Gezondheid
alle pijlers
Gezwel in mijn buik
vrijdag 11 september 2009 om 22:05
Vanochtend heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ik heb namelijk al een paar maanden last van vage buikklachten.
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
zondag 6 december 2009 om 20:55
Ik ga pas in januari weer beginnen met werken. Ik heb werk waarbij ik veel moet lopen en staan, lange tijd achter elkaar. Dus zal eerst zeker niet volledige diensten kunnen draaien. Waarschijnlijk halve en dan langzaam opbouwen. Een klein gedeelte van mijn werk is achter de computer, dit zal in januari wel gelijk weer kunnen.
Ik moet ook weer mogen / kunnen fietsen voordat ik begin met werken, want ik moet op de fiets naar het werk. Ik heb geen auto, en de bushalte is te ver om heen te kunnen lopen als ik nog niet goed genoeg hersteld ben.
Ik heb vandaag overigens een beetje een dip door het hele gebeuren. Het is of ik me nu pas goed ga beseffen wat er allemaal is gebeurd. De operatie, het kwijtraken van mijn baarmoeder, dat er in eerste instantie werd gedacht dat ik kanker had, de verhuizing die tegelijkertijd was.
Herken jij dit misschien ook Hemalover, dat je toch achteraf een dipje kreeg? (voor zover je erover wilt praten).
Ik moet ook weer mogen / kunnen fietsen voordat ik begin met werken, want ik moet op de fiets naar het werk. Ik heb geen auto, en de bushalte is te ver om heen te kunnen lopen als ik nog niet goed genoeg hersteld ben.
Ik heb vandaag overigens een beetje een dip door het hele gebeuren. Het is of ik me nu pas goed ga beseffen wat er allemaal is gebeurd. De operatie, het kwijtraken van mijn baarmoeder, dat er in eerste instantie werd gedacht dat ik kanker had, de verhuizing die tegelijkertijd was.
Herken jij dit misschien ook Hemalover, dat je toch achteraf een dipje kreeg? (voor zover je erover wilt praten).
zondag 6 december 2009 om 22:34
Verana, wou je even een dikke virtuele knuffel sturen.
Kan me heel goed voorstellen dat je een dipje krijgt. Het is ook niet niks waar je allemaal doorheen gaat.
Heb je mensen waarmee je erover kunt praten? Hoe gaat het met je therapeut? Ga je daar nog heen, of wil je een andere zoeken?
Ik denk eerlijk gezegd dat je wel vaker zo'n dip zult krijgen.
Fijn en goed dat je nog even wacht met werken. Je kunt denk ik beter eerst helemaal goed zijn. Te vroeg beginnen heeft niemand wat aan. En de kerstdagen ertussendoor zijn natuurlijk ook wel leuk.
Kan me heel goed voorstellen dat je een dipje krijgt. Het is ook niet niks waar je allemaal doorheen gaat.
Heb je mensen waarmee je erover kunt praten? Hoe gaat het met je therapeut? Ga je daar nog heen, of wil je een andere zoeken?
Ik denk eerlijk gezegd dat je wel vaker zo'n dip zult krijgen.
Fijn en goed dat je nog even wacht met werken. Je kunt denk ik beter eerst helemaal goed zijn. Te vroeg beginnen heeft niemand wat aan. En de kerstdagen ertussendoor zijn natuurlijk ook wel leuk.
maandag 7 december 2009 om 14:55
Wat lief Swissie! Dankjewel!
Er was nog een reden waarom ik me gisteren zo voelde: ik ben sinds vanochtend een klein beetje ongesteld!! Het stelt niets voor hoor, wat kleine druppeltjes bloed.
De gyn had inderdaad gezegd dat dit kon, omdat ik nog een stukje baarmoedermond heb. Als hier wat baarmoederslijmvlies op zou zitten, zou ik maandelijks nog steeds een beetje bloed verliezen.
Een paar weken geleden voelde ik mijn ovulatie, en ten opzichte daarvan klopt het ook precies. Ik ben keurig 2,5 à 3 weken na mijn ovulatie "ongesteld", precies zoals mijn cyclus altijd was met baarmoeder.
Ik heb even gezocht op internet, en als ik de info die ik gevonden heb goed interpreteer, zit het als volgt: omdat mijn eierstokken erin zijn blijven zitten, heb ik nog steeds de normale maandelijkse hormoonschommelingen. Dus dat ik nog steeds voel dat ik ovuleer, klopt (en er komt ook echt een eitje vrij), en ook dat ik me 1x per maand zal voelen alsof ik ongesteld word. Met in mijn geval dus ook een beetje bloedverlies.
Ik voel me nu ook inderdaad hetzelfde als dat ik ongesteld was, alleen vele malen minder heftig.
Op internet stond ook nog dat ik fantoompijnen zou kunnen krijgen, dus dat het net voelt alsof mijn baarmoeder er nog in zit. Net als dat je nog pijn kunt hebben aan een geamputeerde arm of been.
Dit verklaart dus ook waarom mijn onderbuik een beetje pijn doet, op dezelfde manier alsof ik ongesteld ben.
Ik vind het wel bijzonder hoor. Mocht iemand dit lezen die medische kennis heeft, kan die mij dan vertellen, of de info die ik op internet heb gevonden klopt? En dat wat ik voel, ook klopt?
* bedenkt zich dat ze nu maandelijks nog steeds een smoes heeft om veel chocolade te eten *
Oh Swissie, om antwoord op je vraag te geven: ik heb op het moment geen therapie. In januari of februari ga ik nog weer een afspraak met haar maken, en dan wil ik haar melden dat ik de therapie wil afronden. Of ik dit in één keer ga doen, of dat we toch bijv. 1x in de 6 weken nog een "onderhoudsgesprek" doen, laat ik van dat gesprek afhangen.
Het is mij duidelijk dat zij niet goed begrijpt wat de baarmoederverwijdering bij mij losmaakt, dus ga ik het er ook niet meer uitgebreid met haar over hebben. Ik raak er namelijk alleen maar van streek van, als ik het wel doe en dan geconfronteerd word met haar onvermogen me hiermee te helpen.
Ik ben op het moment niet van plan een andere therapeut te zoeken, want ik ben een beetje therapiemoe.
Ik heb tot nu toe ook de indruk dat ik er zelf wel uitkom. Mocht dit op termijn niet zo blijken te zijn, dan kan ik altijd nog een andere therapeut zoeken die mij kan helpen.
Ik praat af en toe over mijn gevoelens met vriendinnen, maar niet zo veel eigenlijk. Ik heb toch een beetje dat ik dit alleen verwerken moet. Ik wil anderen ook niet lastigvallen met mijn emoties hierover, ik ben bang dat dit te zwaar voor ze is.
Er was nog een reden waarom ik me gisteren zo voelde: ik ben sinds vanochtend een klein beetje ongesteld!! Het stelt niets voor hoor, wat kleine druppeltjes bloed.
De gyn had inderdaad gezegd dat dit kon, omdat ik nog een stukje baarmoedermond heb. Als hier wat baarmoederslijmvlies op zou zitten, zou ik maandelijks nog steeds een beetje bloed verliezen.
Een paar weken geleden voelde ik mijn ovulatie, en ten opzichte daarvan klopt het ook precies. Ik ben keurig 2,5 à 3 weken na mijn ovulatie "ongesteld", precies zoals mijn cyclus altijd was met baarmoeder.
Ik heb even gezocht op internet, en als ik de info die ik gevonden heb goed interpreteer, zit het als volgt: omdat mijn eierstokken erin zijn blijven zitten, heb ik nog steeds de normale maandelijkse hormoonschommelingen. Dus dat ik nog steeds voel dat ik ovuleer, klopt (en er komt ook echt een eitje vrij), en ook dat ik me 1x per maand zal voelen alsof ik ongesteld word. Met in mijn geval dus ook een beetje bloedverlies.
Ik voel me nu ook inderdaad hetzelfde als dat ik ongesteld was, alleen vele malen minder heftig.
Op internet stond ook nog dat ik fantoompijnen zou kunnen krijgen, dus dat het net voelt alsof mijn baarmoeder er nog in zit. Net als dat je nog pijn kunt hebben aan een geamputeerde arm of been.
Dit verklaart dus ook waarom mijn onderbuik een beetje pijn doet, op dezelfde manier alsof ik ongesteld ben.
Ik vind het wel bijzonder hoor. Mocht iemand dit lezen die medische kennis heeft, kan die mij dan vertellen, of de info die ik op internet heb gevonden klopt? En dat wat ik voel, ook klopt?
* bedenkt zich dat ze nu maandelijks nog steeds een smoes heeft om veel chocolade te eten *
Oh Swissie, om antwoord op je vraag te geven: ik heb op het moment geen therapie. In januari of februari ga ik nog weer een afspraak met haar maken, en dan wil ik haar melden dat ik de therapie wil afronden. Of ik dit in één keer ga doen, of dat we toch bijv. 1x in de 6 weken nog een "onderhoudsgesprek" doen, laat ik van dat gesprek afhangen.
Het is mij duidelijk dat zij niet goed begrijpt wat de baarmoederverwijdering bij mij losmaakt, dus ga ik het er ook niet meer uitgebreid met haar over hebben. Ik raak er namelijk alleen maar van streek van, als ik het wel doe en dan geconfronteerd word met haar onvermogen me hiermee te helpen.
Ik ben op het moment niet van plan een andere therapeut te zoeken, want ik ben een beetje therapiemoe.
Ik heb tot nu toe ook de indruk dat ik er zelf wel uitkom. Mocht dit op termijn niet zo blijken te zijn, dan kan ik altijd nog een andere therapeut zoeken die mij kan helpen.
Ik praat af en toe over mijn gevoelens met vriendinnen, maar niet zo veel eigenlijk. Ik heb toch een beetje dat ik dit alleen verwerken moet. Ik wil anderen ook niet lastigvallen met mijn emoties hierover, ik ben bang dat dit te zwaar voor ze is.
dinsdag 8 december 2009 om 22:07
quote:Verana schreef op 06 december 2009 @ 20:55:
Ik heb vandaag overigens een beetje een dip door het hele gebeuren. Het is of ik me nu pas goed ga beseffen wat er allemaal is gebeurd. De operatie, het kwijtraken van mijn baarmoeder, dat er in eerste instantie werd gedacht dat ik kanker had, de verhuizing die tegelijkertijd was.
Herken jij dit misschien ook Hemalover, dat je toch achteraf een dipje kreeg? (voor zover je erover wilt praten).
Zo, daar ben ik dan! De dip. Ja, herkenbaar.
Bij mij kwam de dip toen ik weer aan het werk ging (te snel, na 6 weken). Ik was dood- en doodmoe en kon me niet concentreren op mijn clienten. Hun (vaak emotionele) verhalen wilde ik niet horen, ik had het liefst mijn vingers in mijn oren gestoken en een liedje gezongen. Daar moest ik natuurlijk wel met mijn leidinggevende over praten. Tijdens het eerste gesprek kwamen we al tot de conclusie dat ik meer dan genoeg had aan mijn eigen verdriet. Tot dan toe had ik me helemaal niet gerealiseerd dat ik verdriet had. Waarom zou ik ook? Ik was geopereerd, het was goed gegaan en ik had geen kanker. Wat ik vergat is dat mijn ziekte, hoewel het 'goed' was afgelopen, ontzettend ingrijpend was. De pijn, de angst, de operatie, de nasleep, dat eist allemaal zijn tol.
In het begin had ik ook dromen, dat de dokters het fout hadden en dat ik toch kanker had. Dat mijn andere eierstok ook aangetast was en ik daarmee mijn vruchtbaarheid zou verliezen. Terugkijkend was het een soort film, was dit MIJ overkomen?
Ik kan natuurlijk niet vertellen wat voor jou werkt, maar voor mij werkte het om toe te geven aan mijn verdriet. Ik heb in die tijd bijvoorbeeld veel geschreven. Ik ben niet iemand die haar emoties snel bespreekt met vrienden of familie en wilde het zelf verwerken. Gelukkig lieten mijn beste vriendinnen het me niet in mijn eentje opknappen, met hen heb ik er goed over kunnen praten.
Een groot verschil is dat jij door deze operatie iets wezenlijks bent kwijtgeraakt. Een eierstok, tsja, ik had er nog een. Maar jij bent met je baarmoeder je vruchtbaarheid kwijtgeraakt. Ik hou niet van leed met leed vergelijken, maar ik kan me wel voorstellen dat dat nog ingrijpender is.
Mijn ziekteproces heeft me veranderd, me bewuster gemaakt. Bewust van het feit dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Als ik in de spiegel kijk en mijn litteken zie voel ik soms niets, soms dankbaarheid en soms ook weer de angst en het verdriet van die tijd.
Ik heb vandaag overigens een beetje een dip door het hele gebeuren. Het is of ik me nu pas goed ga beseffen wat er allemaal is gebeurd. De operatie, het kwijtraken van mijn baarmoeder, dat er in eerste instantie werd gedacht dat ik kanker had, de verhuizing die tegelijkertijd was.
Herken jij dit misschien ook Hemalover, dat je toch achteraf een dipje kreeg? (voor zover je erover wilt praten).
Zo, daar ben ik dan! De dip. Ja, herkenbaar.
Bij mij kwam de dip toen ik weer aan het werk ging (te snel, na 6 weken). Ik was dood- en doodmoe en kon me niet concentreren op mijn clienten. Hun (vaak emotionele) verhalen wilde ik niet horen, ik had het liefst mijn vingers in mijn oren gestoken en een liedje gezongen. Daar moest ik natuurlijk wel met mijn leidinggevende over praten. Tijdens het eerste gesprek kwamen we al tot de conclusie dat ik meer dan genoeg had aan mijn eigen verdriet. Tot dan toe had ik me helemaal niet gerealiseerd dat ik verdriet had. Waarom zou ik ook? Ik was geopereerd, het was goed gegaan en ik had geen kanker. Wat ik vergat is dat mijn ziekte, hoewel het 'goed' was afgelopen, ontzettend ingrijpend was. De pijn, de angst, de operatie, de nasleep, dat eist allemaal zijn tol.
In het begin had ik ook dromen, dat de dokters het fout hadden en dat ik toch kanker had. Dat mijn andere eierstok ook aangetast was en ik daarmee mijn vruchtbaarheid zou verliezen. Terugkijkend was het een soort film, was dit MIJ overkomen?
Ik kan natuurlijk niet vertellen wat voor jou werkt, maar voor mij werkte het om toe te geven aan mijn verdriet. Ik heb in die tijd bijvoorbeeld veel geschreven. Ik ben niet iemand die haar emoties snel bespreekt met vrienden of familie en wilde het zelf verwerken. Gelukkig lieten mijn beste vriendinnen het me niet in mijn eentje opknappen, met hen heb ik er goed over kunnen praten.
Een groot verschil is dat jij door deze operatie iets wezenlijks bent kwijtgeraakt. Een eierstok, tsja, ik had er nog een. Maar jij bent met je baarmoeder je vruchtbaarheid kwijtgeraakt. Ik hou niet van leed met leed vergelijken, maar ik kan me wel voorstellen dat dat nog ingrijpender is.
Mijn ziekteproces heeft me veranderd, me bewuster gemaakt. Bewust van het feit dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Als ik in de spiegel kijk en mijn litteken zie voel ik soms niets, soms dankbaarheid en soms ook weer de angst en het verdriet van die tijd.
donderdag 10 december 2009 om 20:22
Bedankt voor je uitgebreide antwoord Hemalover!
Ik kom op het moment niet echt aan mijn verdriet toe. Ik krijg zo ontzettend veel bezoek. Wat ik aan de ene kant heel gezellig vind, maar aan de andere kant houd ik me voortdurend met dit bezoek bezig en kom ik aan mijn eigen gevoelens en emoties niet toe.
Ik heb nu al 4 dagen hoofdpijn en ben zo moe. Ik heb daarom alle afspraken voor de komende drie dagen afgezegd. Omdat ik veel behoefte heb aan tijd voor mezelf. Ik voel verdriet van binnen, maar het lukt me niet te huilen. Afgelopen weekend wel, maar op het moment zit het vast.
Ook heb ik komende maandag controle in het ziekenhuis, en als ik nu geen rust neem, ben ik bang dat ik daar als een wrak aankom.
Morgenochtend krijg ik nog wel schilders van de woningbouwvereniging in mijn huis (helemaal geen zin in), maar daarna heb ik tot maandag voor mezelf.
Eigenlijk wil ik geen verdriet hebben. Wil ik sterk zijn, wil ik dat het me niet zoveel doet. Ik geloof dat het toch meer impact heeft dan ik verwacht had.
Sinds afgelopen weekend heb ik ook de angst om weer vleesbomen te krijgen.
Ik heb namelijk nog een klein stukje baarmoedermond, en vroeg de gynaecoloog of hier nog weer vleesbomen op konden groeien.
Ze zei dat dit niet vaak voorkomt, maar dat er altijd uitzonderingen zijn. En tja.....die enorme vleesbomen die ik had komen ook niet zo vaak voor. Ik was een redelijk "uniek" geval. Dus voel ik me er helemaal niet gerust op dat er op dit stukje baarmoedermond geen nieuwe vleesbomen zullen groeien.
Lees ik ook nog op internet dat vleesbomen ook op eierstokken kunnen groeien. Dus daar maak ik me dan ook weer zorgen over.
Net als jij ben ik me nu ook meer bewust dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is.
Ik heb altijd gedacht "een ziekte als kanker overkomt mij niet". Ik was echt naïef wat dat betreft. Die naïviteit ben ik nu echt kwijt. Een ziekte als kanker kan ook mij overkomen!
Ik vind het een onprettige gedachte, dat je lijf zomaar van alles in je kan laten groeien waar je totaal geen controle over hebt. Kanker, vleesbomen, cystes.
Wat dat betreft ben ik wel een beetje het vertrouwen in mijn eigen lijf kwijt. Nu heb ik van een vriendin gehoord dat dit zich wel in de loop van de tijd weer hersteld.
Nou, dit is een beetje wat mij zoal bezighoudt vanaf afgelopen weekend. Klinkt inderdaad als DE dip hè!
Ik kom op het moment niet echt aan mijn verdriet toe. Ik krijg zo ontzettend veel bezoek. Wat ik aan de ene kant heel gezellig vind, maar aan de andere kant houd ik me voortdurend met dit bezoek bezig en kom ik aan mijn eigen gevoelens en emoties niet toe.
Ik heb nu al 4 dagen hoofdpijn en ben zo moe. Ik heb daarom alle afspraken voor de komende drie dagen afgezegd. Omdat ik veel behoefte heb aan tijd voor mezelf. Ik voel verdriet van binnen, maar het lukt me niet te huilen. Afgelopen weekend wel, maar op het moment zit het vast.
Ook heb ik komende maandag controle in het ziekenhuis, en als ik nu geen rust neem, ben ik bang dat ik daar als een wrak aankom.
Morgenochtend krijg ik nog wel schilders van de woningbouwvereniging in mijn huis (helemaal geen zin in), maar daarna heb ik tot maandag voor mezelf.
Eigenlijk wil ik geen verdriet hebben. Wil ik sterk zijn, wil ik dat het me niet zoveel doet. Ik geloof dat het toch meer impact heeft dan ik verwacht had.
Sinds afgelopen weekend heb ik ook de angst om weer vleesbomen te krijgen.
Ik heb namelijk nog een klein stukje baarmoedermond, en vroeg de gynaecoloog of hier nog weer vleesbomen op konden groeien.
Ze zei dat dit niet vaak voorkomt, maar dat er altijd uitzonderingen zijn. En tja.....die enorme vleesbomen die ik had komen ook niet zo vaak voor. Ik was een redelijk "uniek" geval. Dus voel ik me er helemaal niet gerust op dat er op dit stukje baarmoedermond geen nieuwe vleesbomen zullen groeien.
Lees ik ook nog op internet dat vleesbomen ook op eierstokken kunnen groeien. Dus daar maak ik me dan ook weer zorgen over.
Net als jij ben ik me nu ook meer bewust dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is.
Ik heb altijd gedacht "een ziekte als kanker overkomt mij niet". Ik was echt naïef wat dat betreft. Die naïviteit ben ik nu echt kwijt. Een ziekte als kanker kan ook mij overkomen!
Ik vind het een onprettige gedachte, dat je lijf zomaar van alles in je kan laten groeien waar je totaal geen controle over hebt. Kanker, vleesbomen, cystes.
Wat dat betreft ben ik wel een beetje het vertrouwen in mijn eigen lijf kwijt. Nu heb ik van een vriendin gehoord dat dit zich wel in de loop van de tijd weer hersteld.
Nou, dit is een beetje wat mij zoal bezighoudt vanaf afgelopen weekend. Klinkt inderdaad als DE dip hè!
vrijdag 11 december 2009 om 20:13
Lieve Verana, dikke knuffel voor je.
Goed dat je even alle afspraken hebt afgezegd. Je hebt niet voor niks die hoofdpijnen. Doe lekker rustig aan de komende dagen, slaap lekker veel en geniet van je nieuwe huis! Maak je kamer gezellig met veel lampjes!
Ik hoop dat je vannacht goed slaapt en je morgen alweer een stuk beter voelt.
Goed dat je even alle afspraken hebt afgezegd. Je hebt niet voor niks die hoofdpijnen. Doe lekker rustig aan de komende dagen, slaap lekker veel en geniet van je nieuwe huis! Maak je kamer gezellig met veel lampjes!
Ik hoop dat je vannacht goed slaapt en je morgen alweer een stuk beter voelt.
zaterdag 12 december 2009 om 18:41
Ik heb een heerlijk rustig dagje. Ik kwam pas om half 1 mijn bed uit (ook echt geslapen tot dan), en heb toen nog tot half 3 in mijn pyjama gelopen. Wat gegeten en daarna uitgebreid gedoucht.
Hierna ben ik wat gaan opruimen, en toen kwam ik mijn maandverband en tampons tegen. Gevolg: een huilbui. Ik geloof dat ik nu pas echt ga beginnen met verwerken.
Mijn zusje vroeg van de week of ze wat van mijn tampons mocht hebben. Ik merk dat ik er eigenlijk nog geen afstand van kan doen.
Wat ik nu ga schrijven, klinkt misschien een beetje vreemd, maar ongesteld zijn was altijd een heel groot onderdeel van mijn leven.
Doordat ik altijd zulke heftige bloedingen had en ook vaak tussentijds, was ik er heel veel mee bezig. Heb ik wel voldoende tampons en maandverband bij me, moet ik ook ondergoed mee voor het geval ik doorlek.
En bij het plannen van afspraken, en vooral bij het plannen van dagjes weg: kan ik dan wel weg, ben ik dan ongesteld, is er wel een toilet in de buurt.
Doordat het altijd zo heftig was, was mijn menstruatie een heel groot onderdeel van mijn leven (of had ik er zelf een heel groot onderdeel van gemaakt, misschien is het dat ook wel).
En nu ineens is dat zomaar weggevallen. Op de één of andere manier laat het een gat achter, hoe vreemd dit misschien ook klinkt.
Het is natuurlijk ook fijn, dat ik er nu nooit meer rekening mee hoef te houden of ik ongesteld ben of niet. Het geeft me wel een stuk meer vrijheid. Dit voel ik óók, tegelijk met het verdriet.
Hierna ben ik wat gaan opruimen, en toen kwam ik mijn maandverband en tampons tegen. Gevolg: een huilbui. Ik geloof dat ik nu pas echt ga beginnen met verwerken.
Mijn zusje vroeg van de week of ze wat van mijn tampons mocht hebben. Ik merk dat ik er eigenlijk nog geen afstand van kan doen.
Wat ik nu ga schrijven, klinkt misschien een beetje vreemd, maar ongesteld zijn was altijd een heel groot onderdeel van mijn leven.
Doordat ik altijd zulke heftige bloedingen had en ook vaak tussentijds, was ik er heel veel mee bezig. Heb ik wel voldoende tampons en maandverband bij me, moet ik ook ondergoed mee voor het geval ik doorlek.
En bij het plannen van afspraken, en vooral bij het plannen van dagjes weg: kan ik dan wel weg, ben ik dan ongesteld, is er wel een toilet in de buurt.
Doordat het altijd zo heftig was, was mijn menstruatie een heel groot onderdeel van mijn leven (of had ik er zelf een heel groot onderdeel van gemaakt, misschien is het dat ook wel).
En nu ineens is dat zomaar weggevallen. Op de één of andere manier laat het een gat achter, hoe vreemd dit misschien ook klinkt.
Het is natuurlijk ook fijn, dat ik er nu nooit meer rekening mee hoef te houden of ik ongesteld ben of niet. Het geeft me wel een stuk meer vrijheid. Dit voel ik óók, tegelijk met het verdriet.
maandag 14 december 2009 om 18:11
Vandaag controle in het ziekenhuis gehad. De gynaecoloog was erg tevreden!
De spieren en zenuwen zijn inmiddels aan elkaar gegroeid, en de inwendige wonden zijn goed geheeld. Ook het litteken zag er goed uit.
Ik moet nu 6 tot 8 weken nemen om geleidelijk alles weer op te bouwen. Waarbij ik vooral moet luisteren naar mijn eigen lichaam: bij pijn stoppen en rust nemen.
Omdat ik veel moet staan en lopen op mijn werk, moet ik op arbeidstherapeutische basis beginnen, 2 uur per dag. En dit dan langzaam opbouwen.
In principe mag ik alles weer doen, maar ik moet er bijvoorbeeld nog niet aan denken om weer te fietsen. Vooral omdat ik mijn benen dan moet strekken, en met name bij strekkende bewegingen van mijn benen of armen heb ik nog pijn.
Maar goed, de gyn zei: bij pijn niet doen. Dus ik denk dat ik nog even een weekje wacht met fietsen!
De spieren en zenuwen zijn inmiddels aan elkaar gegroeid, en de inwendige wonden zijn goed geheeld. Ook het litteken zag er goed uit.
Ik moet nu 6 tot 8 weken nemen om geleidelijk alles weer op te bouwen. Waarbij ik vooral moet luisteren naar mijn eigen lichaam: bij pijn stoppen en rust nemen.
Omdat ik veel moet staan en lopen op mijn werk, moet ik op arbeidstherapeutische basis beginnen, 2 uur per dag. En dit dan langzaam opbouwen.
In principe mag ik alles weer doen, maar ik moet er bijvoorbeeld nog niet aan denken om weer te fietsen. Vooral omdat ik mijn benen dan moet strekken, en met name bij strekkende bewegingen van mijn benen of armen heb ik nog pijn.
Maar goed, de gyn zei: bij pijn niet doen. Dus ik denk dat ik nog even een weekje wacht met fietsen!
dinsdag 15 december 2009 om 11:11
Hej!
Wilde al vragen hoe het gisteren was gegaan... maar het staat er al
Ja, goed 'luisteren naar de taal van je lichaam' zei mijn oude huisarts altijd al...
Je eigen grenzen kennen is al moeilijk, laat staan ze te accepteren en eventueel ook nog naar anderen uit te spreken...
Fijn dat de gynaecoloog erg tevreden was!!
Wilde al vragen hoe het gisteren was gegaan... maar het staat er al
Ja, goed 'luisteren naar de taal van je lichaam' zei mijn oude huisarts altijd al...
Je eigen grenzen kennen is al moeilijk, laat staan ze te accepteren en eventueel ook nog naar anderen uit te spreken...
Fijn dat de gynaecoloog erg tevreden was!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
zaterdag 26 december 2009 om 17:15
woensdag 6 januari 2010 om 22:53
Hey Hemalover,
Wat leuk dat je nog belangstelling hebt!
Het gaat goed met mij. Ik ben vandaag voor de eerste keer op mijn werk geweest. Ik heb nog niet echt gewerkt, maar ben alleen even wezen koffie drinken.
Ik moest eerst oefenen met fietsen, voordat ik überhaupt weer naar mijn werk kon (want ik heb geen auto, en met het openbaar vervoer is het ook onhandig, omdat ik dan toch nog een stuk moet lopen).
Vorige week heb ik voor de eerste keer een klein eindje gefietst. Wat mijn buik betreft ging dit goed, maar mijn conditie is zo verslechterd! Ik was echt bekaf toen ik weer thuiskwam.
Ik heb het fietsen wat de afstand betreft deze week opgebouwd, en vandaag ben ik dus naar mijn werk gefietst (wat weer een stukje verder was). Op de heenweg had ik te hard gefietst, en toen ik op mijn werk aankwam, had ik helemaal trillende benen
Op de terugweg ging het beter, toen móest ik wel langzaam fietsen, omdat het hard sneeuwde!
Ik heb meestal geen last meer van mijn buik, maar met het fietsen op den duur nog wel. En met lopen ook. Het is geen echte pijn meer, maar het is dan wel wat gevoelig. Ook als ik veel achter elkaar doe, voel ik het op den duur. Maar na een half uurtje rustig gezeten te hebben, is het dan ook weer over.
Waar ik nu vooral nog last van heb, is dus dat ik zo weinig conditie heb, en ik merk ook dat ik nog veel sneller moe ben.
Wat werken betreft, ga ik voorlopig alleen zittende klussen doen. Alles waar veel staan en lopen bij komt kijken, doe ik voorlopig nog niet. Wat de zittende klussen betreft, mag ik zelf bepalen hoe lang ik blijf. Word ik moe, of begin ik mijn buik te voelen, dan mag ik naar huis. Ideaal geregeld dus
In de praktijk zal het erop neer komen dat ik dan voorlopig zo'n 2 tot 4 uur per dag zal werken (want dan zijn alle klussen achter de computer meestal wel gedaan).
De gynaecoloog had gezegd, dat ik er 6 tot 8 weken voor nodig zou hebben om alles weer op te bouwen. Ik had gehoopt dat dit bij mij misschien sneller zou gaan, maar ik heb nu in de gaten dat ik deze 6 tot 8 weken toch echt wel nodig zal hebben! (ben gewoon ook een beetje ongeduldig )
Wat leuk dat je nog belangstelling hebt!
Het gaat goed met mij. Ik ben vandaag voor de eerste keer op mijn werk geweest. Ik heb nog niet echt gewerkt, maar ben alleen even wezen koffie drinken.
Ik moest eerst oefenen met fietsen, voordat ik überhaupt weer naar mijn werk kon (want ik heb geen auto, en met het openbaar vervoer is het ook onhandig, omdat ik dan toch nog een stuk moet lopen).
Vorige week heb ik voor de eerste keer een klein eindje gefietst. Wat mijn buik betreft ging dit goed, maar mijn conditie is zo verslechterd! Ik was echt bekaf toen ik weer thuiskwam.
Ik heb het fietsen wat de afstand betreft deze week opgebouwd, en vandaag ben ik dus naar mijn werk gefietst (wat weer een stukje verder was). Op de heenweg had ik te hard gefietst, en toen ik op mijn werk aankwam, had ik helemaal trillende benen
Op de terugweg ging het beter, toen móest ik wel langzaam fietsen, omdat het hard sneeuwde!
Ik heb meestal geen last meer van mijn buik, maar met het fietsen op den duur nog wel. En met lopen ook. Het is geen echte pijn meer, maar het is dan wel wat gevoelig. Ook als ik veel achter elkaar doe, voel ik het op den duur. Maar na een half uurtje rustig gezeten te hebben, is het dan ook weer over.
Waar ik nu vooral nog last van heb, is dus dat ik zo weinig conditie heb, en ik merk ook dat ik nog veel sneller moe ben.
Wat werken betreft, ga ik voorlopig alleen zittende klussen doen. Alles waar veel staan en lopen bij komt kijken, doe ik voorlopig nog niet. Wat de zittende klussen betreft, mag ik zelf bepalen hoe lang ik blijf. Word ik moe, of begin ik mijn buik te voelen, dan mag ik naar huis. Ideaal geregeld dus
In de praktijk zal het erop neer komen dat ik dan voorlopig zo'n 2 tot 4 uur per dag zal werken (want dan zijn alle klussen achter de computer meestal wel gedaan).
De gynaecoloog had gezegd, dat ik er 6 tot 8 weken voor nodig zou hebben om alles weer op te bouwen. Ik had gehoopt dat dit bij mij misschien sneller zou gaan, maar ik heb nu in de gaten dat ik deze 6 tot 8 weken toch echt wel nodig zal hebben! (ben gewoon ook een beetje ongeduldig )
maandag 22 maart 2010 om 16:32
hoi Verana hoe is het nu met jou??alles weer hoe het zijn moet? ik heb ooit wel eens geschreven maar dat is weer een tijd terug!ik wacht op een oproep van het ziekenhuis de baarmoeder moet eruit en een blaasverzakking moet omhoog gehaald worden!!het gaat via de vagina,ik krijg een morfine pomp tegen de pijn is dat jou bekend??hopelijk wil je reageren!groet
maandag 22 maart 2010 om 23:38
Hoi Elyssa,
Wat leuk dat er na zo'n lange tijd nog weer een reactie op mijn topic komt!
Mijn baarmoeder is eruit gehaald door middel van een buikoperatie, dus niet via de vagina.
Ik had geen morfinepomp, bij mij is er door middel van een ruggenprik een buisje in mijn rug ingebracht, waardoor ik de pijnbestrijding kreeg. De pijnbestrijding bestond uit een morfine-achtige stof. Dus geen pure morfine, maar iets wat erop lijkt.
Een morfinepomp gaat anders, volgens mij via een infuus. Je krijgt dan zelf een knop in handen waarmee je de toevoer van morfine zelf kunt regelen.
Ik had geen knop, en kon de pijnbestrijding niet zelf regelen. Maar ik heb geen pijn gehad, dus het werkte goed.
Ik ben inmiddels voor een aanzienlijk deel hersteld. Ik kan alle dagelijkse dingen gewoon weer doen. Ik ben nog wel sneller moe, en bij teveel belasting is mijn buik nog wat gevoelig. Ook hele zware dingen til ik nog niet.
Ik ben bij mijn huisarts geweest (want ik vond het lang duren allemaal), en hij zei dat het een jaar duurt voor ik mijn oude conditie weer helemaal terug heb. De operatie is nu 5 maanden geleden, dus ik heb nog wel even te gaan. Ik merk gelukkig wel elke week verbetering!
Over het algemeen gaat het herstel sneller na een baarmoederverwijdering via de vagina. Dus jij zal waarschijnlijk minder lang last houden dan ik!
Veel sterkte gewenst, en ik zou het leuk vinden als je na de ingreep nog eens laat weten hoe het met je gaat. En als je nog vragen hebt, stel ze gerust!
Wat leuk dat er na zo'n lange tijd nog weer een reactie op mijn topic komt!
Mijn baarmoeder is eruit gehaald door middel van een buikoperatie, dus niet via de vagina.
Ik had geen morfinepomp, bij mij is er door middel van een ruggenprik een buisje in mijn rug ingebracht, waardoor ik de pijnbestrijding kreeg. De pijnbestrijding bestond uit een morfine-achtige stof. Dus geen pure morfine, maar iets wat erop lijkt.
Een morfinepomp gaat anders, volgens mij via een infuus. Je krijgt dan zelf een knop in handen waarmee je de toevoer van morfine zelf kunt regelen.
Ik had geen knop, en kon de pijnbestrijding niet zelf regelen. Maar ik heb geen pijn gehad, dus het werkte goed.
Ik ben inmiddels voor een aanzienlijk deel hersteld. Ik kan alle dagelijkse dingen gewoon weer doen. Ik ben nog wel sneller moe, en bij teveel belasting is mijn buik nog wat gevoelig. Ook hele zware dingen til ik nog niet.
Ik ben bij mijn huisarts geweest (want ik vond het lang duren allemaal), en hij zei dat het een jaar duurt voor ik mijn oude conditie weer helemaal terug heb. De operatie is nu 5 maanden geleden, dus ik heb nog wel even te gaan. Ik merk gelukkig wel elke week verbetering!
Over het algemeen gaat het herstel sneller na een baarmoederverwijdering via de vagina. Dus jij zal waarschijnlijk minder lang last houden dan ik!
Veel sterkte gewenst, en ik zou het leuk vinden als je na de ingreep nog eens laat weten hoe het met je gaat. En als je nog vragen hebt, stel ze gerust!
zondag 12 september 2010 om 20:03
Janna, ik zit wel bijna weer op mijn oude conditie.
Ik heb wel af en toe nog last van mijn buikspieren. Als ik heel moe ben, of als ik veel gewerkt of gesport heb. Of dit ooit nog helemaal over gaat, weet ik niet. Misschien blijft het een zwakke plek. Extreem zware dingen tillen voel ik ook nog steeds in mijn buik.
Komende week ga ik voor het eerst weer een langere wandeling maken (15 km), dit beschouw ik als een soort test. Hoe vaak moet ik rusten onderweg, en hoe voel ik me na de wandeling? Ik ben erg benieuwd!
Ik heb wel af en toe nog last van mijn buikspieren. Als ik heel moe ben, of als ik veel gewerkt of gesport heb. Of dit ooit nog helemaal over gaat, weet ik niet. Misschien blijft het een zwakke plek. Extreem zware dingen tillen voel ik ook nog steeds in mijn buik.
Komende week ga ik voor het eerst weer een langere wandeling maken (15 km), dit beschouw ik als een soort test. Hoe vaak moet ik rusten onderweg, en hoe voel ik me na de wandeling? Ik ben erg benieuwd!
