eigenlijk heeft iedereen zo’n emmertje, zou je kunnen zeggen. Alleen in haar emmertje zit een gaatje waardoor die zelfrespect en eigenwaarde weglopen. Bij iedereen verdampt het wat. Maar niet iedereen heeft een gaatje. Dus bij mensen zonder gaatje zit een balans. Bij jouw vriendin lopen die zelfrespect en eigenwaarde door dat gaatje weg en ze is eigenlijk een beetje afhankelijk van jou om dat weer gevuld te krijgen op een bepaalde manier. En wat er nu gebeurt is dat op het moment dat het onder een bepaald niveau komt in dat emmertje, ze voelt dat het niveau te laag gaat staan. Dat gaat dan vervolgens natuurlijk wringen bij haar en dat doet dan zeer. Dus komt ze op dat moment bij jou. En wat ze dan wil is dat je het niveau in haar emmertje aanvult. Dat doe je niet automatisch omdat jij je niet bewust bent van het feit dat het peil in haar emmertje te laag staat. Maar daardoor gaat zij het opeisen of claimen of indirect om vragen of wat ze dan ook doet. Jij ervaart dat op dat moment als een vorm van dwang wat als logisch gevolg heeft dat je een stap naar achter gaat, waardoor het niveau in haar emmertje vervolgens nog sneller zakt, waardoor het nog meer pijn doet, waardoor ze het nog meer gaat of eigenlijk moet opeisen. Dat is dan eigenlijk een soort spiraal, een vicieuze cirkel waarin jullie terecht komen, die steeds kleiner wordt natuurlijk. En ja dan heb je op een gegeven moment grote ruzie."
Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Mijn emmer wordt gevuld, maar het zal nooit genoeg zijn voor me. Ik claim hem zo min mogelijk, omdat ik weet dat ik het tegenovergestelde bereik en hem daarmee wegduw.
Dit is trouwens het vervolg, mocht iemand het willen lezen. Ik heb er zelf namelijk wel wat aan gehad..:
"Ik denk dat ten eerste belangrijk is voor je om te beseffen dat haar systeem zo werkt. Dat je tijdig dat emmertje moet vullen en ook gevuld moet houden. Je hebt daarbij de neiging te kiezen om er in één klap heel veel bij te willen vullen, maar dat heeft geen zin. Als het gevuld is, is het gevuld, en doe je er dan nog meer bij, dan stroomt het als het ware over, er wordt niet echt een reserve opgebouwd. Dat betekent dat je in plaats van heel veel in één keer, beter kunt kiezen om vaker te vullen, maar dan minder per keer. Oftewel als je dezelfde hoeveelheid energie besteedt maar die op een andere manier aanwendt, kun je haar meer het gevoel geven dat je van haar houdt dan je nu doet. Gewoon door vaker iets te doen, maar dan iets wat minder energie kost. Oftewel haar een sms’je sturen of een keer bellen overdag geeft haar ook een goed gevoel, je hoeft helemaal niet elke keer een berg daarvoor te verzetten of zo."
donderdag 12 februari 2015 13:44
Interessant gesprek hè..
Een manier om dat gaatje voorgoed te dichten, is uiteindelijk besproken met de vrouw in kwestie. Hier de link naar het gesprek:
http://www.relatiepsychol ... ndividueel-relatieadvies/
Een manier om dat gaatje voorgoed te dichten, is uiteindelijk besproken met de vrouw in kwestie. Hier de link naar het gesprek:
http://www.relatiepsychol ... ndividueel-relatieadvies/
donderdag 12 februari 2015 14:38
Oh sorry! Ik bedoelde niet het gesprek tussen de vrouw en therapeut.
Aan het eind van het gesprek tussen man en therapeut staat hoe het afgelopen is. En dat ze uiteindelijk een kind hebben gekregen (alsof dat betekent dat problemen zijn opgelost haha NOT).
Maar goed, het gesprek was fijn om te lezen...
Aan het eind van het gesprek tussen man en therapeut staat hoe het afgelopen is. En dat ze uiteindelijk een kind hebben gekregen (alsof dat betekent dat problemen zijn opgelost haha NOT).
Maar goed, het gesprek was fijn om te lezen...
donderdag 12 februari 2015 15:21
Dank je Sensy12.
Vind de stap nemen naar een therapeut zo groot, in verband met de zorgverzekering enzo. Ik vraag me ook altijd af hoe zij in 'mijn verleden' kunnen graven, als ik dat zelf niet eens kan. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een aversie heb tegen psychologen, integendeel. Maar ik vraag het me gewoon af...
Vind de stap nemen naar een therapeut zo groot, in verband met de zorgverzekering enzo. Ik vraag me ook altijd af hoe zij in 'mijn verleden' kunnen graven, als ik dat zelf niet eens kan. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een aversie heb tegen psychologen, integendeel. Maar ik vraag het me gewoon af...
donderdag 12 februari 2015 15:23
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 14:38:
Oh sorry! Ik bedoelde niet het gesprek tussen de vrouw en therapeut.
Aan het eind van het gesprek tussen man en therapeut staat hoe het afgelopen is. En dat ze uiteindelijk een kind hebben gekregen (alsof dat betekent dat problemen zijn opgelost haha NOT).
Maar goed, het gesprek was fijn om te lezen...
Haha ja dat snap ik dat het fijn gesprek was om te lezen.
Dat gesprek zegt vooral hoe die man zich zoveel mogelijk en eigenlijk constant aan moet passen en die vrouw krijgt nog een kindje op de koopt toe..
Maar goed verhalen over relaties die het niet gered hebben zullen ook niet op een site voor relatietherapie staan hoewel die er veel meer zijn denk ik..
Oh sorry! Ik bedoelde niet het gesprek tussen de vrouw en therapeut.
Aan het eind van het gesprek tussen man en therapeut staat hoe het afgelopen is. En dat ze uiteindelijk een kind hebben gekregen (alsof dat betekent dat problemen zijn opgelost haha NOT).
Maar goed, het gesprek was fijn om te lezen...
Haha ja dat snap ik dat het fijn gesprek was om te lezen.
Dat gesprek zegt vooral hoe die man zich zoveel mogelijk en eigenlijk constant aan moet passen en die vrouw krijgt nog een kindje op de koopt toe..
Maar goed verhalen over relaties die het niet gered hebben zullen ook niet op een site voor relatietherapie staan hoewel die er veel meer zijn denk ik..
donderdag 12 februari 2015 15:27
quote:diamond-gloss schreef op 12 februari 2015 @ 15:23:
[...]
Haha ja dat snap ik dat het fijn gesprek was om te lezen.
Dat gesprek zegt vooral hoe die man zich zoveel mogelijk en eigenlijk constant aan moet passen en die vrouw krijgt nog een kindje op de koopt toe..
Maar goed verhalen over relaties die het niet gered hebben zullen ook niet op een site voor relatietherapie staan hoewel die er veel meer zijn denk ik..Logisch, hij heeft zelf de stap ondernomen om naar een therapeut te gaan, dan is het logisch dat hij advies krijgt en niet die vrouw
[...]
Haha ja dat snap ik dat het fijn gesprek was om te lezen.
Dat gesprek zegt vooral hoe die man zich zoveel mogelijk en eigenlijk constant aan moet passen en die vrouw krijgt nog een kindje op de koopt toe..
Maar goed verhalen over relaties die het niet gered hebben zullen ook niet op een site voor relatietherapie staan hoewel die er veel meer zijn denk ik..Logisch, hij heeft zelf de stap ondernomen om naar een therapeut te gaan, dan is het logisch dat hij advies krijgt en niet die vrouw
donderdag 12 februari 2015 15:28
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 15:21:
Dank je Sensy12.
Vind de stap nemen naar een therapeut zo groot, in verband met de zorgverzekering enzo. Ik vraag me ook altijd af hoe zij in 'mijn verleden' kunnen graven, als ik dat zelf niet eens kan. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een aversie heb tegen psychologen, integendeel. Maar ik vraag het me gewoon af...
Door jou rake vragen te stellen. Jouw antwoorden zijn een soort van wegwijzers die de psych inzicht geven in waar de pijn zit. Jij hoeft dat niet te zien, dat doet de psych voor je. Het voelen, begrijpen, anders handelen daar heb je de psych voor die je daarbij inzicht verschaft en helpt het in de praktijk toe te passen.
Als je zelf zou kunnen graven dan heb je geen peut of psych nodig. Juist omdat het velen niet lukt bij de kern te komen, schakelen ze hulp in. Ik dacht overigens ook zoals jij hoor, dus geen gekke gedacht (wel een belemmerende gedachte). Nu ik zelf wat verder in het traject zit, zie ik de grote toegevoegde waarde van professionele hulp.
Dank je Sensy12.
Vind de stap nemen naar een therapeut zo groot, in verband met de zorgverzekering enzo. Ik vraag me ook altijd af hoe zij in 'mijn verleden' kunnen graven, als ik dat zelf niet eens kan. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een aversie heb tegen psychologen, integendeel. Maar ik vraag het me gewoon af...
Door jou rake vragen te stellen. Jouw antwoorden zijn een soort van wegwijzers die de psych inzicht geven in waar de pijn zit. Jij hoeft dat niet te zien, dat doet de psych voor je. Het voelen, begrijpen, anders handelen daar heb je de psych voor die je daarbij inzicht verschaft en helpt het in de praktijk toe te passen.
Als je zelf zou kunnen graven dan heb je geen peut of psych nodig. Juist omdat het velen niet lukt bij de kern te komen, schakelen ze hulp in. Ik dacht overigens ook zoals jij hoor, dus geen gekke gedacht (wel een belemmerende gedachte). Nu ik zelf wat verder in het traject zit, zie ik de grote toegevoegde waarde van professionele hulp.
donderdag 12 februari 2015 15:43
Vind het toch wel fijn dat ik dit topic heb geopend. Ik wilde en dacht dat ik het zelf wel kon oplossen, maar ik zie in dat ik dit niet alleen kan. Ik hoop dat gesprekken mij hier in gaan helpen en wie weet kan diegene meehelpen denken hoe ik dit kan vertellen tegen mijn partner (en of ik het wel moet vertellen).
Het zit zo diep geworteld..
Tijdens mijn puberteit heb ik wel eens gesprekken gehad met psychologen, omdat ik een lastige puber was (zacht gezegd). Gelukkig is dat allemaal goedgekomen uiteindelijk, vooral dankzij mezelf. Maar wie weet heeft dat gedrag ook wel te maken met onverwerkte dingen uit het verleden, waarvan ik nu nog geen besef heb...
Het zit zo diep geworteld..
Tijdens mijn puberteit heb ik wel eens gesprekken gehad met psychologen, omdat ik een lastige puber was (zacht gezegd). Gelukkig is dat allemaal goedgekomen uiteindelijk, vooral dankzij mezelf. Maar wie weet heeft dat gedrag ook wel te maken met onverwerkte dingen uit het verleden, waarvan ik nu nog geen besef heb...
donderdag 12 februari 2015 16:02
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 15:43:
Vind het toch wel fijn dat ik dit topic heb geopend. Ik wilde en dacht dat ik het zelf wel kon oplossen, maar ik zie in dat ik dit niet alleen kan. Ik hoop dat gesprekken mij hier in gaan helpen en wie weet kan diegene meehelpen denken hoe ik dit kan vertellen tegen mijn partner (en of ik het wel moet vertellen).
Het zit zo diep geworteld..
Tijdens mijn puberteit heb ik wel eens gesprekken gehad met psychologen, omdat ik een lastige puber was (zacht gezegd). Gelukkig is dat allemaal goedgekomen uiteindelijk, vooral dankzij mezelf. Maar wie weet heeft dat gedrag ook wel te maken met onverwerkte dingen uit het verleden, waarvan ik nu nog geen besef heb...
Dat is heel goed mogelijk,de meeste gedragingen van ons mensen komen voort uit onze jeugd.
Wat we bewust/onbewust meemaken in onze jeugd vormt ons tot de volwassenen die we later zijn.
Paar gesprekken met een therapeut zijn nooit weg natuurlijk,en wat betreft het geld zou ik eens vragen bij je zorgverzekering wat wel en niet vergoed wordt.
Vind het toch wel fijn dat ik dit topic heb geopend. Ik wilde en dacht dat ik het zelf wel kon oplossen, maar ik zie in dat ik dit niet alleen kan. Ik hoop dat gesprekken mij hier in gaan helpen en wie weet kan diegene meehelpen denken hoe ik dit kan vertellen tegen mijn partner (en of ik het wel moet vertellen).
Het zit zo diep geworteld..
Tijdens mijn puberteit heb ik wel eens gesprekken gehad met psychologen, omdat ik een lastige puber was (zacht gezegd). Gelukkig is dat allemaal goedgekomen uiteindelijk, vooral dankzij mezelf. Maar wie weet heeft dat gedrag ook wel te maken met onverwerkte dingen uit het verleden, waarvan ik nu nog geen besef heb...
Dat is heel goed mogelijk,de meeste gedragingen van ons mensen komen voort uit onze jeugd.
Wat we bewust/onbewust meemaken in onze jeugd vormt ons tot de volwassenen die we later zijn.
Paar gesprekken met een therapeut zijn nooit weg natuurlijk,en wat betreft het geld zou ik eens vragen bij je zorgverzekering wat wel en niet vergoed wordt.
donderdag 12 februari 2015 16:11
Op zich - en dan spreek ik als leek en geen expert - hoef je niet te graven naar je verleden. Je kunt ook genoegen nemen met gedachten/gevoelens/gedrag herkennen als het opspeelt en in het moment het om te buigen. Het gaat om het anders willen zijn/staan in het leven en dat is mogelijk. Als ik niet zou geloven in verandering van mezelf dan zou ik er allang het bijltje bij hebben neergegooid.
donderdag 12 februari 2015 17:03
Ik denk dat 'graven in je verleden' (klinkt zo zwaar haha) wel belangrijk is om het te kunnen begrijpen. Stap 1 is begrijpen.. Weten waarom je dit gedrag toont. Mij heeft het de ogen geopend, ook al kan je het verleden niet veranderen. Natuurlijk kan je niet alle 'blame' op je verleden gooien, maar het kan zeker meespelen. Maar ook in mijn geval gaat het om een lekenoordeel/persoonlijk oordeel. En dan is inderdaad de volgende stap je gedrag herkennen.
donderdag 12 februari 2015 17:58
quote:Susan schreef op 12 februari 2015 @ 10:21:
Het klinkt van jouw kant niet gezond, maar hij schiet wel weer erg door naar de andere kant met zijn benauwde gedoe over het woord relatie, benauwd als je drie dagen bij elkaar bent, et cetera. Klinkt niet echt als een match made in heaven.
Ergens snap ik hem wel
Ik krijg het al spaans benauwd van alleen het lezen al
Ik kan me dus goed voorstellen dat vriend na 3 dagen snakt naar een beetje eigen tijd.
Zoals ik het zo lees TO heb jij geen verlatingsangst maar ben je gewoon super onzeker
Maar verlatingsangst of onzeker, in beide gevallen zoek hulp van een professional, want dit is voor je vriend ook niet vol te houden
Het klinkt van jouw kant niet gezond, maar hij schiet wel weer erg door naar de andere kant met zijn benauwde gedoe over het woord relatie, benauwd als je drie dagen bij elkaar bent, et cetera. Klinkt niet echt als een match made in heaven.
Ergens snap ik hem wel
Ik krijg het al spaans benauwd van alleen het lezen al
Ik kan me dus goed voorstellen dat vriend na 3 dagen snakt naar een beetje eigen tijd.
Zoals ik het zo lees TO heb jij geen verlatingsangst maar ben je gewoon super onzeker
Maar verlatingsangst of onzeker, in beide gevallen zoek hulp van een professional, want dit is voor je vriend ook niet vol te houden
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
