Relaties
alle pijlers
totaal in de war...verliefd of niet? allebei of alleen ik?
donderdag 8 mei 2014 17:25
OP verwijdered wegens herkenbaarheid en ook is situatie nu heel anders:
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
donderdag 8 mei 2014 19:23
Nee, ik denk nog steeds hetzelfde.
Ik zie een benevelde vrouw die zichzelf wijs maakt dat
een man al 2 jaar lang jacht op haar maakt terwijl hij feitelijk niets doet.
Hij maakt geeneens een praatje, zelfs niet als hij vlak naast jou staat.
Dat rond kijken noem ik geen flirten.
Hem vragen gaat jou denk ik in één klap genezen van jouw roze nevel.
Als jij al voorbij de stem van jouw man zou komen.
Tijd om te landen en in de realiteit terug te komen.
Ik zie een benevelde vrouw die zichzelf wijs maakt dat
een man al 2 jaar lang jacht op haar maakt terwijl hij feitelijk niets doet.
Hij maakt geeneens een praatje, zelfs niet als hij vlak naast jou staat.
Dat rond kijken noem ik geen flirten.
Hem vragen gaat jou denk ik in één klap genezen van jouw roze nevel.
Als jij al voorbij de stem van jouw man zou komen.
Tijd om te landen en in de realiteit terug te komen.
volg je verstand, gebruik je gevoel
donderdag 8 mei 2014 19:30
donderdag 8 mei 2014 19:31
@highlander:nouja het valt me toch gewoon op! Natuurlijk ben ik niet objectief want ik heb zelf gevoelens, dat weet ik ook wel.
Maar ik vraag me af waarom jij denkt dat een man blijft kijken en interesse toont als hij een vrouw compleet niet ziet staan, letterlijk is dat een tegenstelling.
Wat je bedoelt met voorbij stem van mijn man komen geen idee maar ik kan heus voor me zelf beslissen.
hooguit begin ik een gesprek met hem de volgende keer, want het begint me nu gewoon te veel te irriteren dit gezwijg. Maar ik vraag hem niet mee uit want op deze manier vind ik die vent zelf ook niet echt meer leuk...ik ben ook gewend dat mannen voor je gaan als ze je leuk/lief/mooi/gezellig vinden of wat dan ook. Bij interesse...doen mannen IETS. en juist dat het bij deze zo anders loopt intrigeert me misschien
Maar ik vraag me af waarom jij denkt dat een man blijft kijken en interesse toont als hij een vrouw compleet niet ziet staan, letterlijk is dat een tegenstelling.
Wat je bedoelt met voorbij stem van mijn man komen geen idee maar ik kan heus voor me zelf beslissen.
hooguit begin ik een gesprek met hem de volgende keer, want het begint me nu gewoon te veel te irriteren dit gezwijg. Maar ik vraag hem niet mee uit want op deze manier vind ik die vent zelf ook niet echt meer leuk...ik ben ook gewend dat mannen voor je gaan als ze je leuk/lief/mooi/gezellig vinden of wat dan ook. Bij interesse...doen mannen IETS. en juist dat het bij deze zo anders loopt intrigeert me misschien
donderdag 8 mei 2014 19:35
lientje serieus...hoe zou jij dat een man vragen dan? Dat heb ik echt nog nooit gedaan en ik zou niet weten hoe. Kan hooguit gesprek beginnen maar meer dan dat...
volgens mij voel je dan ook wel hoe de vork in de steel zit, bij een normaal gesprek...of hij het leuk vind/zenuwachtig is/of juist weg wil en mij al die tijd een verleifde psycho heeft gevonden...could be
volgens mij voel je dan ook wel hoe de vork in de steel zit, bij een normaal gesprek...of hij het leuk vind/zenuwachtig is/of juist weg wil en mij al die tijd een verleifde psycho heeft gevonden...could be
donderdag 8 mei 2014 19:36
donderdag 8 mei 2014 19:38
Je kent hem al bijna drie jaar en je hebt het gevoel dat hij al ruim twee jaar naar je staart en met je flirt, maar meer gebeurt er niet.
Ik zou er niet op rekenen dat dat nog gaat gebeuren.
Dat jij daar nog steeds op hoopt zegt meer iets over wat er in jou hoofd speelt en niets over de werkelijkheid.
Maar dit zul je wel negeren, want elke post die gaat over dat hij niet echt iets voelt omdat hij dan wel stappen had ondernomen of dat je hem uit je hoofd moet zetten omdat het nergens toe leid en je bovendien getrouwd bent vind je aanvallend, onzin of negeer je gewoon.
Blijkbaar vind je het heerlijk om te smachten naar een andere man maar doe je er niks aan/mee.
Mijn advies (ook al wil je dat vastniet horen); ontwijk hem, ga ergens anders uit, zet hem uit je hoofd en investeer in je relatie met je eigen man.
Ik zou er niet op rekenen dat dat nog gaat gebeuren.
Dat jij daar nog steeds op hoopt zegt meer iets over wat er in jou hoofd speelt en niets over de werkelijkheid.
Maar dit zul je wel negeren, want elke post die gaat over dat hij niet echt iets voelt omdat hij dan wel stappen had ondernomen of dat je hem uit je hoofd moet zetten omdat het nergens toe leid en je bovendien getrouwd bent vind je aanvallend, onzin of negeer je gewoon.
Blijkbaar vind je het heerlijk om te smachten naar een andere man maar doe je er niks aan/mee.
Mijn advies (ook al wil je dat vastniet horen); ontwijk hem, ga ergens anders uit, zet hem uit je hoofd en investeer in je relatie met je eigen man.
donderdag 8 mei 2014 19:41
nee kijk ik wil het gewoon weten, dan is het voor mij klaar. Ik hoef niet met hem uit...ik vind dat hij zich nogal maf heeft gedragen of gedraagt eerlijk gezegd en hoewel het me blijft bezig houden weet ik niet eens meer of ik hem wel echt leuk vind. Ik ken hem niet goed genoeg en zou mijn man er echt niet voor opgeven highlander.
en verder....ik vind dat uiterlijk er niet toe doet maargoed. zou jij dus niet eens willen dat een mooie vrouw een praatje met je begint want je kijkt liever alleen. lullig is dat wel voor die vrouw dan denk je niet
en verder....ik vind dat uiterlijk er niet toe doet maargoed. zou jij dus niet eens willen dat een mooie vrouw een praatje met je begint want je kijkt liever alleen. lullig is dat wel voor die vrouw dan denk je niet
donderdag 8 mei 2014 19:44
Wat ik dus niet snap is dat je zegt dat je aan je huwelijk wilt werken, en hier vervolgens gaat vragen of hij je nou ziet zitten of niet..... Dit is niet werken aan je huwelijk, dit is gewoon doodordinair obsessief en egoistisch bezig zijn met jezelf en je hersenspinsels over hem, je maakt het in je hoofd zo groot, terwijl je het op die manier alleen maar voedt.....dit is niet werken aan je relatie! En je zegt dat je het met je man hebt besproken, je wilt niet eens kwijt wie het is en wat je gevoel precies is, je houdt hem in het donker op die manier en dat is gewoon oneerlijk en daar ga je schade mee aanrichten, kijk uit, je weet pas wat je mist wanneer je het kwijt bent, hij kan je ook een keer zat worden, sinds je niet heel respectvol met hem omgaat op deze manier, je ziet het zelf niet eens meer, heel erg jammer. Als je aan je relatie wilt werken dan doe je dat niet op deze manier, betrek je man er bij en hou controle over je eigen gedahtes, je hoeft namelijk niet terug te staren om te zien of hij terug kijkt, wat als je eigen man dat doet bij een vrouw terwijl jij op de bank zit op hem te wachten....die arme gozer zweet misschien wel peentjes omdat jij maar je gang gaat, heeft hij misschien wel enorm verdriet om dit, terwijl jij op een forum schrijft of die gozer je misschien wel ook leuk vindt, draai het eens om, wil jij zo behandeld worden?
donderdag 8 mei 2014 19:45
Ga gewoon eens met hem in gesprek, net wat Highlander zegt; waarschijnlijk kom je dan wel terug in de realiteit.
Het klinkt als een soort verslaving die je in stand wilt houden, om wat voor reden dan ook.
Want als je echt zou willen weten hoe deze man over je denkt, dan had je toch allang stappen kunnen ondernemen?
Blijkbaar wil je liever in je bubbeltje blijven, is niks mis mee, maar wees daar dan eerlijk over.
Het klinkt als een soort verslaving die je in stand wilt houden, om wat voor reden dan ook.
Want als je echt zou willen weten hoe deze man over je denkt, dan had je toch allang stappen kunnen ondernemen?
Blijkbaar wil je liever in je bubbeltje blijven, is niks mis mee, maar wees daar dan eerlijk over.
donderdag 8 mei 2014 19:46
Indien je hem niet wilt, want je vindt hem niet leuk en je vind hem raar dan hoef je het ook niet te weten, sterker nog het zou je niet interesseren of je zou allang langs hebben gelopen met de opmerking 'heb ik wat van je aan'.
Het kan namelijk niet allebei waar zijn.
Indien je een verklaring zoekt en daar moeite voor wilt doen dan speelt er toch meer.
Het kan namelijk niet allebei waar zijn.
Indien je een verklaring zoekt en daar moeite voor wilt doen dan speelt er toch meer.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 8 mei 2014 19:46
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 19:41:
nee kijk ik wil het gewoon weten, dan is het voor mij klaar. Ik hoef niet met hem uit...ik vind dat hij zich nogal maf heeft gedragen of gedraagt eerlijk gezegd en hoewel het me blijft bezig houden weet ik niet eens meer of ik hem wel echt leuk vind. Ik ken hem niet goed genoeg en zou mijn man er echt niet voor opgeven highlander.
en verder....ik vind dat uiterlijk er niet toe doet maargoed. zou jij dus niet eens willen dat een mooie vrouw een praatje met je begint want je kijkt liever alleen. lullig is dat wel voor die vrouw dan denk je nietWant? Die vrouw (jij dus) zou toch helemaal niet bezig moeten zijn met of hij kijkt of niet?
nee kijk ik wil het gewoon weten, dan is het voor mij klaar. Ik hoef niet met hem uit...ik vind dat hij zich nogal maf heeft gedragen of gedraagt eerlijk gezegd en hoewel het me blijft bezig houden weet ik niet eens meer of ik hem wel echt leuk vind. Ik ken hem niet goed genoeg en zou mijn man er echt niet voor opgeven highlander.
en verder....ik vind dat uiterlijk er niet toe doet maargoed. zou jij dus niet eens willen dat een mooie vrouw een praatje met je begint want je kijkt liever alleen. lullig is dat wel voor die vrouw dan denk je nietWant? Die vrouw (jij dus) zou toch helemaal niet bezig moeten zijn met of hij kijkt of niet?
donderdag 8 mei 2014 19:46
Waarom wil jij weten wat hij voor jou zou voelen als jij daar toch niets mee kunt/wilt?!
Waarom maak jij die feestjes zo moeilijk voor jezelf??
Kijken naar een mooie vrouw prima.
Als zij tegen mij begint te praten nog beter.
Als zij bezet is en geen open relatie heeft hands off.
Het kan zo simpel zijn.
Waarom maak jij die feestjes zo moeilijk voor jezelf??
Kijken naar een mooie vrouw prima.
Als zij tegen mij begint te praten nog beter.
Als zij bezet is en geen open relatie heeft hands off.
Het kan zo simpel zijn.
volg je verstand, gebruik je gevoel
donderdag 8 mei 2014 20:06
Ik zou het gewoon op deze manier vragen: Zeg luister eens Mister X, ik kan het me verbeelden en als het niet zo is dan hoor ik het graag, maar ik zie/vind/denk dat je nogal veel naar me kijkt op een aparte manier. Heb je daar een bedoeling mee, waarom doe je dat? zoiets op die manier zou ik dat doen.
ALS ik daar zo geobsedeerd door zou zijn als jij dat blijkbaar bent he?
Ik zou het zelf persoonlijk nog niet eens zien denk ik als hele volksstammen lekkere jonge kerels smachtende blikken naar mij werpen. Omdat ik dat A: niet verwacht op mijn leeftijd en mijn uiterlijk en B: omdat ik daar gewoon niet voor open sta. Ik ben al zo'n 30 jaar gelukkig met dezelfde man nl.
ALS ik daar zo geobsedeerd door zou zijn als jij dat blijkbaar bent he?
Ik zou het zelf persoonlijk nog niet eens zien denk ik als hele volksstammen lekkere jonge kerels smachtende blikken naar mij werpen. Omdat ik dat A: niet verwacht op mijn leeftijd en mijn uiterlijk en B: omdat ik daar gewoon niet voor open sta. Ik ben al zo'n 30 jaar gelukkig met dezelfde man nl.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
donderdag 8 mei 2014 20:10
Dan weet je het en hoef het je verder niet meer bezig te houden. Toch, het was niet je vraag, ik weet het, maar ik zou er ook over na denken wat je mist (aan aandacht?) in je huidige relatie waardoor je verliefd bent geworden en je graag wilt weten of een ander dit ook is op jou.
Wel goed dat je er verder niets (ik bedoel dus vreemdgaan) mee doet.
Wel goed dat je er verder niets (ik bedoel dus vreemdgaan) mee doet.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
donderdag 8 mei 2014 20:26
biloba en viva-amber jullie hebben denk ik ook wel gelijk. Ik vind het zelf ook veel te veel en begrijp niet goed waarom het me zo bezig hield. Misschien hou ik het in stand omdat ik, misschien ook zoals jij zegt lientje, iets mis....ergens....dat kan heus kloppen.
Maar ondertussen irriteert het me nu dus ook behoorlijk onderhand, dat gekijk en verder niets. Zelfs zo erg dat het het vlinderige gevoel wel redelijk weg haalt als ik er over nadenk.
Ik kan toch maar t best een gesprekje aan gaan, dan is de bubbel weg, is beter voor mijn huwelijk, is ook het mysterieuze eraf....iedereen heeft daarmee gewonnen toch? Ga er namelijk nu wel vanuit dat het niet wederzijds is lezende al deze reacties haha...
en als het wel zo is...dan had het voor mij leuker moeten gaan dan dit allemaal. glans is er wat af.
moet vanavond werken dus ben even off-radar maar kom morgen weer eens kijken hier dank voor alle reacties!
downtoearth viva-forummers, toch wel fijn
Maar ondertussen irriteert het me nu dus ook behoorlijk onderhand, dat gekijk en verder niets. Zelfs zo erg dat het het vlinderige gevoel wel redelijk weg haalt als ik er over nadenk.
Ik kan toch maar t best een gesprekje aan gaan, dan is de bubbel weg, is beter voor mijn huwelijk, is ook het mysterieuze eraf....iedereen heeft daarmee gewonnen toch? Ga er namelijk nu wel vanuit dat het niet wederzijds is lezende al deze reacties haha...
en als het wel zo is...dan had het voor mij leuker moeten gaan dan dit allemaal. glans is er wat af.
moet vanavond werken dus ben even off-radar maar kom morgen weer eens kijken hier dank voor alle reacties!
downtoearth viva-forummers, toch wel fijn
