Gezondheid
alle pijlers
Alzheimer, wat staat ons te wachten?
maandag 17 februari 2014 om 11:36
Ik hoop dat ik hier wat ervaringsdeskundigen tref.
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
maandag 17 februari 2014 om 23:04
dinsdag 18 februari 2014 om 09:39
Ik denk dat het júist illustreert wat to te wachten staat. Dat een mens dus in de ogen van de één kan worden tot alleen nog maar de ziekte, terwijl de ander de ziekte ziet met daarachter nog de persoon die het was. Want als je alleen nog maar de ziekte kunt zien dan moet het wel heel erg zijn, zowel voor patiënt als voor de naasten. Het voegt dus wat mij betreft zéker iets toe.
dinsdag 18 februari 2014 om 09:42
quote:tonkje schreef op 17 februari 2014 @ 22:54:
[...]
Huh??
Als je zegt dat iemand dement is, degradeer diegene tot de dementie? Je zegt toch ook gewoon dat iemand blind is of gehandicapt is? Of moet je dus zeggen dat iemand blindheid heeft en een handicap heeft?
Sorry, dit draagt weinig bij aan het topic. Maar ik vind het dus heel raar als je niet gewoon zou kunnen zeggen dat iemand dement is.Ja, omdat het woord blindheid niet bestaat. Je zegt toch ook niet dat iemand kanker is? Iemand heeft kanker. Ik vind diabeet ook een naar woord. Of je niets anders bent dan iemand met diabetes. Ik snap het wel hoor, dat jullie het woordenneukerij vinden van me, maar ik heb mijn vader altijd gezien als iemand met dementie. Niet als een demente bejaarde. Ik vind het naar om iemand te noemen naar de ziekte die hij heeft.
[...]
Huh??
Als je zegt dat iemand dement is, degradeer diegene tot de dementie? Je zegt toch ook gewoon dat iemand blind is of gehandicapt is? Of moet je dus zeggen dat iemand blindheid heeft en een handicap heeft?
Sorry, dit draagt weinig bij aan het topic. Maar ik vind het dus heel raar als je niet gewoon zou kunnen zeggen dat iemand dement is.Ja, omdat het woord blindheid niet bestaat. Je zegt toch ook niet dat iemand kanker is? Iemand heeft kanker. Ik vind diabeet ook een naar woord. Of je niets anders bent dan iemand met diabetes. Ik snap het wel hoor, dat jullie het woordenneukerij vinden van me, maar ik heb mijn vader altijd gezien als iemand met dementie. Niet als een demente bejaarde. Ik vind het naar om iemand te noemen naar de ziekte die hij heeft.
dinsdag 18 februari 2014 om 09:45
quote:mallie123 schreef op 17 februari 2014 @ 23:04:
Inderdaad iemand is dement. Maar het woord dementie is een verzamelnaam voor de versxhillende soorten. Is dus dement. Als je zegt iemand heeft dementie klopt dit dus eigenlijk niet. Dat is dus de verwarring maar het voegt inderdaad niks toe.
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
Inderdaad iemand is dement. Maar het woord dementie is een verzamelnaam voor de versxhillende soorten. Is dus dement. Als je zegt iemand heeft dementie klopt dit dus eigenlijk niet. Dat is dus de verwarring maar het voegt inderdaad niks toe.
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
dinsdag 18 februari 2014 om 10:26
quote:whopper schreef op 18 februari 2014 @ 09:42:
[...]
Ja, omdat het woord blindheid niet bestaat. Je zegt toch ook niet dat iemand kanker is? Iemand heeft kanker. Ik vind diabeet ook een naar woord. Of je niets anders bent dan iemand met diabetes. Ik snap het wel hoor, dat jullie het woordenneukerij vinden van me, maar ik heb mijn vader altijd gezien als iemand met dementie. Niet als een demente bejaarde. Ik vind het naar om iemand te noemen naar de ziekte die hij heeft.
Dit soort discussies is vaker gevoerd en ik ben voorstander van iets minder politiek correct zijn.
Mensen met een verstandelijke beperking of een geestelijk gehandicapte. Voor mij is die eerste term vooral krampachtig doen alsof het allemaal wel meevalt.
Daarbij: ik heb jaren gezegd dat mijn moeder dementerend was, maar inmiddels is ze dat niet meer, ze is volledig hartstikke dement. Er is niets meer van haar oorspronkelijke ik over. En ja, dat is verdrietig, maar het ontkennen door nog maar steeds te blijven beweren dat ze toch echt ook nog mijn moeder is maakt het wat mij betreft niet minder pijnlijk.
[...]
Ja, omdat het woord blindheid niet bestaat. Je zegt toch ook niet dat iemand kanker is? Iemand heeft kanker. Ik vind diabeet ook een naar woord. Of je niets anders bent dan iemand met diabetes. Ik snap het wel hoor, dat jullie het woordenneukerij vinden van me, maar ik heb mijn vader altijd gezien als iemand met dementie. Niet als een demente bejaarde. Ik vind het naar om iemand te noemen naar de ziekte die hij heeft.
Dit soort discussies is vaker gevoerd en ik ben voorstander van iets minder politiek correct zijn.
Mensen met een verstandelijke beperking of een geestelijk gehandicapte. Voor mij is die eerste term vooral krampachtig doen alsof het allemaal wel meevalt.
Daarbij: ik heb jaren gezegd dat mijn moeder dementerend was, maar inmiddels is ze dat niet meer, ze is volledig hartstikke dement. Er is niets meer van haar oorspronkelijke ik over. En ja, dat is verdrietig, maar het ontkennen door nog maar steeds te blijven beweren dat ze toch echt ook nog mijn moeder is maakt het wat mij betreft niet minder pijnlijk.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 18 februari 2014 om 10:29
quote:whopper schreef op 18 februari 2014 @ 09:45:
[...]
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
Dementie betekent volgens mij niets anders dan ouderdomsvergeetachtigheid. Dat krijgt iedereen op oudere leeftijd.
Vervolgens kan in de diagnose een oorzaak worden benoemd: vasculaire dementie: veroorzaakt door problemen met de bloedvaten; Alzheimer: dementie veroorzaakt door de ziekte van Alzheimer.
Mijn moeder heeft Alzheimer en is dement.
[...]
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
Dementie betekent volgens mij niets anders dan ouderdomsvergeetachtigheid. Dat krijgt iedereen op oudere leeftijd.
Vervolgens kan in de diagnose een oorzaak worden benoemd: vasculaire dementie: veroorzaakt door problemen met de bloedvaten; Alzheimer: dementie veroorzaakt door de ziekte van Alzheimer.
Mijn moeder heeft Alzheimer en is dement.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 18 februari 2014 om 11:53
Paper-clip, dank voor het plaatsen van de link met het artikel. Het beschrijft precies hoezeer de relaties er onder lijden. Laatst las ik ook een regel hierover: 'ik rouw 3 keer: 1x omdat hij/zij mijn partner niet meer is zoals ik hem/haar kende, 1x omdat ik hem/haar naar een verzorgingstehuis moet brengen en 1x wanneer hij/zij overlijdt'. Dat vond ik ook zo'n typerende uitspraak. En ook zo waar..
Dat hele dementie/Alzheimer proces is 1 groot proces van inleveren, van afscheid nemen. Soms in kleine stapjes en dan ineens met 1 hele grote stap...
Dat hele dementie/Alzheimer proces is 1 groot proces van inleveren, van afscheid nemen. Soms in kleine stapjes en dan ineens met 1 hele grote stap...
dinsdag 18 februari 2014 om 11:55
quote:kaasmadam schreef op 18 februari 2014 @ 11:53:
Paper-clip, dank voor het plaatsen van de link met het artikel. Het beschrijft precies hoezeer de relaties er onder lijden. Laatst las ik ook een regel hierover: 'ik rouw 3 keer: 1x omdat hij/zij mijn partner niet meer is zoals ik hem/haar kende, 1x omdat ik hem/haar naar een verzorgingstehuis moet brengen en 1x wanneer hij/zij overlijdt'. Dat vond ik ook zo'n typerende uitspraak. En ook zo waar..
Dat hele dementie/Alzheimer proces is 1 groot proces van inleveren, van afscheid nemen. Soms in kleine stapjes en dan ineens met 1 hele grote stap...En dat hele rouwproces gaat idd in fases: toen mijn moeder de eerste verschijnselen kreeg, toen de diagnose kwam, toen ze opgenomen werd, toen ze niet meer kon praten, toen ze niet meer kon lopen, enz. enz. Ik denk dat ik nu alleen nog het proces moet afmaken als ze overlijdt.
Paper-clip, dank voor het plaatsen van de link met het artikel. Het beschrijft precies hoezeer de relaties er onder lijden. Laatst las ik ook een regel hierover: 'ik rouw 3 keer: 1x omdat hij/zij mijn partner niet meer is zoals ik hem/haar kende, 1x omdat ik hem/haar naar een verzorgingstehuis moet brengen en 1x wanneer hij/zij overlijdt'. Dat vond ik ook zo'n typerende uitspraak. En ook zo waar..
Dat hele dementie/Alzheimer proces is 1 groot proces van inleveren, van afscheid nemen. Soms in kleine stapjes en dan ineens met 1 hele grote stap...En dat hele rouwproces gaat idd in fases: toen mijn moeder de eerste verschijnselen kreeg, toen de diagnose kwam, toen ze opgenomen werd, toen ze niet meer kon praten, toen ze niet meer kon lopen, enz. enz. Ik denk dat ik nu alleen nog het proces moet afmaken als ze overlijdt.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 18 februari 2014 om 11:56
Ik herken ook de uitspraak die mijn schoonmoeder ook vaak doet t.a.v. mijn schoonvader: 'hij moet me niet zo betuttelen, ik ben geen klein kind' . En om het dan met humor af te doen, dat is niet iedereen gegeven. Ik zie bij vlagen de strijd die er is tussen mijn schoonouders (mijn schoonvader die zich - onbedoeld - soms ergert en haar wil helpen en mijn schoonmoeder die denkt dat ze het allemaal helemaal zo slecht nog niet doet en geïrriteerd raakt door zijn bemoeienissen). Je ziet dat hij haar alleen maar wil helpen, maar zij wordt daar af en toe heel kriegel (en onaardig) van. En van beiden kan ik het me voorstellen. Het is zó moeilijk, voor hen allebei.
En probeer dan nog maar eens dat warme gevoel voor elkaar vast te houden....
En probeer dan nog maar eens dat warme gevoel voor elkaar vast te houden....
dinsdag 18 februari 2014 om 12:01
Heftig hoor Solomio ....
Het is afschuwelijk om zo machteloos langs de zijlijn te staan en niets kunt doen. Niets anders dan afwachten hoe en in welk tempo het verder gaat.
En wás er maar wat meer een vastomlijnd patroon. Dan wist je in elk geval een beetje wat je te wachten zou staan. Als in: 'als iemand begint met dwalen, dan volgt meestal vrij snel daarna.....'. Maar je hebt geen idee. Misschien is het wel eenmalig geweest, het dwalen van mijn schoonmoeder?
Bedankt trouwens, Mallie (?) voor de uitleg over wanen en hallucinaties Mijn schoonmoeder lijdt, bij vlagen, aan hallucinaties. Dan ziet ze ineens haar dochter die in het buitenland woont, vanuit de spiegel naar haar kijken. Of ze denkt dat er een heks in de straat woont die het op haar gemunt heeft. Of ze verdenkt mijn schoonvader ervan een affaire te hebben...
Het is afschuwelijk om zo machteloos langs de zijlijn te staan en niets kunt doen. Niets anders dan afwachten hoe en in welk tempo het verder gaat.
En wás er maar wat meer een vastomlijnd patroon. Dan wist je in elk geval een beetje wat je te wachten zou staan. Als in: 'als iemand begint met dwalen, dan volgt meestal vrij snel daarna.....'. Maar je hebt geen idee. Misschien is het wel eenmalig geweest, het dwalen van mijn schoonmoeder?
Bedankt trouwens, Mallie (?) voor de uitleg over wanen en hallucinaties Mijn schoonmoeder lijdt, bij vlagen, aan hallucinaties. Dan ziet ze ineens haar dochter die in het buitenland woont, vanuit de spiegel naar haar kijken. Of ze denkt dat er een heks in de straat woont die het op haar gemunt heeft. Of ze verdenkt mijn schoonvader ervan een affaire te hebben...
dinsdag 18 februari 2014 om 12:23
Ander vraagje: wij hebben thuis 3 jonge kinderen. Zij zien/weten wel dat er 'iets' is met oma, dat het niet zo goed gaat, maar ze weten niet exact wat. De oudste (13) zei laatst dat hij vindt dat oma 'raar' doet en ook dat hij het jammer vindt dat opa nooit meer tijd heeft om iets leuks te doen samen met hem. De 2 jongsten (9) zien ook wel dat oma veel vergeet en dat ze soms ineens begint te huilen.
Ik heb mijn man gezegd dat ik vind dat de kinderen - tot op zekere hoogte - geïnformeerd moeten worden over wat er speelt. Ze zijn niet gek en zien/horen meer dan wij denken. Mijn man heeft hier tot op heden nog niets mee gedaan. Zegt wel dat het goed zou zijn, maar tot een echt gesprek is het nog nooit gekomen.
Ik denk dat we het de kinderen wel moeten uitleggen. Dat we moeten vertellen dat oma ziek is en dat ze daardoor soms dingen vergeet, of bijv. soms ineens heel verdrietig of in de war kan zijn. Ook met het oog op de toekomst (mogelijke verhuizing, mogelijk niet meer herkennen van de kinderen/achterdocht) denk ik dat het belangrijk is dat ze hierin meegenomen worden.
Hebben jullie hier ideeën over/ervaringen mee?
Ik heb mijn man gezegd dat ik vind dat de kinderen - tot op zekere hoogte - geïnformeerd moeten worden over wat er speelt. Ze zijn niet gek en zien/horen meer dan wij denken. Mijn man heeft hier tot op heden nog niets mee gedaan. Zegt wel dat het goed zou zijn, maar tot een echt gesprek is het nog nooit gekomen.
Ik denk dat we het de kinderen wel moeten uitleggen. Dat we moeten vertellen dat oma ziek is en dat ze daardoor soms dingen vergeet, of bijv. soms ineens heel verdrietig of in de war kan zijn. Ook met het oog op de toekomst (mogelijke verhuizing, mogelijk niet meer herkennen van de kinderen/achterdocht) denk ik dat het belangrijk is dat ze hierin meegenomen worden.
Hebben jullie hier ideeën over/ervaringen mee?
dinsdag 18 februari 2014 om 12:38
quote:whopper schreef op 18 februari 2014 @ 09:45:
[...]
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
Het klinkt inderdaad een beetje vreemd. Il zal het nogmaals
proberen uit te leggen boor je. Dementie is een
verzamelnaam voor de verschillende soorten. Alzheimer is
een soort .vasculaire dementie is een soort en zo heb je
nog meer soorten. In de volksmond wordt vaak gezegd hij heeft dementie. Terwijl je dit dus eigwnlijk nietnklopt als ik zeg ik week met dementerende klopt het wel. Ik werk met verschillende personen en verschillende ziektebeelden
[...]
Als ik zeg iemand heeft dementie dan klopt dit niet? Mijn vader kreeg de diagnose vasculaire dementie. Dus hij had dementie.
Dat Alzheimer iets anders is weet ik, ik heb me erin verdiept.
Het klinkt inderdaad een beetje vreemd. Il zal het nogmaals
proberen uit te leggen boor je. Dementie is een
verzamelnaam voor de verschillende soorten. Alzheimer is
een soort .vasculaire dementie is een soort en zo heb je
nog meer soorten. In de volksmond wordt vaak gezegd hij heeft dementie. Terwijl je dit dus eigwnlijk nietnklopt als ik zeg ik week met dementerende klopt het wel. Ik werk met verschillende personen en verschillende ziektebeelden
dinsdag 18 februari 2014 om 12:49
Ik denk dat het heel belangrijk is om de kinderen te vertellen wat er aan de hand is. Gewoon simpel vertellen oma is ziek is heel erg vergeetachtig dus dat is soms een beetje moeilijk laat het voor de rest aan de kinderen zelf over wat ze willen weten en laat ze als ze iets niet snappen gewoon vragen stellen. Zee zijn oud genoeg.
laat haar urine snel nakijken is erg belangrijk als er inderdaad een blaasontsteking zit kan ze daar ook erg van in de war zijn en na een kuur weer beter.
kijk ook na of er los van het feit dat ze in de war is en hallucineert of er geen depressie bij zit dit heeft ongeveerg 85% . Als er geen blaasontsteking is laat dan goed nakijken waar haar gedrag dam door komt
laat haar urine snel nakijken is erg belangrijk als er inderdaad een blaasontsteking zit kan ze daar ook erg van in de war zijn en na een kuur weer beter.
kijk ook na of er los van het feit dat ze in de war is en hallucineert of er geen depressie bij zit dit heeft ongeveerg 85% . Als er geen blaasontsteking is laat dan goed nakijken waar haar gedrag dam door komt
dinsdag 18 februari 2014 om 13:26
quote:kaasmadam schreef op 18 februari 2014 @ 11:56:
Ik herken ook de uitspraak die mijn schoonmoeder ook vaak doet t.a.v. mijn schoonvader: 'hij moet me niet zo betuttelen, ik ben geen klein kind' . En om het dan met humor af te doen, dat is niet iedereen gegeven. Ik zie bij vlagen de strijd die er is tussen mijn schoonouders (mijn schoonvader die zich - onbedoeld - soms ergert en haar wil helpen en mijn schoonmoeder die denkt dat ze het allemaal helemaal zo slecht nog niet doet en geïrriteerd raakt door zijn bemoeienissen). Je ziet dat hij haar alleen maar wil helpen, maar zij wordt daar af en toe heel kriegel (en onaardig) van. En van beiden kan ik het me voorstellen. Het is zó moeilijk, voor hen allebei.
En probeer dan nog maar eens dat warme gevoel voor elkaar vast te houden....
Dit gaat bij ons net zo ! Mijn schoonmoeder loopt de hele dag achter zijn kont aan omdat ze bang is dat hij zich pijn doet of iets raars. Hij wordt daar dus heel kriegel van en kijkt dan met draaiende ogen en diep zuchtend naar mij of man. Ik probeer het dan maar een beetje weg te lachen met hem en zeg dat ze bezorgd is om hem en dat ze daarom achter hem aan loopt. Maar dat is hij natuurlijk een uur later weer vergeten...
Ik heb ook 2 jonge kinderen, ik heb ze duidelijk verteld dat opa aan het dementeren is en dat hij anders dan anders kan reageren dan dat ze gewend zijn. Het scheelt denk ik dat ze opa bijna iedere dag zien, ik denk dat ze er ondertussen aan gewend zijn. Ik vind dat ze er goed mee omgaan. Ik zie dat van ze geniet als hij ze ziet dus dat is wel positief, al kan hij wel minder van ze hebben dan vroeger dat is duidelijk merkbaar. Hij kan zich sowieso sneller opwinden over iets of boos worden om iets kleins.
Ik herken ook de uitspraak die mijn schoonmoeder ook vaak doet t.a.v. mijn schoonvader: 'hij moet me niet zo betuttelen, ik ben geen klein kind' . En om het dan met humor af te doen, dat is niet iedereen gegeven. Ik zie bij vlagen de strijd die er is tussen mijn schoonouders (mijn schoonvader die zich - onbedoeld - soms ergert en haar wil helpen en mijn schoonmoeder die denkt dat ze het allemaal helemaal zo slecht nog niet doet en geïrriteerd raakt door zijn bemoeienissen). Je ziet dat hij haar alleen maar wil helpen, maar zij wordt daar af en toe heel kriegel (en onaardig) van. En van beiden kan ik het me voorstellen. Het is zó moeilijk, voor hen allebei.
En probeer dan nog maar eens dat warme gevoel voor elkaar vast te houden....
Dit gaat bij ons net zo ! Mijn schoonmoeder loopt de hele dag achter zijn kont aan omdat ze bang is dat hij zich pijn doet of iets raars. Hij wordt daar dus heel kriegel van en kijkt dan met draaiende ogen en diep zuchtend naar mij of man. Ik probeer het dan maar een beetje weg te lachen met hem en zeg dat ze bezorgd is om hem en dat ze daarom achter hem aan loopt. Maar dat is hij natuurlijk een uur later weer vergeten...
Ik heb ook 2 jonge kinderen, ik heb ze duidelijk verteld dat opa aan het dementeren is en dat hij anders dan anders kan reageren dan dat ze gewend zijn. Het scheelt denk ik dat ze opa bijna iedere dag zien, ik denk dat ze er ondertussen aan gewend zijn. Ik vind dat ze er goed mee omgaan. Ik zie dat van ze geniet als hij ze ziet dus dat is wel positief, al kan hij wel minder van ze hebben dan vroeger dat is duidelijk merkbaar. Hij kan zich sowieso sneller opwinden over iets of boos worden om iets kleins.
dinsdag 18 februari 2014 om 13:47
Dank voor al je uitleg Mallie. Dank ook voor de tip om de urine na te laten kijken. Ik zal proberen of ik binnenkort nog eens een balletje op kan gooien. Zoals gezegd: het gaat om mijn schoonouders en ik wil me niet teveel met zaken bemoeien.
Wat de depressie betreft: hoe kom je daar achter, of ze dit wel/niet heeft?
Paper-clip, herkenbaar dat van die draaiende ogen en duidelijk hoorbaar zuchten als ze gecorrigeerd wordt (lees: geholpen). Ik heb dan altijd wel met mijn schoonvader te doen. Hij heeft al meerdere malen, juist door zijn ingrijpen, dingen weten te voorkomen (een plastic tas op een warme kookplaat zetten bijvoorbeeld. Of een droge fluitketel op het vuur. Of de aansteker te hoog afgesteld waardoor haar haren in de brand vlogen). Dit zijn slechts enkele voorbeelden, waarbij het zo belangrijk is dat er continu iemand bij haar is en ingrijpt zonodig. Maar wat ze zelf amper in de gaten heeft en alleen maar boos en geïrriteerd raakt als er ingesprongen wordt.
En dan weten wij nog niet de helft, vrees is. Ik heb de indruk dat schoonvader lang niet alles vertelt...
Wat de depressie betreft: hoe kom je daar achter, of ze dit wel/niet heeft?
Paper-clip, herkenbaar dat van die draaiende ogen en duidelijk hoorbaar zuchten als ze gecorrigeerd wordt (lees: geholpen). Ik heb dan altijd wel met mijn schoonvader te doen. Hij heeft al meerdere malen, juist door zijn ingrijpen, dingen weten te voorkomen (een plastic tas op een warme kookplaat zetten bijvoorbeeld. Of een droge fluitketel op het vuur. Of de aansteker te hoog afgesteld waardoor haar haren in de brand vlogen). Dit zijn slechts enkele voorbeelden, waarbij het zo belangrijk is dat er continu iemand bij haar is en ingrijpt zonodig. Maar wat ze zelf amper in de gaten heeft en alleen maar boos en geïrriteerd raakt als er ingesprongen wordt.
En dan weten wij nog niet de helft, vrees is. Ik heb de indruk dat schoonvader lang niet alles vertelt...
dinsdag 18 februari 2014 om 14:26
quote:kaasmadam schreef op 18 februari 2014 @ 12:23:
Ander vraagje: wij hebben thuis 3 jonge kinderen. Zij zien/weten wel dat er 'iets' is met oma, dat het niet zo goed gaat, maar ze weten niet exact wat. De oudste (13) zei laatst dat hij vindt dat oma 'raar' doet en ook dat hij het jammer vindt dat opa nooit meer tijd heeft om iets leuks te doen samen met hem. De 2 jongsten (9) zien ook wel dat oma veel vergeet en dat ze soms ineens begint te huilen.
Ik heb mijn man gezegd dat ik vind dat de kinderen - tot op zekere hoogte - geïnformeerd moeten worden over wat er speelt. Ze zijn niet gek en zien/horen meer dan wij denken. Mijn man heeft hier tot op heden nog niets mee gedaan. Zegt wel dat het goed zou zijn, maar tot een echt gesprek is het nog nooit gekomen.
Ik denk dat we het de kinderen wel moeten uitleggen. Dat we moeten vertellen dat oma ziek is en dat ze daardoor soms dingen vergeet, of bijv. soms ineens heel verdrietig of in de war kan zijn. Ook met het oog op de toekomst (mogelijke verhuizing, mogelijk niet meer herkennen van de kinderen/achterdocht) denk ik dat het belangrijk is dat ze hierin meegenomen worden.
Hebben jullie hier ideeën over/ervaringen mee?
Bij de term 'jonge' kinderen denk ik aan een jaar of 3. Ik vind 9 en 13 niet meer 'jonge' kinderen.
Mijn zoons zijn inmiddels 13 en 15 en waren dus 6 en 8 toen mijn moeder werd opgenomen. En ook daarvoor al was het een gewoon gespreksonderwerp dat ze steeds meer vergat, of 'rare' dingen deed.
Vooral mijn oudste heeft mijn moeder erg veel geholpen toen ze nog regelmatig bij ons op bezoek kwam, dat was heel mooi om te zien. Toen mijn moeder net opgenomen was zijn ze nog regelmatig mee geweest op bezoek, maar sinds ze niet meer kan praten (ook alweer ruim 4 jaar inmiddels) hoeven ze van mij niet meer mee. Ik heb liever dat ze zich haar herinneren zoals ze was.
Ik zou het dus juist zo uitgebreid mogelijk bespreken, want de kinderen merken het toch wel en hoe meer je vertelt, hoe minder kans dat ze zelf allerlei nare dingen gaan bedenken.
Ander vraagje: wij hebben thuis 3 jonge kinderen. Zij zien/weten wel dat er 'iets' is met oma, dat het niet zo goed gaat, maar ze weten niet exact wat. De oudste (13) zei laatst dat hij vindt dat oma 'raar' doet en ook dat hij het jammer vindt dat opa nooit meer tijd heeft om iets leuks te doen samen met hem. De 2 jongsten (9) zien ook wel dat oma veel vergeet en dat ze soms ineens begint te huilen.
Ik heb mijn man gezegd dat ik vind dat de kinderen - tot op zekere hoogte - geïnformeerd moeten worden over wat er speelt. Ze zijn niet gek en zien/horen meer dan wij denken. Mijn man heeft hier tot op heden nog niets mee gedaan. Zegt wel dat het goed zou zijn, maar tot een echt gesprek is het nog nooit gekomen.
Ik denk dat we het de kinderen wel moeten uitleggen. Dat we moeten vertellen dat oma ziek is en dat ze daardoor soms dingen vergeet, of bijv. soms ineens heel verdrietig of in de war kan zijn. Ook met het oog op de toekomst (mogelijke verhuizing, mogelijk niet meer herkennen van de kinderen/achterdocht) denk ik dat het belangrijk is dat ze hierin meegenomen worden.
Hebben jullie hier ideeën over/ervaringen mee?
Bij de term 'jonge' kinderen denk ik aan een jaar of 3. Ik vind 9 en 13 niet meer 'jonge' kinderen.
Mijn zoons zijn inmiddels 13 en 15 en waren dus 6 en 8 toen mijn moeder werd opgenomen. En ook daarvoor al was het een gewoon gespreksonderwerp dat ze steeds meer vergat, of 'rare' dingen deed.
Vooral mijn oudste heeft mijn moeder erg veel geholpen toen ze nog regelmatig bij ons op bezoek kwam, dat was heel mooi om te zien. Toen mijn moeder net opgenomen was zijn ze nog regelmatig mee geweest op bezoek, maar sinds ze niet meer kan praten (ook alweer ruim 4 jaar inmiddels) hoeven ze van mij niet meer mee. Ik heb liever dat ze zich haar herinneren zoals ze was.
Ik zou het dus juist zo uitgebreid mogelijk bespreken, want de kinderen merken het toch wel en hoe meer je vertelt, hoe minder kans dat ze zelf allerlei nare dingen gaan bedenken.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 18 februari 2014 om 15:11
Solomio, het lijkt me zo moeilijk, zoals in jouw geval nu je moeder al ruim 4 jaar niet meer kan praten, om hiermee om te gaan. Hoe sta jij er nu zelf in? Vind je het nog erg moeilijk? Of heb je in de loop der tijd steeds al wat meer afscheid van haar genomen?
Herkent ze jou nog wel?
(mogelijk heb je het al wel verteld. Sorry dan daarvoor)
Herkent ze jou nog wel?
(mogelijk heb je het al wel verteld. Sorry dan daarvoor)
dinsdag 18 februari 2014 om 16:20
Wat mij opvalt is dat de dagelijkse dingen de laatste tijd niet goed gaan, hij smeert wel zijn boterham maar doet er geen beleg op of doet 3 kale boterhammen op elkaar en wil die dan opeten. Soms zeg ik weleens van wil je er geen beleg op ? Dan roept ie hard nee hoor en eet gewoon het kale brood op. Ook vergeet hij de wc door te trekken.
dinsdag 18 februari 2014 om 16:23
Ik had al gerageerd hierop maar helaas is het niet door. Alzheimer en andere vormen zijn zo lastig om te begrijpen. Er komen zoveel meer problemen voor en je weet niet hoe iemand zich voelt. Mede doordat ze het zelf niet meer aan kunnen geven.
Ik heb een site voor je http://www.alzheimer-nede ... depressie-en-angsten.aspx daar kan je ook veel informatie op vinden. Er zullen misschien dingen kloppen en sommige dingen niet. Bij iedereen ontwikkeld het anders
Ik heb een site voor je http://www.alzheimer-nede ... depressie-en-angsten.aspx daar kan je ook veel informatie op vinden. Er zullen misschien dingen kloppen en sommige dingen niet. Bij iedereen ontwikkeld het anders
dinsdag 18 februari 2014 om 16:54
Dank voor de link, Mallie. Ik kende 'm al, maar had hem niet zo gericht op depressies gelezen. Bedankt!
Wat ook opvalt is dat mijn schoonmoeder het in gezelschap vaak 'beter' doet dan wanneer ze alleen of met haar man is. Dat zorgt ook soms voor een wat vertekend beeld. Als ik de verhalen van mijn schoonvader hoor en ook mijn eigen ervaringen deel met mijn man, dan is dat soms wat tegenstrijdig met wat hij ervaart met zijn moeder. Hij ziet haar dus wat minder vaak en maakt haar ook maar kortere periodes aaneengesloten mee (als ze bijv. bij ons op bezoek zijn). Ik heb vaak dat ik aan haar ogen al meen te kunnen zien hoe ze is die dag. Mijn man daarentegen heeft nog geregeld het idee dat het best goed met haar gaat en probeert soms om de warrige verhalen toch passend te maken.
Ik heb wel eens gelezen dat dementerende mensen zich in gezelschap beter voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik weet niet hoe dit mechanisme werkt, maar ik heb wel het idee dat dit kan kloppen.
Wat ook opvalt is dat mijn schoonmoeder het in gezelschap vaak 'beter' doet dan wanneer ze alleen of met haar man is. Dat zorgt ook soms voor een wat vertekend beeld. Als ik de verhalen van mijn schoonvader hoor en ook mijn eigen ervaringen deel met mijn man, dan is dat soms wat tegenstrijdig met wat hij ervaart met zijn moeder. Hij ziet haar dus wat minder vaak en maakt haar ook maar kortere periodes aaneengesloten mee (als ze bijv. bij ons op bezoek zijn). Ik heb vaak dat ik aan haar ogen al meen te kunnen zien hoe ze is die dag. Mijn man daarentegen heeft nog geregeld het idee dat het best goed met haar gaat en probeert soms om de warrige verhalen toch passend te maken.
Ik heb wel eens gelezen dat dementerende mensen zich in gezelschap beter voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik weet niet hoe dit mechanisme werkt, maar ik heb wel het idee dat dit kan kloppen.
