Gezondheid
alle pijlers
accepteren dat je "niet meer mee doet" & je grenzen bewaken
woensdag 22 oktober 2014 om 20:37
Ik ben deze zomer volledig afgekeurd na ruim 2 jaar met een hevige burn-out bovenop de diagnose Asperger die ik 3 jaar geleden kreeg. Ik kreeg deze week een of ander krantje van het UWV voor chronisch gehandicapten (WIA, WAjong etc.) en daar stond zowel een artikel in over iemand die het waanzinnig moeilijk vond om haar autisme te accepteren (dat was toch echt een rouwproces) en een artikel over twee boeken die waren uitgekomen over het accepteren dat je chronisch patiënt bent. En ik besef dat ik nog zo waanzinnig veel moet leren over mezelf (en zal moeten accepteren) voordat het maar een heeeeeel klein beetje beter wil gaan...
Momenteel gaat bijna alles in het leven te snel voor me, maar ik "moet door" aangezien ik al behoorlijk zwaar leun op mijn partner met NAH, en we samen ook nog voor ons kind moeten zorgen. Het gevolg is dat ik blijf snakken naar afzondering om te leren voelen hoe het eigenlijk met me gaat, want ik krijg continu zoveel prikkels tegelijk dat ik helemaal niets kan verwerken. Nu in de herfstvakantie weer heel erg over mijn grenzen gegaan (we doen om en om een dag met zoontje) en dat resulteerde echt in kortsluiting vlak voor het avondeten met huilbui etc. En zoveel storm in mijn hoofd dat ik wel 2 weken nodig heb om weer kalm te worden (maar wanneer heb ik nou eens 2 rustige weken?). Ik wordt hier echt wanhopig van, en vraag me af of er mensen zijn die (eventueel met hele andere diagnoses) deze chaos en stress herkennen, en hoe jullie naar acceptatie toe hebben kunnen groeien?
Ik heb diverse hulpverleners, maar die mensen zijn tegelijk ook een belasting (allemaal contacten en gesprekken die ook weer input opleveren). Psycholoog heb ik na een jaar of 4 maar teruggeschroefd naar eens in de x maanden omdat er toch nooit iets nieuws naar boven komt. Ze vind alleen steeds dat ik mindfullness moet doen, maar ook dat lukt me gewoon niet (net als mediteren, was heus geweldig goed voor me zou zijn, maar het is een te grote storm in mijn hoofd).
Het is super moeilijk om om te gaan met anderen omdat ze niet snappen wat ik heb. Ik snap het zelf vaak ook pas weer te laat, dus ga zelf al over mijn grenzen heen, maar ben ook heel veel tijd & energie kwijt met het proberen iets van verwachtingmanagement richting mijn omgeving te doen (daar had ik ook een stukje over geschreven bij "Domme vragen die je als chronisch zieke gesteld krijgt"). Ik probeer nu maar bijna alle contacten uit de weg te gaan omdat ik er gewoon niet meer uit kom. Alleen op de dagen dat ik met mijn zoontje samen ben, speel ik mooi weer omdat we het samen leuk hebben. Dan moet ik dus met anderen omgaan (ook ouders van klasgenootjes enzo) en dat leidt vaak naderhand alsnog tot een soort overbelasting omdat ik dan alle prikkels die langskomen maar incasseer om niet op te vallen.
Momenteel gaat bijna alles in het leven te snel voor me, maar ik "moet door" aangezien ik al behoorlijk zwaar leun op mijn partner met NAH, en we samen ook nog voor ons kind moeten zorgen. Het gevolg is dat ik blijf snakken naar afzondering om te leren voelen hoe het eigenlijk met me gaat, want ik krijg continu zoveel prikkels tegelijk dat ik helemaal niets kan verwerken. Nu in de herfstvakantie weer heel erg over mijn grenzen gegaan (we doen om en om een dag met zoontje) en dat resulteerde echt in kortsluiting vlak voor het avondeten met huilbui etc. En zoveel storm in mijn hoofd dat ik wel 2 weken nodig heb om weer kalm te worden (maar wanneer heb ik nou eens 2 rustige weken?). Ik wordt hier echt wanhopig van, en vraag me af of er mensen zijn die (eventueel met hele andere diagnoses) deze chaos en stress herkennen, en hoe jullie naar acceptatie toe hebben kunnen groeien?
Ik heb diverse hulpverleners, maar die mensen zijn tegelijk ook een belasting (allemaal contacten en gesprekken die ook weer input opleveren). Psycholoog heb ik na een jaar of 4 maar teruggeschroefd naar eens in de x maanden omdat er toch nooit iets nieuws naar boven komt. Ze vind alleen steeds dat ik mindfullness moet doen, maar ook dat lukt me gewoon niet (net als mediteren, was heus geweldig goed voor me zou zijn, maar het is een te grote storm in mijn hoofd).
Het is super moeilijk om om te gaan met anderen omdat ze niet snappen wat ik heb. Ik snap het zelf vaak ook pas weer te laat, dus ga zelf al over mijn grenzen heen, maar ben ook heel veel tijd & energie kwijt met het proberen iets van verwachtingmanagement richting mijn omgeving te doen (daar had ik ook een stukje over geschreven bij "Domme vragen die je als chronisch zieke gesteld krijgt"). Ik probeer nu maar bijna alle contacten uit de weg te gaan omdat ik er gewoon niet meer uit kom. Alleen op de dagen dat ik met mijn zoontje samen ben, speel ik mooi weer omdat we het samen leuk hebben. Dan moet ik dus met anderen omgaan (ook ouders van klasgenootjes enzo) en dat leidt vaak naderhand alsnog tot een soort overbelasting omdat ik dan alle prikkels die langskomen maar incasseer om niet op te vallen.
zondag 9 november 2014 om 17:14
Ah, topic weer gevonden.
Jammer iemandanders, dat jij niet in aanmerking komt voor revalidatie. Je leert er zo veel van. Maar misschien heeft je man wel tips voor je, die je kan aanpassen aan jouw situatie?
Mijn toekomstverwachting vroeg je. Ik ben dit jaar helemaal afgekeurd en ben daarna toch wel een beetje in een gat gevallen. Tot dan toe was mijn streven en al mijn energie gericht op weer gaan werken, wat helaas echt niet meer ging. Dus opeens zat ik daar thuis te niksen. Dat viel tegen. Maar intussen ben ik druk bezig met de fysiotherapie om weer meer kracht en conditie te krijgen en mijn doel is om weer te kunnen gaan tennissen. Ook wilde ik al heel lang leren pianospelen en daar ben ik nu ook mee bezig. En verder is het vooral elke dag weer keuzes maken in wat ik wel en niet doe en hoe ik mijn dag en tijd indeel. Daar continu over na moeten denken is best wel eens frustrerend.
Ik ben me er meestal toch best van bewust dat mijn toekomst waarschijnlijk zo zal zijn dat ik, in meer of mindere mate, gehandicapt zal raken. En dat maakt me meer bewust dat ik nu wil genieten van alles wat ik nog wel kan en dat ik nu nog nieuwe dingen op kan pakken. Alles weliswaar op mijn eigen tempo en niveau, maar ik doe het dan toch maar.
Jammer iemandanders, dat jij niet in aanmerking komt voor revalidatie. Je leert er zo veel van. Maar misschien heeft je man wel tips voor je, die je kan aanpassen aan jouw situatie?
Mijn toekomstverwachting vroeg je. Ik ben dit jaar helemaal afgekeurd en ben daarna toch wel een beetje in een gat gevallen. Tot dan toe was mijn streven en al mijn energie gericht op weer gaan werken, wat helaas echt niet meer ging. Dus opeens zat ik daar thuis te niksen. Dat viel tegen. Maar intussen ben ik druk bezig met de fysiotherapie om weer meer kracht en conditie te krijgen en mijn doel is om weer te kunnen gaan tennissen. Ook wilde ik al heel lang leren pianospelen en daar ben ik nu ook mee bezig. En verder is het vooral elke dag weer keuzes maken in wat ik wel en niet doe en hoe ik mijn dag en tijd indeel. Daar continu over na moeten denken is best wel eens frustrerend.
Ik ben me er meestal toch best van bewust dat mijn toekomst waarschijnlijk zo zal zijn dat ik, in meer of mindere mate, gehandicapt zal raken. En dat maakt me meer bewust dat ik nu wil genieten van alles wat ik nog wel kan en dat ik nu nog nieuwe dingen op kan pakken. Alles weliswaar op mijn eigen tempo en niveau, maar ik doe het dan toch maar.
woensdag 26 november 2014 om 11:29
Iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe. Ik hoopte dat dit onderwerp af en toe naar boven zou komen en dat er in de loop van de tijd aanvullingen van mijzelf en anderen zouden komen. (en ook Hans66 bedankt voor je steunbetuiging).
Ik heb echter al langer het idee dat het tijd wordt om van nick te veranderen zodat mensen niet in een oogopslag mijn hele verleden kunnen napluizen. Niet dat ik dingen te verbergen heb, maar ik heb dit in het verleden ooit meegemaakt, en in zo'n account geef je in de loop van de jaren toch heel wat prive-informatie weg.
Als jullie me herkennen met een andere nick, is dat geen probleem, maar ik ga niet in dit topic schrijven omdat het anders meteen weer enorm opvalt. Dus misschien kan ik beter vragen of de Angels het weghalen zodat een soortgelijk onderwerp over een tijdje opnieuw geopend kan worden (mag ook door een ander; dan schijf ik gewoon een beetje mee).
groetjes
Ik heb echter al langer het idee dat het tijd wordt om van nick te veranderen zodat mensen niet in een oogopslag mijn hele verleden kunnen napluizen. Niet dat ik dingen te verbergen heb, maar ik heb dit in het verleden ooit meegemaakt, en in zo'n account geef je in de loop van de jaren toch heel wat prive-informatie weg.
Als jullie me herkennen met een andere nick, is dat geen probleem, maar ik ga niet in dit topic schrijven omdat het anders meteen weer enorm opvalt. Dus misschien kan ik beter vragen of de Angels het weghalen zodat een soortgelijk onderwerp over een tijdje opnieuw geopend kan worden (mag ook door een ander; dan schijf ik gewoon een beetje mee).
groetjes
