Gezondheid
alle pijlers
Alzheimer, wat staat ons te wachten?
maandag 17 februari 2014 om 11:36
Ik hoop dat ik hier wat ervaringsdeskundigen tref.
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
Bij mijn schoonmoeder is afgelopen zomer definitief de ziekte van alzheimer vastgesteld. Ze woont nog thuis met haar man. De laatste tijd gaat ze behoorlijk achter uit. Gisterochtend is ze voor het eerst gaan dwalen en stond ze in verwarde toestand bij de buren op de stoep in haar nachtkleding. Er is een aanvraag voor dagopvang voor haar de deur uit (2 dagdelen in de week). Ook heeft ze last van wanen (ze denkt/ziet dingen die er niet zijn).
Voor mijn schoonvader is het erg zwaar. Hij klaagt niet snel maar geeft wel aan dat hij het moeilijk heeft. Zijn kinderen (waaronder mijn man) lijken het allemaal wat te onderschatten. Er is wel contact met een extern iemand die mijn schoonouders af en toe wat begeleid, maar ik lijk de enige binnen de familie die ziet/denkt te zien (?) hoe zwaar het voor mijn schoonvader is. Ik vind dit erg moeilijk. Het is tenslotte hun familie en ik wil me er niet teveel mee bemoeien.
Is er iemand die van dichtbij met de ziekte van alzheimer te maken heeft gehad? Kan iemand mij vertellen hoe dit zich verder gaat ontwikkelen? In welk tempo en wat ons nog meer staat te wachten?
maandag 17 februari 2014 om 12:02
Hoi kaasmadam,het is heftig, mijn oma heeft alzheimer, daarbij werk ik met mensen met deze klachten, het tempo verschild per persoon hoe alzheimer ontwikkeld,die bovenstaande van dat dwalen wordt erger, ook de wanen etc.weet niet of er na medicatie is gekeken?meer begeleiding/sturing met douchen en aankleden&huis houdelijke taken zou dadelijk komen bij je schoonmoeder hoe oud is je schoonmoeder?
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
maandag 17 februari 2014 om 12:08
Kaasmadam, mijn moeder heeft Alzheimer, inmiddels in het laatste stadium (wat dat dan ook precies mag betekenen).
Ik wilde in het begin ook graag weten wat ons te wachten stond, maar eigenlijk is daar heel weinig over te zeggen, omdat het zo per persoon verschilt.
Toen mijn moeder nog zelfstandig woonde had ik wel het gevoel dat we steeds achter de feiten aanliepen: hadden we een indicatie voor twee keer per week opvang, was er weer meer nodig, was die indicatie er, was die alweer achterhaald.
6,5 jaar geleden is ze opgenomen in een verpleeghuis, in eerste instantie op een crisisplek (voor 8 weken, nadat ze gevallen was met de fiets), maar daar bleek al snel dat ze echt behoorlijk gedesoriënteerd was en is ze definitief opgenomen.
Ik verwachtte dat ze daarna sneller achteruit zou gaan, waar ze me ook voor hadden gewaarschuwd, omdat ze toch minder gestimuleerd zou worden dan toen ze nog zelfstandig woonde.
Zoals gezegd, we zijn nu 6,5 jaar verder, ze is nu echt diep dement, herkent niemand meer en zit bijna de hele dag te slapen in haar stoel.
Ik verwacht al jaren dat het ieder moment afgelopen kan zijn, maar haar hart blijft maar kloppen.
Hoe het ziekteproces gaat verlopen verschilt enorm per persoon, qua hoe snel de achteruitgang gaat en qua wat er dan precies achteruit gaat.
Sterkte, het is een verdrietig traject om mee te maken.
Ik wilde in het begin ook graag weten wat ons te wachten stond, maar eigenlijk is daar heel weinig over te zeggen, omdat het zo per persoon verschilt.
Toen mijn moeder nog zelfstandig woonde had ik wel het gevoel dat we steeds achter de feiten aanliepen: hadden we een indicatie voor twee keer per week opvang, was er weer meer nodig, was die indicatie er, was die alweer achterhaald.
6,5 jaar geleden is ze opgenomen in een verpleeghuis, in eerste instantie op een crisisplek (voor 8 weken, nadat ze gevallen was met de fiets), maar daar bleek al snel dat ze echt behoorlijk gedesoriënteerd was en is ze definitief opgenomen.
Ik verwachtte dat ze daarna sneller achteruit zou gaan, waar ze me ook voor hadden gewaarschuwd, omdat ze toch minder gestimuleerd zou worden dan toen ze nog zelfstandig woonde.
Zoals gezegd, we zijn nu 6,5 jaar verder, ze is nu echt diep dement, herkent niemand meer en zit bijna de hele dag te slapen in haar stoel.
Ik verwacht al jaren dat het ieder moment afgelopen kan zijn, maar haar hart blijft maar kloppen.
Hoe het ziekteproces gaat verlopen verschilt enorm per persoon, qua hoe snel de achteruitgang gaat en qua wat er dan precies achteruit gaat.
Sterkte, het is een verdrietig traject om mee te maken.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 17 februari 2014 om 12:11
Bedankt voor je reactie en het delen van je ervaring. Mijn schoonmoeder is begin 70. Wat de medicatie is, weet ik eigenlijk niet precies. Volgens mij alleen kalmerende tabletjes, maar ik meen dat ze verder niet echt iets slikt. Ik hoor wel eens dat als ze die niet neemt, haar klachten verergeren.
Is het dwalen een symptoom waaraan je kunt merken dat het erger wordt? Omdat je zegt dat dat meer zal gaan voorkomen? Het moeilijke is dat ze haar ups en downs heeft. Soms zijn er ook momenten dat het vrij rustig is en ze wat stabiliseert. Maar nu lijkt ze toch wel verder af te zwakken. Ze heeft ook erge stemmingswisselingen. Het ene moment is ze rustig (maar praat/mompelt) wel continu in zichzelf. Het andere moment is ze boos/achterdochtig. En weer een ander moment is ze verdrietig. Haar stemmingen wisselen enorm.
Het lijkt mij voor mijn schoonvader bijna ondoenlijk. Hij is ouder dan zij en ook niet echt top fit qua gezondheid. Weet jij (of iemand anders) hoe je hier mee om moet gaan?
Is het dwalen een symptoom waaraan je kunt merken dat het erger wordt? Omdat je zegt dat dat meer zal gaan voorkomen? Het moeilijke is dat ze haar ups en downs heeft. Soms zijn er ook momenten dat het vrij rustig is en ze wat stabiliseert. Maar nu lijkt ze toch wel verder af te zwakken. Ze heeft ook erge stemmingswisselingen. Het ene moment is ze rustig (maar praat/mompelt) wel continu in zichzelf. Het andere moment is ze boos/achterdochtig. En weer een ander moment is ze verdrietig. Haar stemmingen wisselen enorm.
Het lijkt mij voor mijn schoonvader bijna ondoenlijk. Hij is ouder dan zij en ook niet echt top fit qua gezondheid. Weet jij (of iemand anders) hoe je hier mee om moet gaan?
maandag 17 februari 2014 om 12:11
maandag 17 februari 2014 om 12:16
Solomio, bedankt voor je verhaal. Al 6,5 jaar? Pfff, wat een lange tijd. Het is inderdaad een verdrietig traject. Voor iedereen die er nauw bij betrokken is. Ik denk dat het voor haar man het zwaarst is. Zolang zij nog samen wonen komt alle zorg op hem neer, maar met name haar stemmingswisselingen maken het zo zwaar. Ik vraag me steeds af wat je kunt doen in zo'n situatie.
(nog los van het verhaal dat het niet echt aan mij is om iets te doen. Het gaat immers om mijn schoonouders. Hun kinderen (waaronder mijn man) moeten hierin het voortouw nemen. Ik heb soms het idee dat zij onderschatten hoe zwaar het voor hem is. Ik vind dat erg lastig, want ik wil me er niet teveel mee bemoeien, maar het gaat me enorm aan mijn hart.
Zijn er patronen bekend hoe/in welk tempo deze ziekte zich ontwikkelt? Over het algemeen, bedoel ik.
(nog los van het verhaal dat het niet echt aan mij is om iets te doen. Het gaat immers om mijn schoonouders. Hun kinderen (waaronder mijn man) moeten hierin het voortouw nemen. Ik heb soms het idee dat zij onderschatten hoe zwaar het voor hem is. Ik vind dat erg lastig, want ik wil me er niet teveel mee bemoeien, maar het gaat me enorm aan mijn hart.
Zijn er patronen bekend hoe/in welk tempo deze ziekte zich ontwikkelt? Over het algemeen, bedoel ik.
maandag 17 februari 2014 om 12:20
Mijn schoonvader gaat al naar zo'n alzheimer café. Ik weet niet hoe hij dat ervaart. Ik spreek hem niet zo heel veel (en zeker niet alleen, zonder zijn vrouw erbij).
Ik zou zo graag wat voor hun willen doen. Ik denk dat het beste zou zijn als ze beiden op korte termijn naar een verzorgingstehuis gaan, zodat er hulp aanwezig is en de druk op mijn schoonvader wat minder wordt. Maar ik weet niet wanneer je voor zoiets in aanmerking komt? Er is nu een aanvraag in behandeling voor dagopvang van mijn schoonmoeder, maar dat was al (net zoals Solomio schreef) nog voordat dit dwalen begon. Het lijkt alweer een beetje achterhaald. Volgens mij hebben ze allebei meer hulp nodig,
Ik zou zo graag wat voor hun willen doen. Ik denk dat het beste zou zijn als ze beiden op korte termijn naar een verzorgingstehuis gaan, zodat er hulp aanwezig is en de druk op mijn schoonvader wat minder wordt. Maar ik weet niet wanneer je voor zoiets in aanmerking komt? Er is nu een aanvraag in behandeling voor dagopvang van mijn schoonmoeder, maar dat was al (net zoals Solomio schreef) nog voordat dit dwalen begon. Het lijkt alweer een beetje achterhaald. Volgens mij hebben ze allebei meer hulp nodig,
maandag 17 februari 2014 om 12:43
Heftig kaasmadam. Je kunt zo weinig op dit moment. Heb je er al met je partner over gesproken? Zie je daar herkenning?
Zitten hier in hetzelfde schuitje. Mijn schoonmoeder is al ruim 12 jaar dementerend, maar bij haar gaat het zeer langzaam. Een precieze diagnose is er niet, maar de vermoedens gaan richting Parkinson. Nu verzorgt mijn schoonvader haar en ik weet dat hij het vreselijk zwaar vindt, maar hij kan de zorg niet overdragen. Ze zijn 53 jaar samen, in goede en in slechte tijden, dus hij gaat maar door.
Nu hebben we vorige week te horen gekregen dat mijn schoonvader kanker heeft en op korte termijn wordt geopereerd. Schoonmoeder moet nu wel opgenomen worden, want ze kan niet alleen thuis blijven. Maar hoe regel je dat? Ik weet zeker dat ze zelf niet akkoord zal gaan met een opname, maar het gaat niet anders. Nu een indicatie gaan regelen, maar moet dat bij de huisarts? Daar hebben we niet veel vertrouwen in namelijk (heeft schoonvader ruim 3 maanden zalfjes voorgeschreven voor wat nu huidkanker blijkt te zijn).
Als iemand tips heeft, dan zijn die zeer welkom.
Zitten hier in hetzelfde schuitje. Mijn schoonmoeder is al ruim 12 jaar dementerend, maar bij haar gaat het zeer langzaam. Een precieze diagnose is er niet, maar de vermoedens gaan richting Parkinson. Nu verzorgt mijn schoonvader haar en ik weet dat hij het vreselijk zwaar vindt, maar hij kan de zorg niet overdragen. Ze zijn 53 jaar samen, in goede en in slechte tijden, dus hij gaat maar door.
Nu hebben we vorige week te horen gekregen dat mijn schoonvader kanker heeft en op korte termijn wordt geopereerd. Schoonmoeder moet nu wel opgenomen worden, want ze kan niet alleen thuis blijven. Maar hoe regel je dat? Ik weet zeker dat ze zelf niet akkoord zal gaan met een opname, maar het gaat niet anders. Nu een indicatie gaan regelen, maar moet dat bij de huisarts? Daar hebben we niet veel vertrouwen in namelijk (heeft schoonvader ruim 3 maanden zalfjes voorgeschreven voor wat nu huidkanker blijkt te zijn).
Als iemand tips heeft, dan zijn die zeer welkom.
maandag 17 februari 2014 om 12:56
Kaasmadam. eigenlijk is er weinig positiefs te melden, ja voor over 20 jaar verwacht men wel iets meer te weten/kunnen maar daar schiet je nu weinig mee op. Ook voor majo, ga eens naar het alzheimercafe als er een onderwerp wordt besproken dat jullie aanspreekt. Dat kan gaan over gedwongen opname, of hoe ga je met dementerenden om tot: wat gebeurt er in het brein van de dementerende. En zoals ik al vaker in dit soort topics heb gezegd: hou in de gaten of moeder geen blaasontsteking heeft. Vaak voelen ze dat zelf niet eens, hebben ze geen pijn ervan, maar symptomen kunnen zijn: depressief, verward, gedesoriënteerd. En dan kan medicatie wel helpen
Sterkte
Sterkte
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 17 februari 2014 om 13:00
er is helaas niets over te zeggen. Het kan een hele tijd weer wat beter gaan/niet achteruit en het kan ineens snel gaan. Voor dagopvang is ze denk ik te ver heen als ze wanen heeft en dwaalt. Helaas voor je schoonvader lijkt het moeilijk om nog samen ergens terecht te kunnen, ben bang dat ze gescheiden zullen worden. Heel veel sterkte iig.
maandag 17 februari 2014 om 13:04
quote:kaasmadam schreef op 17 februari 2014 @ 12:11:
Het lijkt mij voor mijn schoonvader bijna ondoenlijk. Hij is ouder dan zij en ook niet echt top fit qua gezondheid. Weet jij (of iemand anders) hoe je hier mee om moet gaan?Dat is het waarschijnlijk ook voor hem. En ik ben bang dat hij zichzelf gaat wegcijferen omdat hij haar ook niet 'weg wil stoppen'. Hou hem heel goed in de gaten, want de kinderen onderschatten dit inderdaad waarschijnlijk. Laat hem er niet aan onderdoor gaan. Kijk alvast naar een definitieve oplossing voor je schoonmoeder want kinderen en echtgenoot zullen de grenzen blijven verleggen tot het te laat is.
Het lijkt mij voor mijn schoonvader bijna ondoenlijk. Hij is ouder dan zij en ook niet echt top fit qua gezondheid. Weet jij (of iemand anders) hoe je hier mee om moet gaan?Dat is het waarschijnlijk ook voor hem. En ik ben bang dat hij zichzelf gaat wegcijferen omdat hij haar ook niet 'weg wil stoppen'. Hou hem heel goed in de gaten, want de kinderen onderschatten dit inderdaad waarschijnlijk. Laat hem er niet aan onderdoor gaan. Kijk alvast naar een definitieve oplossing voor je schoonmoeder want kinderen en echtgenoot zullen de grenzen blijven verleggen tot het te laat is.
maandag 17 februari 2014 om 13:05
Kaasmadam, als je iets wilt doen voor je schoonvader, biedt dan aan om af en toe een paar uurtjes op te passen, zodat hij even "lucht" heeft. Het is echt heel zwaar voor een partner, Ik heb helaas in mijn omgeving al een paar gevallen meegemaakt en allemaal waren ze het meest blij met een paar uurtjes vrij. Zelfs al is er een paar ochtenden dagopvang, want het blijft een hele opgave.
maandag 17 februari 2014 om 13:12
hallo dames,
Hier iemand in hetzelfde schuitje. Mijn schoonmoeder is ca. 2 weken geleden opgenomen in een verzorgingstehuis ivm dementie. Zij woonde alleen en daarom was het (op het laatst) niet meer te doen voor ons en zeker ook niet meer veilig voor haar. Hoe snel zo iets verloopt is voor iedereen anders, maar in ons geval ging het vooral de laatste maanden zeer snel. Zo iets gaat in fases, opeens ontdek je dat ze iets niet meer kan of doet. Als mijn schoonvader nog had geleefd had ze vermoedelijk wel langer thuis kunnen blijven maar wij konden haar niet 24 uur p/d in de gaten houden. Mijn man is enigs kind en op het laatst waren wij elke dag met haar bezig, waren na een jaar compleet gesloopt. Ze liep op straat (op het laatst ook 's nachts), stond constant verward voor onze deur of diverse buren op de meest gekke tijden, kon niet meer koken, schoonmaken, boodschappen doen etc. Hoewel ze 4 x per week naar de dagbehandeling ging, was dat op het laatst niet meer genoeg.
Majo1979 : je moet inderdaad naar je huisarts stappen deze regelen een zogenaamd "docteam", speciaal gericht op ouderen. Ze krijgt dan een casemanager aangewezen en deze weten precies de weg.
Sterkte !
Hier iemand in hetzelfde schuitje. Mijn schoonmoeder is ca. 2 weken geleden opgenomen in een verzorgingstehuis ivm dementie. Zij woonde alleen en daarom was het (op het laatst) niet meer te doen voor ons en zeker ook niet meer veilig voor haar. Hoe snel zo iets verloopt is voor iedereen anders, maar in ons geval ging het vooral de laatste maanden zeer snel. Zo iets gaat in fases, opeens ontdek je dat ze iets niet meer kan of doet. Als mijn schoonvader nog had geleefd had ze vermoedelijk wel langer thuis kunnen blijven maar wij konden haar niet 24 uur p/d in de gaten houden. Mijn man is enigs kind en op het laatst waren wij elke dag met haar bezig, waren na een jaar compleet gesloopt. Ze liep op straat (op het laatst ook 's nachts), stond constant verward voor onze deur of diverse buren op de meest gekke tijden, kon niet meer koken, schoonmaken, boodschappen doen etc. Hoewel ze 4 x per week naar de dagbehandeling ging, was dat op het laatst niet meer genoeg.
Majo1979 : je moet inderdaad naar je huisarts stappen deze regelen een zogenaamd "docteam", speciaal gericht op ouderen. Ze krijgt dan een casemanager aangewezen en deze weten precies de weg.
Sterkte !
maandag 17 februari 2014 om 13:27
Wat fijn, zoveel reacties!
Ik probeer wel zoveel mogelijk 'lucht' te creeëren voor mijn schoonvader door idd schoonmoeder af en toe eens een middag bij ons in huis te nemen als wij thuis zijn of zelf met haar even ergens naar toe te gaan. Maar dit is natuurlijk maar heel beperkt.
Mijn man heeft nog 1 zus en zij is degene die dingen regelt op dit gebied. Mijn man doet eigenlijk niet zo heel veel. Het lijkt alsof hij er zich wat voor afsluit. Ik vind het dan ook een heel lastige positie. Uiteindelijk sta ik er toch wat verder van af (ik wil m.n. mijn schoonzus niet voor de voeten lopen of me teveel met dingen bemoeien). Mijn schoonvader heeft aangegeven dat het zijn uitgesproken wens is om zo lang mogelijk met zijn vrouw samen te blijven (ofwel thuis ofwel in een verzorgingstehuis). Het zou het mooiste zijn als zij op korte termijn naar een verzorgingstehuis kunnen, zodat mijn schoonvader wat ontlast wordt in alle zorgtaken. Voor hem is het in alle opzichten zo zwaar (fysiek, maar zeker ook emotioneel).
Mijn schoonmoeder heeft ook een casemanager toegewezen gekregen, maar deze persoon vertrekt op korte termijn. Het is nog niet bekend wanneer precies en hoe dingen dan verder gaan. Het is echter allesbehalve ideaal want mijn schoonmoeder is behoorlijk wantrouwig en juist in deze casemanager had ze veel vertrouwen.
Juist omdat ze nu nog thuiswoont bij mijn schoonvader komt alles op hem neer. Voor zover ik weet kan mijn schoonmoeder eigenlijk alleen nog zichzelf verzorgen (aankleden/douchen) en poetst ze nog wat in huis af en toe, maar al het overige doet mijn schoonvader. Zelfs het opruimen van de afwas lukt haar niet meer, omdat ze niet weet waar de spullen staan in hun huis.
Ik vind het heel moeilijk om zo langs de zijlijn te staan. Juist omdat ik het idee heb dat zijn kinderen de situatie van hun vader onderschatten. Als het om mijn eigen ouders ging had ik er veel meer bovenop gezeten en dingen geregeld, maar in dit geval voel ik me vaak wat machteloos en frustreert het me als ik zie/me bedenk hoe zwaar het voor mijn schoonvader moet zijn. Als ik er met mijn man over praat en hem hier op wijs, zegt hij wel ja en amen, maar hij doet concreet niet erg veel.
Erg moeilijk dit...
Ik probeer wel zoveel mogelijk 'lucht' te creeëren voor mijn schoonvader door idd schoonmoeder af en toe eens een middag bij ons in huis te nemen als wij thuis zijn of zelf met haar even ergens naar toe te gaan. Maar dit is natuurlijk maar heel beperkt.
Mijn man heeft nog 1 zus en zij is degene die dingen regelt op dit gebied. Mijn man doet eigenlijk niet zo heel veel. Het lijkt alsof hij er zich wat voor afsluit. Ik vind het dan ook een heel lastige positie. Uiteindelijk sta ik er toch wat verder van af (ik wil m.n. mijn schoonzus niet voor de voeten lopen of me teveel met dingen bemoeien). Mijn schoonvader heeft aangegeven dat het zijn uitgesproken wens is om zo lang mogelijk met zijn vrouw samen te blijven (ofwel thuis ofwel in een verzorgingstehuis). Het zou het mooiste zijn als zij op korte termijn naar een verzorgingstehuis kunnen, zodat mijn schoonvader wat ontlast wordt in alle zorgtaken. Voor hem is het in alle opzichten zo zwaar (fysiek, maar zeker ook emotioneel).
Mijn schoonmoeder heeft ook een casemanager toegewezen gekregen, maar deze persoon vertrekt op korte termijn. Het is nog niet bekend wanneer precies en hoe dingen dan verder gaan. Het is echter allesbehalve ideaal want mijn schoonmoeder is behoorlijk wantrouwig en juist in deze casemanager had ze veel vertrouwen.
Juist omdat ze nu nog thuiswoont bij mijn schoonvader komt alles op hem neer. Voor zover ik weet kan mijn schoonmoeder eigenlijk alleen nog zichzelf verzorgen (aankleden/douchen) en poetst ze nog wat in huis af en toe, maar al het overige doet mijn schoonvader. Zelfs het opruimen van de afwas lukt haar niet meer, omdat ze niet weet waar de spullen staan in hun huis.
Ik vind het heel moeilijk om zo langs de zijlijn te staan. Juist omdat ik het idee heb dat zijn kinderen de situatie van hun vader onderschatten. Als het om mijn eigen ouders ging had ik er veel meer bovenop gezeten en dingen geregeld, maar in dit geval voel ik me vaak wat machteloos en frustreert het me als ik zie/me bedenk hoe zwaar het voor mijn schoonvader moet zijn. Als ik er met mijn man over praat en hem hier op wijs, zegt hij wel ja en amen, maar hij doet concreet niet erg veel.
Erg moeilijk dit...
maandag 17 februari 2014 om 13:31
De aanvraag voor de dagopvang is momenteel in behandeling en duurt nog een week of 4 schijnbaar. Ondertussen zit ze dus 24/7 thuis met mijn schoonvader. Eigenlijk kan ze niet meer alleen zijn, maar hij moet toch af en toe de deur uit voor boodschappen.
De wanen waar ze last van heeft zijn er niet de hele tijd. Wel vaak (variërend van 'een heks die in hun buurt woont' , van 'mensen praten achter mijn rug over mij en maken mij zwart' , tot 'mijn man heeft een affaire met de buurvrouw'. En nu sinds gisterochtend dus het dwalen. Het wisselt elkaar af en het is er ook niet altijd. Maar we zien wel dat ze steeds meer achteruit gaat.
De wanen waar ze last van heeft zijn er niet de hele tijd. Wel vaak (variërend van 'een heks die in hun buurt woont' , van 'mensen praten achter mijn rug over mij en maken mij zwart' , tot 'mijn man heeft een affaire met de buurvrouw'. En nu sinds gisterochtend dus het dwalen. Het wisselt elkaar af en het is er ook niet altijd. Maar we zien wel dat ze steeds meer achteruit gaat.
maandag 17 februari 2014 om 13:36
Zoals al geschreven, verloop en snelheid wisselt per persoon. Ik zou voor zekerheid alvast gaan rondkijken naar een fijn (!) verpleeghuis. Die zijn er ook in allerlei vormen en maten. Sommige hebben wachtlijsten. Rondvragen in je omgeving en kwaliteit en kenmerken bijvoorbeeld bekijken op www.kiesbeter.nl
Sterkte. Het is een ongelooflijke rotziekte.
Sterkte. Het is een ongelooflijke rotziekte.
maandag 17 februari 2014 om 13:39
Als jouw schoonvader nog geen hulp nodig heeft kan hij niet naar een verzorgingshuis, en als jouw schoonmoeder teveel hulp nodig heeft kunnen ze niet naar een bejaardenhuis/aanleunwoning. Hoe erg dit ook is als je jarenlang samen hebt gewoond. En als je schoonzus wel ziet wat er aan de hand is, en er druk mee is, vraag haar dan of je haar kunt helpen. Waarschijnlijk woont ze dichterbij je schoonouders?
Hou dan goed in de gaten dat dementerenden de boel aardig kunnen verdraaien :Nee hoor, ik zie Mientje nooit, terwijl Mientje iedere dag langskomt, boodschappen doet en eten brengt, maar Truus die komt tenminste, en Truus blijkt dan zo eens in de maand een half uurtje te komen, koffie te drinken en de kopjes vuil op het aanrecht te laten staan, zodat Mientje die af kan wassen
Hou dan goed in de gaten dat dementerenden de boel aardig kunnen verdraaien :Nee hoor, ik zie Mientje nooit, terwijl Mientje iedere dag langskomt, boodschappen doet en eten brengt, maar Truus die komt tenminste, en Truus blijkt dan zo eens in de maand een half uurtje te komen, koffie te drinken en de kopjes vuil op het aanrecht te laten staan, zodat Mientje die af kan wassen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 17 februari 2014 om 13:41
Uiteindelijk sta ik er toch wat verder van af (ik wil m.n. mijn schoonzus niet voor de voeten lopen of me teveel met dingen bemoeien
Heb je je schoonzus wel eens gevraagd hoe jij kunt helpen? Jij vult nu iets voor haar in terwijl het best zo kan zijn dat zij heel graag jouw hulp wilt maar jou niet voor de voeten wilt lopen
Heb je je schoonzus wel eens gevraagd hoe jij kunt helpen? Jij vult nu iets voor haar in terwijl het best zo kan zijn dat zij heel graag jouw hulp wilt maar jou niet voor de voeten wilt lopen
maandag 17 februari 2014 om 13:46
Die tip over blaasontsteking is bekend. Mijn schoonvader moet met haar naar de huisarts om dit na te laten kijken, maar volgens mij is dit nog altijd niet gebeurd.
Het zou inderdaad heel verdrietig zijn als ze gescheiden van elkaar zouden worden. Op dit moment zou mijn schoonmoeder dat nog wel heel bewust meemaken en het onmogelijk begrijpen. Ik denk dat mijn schoonvader nog liever dood neervalt (bij wijze van spreken) dan dat hij haar naar een verzorgingstehuis zal sturen.
Mijn schoonzus is bezig met het kijken naar verzorgingstehuizen. De insteek was dat ze daar samen naar toe zouden gaan (tenminste, dat is wat mijn schoonvader wil als het zover is. Uit jullie verhalen begrijp ik dat dit niet kan/mag?).
Mijn schoonouders wonen dicht bij ons (dichter dan bij mijn schoonzus). Ik doe niet anders dan mijn hulp aanbieden bij haar en spreek ook geregeld mijn zorg uit over hun vader. Ook heb ik met mijn man besproken dat wij proberen om 1x per week een dagdeel zijn moeder in huis te nemen, zodat zijn vader wat lucht heeft. Veel meer kan ik niet doen...
Het zou inderdaad heel verdrietig zijn als ze gescheiden van elkaar zouden worden. Op dit moment zou mijn schoonmoeder dat nog wel heel bewust meemaken en het onmogelijk begrijpen. Ik denk dat mijn schoonvader nog liever dood neervalt (bij wijze van spreken) dan dat hij haar naar een verzorgingstehuis zal sturen.
Mijn schoonzus is bezig met het kijken naar verzorgingstehuizen. De insteek was dat ze daar samen naar toe zouden gaan (tenminste, dat is wat mijn schoonvader wil als het zover is. Uit jullie verhalen begrijp ik dat dit niet kan/mag?).
Mijn schoonouders wonen dicht bij ons (dichter dan bij mijn schoonzus). Ik doe niet anders dan mijn hulp aanbieden bij haar en spreek ook geregeld mijn zorg uit over hun vader. Ook heb ik met mijn man besproken dat wij proberen om 1x per week een dagdeel zijn moeder in huis te nemen, zodat zijn vader wat lucht heeft. Veel meer kan ik niet doen...
maandag 17 februari 2014 om 13:46
Die tip over blaasontsteking is bekend. Mijn schoonvader moet met haar naar de huisarts om dit na te laten kijken, maar volgens mij is dit nog altijd niet gebeurd.
Het zou inderdaad heel verdrietig zijn als ze gescheiden van elkaar zouden worden. Op dit moment zou mijn schoonmoeder dat nog wel heel bewust meemaken en het onmogelijk begrijpen. Ik denk dat mijn schoonvader nog liever dood neervalt (bij wijze van spreken) dan dat hij haar naar een verzorgingstehuis zal sturen.
Mijn schoonzus is bezig met het kijken naar verzorgingstehuizen. De insteek was dat ze daar samen naar toe zouden gaan (tenminste, dat is wat mijn schoonvader wil als het zover is. Uit jullie verhalen begrijp ik dat dit niet kan/mag?).
Mijn schoonouders wonen dicht bij ons (dichter dan bij mijn schoonzus). Ik doe niet anders dan mijn hulp aanbieden bij haar en spreek ook geregeld mijn zorg uit over hun vader. Ook heb ik met mijn man besproken dat wij proberen om 1x per week een dagdeel zijn moeder in huis te nemen, zodat zijn vader wat lucht heeft. Veel meer kan ik niet doen...
Het zou inderdaad heel verdrietig zijn als ze gescheiden van elkaar zouden worden. Op dit moment zou mijn schoonmoeder dat nog wel heel bewust meemaken en het onmogelijk begrijpen. Ik denk dat mijn schoonvader nog liever dood neervalt (bij wijze van spreken) dan dat hij haar naar een verzorgingstehuis zal sturen.
Mijn schoonzus is bezig met het kijken naar verzorgingstehuizen. De insteek was dat ze daar samen naar toe zouden gaan (tenminste, dat is wat mijn schoonvader wil als het zover is. Uit jullie verhalen begrijp ik dat dit niet kan/mag?).
Mijn schoonouders wonen dicht bij ons (dichter dan bij mijn schoonzus). Ik doe niet anders dan mijn hulp aanbieden bij haar en spreek ook geregeld mijn zorg uit over hun vader. Ook heb ik met mijn man besproken dat wij proberen om 1x per week een dagdeel zijn moeder in huis te nemen, zodat zijn vader wat lucht heeft. Veel meer kan ik niet doen...
maandag 17 februari 2014 om 13:48
De meeste dementerende komen toch terecht op een gesloten afdeling. En dat vooral tegen het dwalen en het weg lopen.
Ik kan jullie wel aanraden op tijd te gaan kijken bij verpleegtehuizen zodat je een goede keuze kunt maken.
Het ene verpleegtehuis is het andere niet.
Helaas heb ik ervaring met dit traject en het is een verdrietig proces.
Het ene moment gaan ze snel achteruit en dan lijken ze zich weer te stabiliseren.
Mijn vader zit ook in het laatste stadium van Alzheimer en ik ben ook maar aan het afwachten.
Praat wel met je schoonzus, wat jullie samen kunnen doen, als je man het voortouw niet neemt.
Het zal ook voor haar makkelijker zijn als de last en zorg gedeeld is.
Ik kan jullie wel aanraden op tijd te gaan kijken bij verpleegtehuizen zodat je een goede keuze kunt maken.
Het ene verpleegtehuis is het andere niet.
Helaas heb ik ervaring met dit traject en het is een verdrietig proces.
Het ene moment gaan ze snel achteruit en dan lijken ze zich weer te stabiliseren.
Mijn vader zit ook in het laatste stadium van Alzheimer en ik ben ook maar aan het afwachten.
Praat wel met je schoonzus, wat jullie samen kunnen doen, als je man het voortouw niet neemt.
Het zal ook voor haar makkelijker zijn als de last en zorg gedeeld is.
maandag 17 februari 2014 om 13:49
Kaasmadam,
Vooral jouw opmerkingen over je man herken ik heel erg. Het leek in het begin wel of mijn man het gewoon niet wilde (in)zien. Soort van ontkennen. Omdat ik geen schoonzus heb kwam veel op mij neer, waardoor wij ook onderling nog strijd kregen.
Fijn dat je in ieder geval met schoonvader probeert te ontlasten, want voor hem moet het extra zwaar zijn. Mensen met dementie zuigen gewoon energie, dit doen ze niet bewust maar toch.
Kan je ook niet een de thuiszorg inschakelen ? Dit ook om je schoonvader en schoonzus te ontlasten ?
Vooral jouw opmerkingen over je man herken ik heel erg. Het leek in het begin wel of mijn man het gewoon niet wilde (in)zien. Soort van ontkennen. Omdat ik geen schoonzus heb kwam veel op mij neer, waardoor wij ook onderling nog strijd kregen.
Fijn dat je in ieder geval met schoonvader probeert te ontlasten, want voor hem moet het extra zwaar zijn. Mensen met dementie zuigen gewoon energie, dit doen ze niet bewust maar toch.
Kan je ook niet een de thuiszorg inschakelen ? Dit ook om je schoonvader en schoonzus te ontlasten ?
maandag 17 februari 2014 om 13:50
Hoe de ziekte zal verlopen is niet te zeggen. Het is een mensonterende ziekte
Kunnen jullie met alle familieleden eens om de tafel zitten en de zorg verdelen?
Misschien kan er dan wel elke dag iemand langs, ook fijn voor je schoonvader.
Dan kan hij even weg e/o heeft hij aanspraak.
Al gaat iedereen maar een uurtje
Leg dan een schriftje neer voor de communicatie naar elkaar.
Kunnen jullie met alle familieleden eens om de tafel zitten en de zorg verdelen?
Misschien kan er dan wel elke dag iemand langs, ook fijn voor je schoonvader.
Dan kan hij even weg e/o heeft hij aanspraak.
Al gaat iedereen maar een uurtje
Leg dan een schriftje neer voor de communicatie naar elkaar.
Je bent zelf een theepot
maandag 17 februari 2014 om 14:05
Helaas werken wij allemaal (partner en ik en schoonzus en zwager) allemaal fulltime en zijn we dus hele dagen op ons werk. Ook hebben we nog onze eigen gezinnen met jonge kinderen en sport. We hebben dus ook geen van allen veel tijd.
Schoonzus heeft aangeboden om thuiszorg in te schakelen, maar dat wilde schoonvader niet. Het gaf hem nog iets omhanden en zorgde er voor dat hij niet de hele dag in de stoel zou zitten, was zijn reactie. Maar misschien moeten we dat toch nog eens opnieuw met hem bespreken. Als er nl. iemand van de thuiszorg in huis zou zijn, kan hij even weg. Mijn schoonvader overziet het soms ook allemaal niet meer en wil alleen maar het allerbeste doen, waarbij hij zichzelf wegcijfert.
Dt1968, vond je het ook zo frustrerend om te merken bij je man, die uitblijvende reacties? Er niet echt over willen praten, niet of nauwelijks iets doen. Mijn schoonzus is eigenlijk de enige die wat doet. Mijn man maar heel minimaal.
Mijn schoonzus weet dat ik met alles wel wil helpen. Het is aan haar in hoeverre ze hier gebruik van maakt.
En inderdaad: dementerende mensen zuigen je leeg. Dat constante gepraat, een reactie van jou willen op verhalen die vaak niet kloppen, steeds maar weer dezelfde verhalen. En dan heb ik nog het geluk dat ze naar mij toe altijd vriendelijk is. Tegen mijn schoonvader gaat ze soms enorm tekeer en moppert ze aan 1 stuk door. Om vervolgens weer in huilen uit te barsten. Of hem ineens een zoen te geven... Maar grotendeels is ze boos/mopperig/allesbehalve warm naar hem. Mijn schoonvader probeert het zoveel langs zich heen te laten gaan, maar ik zie hoe moeilijk het voor hem is als ze zich zo gedraagt.
Schoonzus heeft aangeboden om thuiszorg in te schakelen, maar dat wilde schoonvader niet. Het gaf hem nog iets omhanden en zorgde er voor dat hij niet de hele dag in de stoel zou zitten, was zijn reactie. Maar misschien moeten we dat toch nog eens opnieuw met hem bespreken. Als er nl. iemand van de thuiszorg in huis zou zijn, kan hij even weg. Mijn schoonvader overziet het soms ook allemaal niet meer en wil alleen maar het allerbeste doen, waarbij hij zichzelf wegcijfert.
Dt1968, vond je het ook zo frustrerend om te merken bij je man, die uitblijvende reacties? Er niet echt over willen praten, niet of nauwelijks iets doen. Mijn schoonzus is eigenlijk de enige die wat doet. Mijn man maar heel minimaal.
Mijn schoonzus weet dat ik met alles wel wil helpen. Het is aan haar in hoeverre ze hier gebruik van maakt.
En inderdaad: dementerende mensen zuigen je leeg. Dat constante gepraat, een reactie van jou willen op verhalen die vaak niet kloppen, steeds maar weer dezelfde verhalen. En dan heb ik nog het geluk dat ze naar mij toe altijd vriendelijk is. Tegen mijn schoonvader gaat ze soms enorm tekeer en moppert ze aan 1 stuk door. Om vervolgens weer in huilen uit te barsten. Of hem ineens een zoen te geven... Maar grotendeels is ze boos/mopperig/allesbehalve warm naar hem. Mijn schoonvader probeert het zoveel langs zich heen te laten gaan, maar ik zie hoe moeilijk het voor hem is als ze zich zo gedraagt.
