wajongers verzamelen!!

ik ken ook iemand die tot zijn 43ste 40 uur per week heeft gewerkt, een sabbatical van 2 jaar neemt en nu in de wajong zit en maar 3 dagen werkt.

zielig? nee

luie filkker? ja

maar niets ten nadele van de echte wajongers hoor !!

quote:Missphoebe schreef op 23 april 2011 @ 08:17:

[...]



nee, daarvoor is het te weinig.



. denk je trouwens dat ik geen belasting betalen moet? ik word eerlijk gezegd erg moe van mensen die zeiken dat hun belastingcenten naar weet ik veel wat gaan. belasting betalen moet je hoe dan ook, al ga je op je kop staan..



.



(ben uitlegmoe geloof ik )



Ik snap niet dat je je zo aangevallen voelt en boos wordt. Ik snap het gewoon oprecht niet.

Ik heb notabene nog gezegd dat jij er niks aan kan doen dat het WA-jong systeem raar in elkaar zit

quote:Zespri79 schreef op 23 april 2011 @ 08:27:

Zanne ik snap t allemaal ook niet ...



Mijn onderbuurman , 37jaar , 100% afgekeurd wegens enorme reuma.(en dat geloof ik best hij heeft jaren in een rolstoel gezeten en kan sinds 1,5 jaar weer lopen en traplopen. Door dat hij een nieuw middel toegediend heeft gekregen om te proberen o.d.) Maar hij werkt doodleuk zwart bij in een kroeg (en nee geen 10uur per week maar vele malen meer). En dat doet ie ook niet voor 150 euro per weekend. Hij heeft naast zijn wajong uitkering dus ook nog ongeveer dikke 1000 euro *extra*..

Daar kan ik mij kapot aan ergeren, ondanks dat hij een goede vriend en buurman is.. Af en toe maak ik er wel grapjes over naar hem toe .. Maar hij lacht t maar wat weg.Ja inderdaad! Die man is blijkbaar voor 100 % afgekeurd, maar niet voor 100% arbeidsongeschikt. Dat kost ons alleen maar geld. Als hij kan werken voor zijn geld moet hij het gewoon zelf verdienen. Ik kan me daar ook kwaad om maken.

quote:YetiMan schreef op 23 april 2011 @ 00:16:

[...]





Dat zou heel goed zijn, maar vergeet daarbij niet dat dat geld kost. Het huidige politieke klimaat is er juist sterk op gericht te bezuinigen op zaken als re-integratie. De bezuinigingen als geheel hebben slechts bezuinigen tot doel, niet het aan het werk krijgen van wajongers, Heel ironisch is juist de te sterke ontslagbescherming te streng gehouden zodat het nog steeds een risico is wajongers aan te nemen voor een werkgever.

Samengevat is het beeld dat je schept waarin mensen aan werk en zinvolle dagbesteding geholpen worden mogelijk een mooi ideaal, maar dat is niet waarvoor gekozen wordt. Derhalve is het ook niet realistisch de wajongers erop af te rekenen. Dat snap ik. Maar de WAO en WA-jong kosten ook geld. Aanpassen van de werkomstandigheden zodat veel WA-jongers toch ( gedeeltelijk) aan het werk kunnen zal uiteindelijk juist meer geld opleveren dan dat het kost.

quote:Madhe schreef op 23 april 2011 @ 01:06:

[...]





Niet bij de wajong. Dat is het verschil wat me stoort (al merk ik niet welk deel van mijn belasting die ik betaal naar de wajong gaat en wat naar verzorgingshuizen hoor).



Bij de wajong komt de 12 uur er bovenop (iets met ; als je maar onder je percentage zit), dus wordt je niet aangevuld maar vul je zelf aan. Beetje krom.



Al gun (!) ik het de mensen die niet kunnen werken en toch werken het zeker wel, het klopt gewoon niet want ze blijken dan wel te kunnen werken.Ja inderdaad heel krom!

Missphoebe,



Ik denk niet dat het er omgaat dat jouw werkgever jou niet 100 % uitbetaalt Zels al zou jouw werkgever je niet uitbetalen jij blijkt toch te kunnen werken, gedeeltelijk. Het is niet als aanval bedoeld, het is juist hartstikke goed dat jij toch 12 uur per week werkt!



Het vreemde is dat jij dan toch voor 100 % bent afgekeurd terwijl je eigenlijk voor 66 % afgekeurd zou moeten worden en jouw werkgever jou die 12 uur 100% zou moeten uitbetalen.



Nogmaals niet als aanval bedoeld.

Kom me alleen even melden. Vandaag geen zin om er over na te denken of er over te praten.



Binnenkort ga ik naar mijn maatschappelijk werkster om alles opnieuw op een rij te zetten.

quote:Missphoebe schreef op 23 april 2011 @ 08:17:

[...]



nee, daarvoor is het te weinig.



. denk je trouwens dat ik geen belasting betalen moet? ik word eerlijk gezegd erg moe van mensen die zeiken dat hun belastingcenten naar weet ik veel wat gaan. belasting betalen moet je hoe dan ook, al ga je op je kop staan..



(ben uitlegmoe geloof ik )



Je legt het goed uit, maar het is en blijft krom.



Jij bent 80 - 100 % arbeidsongeschikt volgens het UWV, maar kúnt gewoon 33% werken. Ben je ten eerste al hooguit 77% arbeidsongeschikt.

Al hoeft je werkgever maar een kwart te betalen kun je wrsch het dubbele werken. 66%



Je bent dus (even heel zwart wit hoor) 34% arbeidsongeschikt en dat wát je verdiend wordt niet ingehouden want dat is zo'n laag bedrag. Al is het een tientje, dan kan dat tientje besteed worden aan het verbeteren van de maatschappij.



Jij kunt daar niets aan doen, de overheid wel.

quote:Zanne schreef op 23 april 2011 @ 11:08:

Missphoebe,



Ik denk niet dat het er omgaat dat jouw werkgever jou niet 100 % uitbetaalt Zels al zou jouw werkgever je niet uitbetalen jij blijkt toch te kunnen werken, gedeeltelijk. Het is niet als aanval bedoeld, het is juist hartstikke goed dat jij toch 12 uur per week werkt!



Het vreemde is dat jij dan toch voor 100 % bent afgekeurd terwijl je eigenlijk voor 66 % afgekeurd zou moeten worden en jouw werkgever jou die 12 uur 100% zou moeten uitbetalen.



Nogmaals niet als aanval bedoeld.



Hoe lager het percentage wat de werkgever hoeft te betalen, hoe hoger het percentage arbeidsgeschiktheid.

Maar dat hoort niet met een uitkering te worden opgelost.



Iemand die niet kan werken, of deels niet kan werken kan daar vaak niets aan doen. Die neem ik dus ook helemaal niets kwalijk. Iemand die niet kan werken maar de verkeerde instelling heeft wel. Slecht van mij waarschijnlijk.





Ik hoor wel eens mensen zeggen; "Ik kan niet werken want.... terwijl ze ook kunnen zeggen; "Ik kan wel werken, als... " Het liefst zou ik de juiste instelling erin rammen. Kijk je naar de beperkingen of de mogelijkheden? Focus je je op het probleem of op de oplossing? Ook als overheid.



Klopt de verhouding nog wel tussen mensen die een wajong aanvragen onder het mom; "Ik kan niet werken dus vraag ik een wajong aan" en die een uitkering aanvragen onder het mom; "Nu heb ik begeleiding nodig dus ik wil dat inkopen" wel? Volgens mij niet, en daar gaat het verkeerd.

quote:Madhe schreef op 22 april 2011 @ 21:42:

Als nou eens alles wat bezuinigd wordt op de wajong wordt gestoken in het oplossen van dat probleem is iedereen dus tevreden? Lijkt me wel, want dan kan er door mensen die nu niet kunnen werken en daarom een uitkering krijgen gewoon gewerkt worden. Dat zou ik als Wajonger zeer, zéér toejuichen! Dat is ook precies de reden waarom ik een aantal van de tot nu toe voorgestelde bezuinigingen op de Wajong een erg slecht idee vind. Er is inderdaad een groep mensen die nu Wajong ontvangt, maar die met de juiste voorzieningen en begeleiding wél (gedeeltelijk) zou kunnen werken. Alleen: daar is geld voor nodig, en mankracht, en een verandering van de mentaliteit bij niet alleen de groep mensen die door de buitenwereld gezien wordt als 'luie bankzitters', maar van zowél die groep als die gehele buitenwereld. Kwetsbare mensen die het om allerlei uiteenlopende redenen niet redden op de arbeidsmarkt, ga je niet aan het werk krijgen door simpelweg hun uitkeringen te verlagen, bijvoorbeeld. Het is niet zo dat ik 'even vergeten was' dat ik gewoon kan lopen en mijn armen normaal kan gebruiken, en dat ik daaraan herinnert dien te worden door die 'financiëele prikkel' waar Rutte het regelmatig over heeft. Nee, om zoveel mogelijk mensen uit de Wajong aan het werk te krijgen, zal er geïnvesteerd moeten worden. Simpelweg kortwieken en dan roepen dat dat socialer is omdat het niet sociaal is om mensen zomaar af te serveren, is totaal onzinnig wanneer er nog steeds geen goede begeleiding wordt geboden aan mensen met een arbeidshandicap. Het enige gevolg zal dan zijn dat de nog altijd even grote groep van mensen die het niet zonder hulp redt op de arbeidsmarkt, nog verder van die arbeidsmarkt komt te staan doordat hun financieële situatie het hun steeds moeilijker maakt om op andere manieren in de maatschappij mee te draaien.



Dus JA, ik wil begeleiding voor Wajongers, en voorzieningen om aan het werk te komen. In de praktijk is die begeleiding er nauwelijks, de meeste mensen volledige Wajong ontvangen, horen nooit iets van het UWV tot ze weer een keer herkeurd worden. Of gevraagde voorzieningen worden afgewezen, waardoor ze hun studie niet kunnen vervolgen. Zelf heb ik bijna vier jaar studievertraging opgelopen op deze manier, omdat ik zonder de juiste voorzieningen niet kón studeren.

quote:Wanneer gaan wajongers zich massaal dáár sterk voor maken? Zo help je ook meteen het negatieve beeld de wereld uit. Win-win situatie.

Die is wél een beetje flauw hé? Wajongers moeten zich massaal ergens sterk voor gaan maken? Met z'n allen naar het binnenhof komen zeker? Weet je hoeveel kilometers per jaar ik gebruik mag maken van rolstoelvervoer? Geloof me, daar moet ik stikzuinig mee zijn. En voor massale acties met petities en het schrijven van brieven heb ik ook al geen energie, en dat geldt voor een heel groot deel van deze doelgroep. Je kunt kritiek hebben op de regeling wat je wilt, maar vergeet alstjeblieft niet dat het hier gaat om kwetsbare mensen met vaak een minimum aan energie, waarvan een deel helemaal niet kán reizen.



Even terug naar je opmerking over meer begeleiding en voorzieningen, waar ik dus - zoals gezegd - me helemaal in kan vinden. Globaal gezien heb je in de Wajong een aantal groepen: er is een groep mensen die écht niet kan werken. Dat kunnen mensen ontkennen, maar dat is de realiteit. Bedenk bijvoorbeeld dat iemand die als gevolg van ziekte grotendeels op bed ligt, niet alleen maar een probleem heeft met rechtop zitten. Er zit vaak een veelvoud van beperkingen áchter in zo'n geval, dus je kan en mag niet zomaar roepen dat je vanuit bed ook wel gewoon computerwerk kunt doen. Daarmee verlies je oog voor de vaak enorme complexiteit van de ziekte die de bedlegerigheid veroorzaakt. Dus, geloof mij: er zijn mensen die NIET in staat zijn om te werken.



Maar het is ook waar dat er in de Wajong net zo goed mensen zitten die zouden kunnen werken, mits aan bepaalde voorwaarden is voldaan. Ik reken mijzelf tot deze groep. Onder ideale omstandigheden zou ik absoluut meer kunnen dan die twee halve dagen onbetaald werk die ik nu doe. Een deel van die omstandigheden kan ik zelf veranderen, en daar werk ik dan ook hard aan. Maar er zijn factoren waarop je zelf geen invloed hebt, en dat heeft onder andere te maken met ingewikkelde wet- en regelgeving op het gebied van voorzieningen die te maken hebben met werk en studie. Maar er zijn ook factoren die enorm moeilijk te beïnvloeden zijn: sommige mensen met een beperking hebben bijvoorbeeld een hele wisselende belastbaarheid, waardoor ze de ene week veel minder kunnen dan de andere, of waardoor ze ineens onverwacht kunnen uitvallen. Ideaal zou het natuurlijk zijn als zo iemand werk kon doen waarbij het niet erg is als je soms ineens niet op komt dagen of halverwege de dag weer naar huis moet. Zulk werk is alleen lastig te vinden. Dat betekent dat in de praktijk mensen met een heel sterk wisselende belastbaarheid, vaak volledig worden afgekeurd.



Een derde groep Wajongers (heel globaal, uiteraard!) bestaat uit mensen die dénken dat ze niet kunnen werken. En nee, daarmee zeg ik niet dat het allemaal malingerers zijn. Ik heb het over mensen die hun eigen mogelijkheden niet zien, of die simpelweg niet weten wat voor voorzieningen er allemaal zijn. Stel je bijvoorbeeld iemand voor die opgroeit in een omgeving waarin iedereen heel beschermend is vanwege zijn handicap. Die jongen groeit op in de veronderstelling dat hij geen volwaardige plaats kan hebben in de samenleving, en misschien vragen z'n ouders wel de Wajong-uitkering voor 'm aan. Als hij vervolgens een soort coach zou krijgen die hem vertelt wat voor werk je allemaal wel niet kunt doen als je in een rolstoel zit, en die hem goed ondersteunt in het werken aan meer zelfvertrouwen, kan die enige tijd later prima aan het werk. Hetzelfde geldt voor iemand die erg moeilijk loopt, en die zich niet kan voorstellen hoe ze op haar werkplek zou moeten komen, omdat ze amper de ene voet voor de andere kan krijgen. Met de juiste loophulpmiddelen of eventueel een rolstoel, kan deze jonge vrouw ineens weer veel meer, inclusief werken. Of neem iemand die al heel lang thuiszit met allerlei pijnklachten, die bij zichzelf denkt: "ik ben nú al de hele dag zo moe en heb zoveel pijn, als ik ga werken, gaat het vast helemaal fout". Zo iemand komt er met de juiste begeleiding en een goed opbouwschema misschien wel achter dat ze als ze werkt weliswaar nog steeds pijn heeft, maar dat die niet erger wordt dan wanneer ze thuis is, en dat werken nog energie geeft ook. Maar dát soort begeleiding, dat is er nu niet. Dus die mensen worden óf afgekeurd, en ontdekken misschien wel nooit hun eigen mogelijkheden, óf worden goedgekeurd, en komen uiteindelijk in de Bijstand terecht omdat ze niet in staat zijn om zonder begeleiding hun zelfbeeld of gedrag te veranderen. En daar wordt echt niemand uiteindelijk blij van.



Dus, JA, alstjeblieft, meer begeleiding voor Wajongers en arbeidsgehandicapten! Maar ga niet die mensen benadelen die écht niet kunnen werken. Wajong is - in tegenstelling tot wat hier eerder gezegd is - echt een minimumuitkering. Niet gebaseerd op inkomstenderving (zoals de WAO en WIA) maar op het minimum(jeugd)loon. Daar krijg je als Wajonger 75% van. Voor iemand van 23 jaar of ouder is dat zo'n 900 euro per maand, jongere arbeidsongeschikten minder. En die 900 euro is dan niet je beginsalaris, dat is het inkomen waar je je levenlang niet bovenuit zult komen, terwijl je wél de extra kosten hebt die je nu eenmaal hebt met een handicap of chronische ziekte.



Ik heb vele malen liever goede voorzieningen en begeleiding naar werk dan die uitkering, al zijn de voorzieningen soms duurder dan de uitkering. Maar al in al is het voor iedereen beter om te werken waar dat kán. Alleen mensen die dat écht niet kunnen, die moet je als maatschappij onderhouden op een fatsoenlijke manier, en niet zo dat ze nét niet doodgaan.

Hele goede posting Sent.



Ik heb zelf iemand in mijn omgeving met een arbeidshandicap, en deze persoon zou idd kunnen werken, maar wel in een aangepaste werksituatie waarin rekening wordt gehouden met de beperkingen. Bij gewone werkgevers redt deze persoon het keer op keer niet, en bij het UWV vinden ze dat deze persoon onvoldoende mankeert om er iets mee te doen. Zeer frusterend, want op eigen kracht lukt het dus niet. Maar hulp krijgt deze persoon dus ook niet.

Als de plannen van dit kabinet doorgaan ga ik er behoorlijk op achteruit. Ik heb een wajong (officieel 80-100% afgekeurd) en werk op eigen initiatief 12 uur in de week. Ik krijg van mij wajonguitkering minder uitbetaald (65-80% categorie val ik nu qua uitbetaling). Ik ben er netto iets van ¤160 op vooruit gegaan maandelijks. Ik ging niet werken om meer geld te krijgen maar ik ben er wel blij mee. Maar als de plannen worden uitgevoerd raak ik mijn wajong-uitkering kwijt en mag ik naar de bijstand. Dan raak ik dus die 160 euro kwijt. En dat terwijl ik keihard mijn best doe om te werken... Financieel gezien kan ik dan maar beter ziek thuis gaan zitten en weer volledig in de wajong belanden. Alleen is dat niet zo goed voor mijn zelfbeeld, zelfvertrouwen en sociale contacten...

Eigenlijk word ik gewoon gestraft omdat ik probeer te werken....

quote:Madhe schreef op 23 april 2011 @ 18:29:Klopt de verhouding nog wel tussen mensen die een wajong aanvragen onder het mom; "Ik kan niet werken dus vraag ik een wajong aan" en die een uitkering aanvragen onder het mom; "Nu heb ik begeleiding nodig dus ik wil dat inkopen" wel? Volgens mij niet, en daar gaat het verkeerd.Punt is dat die Wajong-status je toegang geeft tot bepaalde voorzieningen. Ik heb jarenlang in de Bijstand gezeten, en heb tot aan het hoger beroep de afwijzing voor een Wajong-uitkering aangevochten. Niet dat die Wajong-uitkering echt hoger is dan de Bijstand, dat loopt elkaar nauwelijks mis. Maar met een handicap uit de Bijstand komen, dát is bijna onmogelijk. Studeren mag eigenlijk niet in de Bijstand, maar omdat ik afstandsonderwijs volg, zagen ze dat nog door de vingers. Maar er is geen geld voor werkplekaanpassingen of taxivervoer naar onderwijslocatie, stage of werk. Bovendien zijn er vanuit de Bijstand die werkgeversvoordelen niet die je hebt als je een Wajonger aanneemt. Doordat ik afhankelijk ben van rolstoeltaxivervoer om m'n tentamens te kunnen maken en verplichte practicabijeenkomsten bij te kunnen wonen, heeft m'n studie stilgelegen totdat ik in de Wajong kwam en het UWV toegaf dat ik toch wel echt iets mankeerde.



Nu heb ik m'n studie weer op de rit, en een geweldige werkervaringsplaats gevonden voor twee halve dagen per week. Zo doe ik werkervaring op, kan ik uitvinden hoeveel uren werk ik ongeveer aankan, en bouw ik aan m'n CV en netwerk. Concrete stappen dus om mijn kansen op werk te vergroten. Allemaal mogelijk door die vervoersvoorziening. Was het UWV niet 'tot inkeer' gekomen, dan zou ik waarschijnlijk m'n leven lang die uitkering niet meer uitkomen.

quote:Missphoebe schreef op 23 april 2011 @ 13:43:

lief dat je dat zegt, maar ik denk echt dat je het niet helemaal snapt. wat is er in hemelsnaam krom aan dat mensen die niet KUNNEN werken ondersteund worden? overigens met een minimum van 8 a 900 euro? en dat sommige mensen die dat gelukkig enkele lullige uurtjes per week wel kunnen daarmee 100 a 200 e bijverdienen? nee dat kan echt niet! met 1000E in de maand ben je binnen een jaar multimiljonair nou goed.......

en bovendien denk je dat ik vergeleken met mensen die 36/40 uur werken wat voorstel? je moest is weten hoe sommige mensen me aankijken......



jij zegt dus dat je het niet vind kunnen dat ik een volledige wajong krijg + mijn loon. ik weet niet wat jij verdient maar het zal flink wat euro's meer zijn dan mijn wajong + loon bij mekaar. komt ook nog bij dat mijn leven heel wat complexer is dan iemand die niks heeft. ik moet over alles bijvoorbeeld 3 x nadenken. uitrusten voor ik iets ga doen enz.

.Klopt.

quote:Madhe schreef op 23 april 2011 @ 18:29:

[...]



Iemand die niet kan werken, of deels niet kan werken kan daar vaak niets aan doen. Die neem ik dus ook helemaal niets kwalijk. Iemand die niet kan werken maar de verkeerde instelling heeft wel. Slecht van mij waarschijnlijk.Ja eens. Ik neem het die persoon natuurlijk niet kwalijk dat die naast zijn uitkering nog bijverdient. Maar het is zo krom als wat. Het is een fout van de overheid.

Sent, ik ben niet zo flauw dat ik ontken dat er mensen zijn die echt niet kunnen werken. Dit even ter verduidelijking. Wel is die groep echt kleiner dan een kwart van de mensen die nu wajong ontvangt.



Die driekwart mag er van mij uit én goede begeleiding krijgen.

quote:Ciara schreef op 23 april 2011 @ 19:00:

Als de plannen van dit kabinet doorgaan ga ik er behoorlijk op achteruit. Ik heb een wajong (officieel 80-100% afgekeurd) en werk op eigen initiatief 12 uur in de week. Ik krijg van mij wajonguitkering minder uitbetaald (65-80% categorie val ik nu qua uitbetaling). Ik ben er netto iets van ¤160 op vooruit gegaan maandelijks. Ik ging niet werken om meer geld te krijgen maar ik ben er wel blij mee. Maar als de plannen worden uitgevoerd raak ik mijn wajong-uitkering kwijt en mag ik naar de bijstand. Dan raak ik dus die 160 euro kwijt. En dat terwijl ik keihard mijn best doe om te werken... Financieel gezien kan ik dan maar beter ziek thuis gaan zitten en weer volledig in de wajong belanden. Alleen is dat niet zo goed voor mijn zelfbeeld, zelfvertrouwen en sociale contacten...

Eigenlijk word ik gewoon gestraft omdat ik probeer te werken....





Dat is de denkfout die zo irritant is. Dan raak je die niet kwijt, dan verdien je die zelf. Net als nu.

Het is een vangnet, en dat je nu zo zit en er daarom vanuit gaat dat je áltijd zo zit maakt het er niet beter op. Volgens mij werd er namelijk eerst al gezegd dat je niet kon werken en nu blijk je dat wel te kunnen. Toch hard voor gewerkt neem ik aan.



En zelfbeeld, zelfvertrouwen en sociale contacten is heel wat kostbaarder dan 160 euro, dus zelfs al mag je die niet houden heb je er toch heel wat waardevols mee gewonnen.

Eens met madhe.



Het is net als mensen die uit de bijstand komen en een volledige baan krijgen voor het minimumloon. Die baan levert bjvoorbeeld 150 euro per maand meer op dan de bijstandsuitkering. Wat je dan vaak hoort is dat mensen daar geen zin in hebben en zeggen dat ze niet ze voor 150 euro meer een maand willen werken.



Nee dus zo werkt het niet.

quote:Sent schreef op 23 april 2011 @ 19:07:

[...]

Punt is dat die Wajong-status je toegang geeft tot bepaalde voorzieningen. Ik heb jarenlang in de Bijstand gezeten, en heb tot aan het hoger beroep de afwijzing voor een Wajong-uitkering aangevochten. Niet dat die Wajong-uitkering echt hoger is dan de Bijstand, dat loopt elkaar nauwelijks mis. Maar met een handicap uit de Bijstand komen, dát is bijna onmogelijk. Studeren mag eigenlijk niet in de Bijstand, maar omdat ik afstandsonderwijs volg, zagen ze dat nog door de vingers. Maar er is geen geld voor werkplekaanpassingen of taxivervoer naar onderwijslocatie, stage of werk. Bovendien zijn er vanuit de Bijstand die werkgeversvoordelen niet die je hebt als je een Wajonger aanneemt. Doordat ik afhankelijk ben van rolstoeltaxivervoer om m'n tentamens te kunnen maken en verplichte practicabijeenkomsten bij te kunnen wonen, heeft m'n studie stilgelegen totdat ik in de Wajong kwam en het UWV toegaf dat ik toch wel echt iets mankeerde.



Nu heb ik m'n studie weer op de rit, en een geweldige werkervaringsplaats gevonden voor twee halve dagen per week. Zo doe ik werkervaring op, kan ik uitvinden hoeveel uren werk ik ongeveer aankan, en bouw ik aan m'n CV en netwerk. Concrete stappen dus om mijn kansen op werk te vergroten. Allemaal mogelijk door die vervoersvoorziening. Was het UWV niet 'tot inkeer' gekomen, dan zou ik waarschijnlijk m'n leven lang die uitkering niet meer uitkomen.



Ik hoor wat je zegt, en waarschijnlijk klinkt het heel lomp van mij dat ik nu even over die laatste zin struikel, maar wat jij nu zegt vind ik niet kloppen.



Er zijn meer wegen die naar Rome leiden, en dat anderen niet een wajong hebben wil niet zeggen dat anderen het allemaal makkelijk hebben. Sommige mensen hebben in hele benarde situaties gezeten en het puur door vechtlust tóch gered. Langzamer, maar toch.





Zeg nooit nooit bedoel ik eigenlijk te zeggen. (En daarmee heb je al de halve wereld).

Wat mij opvalt, nu..



Is dat veel wajongers er gemakshalve vanuit gaat dan mensen die géén wajong krijgen geen beperkingen of moeilijkheden hebben. Dat die financieel allemaal wel lekker zitten en elke studie kunnen volgen die ze willen. Lekker makkelijk.

quote:Madhe schreef op 23 april 2011 @ 21:02:

[...]

Ik hoor wat je zegt, en waarschijnlijk klinkt het heel lomp van mij dat ik nu even over die laatste zin struikel, maar wat jij nu zegt vind ik niet kloppen.



Er zijn meer wegen die naar Rome leiden, en dat anderen niet een wajong hebben wil niet zeggen dat anderen het allemaal makkelijk hebben. Sommige mensen hebben in hele benarde situaties gezeten en het puur door vechtlust tóch gered. Langzamer, maar toch.





Zeg nooit nooit bedoel ik eigenlijk te zeggen. (En daarmee heb je al de halve wereld).

Nou goed, dan was het héél veel moeilijker geworden.



Ik heb weinig trek om m'n halve medische geschiedenis van de afgelopen jaren te gaan delen nu, maar laten we het erop houden dat ik erg dankbaar ben voor een paar positieve wendingen waardoor ik tegen alle verwachtingen in niet in een verpleeghuis hoef te wonen, en toch m'n studie weer op de rit heb gekregen. In laag tempo, maar toch. Ik zou het over mezelf nooit zeggen, maar een potentiële werkgever zou mij - kijkend alleen al naar m'n elektrische rolstoel - waarschijnlijk zien als "zwaar lichamelijk gehandicapt". Zonder de voorzieningen waar je recht op hebt als je een Wajong-status hebt, is het dan bijna onmogelijk om ergens aan het werk te komen. Dat houdt al vrij snel op als je geen vervoer hebt, bijvoorbeeld. En rolstoeltaxivervoer is dusdanig duur dat dat niet zelf te bekostigen is.



En persoonlijk vind ik het eigenlijk van aardig wat vechtlust getuigen als je zes jaar blijft vechten voor je recht, enkel en alleen omdat je graag een kans wilt hebben om je studie af te maken en misschien ooit aan het werk te komen, terwijl het niet eens zeker is dat werken er lichamelijk gezien ooit in zal zitten. In de Bijstand had ik vrijstelling van de sollicitatieplicht, en vond men mij een overduidelijk geval van iemand die toch nooit zou kunnen werken. Voor de uitkering had ik het dus niet hoeven doen, mijn enige motivatie was dat ik een betere kans wilde hebben om ooit (in elk geval deels) m'n eigen brood te kunnen verdienen.