Overspannen van de kinderen?

Jonesboro schreef: ↑

27-01-2021 21:54

Dan nog is het fijn als school ook kan ondersteunen. Kinderen opvoeden, werken, en een overspannen vrouw is niet niks, dan is tijdelijk extra hulp echt welkom.

Jonesboro schreef: ↑

27-01-2021 21:54

Dan nog is het fijn als school ook kan ondersteunen. Kinderen opvoeden en een overspannen vrouw is niet niks, dan is tijdelijk extra hulp echt welkom.

Hij is nu amper thuis, dus tijdelijk terug in uren lijkt me de meest logische stap, dat hebben ze namelijk nog niet eens geprobeerd. Het gaat waarschijnlijk maar om 2 tot max 4 weken waarin hij wat minder kan werken.

TO is pas anderhalve week overspannen, je mag echt wel van je partner verwachten dat hij er voor jou en zijn gezin is in zo'n situatie. I.p.v. dat het nu direct gaat over hoe zwaar het voor hem is.

Ik denk dat de school terughoudend is. Dat zijn heel veel scholen nu, want de meeste moeders zitten erdoor heen, terwijl veel vaders het vertikken thuis te zitten met hun kinderen en zoveel mogelijk de deur uitvluchten.

Allemaal heel rot, maar hiervoor is de noodopvang niet bedoeld, anders zat 85% van de kinderen nu weer op school.

Ik herken wel delen van je verhaal. "Gelukkig" maar 1 kind (met ADD), en zelf dus ook ADD.

Ik vraag me serieus af of je niet moet kijken naar een andere school als ze de noodopvang alleen zo kunnen doen. Is er normaal wel alle ruimte voor aanpassingen die je kinderen nodig hebben, of ben je daar nog niet achter omdat jullie nog in het traject zitten?

Mijn zoon heeft zijn diagnose nu 1 jaar, en zelf ben ik ook ADD medicatie gaan uitproberen (begeleid door de huisarts); voor mij maakt dat wel veel verschil.
Verder zijn we bij de gemeente bekend als mantelzorgers. Misschien dat je via die weg nog vrijwilligers of hulp kan aanboren?

Onze zoon mag naar school. Wij kozen voor 2 dagen omdat hij zelf niet meer wilde. School heeft nog wel zitten trekken of hij niet vaker zou komen, zogenaamd omdat hij dan meer structuur had. Ik ben uiteindelijk best wel tegen zijn lerares uitgevaren om die opmerking, omdat ze ons vooral in het begin erg weinig overdroegen over het thuiswerk maar er ondertussen op school een potje van maakten. 2 medewerkers die tegenstrijdige opdrachten aan zoon gaven, niet afstemde, maar hem wel op zijn kop gaven als hij B niet afhad omdat hij ineens A had moeten doen (toen hij al aan B begonnen was). Zoon trekt dat heel slecht. Hij kreeg voor Corona ook wat angsten, en nu werd dat erger, en daar is iemand ook heel lomp mee omgegaan: hem onder druk zetten, na uitleg van mij nog de ernst niet snappen en daarna concluderen (en rondvertellen) dat zoon mensen tegen elkaar uit zou spelen als hij van de stress geen coherente antwoorden gaf...

Nou ja: het waren 3 enerverende weken. Waar ik wel credits voor aan school geef, is dat ze het nu beginnen op te pakken. Eerst wilden ze niet met me praten, zodat ik ze ook niet op allerlei misverstanden kon wijzen. Maar dat is wel uitgepraat gelukkig, en toen veranderde de toon wel wat (van defensief naar erkennend). Ik heb 2 uur met de IB'er gesproken, en na afloop nog wat screenshots gestuurd van de misverstanden die mijn zoon via Parro van zijn lerares in zijn schoenen geschoven kreeg.

Ik heb nu de werkplanner van school aangepast zodat je de ritmes van schooldagen en thuisdagen in 1 overzicht hebt. Daar moet zoon zelf zijn werk in plannen. Wat ik heb toegevoegd, is dat ze noteren of hij wel medicatie heeft geslikt en dat hij bij het plannen kijkt tot hoe lang zo'n pil werkt. Zo wordt de 2e pil ook minder vergeten. En daarnaast heb ik onderaan vakjes toegevoegd waar per dag genoteerd wordt wat er niet af was, zodat dat de volgende dag zichtbaar is, en ingepland wordt. Het scheelt mij al heel erg dat school hieraan meewerkt.

En toevallig was er EINDELIJK een heel belangrijk gesprek gepland maandag, van een psycholoog die onze zoon begeleid had. Ze zou een methode (Brainblox) aan de lerares en IB'er komen demonstreren, samen met onze zoon. Daar hebben ze ondanks corona ook tijd voor gemaakt. Toen werd heel goed uitgelegd hoe zijn hersenen soms anders werken, en kon hij "napraten" over dingen die hij moeilijk had gevonden deze weken. Zijn lerares stond open om mee te denken.

Als dit niet al maanden geleden gepland was (steeds uitgesteld), was het niet zomaar gelukt en was het wel lastig geweest. Maar ik heb nu het gevoel dat het goed loopt, en dat die 2 schooldagen minder onvoorspelbaar zijn voor zoon, zodat hij er echt baat bij heeft. Voor ons geeft het ook wel even lucht, maar het belangrijkste is dat zoon beter in zijn vel komt.

Ik heb heel erg lang moeten wachten op een nieuwe contactpersoon bij het CJG. De vorige is met pensioen, en haar opvolger was echt een ramp. Haar heb ik met veel moeite geloosd toen de lock-down net was begonnen, na 3 maanden tevergeefs inwerken. Duurde ook weer een hele tijd voor ik de erkenning kreeg van de organisatie dat het niet aan mij lag, maar nu wordt er hard gezocht naar een passende vervanger. Ik heb echt wel het gevoel gehad dat ik kopje onder ging in het regelen en coördineren van hulpverleners die eigenlijk ONS zouden moeten helpen/ontlasten. En het kost nog ontzettend veel tijd. Ik hoop nu dat er (zoals gehoopt) deze week iemand beschikbaar is, want ze moeten ook voor maandag beslissen of zoon mag beginnen bij een kindertherapeut omdat zijn angst uit de klauwen loopt. Zonder toezegging voor het geld, kan de behandeling niet starten.

Het is heel erg moeilijk om met corona alles te regelen.

Kijk of je zelf met hulp van je HA kan kijken of jij misschien baat hebt bij medicatie. Alle beetjes helpen! Mijn huisarts vond het voldoende dat ik een zelftest invulde; ik hoefde geen diagnose te halen bij een GGZ. En ik heb voorzichtig opgebouwd, dus had er niet meteen al baat van. Maar als die pil werkt, ben ik thuis een stuk minder prikkelbaar, wat blijkbaar gebeurt als ik moeite heb met overzicht.

Majime schreef: ↑

27-01-2021 22:10

Allemaal heel rot, maar hiervoor is de noodopvang niet bedoeld, anders zat 85% van de kinderen nu weer op school.

Nou, dat ben ik niet met je eens. Bij mijn zo'n op school wordt het begrip "kwetsbare kinderen" ruimhartig genomen: niet alleen de mishandelgevalletjes, maar ook kinderen die meer moeite hebben met het wegvallen van de structuur. Het is wel grappig: eerst schaamde ik me wel dat wij opvang aangeboden kregen, maar ik zie bij het ophalen ZO veel bekende kindren lopen... Dat werken echt niet alle ouders van in de zorg. ASS, ADD en dyslexie worden ook meegenomen.

blijmetmij schreef: ↑

27-01-2021 22:29

Nou, dat ben ik niet met je eens. Bij mijn zo'n op school wordt het begrip "kwetsbare kinderen" ruimhartig genomen: niet alleen de mishandelgevalletjes, maar ook kinderen die meer moeite hebben met het wegvallen van de structuur. Het is wel grappig: eerst schaamde ik me wel dat wij opvang aangeboden kregen, maar ik zie bij het ophalen ZO veel bekende kindren lopen... Dat werken echt niet alle ouders van in de zorg. ASS, ADD en dyslexie worden ook meegenomen.

In dit geval lijkt het probleem vooral bij de overbelasting van TO te liggen. Als er dan nog een gezonde ouder rondloopt, dan lijkt me dat de uitgelezen persoon om de situatie tijdelijk op te vangen.

De school gaat waarschijnlijk over anderhalve week alweer open.

Wat een herkenbaar topic. Houd vol TO, het is super zwaar en dat mag je ook erkennen. Ik hoop dat het je lukt om ontspanning te vinden en rust in je hoofd.

Ik ben ook echt overprikkeld (1 kind van 8, man ondernemer, een puberende hond en zelf een baan van idealiter 32 uur p w). Waren net voor de lockdown bezig met doorverwijzing voor kind, die zat niet lekker in zijn vel en presteerde enorm onder op school. Nu thuis huiswerk gedaan moet worden, moet ik hem hij alles begeleiden. Non stop. Er is zoveel weerstand, demotivatie, en hij kan zich er gewoon niet toe aan zetten. Werkhouding is slecht. Ik probeer het te accepteren. Niet meer tegen de stroom inzwemmen om het te veranderen, maar met de stroom mee. Ik zie dat hij hierdoor beter in zijn vel zit. Hij is enthousiaster en blijer. Dat koester ik maar. Maar man, mijn hoofd kan niet uit. Bij kleine beetje verandering of tegenstand vliegt mijn stressniveau de pan uit. Ik kan ook geen prikkels meer tegelijkertijd aan. Als ik in een call zit en mijn kind vraagt hulp, de hond blaft of de deurbel gaat, dan weet ik niet meer waar ik het moet zoeken.

Sterkte . Het houdt op. Probeer het tot die tijd zo door te komen dat jij er geen langdurige schade aan overhoudt. Daar is niemand bij gebaat. Niet je jij, je gezin en je werkgever.

_horizon_ schreef: ↑

28-01-2021 07:58

Bij kleine beetje verandering of tegenstand vliegt mijn stressniveau de pan uit. Ik kan ook geen prikkels meer tegelijkertijd aan. Als ik in een call zit en mijn kind vraagt hulp, de hond blaft of de deurbel gaat, dan weet ik niet meer waar ik het moet zoeken.

Dit herken ik heel erg.
Ik denk dat ontzettend veel ouders dit ook zo ervaren.

Pindakaasjes schreef: ↑

28-01-2021 08:52

Dit herken ik heel erg.
Ik denk dat ontzettend veel ouders dit ook zo ervaren.

Dit had ik zelf even nodig om te horen.

Ik zie dit verder niet om me heen. Voel me hierdoor “zwakker” dan de rest. Ook al weet ik rationeel dat dat niet zo is maar dat ieders situatie gewoon anders is.

_horizon_ schreef: ↑

28-01-2021 09:24

Dit had ik zelf even nodig om te horen.

Ik zie dit verder niet om me heen. Voel me hierdoor “zwakker” dan de rest. Ook al weet ik rationeel dat dat niet zo is maar dat ieders situatie gewoon anders is.

of mensen praten er niet over

_horizon_ schreef: ↑

28-01-2021 09:24

Dit had ik zelf even nodig om te horen.

Ik zie dit verder niet om me heen. Voel me hierdoor “zwakker” dan de rest. Ook al weet ik rationeel dat dat niet zo is maar dat ieders situatie gewoon anders is.

Nee hoor, ik vind jou niet zwakker en ik zie het wél om me heen.
Wat jij beschrijft, over je hond bijvoorbeeld, dat is heel herkenbaar.
Heel veel dingen worden nu net te veel.
Mijn jongste kreeg laatst een extra creatieve opdracht van school en daar had ze saté stokjes, plakband, en karton voor nodig.
Dat mag moeders natuurlijk eerst gaan organiseren en ik schoot al in de stress.
Zoiets onbenulligs, een knutselwerkje,.. en ik kon het er gewoon niet bij hebben! "Moet ik dat OOK nog doen!"
Ik merk echt dat ik een onvriendelijker mens begin te worden.
Kind dat niet opschiet met haar schoolwerk, de ander (voortgezet onderwijs) heeft alleen maar uitval en hangt op de bank, blaffende hond, koelkast alweer leeg, huis rommelig, alweer de telefoon die gaat.
En toen stond er plots iemand namens Kika aan de deur die een praatje wilde ophangen.. en ik zei: "nee, nu niet!" En gooide de deur weer dicht.
Zo ben ik helemaal niet!! Maar gewoon teveel prikkels, steeds dat chaotische gevoel.
Bah!

_horizon_ schreef: ↑

28-01-2021 09:24

Dit had ik zelf even nodig om te horen.

Ik zie dit verder niet om me heen. Voel me hierdoor “zwakker” dan de rest. Ook al weet ik rationeel dat dat niet zo is maar dat ieders situatie gewoon anders is.

Hier is het juist andersom, iedereen klaagt steen en been en ieder kind is bijzonder en moet daarom naar de opvang.
Ik heb me erop ingesteld dat het pittig is, maar ik zie ook veel leuke dingen. Maar ik merk echt dat het bijna 'opschepperig' wordt als je het ook leuk hebt.
Het is heerlijk om even te klagen maar ik mis juist in mijn omgeving een beetje relativering.
En het opvallendste vind ik dat mensen die het in mijn ogen echt zwaar hebben niet klagen, of heel kort.
Mensen die het hier in mijn buurt mega zwaar hebben hadden al banen waarbij ze veel zelf in konden vullen, en doen bijzonder weinig aan onderwijs, want pfoe te zwaar.

" Bij kleine beetje verandering of tegenstand vliegt mijn stressniveau de pan uit. Ik kan ook geen prikkels meer tegelijkertijd aan. Als ik in een call zit en mijn kind vraagt hulp, de hond blaft of de deurbel gaat, dan weet ik niet meer waar ik het moet zoeken"

Ja hoor, hier ook!
Ik merk het ook tijdens het avondeten, ik wil stilte en kan geen kindergeklets meer horen, bestek, dingen die (dreigen) te vallen, ik krijg er echt stress van.
Mensen die in mijn ogen aandacht vragen voor niet urgente zaken, ik heb de neiging ze af te snauwen.

Ook ik vind het pittig nu (2 bijna fulltime banen voor man en mij en beiden thuis werken, 1 zoon in groep 5 die structuur mist, 1 kind in groep 3 en een hele drukke peuter van ruim 3).

Wat mij helpt:
- als ik kinderdienst heb: ik zet ze even voor het scherm (ik heb geaccepteerd dat het meer is dan normaal) en doe een dutje op de bank
- aan het einde van de dag trek ik me even terug op de logeerkamer (helemaal bovenin, dus rustig, om heel even me time te hebben)
- door de week op tijd naar bed, geen alcohol. In het weekend een borrel samen, en daar maken we een feestje van (we verzinnen zelf iets, of bestellen wat). Op dat moment leuk maar ook iets om naar uit te kijken gedurende de lange, saaie, zware week.
- Aan het einde van de dag stilstaan bij wat wel goed ging en waar je dankbaar voor bent. Simpel maar effectief.


En verder....je bent niet de enige. Hou vol. Het zal eens ophouden

Surebaby schreef: ↑

28-01-2021 10:12

Hier is het juist andersom, iedereen klaagt steen en been en ieder kind is bijzonder en moet daarom naar de opvang.
Ik heb me erop ingesteld dat het pittig is, maar ik zie ook veel leuke dingen. Maar ik merk echt dat het bijna 'opschepperig' wordt als je het ook leuk hebt.
Het is heerlijk om even te klagen maar ik mis juist in mijn omgeving een beetje relativering.
En het opvallendste vind ik dat mensen die het in mijn ogen echt zwaar hebben niet klagen, of heel kort.
Mensen die het hier in mijn buurt mega zwaar hebben hadden al banen waarbij ze veel zelf in konden vullen, en doen bijzonder weinig aan onderwijs, want pfoe te zwaar.

Het één sluit het ander toch niet uit? Ik denk dat er best veel ouders zijn die als de zon net even schijnt en de kinderen lekker bezig zijn, daar best het leuke van inzien, maar ook, als het een uur later tegenzit, merken dat ze aan het eind van hun incasseringsvermogen zitten. Mijn vrienden en collega’s hebben dat eigenlijk allemaal, waarbij er wel verschillen zijn in de balans tussen leuke dingen zien en overvraagd zijn. Sommigen staan op het punt om te vallen, en bij eentje is dat al gebeurd. Die komt aan die leuke dingen helemaal niet meer toe.

Ieders situatie is weer anders. En ik ben absoluut geen zwartkijker maar af en toe is de koek wel even op.
Veel mensen raken gewoon moe en eerlijk gezegd stoort het me dat je dan snel alweer mag plaatsnemen op het bankje van 'de klagers, verwende mensen en aanstellers!' (Of je hebt de vader van je kinderen gewoon niet goed afgericht)
Want laten we eerlijk zijn, dat is wel zo'n beetje verwijt nummer 1 bij onderwerpen als deze.
Jammer dat veel moeders liever even willen laten blijken dat zij tenminste géén aanstellers zijn en het wél goed op orde hebben, i.p.v enkel wat herkenning of begrip te uiten.
En dat geldt op heel veel topics op Viva vind ik.

Pindakaasjes schreef: ↑

28-01-2021 12:06

Ieders situatie is weer anders. En ik ben absoluut geen zwartkijker maar af en toe is de koek wel even op.
Veel mensen raken gewoon moe en eerlijk gezegd stoort het me dat je dan snel alweer mag plaatsnemen op het bankje van 'de klagers, verwende mensen en aanstellers!' (Of je hebt de vader van je kinderen gewoon niet goed afgericht)
Want laten we eerlijk zijn, dat is wel zo'n beetje verwijt nummer 1 bij onderwerpen als deze.
Jammer dat veel moeders liever even willen laten blijken dat zij tenminste géén aanstellers zijn en het wél goed op orde hebben, i.p.v enkel wat herkenning of begrip te uiten.
En dat geldt op heel veel topics op Viva vind ik.

Eens. Ik vind de post van Surebaby tenenkrommend veroordelend. Wilde er inhoudelijk op reageren, maar heb daarvan afgezien omdat TO daar helemaal niets aan heeft.

Ik hoop dat we met meer mildheid naar onszelf en anderen kunnen gaan kijken.

Eze schreef: ↑

28-01-2021 11:28

Het één sluit het ander toch niet uit? Ik denk dat er best veel ouders zijn die als de zon net even schijnt en de kinderen lekker bezig zijn, daar best het leuke van inzien, maar ook, als het een uur later tegenzit, merken dat ze aan het eind van hun incasseringsvermogen zitten. Mijn vrienden en collega’s hebben dat eigenlijk allemaal, waarbij er wel verschillen zijn in de balans tussen leuke dingen zien en overvraagd zijn. Sommigen staan op het punt om te vallen, en bij eentje is dat al gebeurd. Die komt aan die leuke dingen helemaal niet meer toe.

Dit inderdaad. Ik heb het op zich nog makkelijk met maar 1 kind dat nog niet naar school gaat. Maar ook die heeft voortdurend aandacht nodig, en ik ben alleenstaand, dus vannacht was het weer half twee voor de laptop dicht ging. Vanmorgen eigenlijk twee vergaderingen, en proberen de livestream van een begrafenis van familielid in het buitenland geregeld te krijgen. En dan in de stromende regen ook nog een auto die naar de garage moet. Het huilen stond me even een stuk nader dan het lachen.
Dan haal ik mijn dochter uit bed, en die stralende lach is echt wel heel mooi. En de knuffel ook. Maar daarna gaat al het gedoe gewoon weer verder, en nu mét peuter die ook nog aandacht nodig heeft.
Ik geniet echt nog wel bewust van leuke dingen. Maar ik ben moe, van het non-stop aan staan voor zowel kind als werk, van simpelweg te weinig slaap, en van de zorgen die iedereen heeft over gezondheid van naasten/toekomst van werk etc. En ik kan me dus zo goed voorstellen dat het ineens nodig hebben van saté stokjes en watten dan gewoon even met de druppel is. Dat je dat er even niet ook nog bij kunt hebben.

Surebaby schreef: ↑

28-01-2021 10:12

Hier is het juist andersom, iedereen klaagt steen en been en ieder kind is bijzonder en moet daarom naar de opvang.
Ik heb me erop ingesteld dat het pittig is, maar ik zie ook veel leuke dingen. Maar ik merk echt dat het bijna 'opschepperig' wordt als je het ook leuk hebt.
Het is heerlijk om even te klagen maar ik mis juist in mijn omgeving een beetje relativering.
En het opvallendste vind ik dat mensen die het in mijn ogen echt zwaar hebben niet klagen, of heel kort.
Mensen die het hier in mijn buurt mega zwaar hebben hadden al banen waarbij ze veel zelf in konden vullen, en doen bijzonder weinig aan onderwijs, want pfoe te zwaar.

Dit herken ik. Het is pittig, voor de meeste ouders (uitzonderingen zijn er altijd natuurlijk), maar de kunst om te relativeren lijkt bij sommigen helemaal weg te zijn. Schrijf in de avond eens op waar je blij mee bent en wat wel goed gaat in je leven. Ik kom dan zo met een lijst op de proppen van 10-30 punten (afhankelijk van mijn stemming hoeveel het er zijn) en voel me ineens een stuk beter. Gebruik de avond ook eens om in bad te gaan, of een inspirerend boek te lezen.

En schaam je niet om hulp te vragen en aan te nemen. Je hoeft niet alles alleen te doen. Er zijn heel veel mensen die zich kapot vervelen nu en je graag willen helpen. Studenten bijvoorbeeld die de pabo doen, of pedagogiek studeren, of iets in die richting. Of een slimme scholier uit je eigen straat, die het hartstikke leuk vindt om rekenen te oefenen met jouw kind. Die zijn er echt genoeg nu, want ook zij zitten in een isolement en hebben moeite zichzelf te motiveren. Zo´n uitstapje kan net maken dat je er allemaal weer tegenaan kunt. Ik weet dat het niet de bedoeling is om veel mensen te zien, maar af en toe zo´n ´oppas´in huis kan zoveel ruimte geven.

Alle kinderen naar de noodopvang laten gaan is echt het laatste wat we moeten willen, want dan duurt het voor de rest van de mensen en kinderen alleen maar langer voor ze hun normale leven weer kunnen hervatten. Veel scholen zijn (terecht!) erg kritisch geworden, omdat te veel mensen misbruik maken van het systeem.

Lees in de avond eens een boek of neem een bad? Nog afgezien van het kleine feitje dat ik geen bad heb (echt, ze bestaan, die huizen), ben ik dus s avonds aan het werk. Al wekenlang, elke avond. Omdat ik overdag geen tijd heb.

En ik ben heel dankbaar voor mijn dochter, die is er niet zomaar gekomen. Maar dat verandert weinig aan hoe moe ik ben hoor. Om nog maar te zwijgen van mensen die echt overspannen zijn. Blijkbaar heb je geen idee wat dat is, als je denkt dat opschrijven waar je dankbaar voor bent daar tegen helpt.

Pindakaasjes schreef: ↑

28-01-2021 12:06

Ieders situatie is weer anders. En ik ben absoluut geen zwartkijker maar af en toe is de koek wel even op.
Veel mensen raken gewoon moe en eerlijk gezegd stoort het me dat je dan snel alweer mag plaatsnemen op het bankje van 'de klagers, verwende mensen en aanstellers!' (Of je hebt de vader van je kinderen gewoon niet goed afgericht)
Want laten we eerlijk zijn, dat is wel zo'n beetje verwijt nummer 1 bij onderwerpen als deze.
Jammer dat veel moeders liever even willen laten blijken dat zij tenminste géén aanstellers zijn en het wél goed op orde hebben, i.p.v enkel wat herkenning of begrip te uiten.
En dat geldt op heel veel topics op Viva vind ik.

Het gaat niet om africhten. Het gaat erom dat het moeilijk te begrijpen is dat als je samen kinderen hebt en er is een pandemie gaande en een lockdown, dat je dan doodleuk de deur achter je dichttrekt en je vrouw alles verder alleen laat uitzoeken thuis. Dat je vervolgens ziet dat je vrouw er compleet doorheen zit en dat het dan niet in je opkomt om misschien eens iets over te nemen.

Alleen al het feit dat zij dit plaatst op een forum en erop moet worden gewezen dat ze bij haar man kan aangeven dat ze er doorheen zit en hem kan vragen om hulp, vind ik erg wrang. Hoe verschrikkelijk dat we het met z´n allen normaal vinden, dat een vrouw haar man dit moet vragen (terwijl het nota bene om zijn eigen kinderen gaat!!) en dat jij zelfs een woord gebruikt als ´africhten´.

Ik word daar zo moedeloos van. De emancipatie is nog zo ver weg, soms voelt het alsof ik in de verkeerde tijd geboren ben.

nausicaa schreef: ↑

28-01-2021 13:09

Lees in de avond eens een boek of neem een bad? Nog afgezien van het kleine feitje dat ik geen bad heb (echt, ze bestaan, die huizen), ben ik dus s avonds aan het werk. Al wekenlang, elke avond. Omdat ik overdag geen tijd heb.

En ik ben heel dankbaar voor mijn dochter, die is er niet zomaar gekomen. Maar dat verandert weinig aan hoe moe ik ben hoor. Om nog maar te zwijgen van mensen die echt overspannen zijn. Blijkbaar heb je geen idee wat dat is, als je denkt dat opschrijven waar je dankbaar voor bent daar tegen helpt.

Ik kan je aanraden tenminste een paar avonden in de week rust te nemen. Niemand heeft er iets aan als jij straks omvalt (en ja, dat gebeurt ontzettend vaak, verkijk je daar niet op). Als je geen bad hebt, dan kan het heerlijk zijn om een lange, warme douche te nemen in de avond en daarna vroeg je bed in te kruipen met een goed boek (als je daarvan houdt), of iets anders dat je leuk vindt om te doen.

Echt doen hoor!

Majime schreef: ↑

28-01-2021 13:21

Ik kan je aanraden tenminste een paar avonden in de week rust te nemen. Niemand heeft er iets aan als jij straks omvalt (en ja, dat gebeurt ontzettend vaak, verkijk je daar niet op). Als je geen bad hebt, dan kan het heerlijk zijn om een lange, warme douche te nemen in de avond en daarna vroeg je bed in te kruipen met een goed boek (als je daarvan houdt), of iets anders dat je leuk vindt om te doen.

Echt doen hoor!

Tja, dat zou ik wel willen, maar het werk moet dus ook gedaan worden. Niet omdat mijn gemene werkgever dat eist, maar omdat ik anders gewoon 12 man moet ontslaan. En met dat idee ligt het ook niet echt ontspannen te relaxen zeg maar.
Om te zorgen dat ik er niet volledig aan onderdoor ga, heb ik dus wel een beetje noodopvang aangevraagd. Want dat kunnen we wel niet moeten willen met zijn allen, maar elke dag letterlijk tot drie uur s nachts werken was ook geen serieuze optie.

Ik las hier ergens dat iemand voorstelde om de kinderen in de buurt om de beurt door een andere ouder op te laten vangen. Nog even afgezien van dat niet iedere ouder 6 kinderen tegelijk aan kan, zou dat eigenlijk ook een vrij bizarre situatie zijn. Dan brengen we 6 kinderen naar 1 locatie (dus ook contact), die niet is bestemd voor kinderopvang. Terwijl diezelfde 6 kinderen anders bij elkaar het groepje op de opvang zijn, op een plek die er wél voor ingericht is, en waar ze vertrouwd zijn. Want de andere 0-4 jarigen in de buurt zitten gewoon op dezelfde opvang.

Zonnetje77 schreef: ↑

27-01-2021 11:30

We komen sowieso wel in aanmerking voor noodopvang, maar zowel de juf als de IB-er hebben ons dit nadrukkelijk afgeraden. Ze hebben het op school zo ingericht dat ze in een grote ruimte met zo'n 35-40 kinderen zelfstandig moeten werken. Ze zijn nu al snel overprikkeld, dus na de opvang zijn ze dan helemaal heftig. Dit uit zich dan in huilbuien, woedeuitbarstingen, ruzie en geschreeuw en daar kan ik op dit moment al helemaal niet tegen.

Hoe weet je dat ze na de opvang dan helemaal heftig zijn? Is dat een aanname van de juf en IB-er, van jou?


Kan het niet juist zijn dat ze onderprikkeld zijn. Dat ben jij ook als ik het zo lees.


Overprikkeld of onderprikkeld?
De kenmerken van een onderprikkeld kind lijken wat op die van een overprikkeld kind, waardoor het voor ouders en leerkrachten niet altijd duidelijk is wat er aan de hand is. Kinderen krijgen al snel het etiket ‘overprikkeld’. Druk gedrag is echter niet altijd een teken van overprikkeling maar kan ook een duidelijk signaal van onderprikkeling zijn. Een onderprikkeld kind kan bijvoorbeeld heel druk zijn doordat het actief op zoek gaat naar prikkels. Het verschil is echter dat een onderprikkeld kind vaak druk doet uit enthousiasme; het wil meer.

Tips bij onderprikkeling
Een kind dat last heeft van onderprikkeling heeft dus extra prikkels nodig. Wat erg effectief kan zijn is om het kind meer te laten bewegen. Laat het even een rondje rennen, een fysiek zware klus doen of bijvoorbeeld het schoolwerk staand maken. De bewegingsprikkels die het kind krijgt zorgen ervoor dat het weer alert wordt en zich beter kan concentreren. Ook het gebruik van een stressbal of een kauwsieraad kan helpen om het drukke gedrag te reguleren en de concentratie te verbeteren.


https://www.google.com/search?q=kind+on ... e&ie=UTF-8

Volgens mij vluchten vele mannen nu in hun werk zodat moeders voor de kroost kan opdraaien.

Verander dit, TO. Je bent op. Thuisonderwijs geven aan je kinderen, dan nog het huishouden regelen is veel te veel om alleen op je bordje te krijgen. Dat zijn twee voltijdse jobs samen --> 80u/week.

Ga dus het gesprek aan en zet helder op je lijstje wat je moet doen. Je moet mentaal ook rust vinden. Wees creatief, er is veel mogelijk. En voel je zeker niet schuldig wanneer anderen op je kinderen passen. Als ze het niet hadden gewild, hadden ze het niet gedaan.

Sterkte iig. Niet makkelijk dit

Misschien toch de kinderen naar de opvang. Daar bespreken met de leidsters hoe ze ervoor kunnen zorgen dat jij minimaal stuiterende kinderen mee krijgt.
En als ze naar de opvang zijn, inderdaad zelf bijkomen, bijslapen, even eruit. Wellicht dat je dan ook meer uitgerust en relaxed bent als je kinderen er weer zijn (en daar worden zij ook relaxed van...)


Dat veel vaders niks doen, gelukkig herken ik het niet bij mezelf en in mijn omgeving. Maar dan NOG, ook al verdeel je de lasten eerlijk, is dit op lange termijn voor niemand goed vol te houden.
Ik hoorde gister via via dat onze schooldirecteur vreesde dat het misschien wel 1 maart kan worden....ik probeer er maar niet aan te denken

Majime schreef: ↑

27-01-2021 22:37

In dit geval lijkt het probleem vooral bij de overbelasting van TO te liggen. Als er dan nog een gezonde ouder rondloopt, dan lijkt me dat de uitgelezen persoon om de situatie tijdelijk op te vangen.

De school gaat waarschijnlijk over anderhalve week alweer open.

Nee hoor: ze heeft ook gewoon kwetsbare kinderen met AD(H)D. Die dus school zouden kunnen krijgen, mits school niet zo was ingericht dat ze "te kwetsbaar" zijn voor de omstandigheden op school. Bij mijn zoon zouden ze dus wel naar school gaan.