Gezondheid
alle pijlers
Chronische burn-out?
vrijdag 9 mei 2014 om 10:06
Bestaat dat: chronische burn-out?
Vaak gaat het zo: je neemt teveel hooi op je vork - dat gaat jaren goed - op een dag is het teveel en kun je niet verder - je hebt een burn-out - je gaat aan de slag met huisarts, bedrijfsarts, psycholoog, coach, mindfulnesstraining, cognitieve gedragstherapie, massages, sport, gezonde voeding - je gaat rustig aan weer werken - je bouwt het op - je gaat dingen anders doen - en je leefde en werkte nog lang en gelukkig.
Ik hoop tenminste dat het vaak zo gaat. Bij mij helaas niet. Ook ik ging weer rustig aan de slag, ook ik bouwde het weer op. Maar het lukte mij niet om de dingen anders aan te pakken. Ik ging weer vol gas in de zesde versnelling. Ik legde de lat weer lekker hoog: er zijn geen problemen alleen uitdagingen. Ik voelde me weer verantwoordelijk voor de hele wereld behalve voor mijn eigen gezondheid. Tja, je kan een ander toch niet laten stikken? Iemand moet het toch doen? En je wilt toch ook graag dat het goed gedaan wordt?
KLAP: weer een burn-out!
Oké, die zag ik niet aankomen, maar ik probeer het gewoon weer van voren af aan.
KLAP: wat?! Weer een?! Ja, weer een. En een super-mega-burn-out deze keer.
Ik trek weer het hele register open van rust, coaching, begeleiding, training, therapie, etc. etc. etc.
We zijn nu 3,5 jaar verder na de laatste burn-out en ik moet de conclusie trekken dat ik nooit meer fit ben geworden, dat ik nog met de regelmaat van de klok dezelfde fouten maak, dat ik al mijn zorgvuldig met theelepeltjes opgebouwde energie met kruiwagens tegelijk uitgeef en dat de lichamelijke en geestelijke klachten niet meer willen verdwijnen.
Er zijn mensen die mij zeggen dat ik er maar mee moet leven dat het nu eenmaal zo is; dat mijn leven er voortaan anders uit zal zien; dat ik dat maar moet accepteren.
Bestaat er zoiets als een chronische burn-out?
Wie heeft hier ervaring mee?
Is het iemand gelukt om hier uiteindelijk na zoveel tijd toch nog een goede draai te geven?
Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Vaak gaat het zo: je neemt teveel hooi op je vork - dat gaat jaren goed - op een dag is het teveel en kun je niet verder - je hebt een burn-out - je gaat aan de slag met huisarts, bedrijfsarts, psycholoog, coach, mindfulnesstraining, cognitieve gedragstherapie, massages, sport, gezonde voeding - je gaat rustig aan weer werken - je bouwt het op - je gaat dingen anders doen - en je leefde en werkte nog lang en gelukkig.
Ik hoop tenminste dat het vaak zo gaat. Bij mij helaas niet. Ook ik ging weer rustig aan de slag, ook ik bouwde het weer op. Maar het lukte mij niet om de dingen anders aan te pakken. Ik ging weer vol gas in de zesde versnelling. Ik legde de lat weer lekker hoog: er zijn geen problemen alleen uitdagingen. Ik voelde me weer verantwoordelijk voor de hele wereld behalve voor mijn eigen gezondheid. Tja, je kan een ander toch niet laten stikken? Iemand moet het toch doen? En je wilt toch ook graag dat het goed gedaan wordt?
KLAP: weer een burn-out!
Oké, die zag ik niet aankomen, maar ik probeer het gewoon weer van voren af aan.
KLAP: wat?! Weer een?! Ja, weer een. En een super-mega-burn-out deze keer.
Ik trek weer het hele register open van rust, coaching, begeleiding, training, therapie, etc. etc. etc.
We zijn nu 3,5 jaar verder na de laatste burn-out en ik moet de conclusie trekken dat ik nooit meer fit ben geworden, dat ik nog met de regelmaat van de klok dezelfde fouten maak, dat ik al mijn zorgvuldig met theelepeltjes opgebouwde energie met kruiwagens tegelijk uitgeef en dat de lichamelijke en geestelijke klachten niet meer willen verdwijnen.
Er zijn mensen die mij zeggen dat ik er maar mee moet leven dat het nu eenmaal zo is; dat mijn leven er voortaan anders uit zal zien; dat ik dat maar moet accepteren.
Bestaat er zoiets als een chronische burn-out?
Wie heeft hier ervaring mee?
Is het iemand gelukt om hier uiteindelijk na zoveel tijd toch nog een goede draai te geven?
Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
vrijdag 9 mei 2014 om 10:13
Een burn out is geen officiele medische term. Vaak is het een depressie en daarvan is bekend dat ze bij sommige mensen vaker kunnen terugkeren en/of chronisch kunnen worden.
Misschien eens naar een psychiater gaan om dat te onderzoeken.
Ik heb meerdere depressies in mijn leven gehad en te veel ambitie, te hoge lat, te veel stress en een geweldige carriere hebben, speelde daar een grote rol in.
Inmiddels heb ik inderdaad noodgedwongen mijn leven omgegooid en de carriere aan de wilgen gehangen. Ik werk parttime in een rustige baan en neem heel veel rust en heb al mijn ambities en die hoge lat volledig losgelaten. Ik voel me een stuk beter maar merk wel dat zodra de stress toeneemt en ik het te druk krijg, mijn klachten razendsnel terugkomen.
Misschien eens naar een psychiater gaan om dat te onderzoeken.
Ik heb meerdere depressies in mijn leven gehad en te veel ambitie, te hoge lat, te veel stress en een geweldige carriere hebben, speelde daar een grote rol in.
Inmiddels heb ik inderdaad noodgedwongen mijn leven omgegooid en de carriere aan de wilgen gehangen. Ik werk parttime in een rustige baan en neem heel veel rust en heb al mijn ambities en die hoge lat volledig losgelaten. Ik voel me een stuk beter maar merk wel dat zodra de stress toeneemt en ik het te druk krijg, mijn klachten razendsnel terugkomen.
vrijdag 9 mei 2014 om 10:30
Ai! Herkenbaar Hiltje!
Overigens ben ik de psychiater in het rijtje nog vergeten. Hij heeft inderdaad onderzocht of er sprake was van een depressie. Hij heeft daar toen geen medicijnen tegen voorgeschreven. Misschien ook wel omdat ik mezelf met hand en tand tegen die diagnose heb verzet. Achteraf vraag ik mij (heel soms en heel stilletjes) af of degenen die mij depressief vonden misschien toch gelijk hadden.
Maar ik ervaar mezelf ook nu nog steeds niet als depressief. Al heb ik wel mijn sombere momenten. Vooral als ik heel erg moe ben en tegen mijn beperking aanloop en mij realiseer dat ik niet meer kan werken zoals ik zou willen ... ja, dan word ik wel somber, of verdrietig, of bang dat het nooit meer goed komt. Maar ja joh: welk mens zou daar nou wel vrolijk van worden?!
Ik ben nu op zoek naar een manier om door die schijnbaar onzichtbare muur heen te gaan die maakt dat ik mij nooit kan ontspannen. Voor mijn gevoel ligt daar een belangrijke sleutel. Mijn hele lijf blijft maar gespannen (al is het minder dan vroeger) en daar word ik doodmoe van.
Overigens ben ik de psychiater in het rijtje nog vergeten. Hij heeft inderdaad onderzocht of er sprake was van een depressie. Hij heeft daar toen geen medicijnen tegen voorgeschreven. Misschien ook wel omdat ik mezelf met hand en tand tegen die diagnose heb verzet. Achteraf vraag ik mij (heel soms en heel stilletjes) af of degenen die mij depressief vonden misschien toch gelijk hadden.
Maar ik ervaar mezelf ook nu nog steeds niet als depressief. Al heb ik wel mijn sombere momenten. Vooral als ik heel erg moe ben en tegen mijn beperking aanloop en mij realiseer dat ik niet meer kan werken zoals ik zou willen ... ja, dan word ik wel somber, of verdrietig, of bang dat het nooit meer goed komt. Maar ja joh: welk mens zou daar nou wel vrolijk van worden?!
Ik ben nu op zoek naar een manier om door die schijnbaar onzichtbare muur heen te gaan die maakt dat ik mij nooit kan ontspannen. Voor mijn gevoel ligt daar een belangrijke sleutel. Mijn hele lijf blijft maar gespannen (al is het minder dan vroeger) en daar word ik doodmoe van.
vrijdag 9 mei 2014 om 10:35
Dank je Dophertje en Annapalona!
Ik ga eens googelen naar dat onderzoek uit Nijmegen.
En je hebt ZO gelijk Annapalona! Al de begeleiding die ik sinds mijn eerste burn-out van tien jaar geleden heb gekregen heeft mij wel veel gebracht hoor. Het is niet zo dat ik er nog niets van geleerd heb. Het punt is dat ik pas merk dat ik over mijn grenzen ben gegaan als het al zover is. Ik zie het gewoon niet aankomen!
Ik ga eens googelen naar dat onderzoek uit Nijmegen.
En je hebt ZO gelijk Annapalona! Al de begeleiding die ik sinds mijn eerste burn-out van tien jaar geleden heb gekregen heeft mij wel veel gebracht hoor. Het is niet zo dat ik er nog niets van geleerd heb. Het punt is dat ik pas merk dat ik over mijn grenzen ben gegaan als het al zover is. Ik zie het gewoon niet aankomen!
vrijdag 9 mei 2014 om 10:51
Ik herkende het bij mezelf ook niet als depressie en de huisarts en bedrijfsarts twijfelden ook. Ik was niet klassiek depressief en somberheid stond niet op de voorgrond. Wel was er tijdens de periodes dat ik afknapte echt een soort crisis. Ik werd extreem angstig, was totaal uitgeput, kon niet meer slapen, kon eigenlijk nauwelijks alleen thuis zijn, wist echt niet meer hoe het verder moest en dacht aan opname. Ik had ook de hele tijd een soort klomp in mijn buik/hartstreek dat echt erg veel pijn deed. Ik voelde me fysiek ook hondsberoerd en kon geen prikkels verdragen.
Dat diagnosticeerde een psychiater toch als depressie. ik slik al heel lang anti depressiva en de laatste keer ben ik overgestapt op een ander middel en dat heeft me erg geholpen.
Die therapie van grenzen in de gaten houden en er niet over heen gaan heb ik ook gehad maar lukte vaak niet. Met die nieuwe medicijnen ging het echter opeens vanzelf en kreeg ik ook meer energie. Ik bereikte in 3 weken meer dan in de 3 jaar ervoor.
Ik heb er ook jaren over gedaan om echt uit te rusten en energie op te bouwen. Ik had naast de psychiater ook een coach (in eerste instantie via werk maar ik ben 3 jaar bij haar gebleven) en zij heeft achteraf gezegd dat ze nog nooit iemand had gehad die zo uitgeput was.
Ik kan je ook het boek Pil van Mike Bodde aanraden. Hij beschrijft ook een a-typische depressie met voornamelijk vermoeidheid en niet vooruit komen en het effect dat uiteindelijk medicatie had.
Als jij al jaren loopt te tobben kan ik je toch echt aanbevelen om medicatie te proberen. Bij mij is het een wereld van verschil. Ook al word ik nooit meer de oude (ik ben ook gedeeltelijk afgekeurd) en heb ik een veel rustiger leven, ik ben over het algemeen erg gelukkig dat ik niet meer voortdurend loop te vechten en te zwoegen om het leven aan te kunnen.
Dat diagnosticeerde een psychiater toch als depressie. ik slik al heel lang anti depressiva en de laatste keer ben ik overgestapt op een ander middel en dat heeft me erg geholpen.
Die therapie van grenzen in de gaten houden en er niet over heen gaan heb ik ook gehad maar lukte vaak niet. Met die nieuwe medicijnen ging het echter opeens vanzelf en kreeg ik ook meer energie. Ik bereikte in 3 weken meer dan in de 3 jaar ervoor.
Ik heb er ook jaren over gedaan om echt uit te rusten en energie op te bouwen. Ik had naast de psychiater ook een coach (in eerste instantie via werk maar ik ben 3 jaar bij haar gebleven) en zij heeft achteraf gezegd dat ze nog nooit iemand had gehad die zo uitgeput was.
Ik kan je ook het boek Pil van Mike Bodde aanraden. Hij beschrijft ook een a-typische depressie met voornamelijk vermoeidheid en niet vooruit komen en het effect dat uiteindelijk medicatie had.
Als jij al jaren loopt te tobben kan ik je toch echt aanbevelen om medicatie te proberen. Bij mij is het een wereld van verschil. Ook al word ik nooit meer de oude (ik ben ook gedeeltelijk afgekeurd) en heb ik een veel rustiger leven, ik ben over het algemeen erg gelukkig dat ik niet meer voortdurend loop te vechten en te zwoegen om het leven aan te kunnen.
vrijdag 9 mei 2014 om 11:05
@Lily-Rose: vinger op de zere plek hoor! Acceptatie, acceptatie, acceptatie ... wat kan een mens hardnekkig zijn in zijn overtuigingen!
@Hiltje: Ik kan een flink eind meegaan in het herkennen van jouw ervaring. Misschien minder extreem in de piek (eigenlijk in de dalen).
Vorige week heb ik een gesprek gehad met een natuurvoedingsdeskundige. Zij heeft mij heel veel uitgelegd over de invloed van (slechte) voeding en overgevoeligheid voor bepaalde voedingsstoffen teweeg kan brengen in je lichaam en in je geest. Maar omgekeerd ook wat langdurige stress aan schade in het lichaam aanbrengt. Hoe lever en (bij)nieren uitgeput raken en hoe daar ook weer angsten door kunnen aanwakkeren. Ik wist niet wat ik hoorde!
Voor ik aan medicijnen zou beginnen wil ik eerst hier eens mee aan de slag gaan. Zij gaat mij begeleiden in het zoeken naar het juiste voedingspatroon voor mij en bij het aanvullen van bepaalde vitaminen en mineralen. Maar mens wat is het moeilijk om ook hierin weer niet in de hoogste versnelling te schieten. Ik heb zo weinig geduld met mezelf!
@Hiltje: Ik kan een flink eind meegaan in het herkennen van jouw ervaring. Misschien minder extreem in de piek (eigenlijk in de dalen).
Vorige week heb ik een gesprek gehad met een natuurvoedingsdeskundige. Zij heeft mij heel veel uitgelegd over de invloed van (slechte) voeding en overgevoeligheid voor bepaalde voedingsstoffen teweeg kan brengen in je lichaam en in je geest. Maar omgekeerd ook wat langdurige stress aan schade in het lichaam aanbrengt. Hoe lever en (bij)nieren uitgeput raken en hoe daar ook weer angsten door kunnen aanwakkeren. Ik wist niet wat ik hoorde!
Voor ik aan medicijnen zou beginnen wil ik eerst hier eens mee aan de slag gaan. Zij gaat mij begeleiden in het zoeken naar het juiste voedingspatroon voor mij en bij het aanvullen van bepaalde vitaminen en mineralen. Maar mens wat is het moeilijk om ook hierin weer niet in de hoogste versnelling te schieten. Ik heb zo weinig geduld met mezelf!
vrijdag 9 mei 2014 om 11:16
Tussen haakjes: http://http://www.ru.nl/@772470/burn-out-eerst/
In het Radboud hebben ze kennelijk voor het eerst in de hersenen verschillen ontdekt tussen mensen met en zonder een burn-out. Maarrrrrr ....
Het stempel 'burn-out' wordt zo te zien vaak te makkelijk gezet. De tekenen van burn-out zijn gemakkelijk te verwarren met andere oorzaken. Als ik dit lees dan hanteren deze onderzoekers de term burn-out alleen wanneer de problemen uitsluitend met het werk samenhangen. Dat is bij mij zeer zeker niet het geval! De oorzaken liggen bij mij zowel in werk, als in privéleven, als in het verleden, als in het heden, als in mijn hoofd, als in mijn lichaam.
Grappig hoe een bepaalde term soort van 'losjes' gebruikt wordt en eigenlijk als een soort containerbegrip gaat fungeren. Nou ja grappig ... meer verwarrend eigenlijk.
In het Radboud hebben ze kennelijk voor het eerst in de hersenen verschillen ontdekt tussen mensen met en zonder een burn-out. Maarrrrrr ....
Het stempel 'burn-out' wordt zo te zien vaak te makkelijk gezet. De tekenen van burn-out zijn gemakkelijk te verwarren met andere oorzaken. Als ik dit lees dan hanteren deze onderzoekers de term burn-out alleen wanneer de problemen uitsluitend met het werk samenhangen. Dat is bij mij zeer zeker niet het geval! De oorzaken liggen bij mij zowel in werk, als in privéleven, als in het verleden, als in het heden, als in mijn hoofd, als in mijn lichaam.
Grappig hoe een bepaalde term soort van 'losjes' gebruikt wordt en eigenlijk als een soort containerbegrip gaat fungeren. Nou ja grappig ... meer verwarrend eigenlijk.
woensdag 14 mei 2014 om 12:12
Het belangrijkste is, kijk eens goed naar wat bij jou past, eerlijk naar jezelf zijn, niet naar anderen kijken en het gaat niet om wat je kunt.(want een mens kan veel) Maar word je er ook gelukkig van.
Wat hier inderdaad ook al gezegd is, accepteren dat het iets is waar je rekening mee zal moeten houden en daarop je leven inrichten.
En wat betreft voeding, dat is zo belangrijk en goede voeding doet zoveel voor lichaam en geest, volgens mij ben je al heel erg op de goede weg als ik het zo hoor/lees!!
Wat hier inderdaad ook al gezegd is, accepteren dat het iets is waar je rekening mee zal moeten houden en daarop je leven inrichten.
En wat betreft voeding, dat is zo belangrijk en goede voeding doet zoveel voor lichaam en geest, volgens mij ben je al heel erg op de goede weg als ik het zo hoor/lees!!
