Geld & Recht
alle pijlers
Kind erkennen en alimentatie
donderdag 23 september 2010 om 18:33
Ik zal het zo duidelijk mogelijk gaan omschrijven.
Mijn vader is volgens de papieren 'niet bekend'. Mijn moeder heeft hem mij nooit laten erkennen. Zij heeft dus ook nooit alimentatie gehad voor mij.
Ik heb mijn vader jarenlang gezien. Geen fijn contact mee gehad omdat zijn nieuwe vrouw mij wegpestte. Heeft ze slim gedaan want hierdoor heeft hij mij niet erkend (mochten wij dat gewild hebben tijdens ons contact). Mijn vader heeft best wat geld trouwens. Mij niet erkennen betekend dat ik geen kindsdeel krijg bij overlijden. Mijn geld gaat dus o.a. naar haar.
Kan ik mijn vader verplichten een DNA test te doen? En kan ik dan met terugwerkende kracht die alimentatie krijgen? En hoe en waar moet ik beginnen?
Iemand tips?
Edit: ga een advocaat inschakelen maar tips en/of ervaring zijn alsnog gewenst!
Mijn vader is volgens de papieren 'niet bekend'. Mijn moeder heeft hem mij nooit laten erkennen. Zij heeft dus ook nooit alimentatie gehad voor mij.
Ik heb mijn vader jarenlang gezien. Geen fijn contact mee gehad omdat zijn nieuwe vrouw mij wegpestte. Heeft ze slim gedaan want hierdoor heeft hij mij niet erkend (mochten wij dat gewild hebben tijdens ons contact). Mijn vader heeft best wat geld trouwens. Mij niet erkennen betekend dat ik geen kindsdeel krijg bij overlijden. Mijn geld gaat dus o.a. naar haar.
Kan ik mijn vader verplichten een DNA test te doen? En kan ik dan met terugwerkende kracht die alimentatie krijgen? En hoe en waar moet ik beginnen?
Iemand tips?
Edit: ga een advocaat inschakelen maar tips en/of ervaring zijn alsnog gewenst!
donderdag 23 september 2010 om 21:44
quote:moppetoet schreef op 23 september 2010 @ 21:36:
Er mag zelfs -met toestemming vn de rechter- lijkschennis gepleegd worden om vaderschap vast te stellen.
Ga bij een goede familierechtadvocaat langs, die kent de casus vast wel.
En dit gebeurt natuurlijk ook wekelijks dat de graven open worden gelegd, zodat er een DNA testje gedaan kan worden.
De vader leeft in dit geval nog. Waarom niet gewoon even de telefoon oppakken en aangeven dat je graag contact met hem wilt. Of gaat het alleen om zijn geld, om alimentatie met terugwerkende kracht? In dat geval denk ik dat deze man een eigen advocaat achter de hand heeft (als hij inderdaad zo rijk is) die korte metten maakt met dit geneuzel.
Er mag zelfs -met toestemming vn de rechter- lijkschennis gepleegd worden om vaderschap vast te stellen.
Ga bij een goede familierechtadvocaat langs, die kent de casus vast wel.
En dit gebeurt natuurlijk ook wekelijks dat de graven open worden gelegd, zodat er een DNA testje gedaan kan worden.
De vader leeft in dit geval nog. Waarom niet gewoon even de telefoon oppakken en aangeven dat je graag contact met hem wilt. Of gaat het alleen om zijn geld, om alimentatie met terugwerkende kracht? In dat geval denk ik dat deze man een eigen advocaat achter de hand heeft (als hij inderdaad zo rijk is) die korte metten maakt met dit geneuzel.
donderdag 23 september 2010 om 21:53
donderdag 23 september 2010 om 21:56
quote:chocolover schreef op 23 september 2010 @ 21:50:
Paloma ik zit in therapie. Dat is niet voor niks.
'even de telefoon pakken om vader te bellen' is dus niet zo vanzelfsprekend.
Dat begrijp ik, maar als iedereen die therapie nodig heeft dezelfde doet als wat jij doet; dan zou ons land op z'n gat liggen. Daarbij als jij en je man genoeg geld hebben, waarom dan toch nog van een uitkering genieten?
De telefoon oppakken naar je vader is niet zo vanzelfsprekend maar juridische hulp inroepen en je vader eventueel per dagvaarding (bij wijze van) laten weten dat je met terugwerkende kracht geld van hem wilt; is wel zo normaal?
Paloma ik zit in therapie. Dat is niet voor niks.
'even de telefoon pakken om vader te bellen' is dus niet zo vanzelfsprekend.
Dat begrijp ik, maar als iedereen die therapie nodig heeft dezelfde doet als wat jij doet; dan zou ons land op z'n gat liggen. Daarbij als jij en je man genoeg geld hebben, waarom dan toch nog van een uitkering genieten?
De telefoon oppakken naar je vader is niet zo vanzelfsprekend maar juridische hulp inroepen en je vader eventueel per dagvaarding (bij wijze van) laten weten dat je met terugwerkende kracht geld van hem wilt; is wel zo normaal?
donderdag 23 september 2010 om 21:57
Heb je dit idee met je therapeut besproken? Heb je enig idee wat deze stap (zelfs alleen een gesprek met je vader) bij je los kan maken? Je wordt al negatief getriggerd door een onbekende forummer, hoe moet dat gaan als je met je vader gaat praten?
Lees Ambrosia's postings nog eens goed door, die weet waar ze over praat.
Lees Ambrosia's postings nog eens goed door, die weet waar ze over praat.
Ga in therapie!
donderdag 23 september 2010 om 22:01
donderdag 23 september 2010 om 22:16
quote:chocolover schreef op 23 september 2010 @ 21:53:
Paloma mag ik je vriendelijk verzoeken niet meer hier te reageren? Ik vind dit namelijk geen geneuzel en wil graag dat hier mensen schrijven die met me meedenken. Ik word negatief getriggerd door je berichten vandaar mijn vraag.
Alvast bedankt!Je begrijpt toch hopelijk wel dat Paloma zelf bepaalt of zij hier blijft schrijven? Als je alleen reacties wilt die in je straatje passen dan is dit niet jouw medium.
Paloma mag ik je vriendelijk verzoeken niet meer hier te reageren? Ik vind dit namelijk geen geneuzel en wil graag dat hier mensen schrijven die met me meedenken. Ik word negatief getriggerd door je berichten vandaar mijn vraag.
Alvast bedankt!Je begrijpt toch hopelijk wel dat Paloma zelf bepaalt of zij hier blijft schrijven? Als je alleen reacties wilt die in je straatje passen dan is dit niet jouw medium.
donderdag 23 september 2010 om 22:43
quote:paloma schreef op 23 september 2010 @ 21:44:
[...]
En dit gebeurt natuurlijk ook wekelijks dat de graven open worden gelegd, zodat er een DNA testje gedaan kan worden.
Godzijdank niet. Deze persoon in kwestie lag nog in het rouwcentrum.
Het feit dat ik weet dat er jurisprudentie bestáát betekent niet dat ik vind dat dit dan ook maar moet kunnen. Ik noem het niet voor niets lijkschennis
[...]
En dit gebeurt natuurlijk ook wekelijks dat de graven open worden gelegd, zodat er een DNA testje gedaan kan worden.
Godzijdank niet. Deze persoon in kwestie lag nog in het rouwcentrum.
Het feit dat ik weet dat er jurisprudentie bestáát betekent niet dat ik vind dat dit dan ook maar moet kunnen. Ik noem het niet voor niets lijkschennis
donderdag 23 september 2010 om 22:54
Ga je eerst afvragen wat je wilt van je vader, wil je contact? Aandacht? Begrip? een vader-dochter band opbouwen? Of wil je gewoon ordinair geld (alimentatie-erfenis) omdat dit een makkelijke manier zou zijn om aan geld te komen, onder het mom dan geef ik het aan mijn moeder dat heeft ze wel verdient? Omdat ze in de bijstand zit/zat? Dat je moeder in de bijstand zit is haar eigen keuze, en vindt ze dat zelf geen probleem? Ze had in die jaren ook naar werk kunnen zoeken, een studie kunnen volgen en dan te gaan werken om zo haar financiële positie te verbeteren dat heeft ze niet gedaan, dat is haar beslissing.
Zou ook niet alle schuld geven aan de vrouw van je vader, hij heeft zelf een keuze/mening in het geheel.
Zou ook niet alle schuld geven aan de vrouw van je vader, hij heeft zelf een keuze/mening in het geheel.
vrijdag 24 september 2010 om 08:27
Iemand vroeg me of ik wel bedacht had wat dit met me zou doen. Blijkbaar nu al genoeg, heb er wakker van gelegen.
Ik wil geen band met mijn vader, daar is teveel voor gebeurt. Ik wil het afsluiten, achter me laten. Maar ik wil wel mijn kant van het verhaal geven (en niet alleen over zijn vrouw maar over meerdere dingen die gebeurd zijn).. En toch ook wil ik op papier een vader hebben. Dat hij me erkent. Dan kan ik alles een plekje geven, nu is het nog niet compleet.
Ik wil geen band met mijn vader, daar is teveel voor gebeurt. Ik wil het afsluiten, achter me laten. Maar ik wil wel mijn kant van het verhaal geven (en niet alleen over zijn vrouw maar over meerdere dingen die gebeurd zijn).. En toch ook wil ik op papier een vader hebben. Dat hij me erkent. Dan kan ik alles een plekje geven, nu is het nog niet compleet.
vrijdag 24 september 2010 om 10:36
Vraagje aan degenen die hier uiterst afkeurend tegenover staan. Zijn jullie wel erkend door je ouders?
Ik zeg niet dat ik achter TO's redenen sta (lijkt me niet gezond om hierin te blijven zwelgen) maar ik kan wel heel goed begrijpen waar het vandaan komt. Waarom zou iemand die een kind verwekt bij iemand anders er niet voor moeten opdraaien? Dat het de keus van TO's moeder is geweest betekend niet dat TO het hier zelf mee eens hoeft te zijn. Lijkt me niet dat zij vroeger ook maar enige inspraak had op de erkenning.
@ Wijdrie, je hoeft toch geen band te hebben om wel erkend willen te worden? Gewoon de bevestiging dat je bestaat en dat die vent er een deel in heeft gehad.
Ik zeg niet dat ik achter TO's redenen sta (lijkt me niet gezond om hierin te blijven zwelgen) maar ik kan wel heel goed begrijpen waar het vandaan komt. Waarom zou iemand die een kind verwekt bij iemand anders er niet voor moeten opdraaien? Dat het de keus van TO's moeder is geweest betekend niet dat TO het hier zelf mee eens hoeft te zijn. Lijkt me niet dat zij vroeger ook maar enige inspraak had op de erkenning.
@ Wijdrie, je hoeft toch geen band te hebben om wel erkend willen te worden? Gewoon de bevestiging dat je bestaat en dat die vent er een deel in heeft gehad.
vrijdag 24 september 2010 om 10:44
quote:broodtrommel schreef op 24 september 2010 @ 10:36:
Vraagje aan degenen die hier uiterst afkeurend tegenover staan. Zijn jullie wel erkend door je ouders?
Ik zeg niet dat ik achter TO's redenen sta (lijkt me niet gezond om hierin te blijven zwelgen) maar ik kan wel heel goed begrijpen waar het vandaan komt. Waarom zou iemand die een kind verwekt bij iemand anders er niet voor moeten opdraaien? Dat het de keus van TO's moeder is geweest betekend niet dat TO het hier zelf mee eens hoeft te zijn. Lijkt me niet dat zij vroeger ook maar enige inspraak had op de erkenning.
@ Wijdrie, je hoeft toch geen band te hebben om wel erkend willen te worden? Gewoon de bevestiging dat je bestaat en dat die vent er een deel in heeft gehad.
Dat spreekt voor zich. Erkenning is een besluit dat door de ouders wordt genomen en datzelfde geldt voor echtscheiding. TO is daar als kind uiteraard niet in gekend.
Dat TO vooralsnog het verschil tussen juridische erkenning en emotionele erkenning niet helder op het netvlies heeft staan doet daar niets aan af.
Vraagje aan degenen die hier uiterst afkeurend tegenover staan. Zijn jullie wel erkend door je ouders?
Ik zeg niet dat ik achter TO's redenen sta (lijkt me niet gezond om hierin te blijven zwelgen) maar ik kan wel heel goed begrijpen waar het vandaan komt. Waarom zou iemand die een kind verwekt bij iemand anders er niet voor moeten opdraaien? Dat het de keus van TO's moeder is geweest betekend niet dat TO het hier zelf mee eens hoeft te zijn. Lijkt me niet dat zij vroeger ook maar enige inspraak had op de erkenning.
@ Wijdrie, je hoeft toch geen band te hebben om wel erkend willen te worden? Gewoon de bevestiging dat je bestaat en dat die vent er een deel in heeft gehad.
Dat spreekt voor zich. Erkenning is een besluit dat door de ouders wordt genomen en datzelfde geldt voor echtscheiding. TO is daar als kind uiteraard niet in gekend.
Dat TO vooralsnog het verschil tussen juridische erkenning en emotionele erkenning niet helder op het netvlies heeft staan doet daar niets aan af.
vrijdag 24 september 2010 om 10:53
quote:chocolover schreef op 24 september 2010 @ 08:27:
Iemand vroeg me of ik wel bedacht had wat dit met me zou doen. Blijkbaar nu al genoeg, heb er wakker van gelegen.
Ik wil geen band met mijn vader, daar is teveel voor gebeurt. Ik wil het afsluiten, achter me laten. Maar ik wil wel mijn kant van het verhaal geven (en niet alleen over zijn vrouw maar over meerdere dingen die gebeurd zijn).. En toch ook wil ik op papier een vader hebben. Dat hij me erkent. Dan kan ik alles een plekje geven, nu is het nog niet compleet.Toch een stukje dichterbij het herkennen van je doel gekomen dus! Natuurlijk doet dit heel erg veel met je en dat houdt niet op met een besluit om wel of geen contact te hebben. Je wil erkenning van jouw bestaan en van jouw pijn, je wil dat hij het voelt. Precies de redenen waarom ik ook contact heb gezocht met mijn vader, alleen had ik wel de hoop op een goed verhaal waarom alles zo was gegaan, dat hij wel echt van mij hield en aan mij dacht. Dat bleek niet zo te zijn, ik paste simpelweg niet in zijn leven. Dat doet pijn tot in de kern van je menszijn. Dat je vader je de moeite niet waard vond/vindt om voor te vechten. Ik heb een afspraak met hem gemaakt, om mijn verhaal te kunnen doen, om zijn verhaal te kunnen horen. Uiteindelijk kon ik tijdens die afspraak niks uitbrengen, helemaal verdoofd voelde ik me, tot de laatste opmerking dat hij de thee wel zou betalen, dat was het minste wat hij kon doen, aan toe. Vervolgens ben ik thuis helemaal ingestort en heb ik alles opgeschreven wat ik kwijt moest, mijn pijn, in de hoop dat hij het zou voelen. Hij is er nauwelijks op ingegaan en heeft het contact afgebroken. Ik heb vrede met mijn kant van het verhaal, ik heb alles gedaan wat ik kon, een ander verhaal is het accepteren en loslaten van zijn kant van het verhaal. Ik ben morgen uitgerekend van mijn eerste kindje en ik heb besloten om geen kaartje te sturen. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat het ooit helemaal ok zal zijn, want zo zit de wereld niet in elkaar, en dat een van je ouders je de moeite niet waard vindt is niet iets waar je zomaar over heen kan stappen. Ik begrijp dat je in therapie zit, maar dat het afloopt? Hou alsjeblieft die hulp aan, want dit klinkt niet als het afsluiten, eerder als het starten met verwerken en dan heb je gewoon nog een hele weg te gaan, die veel te zwaar is om alleen te doen.
Iemand vroeg me of ik wel bedacht had wat dit met me zou doen. Blijkbaar nu al genoeg, heb er wakker van gelegen.
Ik wil geen band met mijn vader, daar is teveel voor gebeurt. Ik wil het afsluiten, achter me laten. Maar ik wil wel mijn kant van het verhaal geven (en niet alleen over zijn vrouw maar over meerdere dingen die gebeurd zijn).. En toch ook wil ik op papier een vader hebben. Dat hij me erkent. Dan kan ik alles een plekje geven, nu is het nog niet compleet.Toch een stukje dichterbij het herkennen van je doel gekomen dus! Natuurlijk doet dit heel erg veel met je en dat houdt niet op met een besluit om wel of geen contact te hebben. Je wil erkenning van jouw bestaan en van jouw pijn, je wil dat hij het voelt. Precies de redenen waarom ik ook contact heb gezocht met mijn vader, alleen had ik wel de hoop op een goed verhaal waarom alles zo was gegaan, dat hij wel echt van mij hield en aan mij dacht. Dat bleek niet zo te zijn, ik paste simpelweg niet in zijn leven. Dat doet pijn tot in de kern van je menszijn. Dat je vader je de moeite niet waard vond/vindt om voor te vechten. Ik heb een afspraak met hem gemaakt, om mijn verhaal te kunnen doen, om zijn verhaal te kunnen horen. Uiteindelijk kon ik tijdens die afspraak niks uitbrengen, helemaal verdoofd voelde ik me, tot de laatste opmerking dat hij de thee wel zou betalen, dat was het minste wat hij kon doen, aan toe. Vervolgens ben ik thuis helemaal ingestort en heb ik alles opgeschreven wat ik kwijt moest, mijn pijn, in de hoop dat hij het zou voelen. Hij is er nauwelijks op ingegaan en heeft het contact afgebroken. Ik heb vrede met mijn kant van het verhaal, ik heb alles gedaan wat ik kon, een ander verhaal is het accepteren en loslaten van zijn kant van het verhaal. Ik ben morgen uitgerekend van mijn eerste kindje en ik heb besloten om geen kaartje te sturen. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat het ooit helemaal ok zal zijn, want zo zit de wereld niet in elkaar, en dat een van je ouders je de moeite niet waard vindt is niet iets waar je zomaar over heen kan stappen. Ik begrijp dat je in therapie zit, maar dat het afloopt? Hou alsjeblieft die hulp aan, want dit klinkt niet als het afsluiten, eerder als het starten met verwerken en dan heb je gewoon nog een hele weg te gaan, die veel te zwaar is om alleen te doen.
