Gezondheid
alle pijlers
Achteraf ter herinnering, wat had je eigenlijk moeten doen?
zaterdag 25 januari 2020 17:06
Afgelopen week gehoord dat mijn moeder uitzaaiingen heeft en niet meer te behandelen is... levensverwachting is misschien 4/5 maand?
Nu ben ik zo hard op zoek naar iets, behalve natuurlijk herinneringen foto’s, om nog iets tastbaars te hebben als ze er straks niet meer is...
Wie heeft deze verdrietige onwerkelijke situatie ook meegemaakt en zegt, eigenlijk had ik achteraf ter mooie herinnering dit of dat moeten doen
Nu ben ik zo hard op zoek naar iets, behalve natuurlijk herinneringen foto’s, om nog iets tastbaars te hebben als ze er straks niet meer is...
Wie heeft deze verdrietige onwerkelijke situatie ook meegemaakt en zegt, eigenlijk had ik achteraf ter mooie herinnering dit of dat moeten doen
zaterdag 25 januari 2020 18:29
diyer schreef: ↑25-01-2020 17:56Ik las op een ander topic dat sommige mensen spijt hebben dat ze hun overleden dierbare nog hebben opgebaard gezien. Omdat dat beeld niet meer uit hun hoofd ging en de andere beelden bijna vertroebelden. Bedenk je dus ook goed of je dat écht wilt tegen die tijd. Je moeder zal waarschijnlijk sterk veranderen de komende maanden en flink magerder worden (tenzij prednison) en bleker. De gezonde stralende moeder die je kende zal zeker na overlijden een ander beeld achterlaten. Wil je dat?
Oneens. Mijn vader leek opgebaard weer een beetje op zichzelf. Hoewel intens mager, de pijn was uit zijn gezicht.
zaterdag 25 januari 2020 18:31
diyer schreef: ↑25-01-2020 17:56Ik las op een ander topic dat sommige mensen spijt hebben dat ze hun overleden dierbare nog hebben opgebaard gezien. Omdat dat beeld niet meer uit hun hoofd ging en de andere beelden bijna vertroebelden. Bedenk je dus ook goed of je dat écht wilt tegen die tijd. Je moeder zal waarschijnlijk sterk veranderen de komende maanden en flink magerder worden (tenzij prednison) en bleker. De gezonde stralende moeder die je kende zal zeker na overlijden een ander beeld achterlaten. Wil je dat?
Staat tegenover dat ik het wassen, verzorgen en opbaren van een zeer dierbaar familielid als een van mijn meest bijzondere herinneringen heb. Familielid lag er echt zoals ze was, omdat ik details had laten aanpassen bij de laatste verzorging.
Zulke dingen hoef je niet altijd vooraf te besluiten. Op het moment zelf kan je ook altijd beslissen.
Ik laat mijn vader nu zo'n "vertel eens" boek invullen. Ik hoop dat hij nog jaren bij ons is, maar het lijkt me tzt heel fijn om te hebben.
zaterdag 25 januari 2020 18:31
diyer schreef: ↑25-01-2020 17:56Ik las op een ander topic dat sommige mensen spijt hebben dat ze hun overleden dierbare nog hebben opgebaard gezien. Omdat dat beeld niet meer uit hun hoofd ging en de andere beelden bijna vertroebelden. Bedenk je dus ook goed of je dat écht wilt tegen die tijd. Je moeder zal waarschijnlijk sterk veranderen de komende maanden en flink magerder worden (tenzij prednison) en bleker. De gezonde stralende moeder die je kende zal zeker na overlijden een ander beeld achterlaten. Wil je dat?
Staat tegenover dat ik het wassen, verzorgen en opbaren van een zeer dierbaar familielid als een van mijn meest bijzondere herinneringen heb. Familielid lag er echt zoals ze was, omdat ik details had laten aanpassen bij de laatste verzorging.
Zulke dingen hoef je niet altijd vooraf te besluiten. Op het moment zelf kan je ook altijd beslissen.
Ik laat mijn vader nu zo'n "vertel eens" boek invullen. Ik hoop dat hij nog jaren bij ons is, maar het lijkt me tzt heel fijn om te hebben.
zaterdag 25 januari 2020 18:33
Ik had die ervaring ook met mijn moeder. Ze was in haar laatste levensjaren pafferig geworden, maar vraag me niet hoe het kan, na haar overlijden lag ze erbij alsof ze 50 jaar was, haar huid was altijd al gaaf en rimpelloos, maar het pafferige was weg, en ze was weer de mooie vrouw die ze destijds ook was.vivapimpelmees schreef: ↑25-01-2020 18:29Oneens. Mijn vader leek opgebaard weer een beetje op zichzelf. Hoewel intens mager, de pijn was uit zijn gezicht.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 25 januari 2020 18:34
Heb ik zelf niet zo ervaren.diyer schreef: ↑25-01-2020 17:56Ik las op een ander topic dat sommige mensen spijt hebben dat ze hun overleden dierbare nog hebben opgebaard gezien. Omdat dat beeld niet meer uit hun hoofd ging en de andere beelden bijna vertroebelden. Bedenk je dus ook goed of je dat écht wilt tegen die tijd. Je moeder zal waarschijnlijk sterk veranderen de komende maanden en flink magerder worden (tenzij prednison) en bleker. De gezonde stralende moeder die je kende zal zeker na overlijden een ander beeld achterlaten. Wil je dat?
zaterdag 25 januari 2020 18:48
ja ik heb er spijt van, mijn moeder was overleden in het hospitaal en ze hebben haar echt opgemaakt dat je haar niet meer herkende. alles wat dat mijn moeder was in dat lichaam was weg.diyer schreef: ↑25-01-2020 17:56Ik las op een ander topic dat sommige mensen spijt hebben dat ze hun overleden dierbare nog hebben opgebaard gezien. Omdat dat beeld niet meer uit hun hoofd ging en de andere beelden bijna vertroebelden. Bedenk je dus ook goed of je dat écht wilt tegen die tijd. Je moeder zal waarschijnlijk sterk veranderen de komende maanden en flink magerder worden (tenzij prednison) en bleker. De gezonde stralende moeder die je kende zal zeker na overlijden een ander beeld achterlaten. Wil je dat?
zaterdag 25 januari 2020 19:11
Tijd met elkaar doorbrengen, bespreken hoe ze haar uitvaart geregeld wil hebben, foto's en filmpjes maken.
Verder vond ik het fijn dat mijn en ik bij zijn moeder zoveel mogelijk zelf konden doen. Haar laatste verzorging, uitvaart regelen, spreken op de uitvaart ook al was dat moeilijk, etc... hielp bij de verwerking. Het was ook heel fijn dat ze in haar eigen bed opgebaard lag onder haar eigen dekbed. Het leek net of ze sliep en vooral voor de kinderen was dit heel prettig.
Verder wel eens gelezen dat je een deken kunt (laten) maken van kleding van een dierbare, zodat je hier later nog eens onder kunt kruipen. Kan me voorstellen dat dat fijn is.
Sterkte
Verder vond ik het fijn dat mijn en ik bij zijn moeder zoveel mogelijk zelf konden doen. Haar laatste verzorging, uitvaart regelen, spreken op de uitvaart ook al was dat moeilijk, etc... hielp bij de verwerking. Het was ook heel fijn dat ze in haar eigen bed opgebaard lag onder haar eigen dekbed. Het leek net of ze sliep en vooral voor de kinderen was dit heel prettig.
Verder wel eens gelezen dat je een deken kunt (laten) maken van kleding van een dierbare, zodat je hier later nog eens onder kunt kruipen. Kan me voorstellen dat dat fijn is.
Sterkte
zaterdag 25 januari 2020 19:15
Dat hebben we weten te voorkomen doordat ouder zelf een gesprek had met de uitvaartondernemer. Ik en sibling waren er wel bij maar zeiden verder niet veel. Lijkt me heel apart om je eigen kist uit te kiezen enzo maar als het dan toch kan....icequeen2000 schreef: ↑25-01-2020 18:48ja ik heb er spijt van, mijn moeder was overleden in het hospitaal en ze hebben haar echt opgemaakt dat je haar niet meer herkende. alles wat dat mijn moeder was in dat lichaam was weg.
zaterdag 25 januari 2020 19:23
Mijn moeder is totaal onverwacht en heel plotseling zonder ziek te zijn geweest overleden, dus ik kon me helemaal nergens op voorbereiden. Maar wat ik in de loop der jaren heel vaak gemist heb zijn inderdaad recepten. Hoe vaak ik niet gewenst heb dat ik haar toen ze nog leefde gevraagd had me te leren x of y te maken of op te schrijven hoe zus en zo gemaakt werd.moizer schreef: ↑25-01-2020 18:01Ik heb heel veel foto’s, filmpjes, kaartjes en brieven, cadeautjes, mooie sieraden van mijn moeder.
Maar het meest waardevolle, klinkt echt heel suf, zijn de recepten van de gerechten die zij maakte. Van die vaste dingetjes die we thuis vaak aten. In haar handschrift. Had niet gedacht dat ik daar zo blij van zou worden, iedere keer weer als ik er iets van maak.
En haar stem inderdaad, ik kan nog precies voor de geest halen in welk ritme ze "met je moeder" of "met mama" zei als ze me belde maar hoe haar stem klonk was ik al heel snel kwijt.
Maar aan de andere kant: inmiddels is hoe ze eruit zag ook meer een gevoel dan een echte herinnering, en toch kijk ik zo goed als nooit naar foto's. Het zijn niet echt dat soort tastbare herinneringen die je mist, is mijn ervaring. Ik mis gewoon het hebben van een moeder en de aanwezigheid van mijn moeder, en daar helpt geen filmpje tegen.
Veel sterkte in de komende periode, ook voor je moeder zelf.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 25 januari 2020 19:29
Dit! Helaas stierf mijn ouder geheel onverwacht en heb ik maar een handvol recepten gekregen (per toeval, doorheen de jaren). Maar elke keer als ik iets maak, is m’n ouder er toch een beetje bij. Daarnaast ontdek ik nu pas dat er weinig foto’s zijn van ons samen van de laatste jaren. Foto’s of video’s zou dus ook misschien wel iets zijn.moizer schreef: ↑25-01-2020 18:01Ik heb heel veel foto’s, filmpjes, kaartjes en brieven, cadeautjes, mooie sieraden van mijn moeder.
Maar het meest waardevolle, klinkt echt heel suf, zijn de recepten van de gerechten die zij maakte. Van die vaste dingetjes die we thuis vaak aten. In haar handschrift. Had niet gedacht dat ik daar zo blij van zou worden, iedere keer weer als ik er iets van maak.
Sterkte TO...
zaterdag 25 januari 2020 19:32
Dat was bij mij ook zo. Mijn moeder stond zo goed als nooit op de foto en foto's van alledaagse situaties heb ik al helemaal niet.PiNuts14 schreef: ↑25-01-2020 19:29Dit! Helaas stierf mijn ouder geheel onverwacht en heb ik maar een handvol recepten gekregen (per toeval, doorheen de jaren). Maar elke keer als ik iets maak, is m’n ouder er toch een beetje bij. Daarnaast ontdek ik nu pas dat er weinig foto’s zijn van ons samen van de laatste jaren. Foto’s of video’s zou dus ook misschien wel iets zijn.
Sterkte TO...
Am Yisrael Chai!
zaterdag 25 januari 2020 19:43
Je kan komende week al een uitvaartondernemer bellen en de uitvaartwensen doornemen en vastleggen. Rustig met het gezin, zonder tijdsdruk. Mamma's lievelingsliederen, waar is de uitvaart, is er een familiegraf, wat voor kleding aan in de kist. (Op internet staan verschillende standaardvragenlijsten om in te vullen.)
Stel het niet uit. Als je moeder eenmaal overleden is, heb je maximaal een week om alles, alles te beslissen en te regelen. Terwijl je nog zit te snotteren, dringt de uitvaartondernemer aan op een tekst voor de rouwkaarten, want die moeten de volgende dag gedrukt worden. Daarna stapels enveloppen schrijven tot diep in de nacht en de adressen zoeken op briefjes in kastjes en laatjes en in oude adresboeken.
Bij mijn oma lagen de uitvaartwensen en zelfs de tekst van de kaart al maanden van te voren klaar.
En ook de adreslijsten. Die adreslijsten waren bijgewerkt. (Het is genant als je een rouwkaart schrijft naar Henk&Greet, terwijl Henk al drie jaar dood is. Of als er vijf rouwkaarten retour komen, omdat allerlei mensen verhuisd zijn.)
Degene die gaat sterven vindt het vaak een hele geruststelling dat alles al doorgesproken is.
Geloof me, na het overlijden van je moeder wil je geen verhitte discussies met je zussen over 'wat voor kist had mamma gewild' of 'van welke artiest was dat nummer ook al weer'? En ook geen ruzie over 'ik wil alleen cake na afloop' - 'nee, ik wil broodjes voor alle gasten' - 'maar mamma hield van borrelen, waarom doen we geen borrel'.
Stel het niet uit. Als je moeder eenmaal overleden is, heb je maximaal een week om alles, alles te beslissen en te regelen. Terwijl je nog zit te snotteren, dringt de uitvaartondernemer aan op een tekst voor de rouwkaarten, want die moeten de volgende dag gedrukt worden. Daarna stapels enveloppen schrijven tot diep in de nacht en de adressen zoeken op briefjes in kastjes en laatjes en in oude adresboeken.
Bij mijn oma lagen de uitvaartwensen en zelfs de tekst van de kaart al maanden van te voren klaar.
En ook de adreslijsten. Die adreslijsten waren bijgewerkt. (Het is genant als je een rouwkaart schrijft naar Henk&Greet, terwijl Henk al drie jaar dood is. Of als er vijf rouwkaarten retour komen, omdat allerlei mensen verhuisd zijn.)
Degene die gaat sterven vindt het vaak een hele geruststelling dat alles al doorgesproken is.
Geloof me, na het overlijden van je moeder wil je geen verhitte discussies met je zussen over 'wat voor kist had mamma gewild' of 'van welke artiest was dat nummer ook al weer'? En ook geen ruzie over 'ik wil alleen cake na afloop' - 'nee, ik wil broodjes voor alle gasten' - 'maar mamma hield van borrelen, waarom doen we geen borrel'.
zaterdag 25 januari 2020 19:46
Wat afschuwelijk...icequeen2000 schreef: ↑25-01-2020 18:48ja ik heb er spijt van, mijn moeder was overleden in het hospitaal en ze hebben haar echt opgemaakt dat je haar niet meer herkende. alles wat dat mijn moeder was in dat lichaam was weg.
Dat is precies de reden dat ik zelf mijn zus heb opgebaard. Ze leek niet meer op de gezonde versie van zichzelf, maar mijn gruwel was dat ze haar te veel op zouden maken, of meer zouden leggen zoals ze nooit lag. Ik heb toen ook 2 foto's meegenomen van toen ze nog gezond was om de medewerker van het mortuarium te laten zien hoe ze echt was.
Wat ik ook heel fijn vond en nog vind is dat we echt aan elkaar gevraagd hebben of we nog iets wouden zeggen tegen elkaar wat gezegd moest worden.
Wat ik heel erg vind is dat ik me haar stem niet meer kan herinneren... Hoe ze bewoog, rook enzo weet ik nog precies. Maar haar stem is weg en ik heb geen filmpjes of spraakmemo's.
Verder zou ik zeggen: alles wat in je opkomt en je je moeder wil zeggen of vragen, doe het. Ben niet bang haar ergens mee te kwetsen ofzo, ze is patiënt maar bovenal je moeder, nu kan het nog. En de uitspraak "beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan spijt hebben van iets wat je niet hebt gedaan" is in deze een hele ware vind ik.
Heel veel sterkte in deze tijd. Soms lijken de minuten dagen te duren, soms is een week in een oogwenk voorbij. Maak er nog wat mooie herinneringen bij, die blijven altijd.
(Doet me ineens denken aan een nacht dat ik naast mijn zus op de bank sliep. Elke nacht had een ander van ons "nachtdienst". Ze was nog of weer wakker en ik ook om 3 uur 's nachts en ze zei dat ze eigenlijk best zin had in een waterijsje, maar wie at dat nou midden in de nacht. Ik besloot dat dat geen moer uitmaakte en we hebben samen een ijsje gegeten toen. 1 van de simpelste, maar mooiste herinneringen die ik aan haar heb.)
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
zaterdag 25 januari 2020 20:04
Wat ontzettend verdrietig om hier te lezen dat er zoveel mensen het verdriet kennen van een dierbare verliezen. Natuurlijk hoort dit bij het leven, maar normaal sta ik daar niet zo bij stil.
Heel veel sterkte TO!
Er zullen zeker momenten komen dat je bang bent, dat je emoties je teveel worden. Maar laat dit toe. Ga door je angsten heen, toon je emoties. Iedereen zal het begrijpen, je zult er misschien spijt van krijgen als je dingen hierdoor niet doet.
Heel veel sterkte TO!
Er zullen zeker momenten komen dat je bang bent, dat je emoties je teveel worden. Maar laat dit toe. Ga door je angsten heen, toon je emoties. Iedereen zal het begrijpen, je zult er misschien spijt van krijgen als je dingen hierdoor niet doet.
zondag 26 januari 2020 01:03
Het boek: mam vertel eens
Prachtig om te lezen als ze er niet meer is.
Aan mijn schoonvader gegeven toen hij hoorde ongeneeslijk ziek te zijn, uit naam van zijn kleinzoon. Hij heeft m bijna helemaal in kunnen vullen, ik heb t later nog afgemaakt met persoonlijke herinneringen en foto's. Een heel dierbaar boek voor mijn man en zoon.
Sterkte!
Prachtig om te lezen als ze er niet meer is.
Aan mijn schoonvader gegeven toen hij hoorde ongeneeslijk ziek te zijn, uit naam van zijn kleinzoon. Hij heeft m bijna helemaal in kunnen vullen, ik heb t later nog afgemaakt met persoonlijke herinneringen en foto's. Een heel dierbaar boek voor mijn man en zoon.
Sterkte!
zondag 26 januari 2020 02:11
Deze vind ik zo mooi.
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar het topic raakt me en ik wil je heel veel sterkte en heel veel liefde wensen TO. Er worden mooie en goede ideeën genoemd, ook filmpjes en geluidsopnames maken. Ook al kun je je haar stem nog herinneren, horen is toch anders en ik denk dat dat fijn is om te hebben. Ook het 'vertel eens' idee vind ik heel mooi. En inderdaad vragen wat je moeder zelf het liefste zou willen. Samenzijn lijkt me nu het belangrijkste. Tegen elkaar kunnen zeggen wat je elkaar nog heel graag wil zeggen.
zondag 26 januari 2020 02:15
Deze vind ik ook mooi, echt iets persoonlijks en tastbaars.icequeen2000 schreef: ↑25-01-2020 17:35haar persoonlijk parfum was voor mij een troost, dat spuit ik dan op een knuffel of kussen
Ik heb een paar tastbare en persoonlijke spullen van opa. En ik merk dat het me troost. Dat ik het fijn zijn spullen in ere te houden, te gebruiken zoals opa deed en ze geven me herinneringen en warmte. Letterlijk, want ik kan in dikke truien nog zitten rillen, maar in het vest wat opa het allerliefste droeg heb ik het serieus nooit koud.
zondag 26 januari 2020 10:41
Het meest dierbaar vond ik gewoon de momenten die we nog samen hadden. Ze hadden mijn moeder nog Max 6 weken gegeven maar het werden er uiteindelijk 14 weken.
Praat met elkaar en maak nog een paar mooie herinneringen.
Mijn moeder had op het laatst wel heel veel pijn. Ze kon niet meer eten en amper drinken. Dat vond ik wel lastig omdat ze telkens nog zoveel wil had om te leven maar toen het omslagpunt kwam en het voor haar wel goed was duurde het nog twee weken voor de artsen groen licht voor de palliatieve sedatie konden geven.
En wat iemand ook al zegt. Kijk wat je van tevoren kan regelen voor de uitvaart. De dagen na het overlijden zijn enorm hectisch. Mijn ouders hadden zelf de dienst al ingericht met muziek enz.
Maar na het overlijden schoten mij bijvoorbeeld nog een heleboel mensen te binnen die op de hoogte gesteld moesten worden.
En over het zien van de overledenen: van de mensen die zijn overleden in mijn leven en wie ik niet overleden heb gezien, die ‘zie’ ik nog regelmatig lopen. Natuurlijk niet echt diegene maar het sluit voor mij niet helemaal af dan. Zo heb ik echt nog jaren gehad dat ik dacht dat ik mijn oma zag lopen en een vorig jaar overleden vriendin kwam ik ook steeds tegen
En ik vond het fijn om even zodra mijn moeder opgebaard lag even alles te checken of het netjes was. Maar goed ook want zo mooi lag ze er eerst niet bij. Zo zag je het draadje waarmee ze de lippen op elkaar naaien (wist ik dus ook niet tot dan) en mijn moeders handen lagen er heel erg verkrampt bij. Dit komt door de rigor mortis maar dat hebben ze toen meteen in orde gemaakt. Ik heb niet dat ik steeds dat beeld zie. De beelden van toen ze bij leven was, zijn vele malen sterker.
Van mijn moeder zijn trouwens maar weinig foto’s kwamen we laatst achter. Ik ben bezig met foto’s te digitaliseren en albums te maken maar dat vond ik wel even lastig hoor. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat ze zelf de foto’s maakte of net even iets anders ging doen (ze was een mooie vrouw maar ze was onzeker over haar gebit).
Praat met elkaar en maak nog een paar mooie herinneringen.
Mijn moeder had op het laatst wel heel veel pijn. Ze kon niet meer eten en amper drinken. Dat vond ik wel lastig omdat ze telkens nog zoveel wil had om te leven maar toen het omslagpunt kwam en het voor haar wel goed was duurde het nog twee weken voor de artsen groen licht voor de palliatieve sedatie konden geven.
En wat iemand ook al zegt. Kijk wat je van tevoren kan regelen voor de uitvaart. De dagen na het overlijden zijn enorm hectisch. Mijn ouders hadden zelf de dienst al ingericht met muziek enz.
Maar na het overlijden schoten mij bijvoorbeeld nog een heleboel mensen te binnen die op de hoogte gesteld moesten worden.
En over het zien van de overledenen: van de mensen die zijn overleden in mijn leven en wie ik niet overleden heb gezien, die ‘zie’ ik nog regelmatig lopen. Natuurlijk niet echt diegene maar het sluit voor mij niet helemaal af dan. Zo heb ik echt nog jaren gehad dat ik dacht dat ik mijn oma zag lopen en een vorig jaar overleden vriendin kwam ik ook steeds tegen
En ik vond het fijn om even zodra mijn moeder opgebaard lag even alles te checken of het netjes was. Maar goed ook want zo mooi lag ze er eerst niet bij. Zo zag je het draadje waarmee ze de lippen op elkaar naaien (wist ik dus ook niet tot dan) en mijn moeders handen lagen er heel erg verkrampt bij. Dit komt door de rigor mortis maar dat hebben ze toen meteen in orde gemaakt. Ik heb niet dat ik steeds dat beeld zie. De beelden van toen ze bij leven was, zijn vele malen sterker.
Van mijn moeder zijn trouwens maar weinig foto’s kwamen we laatst achter. Ik ben bezig met foto’s te digitaliseren en albums te maken maar dat vond ik wel even lastig hoor. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat ze zelf de foto’s maakte of net even iets anders ging doen (ze was een mooie vrouw maar ze was onzeker over haar gebit).
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
