Relaties
alle pijlers
Partner wilt scheiden, zonder ooit iets aangegeven te hebben
donderdag 30 juni 2016 16:04
Hallo allemaal,
Mijn man en ik zijn 7 jaar samen, waarvan 2 jaar getrouwd en we hebben een prachtig zoontje van 5 jaar. We hebben altijd een goede relatie gehad, met natuurlijk wel eens een ruzietje maar niets geks. Gek op elkaar, gek op ons zoontje, allebei een leuke baan, grote vriendengroep kortom geen vuiltje aan de lucht. De laatste paar maanden dacht ik zelfs dat onze relatie beter was dan ooit omdat mijn man steeds aangaf weer helemaal opnieuw verliefd te zijn (we waren paar dagen weggeweest samen), veel knuffelen, kusjes, en de sex was ook helemaal super. De laatste 3 weken was hij wel erg afwezig en ik heb meerdere keren aan hem gevraagd wat er was, of het iets met ons te maken had maar fit was absoluut niet het geval, hij had wat stress van het werk en als hij ergens mee zou zitten zou hij dit meteen vertellen. Goede vrienden van ons zijn een aantal maanden geleden uit elkaar gegaan en hij roept vanaf die tijd dit gaat ons nooit gebeuren hoor zolang we altijd eerlijk tegen elkaar zijn komt alles goed. Eergisteren ga ik op de bank zitten en zegt hij ineens ik moet met je praten. Ik zeg oke vertel maar en vervolgens komt eruit dat zijn gevoel voor mij helemaal weg is. Dat hij van me houdt als de moeder van z'n kind maar verder niets meer en dat hij hier al driekwart jaar mee in de rondte loopt. Dat hij nooit iets heeft gezegd omdat hij dacht dat dit erbij hoorde soms en dat het wel weer over zou waaien, maar dat zijn gevoel alleen maar minder en minder were tot het 0 was en nu kan hij niet meer doen alsof, hij wil uit elkaar. Geen therapie meer hij ziet geen enkele redding meer. Ik dacht echt dat ik flauwviel, ik kon alleen maar uitbrengen wat voor toneelstuk heb jij gespeeld je hebt me nooit iets laten merken sterker nog je hebt me wijsgemaakt dat onze relatie beter was dan ooit. En al die liefdesverklaringen, knuffels en alle sex dan? Zijn verklaring hiervoor is dat hij zo graag wilde geloven dat het weer goedkwam en dat hij er niet aan wilde dat dit het einde is dat hij dat zichzelf continu heeft wijsgemaakt in de hoop dat het dan ook echt beter werd. Ik heb meteen gevraagd of er een ander is, of gevoelens voor een ander en hij zweert op alles dat dat niet zo is, dat hij me dat nooit zou aandoen maar dat het puur zijn gevoel is. Ook geeft hij aan geen duidelijke reden te hebben, dat hij me een geweldige moeder vind en een goede vrouw dat hij niks kan opnoemen wat hij veranderd zou willen zien, maar dat hij zo gevochten heeft om z'n gevoel weer terug te halen en dat hij nu inziet dat dit niet langer meer kan. Ik ben echt in shock, vechten doe je met z'n tweeën hij heeft me nooit ingelicht over z'n gevoel of zelfs maar een hint gegeven, maar al die maanden een toneelstuk opgevoerd voel me zo belazerd Ik weet echt even niet meer hoe nu verder, ik ben zo gelukkig met mijn gezin, ik wil geen alleenstaande moeder zijn, ik hun mijn zoontje allebei zijn ouders (kom zelf uit een gebroken gezin maar ik was al 19). Daarnaast zijn al onze aparte vrienden nu 1 grote vriendengroep, mijn schoonmoeder is voor mij m'n tweede moeder, zeker nadat mijn moeder twee jaar geleden is overleden. Ik heb het gevoel dat ik alles in 1 klap kwijtraak.
Weet niet waar ik naar op zoek ben, misschien naar wat herkenning, tips enz enz. Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal (sorry) en alvast voor de reacties.
Mijn man en ik zijn 7 jaar samen, waarvan 2 jaar getrouwd en we hebben een prachtig zoontje van 5 jaar. We hebben altijd een goede relatie gehad, met natuurlijk wel eens een ruzietje maar niets geks. Gek op elkaar, gek op ons zoontje, allebei een leuke baan, grote vriendengroep kortom geen vuiltje aan de lucht. De laatste paar maanden dacht ik zelfs dat onze relatie beter was dan ooit omdat mijn man steeds aangaf weer helemaal opnieuw verliefd te zijn (we waren paar dagen weggeweest samen), veel knuffelen, kusjes, en de sex was ook helemaal super. De laatste 3 weken was hij wel erg afwezig en ik heb meerdere keren aan hem gevraagd wat er was, of het iets met ons te maken had maar fit was absoluut niet het geval, hij had wat stress van het werk en als hij ergens mee zou zitten zou hij dit meteen vertellen. Goede vrienden van ons zijn een aantal maanden geleden uit elkaar gegaan en hij roept vanaf die tijd dit gaat ons nooit gebeuren hoor zolang we altijd eerlijk tegen elkaar zijn komt alles goed. Eergisteren ga ik op de bank zitten en zegt hij ineens ik moet met je praten. Ik zeg oke vertel maar en vervolgens komt eruit dat zijn gevoel voor mij helemaal weg is. Dat hij van me houdt als de moeder van z'n kind maar verder niets meer en dat hij hier al driekwart jaar mee in de rondte loopt. Dat hij nooit iets heeft gezegd omdat hij dacht dat dit erbij hoorde soms en dat het wel weer over zou waaien, maar dat zijn gevoel alleen maar minder en minder were tot het 0 was en nu kan hij niet meer doen alsof, hij wil uit elkaar. Geen therapie meer hij ziet geen enkele redding meer. Ik dacht echt dat ik flauwviel, ik kon alleen maar uitbrengen wat voor toneelstuk heb jij gespeeld je hebt me nooit iets laten merken sterker nog je hebt me wijsgemaakt dat onze relatie beter was dan ooit. En al die liefdesverklaringen, knuffels en alle sex dan? Zijn verklaring hiervoor is dat hij zo graag wilde geloven dat het weer goedkwam en dat hij er niet aan wilde dat dit het einde is dat hij dat zichzelf continu heeft wijsgemaakt in de hoop dat het dan ook echt beter werd. Ik heb meteen gevraagd of er een ander is, of gevoelens voor een ander en hij zweert op alles dat dat niet zo is, dat hij me dat nooit zou aandoen maar dat het puur zijn gevoel is. Ook geeft hij aan geen duidelijke reden te hebben, dat hij me een geweldige moeder vind en een goede vrouw dat hij niks kan opnoemen wat hij veranderd zou willen zien, maar dat hij zo gevochten heeft om z'n gevoel weer terug te halen en dat hij nu inziet dat dit niet langer meer kan. Ik ben echt in shock, vechten doe je met z'n tweeën hij heeft me nooit ingelicht over z'n gevoel of zelfs maar een hint gegeven, maar al die maanden een toneelstuk opgevoerd voel me zo belazerd Ik weet echt even niet meer hoe nu verder, ik ben zo gelukkig met mijn gezin, ik wil geen alleenstaande moeder zijn, ik hun mijn zoontje allebei zijn ouders (kom zelf uit een gebroken gezin maar ik was al 19). Daarnaast zijn al onze aparte vrienden nu 1 grote vriendengroep, mijn schoonmoeder is voor mij m'n tweede moeder, zeker nadat mijn moeder twee jaar geleden is overleden. Ik heb het gevoel dat ik alles in 1 klap kwijtraak.
Weet niet waar ik naar op zoek ben, misschien naar wat herkenning, tips enz enz. Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal (sorry) en alvast voor de reacties.
vrijdag 1 juli 2016 11:11
quote:lila01 schreef op 01 juli 2016 @ 00:53:
[...]
En jij bent expert op dit gebied omdat
...?
Heb je zelf een relatie? Ik gok zomaar eens van niet. Slechte ervaringen gehad zeker?
Ik ben 1 niet afhankelijk van een man, 2 ben ik niet zo naïef om te denken dat als dat lieve woordjes en seks staat voor goede relatie 3 ken ik mijn partner erg goed en zie ik meteen als er wat is en hoef hij daarvoor geen 3 dagen wat stilletjes te zijn en kan nog wel zo door gaan... Maar dat vind ik gemeen... Denk dat ik eerlijk duidelijk en goede dingen heb gezegd!
TO jij vondt dat allemaal, maar hij nou kennelijk niet, dan wil je toch ook niet zijn bij een man die zo in jullie '' goede huwelijk'' stond? En ja twee jaar huwelijk.. Echt hoor meid daar kan geen relatietherapie of weekendje weg tegen op...
[...]
En jij bent expert op dit gebied omdat
...?
Heb je zelf een relatie? Ik gok zomaar eens van niet. Slechte ervaringen gehad zeker?
Ik ben 1 niet afhankelijk van een man, 2 ben ik niet zo naïef om te denken dat als dat lieve woordjes en seks staat voor goede relatie 3 ken ik mijn partner erg goed en zie ik meteen als er wat is en hoef hij daarvoor geen 3 dagen wat stilletjes te zijn en kan nog wel zo door gaan... Maar dat vind ik gemeen... Denk dat ik eerlijk duidelijk en goede dingen heb gezegd!
TO jij vondt dat allemaal, maar hij nou kennelijk niet, dan wil je toch ook niet zijn bij een man die zo in jullie '' goede huwelijk'' stond? En ja twee jaar huwelijk.. Echt hoor meid daar kan geen relatietherapie of weekendje weg tegen op...
vrijdag 1 juli 2016 11:22
Ik herken mijn man hierin. Vooral heel lang alleen worstelen en doen alsof alles oké is. Zelfs als ik zei dat het zo toch niet meer leuk was gaf hij aan dat hij dat zelf wel bepaalde en dat we moesten genieten van de kleine dingen en het samen doen en blablabla. Ondertussen heel erg alleen proberen het hele verhaal te fixen. Toen kwam die ander. En toen zat hij pas echt in de nesten en kwam hij er niet meer uit. Dus moesten we uit elkaar, er was geen andere mogelijkheid. Hij had er natuurlijk heel lang over nagedacht en nog heel lang op zijn manier geprobeerd het weer leuk te maken, maar het zat er niet in. Hij geloofde er niet meer in. Het kon niet gefixt worden. Het was over en uit. Ik was ook blindsided, want hij had me zo vaak gezegd (we hadden moeilijke tijden, waardoor ik me soms schuldig voelde dat het allemaal niet zo zorgeloos en leuk was) dat we het wel zouden redden samen. Hij knuffelde me elke nacht in bed. Maar nu was het dus klaar.
Ik weet niet wat ik moet schrijven over het vervolg. Ik wil niet alles op internet gooien. Ik vond het slap en oneerlijk, slap dat hij zijn problemen niet aanging (al vond hij natuurlijk van wel want hij had toch heel lang hiermee gezeten, ja, in zijn eigen hoofd), en oneerlijk dat hij deze beslissing alleen nam. We zijn niet getrouwd om zo met elkaar om te gaan, we zijn niet getrouwd om af te haken wanneer het moeilijk wordt. Mijn man is in ieder geval na verloop van tijd bijgedraaid. Dit is een lang en moeilijk proces geweest die erom ging na te gaan wat hij nou écht wilde en daar achteraan te gaan in plaats van te vluchten. Problemen aan te pakken in plaats van slachtoffer te zijn van alles wat je overkomt. Boehoe, het gevoel is weg, het gaat allemaal niet vanzelf meer, dan moeten we maar uit elkaar. Of, het gevoel is weg, maar ik wilde een leven met jou en we gaan ervoor zorgen dat deze relatie iets wordt waar we beiden gelukkig van worden. We zijn niet getrouwd alleen voor de makkelijke tijden waarin alles vanzelf gaat, maar ook om door de moeilijke tijden te komen en daar bovenop te komen. En soms betekent dat veel meer naar jezelf kijken, naar je eigen aandeel en aan jezelf werken dan aan het 'samen' werken.
Ik zou hem wel de deur wijzen overigens. Als dat echt is wat hij wil, dan kan hij het krijgen. Wil je echt uit elkaar? Ben je echt bereid dit allemaal weg te gooien? Prima, dan ga je ook, doei! Wij hadden geen kinderen dus ik kon het ook helemaal afkappen. Niet vriendschappelijk en leuk uit elkaar, maar gewoon klaar, doei en tot nooit meer ziens. Prima hoor, dat is toch wat je wilde? Uit elkaar? Dan zet je dat door ook.
Heel veel sterkte, ik weet dat die eerste fase zo moeilijk is. Maar kies echt voor jezelf, ga inderdaad niet aan hem hangen. Wees duidelijk over wat je hiervan vindt en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen keuzes, jij hoeft die keuze niet goed te keuren, jij hoeft niet achter die keuze te staan, je hoeft het er niet mee eens te zijn of hem 'toestemming' te geven, dat het 'oké' is. Als hij het gezin wil verlaten, dan moet hij dat vooral doen.
In die zin ben ik het eens met huurvrouwtje. Alleen ben ik het er helemaal niet mee eens dat 'het gevoel is er gewoon niet meer' einde relatie moet betekenen. Ik ben meer van 'sta op en ga vechten voor je relatie, voor je gezin, voor degene met wie je GETROUWD bent toen ze nog wel goed genoeg was'. Kijk naar jezelf en wat maakt dat jij niet gelukkig bent en ga dat aanpakken binnen je relatie in plaats van te wijzen naar je relatie en te vluchten voor je eigen problemen. Maar goed, niet iedereen wil dat en het staat je vrij om de boel te verlaten. Doei dan.
En ik kan de TED talks van Esther Perel aanraden.
Ik weet niet wat ik moet schrijven over het vervolg. Ik wil niet alles op internet gooien. Ik vond het slap en oneerlijk, slap dat hij zijn problemen niet aanging (al vond hij natuurlijk van wel want hij had toch heel lang hiermee gezeten, ja, in zijn eigen hoofd), en oneerlijk dat hij deze beslissing alleen nam. We zijn niet getrouwd om zo met elkaar om te gaan, we zijn niet getrouwd om af te haken wanneer het moeilijk wordt. Mijn man is in ieder geval na verloop van tijd bijgedraaid. Dit is een lang en moeilijk proces geweest die erom ging na te gaan wat hij nou écht wilde en daar achteraan te gaan in plaats van te vluchten. Problemen aan te pakken in plaats van slachtoffer te zijn van alles wat je overkomt. Boehoe, het gevoel is weg, het gaat allemaal niet vanzelf meer, dan moeten we maar uit elkaar. Of, het gevoel is weg, maar ik wilde een leven met jou en we gaan ervoor zorgen dat deze relatie iets wordt waar we beiden gelukkig van worden. We zijn niet getrouwd alleen voor de makkelijke tijden waarin alles vanzelf gaat, maar ook om door de moeilijke tijden te komen en daar bovenop te komen. En soms betekent dat veel meer naar jezelf kijken, naar je eigen aandeel en aan jezelf werken dan aan het 'samen' werken.
Ik zou hem wel de deur wijzen overigens. Als dat echt is wat hij wil, dan kan hij het krijgen. Wil je echt uit elkaar? Ben je echt bereid dit allemaal weg te gooien? Prima, dan ga je ook, doei! Wij hadden geen kinderen dus ik kon het ook helemaal afkappen. Niet vriendschappelijk en leuk uit elkaar, maar gewoon klaar, doei en tot nooit meer ziens. Prima hoor, dat is toch wat je wilde? Uit elkaar? Dan zet je dat door ook.
Heel veel sterkte, ik weet dat die eerste fase zo moeilijk is. Maar kies echt voor jezelf, ga inderdaad niet aan hem hangen. Wees duidelijk over wat je hiervan vindt en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen keuzes, jij hoeft die keuze niet goed te keuren, jij hoeft niet achter die keuze te staan, je hoeft het er niet mee eens te zijn of hem 'toestemming' te geven, dat het 'oké' is. Als hij het gezin wil verlaten, dan moet hij dat vooral doen.
In die zin ben ik het eens met huurvrouwtje. Alleen ben ik het er helemaal niet mee eens dat 'het gevoel is er gewoon niet meer' einde relatie moet betekenen. Ik ben meer van 'sta op en ga vechten voor je relatie, voor je gezin, voor degene met wie je GETROUWD bent toen ze nog wel goed genoeg was'. Kijk naar jezelf en wat maakt dat jij niet gelukkig bent en ga dat aanpakken binnen je relatie in plaats van te wijzen naar je relatie en te vluchten voor je eigen problemen. Maar goed, niet iedereen wil dat en het staat je vrij om de boel te verlaten. Doei dan.
En ik kan de TED talks van Esther Perel aanraden.
vrijdag 1 juli 2016 12:20
quote:tinypotato schreef op 01 juli 2016 @ 11:22:
Ik herken mijn man hierin. Vooral heel lang alleen worstelen en doen alsof alles oké is. Zelfs als ik zei dat het zo toch niet meer leuk was gaf hij aan dat hij dat zelf wel bepaalde en dat we moesten genieten van de kleine dingen en het samen doen en blablabla. Ondertussen heel erg alleen proberen het hele verhaal te fixen. Toen kwam die ander. En toen zat hij pas echt in de nesten en kwam hij er niet meer uit. Dus moesten we uit elkaar, er was geen andere mogelijkheid. Hij had er natuurlijk heel lang over nagedacht en nog heel lang op zijn manier geprobeerd het weer leuk te maken, maar het zat er niet in. Hij geloofde er niet meer in. Het kon niet gefixt worden. Het was over en uit. Ik was ook blindsided, want hij had me zo vaak gezegd (we hadden moeilijke tijden, waardoor ik me soms schuldig voelde dat het allemaal niet zo zorgeloos en leuk was) dat we het wel zouden redden samen. Hij knuffelde me elke nacht in bed. Maar nu was het dus klaar.
Ik weet niet wat ik moet schrijven over het vervolg. Ik wil niet alles op internet gooien. Ik vond het slap en oneerlijk, slap dat hij zijn problemen niet aanging (al vond hij natuurlijk van wel want hij had toch heel lang hiermee gezeten, ja, in zijn eigen hoofd), en oneerlijk dat hij deze beslissing alleen nam. We zijn niet getrouwd om zo met elkaar om te gaan, we zijn niet getrouwd om af te haken wanneer het moeilijk wordt. Mijn man is in ieder geval na verloop van tijd bijgedraaid. Dit is een lang en moeilijk proces geweest die erom ging na te gaan wat hij nou écht wilde en daar achteraan te gaan in plaats van te vluchten. Problemen aan te pakken in plaats van slachtoffer te zijn van alles wat je overkomt. Boehoe, het gevoel is weg, het gaat allemaal niet vanzelf meer, dan moeten we maar uit elkaar. Of, het gevoel is weg, maar ik wilde een leven met jou en we gaan ervoor zorgen dat deze relatie iets wordt waar we beiden gelukkig van worden. We zijn niet getrouwd alleen voor de makkelijke tijden waarin alles vanzelf gaat, maar ook om door de moeilijke tijden te komen en daar bovenop te komen. En soms betekent dat veel meer naar jezelf kijken, naar je eigen aandeel en aan jezelf werken dan aan het 'samen' werken.
Ik zou hem wel de deur wijzen overigens. Als dat echt is wat hij wil, dan kan hij het krijgen. Wil je echt uit elkaar? Ben je echt bereid dit allemaal weg te gooien? Prima, dan ga je ook, doei! Wij hadden geen kinderen dus ik kon het ook helemaal afkappen. Niet vriendschappelijk en leuk uit elkaar, maar gewoon klaar, doei en tot nooit meer ziens. Prima hoor, dat is toch wat je wilde? Uit elkaar? Dan zet je dat door ook.
Heel veel sterkte, ik weet dat die eerste fase zo moeilijk is. Maar kies echt voor jezelf, ga inderdaad niet aan hem hangen. Wees duidelijk over wat je hiervan vindt en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen keuzes, jij hoeft die keuze niet goed te keuren, jij hoeft niet achter die keuze te staan, je hoeft het er niet mee eens te zijn of hem 'toestemming' te geven, dat het 'oké' is. Als hij het gezin wil verlaten, dan moet hij dat vooral doen.
In die zin ben ik het eens met huurvrouwtje. Alleen ben ik het er helemaal niet mee eens dat 'het gevoel is er gewoon niet meer' einde relatie moet betekenen. Ik ben meer van 'sta op en ga vechten voor je relatie, voor je gezin, voor degene met wie je GETROUWD bent toen ze nog wel goed genoeg was'. Kijk naar jezelf en wat maakt dat jij niet gelukkig bent en ga dat aanpakken binnen je relatie in plaats van te wijzen naar je relatie en te vluchten voor je eigen problemen. Maar goed, niet iedereen wil dat en het staat je vrij om de boel te verlaten. Doei dan.
En ik kan de TED talks van Esther Perel aanraden.Mooie post! Goed verwoord! Blij dat je mij tenminste wel snap... echt ik voel mee met TO maar je kan er gewoon niks mee, niks is vervelender en slecht voor je dan hopen op beterschap of verzoening... Wens je erg veel sterkte, geluk en wijsheid!
Ik herken mijn man hierin. Vooral heel lang alleen worstelen en doen alsof alles oké is. Zelfs als ik zei dat het zo toch niet meer leuk was gaf hij aan dat hij dat zelf wel bepaalde en dat we moesten genieten van de kleine dingen en het samen doen en blablabla. Ondertussen heel erg alleen proberen het hele verhaal te fixen. Toen kwam die ander. En toen zat hij pas echt in de nesten en kwam hij er niet meer uit. Dus moesten we uit elkaar, er was geen andere mogelijkheid. Hij had er natuurlijk heel lang over nagedacht en nog heel lang op zijn manier geprobeerd het weer leuk te maken, maar het zat er niet in. Hij geloofde er niet meer in. Het kon niet gefixt worden. Het was over en uit. Ik was ook blindsided, want hij had me zo vaak gezegd (we hadden moeilijke tijden, waardoor ik me soms schuldig voelde dat het allemaal niet zo zorgeloos en leuk was) dat we het wel zouden redden samen. Hij knuffelde me elke nacht in bed. Maar nu was het dus klaar.
Ik weet niet wat ik moet schrijven over het vervolg. Ik wil niet alles op internet gooien. Ik vond het slap en oneerlijk, slap dat hij zijn problemen niet aanging (al vond hij natuurlijk van wel want hij had toch heel lang hiermee gezeten, ja, in zijn eigen hoofd), en oneerlijk dat hij deze beslissing alleen nam. We zijn niet getrouwd om zo met elkaar om te gaan, we zijn niet getrouwd om af te haken wanneer het moeilijk wordt. Mijn man is in ieder geval na verloop van tijd bijgedraaid. Dit is een lang en moeilijk proces geweest die erom ging na te gaan wat hij nou écht wilde en daar achteraan te gaan in plaats van te vluchten. Problemen aan te pakken in plaats van slachtoffer te zijn van alles wat je overkomt. Boehoe, het gevoel is weg, het gaat allemaal niet vanzelf meer, dan moeten we maar uit elkaar. Of, het gevoel is weg, maar ik wilde een leven met jou en we gaan ervoor zorgen dat deze relatie iets wordt waar we beiden gelukkig van worden. We zijn niet getrouwd alleen voor de makkelijke tijden waarin alles vanzelf gaat, maar ook om door de moeilijke tijden te komen en daar bovenop te komen. En soms betekent dat veel meer naar jezelf kijken, naar je eigen aandeel en aan jezelf werken dan aan het 'samen' werken.
Ik zou hem wel de deur wijzen overigens. Als dat echt is wat hij wil, dan kan hij het krijgen. Wil je echt uit elkaar? Ben je echt bereid dit allemaal weg te gooien? Prima, dan ga je ook, doei! Wij hadden geen kinderen dus ik kon het ook helemaal afkappen. Niet vriendschappelijk en leuk uit elkaar, maar gewoon klaar, doei en tot nooit meer ziens. Prima hoor, dat is toch wat je wilde? Uit elkaar? Dan zet je dat door ook.
Heel veel sterkte, ik weet dat die eerste fase zo moeilijk is. Maar kies echt voor jezelf, ga inderdaad niet aan hem hangen. Wees duidelijk over wat je hiervan vindt en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen keuzes, jij hoeft die keuze niet goed te keuren, jij hoeft niet achter die keuze te staan, je hoeft het er niet mee eens te zijn of hem 'toestemming' te geven, dat het 'oké' is. Als hij het gezin wil verlaten, dan moet hij dat vooral doen.
In die zin ben ik het eens met huurvrouwtje. Alleen ben ik het er helemaal niet mee eens dat 'het gevoel is er gewoon niet meer' einde relatie moet betekenen. Ik ben meer van 'sta op en ga vechten voor je relatie, voor je gezin, voor degene met wie je GETROUWD bent toen ze nog wel goed genoeg was'. Kijk naar jezelf en wat maakt dat jij niet gelukkig bent en ga dat aanpakken binnen je relatie in plaats van te wijzen naar je relatie en te vluchten voor je eigen problemen. Maar goed, niet iedereen wil dat en het staat je vrij om de boel te verlaten. Doei dan.
En ik kan de TED talks van Esther Perel aanraden.Mooie post! Goed verwoord! Blij dat je mij tenminste wel snap... echt ik voel mee met TO maar je kan er gewoon niks mee, niks is vervelender en slecht voor je dan hopen op beterschap of verzoening... Wens je erg veel sterkte, geluk en wijsheid!
vrijdag 1 juli 2016 12:23
quote:nelster schreef op 01 juli 2016 @ 07:08:
[...]
Uiteraard is een huwelijk geen garantie, maar toch ook niet zo los als jij hier doet voorkomen. Volgens mij trouwen de meeste mensen met elkaar (dat hoop ik tenminste) omdat ze denken iemand gevonden te hebben waar ze zowel goede en slechte tijden mee te willen delen. Anders kan je net zo goed niet trouwen, je spreekt toch een belofte uit naar elkaar. Dan is het toch niet gek dat het TO heel rauw op haar dak valt dat hij alleen bij haar wil zijn als het leuk en gezellig is? En dat die belofte van toen niet zoveel voorstelt?
Sterkte TO, lijkt me echt vreselijk!Ja je hebt een punt alleen 1 op de 3 mensen gaat weer scheiden.... Ik vind als je na twee jaar huwelijk al uit elkaar gaat het dan eigenlijk nooit had mogen gebeuren... Trouw dan niet. De meeste mensen trouwen gewoon zo ontzettend snel, te snel... Zijn op bepaalde leeftijd, omg trouw allemaal voelde de druk, willen een ''prinsesje'' zijn, en gaan dan trouwen om binnen paar jaar weer te scheiden... Dusja.. dan was de basis al niet helemaal goed. Hoe veel mensen ook wel niet trouwen op hoop op beterschap, als een soort afkoping wat rust geeft omdat, als je nu eenmaal trouwt je niet zo snel uit elkaar gaat. Mensen denken vaak zo bekrompen en makkelijk... En wie zijn de dupe van dit hele spel.... inderdaad de kinderen! Deze hele generatie groeit op in samengestelde gezinnen, gescheiden ouders en weet ik het.
[...]
Uiteraard is een huwelijk geen garantie, maar toch ook niet zo los als jij hier doet voorkomen. Volgens mij trouwen de meeste mensen met elkaar (dat hoop ik tenminste) omdat ze denken iemand gevonden te hebben waar ze zowel goede en slechte tijden mee te willen delen. Anders kan je net zo goed niet trouwen, je spreekt toch een belofte uit naar elkaar. Dan is het toch niet gek dat het TO heel rauw op haar dak valt dat hij alleen bij haar wil zijn als het leuk en gezellig is? En dat die belofte van toen niet zoveel voorstelt?
Sterkte TO, lijkt me echt vreselijk!Ja je hebt een punt alleen 1 op de 3 mensen gaat weer scheiden.... Ik vind als je na twee jaar huwelijk al uit elkaar gaat het dan eigenlijk nooit had mogen gebeuren... Trouw dan niet. De meeste mensen trouwen gewoon zo ontzettend snel, te snel... Zijn op bepaalde leeftijd, omg trouw allemaal voelde de druk, willen een ''prinsesje'' zijn, en gaan dan trouwen om binnen paar jaar weer te scheiden... Dusja.. dan was de basis al niet helemaal goed. Hoe veel mensen ook wel niet trouwen op hoop op beterschap, als een soort afkoping wat rust geeft omdat, als je nu eenmaal trouwt je niet zo snel uit elkaar gaat. Mensen denken vaak zo bekrompen en makkelijk... En wie zijn de dupe van dit hele spel.... inderdaad de kinderen! Deze hele generatie groeit op in samengestelde gezinnen, gescheiden ouders en weet ik het.
vrijdag 1 juli 2016 12:36
@ Tinypotatoe. Je beschrijft denk ik precies hoe het voelt als je die mededeling krijgt. Wat ik jammer vind is dat niemand je heeft uitgelegd dat het niet persoonlijk is, dat het gevoel niet grijpbaar is en als het verdwijnt het niet terugkomt. Tuurlijk wordt je kwaad want je frustratie en verdriet moet ergens heen en helemaal als niets meer is om voor te vechten.
Maar je klinkt nog steeds bitter, ik weet niet hoe lang dit geleden is maar wat is jouw voordeel om die kwaadheid in stand te houden? Ik zou mijn man ook laf vinden als je echt problemen hebt in het huwelijk en hij gooit het bijltje er bij neer maar als hij eerlijk zegt dat hij zijn gevoelens kwijt is voor je dan gaat dat buiten ook buiten hem om. Het is gewoon jammer, pech en klote maar de realiteit.
Niemand weet waarom je van iemand gaat houden, waar zit de klik hem in, waarom je op de één wel verliefd wordt en op de ander niet. Karakter, leuke eigenschappen, uiterlijk, feromonen, het is on(be)grijpbaar waarom je op de één gek wordt en op de ander niet. Zo werkt het ook andersom, waarom je van de één op de andere dag je geliefde niet meer voelt als je geliefde, waar is dat essentiële gevoel gebleven wat vanzelfsprekend altijd aanwezig was. De ander is niet verandert dus je zoekt het bij je zelf, je gaat meer aandacht besteden aan je partner, noemt alle positieve punten op van je partner, je raakt onzeker want je bent ook niet verliefd op een ander dus dit zou niet moeten gebeuren. Jij wil net zo goed dat de relatie slaagt dus je trekt alles uit de kast.
Als partner voel je je volledig onmachtig, in shock, verloren en overvallen. Woede op het leven en omdat het jou is overkomen is ook logisch maar door je partner als schuldige te zien en hem van alles te verwijten maakt je bitter en rancuneus. Ik vind het zo erg voor je dat jij je zo voelt want het blokkeert je gevoel van vrijheid om door te gaan met je eigen leven.
Maar je klinkt nog steeds bitter, ik weet niet hoe lang dit geleden is maar wat is jouw voordeel om die kwaadheid in stand te houden? Ik zou mijn man ook laf vinden als je echt problemen hebt in het huwelijk en hij gooit het bijltje er bij neer maar als hij eerlijk zegt dat hij zijn gevoelens kwijt is voor je dan gaat dat buiten ook buiten hem om. Het is gewoon jammer, pech en klote maar de realiteit.
Niemand weet waarom je van iemand gaat houden, waar zit de klik hem in, waarom je op de één wel verliefd wordt en op de ander niet. Karakter, leuke eigenschappen, uiterlijk, feromonen, het is on(be)grijpbaar waarom je op de één gek wordt en op de ander niet. Zo werkt het ook andersom, waarom je van de één op de andere dag je geliefde niet meer voelt als je geliefde, waar is dat essentiële gevoel gebleven wat vanzelfsprekend altijd aanwezig was. De ander is niet verandert dus je zoekt het bij je zelf, je gaat meer aandacht besteden aan je partner, noemt alle positieve punten op van je partner, je raakt onzeker want je bent ook niet verliefd op een ander dus dit zou niet moeten gebeuren. Jij wil net zo goed dat de relatie slaagt dus je trekt alles uit de kast.
Als partner voel je je volledig onmachtig, in shock, verloren en overvallen. Woede op het leven en omdat het jou is overkomen is ook logisch maar door je partner als schuldige te zien en hem van alles te verwijten maakt je bitter en rancuneus. Ik vind het zo erg voor je dat jij je zo voelt want het blokkeert je gevoel van vrijheid om door te gaan met je eigen leven.
vrijdag 1 juli 2016 12:47
Ik vond het eerlijk gezegd nogal een rare discussie of deze man nu wel of geen nieuwe vriendin heeft en of het de ultieme angst en het ultieme verdriet van een vrouw is als hij niet meer wil terwijl hij geen ander heeft, want het is altijd een enorme shock als iemand opeens niet meer wil, terwijl dat nooit echt goed besproken is.
- Als hij wel een ander heeft: het nare gevoel van vervangen te zijn;
- Als hij geen ander heeft: het nare gevoel dat hij liever alleen is dan met jou.
Tja, beide situaties zijn even pijnlijk lijkt mij.
- Als hij wel een ander heeft: het nare gevoel van vervangen te zijn;
- Als hij geen ander heeft: het nare gevoel dat hij liever alleen is dan met jou.
Tja, beide situaties zijn even pijnlijk lijkt mij.
vrijdag 1 juli 2016 12:51
Wat betreft het nooit iets hebben willen bespreken door deze man en nu voor een voldongen feit brengen aan TO:
Even heel generaliserend gesteld zijn er veel mannen die een probleem liever zelf in hun hoofd helemaal uitzoeken en dan een beslissing nemen, zonder dat ze de behoefte hebben om hun gevoelens in de tussentijd te bespreken met hun partner. As ze dan een beslissing hebben genomen staan ze daar ook helemaal achter en valt er niets meer te "vechten" voor de vrouw d.m.v. relatietherapie e.d. Dat lijkt mij zeer frustrerend, maar het is dus niet zo ongebruikelijk.
Even heel generaliserend gesteld zijn er veel mannen die een probleem liever zelf in hun hoofd helemaal uitzoeken en dan een beslissing nemen, zonder dat ze de behoefte hebben om hun gevoelens in de tussentijd te bespreken met hun partner. As ze dan een beslissing hebben genomen staan ze daar ook helemaal achter en valt er niets meer te "vechten" voor de vrouw d.m.v. relatietherapie e.d. Dat lijkt mij zeer frustrerend, maar het is dus niet zo ongebruikelijk.
vrijdag 1 juli 2016 13:10
@Geronimo, zeg je nu serieus dat het niet persoonlijk is? Natuurlijk is het persoonlijk 'eerste hoefde ik je wel en nu hoef ik je niet meer'.
Er zijn legio voorbeelden dat gevoel wel kan terugkomen er zijn genoeg mensen die hun gevoel kwijt raken, vervolgens aan hun relatie gaan werken en vooral aan zichzelf werken en weer gelukkig worden binnen die relatie. Nee, dat gaat niet vanzelf.
Het staat je volledig vrij om weg te gaan overigens. Iedereen bepaalt voor zichzelf wat ze willen. Dat betekent niet dat ik de keuzes van een ander moet goedkeuren of het ermee eens moet zijn.
Jammer dat je voor mij invult dat ik bitter en rancuneus ben jij interpreteert mijn post vanuit jouw referentiekader. Mijn man en ik zijn nog steeds samen en hard aan het werk om hier sterker uit te komen samen. Het liefst zouden wij beiden willen dat we deze storm getrotseerd hebben en hier krachtig uitkomen. Dat wij beiden meer dan ooit halen wat we nodig hebben in deze relatie. Wij zijn beiden hard bezig met onszelf en als het hem niet wordt dan is dat niet leuk, maar weet ik ook zeker dat we het tot de bodem hebben uitgezocht en ook dat ik hier sterker en wijzer uitkom.
Als jij je gezin verlaat zonder er alles aan te doen dat beter te maken en jezelf weer gelukkig te voelen binnen dat gezin vind ik dat eigenlijk lekker makkelijk gekozen. Het staat je vrij om dat te doen, iedereen maakt zijn eigen keuzes en het staat ieder ander vrij om daar iets van te vinden. Ik ben niet zo van 'alles wat iedereen doet is oké' en 'we hebben er allemaal geen controle over, ik ben slachtoffertje van mijn ongrijpbare gevoelens'. Ik ben voor verantwoordelijkheid nemen van je eigen keuzes, eerlijk zijn naar jezelf en naar anderen, regie nemen over je eigen leven, je dromen nastreven en gáán voor datgene wat je wil. Het leven overkomt je niet zomaar, er zijn heel veel momenten waarop je iets te willen hebt en soms moet je daar de handen uit de mouwen voor steken.
Er zijn legio voorbeelden dat gevoel wel kan terugkomen er zijn genoeg mensen die hun gevoel kwijt raken, vervolgens aan hun relatie gaan werken en vooral aan zichzelf werken en weer gelukkig worden binnen die relatie. Nee, dat gaat niet vanzelf.
Het staat je volledig vrij om weg te gaan overigens. Iedereen bepaalt voor zichzelf wat ze willen. Dat betekent niet dat ik de keuzes van een ander moet goedkeuren of het ermee eens moet zijn.
Jammer dat je voor mij invult dat ik bitter en rancuneus ben jij interpreteert mijn post vanuit jouw referentiekader. Mijn man en ik zijn nog steeds samen en hard aan het werk om hier sterker uit te komen samen. Het liefst zouden wij beiden willen dat we deze storm getrotseerd hebben en hier krachtig uitkomen. Dat wij beiden meer dan ooit halen wat we nodig hebben in deze relatie. Wij zijn beiden hard bezig met onszelf en als het hem niet wordt dan is dat niet leuk, maar weet ik ook zeker dat we het tot de bodem hebben uitgezocht en ook dat ik hier sterker en wijzer uitkom.
Als jij je gezin verlaat zonder er alles aan te doen dat beter te maken en jezelf weer gelukkig te voelen binnen dat gezin vind ik dat eigenlijk lekker makkelijk gekozen. Het staat je vrij om dat te doen, iedereen maakt zijn eigen keuzes en het staat ieder ander vrij om daar iets van te vinden. Ik ben niet zo van 'alles wat iedereen doet is oké' en 'we hebben er allemaal geen controle over, ik ben slachtoffertje van mijn ongrijpbare gevoelens'. Ik ben voor verantwoordelijkheid nemen van je eigen keuzes, eerlijk zijn naar jezelf en naar anderen, regie nemen over je eigen leven, je dromen nastreven en gáán voor datgene wat je wil. Het leven overkomt je niet zomaar, er zijn heel veel momenten waarop je iets te willen hebt en soms moet je daar de handen uit de mouwen voor steken.
vrijdag 1 juli 2016 13:17
quote:huurvrouwtje schreef op 01 juli 2016 @ 12:20:
[...]
Mooie post! Goed verwoord! Blij dat je mij tenminste wel snap... echt ik voel mee met TO maar je kan er gewoon niks mee, niks is vervelender en slecht voor je dan hopen op beterschap of verzoening... Wens je erg veel sterkte, geluk en wijsheid!
Dank, en ook Crazyinlovee.
Ik heb hierdoor wel geleerd mezelf belangrijker te vinden. Maar ik heb ook geleerd hoe ver liefde kan gaan en hoe sterk ik zelf ben. Ik vind het fijn om te merken dat ik er écht oprecht ben in voor- en tegenspoed, dat mijn waarden dieper gaan dan een gevoelletje en dat ik daar achter kan staan. Dat geeft veel rust. Dat door kwetsbaar te zijn je het meest kan winnen. Dat ik veel meer op mezelf mag bouwen en waarderen dan ik deed. Dat je met eerlijkheid en openheid het verst komt. Ik heb de deur wagenwijd open gezet voor mijn man om weg te gaan, maar hij ging niet. Ondanks dat zijn gevoel toen echt helemaal weg was, dat ik al vervangen was door een ander, leuker, frisser exemplaar. En ik weet dat ik het alleen aan kan.
[...]
Mooie post! Goed verwoord! Blij dat je mij tenminste wel snap... echt ik voel mee met TO maar je kan er gewoon niks mee, niks is vervelender en slecht voor je dan hopen op beterschap of verzoening... Wens je erg veel sterkte, geluk en wijsheid!
Dank, en ook Crazyinlovee.
Ik heb hierdoor wel geleerd mezelf belangrijker te vinden. Maar ik heb ook geleerd hoe ver liefde kan gaan en hoe sterk ik zelf ben. Ik vind het fijn om te merken dat ik er écht oprecht ben in voor- en tegenspoed, dat mijn waarden dieper gaan dan een gevoelletje en dat ik daar achter kan staan. Dat geeft veel rust. Dat door kwetsbaar te zijn je het meest kan winnen. Dat ik veel meer op mezelf mag bouwen en waarderen dan ik deed. Dat je met eerlijkheid en openheid het verst komt. Ik heb de deur wagenwijd open gezet voor mijn man om weg te gaan, maar hij ging niet. Ondanks dat zijn gevoel toen echt helemaal weg was, dat ik al vervangen was door een ander, leuker, frisser exemplaar. En ik weet dat ik het alleen aan kan.
vrijdag 1 juli 2016 13:37
quote:iris1969 schreef op 01 juli 2016 @ 12:47:
Ik vond het eerlijk gezegd nogal een rare discussie of deze man nu wel of geen nieuwe vriendin heeft en of het de ultieme angst en het ultieme verdriet van een vrouw is als hij niet meer wil terwijl hij geen ander heeft, want het is altijd een enorme shock als iemand opeens niet meer wil, terwijl dat nooit echt goed besproken is.
- Als hij wel een ander heeft: het nare gevoel van vervangen te zijn;
- Als hij geen ander heeft: het nare gevoel dat hij liever alleen is dan met jou.
Tja, beide situaties zijn even pijnlijk lijkt mij.
Mij lijkt het minder pijnlijk en heel anders om verlaten te worden voor een ander, dan om verlaten te worden om wie ik blijkbaar ben: niet langer iemand om van te houden. Dat is wel degelijk een essentieel verschil.
Als er een ander is (en in dit geval denk ik dat eigenlijk óók, al hoeft het natuurlijk niet per se zo te zijn...) is dat hele 'het gevoel is weg'-verhaal flauwekul, aangezien er dan een heftige verliefdheid in het spel is die verblindend werkt. Dat zegt in principe niks over zijn gevoelens voor de TO, dat zegt hooguit iets over het slappe excuus dat hij haar in de maag splitst. Hij wil zielsgraag bij een ander zijn, zijn hart slaat op hol voor een ander - kortom: hij heeft heftige en intense gevoelens voor die ander, maar dat betekent natuurlijk niet dat hij nul gevoelens (vriendschap, liefde, vertrouwen) meer heeft voor zijn vrouw. Dus het is even de vraag over welk 'gevoel' haar man het heeft, en wat hij precies verwacht van zijn gevoelens na 7 jaar relatie en een kind.
Als er géén ander in het spel is, kiest hij voor een leven alleen, zonder zijn kind (en vrouw). Dat betekent dat hij héél ongelukkig is, en héél zwaar lijdt onder zijn huwelijk. Het essentiële verschil is dus, volgens mij, dat zo'n afwijzing veel harder en persoonlijker is. Hij is niet verblind, integendeel, hij is nuchter en zakelijk en doortastend, en hij brengt het niet meer op om nog een dag langer met zijn vrouw onder één dak te leven, zo ongelukkig wordt hij ervan. Dat is veel méér een persoonlijke afwijzing dan het scenario waarin hij gewoon verliefd op iemand is geworden en het even allemaal niet meer zo helder ziet. Hij woont liever op zolder bij zijn ouders dan dat hij bij zijn gezin is. Nou, dan moet hij wel diep ongelukkig zijn.
Het is een reële optie, en in dat geval heb ik ook heel erg met de man van TO te doen. Echter, uit haar posts krijg ik de indruk dat ze het altijd goed met elkaar konden vinden, het gezellig was, ze samen lachten en huilden enzovoort, en dat klinkt niet echt als een loodzware lijdensweg. Dan bekruipt mij toch het gevoel dat haar man dat met een beetje doorzettingsvermogen best nog even had kunnen volhouden, al was het maar voor hun kind, en al was het maar om zijn ouders die extra logé te besparen. Weggaan en knopen doorhakken kan altijd nog, nietwaar. Er is toch geen reden (lees: een ander) om zoveel gas te geven?
Kortom: ik vind het best een gek verhaal.
Ik vond het eerlijk gezegd nogal een rare discussie of deze man nu wel of geen nieuwe vriendin heeft en of het de ultieme angst en het ultieme verdriet van een vrouw is als hij niet meer wil terwijl hij geen ander heeft, want het is altijd een enorme shock als iemand opeens niet meer wil, terwijl dat nooit echt goed besproken is.
- Als hij wel een ander heeft: het nare gevoel van vervangen te zijn;
- Als hij geen ander heeft: het nare gevoel dat hij liever alleen is dan met jou.
Tja, beide situaties zijn even pijnlijk lijkt mij.
Mij lijkt het minder pijnlijk en heel anders om verlaten te worden voor een ander, dan om verlaten te worden om wie ik blijkbaar ben: niet langer iemand om van te houden. Dat is wel degelijk een essentieel verschil.
Als er een ander is (en in dit geval denk ik dat eigenlijk óók, al hoeft het natuurlijk niet per se zo te zijn...) is dat hele 'het gevoel is weg'-verhaal flauwekul, aangezien er dan een heftige verliefdheid in het spel is die verblindend werkt. Dat zegt in principe niks over zijn gevoelens voor de TO, dat zegt hooguit iets over het slappe excuus dat hij haar in de maag splitst. Hij wil zielsgraag bij een ander zijn, zijn hart slaat op hol voor een ander - kortom: hij heeft heftige en intense gevoelens voor die ander, maar dat betekent natuurlijk niet dat hij nul gevoelens (vriendschap, liefde, vertrouwen) meer heeft voor zijn vrouw. Dus het is even de vraag over welk 'gevoel' haar man het heeft, en wat hij precies verwacht van zijn gevoelens na 7 jaar relatie en een kind.
Als er géén ander in het spel is, kiest hij voor een leven alleen, zonder zijn kind (en vrouw). Dat betekent dat hij héél ongelukkig is, en héél zwaar lijdt onder zijn huwelijk. Het essentiële verschil is dus, volgens mij, dat zo'n afwijzing veel harder en persoonlijker is. Hij is niet verblind, integendeel, hij is nuchter en zakelijk en doortastend, en hij brengt het niet meer op om nog een dag langer met zijn vrouw onder één dak te leven, zo ongelukkig wordt hij ervan. Dat is veel méér een persoonlijke afwijzing dan het scenario waarin hij gewoon verliefd op iemand is geworden en het even allemaal niet meer zo helder ziet. Hij woont liever op zolder bij zijn ouders dan dat hij bij zijn gezin is. Nou, dan moet hij wel diep ongelukkig zijn.
Het is een reële optie, en in dat geval heb ik ook heel erg met de man van TO te doen. Echter, uit haar posts krijg ik de indruk dat ze het altijd goed met elkaar konden vinden, het gezellig was, ze samen lachten en huilden enzovoort, en dat klinkt niet echt als een loodzware lijdensweg. Dan bekruipt mij toch het gevoel dat haar man dat met een beetje doorzettingsvermogen best nog even had kunnen volhouden, al was het maar voor hun kind, en al was het maar om zijn ouders die extra logé te besparen. Weggaan en knopen doorhakken kan altijd nog, nietwaar. Er is toch geen reden (lees: een ander) om zoveel gas te geven?
Kortom: ik vind het best een gek verhaal.
vrijdag 1 juli 2016 13:50
Ja ik snap je gedachtegang, voor mij zou vervangen worden net zo pijnlijk zijn, maar goed daar is iedereen anders in.
Wat betreft je post over de man van TO: het zou mij niet verbazen als er inderdaad interesse of meer in een ander is, want een lijdensweg was het inderdaad niet. Zou hij dus werkelijk alles gaan opgeven voor een "is dit alles"-gevoel? Tja, dat weet alleen de man van TO vrees ik.
Wat betreft je post over de man van TO: het zou mij niet verbazen als er inderdaad interesse of meer in een ander is, want een lijdensweg was het inderdaad niet. Zou hij dus werkelijk alles gaan opgeven voor een "is dit alles"-gevoel? Tja, dat weet alleen de man van TO vrees ik.
vrijdag 1 juli 2016 13:53
quote:iris1969 schreef op 01 juli 2016 @ 13:50:
Ja ik snap je gedachtegang, voor mij zou vervangen worden net zo pijnlijk zijn, maar goed daar is iedereen anders in.
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.
Ja ik snap je gedachtegang, voor mij zou vervangen worden net zo pijnlijk zijn, maar goed daar is iedereen anders in.
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.
vrijdag 1 juli 2016 14:00
quote:samarinde schreef op 01 juli 2016 @ 13:53:
[...]
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.
[...]
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.
vrijdag 1 juli 2016 14:03
quote:iris1969 schreef op 01 juli 2016 @ 14:00:
[...]
Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.Deze!
[...]
Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.Deze!
vrijdag 1 juli 2016 14:15
quote:iris1969 schreef op 01 juli 2016 @ 14:00:
[...]
Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.Sure, zo gaat het meestal ook. Maar de vraag was of het er überhaupt toe doet of hij nou wel of geen ander heeft. Ja, dus, dat doet ertoe. Want dan lult hij uit zijn nek met 'het gevoel is weg, er valt niets meer te zeggen, ik kan het zelf ook niet verklaren'. Anders gezegd: dan liegt hij. En daar zou ik dan weer pislink over worden. Want de TO snapt er niks van. Ik, als buitenstaander, snap er ook niks van. Zo'n gek verhaal hoor je zelden. En het is in dit pijnlijke en traumatische geval best fijn om wél te snappen waarom hij zo'n gierende haast heeft om op die zolder bij zijn ouders te gaan wonen. Het gaat dus over snappen waarom. Over eerlijkheid.
[...]
Of ze rennen heel hard naar die nooit zeurende, altijd zin hebbende, altijd vrolijke, altijd egobevestigende nieuwe vrouw toe en laten dan maar al te graag hun altijd zeurende, nooit zin hebbende, niet meer eeuwige egobevestigende, saaie vrouw achter.Sure, zo gaat het meestal ook. Maar de vraag was of het er überhaupt toe doet of hij nou wel of geen ander heeft. Ja, dus, dat doet ertoe. Want dan lult hij uit zijn nek met 'het gevoel is weg, er valt niets meer te zeggen, ik kan het zelf ook niet verklaren'. Anders gezegd: dan liegt hij. En daar zou ik dan weer pislink over worden. Want de TO snapt er niks van. Ik, als buitenstaander, snap er ook niks van. Zo'n gek verhaal hoor je zelden. En het is in dit pijnlijke en traumatische geval best fijn om wél te snappen waarom hij zo'n gierende haast heeft om op die zolder bij zijn ouders te gaan wonen. Het gaat dus over snappen waarom. Over eerlijkheid.
vrijdag 1 juli 2016 14:52
quote:iris1969 schreef op 01 juli 2016 @ 12:51:
Wat betreft het nooit iets hebben willen bespreken door deze man en nu voor een voldongen feit brengen aan TO:
Even heel generaliserend gesteld zijn er veel mannen die een probleem liever zelf in hun hoofd helemaal uitzoeken en dan een beslissing nemen, zonder dat ze de behoefte hebben om hun gevoelens in de tussentijd te bespreken met hun partner. As ze dan een beslissing hebben genomen staan ze daar ook helemaal achter en valt er niets meer te "vechten" voor de vrouw d.m.v. relatietherapie e.d. Dat lijkt mij zeer frustrerend, maar het is dus niet zo ongebruikelijk.Maar sorry maar a;s je in jouw huwelijk nooit goede gesprekken hebt dan gebeurt er opeens dat er emotioneel een afstand komt.. sex lieve woordjes is echt niks zeggend... als iemand dan zo ver is en zo van je verwijderd is gaan pas mensen dingen opmerken en vragen of er iets is... tsja dan ben je al te laat, veeeeeel te laat
Wat betreft het nooit iets hebben willen bespreken door deze man en nu voor een voldongen feit brengen aan TO:
Even heel generaliserend gesteld zijn er veel mannen die een probleem liever zelf in hun hoofd helemaal uitzoeken en dan een beslissing nemen, zonder dat ze de behoefte hebben om hun gevoelens in de tussentijd te bespreken met hun partner. As ze dan een beslissing hebben genomen staan ze daar ook helemaal achter en valt er niets meer te "vechten" voor de vrouw d.m.v. relatietherapie e.d. Dat lijkt mij zeer frustrerend, maar het is dus niet zo ongebruikelijk.Maar sorry maar a;s je in jouw huwelijk nooit goede gesprekken hebt dan gebeurt er opeens dat er emotioneel een afstand komt.. sex lieve woordjes is echt niks zeggend... als iemand dan zo ver is en zo van je verwijderd is gaan pas mensen dingen opmerken en vragen of er iets is... tsja dan ben je al te laat, veeeeeel te laat
vrijdag 1 juli 2016 14:54
quote:samarinde schreef op 01 juli 2016 @ 13:37:
[...]
Mij lijkt het minder pijnlijk en heel anders om verlaten te worden voor een ander, dan om verlaten te worden om wie ik blijkbaar ben: niet langer iemand om van te houden. Dat is wel degelijk een essentieel verschil.
Als er een ander is (en in dit geval denk ik dat eigenlijk óók, al hoeft het natuurlijk niet per se zo te zijn...) is dat hele 'het gevoel is weg'-verhaal flauwekul, aangezien er dan een heftige verliefdheid in het spel is die verblindend werkt. Dat zegt in principe niks over zijn gevoelens voor de TO, dat zegt hooguit iets over het slappe excuus dat hij haar in de maag splitst. Hij wil zielsgraag bij een ander zijn, zijn hart slaat op hol voor een ander - kortom: hij heeft heftige en intense gevoelens voor die ander, maar dat betekent natuurlijk niet dat hij nul gevoelens (vriendschap, liefde, vertrouwen) meer heeft voor zijn vrouw. Dus het is even de vraag over welk 'gevoel' haar man het heeft, en wat hij precies verwacht van zijn gevoelens na 7 jaar relatie en een kind.
Als er géén ander in het spel is, kiest hij voor een leven alleen, zonder zijn kind (en vrouw). Dat betekent dat hij héél ongelukkig is, en héél zwaar lijdt onder zijn huwelijk. Het essentiële verschil is dus, volgens mij, dat zo'n afwijzing veel harder en persoonlijker is. Hij is niet verblind, integendeel, hij is nuchter en zakelijk en doortastend, en hij brengt het niet meer op om nog een dag langer met zijn vrouw onder één dak te leven, zo ongelukkig wordt hij ervan. Dat is veel méér een persoonlijke afwijzing dan het scenario waarin hij gewoon verliefd op iemand is geworden en het even allemaal niet meer zo helder ziet. Hij woont liever op zolder bij zijn ouders dan dat hij bij zijn gezin is. Nou, dan moet hij wel diep ongelukkig zijn.
Het is een reële optie, en in dat geval heb ik ook heel erg met de man van TO te doen. Echter, uit haar posts krijg ik de indruk dat ze het altijd goed met elkaar konden vinden, het gezellig was, ze samen lachten en huilden enzovoort, en dat klinkt niet echt als een loodzware lijdensweg. Dan bekruipt mij toch het gevoel dat haar man dat met een beetje doorzettingsvermogen best nog even had kunnen volhouden, al was het maar voor hun kind, en al was het maar om zijn ouders die extra logé te besparen. Weggaan en knopen doorhakken kan altijd nog, nietwaar. Er is toch geen reden (lees: een ander) om zoveel gas te geven?
Kortom: ik vind het best een gek verhaal.Eh wtf het is HAAR kant van het verhaal, HAAR beleving, zij kon het geweldig vinden terwijl hij dat niet meer zo voelde en het juist heeft geprobeerd....
[...]
Mij lijkt het minder pijnlijk en heel anders om verlaten te worden voor een ander, dan om verlaten te worden om wie ik blijkbaar ben: niet langer iemand om van te houden. Dat is wel degelijk een essentieel verschil.
Als er een ander is (en in dit geval denk ik dat eigenlijk óók, al hoeft het natuurlijk niet per se zo te zijn...) is dat hele 'het gevoel is weg'-verhaal flauwekul, aangezien er dan een heftige verliefdheid in het spel is die verblindend werkt. Dat zegt in principe niks over zijn gevoelens voor de TO, dat zegt hooguit iets over het slappe excuus dat hij haar in de maag splitst. Hij wil zielsgraag bij een ander zijn, zijn hart slaat op hol voor een ander - kortom: hij heeft heftige en intense gevoelens voor die ander, maar dat betekent natuurlijk niet dat hij nul gevoelens (vriendschap, liefde, vertrouwen) meer heeft voor zijn vrouw. Dus het is even de vraag over welk 'gevoel' haar man het heeft, en wat hij precies verwacht van zijn gevoelens na 7 jaar relatie en een kind.
Als er géén ander in het spel is, kiest hij voor een leven alleen, zonder zijn kind (en vrouw). Dat betekent dat hij héél ongelukkig is, en héél zwaar lijdt onder zijn huwelijk. Het essentiële verschil is dus, volgens mij, dat zo'n afwijzing veel harder en persoonlijker is. Hij is niet verblind, integendeel, hij is nuchter en zakelijk en doortastend, en hij brengt het niet meer op om nog een dag langer met zijn vrouw onder één dak te leven, zo ongelukkig wordt hij ervan. Dat is veel méér een persoonlijke afwijzing dan het scenario waarin hij gewoon verliefd op iemand is geworden en het even allemaal niet meer zo helder ziet. Hij woont liever op zolder bij zijn ouders dan dat hij bij zijn gezin is. Nou, dan moet hij wel diep ongelukkig zijn.
Het is een reële optie, en in dat geval heb ik ook heel erg met de man van TO te doen. Echter, uit haar posts krijg ik de indruk dat ze het altijd goed met elkaar konden vinden, het gezellig was, ze samen lachten en huilden enzovoort, en dat klinkt niet echt als een loodzware lijdensweg. Dan bekruipt mij toch het gevoel dat haar man dat met een beetje doorzettingsvermogen best nog even had kunnen volhouden, al was het maar voor hun kind, en al was het maar om zijn ouders die extra logé te besparen. Weggaan en knopen doorhakken kan altijd nog, nietwaar. Er is toch geen reden (lees: een ander) om zoveel gas te geven?
Kortom: ik vind het best een gek verhaal.Eh wtf het is HAAR kant van het verhaal, HAAR beleving, zij kon het geweldig vinden terwijl hij dat niet meer zo voelde en het juist heeft geprobeerd....
vrijdag 1 juli 2016 14:56
quote:samarinde schreef op 01 juli 2016 @ 13:53:
[...]
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.dus dan wil jij samen zijn met een man omdat je een huwelijk met hem heb, met de wetenschap dat zijn hart bij een ander ligt... lekker jezelf voor de gek houden!
[...]
Ik zou dat ook net zo pijnlijk vinden, MAAR als er een verliefdheid speelt, kan hij nog best proberen te vechten voor hun huwelijk. Dan is zijn 'op = op'-verhaal dus gelul. Dat verhaal gaat alleen op als zijn gevoelens zijn doodgebloed zonder tussenkomst van een leuke, vrolijke ander.dus dan wil jij samen zijn met een man omdat je een huwelijk met hem heb, met de wetenschap dat zijn hart bij een ander ligt... lekker jezelf voor de gek houden!
vrijdag 1 juli 2016 15:01
quote:huurvrouwtje schreef op 01 juli 2016 @ 14:52:
[...]
Maar sorry maar a;s je in jouw huwelijk nooit goede gesprekken hebt dan gebeurt er opeens dat er emotioneel een afstand komt.. sex lieve woordjes is echt niks zeggend... als iemand dan zo ver is en zo van je verwijderd is gaan pas mensen dingen opmerken en vragen of er iets is... tsja dan ben je al te laat, veeeeeel te laatWillen praten met een man die niet over zijn gevoel wil spreken is je kat door een hoepel willen laten springen. Bij sommige katten lukt dat na heel veel oefenen met lekkere hapjes, maar de meeste katten kijken je aan met een blik van: huh????
[...]
Maar sorry maar a;s je in jouw huwelijk nooit goede gesprekken hebt dan gebeurt er opeens dat er emotioneel een afstand komt.. sex lieve woordjes is echt niks zeggend... als iemand dan zo ver is en zo van je verwijderd is gaan pas mensen dingen opmerken en vragen of er iets is... tsja dan ben je al te laat, veeeeeel te laatWillen praten met een man die niet over zijn gevoel wil spreken is je kat door een hoepel willen laten springen. Bij sommige katten lukt dat na heel veel oefenen met lekkere hapjes, maar de meeste katten kijken je aan met een blik van: huh????
vrijdag 1 juli 2016 15:02
quote:huurvrouwtje schreef op 01 juli 2016 @ 14:56:
[...]
dus dan wil jij samen zijn met een man omdat je een huwelijk met hem heb, met de wetenschap dat zijn hart bij een ander ligt... lekker jezelf voor de gek houden!Dat lijkt me inderdaad ook niets. Ga dan maar naar die altijd leuke, altijd vrolijke, altijd geile vrouw toe als je denkt dat ze zoveel meer te bieden heeft dan ik.
[...]
dus dan wil jij samen zijn met een man omdat je een huwelijk met hem heb, met de wetenschap dat zijn hart bij een ander ligt... lekker jezelf voor de gek houden!Dat lijkt me inderdaad ook niets. Ga dan maar naar die altijd leuke, altijd vrolijke, altijd geile vrouw toe als je denkt dat ze zoveel meer te bieden heeft dan ik.
