Dilemma of toch niet?

Mijn Oma was in de 90 en op sterven na dood. Er werd gevraagd of zij nog reanimeert moest worden. Wij hadden zoiets van doe maar niet. Het zou waarschijnlijk leiden tot veel hersenschade. We hebben het haar tijdens een helder moment gevraagd en zij wilde het toch wel. Zij wist niet echt waar zij voor koos, (on)gelukkig is het niet nodig geweest,. Zij is een paar weken daarna rustig gegaan.



Mijn Oma wilde niet een kwalitatief slecht leven maar zij wilde ook niet dood. Zij had er nooit over nagedacht. Toen zij in de 80 was had zij een bloeding van een grote ader. Zij zei tegen de dokter 'ach laat maar zitten.' Zij kon overlijden met die bloeding en dat wist zij. De dokter had zoiets van waarom? We dichten het en dat zou mijn oma weer fit zijn. Zo geschiede mijn Oma na 3 weken weer top fit.



Kortom enige logica was bij haar niet te ontdekken. Haar hele leven had zij nergens over nagedacht. Had zij ene futiliteit wilde zij niet geholpen worden, stond zij voor de hemelpoort wilde reanimatie om een kasplant te worden. Niet erg en misschien weten wij het op het 'moment suprême' ook wel niet.

Bezint eer ge begint.



Ik heb dit in de familie meegemaakt, geen behandeling willen.



Dit totdat het point of nu return was gepasseerd, toen kreeg de persoon er spijt van en wilde toch nog wel wat langer leven.

Uiteraard was er toen niets meer aan te doen.

Ik heb me hetzelfde voorgenomen. Met ook de kanttekening dat ik misschien in de paniek toch kies voor levensverlengende behandelingen. Dit heb ik me voorgenomen door het zien als buitenstaander van de lijdensweg die mensen doormaken en waar geen hoop op genezing of zelfs maar een beetje beter worden tot de opties behoren. Als buitenstaander zie je een verlengd traject van pijn met als einde toch de dood. En als buitenstaander denk ik dan dat ik voor mezelf zo laf wil zijn om een korter traject te kiezen.

Ik wil ook niet in leven gehouden worden als ik niet meer bij bewustzijn kan komen, of zelfs als het zeker is dat ik geestelijk zwaar beschadigd zal zijn.

Dit is gedocumenteerd en ook dat donorcodicil is er al zo lang het bestaat, maar je weet niet of je ooit de keuze mag hebben en of de keuze dan zo zal zijn.

Ik vind dit overigens niet egoïstisch, een ziekbed is ook belastend voor de naasten en dood ga je toch, het gaat er alleen om na hoeveel tijd.

T.a.v. afscheid ben ik het niet met je eens. Ik vind dat je nabestaanden de kans moet geven om e.a. af te sluiten als onderdeel van het rouwproces. Zoals jij ooit afscheid neemt van je man met de door hem en jou gekozen rituelen of hij van jou. Rouwrituelen horen bij het leven. Je kunt niet alles weg stoppen en doen alsof het niet bestaat. Niet rouwen wreekt zich.

De eventuele nabestaanden moeten zelf maar kiezen wat ze fijn vinden toch als afscheid?

Degene die overleden is krijgt er toch niks van mee.

Theoretisch geleuter in de ruimte, waarbij de praktijk vaak afwijkt van theoretische bedenkingen vooraf, zeker als men eerder geen eigen ervaring heeft. Eigen alsin zelf "lijdend onderwerp", want oeh wat stellen grenzen vaak niet zo zwart-wit als om eigen leven gaat.



Theoretisch leuterde ik heel veel. Rolstoel? Stoma? Geen uren kunnen zitten? Nou, welbekende flatgebouw en hoogste boom uitspraken. En och ik wist het zo goed, want och had al zoveel gezien in zeer directe omgeving. Heb het letterlijk tot een week ervoor geroepen en overtuigd het te menen. NOT! Het was geen overtuiging die sprak maar onbekendheid, angst, kortzichtigheid en noem maar op. Een week later werd duidelijk dat het goed mis was. Drie weken later was ik dolblij met een ruk kwaliteit rolstoel want meer vrijheid na 3 weken bed. Het llampje ging branden; kwaliteit van leven is veel subjectiever, zeker zonder eigen ervaring. Lopen heeft voordelen maar had ik helemaal niet nodig voor een leuk kwalitatief leven. Of plassen op een dertien in dozijn wijze. Of volledig eten of drinken, welnee. Kwaliteit bleek veel meer af te hangen van niet sec tastbaar of sec fysieke. God, 1 hap is ook genoeg en bewuster van smaak etc.



En tel daarbij op dat natuurlijk instinct overleven is. Door mijn ervaringen heb ik pas echt duidelijk waar ik eecht aan hecht en hoeveel zaken waarvan ik dacht ze noodzakelijk te achten niets meer zijn dan een vehikel die een kernwoorden vervult. Vervelend als dat vehikel niet meer haalbaar is, maar er zijn vele vehikels. Gevolg; ik kan heel goed en makkelijk omschakelen als er weer eens vehikels wegvielen ivm de progressiviteit van mijn aandoening. Wat zich direct vertaald in ervaren levenskrachten.



Laatste dik jaar stond in het teken van wachtkamer. Aandoening is slecht bekend dus is vaak lang vechten voor nodige ingrepen. Dat waren 2 ingrepen waarvan ik wist ; nu geen acceptabele kwaliteit maar nog haalbaar. Zo ook een aantal hulpmiddelen die drastisch kwaliteit konden verbeteren, waar recht op is maar uitvoering dieptriest is en veel te lang loopt. Overbelasting is achteruitgang is bekend voor mijn situatie. Verre van ideaal dus, die optelsom. Maar goed, een jaar investeren is de moeite waard. Nu blijkt helaas na 1 (een normaalgesproken zeer lichte) ingreep van de 2 dat die achteruitgang die blijvend is veel heftiger dan wie dan ook ooit had kunnen overzien, incl ikzelf. Gevolg; fysiek over de grens heen wat voor mij nog acceptabele kwaliteit is of nog kan worden. Alleen; das makkelijk geluld achteraf als je alle feiten hebt. In september dacht ik maximaal nog een jaar als ik veel geluk heb. Inmiddels weet ik dat ook dat veel te optimistisch is. Fysiek is het op, klaar, goed. Emotioneel? Ik weet al jaren dat ik er ooit uit zal stappen middels euthanasie (even afkloppen dat dodelijke complicaties uit blijven). Maar 2016 of nu is anders als de timing versneld. En daar zul je imho toch een balans in vinden, zowel fysieke beleving en visie als de emotionele recht aan doen. Doe je dat niet, dan handel je imho altijd uit angst en geen slechtere, corruptere, meer manipulerende emotie dan angst.



Makkelijk nu? Hell no. Maar mijn hemel wat ben ik blij dat ik niet als een dwaas mijn geleuter blind gevolgd heb en voorbij mijn eigen angst en kortzichtigheid heb durven kijken. Beseffen dat de dood een definitief antwoord is en derhalve zonde is voor een tijdelijk probleem. Voor mij pas een optie is als al het andere niet meer kan bieden om die balans uiteindelijk positief te doen uitslaan naar opbrengst, kwaliteit van leven. Dan kan de prijs soms zeer hoog zijn, maar telt imho de grotere opbrengst.



Had ik geluisterd naar die onwetende Pixie dan had ik mezelf 15 jaar ontzegd. Jaren met veel pijn, gedoe en noem maar op maar nog meer kwaliteit. Doodzonde. Dan had ik eruit gestapt om uiteindelijk angst versus straks na een voltooid kwalitatief leven, nog vol levenslust maar wetende dat ik ik er alles uit gehaald heb en zoveel meer gewonnen heb. Maar ook, met balans. Fysiek weliswaar verder gegaan dan zogenaamd "ideaal" maar met als winst gemoedsrust, hebben kunnen afsluiten. Nu wetende dat ik veel meer invloed heb gehad op anderen dan ik dacht, dat meer mensen me dierbaar blijken dan ik aan nam.



Dat alles duidelijk hebbende en wetende, bepaald wat nog wel en wat niet meer (heb al jaren niet reanimatie en niet behandelverklaring voor bepaalde zaken die niet verenigbaar zijn met mijn aandoening en kwaliteit), werd ik dan vorige week geconfronteerd met zaken zoals ze kunnen lopen, weer een complicatie. Direct duidelijk dat het een beroerte of tia was en in licht van kwaliteit en huidige fysieke functioneren eerst geen 112 gebeld. Die korte duur kan arm en been eventueel wel lijden, was toch al beperkt en naar ziekenhuis kost zo enorm veel pijn en overbelasting dat het weer blijvend achteruit is. Haha, leuk en aardig maar toen ging mijn spraak. Absolute must voor mij. En sja, hoe kort ook, ik ben niet genoeg in reine en waar mogelijk grijp ik de kans om die tijd wel te hebben. Dus hup maar weer naar het ziekenhuis, wetende dat behandeling enorme invloed kan hebben, wetende wat de risico's zijn en dat sec complicatievrije thrombolyse het me dan wel weer waard was (niet bepaald eerste keer). Gelukkig maar een tia, spraak weer bijna volledig (ervaring leert dat nog verder kan bijtrekken en gelukkig alleen maar wat traag en niet automatisch bij grote vermoeidheid waar ik niets meer kon zeggen). Fysiek hoge prijs voor moeten betalen, niet alles terug krijgen en dat voor weken en hooguit maandje of 3. Ben je idioot, had ik 16 jaar terug geroepen, nu zeer bewust en weloverwogen maar niet gevoed door angst maar kwaliteit van leven. Hoe kort ook, mijn leven goed mogen afsluiten en daarvan en van geliefden afscheid nemen valt daar voor mij ook onder.



Mijn leven, mijn regie en beslissing. Tegelijkertijd is die basis van niet door angst laten regeren maar daar doorheen gegaan maakt voor mijn omgeving het ook verdomd veel "makkelijker". Iemand die je lief hebt verliezen is altijd een gruwel, laat staan als dat moet zijn uit angst.



Zoveel mensen, zoveel wensen. Ik ben niet iemand die voor een ander wenst te bepalen, maar god wat doodzonde is het als iemand een beslissing (wwelke dan ook) maakt uit angst en consorten ipv weloverwogen passend juist. Lijkt mij persoonlijk zeer onplezant overlijden, al was het alleen al die laatste seconde bewustheid.



Sec kijken naar wat mensen vooraf, veelal zonder eigen ervaring vooraf roepen, eenmaal puntje bij paaltje andere zaken doen en niet en masse depressief doodongelukkig tot de dood erop volgt zit te zijn maakt mij genoeg duidelijk. Vaak is de praktijk toch een stuk meer grijstinten of zelfs haaks op de ooit bedachte visie. Waarbij mij helemaal is opgevallen dat het vaak nog weerbarstiger blijkt voor mensen die "vooraf" oprecht stellen klaar te zijn met leven, geen greintje medische drempel wenst, al dan niet vergezeld met overtuiging dat men niet oud zal worden. . Lijkt wel alsof des te zwart-witter men ziet, des te flexibeler men uiteindelijk blijkt.

Volgens mij maak jij er een lastige stelling van. Als jij niet wil, dan wil je niet en je MOET ook geen behandeling ondergaan. Dat zeggen de meeste reacties toch? Het is net of je controversieel wil overkomen.

Wat staat je niet aan aan mijn reactie? Ik vind je niet geloofwaardig, je roept te hard dat je het niet kan schelen. Maar volgens mij kan het je heel veel schelen.

Komt het te dichtbij of zo?

Kan helaas niet quoten maar in reactie op Parblue om 18.30



Het is een onderwerp met alweer meer grijstinten dan zwart of wit, imho. Nabestaanden kunnen juist ook enorm veel steun en troost halen uit zaken die de overledene heeft aangegeven of geregeld. Zoveel mensen, zoveel wensen al denk ik dat de sleutel altijd ligt bij open communicatie bij leven. Dan weet je van elkaar waar behoeften liggen, waarom etc. Zo bemoei ik me niet met bepaalde details in kader "zal mij rotzorg zijn, maar wel een ruimte voor jullie behoeften", waar andere zaken toch echt vast liggen. Sommige in overleg "wat vindt je van..... ik vind. .. omdat. ..." vanuit mijzelf initiatief of iemand om mij heen. Maar ook een aantal dingen gewoon basta, dictatuur. Wel met verklaring waarom, maar het detail ligt vast. Die communicatie over en weer maakt dat er ruimte is voor ieders behoeften en juist dat maakt dat het goed is, klopt, juist en daarmee troost. Dan mag mijn muziek keuze bijvoorbeeld niet in hen opgekomen zijn maar is er na open communicatie met ruimte voor ieder (incl totaal oneens zijn of desnoods zelfs boos) geen andere keuze dan logisch die.



Ongeacht hoe men uitvoert, volledig gekozen door nabestaanden, overledene of mengeling, mijn ervaring is dat de meeste steun en troost werd ervaren als er open over gepraat kon en mocht worden zonder veroordeling of bang zijn de ander te kwetsen. Maar goed, dat is ook maar gebaseerd op beperkt aantal overlijdens en eigen proces, in hoeverre dat daadwerkelijk correct is voor duiduizenden overlijdens per jaar?

Driewieler, snap je wel hoor. Kan me ook niet geheel aan dat beeld ontworstelen na een optelsom van termen,topics en nonverbale uitstralen. Verbaasd me dan ook niet helemaal dat je de reactie krijgt die je krijgt, eerder ook al zo geweest. Wel jammer imho. Slaat imho dood en zet onnodig een bepaalde toon neer van "meelullen of anders".



Tot zover mijn 2 centen.

quote:thaorchid schreef op 03 november 2014 @ 18:34:

Ik moet even de artisjokharten doormidden klieven en in de pan hakken en dus eten.

Lees later



Oh, en Viva-Amber, lézen, we hebben geen nabestaanden behalve elkaar. (zo lastig dat lezen moeilijk blijkbaar is)Daarom verwees ik ook daar specifiek naar.

Je gaat waarschijnlijk niet tegelijk.

Thaorchid; posting van 18.45;



Onzindiscussie. Behandeling weigeren staat een ieder vrij die beslissingsbevoegd en competent is. Dan weigert men gewoon en klaar. Als je een algemene discussie wenst is het niet handig om 99% van de OP en reacties te vullen met zeer persoonlijke zaken. Dat ontlokt persoonlijke reacties met eigen verhalen en/of ingaande op jouw persoonlijke situatie en visie. Je zit hier lang genoeg om dat te weten, beetje wereld op zijn kop om dan maar te doen alsof alle andere dan zulke domme onbekende wezens zijn.





Maar goed als je hem wil hebben? Egoïstisch is voor mij niet per definitie "goed" of "slecht", heb het dan ook liever over egocentrisch. En ja, zoals jij hem voorlegt vind ik in zijn algemeenheid (god wat een flauwe manier, maar soit) egocentrisch en ernstig tekort doen. Dat iemand zichzelf zo tekort doen, moet zij/hij nog zelf weten maar mijn visie wordt er niet beter op als er een nabestaande is. Die zadelt "men" op met ergens weten/aanvoelen dat men niet koos uit gefundeerde passende overwegingen maar uit door angst ingegeven motieven. Om dan verder te mogen leven, zelf maar een weg te vinden in "waarom, wat als" etc. Is het daarentegen een gefundeerde passende overweging waarbij pas een blijvend oplossing gehanteerd wordt voor een blijvend onoplosbaar probleem, dan noem ik dat egoïstisch maar kan dat heel goed positief zijn, zeker als daarin nnabestaanden de ruimte hebben kunnen krijgen voor hun eigen emoties en behoeften en open communicatie heerst (wat iets anders is dan dat nabestaanden bepalen).



Dàt acht ik het grootste cadeau dat iemand zichzelf maar ook nabestaanden kan geven. Iets wat los staat van hoe een beslissing eruit ziet. Maar goed, das allemaal theoretisch onzinnig geleuter, want ik lees vast ook wel weer iets anders.

ik vraag me af hoeveel ruimte jezelf nog geeft om op het moment dat het er om gaat, nog van mening te veranderen ThaOrchid

Niet dat je van mening moet veranderen, maar die mogelijkheid is er en die lijk je volledig uit te sluiten





Pixie, wat rot om te lezen dat je zoveel achteruit bent gegaan, maar ik voel ook nog steeds je wil om te leven in je woorden

Oprecht Orchid, ik denk dat jij jezelf tekort doet. Niet om welke keuze sec maar om de oogkleppen. Je ontzegt jezelf daarmee heel snel te makkelijk beweegruimte waar die vaak juist op de meest onverwachte momenten zeer wenselijk kan zijn, te druk volhardend in "ik vind, ik ben, veranderen onmogelijk en dus".



Je hebt niets te verliezen met je bewust zijn van de mogelijkheid dat een visie letterlijk 180 graden kan draaien. Ja ok, je kan er met pittige niet leuke eigen emoties, doen en zijn geconfronteerd worden maar dat suddert toch wel ergens van binnen op die momenten. Terwijl je er enorm veel mee kan winnen. Blijkt dat voor jou nu wereldwonder toch te geschieden, dan merk je dat voor jezelf op en kun je pas een echt onderbouwd bij jou passende op dat moment juiste pad op gaan. Das sowieso wel erg prettig een juist pad, maar als de andere optie definitief is, is het ongekend pijnlijk om niet de juiste te nemen. Er valt dan Veel levenskwaliteit en kwantiteit te winnen versus weggooien uit onterechte sentimenten. Blijkt dat idee te kloppen ook geen man overboord, ook niet als je beducht was op eigen oogkloogkleppen en daarmee mogelijke valkuilen.



Ongeacht wat de keuze uiteindelijk is (letterlijk in alle vormen meegemaakt), maar juist die oogkleppen en uitsluiten dat soms een visie kan wijzigen, ook al verwacht je het niet direct, is een item waar ik teveel mensen enorm zwaar mee heb zien vechten en diepongelukkig zijn. Gun jezelf liever teveel speelruimte dan je uiteindelijk nodig hebt dan jezelf tekort.

Pixiedust, wat verwoord je dat duidelijk. Ik denk ook dat je hypothetisch van alles voornemen weinig opschiet, dat zie ik in mijn omgeving. Veel sterkte en ik hoop dat je veel hebt dat de moeite waard is

Jouw lijf, jouw keuzes.



Ik denk echter dat je dat niet op voorhand kunt zeggen.. Ik heb in mijn eigen omgeving mensen gezien die écht tot het uiterste zijn gegaan qua behandeling en mensen die direct ermee ophielden.. Voor beide keuzes valt wat te zeggen.. Ik kan nu niet zeggen wat ik zou doen bij zo'n situatie..

Ik vind het niet gek als jij dat niet wilt. Ik denk dat ik het wel zou willen. Het zou jouw lijf zijn, dus jouw keuze en zolang jij en je lief dat goed kunnen accepteren, is het toch ook prima? Er zijn genoeg mensen die in een later stadium besluiten niet te behandelen/bestrijden/verlengen.

Ik denk dat je echt niet kan zeggen wat je zou doen, totdat het je overkomt.