Geld & Recht
alle pijlers
21 jaar en bijna dakloos
woensdag 2 februari 2011 om 14:07
Hoi allemaal,
Ik had echt geen idee bij welk onderwerp ik mijn vraag moest stellen...Het zit zo..Ik ben 21 jaar en woon bij mijn moeder. Nu zijn allebei mijn ouders ziek.allebei kanker,allebei opgegeven. Nu moet ik dus zo snel mogelijk een woning zien te krijgen. Ik krijg geen urgentie, alleen als mijn moeder al overleden zou zijn. Dan zou ik binnen een maand een huis kunnen krijgen. Alleen wat moet ik dan. Want dan heb ik dus het huis van mijn moeder wat ik zou moeten verkopen,alle spullen die erin staan inclusief waardevolle dingen die ik echt niet kwijt wil..In het huis blijven is geen optie,ik heb nog een broer,die ik uit zou moeten kopen,die overigens niets doet,hij woont op een kamer en mijn ouders betalen de huur om van hem af te zijn.Hij is niet helemaal 100. Ik werk in de Kinderopvang en ga nog 1 dag naar school dus heel veel geld verdien ik ook niet. Ik heb echt geen idee meer wat ik moet en aan wie ik hulp zou moeten vragen, en nee er is geen verdere familie. Bedankt voor jullie reacties..Groetjes..
Ik had echt geen idee bij welk onderwerp ik mijn vraag moest stellen...Het zit zo..Ik ben 21 jaar en woon bij mijn moeder. Nu zijn allebei mijn ouders ziek.allebei kanker,allebei opgegeven. Nu moet ik dus zo snel mogelijk een woning zien te krijgen. Ik krijg geen urgentie, alleen als mijn moeder al overleden zou zijn. Dan zou ik binnen een maand een huis kunnen krijgen. Alleen wat moet ik dan. Want dan heb ik dus het huis van mijn moeder wat ik zou moeten verkopen,alle spullen die erin staan inclusief waardevolle dingen die ik echt niet kwijt wil..In het huis blijven is geen optie,ik heb nog een broer,die ik uit zou moeten kopen,die overigens niets doet,hij woont op een kamer en mijn ouders betalen de huur om van hem af te zijn.Hij is niet helemaal 100. Ik werk in de Kinderopvang en ga nog 1 dag naar school dus heel veel geld verdien ik ook niet. Ik heb echt geen idee meer wat ik moet en aan wie ik hulp zou moeten vragen, en nee er is geen verdere familie. Bedankt voor jullie reacties..Groetjes..
What doesn\'t kill yOu only makes yOu stronger...
woensdag 2 februari 2011 om 15:20
@ TO, willen beide ouders niet praten over hun ziekte en het feit dat ze uitbehandeld zijn? Wordt het helemaal stilgezwegen? Hoe ga je daar nu mee om, kan jij het wel ergens kwijt en is er wel iemand die naar jou luistert?
Weet je of je ouders ook wensen hebben mbt tot de begravenis/crematie en of ze bijv. willen dat het huis in de familie blijft of wat er met de spulletjes moet gebeuren?
En stel nou dat ze in de laatste fase thuis alleen nog maar in bed liggen, mag en kan je dan hulp inschakelen? Of zijn dit ook onderwerpen waar ze liever niet over praten?
Weet je of je ouders ook wensen hebben mbt tot de begravenis/crematie en of ze bijv. willen dat het huis in de familie blijft of wat er met de spulletjes moet gebeuren?
En stel nou dat ze in de laatste fase thuis alleen nog maar in bed liggen, mag en kan je dan hulp inschakelen? Of zijn dit ook onderwerpen waar ze liever niet over praten?
woensdag 2 februari 2011 om 15:22
woensdag 2 februari 2011 om 15:23
quote:Boarn schreef op 02 februari 2011 @ 15:20:
@ TO, willen beide ouders niet praten over hun ziekte en het feit dat ze uitbehandeld zijn? Wordt het helemaal stilgezwegen? Hoe ga je daar nu mee om, kan jij het wel ergens kwijt en is er wel iemand die naar jou luistert?
Weet je of je ouders ook wensen hebben mbt tot de begravenis/crematie en of ze bijv. willen dat het huis in de familie blijft of wat er met de spulletjes moet gebeuren?
En stel nou dat ze in de laatste fase thuis alleen nog maar in bed liggen, mag en kan je dan hulp inschakelen? Of zijn dit ook onderwerpen waar ze liever niet over praten?Het word stilgezwegen...soms zie ik me moeder wel huilen..of is ze chagerijnig maar als ik ernaar vraag moet ik dr met rust laten...tsjah dan laat ik et maar..me moeder wil sowieso gecremeerd worden..maar verder..over het huis..spulletjes..ik heb geen idee...kheb eig geen naaste familie waar wij een band mee hebben..Ik praat zelf met mn vriendinnen maar ik vind het moeilijk..ik wil niet zielig gevonden worden..en dan gebeurt al snel als mensen het weten...
@ TO, willen beide ouders niet praten over hun ziekte en het feit dat ze uitbehandeld zijn? Wordt het helemaal stilgezwegen? Hoe ga je daar nu mee om, kan jij het wel ergens kwijt en is er wel iemand die naar jou luistert?
Weet je of je ouders ook wensen hebben mbt tot de begravenis/crematie en of ze bijv. willen dat het huis in de familie blijft of wat er met de spulletjes moet gebeuren?
En stel nou dat ze in de laatste fase thuis alleen nog maar in bed liggen, mag en kan je dan hulp inschakelen? Of zijn dit ook onderwerpen waar ze liever niet over praten?Het word stilgezwegen...soms zie ik me moeder wel huilen..of is ze chagerijnig maar als ik ernaar vraag moet ik dr met rust laten...tsjah dan laat ik et maar..me moeder wil sowieso gecremeerd worden..maar verder..over het huis..spulletjes..ik heb geen idee...kheb eig geen naaste familie waar wij een band mee hebben..Ik praat zelf met mn vriendinnen maar ik vind het moeilijk..ik wil niet zielig gevonden worden..en dan gebeurt al snel als mensen het weten...
What doesn\'t kill yOu only makes yOu stronger...
woensdag 2 februari 2011 om 15:30
Daarom is het misschien fijner dat je met iemand kunt praten die je kan helpen bij de praktische dingen Sharmpje. Je vriendinnen staan er toch anders in. Die zijn gewoon fijn om bij uit te huilen en voor een arm om je schouder. Maar een maatschappelijk werker kan met jou wat verder kijken en je ondersteunen in dit proces. Er moeten gewoon ook praktische dingen geregeld worden.
woensdag 2 februari 2011 om 15:31
Wat een nare situatie sharmpje.
Ik denk dat de tip van het Maatschappelijk werk de beste is die er gegeven is.
Daar kunnen ze je alles vertellen over wat er administratief en financieel geregeld moet worden. Je kunt daar ook terecht als je met iemand wilt praten over je verdriet en ze kunnen je misschien wel helpen met het gesprek aan gaan met je ouders.
Als je naar de site van de gemeente waar je woont gaat en daar zoek op "maatschappelijk werk" kom je vast een telefoonnummer tegen waar ze je kunnen helpen.
Veel sterkte de komende tijd!
Ik denk dat de tip van het Maatschappelijk werk de beste is die er gegeven is.
Daar kunnen ze je alles vertellen over wat er administratief en financieel geregeld moet worden. Je kunt daar ook terecht als je met iemand wilt praten over je verdriet en ze kunnen je misschien wel helpen met het gesprek aan gaan met je ouders.
Als je naar de site van de gemeente waar je woont gaat en daar zoek op "maatschappelijk werk" kom je vast een telefoonnummer tegen waar ze je kunnen helpen.
Veel sterkte de komende tijd!
woensdag 2 februari 2011 om 15:33
quote:sharmpje schreef op 02 februari 2011 @ 15:23:
[...]
Het word stilgezwegen...soms zie ik me moeder wel huilen..of is ze chagerijnig maar als ik ernaar vraag moet ik dr met rust laten...tsjah dan laat ik et maar..me moeder wil sowieso gecremeerd worden..maar verder..over het huis..spulletjes..ik heb geen idee...kheb eig geen naaste familie waar wij een band mee hebben..Ik praat zelf met mn vriendinnen maar ik vind het moeilijk..ik wil niet zielig gevonden worden..en dan gebeurt al snel als mensen het weten...
Zou ik ook doen, dan toch dingen gaan forceren levert alleen maar spanning op en ik kan mij voorstellen dat je daar nu helemaal geen behoefte aan hebt.
Zoals al op een rijtje gezet, hoef je je geen directe zorgen te maken als je moeder overlijdt. Er is daarna echt genoeg tijd en gelegenheid om orde op zaken te stellen en wat je ook aantreft: het is zoals het is. Je zult het er mee moeten doen. Veel sterkte, zoek hulp, en laat de emoties niet met je op de loop gaan.
[...]
Het word stilgezwegen...soms zie ik me moeder wel huilen..of is ze chagerijnig maar als ik ernaar vraag moet ik dr met rust laten...tsjah dan laat ik et maar..me moeder wil sowieso gecremeerd worden..maar verder..over het huis..spulletjes..ik heb geen idee...kheb eig geen naaste familie waar wij een band mee hebben..Ik praat zelf met mn vriendinnen maar ik vind het moeilijk..ik wil niet zielig gevonden worden..en dan gebeurt al snel als mensen het weten...
Zou ik ook doen, dan toch dingen gaan forceren levert alleen maar spanning op en ik kan mij voorstellen dat je daar nu helemaal geen behoefte aan hebt.
Zoals al op een rijtje gezet, hoef je je geen directe zorgen te maken als je moeder overlijdt. Er is daarna echt genoeg tijd en gelegenheid om orde op zaken te stellen en wat je ook aantreft: het is zoals het is. Je zult het er mee moeten doen. Veel sterkte, zoek hulp, en laat de emoties niet met je op de loop gaan.
woensdag 2 februari 2011 om 15:40
Ik vind het heel naar wat er gebeurd, maar spreek je moeder eens boos toe en zeg dat er écht over gesproken moet worden, en dat er alvast dingen geregeld moeten worden hoe naar dan ook. Ze wil je toch niet zo achterlaten?.. Leg het maar op de gevoelige plaat, want dit is ook niet erg netjes, hoe rot en moeilijk het ook allemaal is, voor jou maar ook voor hun, er moet iets gebeuren.
En ik zou, mocht ze niet met je rond de tafel willen gaan zitten, een maatschappelijk werkster in huren.
En ik zou, mocht ze niet met je rond de tafel willen gaan zitten, een maatschappelijk werkster in huren.
woensdag 2 februari 2011 om 15:45
Dammes, ik wil er geen welles/nietes verhaal van maken, maar ik denk toch dat het zaak is dat TO nu al gaat praten met mensen die hier expertise in hebben. Doet ze dat niet dan holt ze straks, samen met of tegen haar broer, achter de feiten aan.
Als TO nou sterk in de financiele schoenen stond, dan was dat minder een probleem. Maar dat staat ze niet. Nu weet ze gewoon niet wat haar te wachten staat. Het kan meevallen, het kan tegenvallen. Als het tegenvalt dan zijn er nu stappen die ze kan ondernemen om het allemaal dragelijker te maken. Zoals een gunstiger testament (met de gekke broer in gedachten) om maar wat te noemen.
Als TO nou sterk in de financiele schoenen stond, dan was dat minder een probleem. Maar dat staat ze niet. Nu weet ze gewoon niet wat haar te wachten staat. Het kan meevallen, het kan tegenvallen. Als het tegenvalt dan zijn er nu stappen die ze kan ondernemen om het allemaal dragelijker te maken. Zoals een gunstiger testament (met de gekke broer in gedachten) om maar wat te noemen.
woensdag 2 februari 2011 om 15:54
Beste Sharmpje,
Wat een nare situatie. Neem alsjeblieft contact op met iemand die je kan helpen (maatschappelijk werk). Als je niet weet wat je moet doen, kun je in de problemen raken en je hebt het dan al moeilijk genoeg. Je kunt echt hulp krijgen bij het regelen van de crematie, leegruimen van het huis en de financiële toestand op orde brengen.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Liefs
P.S. Ik weet natuurlijk niet waar je woont (voorbeeld is flevoland), maar voor elke regio heb je zo'n site http://www.mdflevoland.nl/
Wat een nare situatie. Neem alsjeblieft contact op met iemand die je kan helpen (maatschappelijk werk). Als je niet weet wat je moet doen, kun je in de problemen raken en je hebt het dan al moeilijk genoeg. Je kunt echt hulp krijgen bij het regelen van de crematie, leegruimen van het huis en de financiële toestand op orde brengen.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid.
Liefs
P.S. Ik weet natuurlijk niet waar je woont (voorbeeld is flevoland), maar voor elke regio heb je zo'n site http://www.mdflevoland.nl/
woensdag 2 februari 2011 om 16:04
Oef Sharm, wat een situatie, heel veel sterkte!
Over dat huis. Als moeder komt te overlijden is het toch gewoon een kwestie van het huis verkopen, broer zijn deel en adieu? Ze hoeft haar broer toch niet eerder geld te geven dan wanneer het huis (dat vrij is) is afbetaald?
*Als ik een broer zou hebben van 25 die niet werkt en waarvan (al jarenlang?) zijn huur voor hem betaald wordt zou ik flink pissig zijn. En eens optellen wat hij al ontvangen heeft van zijn moeder aan huur.*
Over dat huis. Als moeder komt te overlijden is het toch gewoon een kwestie van het huis verkopen, broer zijn deel en adieu? Ze hoeft haar broer toch niet eerder geld te geven dan wanneer het huis (dat vrij is) is afbetaald?
*Als ik een broer zou hebben van 25 die niet werkt en waarvan (al jarenlang?) zijn huur voor hem betaald wordt zou ik flink pissig zijn. En eens optellen wat hij al ontvangen heeft van zijn moeder aan huur.*
woensdag 2 februari 2011 om 16:10
Laat ik eerst zeggen dat ik gelukkig geen eigen ervaring heb van dit soort dingen, maar kijkend naar erfenis-prikelen om me heen denk ik toch dat het verstandig is om niet alleen met Maatschappelijk werk te gaan praten maar ook met je moeder/ouders.
i-desire had het over boos aanspreken, maar misschien kan je ook op een rustig moment je moeder aanspreken en gewoon zoiets zeggen van `mam, ik wil graag even met je praten. Ik weet dat je het er liever niet over hebt, maar ik zou zo graag op een goede manier de laatste maanden met je doorbrengen zonder dat we allebei gespannen zijn, ons zorgen maken en onderwerpen als maar niet op tafel willen brengen. Ik wil jou niet kwijt, jij wilt niet dood, maar het gaat wel gebeuren en we zullen het er toch ooit eens over moeten hebben` ...ofzo
Misschien als je haar laat merken dat je open staat voor haar gevoelens omtrent wat er gaat gebeuren dat ze ook sneller geneigd is te luisteren naar waar jij je zorgen over maakt.
Verder kan ik je denk ik alleen sterkte wensen en me aansluiten bij iedereen die maatschappelijk werk suggereerden.
Mag ik je nog wat vragen om een beter beeld krijgen van de situatie?
Studeer je nog of werk je al?
Hoe zit het eigenlijk met je vader? Je gaf aan dat hij niet bij jullie woont. Zijn je ouders gescheiden of woont hij niet meer bij jullie omdat hij in een ziekenhuis/hopice ligt? Kan je wellicht eens met je vader gaan praten over de situatie? Hoe lang geven de artsen je ouders nog? Als ze getrouwd zijn zal de erfenis-afhandeling ook weer anders zijn, met name als er toch nog best wat tijd tussen hun overlijden gaat zitten.
Nogmaals, sterkte
i-desire had het over boos aanspreken, maar misschien kan je ook op een rustig moment je moeder aanspreken en gewoon zoiets zeggen van `mam, ik wil graag even met je praten. Ik weet dat je het er liever niet over hebt, maar ik zou zo graag op een goede manier de laatste maanden met je doorbrengen zonder dat we allebei gespannen zijn, ons zorgen maken en onderwerpen als maar niet op tafel willen brengen. Ik wil jou niet kwijt, jij wilt niet dood, maar het gaat wel gebeuren en we zullen het er toch ooit eens over moeten hebben` ...ofzo
Misschien als je haar laat merken dat je open staat voor haar gevoelens omtrent wat er gaat gebeuren dat ze ook sneller geneigd is te luisteren naar waar jij je zorgen over maakt.
Verder kan ik je denk ik alleen sterkte wensen en me aansluiten bij iedereen die maatschappelijk werk suggereerden.
Mag ik je nog wat vragen om een beter beeld krijgen van de situatie?
Studeer je nog of werk je al?
Hoe zit het eigenlijk met je vader? Je gaf aan dat hij niet bij jullie woont. Zijn je ouders gescheiden of woont hij niet meer bij jullie omdat hij in een ziekenhuis/hopice ligt? Kan je wellicht eens met je vader gaan praten over de situatie? Hoe lang geven de artsen je ouders nog? Als ze getrouwd zijn zal de erfenis-afhandeling ook weer anders zijn, met name als er toch nog best wat tijd tussen hun overlijden gaat zitten.
Nogmaals, sterkte
woensdag 2 februari 2011 om 16:22
Sharmpje, meid wat een verschrikkelijke situatie waarin jij je nu bevind. Het lijkt me heel erg moeilijk dat je er met niemand over kunt praten. Ik heb zelf in een situatie gezeten die erg veel op de jouwe lijkt en mijn vader wilde toen hij terminaal ziek was ook nergens over praten. Ik heb net zoals jij wel eens geprobeerd dingen aan te kaarten.. maar dat blijft toch moeilijk. Hoe dan ook is dit een ontzettend moeilijke tijd voor je. Om op jouw leeftijd al wees te worden is gewoon niet eerlijk!
En naast al je verdriet moet je je nu ook nog eens bezig gaan houden met financiële zaken. Bah, dat is helemaal niet leuk. Ik denk in elk geval dat het belangrijk is dat je beseft dat dit de laatste tijd is die je met je ouders gaat doorbrengen. Probeer er zoiets moois mogelijks van te maken. Het is moeilijk om je hierdoor heen te slaan, maar je hebt geen keus.
Daarnaast is het denk ik inderdaad handig om professionele hulp in te schakelen betreffende het financiële verhaal. Zoals velen al riepen, maatschappelijk werk kan je vast op weg helpen of je doorverwijzen indien nodig.
En als laatste is het denk ik toch erg belangrijk dat je voor jezelf ook hulp zoekt. Dit is niet niks wat je nu doormaakt. Met je ouders kun je er niet over praten en je vriendinnen wil je niet lastigvallen. Dat snap ik ook, maar ga dan alsjeblieft naar je HA toe om je door te laten verwijzen naar een therapeut. Het zal je goed doen (hoe moeilijk het ook is) om jouw verhaal kwijt te kunnen. Dat heb je nodig en moet je jezelf ook gunnen.
Verder kan ik je alleen nog maar heel veel sterkte toewensen! En laat je niet ''gek maken'' door je broer hoor!
En naast al je verdriet moet je je nu ook nog eens bezig gaan houden met financiële zaken. Bah, dat is helemaal niet leuk. Ik denk in elk geval dat het belangrijk is dat je beseft dat dit de laatste tijd is die je met je ouders gaat doorbrengen. Probeer er zoiets moois mogelijks van te maken. Het is moeilijk om je hierdoor heen te slaan, maar je hebt geen keus.
Daarnaast is het denk ik inderdaad handig om professionele hulp in te schakelen betreffende het financiële verhaal. Zoals velen al riepen, maatschappelijk werk kan je vast op weg helpen of je doorverwijzen indien nodig.
En als laatste is het denk ik toch erg belangrijk dat je voor jezelf ook hulp zoekt. Dit is niet niks wat je nu doormaakt. Met je ouders kun je er niet over praten en je vriendinnen wil je niet lastigvallen. Dat snap ik ook, maar ga dan alsjeblieft naar je HA toe om je door te laten verwijzen naar een therapeut. Het zal je goed doen (hoe moeilijk het ook is) om jouw verhaal kwijt te kunnen. Dat heb je nodig en moet je jezelf ook gunnen.
Verder kan ik je alleen nog maar heel veel sterkte toewensen! En laat je niet ''gek maken'' door je broer hoor!
woensdag 2 februari 2011 om 16:33
Ik heb weinig toe te voegen aan vorige tips, het enige wat ik nog kan bedenken is dat je ook eerst langs je huisarts kunt gaan. Die kent (neem ik aan) waarschijnlijk de situatie in jullie gezin al en kan je misschien direct doorverwijzen naar maatschappelijke hulp of iets dergelijks en misschien ook wel sneller dan dat je het zelf voor elkaar krijgt.
woensdag 2 februari 2011 om 17:17
quote:nichiran schreef op 02 februari 2011 @ 16:10:
Laat ik eerst zeggen dat ik gelukkig geen eigen ervaring heb van dit soort dingen, maar kijkend naar erfenis-prikelen om me heen denk ik toch dat het verstandig is om niet alleen met Maatschappelijk werk te gaan praten maar ook met je moeder/ouders.
i-desire had het over boos aanspreken, maar misschien kan je ook op een rustig moment je moeder aanspreken en gewoon zoiets zeggen van `mam, ik wil graag even met je praten. Ik weet dat je het er liever niet over hebt, maar ik zou zo graag op een goede manier de laatste maanden met je doorbrengen zonder dat we allebei gespannen zijn, ons zorgen maken en onderwerpen als maar niet op tafel willen brengen. Ik wil jou niet kwijt, jij wilt niet dood, maar het gaat wel gebeuren en we zullen het er toch ooit eens over moeten hebben` ...ofzo
Misschien als je haar laat merken dat je open staat voor haar gevoelens omtrent wat er gaat gebeuren dat ze ook sneller geneigd is te luisteren naar waar jij je zorgen over maakt.
Verder kan ik je denk ik alleen sterkte wensen en me aansluiten bij iedereen die maatschappelijk werk suggereerden.
Mag ik je nog wat vragen om een beter beeld krijgen van de situatie?
Studeer je nog of werk je al?
Hoe zit het eigenlijk met je vader? Je gaf aan dat hij niet bij jullie woont. Zijn je ouders gescheiden of woont hij niet meer bij jullie omdat hij in een ziekenhuis/hopice ligt? Kan je wellicht eens met je vader gaan praten over de situatie? Hoe lang geven de artsen je ouders nog? Als ze getrouwd zijn zal de erfenis-afhandeling ook weer anders zijn, met name als er toch nog best wat tijd tussen hun overlijden gaat zitten.
Nogmaals, sterkte
Dankjewel...
Ik werk 4 dagen in de week,1 dag naar school..bbl dus..en ik moet nog 1 jaar om me diploma te halen. Mijn ouders zijn gescheiden..al vanaf me 6e. ..hoelang nog,,dat is t m juist..dat weten ze niet..als me moeder pijn krijgt moet ze naar t ziekenhuis...ze heeft de ziekte van kahler..voornamelijk zit het dan in je botten..mijn pa heeft hodgekin...
Laat ik eerst zeggen dat ik gelukkig geen eigen ervaring heb van dit soort dingen, maar kijkend naar erfenis-prikelen om me heen denk ik toch dat het verstandig is om niet alleen met Maatschappelijk werk te gaan praten maar ook met je moeder/ouders.
i-desire had het over boos aanspreken, maar misschien kan je ook op een rustig moment je moeder aanspreken en gewoon zoiets zeggen van `mam, ik wil graag even met je praten. Ik weet dat je het er liever niet over hebt, maar ik zou zo graag op een goede manier de laatste maanden met je doorbrengen zonder dat we allebei gespannen zijn, ons zorgen maken en onderwerpen als maar niet op tafel willen brengen. Ik wil jou niet kwijt, jij wilt niet dood, maar het gaat wel gebeuren en we zullen het er toch ooit eens over moeten hebben` ...ofzo
Misschien als je haar laat merken dat je open staat voor haar gevoelens omtrent wat er gaat gebeuren dat ze ook sneller geneigd is te luisteren naar waar jij je zorgen over maakt.
Verder kan ik je denk ik alleen sterkte wensen en me aansluiten bij iedereen die maatschappelijk werk suggereerden.
Mag ik je nog wat vragen om een beter beeld krijgen van de situatie?
Studeer je nog of werk je al?
Hoe zit het eigenlijk met je vader? Je gaf aan dat hij niet bij jullie woont. Zijn je ouders gescheiden of woont hij niet meer bij jullie omdat hij in een ziekenhuis/hopice ligt? Kan je wellicht eens met je vader gaan praten over de situatie? Hoe lang geven de artsen je ouders nog? Als ze getrouwd zijn zal de erfenis-afhandeling ook weer anders zijn, met name als er toch nog best wat tijd tussen hun overlijden gaat zitten.
Nogmaals, sterkte
Dankjewel...
Ik werk 4 dagen in de week,1 dag naar school..bbl dus..en ik moet nog 1 jaar om me diploma te halen. Mijn ouders zijn gescheiden..al vanaf me 6e. ..hoelang nog,,dat is t m juist..dat weten ze niet..als me moeder pijn krijgt moet ze naar t ziekenhuis...ze heeft de ziekte van kahler..voornamelijk zit het dan in je botten..mijn pa heeft hodgekin...
What doesn\'t kill yOu only makes yOu stronger...
woensdag 2 februari 2011 om 17:30
Wat een moeilijke situatie.
Heb je ooms of tantes? Of een neef, nicht of goede buurman/-vrouw?
Dit is zo veel voor één persoon. De tip van maatschappelijk werk is een goede maar het zou fijn zijn als er iemand is die met je mee kan daar naartoe.
Als ik kijk naar het overlijden van mijn opa en wat daar allemaal aan regelwerk bij kwam kijken naderhand (dit klinkt nogal gevoelloos maar ik beperk me even tot het praktische deel)... dat was ook zo veel en zoveel onbekende materie eigenlijk. Een tante van me is redelijk bedreven met instanties en cijfertjes... maar ook voor haar is het nog moeilijk. Dat kún je gewoon niet alleen gaan regelen allemaal.
Weet je iets over je moeders verzekeringen, contactpersonen, tussenpersonen, waar haar mappen liggen, haar pasjes, e.d.?
Ik wil je niet nog meer in paniek brengen maar het zou goed zijn als iemand (liefst een ouder persoon) dat nu met haar zou bespreken. Nu kan ze het nog vertellen.
En jij hebt straks emotioneel al zoveel te verduren. Je kunt niet ook nog al het regelwerk erbij doen.
Sterkte.
Heb je ooms of tantes? Of een neef, nicht of goede buurman/-vrouw?
Dit is zo veel voor één persoon. De tip van maatschappelijk werk is een goede maar het zou fijn zijn als er iemand is die met je mee kan daar naartoe.
Als ik kijk naar het overlijden van mijn opa en wat daar allemaal aan regelwerk bij kwam kijken naderhand (dit klinkt nogal gevoelloos maar ik beperk me even tot het praktische deel)... dat was ook zo veel en zoveel onbekende materie eigenlijk. Een tante van me is redelijk bedreven met instanties en cijfertjes... maar ook voor haar is het nog moeilijk. Dat kún je gewoon niet alleen gaan regelen allemaal.
Weet je iets over je moeders verzekeringen, contactpersonen, tussenpersonen, waar haar mappen liggen, haar pasjes, e.d.?
Ik wil je niet nog meer in paniek brengen maar het zou goed zijn als iemand (liefst een ouder persoon) dat nu met haar zou bespreken. Nu kan ze het nog vertellen.
En jij hebt straks emotioneel al zoveel te verduren. Je kunt niet ook nog al het regelwerk erbij doen.
Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 2 februari 2011 om 20:16
Zoals Moonlight al zei, lijk het me inderdaad erg zwaar en hoop ik ook dat je hulp kunt/zult krijgen bij de pactische maar ook de emotionele afhandeling.
Ik weet niet zo goed wat de ziektes van je ouders precies inhouden, maar eigenlijk zit je dus met twee tijdbommen.
Je zei dat je ouders gescheiden zijn. Als je vader overlijdt, heb je enig idee wie dan verantwoordelijk zal zijn voor het regelen van de begrafenis en het afhandelen van zijn erfenis? Je heb het tot nu toe bijna alleen over het overlijden van je moeder, maar als je vader alleen jou en je broer achter laat zul je daar waarschijnlijk ook aan moeten denken.
Toen mijn oma van vaders kant overleed zat mijn moeder in een fase waarin ze mijn vader niet 100% kon bijstaan in het regelen van alle practische dingen voor de begrafenis en omdat mijn oma dement was had mijn vader niet de kans gehad om een goed gesprek met zijn moeder te hebben hoe ze graag haar begrafenis gezien had. Dit heeft bij hem voor veel twijfel geleid over at hij met die begrafenis aanmoet en of hij het wel goed deed. Alleen daarom lijkt het me dat het misschien goed is om met je ouders te bespreken hoe zijn hun uitvaart het liefst zouden zien. Misschien geeft dat dan de gelegendheid om ook het gedeelt na de begrafenis, dus de erfenis en de afhandeling daarvan ed, met ze te bespreken.
Je zit dus ook nog eens in de laatste fase van je studie. Dan lijkt het helemaal belangrijk dat je alle steun aanpakt die je kunt krijgen dat ook je studie er niet onder lijdt, al is dat misschien wel het laatste waar je nu aan wilt denken. Als je de stap naar maatschappelijk werk te groot vind kun je misschien ook eense met iemand op school erover praten?
Heeft je moeder (en ook je vader) eigenlijk iemand om mee te praten over wat ze mee aan het maken zijn? Als ze hier professionele hulp in krijgen kan die jou misschien ook adviseren hoe jij dingen bespreekbaar kan maken.
Ik weet niet zo goed wat de ziektes van je ouders precies inhouden, maar eigenlijk zit je dus met twee tijdbommen.
Je zei dat je ouders gescheiden zijn. Als je vader overlijdt, heb je enig idee wie dan verantwoordelijk zal zijn voor het regelen van de begrafenis en het afhandelen van zijn erfenis? Je heb het tot nu toe bijna alleen over het overlijden van je moeder, maar als je vader alleen jou en je broer achter laat zul je daar waarschijnlijk ook aan moeten denken.
Toen mijn oma van vaders kant overleed zat mijn moeder in een fase waarin ze mijn vader niet 100% kon bijstaan in het regelen van alle practische dingen voor de begrafenis en omdat mijn oma dement was had mijn vader niet de kans gehad om een goed gesprek met zijn moeder te hebben hoe ze graag haar begrafenis gezien had. Dit heeft bij hem voor veel twijfel geleid over at hij met die begrafenis aanmoet en of hij het wel goed deed. Alleen daarom lijkt het me dat het misschien goed is om met je ouders te bespreken hoe zijn hun uitvaart het liefst zouden zien. Misschien geeft dat dan de gelegendheid om ook het gedeelt na de begrafenis, dus de erfenis en de afhandeling daarvan ed, met ze te bespreken.
Je zit dus ook nog eens in de laatste fase van je studie. Dan lijkt het helemaal belangrijk dat je alle steun aanpakt die je kunt krijgen dat ook je studie er niet onder lijdt, al is dat misschien wel het laatste waar je nu aan wilt denken. Als je de stap naar maatschappelijk werk te groot vind kun je misschien ook eense met iemand op school erover praten?
Heeft je moeder (en ook je vader) eigenlijk iemand om mee te praten over wat ze mee aan het maken zijn? Als ze hier professionele hulp in krijgen kan die jou misschien ook adviseren hoe jij dingen bespreekbaar kan maken.
