Relaties
alle pijlers
Partner vertellen over je verlatingsangst?
zaterdag 14 februari 2015 12:59
Ik zou eerst maar eens nagaan of jouw gevoelens wel zo misplaatst zijn of dat de alarmbellen terecht afgaan. Ik denk namelijk dat het laatste het geval is. Het stomste wat je kunt doen is "aan jezelf werken" en je gevoelens nog minder serieus gaan nemen. Het is juist fijn als je alarmbellen veel lawaai maken. Koester dit.
maandag 16 februari 2015 09:59
quote:iceteapeach schreef op 14 februari 2015 @ 00:37:
Appelpeerbanaan2015, fijn dat jij je herkent in TO, Hoe zit het dan bijv. met jouw verdere sociale/intiemere contacten, die niet relationeel (als in liefdesrelatie) gericht zijn? Ben je dan nog steeds extreem angstig dat bijv. je ouders, je broers/zussen, wat verder weg, je collega's etc. je in de steek zullen laten?
Dat is veel minder het is bij mij echt kenmerkend in mijn liefdesrelatie .
Vreselijk om te hebbdn vind ik mij n vriend kan er ook moeilijk mee omgaan en de relatie is al paar keer uitgeweest omdat hij het niet zag zitten, gelukkig steeds wel weer besef dat het gevoel voor elkaar goed zit maar ik wordt gek van mn eigen gedrag
Appelpeerbanaan2015, fijn dat jij je herkent in TO, Hoe zit het dan bijv. met jouw verdere sociale/intiemere contacten, die niet relationeel (als in liefdesrelatie) gericht zijn? Ben je dan nog steeds extreem angstig dat bijv. je ouders, je broers/zussen, wat verder weg, je collega's etc. je in de steek zullen laten?
Dat is veel minder het is bij mij echt kenmerkend in mijn liefdesrelatie .
Vreselijk om te hebbdn vind ik mij n vriend kan er ook moeilijk mee omgaan en de relatie is al paar keer uitgeweest omdat hij het niet zag zitten, gelukkig steeds wel weer besef dat het gevoel voor elkaar goed zit maar ik wordt gek van mn eigen gedrag
maandag 16 februari 2015 10:47
dinsdag 17 februari 2015 09:09
Meid wat jammer dat je nu alles hebt en er niet van kan genieten. Je kan wel helemaal in je verleden duiken en kijken waar het vandaan komt maar het feit blijft dat je het hebt. Er tegen vechten en blijven analyseren kost heel veel energie. Slimmer is om te accepteren dat je het hebt en je realiseren dat het alleen maar een gevoel is.
Je hebt een rot gevoel of gedachte en je gaat meteen op zoek naar een oplossing om er van af te komen. Een eerste reactie die logisch lijkt maar die gaat je niet helpen want het wordt eigenlijk alleen maar een soort paniek voetbal.
Angst gebruiken we allang niet meer voor waar het ooit bedoeld was. Het leven is veel complexer geworden dan het in de oertijd was maar biologisch gezien zijn we hetzelfde gebleven. We hebben een gevoel of een gedachte en denken meteen dat het reëel is en gaan er naar handelen.
Je lichaam heb je door de jaren heen tot de nok gevuld met stresshormonen en je lichaam blijf ze maar aanmaken zo lang je blijft reageren om gedachtes en gevoelens die je ervaart ook al weet je dat ze onzinnig zijn. Belangrijk is dat je dit proces als eerste stil gaat leggen zodat je ook helder kan nadenken. We weten da ratio het belangrijkste is maar luisteren er zelden naar. Dat komt omdat lekkere gevoelens wel als waarheid voelen en dus denken we dat bij angstige gevoelens ook. Helaas is niets minder waar.
Je besteed nu heel veel aandacht aan je angstgedachten en gevoelens omdat je denkt dat er ergens een kern van waarheid in schuilt maar je interpreteert gevoel gewoon verkeerd. Je leven staat namelijk niet op het spel, je hebt gewoon niet geleerd om belangrijke gevoelens te onderscheiden van onbelangrijke. Je hebt een bedreigende situatie gecreëerd bij dit gevoel terwijl dat er niet is.
Probeer eerst eens om niet te reageren op deze gevoelens en gedachtes. Erken dat je ze hebt maar laat ze rustig passeren tot ze voorbij zijn. Doordat je er niet op in gaat komt je lichaam na een paar weken in een ruststand. Doordat je minder adrenaline aanmaakt kan je rustiger en helderder denken. Je zal er dan achter komen dat je die gedachten en gevoelens in veel mindere mate hebt en dat ze onzinnig zijn. Je houdt nu alleen maar een biologisch mechanisme in stand die je hersenen doen ontploffen van hyperactiviteit waardoor je niet meer helder kan denken.
Therapeuten zullen dit helaas nooit uitleggen want die verdienen hun brood met analyse.
Je hebt een rot gevoel of gedachte en je gaat meteen op zoek naar een oplossing om er van af te komen. Een eerste reactie die logisch lijkt maar die gaat je niet helpen want het wordt eigenlijk alleen maar een soort paniek voetbal.
Angst gebruiken we allang niet meer voor waar het ooit bedoeld was. Het leven is veel complexer geworden dan het in de oertijd was maar biologisch gezien zijn we hetzelfde gebleven. We hebben een gevoel of een gedachte en denken meteen dat het reëel is en gaan er naar handelen.
Je lichaam heb je door de jaren heen tot de nok gevuld met stresshormonen en je lichaam blijf ze maar aanmaken zo lang je blijft reageren om gedachtes en gevoelens die je ervaart ook al weet je dat ze onzinnig zijn. Belangrijk is dat je dit proces als eerste stil gaat leggen zodat je ook helder kan nadenken. We weten da ratio het belangrijkste is maar luisteren er zelden naar. Dat komt omdat lekkere gevoelens wel als waarheid voelen en dus denken we dat bij angstige gevoelens ook. Helaas is niets minder waar.
Je besteed nu heel veel aandacht aan je angstgedachten en gevoelens omdat je denkt dat er ergens een kern van waarheid in schuilt maar je interpreteert gevoel gewoon verkeerd. Je leven staat namelijk niet op het spel, je hebt gewoon niet geleerd om belangrijke gevoelens te onderscheiden van onbelangrijke. Je hebt een bedreigende situatie gecreëerd bij dit gevoel terwijl dat er niet is.
Probeer eerst eens om niet te reageren op deze gevoelens en gedachtes. Erken dat je ze hebt maar laat ze rustig passeren tot ze voorbij zijn. Doordat je er niet op in gaat komt je lichaam na een paar weken in een ruststand. Doordat je minder adrenaline aanmaakt kan je rustiger en helderder denken. Je zal er dan achter komen dat je die gedachten en gevoelens in veel mindere mate hebt en dat ze onzinnig zijn. Je houdt nu alleen maar een biologisch mechanisme in stand die je hersenen doen ontploffen van hyperactiviteit waardoor je niet meer helder kan denken.
Therapeuten zullen dit helaas nooit uitleggen want die verdienen hun brood met analyse.
dinsdag 17 februari 2015 09:42
quote:waterplant schreef op 17 februari 2015 @ 09:09:
Meid wat jammer dat je nu alles hebt en er niet van kan genieten. Je kan wel helemaal in je verleden duiken en kijken waar het vandaan komt maar het feit blijft dat je het hebt. Er tegen vechten en blijven analyseren kost heel veel energie. Slimmer is om te accepteren dat je het hebt en je realiseren dat het alleen maar een gevoel is.
Je hebt een rot gevoel of gedachte en je gaat meteen op zoek naar een oplossing om er van af te komen. Een eerste reactie die logisch lijkt maar die gaat je niet helpen want het wordt eigenlijk alleen maar een soort paniek voetbal.
Angst gebruiken we allang niet meer voor waar het ooit bedoeld was. Het leven is veel complexer geworden dan het in de oertijd was maar biologisch gezien zijn we hetzelfde gebleven. We hebben een gevoel of een gedachte en denken meteen dat het reëel is en gaan er naar handelen.
Je lichaam heb je door de jaren heen tot de nok gevuld met stresshormonen en je lichaam blijf ze maar aanmaken zo lang je blijft reageren om gedachtes en gevoelens die je ervaart ook al weet je dat ze onzinnig zijn. Belangrijk is dat je dit proces als eerste stil gaat leggen zodat je ook helder kan nadenken. We weten da ratio het belangrijkste is maar luisteren er zelden naar. Dat komt omdat lekkere gevoelens wel als waarheid voelen en dus denken we dat bij angstige gevoelens ook. Helaas is niets minder waar.
Je besteed nu heel veel aandacht aan je angstgedachten en gevoelens omdat je denkt dat er ergens een kern van waarheid in schuilt maar je interpreteert gevoel gewoon verkeerd. Je leven staat namelijk niet op het spel, je hebt gewoon niet geleerd om belangrijke gevoelens te onderscheiden van onbelangrijke. Je hebt een bedreigende situatie gecreëerd bij dit gevoel terwijl dat er niet is.
Probeer eerst eens om niet te reageren op deze gevoelens en gedachtes. Erken dat je ze hebt maar laat ze rustig passeren tot ze voorbij zijn. Doordat je er niet op in gaat komt je lichaam na een paar weken in een ruststand. Doordat je minder adrenaline aanmaakt kan je rustiger en helderder denken. Je zal er dan achter komen dat je die gedachten en gevoelens in veel mindere mate hebt en dat ze onzinnig zijn. Je houdt nu alleen maar een biologisch mechanisme in stand die je hersenen doen ontploffen van hyperactiviteit waardoor je niet meer helder kan denken.
Therapeuten zullen dit helaas nooit uitleggen want die verdienen hun brood met analyse.
Wauw, bedankt Waterplant. Wat je zegt, komt heel helder bij me binnen. Uit alles wat tot nu toe iedereen heeft gezegd, kan ik een les uit halen. En ook uit jouw boodschap. Het klinkt heel logisch wat je zegt. Het stresshormoon is bij mij als een soort automatische piloot aanwezig. Het kost me geen moeite negatieve gevoelens toe te laten en vast te houden, terwijl positieve gevoelens snel verdwijnen (die voelen onnatuurlijker). Het lijkt soms alsof mijn lichaam verslaafd is aan negatieve gevoelens. Alsof mijn lichaam negatieve gevoelens ‘natuurlijker en gemakkelijker’ binnenlaat. Wat jij zegt, is dit eigen aangewend gedrag, wat ik me heel goed kan voorstellen.
Dus als ik het goed begrijp, moet ik voortaan deze ‘angstige, paniekerige’ gevoelens toelaten. En als ik dit heb gedaan in een aantal gebeurtenissen / situaties, dat mijn lichaam eraan gewend raakt om er anders mee om te gaan. Waardoor ik dergelijke situaties niet meer associeer met ‘angst, paniek’.
Ik vind dit zeker het proberen waard, maar het lijkt me wel heel lastig. Heb je misschien tips voor het toelaten van dit gevoel tijdens een verlatingsangstbui (om het maar zo te noemen). Want op zulke momenten, lijkt het toelaten van het gevoel zo tegenstrijdig…
Meid wat jammer dat je nu alles hebt en er niet van kan genieten. Je kan wel helemaal in je verleden duiken en kijken waar het vandaan komt maar het feit blijft dat je het hebt. Er tegen vechten en blijven analyseren kost heel veel energie. Slimmer is om te accepteren dat je het hebt en je realiseren dat het alleen maar een gevoel is.
Je hebt een rot gevoel of gedachte en je gaat meteen op zoek naar een oplossing om er van af te komen. Een eerste reactie die logisch lijkt maar die gaat je niet helpen want het wordt eigenlijk alleen maar een soort paniek voetbal.
Angst gebruiken we allang niet meer voor waar het ooit bedoeld was. Het leven is veel complexer geworden dan het in de oertijd was maar biologisch gezien zijn we hetzelfde gebleven. We hebben een gevoel of een gedachte en denken meteen dat het reëel is en gaan er naar handelen.
Je lichaam heb je door de jaren heen tot de nok gevuld met stresshormonen en je lichaam blijf ze maar aanmaken zo lang je blijft reageren om gedachtes en gevoelens die je ervaart ook al weet je dat ze onzinnig zijn. Belangrijk is dat je dit proces als eerste stil gaat leggen zodat je ook helder kan nadenken. We weten da ratio het belangrijkste is maar luisteren er zelden naar. Dat komt omdat lekkere gevoelens wel als waarheid voelen en dus denken we dat bij angstige gevoelens ook. Helaas is niets minder waar.
Je besteed nu heel veel aandacht aan je angstgedachten en gevoelens omdat je denkt dat er ergens een kern van waarheid in schuilt maar je interpreteert gevoel gewoon verkeerd. Je leven staat namelijk niet op het spel, je hebt gewoon niet geleerd om belangrijke gevoelens te onderscheiden van onbelangrijke. Je hebt een bedreigende situatie gecreëerd bij dit gevoel terwijl dat er niet is.
Probeer eerst eens om niet te reageren op deze gevoelens en gedachtes. Erken dat je ze hebt maar laat ze rustig passeren tot ze voorbij zijn. Doordat je er niet op in gaat komt je lichaam na een paar weken in een ruststand. Doordat je minder adrenaline aanmaakt kan je rustiger en helderder denken. Je zal er dan achter komen dat je die gedachten en gevoelens in veel mindere mate hebt en dat ze onzinnig zijn. Je houdt nu alleen maar een biologisch mechanisme in stand die je hersenen doen ontploffen van hyperactiviteit waardoor je niet meer helder kan denken.
Therapeuten zullen dit helaas nooit uitleggen want die verdienen hun brood met analyse.
Wauw, bedankt Waterplant. Wat je zegt, komt heel helder bij me binnen. Uit alles wat tot nu toe iedereen heeft gezegd, kan ik een les uit halen. En ook uit jouw boodschap. Het klinkt heel logisch wat je zegt. Het stresshormoon is bij mij als een soort automatische piloot aanwezig. Het kost me geen moeite negatieve gevoelens toe te laten en vast te houden, terwijl positieve gevoelens snel verdwijnen (die voelen onnatuurlijker). Het lijkt soms alsof mijn lichaam verslaafd is aan negatieve gevoelens. Alsof mijn lichaam negatieve gevoelens ‘natuurlijker en gemakkelijker’ binnenlaat. Wat jij zegt, is dit eigen aangewend gedrag, wat ik me heel goed kan voorstellen.
Dus als ik het goed begrijp, moet ik voortaan deze ‘angstige, paniekerige’ gevoelens toelaten. En als ik dit heb gedaan in een aantal gebeurtenissen / situaties, dat mijn lichaam eraan gewend raakt om er anders mee om te gaan. Waardoor ik dergelijke situaties niet meer associeer met ‘angst, paniek’.
Ik vind dit zeker het proberen waard, maar het lijkt me wel heel lastig. Heb je misschien tips voor het toelaten van dit gevoel tijdens een verlatingsangstbui (om het maar zo te noemen). Want op zulke momenten, lijkt het toelaten van het gevoel zo tegenstrijdig…
dinsdag 17 februari 2015 13:34
Het is in het begin best wel eng omdat je bang bent om overstroomt te worden door je gevoelens maar als je dat gevoel hebt laat je het gevoel toe maar koppel je er geen gedachtes aan. Bedenk hooguit hoe het gevoel voelt en benoem het. "Dus dit is hoe het voelt, wat grappig, mijn lichaam maakt nu adrenaline aan" en desnoods visualiseer je je bijnier dit aanmaakt. Alles behalve dat je de link legt naar verlating of wat voor negatieve gedachte ook. Je zult merken dat je lichaam na een tijdje rustiger wordt en dan ga je over naar de orde van de dag of een kopje thee drinken maar je laat je gedachten links liggen.
Paniek is alleen een biologisch signaal wat door de enorme hoeveelheid adrenaline wordt opgewekt en daar ga je niet dood aan. In het ergste geval ga je je wat duizelig voelen of zweten door verkeerde ademhaling maar dat is het ook. Concentreer je alleen op je lichaam en het komt goed.
Dat het tegenstrijdig lijkt komt omdat dit hormoon er normaal voor moet zorgen dat je in de vecht of vluchtstand komt als je huis in de fik staat maar daar is hier geen sprake van. Je hebt je lichaam geconditioneerd om bij een negatieve gedachte adrenaline aan te maken en nu ben je in een vicieuze cirkel terecht gekomen.
Doe het rustig aan en roep het gevoel niet op, het komt van zelf en zoek op dat moment een oment van rust op(desnoods ga je op de wc zitten als dat de enige plek is waar iedereen je met rust laat) en bedenk dat je niks kan overkomen behalve dat het fysiek heel rot en eng voelt. Dat gevoel zal steeds minder eng en naar voelen als je het vaker doet omdat je steeds minder adrenaline aanaakt en je lichaam meer stresshormoon kwijt raakt.
Paniek is alleen een biologisch signaal wat door de enorme hoeveelheid adrenaline wordt opgewekt en daar ga je niet dood aan. In het ergste geval ga je je wat duizelig voelen of zweten door verkeerde ademhaling maar dat is het ook. Concentreer je alleen op je lichaam en het komt goed.
Dat het tegenstrijdig lijkt komt omdat dit hormoon er normaal voor moet zorgen dat je in de vecht of vluchtstand komt als je huis in de fik staat maar daar is hier geen sprake van. Je hebt je lichaam geconditioneerd om bij een negatieve gedachte adrenaline aan te maken en nu ben je in een vicieuze cirkel terecht gekomen.
Doe het rustig aan en roep het gevoel niet op, het komt van zelf en zoek op dat moment een oment van rust op(desnoods ga je op de wc zitten als dat de enige plek is waar iedereen je met rust laat) en bedenk dat je niks kan overkomen behalve dat het fysiek heel rot en eng voelt. Dat gevoel zal steeds minder eng en naar voelen als je het vaker doet omdat je steeds minder adrenaline aanaakt en je lichaam meer stresshormoon kwijt raakt.
dinsdag 17 februari 2015 16:34
Zo lief dat je de moeite neemt om me te helpen!
Wat je nu geeft, vind ik hele nuttige informatie. Ik heb vaker gelezen over manieren om met negatieve gedachten om te gaan, maar jij legt het zo verfijnd uit, dat het heel eigenlijk simpel lijkt. Hetgeen wat het lastig maakt, is mezelf hieraan houden. Soms lijk ik ‘verslaafd’ te zijn aan mijn eigen negatieve gedachten. Op die manier lijkt het alsof ik meer controle kan krijgen over het onmogelijke
.
Ik schrijf het even uit, zodat ik het goed begrijp wat je zegt..
Ik mezelf aangeleerd om bij negatieve gedachten in paniek te raken (dezelfde paniek als bij fysieke gebeurtenissen, zoals brandend huis oid). Mijn lichaam maakt op dat moment adrenaline aan, terwijl het eigenlijk helemaal geen reden heeft. Adrenaline hoor je namelijk alleen in bepaalde situaties te krijgen (zoals huis in de fik) en niet met dit soort gedachetn. Door de adrenaline gaat mijn lichaam in angstmodus. Ik blijf worstelen en malen met deze gevoelens, waardoor ik blijf hangen in de bui.
Als ik het goed heb, is het logisch om deze angstige gevoelens te hebben als ik achterna wordt gezeten door bijtende honden of als mijn huis in de fik staat zoals jij zegt, maar niet als ik negatieve gedachten heb.
Dus… Het is ‘niet erg’ om deze gedachten te hebben, ik moet er alleen geen angstige gevoelens bij ontwikkelen. Mijn lichaam heeft mijn gedachten gekoppeld aan angstgevoelens en dit moet losgekoppeld worden.
Wat je allemaal hebt gezegd, ga ik per direct toepassen. Misschien een rare vraag (of misschien teveel gevraagd), maar zou jij een voorbeeld aan de hand van mijn verhaal kunnen noemen? Wat ik normaal gesproken doe in zo’n situatie en wat ik voortaan moet gaan doen.
Ik begrijp namelijk precies wat je zegt, maar vind het lastig terug te koppelen naar mezelf. Ik kan mezelf bijvoorbeeld rot voelen als ik mijn partner een bericht stuur, hij het leest en niet iets terugstuurt. Dat is een klein voorbeeld waarvan ik al lichtelijk in paniek kan raken.
Wat je nu geeft, vind ik hele nuttige informatie. Ik heb vaker gelezen over manieren om met negatieve gedachten om te gaan, maar jij legt het zo verfijnd uit, dat het heel eigenlijk simpel lijkt. Hetgeen wat het lastig maakt, is mezelf hieraan houden. Soms lijk ik ‘verslaafd’ te zijn aan mijn eigen negatieve gedachten. Op die manier lijkt het alsof ik meer controle kan krijgen over het onmogelijke
.
Ik schrijf het even uit, zodat ik het goed begrijp wat je zegt..
Ik mezelf aangeleerd om bij negatieve gedachten in paniek te raken (dezelfde paniek als bij fysieke gebeurtenissen, zoals brandend huis oid). Mijn lichaam maakt op dat moment adrenaline aan, terwijl het eigenlijk helemaal geen reden heeft. Adrenaline hoor je namelijk alleen in bepaalde situaties te krijgen (zoals huis in de fik) en niet met dit soort gedachetn. Door de adrenaline gaat mijn lichaam in angstmodus. Ik blijf worstelen en malen met deze gevoelens, waardoor ik blijf hangen in de bui.
Als ik het goed heb, is het logisch om deze angstige gevoelens te hebben als ik achterna wordt gezeten door bijtende honden of als mijn huis in de fik staat zoals jij zegt, maar niet als ik negatieve gedachten heb.
Dus… Het is ‘niet erg’ om deze gedachten te hebben, ik moet er alleen geen angstige gevoelens bij ontwikkelen. Mijn lichaam heeft mijn gedachten gekoppeld aan angstgevoelens en dit moet losgekoppeld worden.
Wat je allemaal hebt gezegd, ga ik per direct toepassen. Misschien een rare vraag (of misschien teveel gevraagd), maar zou jij een voorbeeld aan de hand van mijn verhaal kunnen noemen? Wat ik normaal gesproken doe in zo’n situatie en wat ik voortaan moet gaan doen.
Ik begrijp namelijk precies wat je zegt, maar vind het lastig terug te koppelen naar mezelf. Ik kan mezelf bijvoorbeeld rot voelen als ik mijn partner een bericht stuur, hij het leest en niet iets terugstuurt. Dat is een klein voorbeeld waarvan ik al lichtelijk in paniek kan raken.
dinsdag 17 februari 2015 18:26
Oké, stel je stuurt hem een bericht. Je wil hem een bericht sturen en je voelt je al zenuwachtig worden. Dat gevoel is niet zo erg want dat kan zelfs leuk zijn. Wat ga je hem typen, waar wordt hij vrolijk van, dat zijn gevoelens die we allemaal hebben als we verliefd zijn. Dat is al een andere benadering dan dat je het koppelt aan angst. Dit zijn gevoelens die je je hele leven houd als je van iemand houdt en het gaat even niet lekker of je zit niet lekker in je vel of, je bent gewoon verliefd en je wil dat iemand je leuk vindt.
Als je klaar bent met typen en je voelt paniek dan ga je rustig met gesloten ogen zitten en ga je met je gedachten in je lichaam zitten. Wat voel je, besef dat je je lichaam er gewend aan hebt gemaakt om dit gevoel te krijgen. De adrenaline wordt aangemaakt en gaat door je lichaam stromen en je kan er niets aan doen, je merkt dat je in paniek raakt en dat is oké. Denk niet aan appjes die wel of niet beantwoord worden, denk alleen aan wat je voelt en al denk je dat je gek word van het gevoel en wil je het liefst opspringen en gillen en bewegen, niet doen.
Blijf rustig zitten en laat dat gevoel over je heen komen, niet verzetten of proberen om het gevoel weg te denken want dan zet je je zelf onder druk dus stress en dus maak je het erger. Blijf gewoon wachten tot het gevoel over is, maakt niet uit hoe lang het duurt. Hou het vol tot je je ontspannen voelt. Denk hoe je tenen zich voelen en hoe je die kunt ontspannen, je voeten, je enkels, je onderbenen en langzaam omhoog tot de kruin van je hoofd. Als je gedachten gaan naar je appje dan laat je je gedachten langzaam terug gaan naar je lichaam en bij welk lichaamsdeel je was met ontspannen en ga je daarmee verder.
De eerste paar keren dat je het doet kan het zo 20 minuten in beslag nemen en voelt het geforceerd aan maar je zal er steeds beter in worden.
Als je daar mee klaar bent zal je je meteen weer zenuwachtig voelen omdat je toch wil weten of je antwoord hebt gekregen maar probeer dat ontspannen gevoel vast te houden. Zie het als een beloning die je je lichaam heb kunnen geven. Bedenk dat je een spelletje met je zelf speelt. Je bent een beetje "verslaafd" geraakt aan je paniekgevoelens want dat is bekend terrein en geeft je een vreemd gevoel van veiligheid omdat je dat herkent aan je zelf. Probeer dus zo lang mogelijk niet op je telefoon te kijken. Als het gevoel te erg wordt kijk je wel en als er geen antwoord is en je raakt in paniek besef je dan nog eens hoe verslaafd je eigenlijk bent.
Nu heb je die gedachten en koppel je er paniek aan maar je zal merken dat als je dit consequent doet en niet opgeeft dat je gedachten je gevoelens gaan volgen. Geen paniek gevoel is ook geen angst in je hoofd. Je zal altijd een beetje onzeker blijven maar dat is niet erg, we hebben allemaal angsten en onzekerheden maar we laten dat niet ons leven bepalen omdat we weten dat het een onderdeel van ons menszijn is. Ik hoor graag hoe het verloopt, niet opgeven is wel het sleutelwoord.
Als je klaar bent met typen en je voelt paniek dan ga je rustig met gesloten ogen zitten en ga je met je gedachten in je lichaam zitten. Wat voel je, besef dat je je lichaam er gewend aan hebt gemaakt om dit gevoel te krijgen. De adrenaline wordt aangemaakt en gaat door je lichaam stromen en je kan er niets aan doen, je merkt dat je in paniek raakt en dat is oké. Denk niet aan appjes die wel of niet beantwoord worden, denk alleen aan wat je voelt en al denk je dat je gek word van het gevoel en wil je het liefst opspringen en gillen en bewegen, niet doen.
Blijf rustig zitten en laat dat gevoel over je heen komen, niet verzetten of proberen om het gevoel weg te denken want dan zet je je zelf onder druk dus stress en dus maak je het erger. Blijf gewoon wachten tot het gevoel over is, maakt niet uit hoe lang het duurt. Hou het vol tot je je ontspannen voelt. Denk hoe je tenen zich voelen en hoe je die kunt ontspannen, je voeten, je enkels, je onderbenen en langzaam omhoog tot de kruin van je hoofd. Als je gedachten gaan naar je appje dan laat je je gedachten langzaam terug gaan naar je lichaam en bij welk lichaamsdeel je was met ontspannen en ga je daarmee verder.
De eerste paar keren dat je het doet kan het zo 20 minuten in beslag nemen en voelt het geforceerd aan maar je zal er steeds beter in worden.
Als je daar mee klaar bent zal je je meteen weer zenuwachtig voelen omdat je toch wil weten of je antwoord hebt gekregen maar probeer dat ontspannen gevoel vast te houden. Zie het als een beloning die je je lichaam heb kunnen geven. Bedenk dat je een spelletje met je zelf speelt. Je bent een beetje "verslaafd" geraakt aan je paniekgevoelens want dat is bekend terrein en geeft je een vreemd gevoel van veiligheid omdat je dat herkent aan je zelf. Probeer dus zo lang mogelijk niet op je telefoon te kijken. Als het gevoel te erg wordt kijk je wel en als er geen antwoord is en je raakt in paniek besef je dan nog eens hoe verslaafd je eigenlijk bent.
Nu heb je die gedachten en koppel je er paniek aan maar je zal merken dat als je dit consequent doet en niet opgeeft dat je gedachten je gevoelens gaan volgen. Geen paniek gevoel is ook geen angst in je hoofd. Je zal altijd een beetje onzeker blijven maar dat is niet erg, we hebben allemaal angsten en onzekerheden maar we laten dat niet ons leven bepalen omdat we weten dat het een onderdeel van ons menszijn is. Ik hoor graag hoe het verloopt, niet opgeven is wel het sleutelwoord.
woensdag 18 februari 2015 15:14
Heel erg bedankt voor je verhaal, lieve Waterplant. Ik heb het al een paar keer nagelezen, zodat ik het goed in mijn hoofd prent. Ik heb mezelf voorgenomen om het toe te passen, zodra ik ook maar iets van 'angst' voel en ik besef eigenlijk nu hoe vaak ik last heb van deze gevoelens, ook in niet-partner-gerelateerde situaties. Wat ik voorheen deed, als ik negatieve gedachten in me op voelde komen, was mezelf helemaal laten opgaan in deze gedachten. Ik dacht dingen als: “Wat nou als ik het iets anders had gedaan, of later, of helemaal niet”, en ik kon hier urenlang op doorteren, wat natuurlijk veel meer paniekgevoelens veroorzaakte. De bekende cirkel…
Maar dit ga ik proberen niet meer te doen..
Vanaf nu, als ik negatieve gedachten heb, ben ik me ervan bewust dat mijn lichaam bij die negatieve gedachten een paniekgevoel creëert. In plaats van dat ik helemaal opga in die gedachten, me focus op die gedachten, ga ik me focussen op het gevoel wat ik ervan krijg. Het gevoel van aangeleerde angst, angst wat niet gepast is in deze situaties. Ik let op mijn versnelde ademhaling, m’n hart dat sneller klopt, ik krijg het warmer, m’n handen worden plakkerig.. Ik besef dat het allemaal stresshormoon is wat vrijkomt. Ondertussen voel ik de adrenaline door mijn lijf en laat ik het gevoel over me heen komen. Ik probeer niet te denken aan de negatieve gedachten. In plaats daarvan, kruip ik in mijn lichaam en probeer ik alles te ontspannen, van top tot teen. Als een soort afleidingsmanoeuvre. Ondertussen nog steeds mijn versnelde hartslag, dat veroorzaakt wordt door de adrenaline, de plakkerige handen en versnelde ademhaling. Maar deze gevoelens zijn niet reëel, het is niet meer dan aangeleerd een biologisch proces, wat plaatsvindt. En ik denk vanuit mijn tenen, enkels, benen en vanzelf word ik rustiger en rustiger.
Dit is wat ik gisteren heb gedaan, nadat ik een bericht stuurde. De gedachten waren minimaal waardoor de paniek ook minimaal was, maar toch deed ik het, om te oefenen. Morgen heb ik wel een uitdaging. Mijn partner gaat een aantal dagen op vakantie, waarvan ik nu al kan zeggen dat ik mij extreem rot ga voelen, als hij weggaat, ik een verlatingsangstbui krijg. Ik ga deze ‘oefening’ morgen heel bewust uitvoeren.
Je zegt dat ik de negatieve gevoelens moet erkennen. Maar hoe gaat dat erkennen precies? Of komt dat eigenlijk helemaal niet aan de orde, omdat ik de focus leg op het gevoel (het biologische mechanisme). En dat als ik het gevoel ‘aanpak’, de gedachten na verloop van weken vanzelf rustiger en minder heftig worden. Dus eigenlijk draaien we de boel om?
Sorry dat ik zoveel vragen heb. Naast dat ik denk dat ik hier echt mee geholpen word, vind ik het ook heel interessant wat je zegt en ik ben erg nieuwsgierig. Als ik niet zeker weet of ik het 100% begrijp, vind ik het lastig om ermee te beginnen. Vandaar dat ik zoveel ‘misschien lastige’ vragen stel.
Oh ja, ik houd je zeker op de hoogte van hoe het verloopt
Maar dit ga ik proberen niet meer te doen..
Vanaf nu, als ik negatieve gedachten heb, ben ik me ervan bewust dat mijn lichaam bij die negatieve gedachten een paniekgevoel creëert. In plaats van dat ik helemaal opga in die gedachten, me focus op die gedachten, ga ik me focussen op het gevoel wat ik ervan krijg. Het gevoel van aangeleerde angst, angst wat niet gepast is in deze situaties. Ik let op mijn versnelde ademhaling, m’n hart dat sneller klopt, ik krijg het warmer, m’n handen worden plakkerig.. Ik besef dat het allemaal stresshormoon is wat vrijkomt. Ondertussen voel ik de adrenaline door mijn lijf en laat ik het gevoel over me heen komen. Ik probeer niet te denken aan de negatieve gedachten. In plaats daarvan, kruip ik in mijn lichaam en probeer ik alles te ontspannen, van top tot teen. Als een soort afleidingsmanoeuvre. Ondertussen nog steeds mijn versnelde hartslag, dat veroorzaakt wordt door de adrenaline, de plakkerige handen en versnelde ademhaling. Maar deze gevoelens zijn niet reëel, het is niet meer dan aangeleerd een biologisch proces, wat plaatsvindt. En ik denk vanuit mijn tenen, enkels, benen en vanzelf word ik rustiger en rustiger.
Dit is wat ik gisteren heb gedaan, nadat ik een bericht stuurde. De gedachten waren minimaal waardoor de paniek ook minimaal was, maar toch deed ik het, om te oefenen. Morgen heb ik wel een uitdaging. Mijn partner gaat een aantal dagen op vakantie, waarvan ik nu al kan zeggen dat ik mij extreem rot ga voelen, als hij weggaat, ik een verlatingsangstbui krijg. Ik ga deze ‘oefening’ morgen heel bewust uitvoeren.
Je zegt dat ik de negatieve gevoelens moet erkennen. Maar hoe gaat dat erkennen precies? Of komt dat eigenlijk helemaal niet aan de orde, omdat ik de focus leg op het gevoel (het biologische mechanisme). En dat als ik het gevoel ‘aanpak’, de gedachten na verloop van weken vanzelf rustiger en minder heftig worden. Dus eigenlijk draaien we de boel om?
Sorry dat ik zoveel vragen heb. Naast dat ik denk dat ik hier echt mee geholpen word, vind ik het ook heel interessant wat je zegt en ik ben erg nieuwsgierig. Als ik niet zeker weet of ik het 100% begrijp, vind ik het lastig om ermee te beginnen. Vandaar dat ik zoveel ‘misschien lastige’ vragen stel.
Oh ja, ik houd je zeker op de hoogte van hoe het verloopt
vrijdag 20 februari 2015 10:22
Ik ben sinds een aantal dagen heel bewust aan het luisteren naar mijn lichaam. Het is niet alleen angst, maar vooral ook verdriet wat ik voelde. En dat verdriet is best wel overheersend. Terwijl hij naast me ligt en ik lig te wachten tot mijn wekker gaat, voel ik me steeds verdrietiger worden. Ik mis hem dan al. Als ik realistisch nadenk, weet ik dat ik hem over een paar dagen weer zie. Maar door mijn verdrietige gevoel, is het alsof ik word losgerukt van hem. Ik drink een kopje thee, ga douchen en soms dwaal ik met mijn gedachten af. Dan is dat verdrietige gevoel even weg. Maar toch lijkt mijn hoofd op zoek te gaan naar die gedachten, wat een neerslachtig gevoel als gevolg heeft.
Nu vraag ik me af, door de mooie tips van Waterplant, of deze manier ook zal werken bij mijn verdrietige gevoel. Heeft mijn lichaam verdriet gekoppeld aan situaties waarin dit helemaal niet nodig is?
Ik heb nu de drang om hem een bericht te sturen, in de hoop dat ik wat bevredigends terugkrijg en daarmee mijn gevoel wordt ‘opgekrikt’. Ik vind dat heel egoïstisch, omdat ik het eigenlijk niet oprecht naar hem bedoel. IK wil er een goed gevoel van krijgen. En ik weet dat het ‘opgekrikte’ gevoel voor korte duur is. En als ik iets kortafs terugkrijg (omdat hij ook gewoon aan het werk is natuurlijk), dan voel ik me nog veel ellendiger dan daarvoor. Ik stuur hem nu dus niks, omdat ik vind dat hij oprechte berichten verdient. Maar ondertussen voel ik me nog steeds ellendig en blijft die drang.
Ik ben helemaal niet egoïstisch van mezelf. Ik weet ook dat hij niet degene moet zijn die mij goed kan laten voelen. Ik wil helemaal niet dat mijn gevoel afhankelijk is van een berichtje. Of überhaupt een persoon. Ik wil het leuk hebben met mezelf. En van binnen weet ik dat ik een leuk persoon ben. De cirkel in mij moet altijd rond zijn. En al het leuks eromheen moeten extra cirkeltjes zijn en geen vastgelijmde deeltjes in de mijne.
Misschien komt het nu extra hard aan, omdat ik de afgelopen dagen voelde dat het de goede kant op ging. Ik las veel goede tips op het forum en had echt het idee dat ik in grote stappen vooruit ging. Nu geef ik mezelf op m’n kop, omdat ik het gevoel niet kan vasthouden.
Nu vraag ik me af, door de mooie tips van Waterplant, of deze manier ook zal werken bij mijn verdrietige gevoel. Heeft mijn lichaam verdriet gekoppeld aan situaties waarin dit helemaal niet nodig is?
Ik heb nu de drang om hem een bericht te sturen, in de hoop dat ik wat bevredigends terugkrijg en daarmee mijn gevoel wordt ‘opgekrikt’. Ik vind dat heel egoïstisch, omdat ik het eigenlijk niet oprecht naar hem bedoel. IK wil er een goed gevoel van krijgen. En ik weet dat het ‘opgekrikte’ gevoel voor korte duur is. En als ik iets kortafs terugkrijg (omdat hij ook gewoon aan het werk is natuurlijk), dan voel ik me nog veel ellendiger dan daarvoor. Ik stuur hem nu dus niks, omdat ik vind dat hij oprechte berichten verdient. Maar ondertussen voel ik me nog steeds ellendig en blijft die drang.
Ik ben helemaal niet egoïstisch van mezelf. Ik weet ook dat hij niet degene moet zijn die mij goed kan laten voelen. Ik wil helemaal niet dat mijn gevoel afhankelijk is van een berichtje. Of überhaupt een persoon. Ik wil het leuk hebben met mezelf. En van binnen weet ik dat ik een leuk persoon ben. De cirkel in mij moet altijd rond zijn. En al het leuks eromheen moeten extra cirkeltjes zijn en geen vastgelijmde deeltjes in de mijne.
Misschien komt het nu extra hard aan, omdat ik de afgelopen dagen voelde dat het de goede kant op ging. Ik las veel goede tips op het forum en had echt het idee dat ik in grote stappen vooruit ging. Nu geef ik mezelf op m’n kop, omdat ik het gevoel niet kan vasthouden.
vrijdag 20 februari 2015 14:51
Wees niet te streng voor jezelf. want het zal altijd met vallen en opstaan gaan Furkersje. Er is geen magisch drankje waardoor je ineens nergens last meer van hebt. Twee stappen vooruit en dan weer eentje achteruit. Fijn dat je je inmiddels weer wat beter voelt.
Als ik je laatste stukjes lees heb je in korte tijd al grote stappen gemaakt, al was het alleen al met realiseren waar bepaald gedrag en sommige gevoelens van je vandaan komen. Als je er zo achter komt dat je de eerste uren na jullie samenzijn het ergste last hebt kun je bijvoorbeeld proberen juist dan wat leuks in te plannen, of in elk geval wat afleiding te hebben?
Als ik je laatste stukjes lees heb je in korte tijd al grote stappen gemaakt, al was het alleen al met realiseren waar bepaald gedrag en sommige gevoelens van je vandaan komen. Als je er zo achter komt dat je de eerste uren na jullie samenzijn het ergste last hebt kun je bijvoorbeeld proberen juist dan wat leuks in te plannen, of in elk geval wat afleiding te hebben?
vrijdag 20 februari 2015 15:25
Meid wat doe je goed. Je moet niet vergeten dat je di jaren gedaan hebt en dat automatismes niet in een paar dagen verdwijnen. Je lichaam is verslaafd aan de adrenaline en als je het niet kan voeden met angst dan dus met verdriet want hij moe en zal de boel bij je in beweging brengen. Je lichaam en je geest zijn normaal al heel nauw met elkaar verweven maar jij hebt ze aan elkaar geplakt.
Zie het zo, je bent verslaafd aan de alcohol en dus gooi je alle drank uit huis ( in jouw geval, je ziet je angst onder ogen)maar je lichaam wil toch die alcohol en je weet dat je naar de winkel of kroeg kan gaan om alcohol te halen en je heel lichaam snakt er naar en die brengt je geest in de verleiding om dat te gaan doen. Dat gevoel is zo sterk dat maar weinig verslaafden die verleiding kunnen weerstaan. Voor jouw lichaam is het nog makkelijker, jij krijgt gewoon verdrietige gedachten waardoor je onzeker en bang wordt en hup, je maakt weer je stresshormonen aan.
Net als verslaafden zal je moeten vechten tegen je eigen gedachten die je makkelijk verward met gevoelens omdat ze zo door elkaar lopen.
Eigenlijk heel goed dat je vriend een paar dagen weg is. Je kunt dan in alle rust oefenen. Ook als je geen paniekgevoelens hebt is het heel goed om te leren je lichaam in ruststand te brengen. ( ik kan het zelfs al ik tv kijk).
De grap van alles is dat als je lichaam ontspannen is, je geest daar in volgt. Een ontspannen geest kan helder denken en ziet de dingen zoals ze zijn. Dat maakt je niet alleen zelfverzekerder maar ook creatiever en slimmer. Dat komt omdat je nu al je hersenactiviteit spendeert aan het vechten tegen spoken en ze niet gebruikt waar voor je ze hebt.
Zie het als lichtvervuiling. Onze hemel is bezaait met sterren maar in Nederland zien we er maar een fractie van omdat we hier zoveel licht hebben 's avonds dat je het donker niet meer ziet terwijl je in de woestijn van je stoel valt van verbazing.
In jouw hersenen vonkt alles op waardoor je helemaal de eigenlijke functie van je hersenen niet meer gebruikt. Dus doorgaan met je oefeningen en laat je niet van de wijs brengen door je eigen gedachten. Probeer ze te laten passeren zonder er op in te gaan.
Sluit eens je ogen en probeer een gedachte te zien opkomen, te volgen en te zien verdwijnen.
Zie het zo, je bent verslaafd aan de alcohol en dus gooi je alle drank uit huis ( in jouw geval, je ziet je angst onder ogen)maar je lichaam wil toch die alcohol en je weet dat je naar de winkel of kroeg kan gaan om alcohol te halen en je heel lichaam snakt er naar en die brengt je geest in de verleiding om dat te gaan doen. Dat gevoel is zo sterk dat maar weinig verslaafden die verleiding kunnen weerstaan. Voor jouw lichaam is het nog makkelijker, jij krijgt gewoon verdrietige gedachten waardoor je onzeker en bang wordt en hup, je maakt weer je stresshormonen aan.
Net als verslaafden zal je moeten vechten tegen je eigen gedachten die je makkelijk verward met gevoelens omdat ze zo door elkaar lopen.
Eigenlijk heel goed dat je vriend een paar dagen weg is. Je kunt dan in alle rust oefenen. Ook als je geen paniekgevoelens hebt is het heel goed om te leren je lichaam in ruststand te brengen. ( ik kan het zelfs al ik tv kijk).
De grap van alles is dat als je lichaam ontspannen is, je geest daar in volgt. Een ontspannen geest kan helder denken en ziet de dingen zoals ze zijn. Dat maakt je niet alleen zelfverzekerder maar ook creatiever en slimmer. Dat komt omdat je nu al je hersenactiviteit spendeert aan het vechten tegen spoken en ze niet gebruikt waar voor je ze hebt.
Zie het als lichtvervuiling. Onze hemel is bezaait met sterren maar in Nederland zien we er maar een fractie van omdat we hier zoveel licht hebben 's avonds dat je het donker niet meer ziet terwijl je in de woestijn van je stoel valt van verbazing.
In jouw hersenen vonkt alles op waardoor je helemaal de eigenlijke functie van je hersenen niet meer gebruikt. Dus doorgaan met je oefeningen en laat je niet van de wijs brengen door je eigen gedachten. Probeer ze te laten passeren zonder er op in te gaan.
Sluit eens je ogen en probeer een gedachte te zien opkomen, te volgen en te zien verdwijnen.
vrijdag 20 februari 2015 15:27
quote:Sensy12 schreef op 18 februari 2015 @ 15:28:
Prachtig uitgelegd waterplant!
Ik denk dat jouw tekst zo copy-paste in veel psyche-pijler topics terecht kan!Lief van je Sensy, de belangrijke noot is wel dat je geen trauma's moet hebben, dit helpt alleen bij ongefundeerde angsten dus niet als je echt iets verschrikkelijks hebt meegemaakt.
Prachtig uitgelegd waterplant!
Ik denk dat jouw tekst zo copy-paste in veel psyche-pijler topics terecht kan!Lief van je Sensy, de belangrijke noot is wel dat je geen trauma's moet hebben, dit helpt alleen bij ongefundeerde angsten dus niet als je echt iets verschrikkelijks hebt meegemaakt.
zondag 22 februari 2015 11:31
Het heeft inderdaad wel een ondersteunende functie en het is jammer dat het eigenlijk nooit echt uitgelegd wordt in therapie en dat het functioneren van het menselijk lichaam nooit of zelden aan de orde komt terwijl het zo belangrijk is.
Ik hoop dat het jij ook je doel bereikt Sensy, je ben zo veel mensen tot steun hier.
Ik hoop dat het jij ook je doel bereikt Sensy, je ben zo veel mensen tot steun hier.
zondag 22 februari 2015 11:49
Ik heb denk ik het geluk dat het wel wordt uitgelegd in de therapie die ik volg. Juist het onderscheid leren maken tussen wat door trauma ingegeven is en de actuele situatie, maakt voor mij het leven een stuk makkelijker. De (soms heftige) gevoelens los kunnen koppelen van een neutrale gebeurtenis is in feite ook wat jij zegt: de angst voelen, weg laten ebben en dan met een helder hoofd de situatie benaderen. De gevoelens die vastgevroren zitten in het lichaam krijgen A) de erkenning dat ze er mogen zijn en 
de uitweg om het lichaam te verlaten.
Nou is het voor een diepe wond wat meer werk nodig, juist omdat je overspoeld kunt raken dan als het zou gaan om een lichte irritatie, maar het onderliggende principe van fictie en werkelijkheid scheiden, blijft hetzelfde.
En met iedere opluchting die ik voel als het me lukt, voel ik ook de dankbaarheid dat te mogen delen met anderen.
de uitweg om het lichaam te verlaten. Nou is het voor een diepe wond wat meer werk nodig, juist omdat je overspoeld kunt raken dan als het zou gaan om een lichte irritatie, maar het onderliggende principe van fictie en werkelijkheid scheiden, blijft hetzelfde.
En met iedere opluchting die ik voel als het me lukt, voel ik ook de dankbaarheid dat te mogen delen met anderen.
dinsdag 24 februari 2015 14:10
quote:pimpampum schreef op 20 februari 2015 @ 14:51:
Wees niet te streng voor jezelf. want het zal altijd met vallen en opstaan gaan Furkersje. Er is geen magisch drankje waardoor je ineens nergens last meer van hebt. Twee stappen vooruit en dan weer eentje achteruit. Fijn dat je je inmiddels weer wat beter voelt.
Als ik je laatste stukjes lees heb je in korte tijd al grote stappen gemaakt, al was het alleen al met realiseren waar bepaald gedrag en sommige gevoelens van je vandaan komen. Als je er zo achter komt dat je de eerste uren na jullie samenzijn het ergste last hebt kun je bijvoorbeeld proberen juist dan wat leuks in te plannen, of in elk geval wat afleiding te hebben?
Bedankt voor je lieve woorden. Vooral dat "twee stapjes vooruit, een stapje terug" moet ik goed onthouden. Ik beschouw het al snel als een magisch drankje en als het niet meteen werkt, dan geloof ik niet in verbetering. Deze gevoelens zijn erin geslopen al die jaren, dus het duurt wel even voordat dit uit mijn systeem is.
Toen ik jouw opmerking last, werd ik er ineens extra bewust van dat ik me inderdaad het meest ellendig voel, de eerste paar uren na ons samenzijn en dat ik hierop moet inspelen. Helaas zit ik dan vaak op mijn werk (wat geen afleiding biedt, door een rustige periode), waardoor ik geen mogelijkheid heb om iets leuks in te plannen ter afleiding.
Het klinkt misschien heel suf, maar ik wil een soort van noodplan opstellen voor de momenten waarop ik me ellendig voel. Op zulke momenten is het namelijk heel lastig voor mij om te bedenken wat het beste is om er zo snel mogelijk uit gekomen. Ik zie alles zwart en ik voel me intens verdrietig, waardoor ik in die vicueuze cirkel blijf.
Ik wil als eerst de ontspanningsoefeningen doen van Waterplant, net zolang totdat de rust teruggekeerd is in mijn lijf. Ook het teruglezen van haar teksten brengt rust en laat me telkens weer beseffen waarom en waarvoor het zo belangrijk is en waarom mijn lichaam zo reageert. Dit soort momenten van besef, vergeet ik soms tijdens mijn buien. Daarom lijkt het me zinvol om dit door te lezen.
Ik zat eraan te denken om tijdens zo'n bui al mijn negatieve gedachten op te schrijven. Later, als ik me weer goed voel, deze negatieve gedachten te ontkrachten door op te schrijven waarom het onrealistisch is deze gedachten te hebben. En het onnut hiervan. Ik weet dat het suf klinkt, maar dat terzijde.
Heeft er iemand nog een gepast idee?
Wees niet te streng voor jezelf. want het zal altijd met vallen en opstaan gaan Furkersje. Er is geen magisch drankje waardoor je ineens nergens last meer van hebt. Twee stappen vooruit en dan weer eentje achteruit. Fijn dat je je inmiddels weer wat beter voelt.
Als ik je laatste stukjes lees heb je in korte tijd al grote stappen gemaakt, al was het alleen al met realiseren waar bepaald gedrag en sommige gevoelens van je vandaan komen. Als je er zo achter komt dat je de eerste uren na jullie samenzijn het ergste last hebt kun je bijvoorbeeld proberen juist dan wat leuks in te plannen, of in elk geval wat afleiding te hebben?
Bedankt voor je lieve woorden. Vooral dat "twee stapjes vooruit, een stapje terug" moet ik goed onthouden. Ik beschouw het al snel als een magisch drankje en als het niet meteen werkt, dan geloof ik niet in verbetering. Deze gevoelens zijn erin geslopen al die jaren, dus het duurt wel even voordat dit uit mijn systeem is.
Toen ik jouw opmerking last, werd ik er ineens extra bewust van dat ik me inderdaad het meest ellendig voel, de eerste paar uren na ons samenzijn en dat ik hierop moet inspelen. Helaas zit ik dan vaak op mijn werk (wat geen afleiding biedt, door een rustige periode), waardoor ik geen mogelijkheid heb om iets leuks in te plannen ter afleiding.
Het klinkt misschien heel suf, maar ik wil een soort van noodplan opstellen voor de momenten waarop ik me ellendig voel. Op zulke momenten is het namelijk heel lastig voor mij om te bedenken wat het beste is om er zo snel mogelijk uit gekomen. Ik zie alles zwart en ik voel me intens verdrietig, waardoor ik in die vicueuze cirkel blijf.
Ik wil als eerst de ontspanningsoefeningen doen van Waterplant, net zolang totdat de rust teruggekeerd is in mijn lijf. Ook het teruglezen van haar teksten brengt rust en laat me telkens weer beseffen waarom en waarvoor het zo belangrijk is en waarom mijn lichaam zo reageert. Dit soort momenten van besef, vergeet ik soms tijdens mijn buien. Daarom lijkt het me zinvol om dit door te lezen.
Ik zat eraan te denken om tijdens zo'n bui al mijn negatieve gedachten op te schrijven. Later, als ik me weer goed voel, deze negatieve gedachten te ontkrachten door op te schrijven waarom het onrealistisch is deze gedachten te hebben. En het onnut hiervan. Ik weet dat het suf klinkt, maar dat terzijde.
Heeft er iemand nog een gepast idee?
dinsdag 24 februari 2015 14:44
Jouw stukje over lichtvervuiling komt ook heel helder bij me binnen.
In een 'bui' moet ik mijn negatieve gedachten zien als een soort van slaafmonstertjes die teren op de adrenaline in mijn lichaam. Zij willen gevoed worden met adrenaline en zij weten dat mijn lichaam dit aanmaakt als ik me ellendig voel. Als ik in een ‘bui’ terecht kom, grijpen zij meteen hun kans om zich te voeden met adrenaline. Deze slaafmonstertjes (mijn gedachten) halen alles uit de kast, zodat mijn lichaam ze voedt met adrenaline. Ze komen met zoveel mogelijk negatieve gedachten en hopen dat ik daarover ga malen. Hoe dieper ik erover nadenk, hoe meer ik er tegen vecht, des te langer ik ze in stand houd.
Als ik niet inga op de acties van deze slaafmonstertjes, als ik er geen aandacht aan besteed, dan kunnen zij niet gevoed worden. Dan sterven ze een voor een uit.
Ik weet het.. Het is Jip en Janneke taal. Maar zo blijf ik het constant herhalen in mijn hoofd.
In een 'bui' moet ik mijn negatieve gedachten zien als een soort van slaafmonstertjes die teren op de adrenaline in mijn lichaam. Zij willen gevoed worden met adrenaline en zij weten dat mijn lichaam dit aanmaakt als ik me ellendig voel. Als ik in een ‘bui’ terecht kom, grijpen zij meteen hun kans om zich te voeden met adrenaline. Deze slaafmonstertjes (mijn gedachten) halen alles uit de kast, zodat mijn lichaam ze voedt met adrenaline. Ze komen met zoveel mogelijk negatieve gedachten en hopen dat ik daarover ga malen. Hoe dieper ik erover nadenk, hoe meer ik er tegen vecht, des te langer ik ze in stand houd.
Als ik niet inga op de acties van deze slaafmonstertjes, als ik er geen aandacht aan besteed, dan kunnen zij niet gevoed worden. Dan sterven ze een voor een uit.
Ik weet het.. Het is Jip en Janneke taal. Maar zo blijf ik het constant herhalen in mijn hoofd.
