Entertainment
alle pijlers
Tygo in de psychiatrie
donderdag 28 november 2019 22:03
Acteur Tygo Gernandt onderzoekt hoe de psychiatrie in Nederland werkt. Hij praat met patiënten en experts over de diagnosticering van mensen met psychische problemen en over de behandelmethoden. Werken die wel?
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
donderdag 28 november 2019 23:47
Wat is er nou interessant aan diagnoses of pillen?
Je bent geen uitzondering als je een zwaar of ellendig leven hebt. De wereld staat er (helaas) bol van.
Een diagnose maakt je niet tot wie je bent, in het gunstigste geval is het niet meer dan een middel om je handvatten te geven naar een beter leven.
Drie derde deel van mijn leven (ben nu in de 40) doorgebracht in de wereld van de ggz. Soms gedwongen, vaak vrijwillig. Ongeveer net zo'n volle pillendoos jarenlang gehad als deze Jeroen in de serie liet zien.
Ik stond te boek in de psychiatrie als chronische patient en men had niet meer voor mij in petto als een leven als psychiatrische patiënt met een eeuwig gevulde pillendoos. En dit aan de hand van allemaal subjectief gestelde diagnoses (weet niet hoeveel, maar veel in al die jaren) die eigenlijk nauwelijks recht aan mij als mens deden. En dit tot het einde der dagen. Halleluja, a wasted live!
Maar....wie geloof je??? Kun je geloven in je eigen kracht en kwaliteiten, je eigen vermogen te genezen? (Waarbij de kritische vraag is: wat is ziek en wat is gezond en wie bepaalt dat dan? Of wil je voldoen aan de maatschappelijke opvatting en niet zijn wie je zelf bent?) Of geloof je de psychiatrie en transformeer je in een soort wandelende diagnose? Want alleen een diagnose houdt de hulp in stand. Tenminste zo lijkt het, maar als het de psychiatrie te heet onder de voeten wordt en ze hun kunde en kennis niet meer om het probleem kunnen vouwen, dan laten ze je vallen als een baksteen en sta je er als het een beetje tegenzit toch echt alleen voor. En het risico van een diagnose en de daarbij behorende pillendoos is dat je zieker en zieker wordt.
Al deze mensen in dit programma helaas zo herkenbaar. Maar het komt op mij over dat men is gaan geloven dat ze ziek zijn en een soort van psychiatrisch gedachtenpatroon en handelen zijn gaan ontwikkelen. En zo stapelen de problemen zich op en wordt alles steeds uitzichtlozer.
Gedurende de 30 jaar in de psychiatrie heb ik dit niet alleen zelf ervaren, maar ook veel zien gebeuren bij medeclienten. En sommige van deze mensen zijn daardoor zo moedeloos geraakt dat er voor hen geen andere uitweg meer was dan de dood.
En dat is helaas niet verzonnen. Met name voor hen schrijf ik dit ook.
Het gaat nu goed. Geen enkel medicijngebruik meer, op geen enkele manier nog afhankelijk van de psychiatrie. Ik heb misschien last van bepaalde dingen, reageer misschien op een bepaalde manier die niet helemaal doorsnee is(wat dat ook moge zijn) maar ik ben wie ik ben met alles wat mij mij maakt en dat is niet ziek.
Waarom altijd dat denken in termen van ziekten en beperkingen? Waarom niet denken in kwaliteiten en gezondheid?
Ik kan nu, na meer dan 30 jaar medicijngebruik eigenlijk vrijwel zeker stellen dat de vele medicijnen mij in grote mate zieker hebben gemaakt dan ik aanvankelijk was. En bovendien merk ik nu, nu ik zonder welke medicatie dan ook ben, dat het niets heeft opgelost. De medicatie heeft alles onder een wazige donsdeken laten voortbestaan en heeft niets daarvan opgelost. Ik merk echter nu wel dat de fysieke gevolgen en de ontregelende effecten van medicatie zeer diepe sporen heeft nagelaten en niet zo een twee drie verdwenen zijn als je eenmaal afgebouwd bent en niets meer gebruikt. Ik zou mensen willen adviseren eerst heel erg goed na te gaan of er nog andere mogelijkheden zijn ipv pillen gaan slikken. (Die trouwens ook ontzettend snel en ondeskundig voorgeschreven worden)
En inderdaad: diagnoses en psychiatrische ziekten kunnen je op een negatieve manier achtervolgen.
Mijn herstel en daarmee vermogen en wens om aan de bak te gaan wordt zonder enig onderzoek (of überhaupt de wil daartoe) van tafel geveegd door de uitkeringsinstantie.
Ze gaan klakkeloos ervan uit dat herstel niet mogelijk is en je wordt afgeschilderd als een soort zwakzinnige die niets kan en dat dat dan ook levenslang zo zal blijven. Hoezo mensen stimuleren om weer aan de slag te gaan???
Ik kan maar een ding concluderen en dat is en dat is ook heel helaas want in mijn belevingen zou dit niet zo mogen zijn:
DE PSYCHIATRIE MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS!!!
(blijf kritisch en trouw aan jezelf)
Je bent geen uitzondering als je een zwaar of ellendig leven hebt. De wereld staat er (helaas) bol van.
Een diagnose maakt je niet tot wie je bent, in het gunstigste geval is het niet meer dan een middel om je handvatten te geven naar een beter leven.
Drie derde deel van mijn leven (ben nu in de 40) doorgebracht in de wereld van de ggz. Soms gedwongen, vaak vrijwillig. Ongeveer net zo'n volle pillendoos jarenlang gehad als deze Jeroen in de serie liet zien.
Ik stond te boek in de psychiatrie als chronische patient en men had niet meer voor mij in petto als een leven als psychiatrische patiënt met een eeuwig gevulde pillendoos. En dit aan de hand van allemaal subjectief gestelde diagnoses (weet niet hoeveel, maar veel in al die jaren) die eigenlijk nauwelijks recht aan mij als mens deden. En dit tot het einde der dagen. Halleluja, a wasted live!
Maar....wie geloof je??? Kun je geloven in je eigen kracht en kwaliteiten, je eigen vermogen te genezen? (Waarbij de kritische vraag is: wat is ziek en wat is gezond en wie bepaalt dat dan? Of wil je voldoen aan de maatschappelijke opvatting en niet zijn wie je zelf bent?) Of geloof je de psychiatrie en transformeer je in een soort wandelende diagnose? Want alleen een diagnose houdt de hulp in stand. Tenminste zo lijkt het, maar als het de psychiatrie te heet onder de voeten wordt en ze hun kunde en kennis niet meer om het probleem kunnen vouwen, dan laten ze je vallen als een baksteen en sta je er als het een beetje tegenzit toch echt alleen voor. En het risico van een diagnose en de daarbij behorende pillendoos is dat je zieker en zieker wordt.
Al deze mensen in dit programma helaas zo herkenbaar. Maar het komt op mij over dat men is gaan geloven dat ze ziek zijn en een soort van psychiatrisch gedachtenpatroon en handelen zijn gaan ontwikkelen. En zo stapelen de problemen zich op en wordt alles steeds uitzichtlozer.
Gedurende de 30 jaar in de psychiatrie heb ik dit niet alleen zelf ervaren, maar ook veel zien gebeuren bij medeclienten. En sommige van deze mensen zijn daardoor zo moedeloos geraakt dat er voor hen geen andere uitweg meer was dan de dood.
En dat is helaas niet verzonnen. Met name voor hen schrijf ik dit ook.
Het gaat nu goed. Geen enkel medicijngebruik meer, op geen enkele manier nog afhankelijk van de psychiatrie. Ik heb misschien last van bepaalde dingen, reageer misschien op een bepaalde manier die niet helemaal doorsnee is(wat dat ook moge zijn) maar ik ben wie ik ben met alles wat mij mij maakt en dat is niet ziek.
Waarom altijd dat denken in termen van ziekten en beperkingen? Waarom niet denken in kwaliteiten en gezondheid?
Ik kan nu, na meer dan 30 jaar medicijngebruik eigenlijk vrijwel zeker stellen dat de vele medicijnen mij in grote mate zieker hebben gemaakt dan ik aanvankelijk was. En bovendien merk ik nu, nu ik zonder welke medicatie dan ook ben, dat het niets heeft opgelost. De medicatie heeft alles onder een wazige donsdeken laten voortbestaan en heeft niets daarvan opgelost. Ik merk echter nu wel dat de fysieke gevolgen en de ontregelende effecten van medicatie zeer diepe sporen heeft nagelaten en niet zo een twee drie verdwenen zijn als je eenmaal afgebouwd bent en niets meer gebruikt. Ik zou mensen willen adviseren eerst heel erg goed na te gaan of er nog andere mogelijkheden zijn ipv pillen gaan slikken. (Die trouwens ook ontzettend snel en ondeskundig voorgeschreven worden)
En inderdaad: diagnoses en psychiatrische ziekten kunnen je op een negatieve manier achtervolgen.
Mijn herstel en daarmee vermogen en wens om aan de bak te gaan wordt zonder enig onderzoek (of überhaupt de wil daartoe) van tafel geveegd door de uitkeringsinstantie.
Ze gaan klakkeloos ervan uit dat herstel niet mogelijk is en je wordt afgeschilderd als een soort zwakzinnige die niets kan en dat dat dan ook levenslang zo zal blijven. Hoezo mensen stimuleren om weer aan de slag te gaan???
Ik kan maar een ding concluderen en dat is en dat is ook heel helaas want in mijn belevingen zou dit niet zo mogen zijn:
DE PSYCHIATRIE MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS!!!
(blijf kritisch en trouw aan jezelf)
donderdag 28 november 2019 23:47
donderdag 28 november 2019 23:48
Dat kan. Alleen hebben we in Nederland nog steeds het recht op lichamelijke integriteit en kan je niet zomaar gedwongen worden te slikken. Dat er dan een dokter is die jou uitlegt dat het wel verstandiger is lijkt me vanzelfsprekend.
donderdag 28 november 2019 23:48
donderdag 28 november 2019 23:49
Het idee is eigenlijk dat ze ervoor zorgen dát je helder kunt denken. Een veel voorkomende bijwerking is wel een versuffend effect, maar dat is toch wat anders dan in crisis zitten.
donderdag 28 november 2019 23:50
Daarbij zullen weinig mensen uit crisis met medicatie starten, maar al voordat de crisis er daadwerkelijk is.
donderdag 28 november 2019 23:50
Hij zij dat hij niet mag minderen met zijn medicatie, MAG! Dat verteld mij dat deze man een te hoge pet op heeft ten aanzien van die behandelaar en dat geldt voor de meeste mensen, zeker de mensen die iets psychisch mankeren, die hebben niet eens de controle over zichzelf en daar wordt dan van verwacht dat ze controle hebben over wat hun behandelaar zich al dan niet kan permitteren.
donderdag 28 november 2019 23:51
Dat weet niet iedereen, lijkt me.
donderdag 28 november 2019 23:52
Dat vertelt mij dat veel mensen de neiging hebben de verantwoordelijkheid bij een ander te leggen ipv zelf verantwoording te nemen.Cateautje schreef: ↑28-11-2019 23:50Hij zij dat hij niet mag minderen met zijn medicatie, MAG! Dat verteld mij dat deze man een te hoge pet op heeft ten aanzien van die behandelaar en dat geldt voor de meeste mensen, zeker de mensen die iets psychisch mankeren, die hebben niet eens de controle over zichzelf en daar wordt dan van verwacht dat ze controle hebben over wat hun behandelaar zich al dan niet kan permitteren.
donderdag 28 november 2019 23:52
Klopt. En ondanks de versuffing lukt denken beter, omdat wat je denkt klopt. Afhankelijk van wat je slikt en waarvoor.
donderdag 28 november 2019 23:53
Maar een enkele keer, lang geleden. In mijn omgeving ken ik wel verschillende mensen die er veel aan hebben in bijvoorbeeld de prikkelregulatie.
donderdag 28 november 2019 23:54
In ieder geval, als ik alle topics op een rij zet die hier in de loop der jaren voorbij zijn gekomen, dan maak ik daaruit op dat de meeste mensen graag een diagnose krijgen, want dan weten ze er tenminste handen en voeten aan te4 geven en tegelijkertijd zijn ze in de veronderstelling een geneesmiddel voorgeschreven te krijgen, terwijl geneesmiddelen in de psychiatrie helemaal niet bestaan.
donderdag 28 november 2019 23:55
Cateautje schreef: ↑28-11-2019 23:50Hij zij dat hij niet mag minderen met zijn medicatie, MAG! Dat verteld mij dat deze man een te hoge pet op heeft ten aanzien van die behandelaar en dat geldt voor de meeste mensen, zeker de mensen die iets psychisch mankeren, die hebben niet eens de controle over zichzelf en daar wordt dan van verwacht dat ze controle hebben over wat hun behandelaar zich al dan niet kan permitteren.
Hou toch op.
Ik zit 3e lijn en had toevallig een gesprek over medicatietrouw met m’n psychiater. In die instelling is nagenoeg niemand die niet eens klooit of eigenwijs is met betrekkingen tot het ‘moeten’ nemen van medicatie.
Psychiater voegde er nog aan toe dat ze gewoon verbaasd was dat toen ze in de 2e lijn werkte men daar zo goed naar haar advies mbt medicatie luisterde.
.
donderdag 28 november 2019 23:57
Of mensen hebben vertrouwen in de arts/ behandelaar.
Als ik vanwege een diagnose (weet ik veel, migraine ofzo) iets voorgeschreven krijg door de huisarts, wil ik erop vertrouwen dat ik een juist medicijn krijg, wetende dat het deels een zoektocht kan zijn om het juiste ( dosering) te vinden. Ik wil dan niet zelf een studie medicijnen volgen om het volledig zelf te gaan bepalen.
donderdag 28 november 2019 23:58
Je hebt die afkickverschijnselen niet gezien?Anoniem262821034 schreef: ↑28-11-2019 23:55Hou toch op.
Ik zit 3e lijn en had toevallig een gesprek over medicatietrouw met m’n psychiater. In die instelling is nagenoeg niemand die niet eens klooit of eigenwijs is met betrekkingen tot het ‘moeten’ nemen van medicatie.
Psychiater voegde er nog aan toe dat ze gewoon verbaasd was dat toen ze in de 2e lijn werkte men daar zo goed naar haar advies mbt medicatie luisterde.
donderdag 28 november 2019 23:59
Grappig.Voornu schreef: ↑28-11-2019 23:57Of mensen hebben vertrouwen in de arts/ behandelaar.
Als ik vanwege een diagnose (weet ik veel, migraine ofzo) iets voorgeschreven krijg door de huisarts, wil ik erop vertrouwen dat ik een juist medicijn krijg, wetende dat het deels een zoektocht kan zijn om het juiste ( dosering) te vinden. Ik wil dan niet zelf een studie medicijnen volgen om het volledig zelf te gaan bepalen.
Mijn psychiater adviseert juist om te googlen, te vragen te lezen en al mijn vragen op te schrijven voor het gesprek wat later, mijn vragen te stellen en dan te besluiten wat ik wil.
Ik slik sowieso nooit zomaar blind wat en check alles, ook ivm contra-indicaties mbt medicijnen en allergieën. Echt nooit.
vrijdag 29 november 2019 00:01
Dat wil toch niet zeggen dat je zelf maar moet stoppen met denken?
Echt een bullshit smoes. Als je wil stoppen met iets overleg je en maak je een afbouwschema. Of je besluit dat blijven slikken toch wel meerwaarde heeft.
Zo simpel is het gewoon.
