Dilemma of toch niet?

Kortom, eerst kregen er mensen de wind van voren omdat ze niet konden "le-zen" dat het een algemene discussie was en op jouw persoonlijke visie in gegaan was, en dan blijf je nu weer meer persoonlijk en nul algemeen posten en met hand en tand verdedigen als De Juiste Keuze in een misvatting alsof een dergelijke keuze weloverwogen niet gewenst zou zijn? Juist. Joh, niets mis mee met gewoon eerlijk aangeven dat je stiekem graag wilt horen dat jouw visie "mag" of wat dan ook. Maakt het een stuk makkelijker voor jezelf en medeforummers.





Groot verschil tussen jou en iemand die acuut bezig moet met eigen sterfelijkheid, is dat het voor jou vrijblijvend "luxe" theorie blijft waar je allerlei visies en gedachten kunt hebben maar geen zekerheid dat dit ook feit zal worden ooit en voor de ander acute realiteit en moeten is. Feit versus theorie. Net zoals je je suf kunt bedenken wat je zou doen in een noodsituatie maar op moment supreme fight or flight soms heel anders kan uitpakken.



Elke fase is een wereld van verschil met de ander, in alles. De tegenstand (mijne in elk geval wel) komt niet uit het zogenaamd lastig onderwerp maar om hoe jij eea verwoord en daarin de indruk wekt niet open te staan voor de mogelijkheid dat je niet alle wijsheid in pacht hebt en puntje bij paaltje wellicht anders kan denken, voelen en/of handelen. Niet om een onbenullig gelijk hebben of niet, maar omdat het jammer is als eeen mens zichzelf hierin opties bij voorbaat onthoud uit volharding, zichzelf onthoud.



Dat staat allemaal nog los van willen vechten of verstandelijk en eventueel ook emotioneel oprecht zonder valse emoties vrede hebben met binnenkort eindigen van eigen leven. Ook met volle overtuiging kun je enorme grote bergen moeten beklimmen aan emoties ingegeven door het instinct om te leven. Die kunnen hand in hand gaan en das behoorlijk beroerd sterven (waar het in dit soort zaken nou juist om gaat, zo vredig mogelijk kunnen sterven, al dan niet aangevuld met ontlopen of beëindigen van bepaald lijden in het leven) met zo'n strijd in de ziel. Dat instinct kun je niet willen in de gewenste richting, wel kun je een balans aanbrengen door het te durven herkennen, erkennen etc, net als eventueel andere emotionele behoeften. En dat komt uit de mond van een fundamentalist op het gebied van zelfbeschikking. Net als in het leven is op weg naar de dood en rondom/tijdens overlijden balans van groot belang. Geen balans is meer lasten om te dragen. Gun je niemand bij leven, laat staan in dat laatste stuk.



Maar goed, ik kap er mee want iets zegt me dat het helemaal geen discussie of uitwisselen is, maar zoals gezegd iets willen horen. Menselijk, maar een teken dat er nu al een aantal dingen opduiken die tekort gedaan worden. Indien zo, dan blijft dat steeds heftiger terug komen tot ze wel krijgen wat belieft. Doe eens gek, kijk jezelf eerlijk aan en ga die uitdaging aan. Doet namelijk goed als dat goed opgepakt wordt en is een basis om in volgende fases op verder te gaan. Dusdanig normaal en belangrijk dat er zat professionals zijn die hierin kunnen ondersteunen waar nodig of gewenst.

Je vindt dat je niemand verantwoording schuldig bent, maar je opent wel dit topic en terwijl iedereen je best de ruimte geeft om inderdaad te zeggen 'jouw lijf, jij bepaalt' hou jij de discussie in stand en doe je alsof iedereen tegen je in gaat. Heel vreemd! Niemand zegt toch dat jouw visie moeilijk te begrijpen is en toch is dat wat jij ervan maakt. Ik lees eigenlijk vooral dat mensen zeggen dat iedereen het recht heeft om zelf te bepalen en hooguit dat je je misschien bedenkt als het moment er eenmaal is. Dit is toch echt een non-discussie zo? Ja, jij mag bepalen, prima. Niet iedereen wil behandeling prima. Ik lees ook helemaal niet dat mensen dat 'moeilijk te begrijpen' vinden?

Ik snap je idee wel om er over na te willen denken, maar tegelijk vind ik je best zwaar op de hand. En dat lijkt me eigenlijk niet zo fijn voor je. Ik denk ook wel eens na over mogelijke tragedies in mijn leven, maar bij mij heeft het vaak het effect dat ik echt nu nog mijn zegeningen tel, en probeer bewust te genieten van wat er nu allemaal goed loopt, in plaats van dat ik mijn begrafenis nu al uitstippel.



Jouw idee van "ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee" vind ik te voorbarig. Zit je op dit moment goed in je vel, of is er NU eigenlijk nog wel iets te winnen aan kwaliteit van leven? Misschien krijg je geen kanker of een busongeluk, en moet je nog tot je 90e!



Ik las kortgeleden deze spreuk: "I wish there was a way to know you're in the good old days befor you've actually left them...". Misschien wordt je leven nog zo leuk dat je ook anders gaat denken over het idee dat je geen behandeling meer zou willen. Je kan beter actief iets gaan doen om te zorgen dat je good old days krijgt...

Ben ik de enige die de dubbele beschrijving ziet?

Je zegt dat je alleen je man hebt, maar je schrijft wel steeds over verschillende vriendinnen. Zijn dat dan geen nabestaanden die om je geven?



Tis ieder zn goed recht om wel of geen behandeling te willen.

Maar je komt op mij nogal wat somber over, vindt het leven maar niks etc.

Zou je daar niet iets mee willen doen?

Volgens mij gaat jouw getwijfel namelijk veel verder dan alleen het wel of niet behandelen.

Het is makkelijk kiezen als je in zwart-wit denkt, de praktijk kent echter heel veel grijstinten. In theorie dacht ik er net zo over als jij en toch heb ik anders besloten toen de situatie grijs was. Ik wil niet om principes sterven, dat zijn ze me niet waard.



Je hebt het over geen levensverlengende behandelingen, maar wat als in eerste instantie de insteek levensreddend is en pas later blijkt dat genezing er niet meer in zit? (Dat komt veel vaker voor). En als een levensverlengende behandeling je kwaliteit van leven juist ook kan verbeteren? Palliatief behandelen is juist in de kern gericht op verzachten ipv verlengen.

quote:blijekip schreef op 04 november 2014 @ 01:10:

Je vindt dat je niemand verantwoording schuldig bent, maar je opent wel dit topic en terwijl iedereen je best de ruimte geeft om inderdaad te zeggen 'jouw lijf, jij bepaalt' hou jij de discussie in stand en doe je alsof iedereen tegen je in gaat. Heel vreemd! Niemand zegt toch dat jouw visie moeilijk te begrijpen is en toch is dat wat jij ervan maakt. Ik lees eigenlijk vooral dat mensen zeggen dat iedereen het recht heeft om zelf te bepalen en hooguit dat je je misschien bedenkt als het moment er eenmaal is. Dit is toch echt een non-discussie zo? Ja, jij mag bepalen, prima. Niet iedereen wil behandeling prima. Ik lees ook helemaal niet dat mensen dat 'moeilijk te begrijpen' vinden?



+1

Wat een kuttopic. Geen enkele ruimte om te reageren.

quote:thaorchid schreef op 05 november 2014 @ 18:04:

Mijn verontschuldigingen dat ik afwezig was maar dan heeft een reden, de moeder van een andere vriendin plots overleden.

Afijn, er zijn redenen waarom ik zo denk, en of ik verbitterd ben, misschien wel, genoeg redenen uit het verleden. bewuste keuze? Ja, denk het wel. Heeft het verder nog een reden: dat ook en een echt persoonlijke reden en dat leg ik later nog uit.

Maar voor nu moet ik het er even bij laten want ben even elders nodig maar vond het onbeleefd na het openen van een topic ineens weg te blijven. Excuus.



Volgens mij is dit meer wat je wil van dit topic dan een echte discussie: aandacht voor hoe zwaar jouw leven is geweest. Heel controversieel zijn door niet voor het leven te willen kiezen. Elke keer kom je terug op 'ik snap dat niemand het begrijpt, maar ik wil echt niet meer vechten en vind het leven het niet waard, want ik heb al zoveel meegemaakt' het lijkt of je daarmee reacties en vragen wil uitlokken, maar dan zegt iedereen, ok prima als jij dat niet wil dan doe je het niet. En dan begin je gewoon opnieuw.



Als jij klaar met het leven bent, dan HOEF je ook geen levensverlengende behandeling, je HOEFT je niet te laten behandelen. En bovenal HOEF je nu niet te kiezen. Dat zie je dan wel en als het zo ver komt en je denkt 'het is mooi geweest, bekijk het maar' dan is dat je goed recht. En volgens mij was dat ook de strekking van de eerste reacties in dit topic. Ik zie dat je in de laatste reacties overigens wel een platform krijgt voor de controverse die je wilde.



Dit schreeuwt één en al drama!

Eens met blije kip.



Maar misschien wil je gewoon op het forum even oefenen in de 'ruzies' die je IRL hierover hebt?



Mag hoor. Als ik jou daar blij mee maak wil ik best even ruzie maken. ik ben nl best lief

Antwoord: nee, het is niet zo raar als jij geen behandeling wil, dat moet je zelf weten. De meeste mensen kiezen om te vechten middels behandeling, maar de meeste mensen zijn meer van 'het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen', 'het leven is zo mooi' enz. enz. Die mensen willen blijven leven. Maar niet iedereen wil blijven leven en naarmate ziekte erger wordt willen steeds meer mensen niet koste wat het kost blijven leven.



Wat ik persoonlijk wel 'raar' vond aan je topic was niet je vraag, maar dat je steeds maar bleef benoemen dat jouw mening zo afwijkend/raar/vervelend was. Net of je zelf wilde benadrukken hoe 'bijzonder' je dus eigenlijk was, terwijl heel veel mensen hebben geschreven dat het gewoon je goed recht is om geen behandeling te willen. Naar mijn idee roepen je postings om aandacht en niet echt om mengingen, want met die meningen deed je niks. Je bleef maar zeggen dat jouw mening zo anders is.



Hopelijk krijg je niet nog meer ellende op je bord met allerlei medische toestanden, maar mocht het zover komen dat je moet kiezen hoop ik dat je gewoon doet wat voor jou op dat moment goed voelt en daar vrede mee hebt, want zo is het gewoon prima. Het is jouw leven!

Thaorchid, schat jezelf niet te laag in, als de uitdaging er is kun je nog weleens verbaasd zijn van wat je aan kunt. (Wat ik bedoel is, je kunt niet alles vooruit plannen en dat hoeft ook niet. Ga liever van je gevoel op dat moment uit)