Relaties
alle pijlers
totaal in de war...verliefd of niet? allebei of alleen ik?
donderdag 8 mei 2014 17:25
OP verwijdered wegens herkenbaarheid en ook is situatie nu heel anders:
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
donderdag 8 mei 2014 20:34
quote:contemplatingfaraway schreef op 08 mei 2014 @ 19:31:
@highlander:nouja het valt me toch gewoon op! Natuurlijk ben ik niet objectief want ik heb zelf gevoelens, dat weet ik ook wel.
Maar ik vraag me af waarom jij denkt dat een man blijft kijken en interesse toont als hij een vrouw compleet niet ziet staan, letterlijk is dat een tegenstelling.
Wat je bedoelt met voorbij stem van mijn man komen geen idee maar ik kan heus voor me zelf beslissen.
hooguit begin ik een gesprek met hem de volgende keer, want het begint me nu gewoon te veel te irriteren dit gezwijg. Maar ik vraag hem niet mee uit want op deze manier vind ik die vent zelf ook niet echt meer leuk...ik ben ook gewend dat mannen voor je gaan als ze je leuk/lief/mooi/gezellig vinden of wat dan ook. Bij interesse...doen mannen IETS. en juist dat het bij deze zo anders loopt intrigeert me misschien
Jij kijkt al 2 jaar naar hem, hij kijkt al 2 jaar naar jou en er is nog steeds geen woord gewisseld tussen jullie.
Wat valt hier in hemelsnaam van te denken? Niets lijkt me.
Het is blijkbaar een leuke man om naar te kijken en hij vindt wellicht jou een leuke vrouw om naar te kijken
Dat je je relatie betrekt bij zoiets vaags is eerder iets om na te gaan bij jezelf. Of niet, eigenlijk ook geen enkele reden
Je piept als een puber,
@highlander:nouja het valt me toch gewoon op! Natuurlijk ben ik niet objectief want ik heb zelf gevoelens, dat weet ik ook wel.
Maar ik vraag me af waarom jij denkt dat een man blijft kijken en interesse toont als hij een vrouw compleet niet ziet staan, letterlijk is dat een tegenstelling.
Wat je bedoelt met voorbij stem van mijn man komen geen idee maar ik kan heus voor me zelf beslissen.
hooguit begin ik een gesprek met hem de volgende keer, want het begint me nu gewoon te veel te irriteren dit gezwijg. Maar ik vraag hem niet mee uit want op deze manier vind ik die vent zelf ook niet echt meer leuk...ik ben ook gewend dat mannen voor je gaan als ze je leuk/lief/mooi/gezellig vinden of wat dan ook. Bij interesse...doen mannen IETS. en juist dat het bij deze zo anders loopt intrigeert me misschien
Jij kijkt al 2 jaar naar hem, hij kijkt al 2 jaar naar jou en er is nog steeds geen woord gewisseld tussen jullie.
Wat valt hier in hemelsnaam van te denken? Niets lijkt me.
Het is blijkbaar een leuke man om naar te kijken en hij vindt wellicht jou een leuke vrouw om naar te kijken
Dat je je relatie betrekt bij zoiets vaags is eerder iets om na te gaan bij jezelf. Of niet, eigenlijk ook geen enkele reden
Je piept als een puber,
Je bent zelf een theepot
donderdag 8 mei 2014 20:38
Dus dan had het leuker moeten gaan, want dan was het allemaal spannender geweest, had je misschien wel de stap ondernomen, meisje meisje toch, wat ben jij egoistish, dump je man dan gewoon, als je iets mist, hjj verdiend het niet om in dit soort twijfels te zitten terwijl jij hem wijsmaakt dat je om hem geeft, je geeft iets tw veel om jezelf, iemand een spiegel?
donderdag 8 mei 2014 20:48
Egoïstisch wil ik TO niet noemen.
Naïef, buiten de werkelijkheid levend op dit vlak.
Puberaal noem ik het, het verhaal met zoveel suffe details en blijven hangen in een droom. Dat doen pubers onder de posters boven hun bed.
TO en die man hebben nog geen woord gewisseld, echt, waar gáát het over?
Naïef, buiten de werkelijkheid levend op dit vlak.
Puberaal noem ik het, het verhaal met zoveel suffe details en blijven hangen in een droom. Dat doen pubers onder de posters boven hun bed.
TO en die man hebben nog geen woord gewisseld, echt, waar gáát het over?
Je bent zelf een theepot
donderdag 8 mei 2014 20:59
Je bent getrouwd, wilt niet weg bij je vent, en werkt aan je huwelijk.
Wat kan jou het dan schelen wat die man 'bedoelt' met z'n gestaar? Misschien is 'ie wel slechtziend ofzo.
Laat 'm lekker gaan, en besteed je aandacht lekker aan je eigen vent.
Wie wil er trouwens een minnaar/minnares die in 2 jaar niet eens verder komt dan staren? Valt op het eventueel gewenste gebied niet veel soeps van te verwachten...
Wat kan jou het dan schelen wat die man 'bedoelt' met z'n gestaar? Misschien is 'ie wel slechtziend ofzo.
Laat 'm lekker gaan, en besteed je aandacht lekker aan je eigen vent.
Wie wil er trouwens een minnaar/minnares die in 2 jaar niet eens verder komt dan staren? Valt op het eventueel gewenste gebied niet veel soeps van te verwachten...
donderdag 8 mei 2014 21:14
quote:milena1 schreef op 08 mei 2014 @ 20:59:
Wie wil er trouwens een minnaar/minnares die in 2 jaar niet eens verder komt dan staren? Valt op het eventueel gewenste gebied niet veel soeps van te verwachten...
Precies, op zijn minst dan, in het geheim natuurlijk, hard genomen worden op de keukentafel, in de lampen hangend, dagen niet meer kunnen lopen etc..
Maar met 2 jaar slechts oogcontact nemen mijn pubers zelfs geen genoegen.
Wie wil er trouwens een minnaar/minnares die in 2 jaar niet eens verder komt dan staren? Valt op het eventueel gewenste gebied niet veel soeps van te verwachten...
Precies, op zijn minst dan, in het geheim natuurlijk, hard genomen worden op de keukentafel, in de lampen hangend, dagen niet meer kunnen lopen etc..
Maar met 2 jaar slechts oogcontact nemen mijn pubers zelfs geen genoegen.
Je bent zelf een theepot
donderdag 8 mei 2014 21:32
Zoals ik al eerder zei, het word tijd dat je SERIEUS gaat praten met je man, je weet wel, vertellen wat jij op je hart hebt en dan LUISTEREN naar je mans verhaal.
Want je man wil jou niet kwijt, geeft je de ruimte om het gevoel kwijt te raken en al wat jij doet (lijkt te doen) is jouw verhaaltje in jouw hoofd voeden en voeden en voeden. (Dat hij in mijn ogen wat minder waslap of deurmat mag zijn is een andere zaak.)
Als jij jouw (trouwe) man niet kwijt wilt zul je echt moeten zeggen tegen jezelf: HO STOP, tot hier en niet verder. Dat betekent dan ook dat je de ontmoetingen (feestjes en partijtjes) voorlopig maar moet mijden wanneer je HEM daar tegen kunt komen.
En ja, het betekent ook dat jij al je energie moet stoppen in zelfreflectie ( linkje ) en in echte gesprekken met je man, niet slechts het in de ruimte hangen van jouw woorden, maar ook luisteren naar je man, ook bereid zijn zijn verhaal en ongenoegen te horen.
Want je man wil jou niet kwijt, geeft je de ruimte om het gevoel kwijt te raken en al wat jij doet (lijkt te doen) is jouw verhaaltje in jouw hoofd voeden en voeden en voeden. (Dat hij in mijn ogen wat minder waslap of deurmat mag zijn is een andere zaak.)
Als jij jouw (trouwe) man niet kwijt wilt zul je echt moeten zeggen tegen jezelf: HO STOP, tot hier en niet verder. Dat betekent dan ook dat je de ontmoetingen (feestjes en partijtjes) voorlopig maar moet mijden wanneer je HEM daar tegen kunt komen.
En ja, het betekent ook dat jij al je energie moet stoppen in zelfreflectie ( linkje ) en in echte gesprekken met je man, niet slechts het in de ruimte hangen van jouw woorden, maar ook luisteren naar je man, ook bereid zijn zijn verhaal en ongenoegen te horen.
vrijdag 9 mei 2014 00:23
Misschien kan hij zich wel niet helemaal beheersen, wil dan toch naar jou kijken maar zorgt hij dat er wel afstand tussen jullie blijft zodat jullie je er niet in verliezen en dingen doen waarvan jij aangeeft ze niet te willen doen.
Misschien hoopt hij dat jij op een dag bij jezelf te rade gaat waarom je je verliefd bij hem gedraagt maar wel bij je eigen man blijft en vraagt hij zich af wat hij daar nu toch mee moet doen.
Misschien hoopt hij ook wel dat het overgaat omdat hij verliefd is op een getrouwde vrouw waar hij van jou niets mee mag doen. En gaat daar na 2 jaar ook de glans vanaf want zij zou de eerste stap moeten zetten dat zij iets meer wil of meer wil weten omdat zij de getrouwde partij is die ooit eerder aangaf waar de grens lag.
Zeker nu hij een nieuwe vriendin heeft wil hij daar misschien ook wel vanaf.
Iedereen blij... Alleen dan ben je wel weer terug in de realiteit met alleen je man en moet je kijken naar hoe je jullie relatie juist wel die glans nog weer kan geven.
Zonder glans lijkt het leven soms leeg. Kijk of je die glans op een andere manier kan invullen.
Misschien hoopt hij dat jij op een dag bij jezelf te rade gaat waarom je je verliefd bij hem gedraagt maar wel bij je eigen man blijft en vraagt hij zich af wat hij daar nu toch mee moet doen.
Misschien hoopt hij ook wel dat het overgaat omdat hij verliefd is op een getrouwde vrouw waar hij van jou niets mee mag doen. En gaat daar na 2 jaar ook de glans vanaf want zij zou de eerste stap moeten zetten dat zij iets meer wil of meer wil weten omdat zij de getrouwde partij is die ooit eerder aangaf waar de grens lag.
Zeker nu hij een nieuwe vriendin heeft wil hij daar misschien ook wel vanaf.
Iedereen blij... Alleen dan ben je wel weer terug in de realiteit met alleen je man en moet je kijken naar hoe je jullie relatie juist wel die glans nog weer kan geven.
Zonder glans lijkt het leven soms leeg. Kijk of je die glans op een andere manier kan invullen.
vrijdag 9 mei 2014 03:55
vrijdag 9 mei 2014 05:19
1 totaal in de war...2 verliefd of niet? 3 allebei of alleen ik?
1: Das te lezen dat je totaal in de war bent..... in de war omdat je niet weet hoe je zijn reacties moet interpreteren. Er is volgens mij maar 1 manier om erachter te komen of dat waar je van alles over denkt en van door de war raakt te checken: vraag het aan mister X.
Misschien confronterend en misschien vind je het fijner om te blijven fantaseren... maar alleen door het te vragen kom je er achter. Ik denk dat je nu nl dingen aan het invullen bent vanuit een grote roze bril die je op hebt.
2. Op mij kom je verliefd over... of ben je in ieder geval blij met de bijzondere aandacht die je van mister X krijgt. Ik ben het eens met de meeste andere schrijvers op dit topic: en das een reactie waar je niet op zit te wachten als ik jouw reacties op hun zo lees: je hebt een man, dus waar maak je je druk om? richt je op je man ipv op mister x. Ik neem aan dat je met je man verder wilt en niet met mister x. Dus wat maakt het ook uit wat mister x en/of jij misschien wel/niet voelen als je er toch niets mee wilt. Beter kun je je afvragen waarom jij zo ontzettend geniet van deze bijzondere aandacht en met het waarom iets gaan doen.
3. Tja... iig jij. Al vraag ik me dat ook af.... ik denk dat het vooral genieten is van deze speciale aandacht... dat je het fijn vindt om de zekerheid te krijgen dat je nog 'in de markt' ligt ofzo.. en met dat stukje van jezelf zou ik aan de slag gaan
En allebei....? waarom is het antwoord voor jou daarop belangrijk? Stel dat dat zo is, wat wil je daar dan mee?
En nogmaals, er is maar 1 manier om daar een duidelijk antwoord op te krijgen: een gesprek met mister x aangaan: Maar dan moet je denk ik eerst voor jezelf helder hebben wat jij wilt,
Sterkte er in ieder geval mee.
1: Das te lezen dat je totaal in de war bent..... in de war omdat je niet weet hoe je zijn reacties moet interpreteren. Er is volgens mij maar 1 manier om erachter te komen of dat waar je van alles over denkt en van door de war raakt te checken: vraag het aan mister X.
Misschien confronterend en misschien vind je het fijner om te blijven fantaseren... maar alleen door het te vragen kom je er achter. Ik denk dat je nu nl dingen aan het invullen bent vanuit een grote roze bril die je op hebt.
2. Op mij kom je verliefd over... of ben je in ieder geval blij met de bijzondere aandacht die je van mister X krijgt. Ik ben het eens met de meeste andere schrijvers op dit topic: en das een reactie waar je niet op zit te wachten als ik jouw reacties op hun zo lees: je hebt een man, dus waar maak je je druk om? richt je op je man ipv op mister x. Ik neem aan dat je met je man verder wilt en niet met mister x. Dus wat maakt het ook uit wat mister x en/of jij misschien wel/niet voelen als je er toch niets mee wilt. Beter kun je je afvragen waarom jij zo ontzettend geniet van deze bijzondere aandacht en met het waarom iets gaan doen.
3. Tja... iig jij. Al vraag ik me dat ook af.... ik denk dat het vooral genieten is van deze speciale aandacht... dat je het fijn vindt om de zekerheid te krijgen dat je nog 'in de markt' ligt ofzo.. en met dat stukje van jezelf zou ik aan de slag gaan
En allebei....? waarom is het antwoord voor jou daarop belangrijk? Stel dat dat zo is, wat wil je daar dan mee?
En nogmaals, er is maar 1 manier om daar een duidelijk antwoord op te krijgen: een gesprek met mister x aangaan: Maar dan moet je denk ik eerst voor jezelf helder hebben wat jij wilt,
Sterkte er in ieder geval mee.
vrijdag 9 mei 2014 06:08
Alhoewel het inderdaad confronterend is is het toch goed dat ik dit lees. Het legt bij mij bloot wat ik eigenlijk al weet en dat is dat het niet uit maakt wat de ander wil, of wat ik misschien vaag verlang maar niet echt zou willen doen: ik ben getrouwd en weet zeker dat ik mijn man niet op wil geven aangezien hij absoluut een lot uit de loterij is.
Maar dat neemt niet weg dat ik wel, juist wel, met dit soort gevoelens van verliefdheid worstel. Juist omdat het in contradictie is met mijn leven, mijn moraliteit.
We hebben het hier steeds over uiterlijk en ik realiseer me dat het misschien dat ook gewoon wel is bij hem. Als het iets uit maakt; ik ben internationaal model maar hij is gewoon nederlander. Verder heb ik ook twee universitaire masters afgerond dus echt dom ben ik niet. Bovendien sluit het een het ander niet uit; als je je uiterlijk mee hebt kun je nog steeds hersens hebben, of aardig zijn. Of onzeker. Ik ben vreselijk onzeker hier over. Over wat hij dus voor mij voelt.
Ik ben zo naief om te denken dat deze man wellicht na ons eerste gesprek twee jaar geleden verder had gekeken dan uiterlijk en mij leuk vond om wie ik was. Heel misschien. Soms hoop je gewoon dat dat ook bestaat. Zoals om je humor, wie je bent etc. Dit is exact mijn onzekerheid. Knap dat je dat hier bloot legt zonder dat ik er iets over heb gezegd.
verder ben ik juist ook iemand van gevoel, waarde en moraliteit en dat is op welk terrein mijn probleem ligt: is dit eerlijk want ik heb het mijn man gewoon verteld en zo niet; wat moet ik er dan mee? Want deze gevoelens weg drukken gaat niet.
Maar dat neemt niet weg dat ik wel, juist wel, met dit soort gevoelens van verliefdheid worstel. Juist omdat het in contradictie is met mijn leven, mijn moraliteit.
We hebben het hier steeds over uiterlijk en ik realiseer me dat het misschien dat ook gewoon wel is bij hem. Als het iets uit maakt; ik ben internationaal model maar hij is gewoon nederlander. Verder heb ik ook twee universitaire masters afgerond dus echt dom ben ik niet. Bovendien sluit het een het ander niet uit; als je je uiterlijk mee hebt kun je nog steeds hersens hebben, of aardig zijn. Of onzeker. Ik ben vreselijk onzeker hier over. Over wat hij dus voor mij voelt.
Ik ben zo naief om te denken dat deze man wellicht na ons eerste gesprek twee jaar geleden verder had gekeken dan uiterlijk en mij leuk vond om wie ik was. Heel misschien. Soms hoop je gewoon dat dat ook bestaat. Zoals om je humor, wie je bent etc. Dit is exact mijn onzekerheid. Knap dat je dat hier bloot legt zonder dat ik er iets over heb gezegd.
verder ben ik juist ook iemand van gevoel, waarde en moraliteit en dat is op welk terrein mijn probleem ligt: is dit eerlijk want ik heb het mijn man gewoon verteld en zo niet; wat moet ik er dan mee? Want deze gevoelens weg drukken gaat niet.
vrijdag 9 mei 2014 06:25
vrijdag 9 mei 2014 07:46
Wacht maar tot je zelf een keer getrouwd bent (als dat ooit gebeurt) en je gevoelens krijgt voor iemand anders. Kijken of je je zelf dan ook zo'n kutwijf vind.
Als je eens om je heen kijkt, vraagt leest, praat met vrienden of bekenden...het gebeurt zo vaak dat iemand verliefd wordt op een ander. Veel zeggen het hun partner niet, gaan vreemd...
dat is pas kut.
Dat heb ik niet eens gedaan, ik probeer dat voor te zijn, ben het niet van plan en deal gewoon met mijn gevoelens door ze onder ogen te zien. lijkt me niet zo slecht
Als je eens om je heen kijkt, vraagt leest, praat met vrienden of bekenden...het gebeurt zo vaak dat iemand verliefd wordt op een ander. Veel zeggen het hun partner niet, gaan vreemd...
dat is pas kut.
Dat heb ik niet eens gedaan, ik probeer dat voor te zijn, ben het niet van plan en deal gewoon met mijn gevoelens door ze onder ogen te zien. lijkt me niet zo slecht
vrijdag 9 mei 2014 08:08
quote:contemplatingfaraway schreef op 09 mei 2014 @ 07:46:
Wacht maar tot je zelf een keer getrouwd bent (als dat ooit gebeurt) en je gevoelens krijgt voor iemand anders. Kijken of je je zelf dan ook zo'n kutwijf vind.
Als je eens om je heen kijkt, vraagt leest, praat met vrienden of bekenden...het gebeurt zo vaak dat iemand verliefd wordt op een ander. Veel zeggen het hun partner niet, gaan vreemd...
dat is pas kut.
Dat heb ik niet eens gedaan, ik probeer dat voor te zijn, ben het niet van plan en deal gewoon met mijn gevoelens door ze onder ogen te zien. lijkt me niet zo slechtAch... Wat jammer.... Nou heb je het mooiste gedeelte van je verhaal weggehaald. Dat stukje met die hoofdletters. Over dat wij allemaal gezapige kutwijven waren hier. Vond je het toch wat te grof?
Wacht maar tot je zelf een keer getrouwd bent (als dat ooit gebeurt) en je gevoelens krijgt voor iemand anders. Kijken of je je zelf dan ook zo'n kutwijf vind.
Als je eens om je heen kijkt, vraagt leest, praat met vrienden of bekenden...het gebeurt zo vaak dat iemand verliefd wordt op een ander. Veel zeggen het hun partner niet, gaan vreemd...
dat is pas kut.
Dat heb ik niet eens gedaan, ik probeer dat voor te zijn, ben het niet van plan en deal gewoon met mijn gevoelens door ze onder ogen te zien. lijkt me niet zo slechtAch... Wat jammer.... Nou heb je het mooiste gedeelte van je verhaal weggehaald. Dat stukje met die hoofdletters. Over dat wij allemaal gezapige kutwijven waren hier. Vond je het toch wat te grof?
vrijdag 9 mei 2014 08:32
vrijdag 9 mei 2014 08:45
2 jaar om elkaar heen draaien. Jij bent en blijft kennelijk ook getrouwd. Hij heeft nooit toenadering gezocht (jij ook niet) en nu heeft hij een vriendin. Kortom: als deze fantasie jou energie geeft om de dag door te komen, laat het dan lekker bij een fantasie. Maar beter is om deze man compleet los te laten. Want volgens mij zie je dingen/ wil je dingen zien, die er niet zijn.
vrijdag 9 mei 2014 08:49
ciambella het kan toch dat die dingen er wel zijn en dat we elkaar interessant vinden maar daar vanwege mijn huwelijk niets mee proberen te doen? Dat wil niet zeggen dat het er niet is, die interesse
en ja natuurlijk gaat hij dan door met zijn leven en heeft hij nu net een vriendin. En ik ga ook gewoon door met mijn leven
dus daar over gaat mijn vraag helemaal niet. maargoed.
ik vroeg eigenlijk alleen maar wat jullie dachten van zijn vriend en of dit nou duidelijk een poging was om te peilen wat ik van X vind
en ja natuurlijk gaat hij dan door met zijn leven en heeft hij nu net een vriendin. En ik ga ook gewoon door met mijn leven
dus daar over gaat mijn vraag helemaal niet. maargoed.
ik vroeg eigenlijk alleen maar wat jullie dachten van zijn vriend en of dit nou duidelijk een poging was om te peilen wat ik van X vind
