Relaties
alle pijlers
Partner vertellen over je verlatingsangst?
donderdag 12 februari 2015 18:46
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 15:27:
[...]
Logisch, hij heeft zelf de stap ondernomen om naar een therapeut te gaan, dan is het logisch dat hij advies krijgt en niet die vrouwDat klopt dat het logisch is dat hij advies krijgt maar of ik het advies van die therapeut om zich zoveel mogelijk aan de verlatingsangst van zijn vrouw aan te passen nou wel zo´n goed advies vind.. nou nee..
[...]
Logisch, hij heeft zelf de stap ondernomen om naar een therapeut te gaan, dan is het logisch dat hij advies krijgt en niet die vrouwDat klopt dat het logisch is dat hij advies krijgt maar of ik het advies van die therapeut om zich zoveel mogelijk aan de verlatingsangst van zijn vrouw aan te passen nou wel zo´n goed advies vind.. nou nee..
donderdag 12 februari 2015 19:43
quote:Summerdance schreef op 12 februari 2015 @ 17:58:
[...]
Ergens snap ik hem wel
Ik krijg het al spaans benauwd van alleen het lezen al
Ik kan me dus goed voorstellen dat vriend na 3 dagen snakt naar een beetje eigen tijd.
Zoals ik het zo lees TO heb jij geen verlatingsangst maar ben je gewoon super onzeker
Maar verlatingsangst of onzeker, in beide gevallen zoek hulp van een professional, want dit is voor je vriend ook niet vol te houden
Zoals ik al een paar keer vermeld heb, val ik mijn partner er niet mee lastig. Als wij samen zijn, hebben we het leuk. Ik bestook hem niet met smsjes of belletjes en vraag haast nooit wat hij allemaal heeft gedaan en met wie. Door levenservaring, veel lezen en ervaringen van anderen ben ik verder dusdanig ontwikkeld, dat ik besef dat het averechts werkt en me dus inhoud. Nu alleen nog zo voelen, makkelijker gezegd........
Maar wat wel zo kan zijn, is dat hij mijn 'onbewuste claim' aanvoelt, waardoor er een natuurlijke reactie ontstaat, dat geloof ik eerder. Maar bindingsangst lijkt me helemaal niet gek om dat van hem te denken. Maar goed, dat is zijn probleem. Ik houd het liever bij de mijne
Ik geloof niet dat dit alleen onzekerheid is, omdat er hele andere emoties bij komen kijken. Het zit dieper..
[...]
Ergens snap ik hem wel
Ik krijg het al spaans benauwd van alleen het lezen al
Ik kan me dus goed voorstellen dat vriend na 3 dagen snakt naar een beetje eigen tijd.
Zoals ik het zo lees TO heb jij geen verlatingsangst maar ben je gewoon super onzeker
Maar verlatingsangst of onzeker, in beide gevallen zoek hulp van een professional, want dit is voor je vriend ook niet vol te houden
Zoals ik al een paar keer vermeld heb, val ik mijn partner er niet mee lastig. Als wij samen zijn, hebben we het leuk. Ik bestook hem niet met smsjes of belletjes en vraag haast nooit wat hij allemaal heeft gedaan en met wie. Door levenservaring, veel lezen en ervaringen van anderen ben ik verder dusdanig ontwikkeld, dat ik besef dat het averechts werkt en me dus inhoud. Nu alleen nog zo voelen, makkelijker gezegd........
Maar wat wel zo kan zijn, is dat hij mijn 'onbewuste claim' aanvoelt, waardoor er een natuurlijke reactie ontstaat, dat geloof ik eerder. Maar bindingsangst lijkt me helemaal niet gek om dat van hem te denken. Maar goed, dat is zijn probleem. Ik houd het liever bij de mijne
Ik geloof niet dat dit alleen onzekerheid is, omdat er hele andere emoties bij komen kijken. Het zit dieper..
donderdag 12 februari 2015 19:52
quote:Furkersje schreef op 12 februari 2015 @ 19:43:
..... Het zit dieper..
Dan begrijp ik werkelijk waar niet dat je jezelf niet een schop onder je kont geeft en hulp gaat zoeken
Ik zou als ik jou was hiervoor een blijvende oplossing willen vinden
Ik ben voor minder in therapie gegaan
..... Het zit dieper..
Dan begrijp ik werkelijk waar niet dat je jezelf niet een schop onder je kont geeft en hulp gaat zoeken
Ik zou als ik jou was hiervoor een blijvende oplossing willen vinden
Ik ben voor minder in therapie gegaan
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 12 februari 2015 22:52
Hey lieve TO,
Ik vind het allereerst superdapper dat je dit hier zo open vertelt, petje af!!!! (geef je jezelf ook een pluim?)
Ik herken je verhaal.
Ik was van huis uit geen enkele aandacht gewend,en dat resulteerde in een soort shockgevoel als mensen er wèl voor me waren en bij me wilden zijn. Ik dacht iets van: dit kan niet, hij/zij zal vroeg of laat afknappen. En omdat emoties in een intieme relatie des te sterker zijn, was het in mijn relaties met mannen ook een enorme stoorzender. Verlatingsangst komt (in mijn beleving) voort uit nul zelfvertrouwen hebben. Dus ik zou dan ook proberen dat laatste op te vijzelen....- NB makkelijker gezegd dan gedaan (en is een ander onderwerp_
Wat betreft je vraag: vertellen of niet? schoot me een post van deze http://www.gettingtotruelove.com/ website te binnen (kon m zo snel niet terugvinden), waarin stond dat het NIET UITMAAKT wat je doet. Stel je wilt je een beetje hard to get opstellen zal dat NIET UITMAKEN omdat hij je nu eenmaal leuk vindt, of niet. Ook als je heel erg klef bent, zal dat NIET UITMAKEN. Ja, in de volksmond en heersende opinie is dit een afknapper en wordt men begrepen als men de relatie verbreekt als de ander te klef en aanhankelijk of onzeker is.
MAAR HET MAAKT NIET UIT.
Omdat een relatie gewoon zal slagen of stuk lopen. Je hebt niet alle controle, je gedrag bepaalt niet alles- je kunt op je hoofd gaan staan, als hij je leuk vindt vindt hij je leuk. Heb vertrouwen in het natuurlijke proces van een relatie en in de gevoelens van je vriend. En probeer dat in je hoofd te prenten: dat het niks gaat uitmaken wat je doet als jullie meant to be zijn. Dus ik zou het vertellen.
Grote kans dat je achter iets heel belangrijks komt: of hij je echt leuk vindt, of slechts een bepaald plaatje dat jij van jezelf hebt gegeven. Als hij bij je wil zijn, dan is er niks dat hem zo snel afschrikt meis.
Maar ook als je het niet vertelt, zal hij bij je willen zijn als hij dat wil, en zo niet, dan maakt het vertellen dus blijkbaar veel minder uit dan je denkt.
Ik denk dat je vraag eigenlijk moet zijn: hoe kan ik me beter voelen? LOS VAN EEN VENT, want hij heeft vrij weinig met je probleem te maken. Daarvoor is nodig dat je je zelfwaardering opvijzelt - vooral jezelf leert te zien als waardevolle, prachtige vrouw, met wie hij natúúrlijk heel erg graag heel lang samen wil zijn. En dat betekent: werk aan de winkel aan jouzelf. Lees eens op bovenstaande website, wie weet heb je er net zo veel aan als ik.
Ik vind het allereerst superdapper dat je dit hier zo open vertelt, petje af!!!! (geef je jezelf ook een pluim?)
Ik herken je verhaal.
Ik was van huis uit geen enkele aandacht gewend,en dat resulteerde in een soort shockgevoel als mensen er wèl voor me waren en bij me wilden zijn. Ik dacht iets van: dit kan niet, hij/zij zal vroeg of laat afknappen. En omdat emoties in een intieme relatie des te sterker zijn, was het in mijn relaties met mannen ook een enorme stoorzender. Verlatingsangst komt (in mijn beleving) voort uit nul zelfvertrouwen hebben. Dus ik zou dan ook proberen dat laatste op te vijzelen....- NB makkelijker gezegd dan gedaan (en is een ander onderwerp_
Wat betreft je vraag: vertellen of niet? schoot me een post van deze http://www.gettingtotruelove.com/ website te binnen (kon m zo snel niet terugvinden), waarin stond dat het NIET UITMAAKT wat je doet. Stel je wilt je een beetje hard to get opstellen zal dat NIET UITMAKEN omdat hij je nu eenmaal leuk vindt, of niet. Ook als je heel erg klef bent, zal dat NIET UITMAKEN. Ja, in de volksmond en heersende opinie is dit een afknapper en wordt men begrepen als men de relatie verbreekt als de ander te klef en aanhankelijk of onzeker is.
MAAR HET MAAKT NIET UIT.
Omdat een relatie gewoon zal slagen of stuk lopen. Je hebt niet alle controle, je gedrag bepaalt niet alles- je kunt op je hoofd gaan staan, als hij je leuk vindt vindt hij je leuk. Heb vertrouwen in het natuurlijke proces van een relatie en in de gevoelens van je vriend. En probeer dat in je hoofd te prenten: dat het niks gaat uitmaken wat je doet als jullie meant to be zijn. Dus ik zou het vertellen.
Grote kans dat je achter iets heel belangrijks komt: of hij je echt leuk vindt, of slechts een bepaald plaatje dat jij van jezelf hebt gegeven. Als hij bij je wil zijn, dan is er niks dat hem zo snel afschrikt meis.
Maar ook als je het niet vertelt, zal hij bij je willen zijn als hij dat wil, en zo niet, dan maakt het vertellen dus blijkbaar veel minder uit dan je denkt.
Ik denk dat je vraag eigenlijk moet zijn: hoe kan ik me beter voelen? LOS VAN EEN VENT, want hij heeft vrij weinig met je probleem te maken. Daarvoor is nodig dat je je zelfwaardering opvijzelt - vooral jezelf leert te zien als waardevolle, prachtige vrouw, met wie hij natúúrlijk heel erg graag heel lang samen wil zijn. En dat betekent: werk aan de winkel aan jouzelf. Lees eens op bovenstaande website, wie weet heb je er net zo veel aan als ik.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 12 februari 2015 22:59
"Zoals ik al een paar keer vermeld heb, val ik mijn partner er niet mee lastig."
Dit is een denkfout, vind ik- je valt hem niet lastig als je laat zien wie je bent, integendeel, dat is nodig voor een echte, volwaardige relatie. Het is belangrijk dat hij gaat zien wie je bent.
Dus open jezelf, en denk niet dat die verlatingsangst-kant je minder leuk maakt. Je bent veel meer dan dat!!
Dit is een denkfout, vind ik- je valt hem niet lastig als je laat zien wie je bent, integendeel, dat is nodig voor een echte, volwaardige relatie. Het is belangrijk dat hij gaat zien wie je bent.
Dus open jezelf, en denk niet dat die verlatingsangst-kant je minder leuk maakt. Je bent veel meer dan dat!!
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 12 februari 2015 23:01
Je zou kunnen proberen om dat beeld dat je van je angst hebt als zijnde 'afschrikwekkend voor hem' eens te toetsen. Laat eens een klein kiertje open gaan, als jullie samen zijn, en kijk hoe hij reageert.
Nu doe je allemaal aannames, hoe hij je angst afgrijselijk en vervelend zal vinden, en dat doet hem misschien wel enorm tekort?
Nu doe je allemaal aannames, hoe hij je angst afgrijselijk en vervelend zal vinden, en dat doet hem misschien wel enorm tekort?
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
donderdag 12 februari 2015 23:25
Ik heb (of had) verlatingsangst maar dit wat jij beschrijft herken ik totaal niet. Dit zie ik als een 'gewone' onzekerheid in een beginnende relatie en dat is echt heel iets anders. Vind het eerlijk gezegd, en niet vervelend bedoeld, zelf wat neerbuigend dat jij dit schaart onder verlatingsangst. Verlatingsangst beleeft en voelt zich nl heel anders.
vrijdag 13 februari 2015 09:15
Bedankt voor je lieve woorden Misia. Ik heb mezelf wel een klein pluimpje gegeven.. Het is ook goede les, want het dwingt me wel om eens goed na te denken over mijn gevoelens en deze te formuleren. Hoe is het nu met jouw verlatingsangst? De link die je hebt doorgestuurd, zal ik vanavond eens goed bekijken!Bedankt hiervoor!
Maar, ik snap precies wat je bedoelt. Ik weet dat het leven zo loopt als waarvoor het bedoeld is. Of je nou linksom of rechtsom gaat, uiteindelijk kom je uit op de plek waar je hoort. Dus het maakt niet uit of ik het hem vertel of niet, we zijn meant to / of niet... Dat is ook een beetje een punt bij mij. Als ik mijn leven in perspectief bekijk, kan ik mezelf heel goed advies geven en kan ik bepaalde denkfouten / doefouten analyseren, maar vervolgens kan ik het niet omzetten… Dus ik besef het allemaal wel, ik doe er alleen niks mee…
Aan de andere kant is er blijkbaar iets wat me tegenhoudt om het hem te vertellen. Het is trouwens vaak ook dat als ik bij hem ben, dat ik dan denk: Waarom maak ik me altijd zo druk? Er is toch helemaal niks aan de hand?
Ik voel me dan ook goed en kan me vervolgens moeilijk inleven in mezelf (als ik verlatingsangst heb).
Maar, ik snap precies wat je bedoelt. Ik weet dat het leven zo loopt als waarvoor het bedoeld is. Of je nou linksom of rechtsom gaat, uiteindelijk kom je uit op de plek waar je hoort. Dus het maakt niet uit of ik het hem vertel of niet, we zijn meant to / of niet... Dat is ook een beetje een punt bij mij. Als ik mijn leven in perspectief bekijk, kan ik mezelf heel goed advies geven en kan ik bepaalde denkfouten / doefouten analyseren, maar vervolgens kan ik het niet omzetten… Dus ik besef het allemaal wel, ik doe er alleen niks mee…
Aan de andere kant is er blijkbaar iets wat me tegenhoudt om het hem te vertellen. Het is trouwens vaak ook dat als ik bij hem ben, dat ik dan denk: Waarom maak ik me altijd zo druk? Er is toch helemaal niks aan de hand?
Ik voel me dan ook goed en kan me vervolgens moeilijk inleven in mezelf (als ik verlatingsangst heb).
vrijdag 13 februari 2015 14:38
Snap je heel goed Furkersje
Maar val jezelf niet te hard. Het is allesbehalve zo dat je er niks mee doet.
Het is een proces. Alles daarin helpt.
Hoe het nu met mijn verlatingsangst is?
Hm, een goede vraag. Ik ben niet meer zo bang. Maar hoe ik dit voor elkaar kreeg weet ik niet zo goed.
Het heeft te maken gehad met het besef dat ik niet minder ben dan een ander. Dat ik een beetje het gevoel toeliet dat ik waarde had en kon hebben voor een ander. (dus zelfwaardering kwam eerst)
En ik had ook alles wel op een rij, hoofdgewijs. Maar het veranderen gaat via gevoel, via dalen, via dingen en ervaringen, die je niet eens goed kan verwoorden. Zoals je al schreef: het zit diep. Maar niet zo diep dat je het niet aan kan raken of veranderen.
Het grootste veranderpunt kwam toen ik besefte dat het allemaal bij me hoort. Ik was wie ik was/ben wie ik ben. Dus dat die man in kwestie- NB: zelf ook verre van perfect!!- niet alleen mijn vrolijkheid (te zien) zou krijgen als hij bij me wilde zijn, maar ook mijn verdriet, pijn om het verleden en gemiste kansen. Ik besloot dat ik me best wat meer zou mogen laten zien, en dat is iets dat voor mij het grootste verschil gemaakt heeft. Het is voor iedereen, niet alleen voor mensen met verlatingsangst, eng dat te doen. Maar het geeft ook vrijheid.
Vrijheid van de angst voor afwijzing, ook.
Het probleem is niet dat hij het niet zal accepteren dat je bang en behoeftig bent.
Het probleem is dat jij dat niet van jezelf accepteert. Dat is niet iets dat je verkeerd deed, maar een kans om het nu wel te proberen.
Het klinkt allemaal zo makkelijk. I know. Ik heb echt zo gehuild, en nog steeds. Maar ik denk nu wel: dit ben ik. En ik heb een ander iets te bieden, als ze het willen ontvangen.
Je mag bang zijn, behoeftig. Je mag die pijn uit het verleden voelen, al gun ik je dat je er vrij(er) van raakt.
Je schaamt je nu bijkans over iets dat anderen, misschien in mindere mate hebben, maar desalniettemin heeft iedereen die angst. Het is menselijk om bang te zijn. De mensen die het hardst roepen dat ze het niet zijn, zijn het vaak het ergst.
Dus wees er trots op dat je er voor uit durft te komen. En ja, je angst belemmert je, het geeft je lijdensdruk, dus daar kan je iets aan proberen te doen. Maar besef je dat iedereen in min of meerdere mate bang is, behoeftig is aan acceptatie, erkenning en liefde.
Angst kan niet tegen licht. Zolang je het afdekt, is het iets dat gaat gisten in je. Maar zodra je erover begint te praten, zul je zien hoe anderen precies hetzelfde hebben. Hoe menselijk het is om bang te zijn. Misschien is je vriend ook wel bang voor iets, misschien zelfs ook wel voor verlating?
Hoe weet je dat hij op je neer zal kijken (zo klinkt het als je erover schrijft dat je het hem zou vertellen)?
En wie zou HIJ zijn om je een rotgevoel te geven over iets dat je al genoeg pijn doet zo te lezen?
Dus mocht hij op je neerkijken of je maar een lastig, claimend wicht vinden, dan heb je alle informatie die je nodig hebt om niet meer bij hem te willen zijn. Je hebt al genoeg pijn.
Kies de man uit die het waard is jou te zien te krijgen, met alles dat je bent.
Dat is zijn voorrecht. NIET jouw voorrecht dat hij bij jou wil zijn. Choose your love with care.
Maar val jezelf niet te hard. Het is allesbehalve zo dat je er niks mee doet.
Het is een proces. Alles daarin helpt.
Hoe het nu met mijn verlatingsangst is?
Hm, een goede vraag. Ik ben niet meer zo bang. Maar hoe ik dit voor elkaar kreeg weet ik niet zo goed.
Het heeft te maken gehad met het besef dat ik niet minder ben dan een ander. Dat ik een beetje het gevoel toeliet dat ik waarde had en kon hebben voor een ander. (dus zelfwaardering kwam eerst)
En ik had ook alles wel op een rij, hoofdgewijs. Maar het veranderen gaat via gevoel, via dalen, via dingen en ervaringen, die je niet eens goed kan verwoorden. Zoals je al schreef: het zit diep. Maar niet zo diep dat je het niet aan kan raken of veranderen.
Het grootste veranderpunt kwam toen ik besefte dat het allemaal bij me hoort. Ik was wie ik was/ben wie ik ben. Dus dat die man in kwestie- NB: zelf ook verre van perfect!!- niet alleen mijn vrolijkheid (te zien) zou krijgen als hij bij me wilde zijn, maar ook mijn verdriet, pijn om het verleden en gemiste kansen. Ik besloot dat ik me best wat meer zou mogen laten zien, en dat is iets dat voor mij het grootste verschil gemaakt heeft. Het is voor iedereen, niet alleen voor mensen met verlatingsangst, eng dat te doen. Maar het geeft ook vrijheid.
Vrijheid van de angst voor afwijzing, ook.
Het probleem is niet dat hij het niet zal accepteren dat je bang en behoeftig bent.
Het probleem is dat jij dat niet van jezelf accepteert. Dat is niet iets dat je verkeerd deed, maar een kans om het nu wel te proberen.
Het klinkt allemaal zo makkelijk. I know. Ik heb echt zo gehuild, en nog steeds. Maar ik denk nu wel: dit ben ik. En ik heb een ander iets te bieden, als ze het willen ontvangen.
Je mag bang zijn, behoeftig. Je mag die pijn uit het verleden voelen, al gun ik je dat je er vrij(er) van raakt.
Je schaamt je nu bijkans over iets dat anderen, misschien in mindere mate hebben, maar desalniettemin heeft iedereen die angst. Het is menselijk om bang te zijn. De mensen die het hardst roepen dat ze het niet zijn, zijn het vaak het ergst.
Dus wees er trots op dat je er voor uit durft te komen. En ja, je angst belemmert je, het geeft je lijdensdruk, dus daar kan je iets aan proberen te doen. Maar besef je dat iedereen in min of meerdere mate bang is, behoeftig is aan acceptatie, erkenning en liefde.
Angst kan niet tegen licht. Zolang je het afdekt, is het iets dat gaat gisten in je. Maar zodra je erover begint te praten, zul je zien hoe anderen precies hetzelfde hebben. Hoe menselijk het is om bang te zijn. Misschien is je vriend ook wel bang voor iets, misschien zelfs ook wel voor verlating?
Hoe weet je dat hij op je neer zal kijken (zo klinkt het als je erover schrijft dat je het hem zou vertellen)?
En wie zou HIJ zijn om je een rotgevoel te geven over iets dat je al genoeg pijn doet zo te lezen?
Dus mocht hij op je neerkijken of je maar een lastig, claimend wicht vinden, dan heb je alle informatie die je nodig hebt om niet meer bij hem te willen zijn. Je hebt al genoeg pijn.
Kies de man uit die het waard is jou te zien te krijgen, met alles dat je bent.
Dat is zijn voorrecht. NIET jouw voorrecht dat hij bij jou wil zijn. Choose your love with care.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 13 februari 2015 15:05
Misschien is het boek: Zelfcompassie van Kristin Neff iets voor je?
Ik heb dat boek zelf niet gelezen, maar wel veel andere dingen van haar.
En het proces dat ik hierboven beschreef komt er (voor mij) wel min of meer op neer: zelfcompassie.
Ik heb dat boek zelf niet gelezen, maar wel veel andere dingen van haar.
En het proces dat ik hierboven beschreef komt er (voor mij) wel min of meer op neer: zelfcompassie.
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 13 februari 2015 15:28
hey kwam deze website tegen:
http://www.zelfcompassie.nl/
http://www.zelfcompassie.nl/
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
vrijdag 13 februari 2015 19:40
Wat ik me afvraag dan, indien er sprake is van (extreme) bindings- en/of verlatingsangst, is of dit dan alleen puur relatie-gericht is, of dat zich dat doortrekt op élk aspect van (beter) sociaal/intiemer contact met iemand, zoals bijv. familie, vrienden, collega's, kortom een ieder die een nabijere 'relatie' met je heeft.
Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit (in het algemeen) zich vaker voordoet op het moment wanneer er een relatie in het spel is dan dat op andere sociale vlakken net zo doortrekt, want dat lees ik nl verder niet in de OP. Het is puur vriend-gericht. Waarbij ik eerder het idee krijg dat het meer om (extreme) onzekerheid gaat, zich niet goed genoeg voelen, en dat dat wellicht verward wordt met verlatingsangst.
TO, hoe is je relatie met vrienden, familie, collega's etc. Heb je dan ook bij een ieder van hen hetzelfde als bij je vriend?
Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit (in het algemeen) zich vaker voordoet op het moment wanneer er een relatie in het spel is dan dat op andere sociale vlakken net zo doortrekt, want dat lees ik nl verder niet in de OP. Het is puur vriend-gericht. Waarbij ik eerder het idee krijg dat het meer om (extreme) onzekerheid gaat, zich niet goed genoeg voelen, en dat dat wellicht verward wordt met verlatingsangst.
TO, hoe is je relatie met vrienden, familie, collega's etc. Heb je dan ook bij een ieder van hen hetzelfde als bij je vriend?
wij slapen nooit.
zaterdag 14 februari 2015 00:37
Appelpeerbanaan2015, fijn dat jij je herkent in TO, Hoe zit het dan bijv. met jouw verdere sociale/intiemere contacten, die niet relationeel (als in liefdesrelatie) gericht zijn? Ben je dan nog steeds extreem angstig dat bijv. je ouders, je broers/zussen, wat verder weg, je collega's etc. je in de steek zullen laten?
wij slapen nooit.
zaterdag 14 februari 2015 07:45
Misia, alweeer bedankt voor jouw warme woorden. Ik heb ooit gelezen dat het noodzakelijk is om de 'negatieve' gevoelens en gedachten te omarmen, zodat je ze daarna kan omzetten naar iets positiefs. Ik vind dit lastig, want ik wil er zo graag vanaf. Ik duw deze gedachten van me af en wil ze zo diep mogelijk verstoppen waar niemand ze ziet. Dat heeft helemaal niks te maken met omarmen. Bedankt voor de link naar het boek. Ik ben momenteel Liefdesbang aan het lezen, ik kom veel herkenning tegen.
zaterdag 14 februari 2015 07:58
Als ik dit zo lees is het voor jezelf echt een issue, vervelend zeg, als je hiermee zit! Je maakt jezelf helemaal gek met allerlei gedachten, zo herkenbaar voor mezelf ook..
Allereerst denk ik dat het sowieso verstandig is om het er toch met je partner over te hebben, al snap ik dat het best lastig is en je misschien denkt er beter aan te doen om het voor je te houden, omdat jij denkt dat het een beetje overkomt alsof je 'raar' bent, zeg ik dit goed?
De situatie waarin jij zit heb ik ook gehad en heb ik soms nog weleens, al is dit wel minder bij mij. Achteraf had ik het er over moeten hebben met mijn toenmalige partner en dat zei ze achteraf ook. Ik bleef ermee lopen en pas op de avond dat we goed gepraat hadden, en het uit ging, vroeg ze zich af waarom ik het niet gezegd had.. Ik vertelde haar dat ik voor mezelf het gevoel had ik er beter aan deed het er niet over te hebben aangezien ik dacht dat het ' zeikerig' over kwam..
Het is in ieder geval lekker om op een manier zoals deze, waar genoeg mensen zijn die mee proberen te leven, je hart te luchten en het erover te hebben!
Allereerst denk ik dat het sowieso verstandig is om het er toch met je partner over te hebben, al snap ik dat het best lastig is en je misschien denkt er beter aan te doen om het voor je te houden, omdat jij denkt dat het een beetje overkomt alsof je 'raar' bent, zeg ik dit goed?
De situatie waarin jij zit heb ik ook gehad en heb ik soms nog weleens, al is dit wel minder bij mij. Achteraf had ik het er over moeten hebben met mijn toenmalige partner en dat zei ze achteraf ook. Ik bleef ermee lopen en pas op de avond dat we goed gepraat hadden, en het uit ging, vroeg ze zich af waarom ik het niet gezegd had.. Ik vertelde haar dat ik voor mezelf het gevoel had ik er beter aan deed het er niet over te hebben aangezien ik dacht dat het ' zeikerig' over kwam..
Het is in ieder geval lekker om op een manier zoals deze, waar genoeg mensen zijn die mee proberen te leven, je hart te luchten en het erover te hebben!
zaterdag 14 februari 2015 08:03
quote:iceteapeach schreef op 13 februari 2015 @ 19:40:
Wat ik me afvraag dan, indien er sprake is van (extreme) bindings- en/of verlatingsangst, is of dit dan alleen puur relatie-gericht is, of dat zich dat doortrekt op élk aspect van (beter) sociaal/intiemer contact met iemand, zoals bijv. familie, vrienden, collega's, kortom een ieder die een nabijere 'relatie' met je heeft.
Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit (in het algemeen) zich vaker voordoet op het moment wanneer er een relatie in het spel is dan dat op andere sociale vlakken net zo doortrekt, want dat lees ik nl verder niet in de OP. Het is puur vriend-gericht. Waarbij ik eerder het idee krijg dat het meer om (extreme) onzekerheid gaat, zich niet goed genoeg voelen, en dat dat wellicht verward wordt met verlatingsangst.
TO, hoe is je relatie met vrienden, familie, collega's etc. Heb je dan ook bij een ieder van hen hetzelfde als bij je vriend?
Alhoewel het lijkt alsof ik veel vrienden heb en nooit alleen ben, voel ik mij niet emotioneel verbonden met hen. Ik heb geen vriendengroep, wel veel losse 'vrienden' her en der. Maar een echte emotionele band, dat voel ik niet. Het voelt niet alsof we voor elkaar door het vuur gaan. Ik voel altijd een bepaalde afstand, wat ervoor zorgt dat het nooit een hechte vriendschap wordt. Dus de angsten die ik voel bij mijn partner, voel ik niet bij hen, omdat dat lijntje er niet is. Een constante afstand. Terwijl de gesprekken en de avonden heel warm en gezellig zijn. Maar om dat nou echt vriendschap te noemen dan...??
Ik voel wel een emotionele band met de vriendin die van mijn verhaal weet. Toch lijkt mijn onderbewustzijn zich bewust te zijn dat het het niet eeuwig duurt, van mijn kant misschien. Ik zou bij wijze van spreken morgen naar de andere kant van de wereld kunnen verhuizen, wetende dat de vriendschap daarmee verwaterd en ik haar dus kwijt ben.
Edit:
Ik heb overigens wel behoefte aan vaste vriendschappen waarin ik me emotioneel verbonden voel.
Het lijkt het dus op dat ik me heel gemakkelijke (te makkelijk misschien) kan hechten aan een partner. Maar aan vriendschappen totaal niet..
Wat ik me afvraag dan, indien er sprake is van (extreme) bindings- en/of verlatingsangst, is of dit dan alleen puur relatie-gericht is, of dat zich dat doortrekt op élk aspect van (beter) sociaal/intiemer contact met iemand, zoals bijv. familie, vrienden, collega's, kortom een ieder die een nabijere 'relatie' met je heeft.
Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit (in het algemeen) zich vaker voordoet op het moment wanneer er een relatie in het spel is dan dat op andere sociale vlakken net zo doortrekt, want dat lees ik nl verder niet in de OP. Het is puur vriend-gericht. Waarbij ik eerder het idee krijg dat het meer om (extreme) onzekerheid gaat, zich niet goed genoeg voelen, en dat dat wellicht verward wordt met verlatingsangst.
TO, hoe is je relatie met vrienden, familie, collega's etc. Heb je dan ook bij een ieder van hen hetzelfde als bij je vriend?
Alhoewel het lijkt alsof ik veel vrienden heb en nooit alleen ben, voel ik mij niet emotioneel verbonden met hen. Ik heb geen vriendengroep, wel veel losse 'vrienden' her en der. Maar een echte emotionele band, dat voel ik niet. Het voelt niet alsof we voor elkaar door het vuur gaan. Ik voel altijd een bepaalde afstand, wat ervoor zorgt dat het nooit een hechte vriendschap wordt. Dus de angsten die ik voel bij mijn partner, voel ik niet bij hen, omdat dat lijntje er niet is. Een constante afstand. Terwijl de gesprekken en de avonden heel warm en gezellig zijn. Maar om dat nou echt vriendschap te noemen dan...??
Ik voel wel een emotionele band met de vriendin die van mijn verhaal weet. Toch lijkt mijn onderbewustzijn zich bewust te zijn dat het het niet eeuwig duurt, van mijn kant misschien. Ik zou bij wijze van spreken morgen naar de andere kant van de wereld kunnen verhuizen, wetende dat de vriendschap daarmee verwaterd en ik haar dus kwijt ben.
Edit:
Ik heb overigens wel behoefte aan vaste vriendschappen waarin ik me emotioneel verbonden voel.
Het lijkt het dus op dat ik me heel gemakkelijke (te makkelijk misschien) kan hechten aan een partner. Maar aan vriendschappen totaal niet..
zaterdag 14 februari 2015 08:06
quote:black-out schreef op 14 februari 2015 @ 07:58:
Als ik dit zo lees is het voor jezelf echt een issue, vervelend zeg, als je hiermee zit! Je maakt jezelf helemaal gek met allerlei gedachten, zo herkenbaar voor mezelf ook..
Allereerst denk ik dat het sowieso verstandig is om het er toch met je partner over te hebben, al snap ik dat het best lastig is en je misschien denkt er beter aan te doen om het voor je te houden, omdat jij denkt dat het een beetje overkomt alsof je 'raar' bent, zeg ik dit goed?
De situatie waarin jij zit heb ik ook gehad en heb ik soms nog weleens, al is dit wel minder bij mij. Achteraf had ik het er over moeten hebben met mijn toenmalige partner en dat zei ze achteraf ook. Ik bleef ermee lopen en pas op de avond dat we goed gepraat hadden, en het uit ging, vroeg ze zich af waarom ik het niet gezegd had.. Ik vertelde haar dat ik voor mezelf het gevoel had ik er beter aan deed het er niet over te hebben aangezien ik dacht dat het ' zeikerig' over kwam..
Het is in ieder geval lekker om op een manier zoals deze, waar genoeg mensen zijn die mee proberen te leven, je hart te luchten en het erover te hebben!
Lief van je. Het lucht inderdaad heel erg op. Iedere keer als ik op het forum kijk, staan er weer antwoorden op die me steunen. Ook al is het niet altijd hetgeen wat ik wil horen.
Ik twijfel om het te vertellen, zoals iemand eerder in dit topic zei: Misschien moet een kiertje open laten gaan..
Dus niet meteen het hele verhaal, maar een klein beetje. Kijken hoe hij reageert, kijken hoe ik me voel.
Als ik dit zo lees is het voor jezelf echt een issue, vervelend zeg, als je hiermee zit! Je maakt jezelf helemaal gek met allerlei gedachten, zo herkenbaar voor mezelf ook..
Allereerst denk ik dat het sowieso verstandig is om het er toch met je partner over te hebben, al snap ik dat het best lastig is en je misschien denkt er beter aan te doen om het voor je te houden, omdat jij denkt dat het een beetje overkomt alsof je 'raar' bent, zeg ik dit goed?
De situatie waarin jij zit heb ik ook gehad en heb ik soms nog weleens, al is dit wel minder bij mij. Achteraf had ik het er over moeten hebben met mijn toenmalige partner en dat zei ze achteraf ook. Ik bleef ermee lopen en pas op de avond dat we goed gepraat hadden, en het uit ging, vroeg ze zich af waarom ik het niet gezegd had.. Ik vertelde haar dat ik voor mezelf het gevoel had ik er beter aan deed het er niet over te hebben aangezien ik dacht dat het ' zeikerig' over kwam..
Het is in ieder geval lekker om op een manier zoals deze, waar genoeg mensen zijn die mee proberen te leven, je hart te luchten en het erover te hebben!
Lief van je. Het lucht inderdaad heel erg op. Iedere keer als ik op het forum kijk, staan er weer antwoorden op die me steunen. Ook al is het niet altijd hetgeen wat ik wil horen.
Ik twijfel om het te vertellen, zoals iemand eerder in dit topic zei: Misschien moet een kiertje open laten gaan..
Dus niet meteen het hele verhaal, maar een klein beetje. Kijken hoe hij reageert, kijken hoe ik me voel.
zaterdag 14 februari 2015 08:18
Ja misschien is dat slimmer, het er onbewust over te hebben en mocht het gesprek lopen hoe het loopt gooi je het er toch wel uit..
Apart wat bijvoorbeeld whatsapp al met je doet he, dat je constant gaat kijken wanneer iemand voor het laatst gezien heeft en gelijk na gaat denken waarom wie wat waar, gelijk de erge scenario's naar boven haalt. Dit heb en had ik veel in ieder geval.
Denk je vrij snel na over dingen, en vaak negatief?
Apart wat bijvoorbeeld whatsapp al met je doet he, dat je constant gaat kijken wanneer iemand voor het laatst gezien heeft en gelijk na gaat denken waarom wie wat waar, gelijk de erge scenario's naar boven haalt. Dit heb en had ik veel in ieder geval.
Denk je vrij snel na over dingen, en vaak negatief?
zaterdag 14 februari 2015 08:26
quote:marana schreef op 14 februari 2015 @ 08:21:
Ik zou het niet zomaar vertellen. Juist dat is iets waar een therapeut je bij kan helpen, hoe vertel je het hem. Zoek eerst hulp, dat kan jou zoveel verheldering geven.Dit. Eerst zelf opheldering krijgen en dan communiceren. Anders ga je denk ik toch te veel hangen aan wat hij hierover zegt/denkt/voelt. Krijg het eerst maar helder voor jezelf.
Ik zou het niet zomaar vertellen. Juist dat is iets waar een therapeut je bij kan helpen, hoe vertel je het hem. Zoek eerst hulp, dat kan jou zoveel verheldering geven.Dit. Eerst zelf opheldering krijgen en dan communiceren. Anders ga je denk ik toch te veel hangen aan wat hij hierover zegt/denkt/voelt. Krijg het eerst maar helder voor jezelf.
zaterdag 14 februari 2015 11:27
quote:black-out schreef op 14 februari 2015 @ 08:18:
Ja misschien is dat slimmer, het er onbewust over te hebben en mocht het gesprek lopen hoe het loopt gooi je het er toch wel uit..
Apart wat bijvoorbeeld whatsapp al met je doet he, dat je constant gaat kijken wanneer iemand voor het laatst gezien heeft en gelijk na gaat denken waarom wie wat waar, gelijk de erge scenario's naar boven haalt. Dit heb en had ik veel in ieder geval.
Denk je vrij snel na over dingen, en vaak negatief?
Ja het is heel vervelend dat ik mijn conclusies daaruit trek. Als hij bijvoorbeeld voor het laatst om 3.48 uur 's nachts heeft gekeken, spoken er dingen door mijn hoofd als: Hij is vast wezen stappen met vrienden. Terwijl hij ook gewoon misschien een uurtje wakker heeft kunnen liggen. En als ik kijk naar mezelf, ik reageer soms ook niet meteen op berichten. Soms ben ik druk of weet ik gewoon niet meteen wat ik moet terugsturen. Zie je, ik 'snap' het allemaal wel, het voelt alleen niet zo.
Ik denk constant na over dingen. Mijn hoofd draait 24/7 overuren. Het gaat allemaal vanzelf: Ik observeer, ik zie te veel dingen om me heen, te veel gezichtsuitdrukkingen, ik vang alle gesprekken op, hoor alle geluiden, te veel impulsen. Vervolgens ga ik dat allemaal analyseren. Ik ben hoogsensitief, maar ik weet niet of dat hiermee te maken heeft.
Ik denk niet meteen negatief, ik probeer juist alles van de optimistische kant te bekijken. Zo ver dat lukt. Maar als ik in een 'verlatingsangst-bui' zit (om het maar zo te noemen), dan zie ik alles zwart. Dan kan ik uit de kleinste dingen iets negatiefs halen, heel tegenstrijdig..
Ja misschien is dat slimmer, het er onbewust over te hebben en mocht het gesprek lopen hoe het loopt gooi je het er toch wel uit..
Apart wat bijvoorbeeld whatsapp al met je doet he, dat je constant gaat kijken wanneer iemand voor het laatst gezien heeft en gelijk na gaat denken waarom wie wat waar, gelijk de erge scenario's naar boven haalt. Dit heb en had ik veel in ieder geval.
Denk je vrij snel na over dingen, en vaak negatief?
Ja het is heel vervelend dat ik mijn conclusies daaruit trek. Als hij bijvoorbeeld voor het laatst om 3.48 uur 's nachts heeft gekeken, spoken er dingen door mijn hoofd als: Hij is vast wezen stappen met vrienden. Terwijl hij ook gewoon misschien een uurtje wakker heeft kunnen liggen. En als ik kijk naar mezelf, ik reageer soms ook niet meteen op berichten. Soms ben ik druk of weet ik gewoon niet meteen wat ik moet terugsturen. Zie je, ik 'snap' het allemaal wel, het voelt alleen niet zo.
Ik denk constant na over dingen. Mijn hoofd draait 24/7 overuren. Het gaat allemaal vanzelf: Ik observeer, ik zie te veel dingen om me heen, te veel gezichtsuitdrukkingen, ik vang alle gesprekken op, hoor alle geluiden, te veel impulsen. Vervolgens ga ik dat allemaal analyseren. Ik ben hoogsensitief, maar ik weet niet of dat hiermee te maken heeft.
Ik denk niet meteen negatief, ik probeer juist alles van de optimistische kant te bekijken. Zo ver dat lukt. Maar als ik in een 'verlatingsangst-bui' zit (om het maar zo te noemen), dan zie ik alles zwart. Dan kan ik uit de kleinste dingen iets negatiefs halen, heel tegenstrijdig..
zaterdag 14 februari 2015 11:27
