Gezondheid
alle pijlers
hoorapparaten op 'jonge' leeftijd
dinsdag 5 januari 2010 om 09:35
Hallo,
Ik ben 36, heb reeds een paar jaar last van gehoorverlies en oorsuizen, wat alleen maar erger wordt.
Ik liet het reeds op verschillende plaatsen controleren, maar krijg telkens hetzelfde verhaal.... 'vervroegd verouderingsverschijnsel', de ene krijgt snel rimpels, de ander wordt sneller doof....
De enige oplossing zijn hoorapparaten dus
Vandaag is mijn laatste dag zonder. Deze namiddag krijg ik de eerste mee om te testen, en het gaat me niet echt...
Ik zie het een beetje als handicap, en tegelijk voel ik me oud oud oud
Daarom had ik graag wat reactie gelezen van 'medelotgenoten'.
Wat is jullie ervaring?
Groetjes
Ik ben 36, heb reeds een paar jaar last van gehoorverlies en oorsuizen, wat alleen maar erger wordt.
Ik liet het reeds op verschillende plaatsen controleren, maar krijg telkens hetzelfde verhaal.... 'vervroegd verouderingsverschijnsel', de ene krijgt snel rimpels, de ander wordt sneller doof....
De enige oplossing zijn hoorapparaten dus
Vandaag is mijn laatste dag zonder. Deze namiddag krijg ik de eerste mee om te testen, en het gaat me niet echt...
Ik zie het een beetje als handicap, en tegelijk voel ik me oud oud oud
Daarom had ik graag wat reactie gelezen van 'medelotgenoten'.
Wat is jullie ervaring?
Groetjes
dinsdag 5 januari 2010 om 09:52
dinsdag 5 januari 2010 om 09:55
dinsdag 5 januari 2010 om 10:00
Ik zit er ook tegenaan te hikken. Aan de ene kant 30%, andere kant 50% gehoorverlies, gelukkig geen oorsuizen zoals jij. Ik moet eerst 'ontzwangeren' voor ik gehoorapparaatjes mag laten aanmeten, omdat het bij mij tijdens de zwangerschap is ontstaan, en mogelijk kan het zich nog gedeeltelijk herstellen (bij mij komt het waarschijnlijk door grote bloeddrukverschillen tijdens de zwangerschap was de verklaring).
Gekke is dat ik er zelf weinig last van heb, waarschijnlijk gewend geraakt aan weinig horen, en verder dus geen oorsuizen of zoiets. Maar voor anderen is het wél heel storend, omdat ik toch vaak moet vragen wat er gezegd wordt, en als er twee gesprekken door elkaar lopen volg ik het al helemaal niet meer. Ook hoor ik zoon niet door de babyfoon, alleen als hij op z'n allerhardst staat, en dat is bést hard volgens de buurvrouw . Er moet dus straks (nog drie maanden...) wel wat aan gedaan worden als het zich niet spontaan hersteld (en die kans is klein, hoewel wél mogelijk).
Gekke is dat ik er zelf weinig last van heb, waarschijnlijk gewend geraakt aan weinig horen, en verder dus geen oorsuizen of zoiets. Maar voor anderen is het wél heel storend, omdat ik toch vaak moet vragen wat er gezegd wordt, en als er twee gesprekken door elkaar lopen volg ik het al helemaal niet meer. Ook hoor ik zoon niet door de babyfoon, alleen als hij op z'n allerhardst staat, en dat is bést hard volgens de buurvrouw . Er moet dus straks (nog drie maanden...) wel wat aan gedaan worden als het zich niet spontaan hersteld (en die kans is klein, hoewel wél mogelijk).
Om een kort verhaal lang te maken...
dinsdag 5 januari 2010 om 10:02
dinsdag 5 januari 2010 om 10:07
quote:qwertu schreef op 05 januari 2010 @ 10:03:
Nin, ik heb begrepen dat dat alleen bij een heel specifiek soort gehoorverlies mogelijk is. Bovendien: de ontwikkelingen gaan zó hard, dat ik liever iets zou hebben wat ik makkelijk kan vervangen na vijf jaar.Heb er ook geen verstand van hoor, bij mijn oom is het waarschijnlijk ouderdomsdoofheid (hij is eind 70) Geen idee of het makkelijk vervangen kan worden. Hij werd echter gestoord van zo'n ding in z'n oor wat er elke keer uitflikkerde (hij is altijd actief met z'n tuin bezig e.d.) dus vandaar dat hij het op deze manier heeft laten doen en hij is daar content mee.
Nin, ik heb begrepen dat dat alleen bij een heel specifiek soort gehoorverlies mogelijk is. Bovendien: de ontwikkelingen gaan zó hard, dat ik liever iets zou hebben wat ik makkelijk kan vervangen na vijf jaar.Heb er ook geen verstand van hoor, bij mijn oom is het waarschijnlijk ouderdomsdoofheid (hij is eind 70) Geen idee of het makkelijk vervangen kan worden. Hij werd echter gestoord van zo'n ding in z'n oor wat er elke keer uitflikkerde (hij is altijd actief met z'n tuin bezig e.d.) dus vandaar dat hij het op deze manier heeft laten doen en hij is daar content mee.
dinsdag 5 januari 2010 om 10:16
Alvast al ne merci voor de reacties
Ikzelf heb aan mijn ene oor 48db te kort, aan mijn ander 52. Een gesprek met twee lukt nog, als er nog ander lawaai bij komt lukt het nie meer... dus ja, ergens zal het wel een opluchting zijn eens ik die dingen gewoon ben.
Is idd ook zo met lenzen, ik zou ook nie meer zonder kunnen en zie dit dan niet als een handicap ...
't Zal wel plezant opstaan worden... nie zien hoe laat het is en nie horen wat ze zeggen...
Tegelijk blijf ik met een pak vragen zitten naar de toekomst toe. Ze kennen geen oorzaak, dus weten ook niet hoe het verder zal evolueren. Ik kreeg te horen dat het geleidelijk aan slechter kan worden, maar als ze zien hoe het nu in die paar jaar achteruit is gegaan, dan gaan ze ervanuit dat ik tegen mijn 60e niet doof zal zijn, ik zal wel nog iets horen, maar veel zal 't nie zijn.
Ze gaan er van uit dat gewone hoortoestellen mss ooit niet voldoende zullen zijn, dus dat die electroden rechtstreeks in de hersenen ooit misschien een optie zullen zijn. Maar soit... da zijn zorgen voor later, daar ga ik maar nog nie te veel aan proberen denken.
Het vervelendste nu is mijn werk... Ik werk met kinderen, maar telkens met grote groepen enthousiaste kinderen, waardoor we op't werk gehoorbescherming moeten dragen. Nog iets die plezant zal worden eens ik gewoon ben weer te horen ... toekomen op't werk, hoorapparaten uit en oordoppen insteken in plaats.... en dan nog proberen om de kids te verstaan....
Ikzelf heb aan mijn ene oor 48db te kort, aan mijn ander 52. Een gesprek met twee lukt nog, als er nog ander lawaai bij komt lukt het nie meer... dus ja, ergens zal het wel een opluchting zijn eens ik die dingen gewoon ben.
Is idd ook zo met lenzen, ik zou ook nie meer zonder kunnen en zie dit dan niet als een handicap ...
't Zal wel plezant opstaan worden... nie zien hoe laat het is en nie horen wat ze zeggen...
Tegelijk blijf ik met een pak vragen zitten naar de toekomst toe. Ze kennen geen oorzaak, dus weten ook niet hoe het verder zal evolueren. Ik kreeg te horen dat het geleidelijk aan slechter kan worden, maar als ze zien hoe het nu in die paar jaar achteruit is gegaan, dan gaan ze ervanuit dat ik tegen mijn 60e niet doof zal zijn, ik zal wel nog iets horen, maar veel zal 't nie zijn.
Ze gaan er van uit dat gewone hoortoestellen mss ooit niet voldoende zullen zijn, dus dat die electroden rechtstreeks in de hersenen ooit misschien een optie zullen zijn. Maar soit... da zijn zorgen voor later, daar ga ik maar nog nie te veel aan proberen denken.
Het vervelendste nu is mijn werk... Ik werk met kinderen, maar telkens met grote groepen enthousiaste kinderen, waardoor we op't werk gehoorbescherming moeten dragen. Nog iets die plezant zal worden eens ik gewoon ben weer te horen ... toekomen op't werk, hoorapparaten uit en oordoppen insteken in plaats.... en dan nog proberen om de kids te verstaan....
dinsdag 5 januari 2010 om 10:36
Haha, ik heb Qwertu ontmoet en het is me helemaal niet opgevallen dat ze gehoortoestellen draagt! Kun je nagaan, is mijn bril toch een stuk opvallender.
En over oud voelen, ik ben 28, heb -8 in mijn bril hangen en ben al ontzettend grijs. Om het over die vouwen in mijn hoofd de eerste paar uur nog maar niet te hebben. Voel me er geen minuut ouder door hoor. (na een avondje doorzakken daarentegen.. )
En over oud voelen, ik ben 28, heb -8 in mijn bril hangen en ben al ontzettend grijs. Om het over die vouwen in mijn hoofd de eerste paar uur nog maar niet te hebben. Voel me er geen minuut ouder door hoor. (na een avondje doorzakken daarentegen.. )
dinsdag 5 januari 2010 om 10:44
Ik ben nu 28 (nog een paar dagen) en ik draag sinds mijn 8e een gehoorapparaat op rechts. Ik heb volgende week een afspraak om ook op links een toestel aan te meten. Ben 31 dec nog overgestapt naar een andere zorgverzekering die het vergoedt voor een groot deel. Ik mis ong. evenveel op rechts als op links, maar het was de "stap" die ik moest nemen. Ik merk gewoon dat ik concentratieproblemen heb, ik word er gek van dat ik er zoveel moeite mee heb om gesprekken te voeren/verstaan als ik mij in groepen mensen bevind én ik wil straks alles horen als mijn zoontje gaat praten. Genoeg pro's voor mij dus. Ik heb vroeger altijd achter het oor toestellen gehad, sinds 10 jaar draag ik in het oor. Niemand die het ziet, en dan nog. Ik heb het nodig.
dinsdag 5 januari 2010 om 11:47
Hoi Vicks,
Mijn situatie is absoluut niet te vergelijken met die van jou, maar dat 'je oud voelen', dat herken ik heel erg.
Ik ben 41 en door een aangeboren aandoening heb ik problemen met mijn voeten en mijn evenwicht, waardoor ik al 5 jaar een rollator gebruik (buitenshuis). Ik kan je verzekeren dat ik er in het begin absoluut niet aan wilde - had het idee dat iedereen naar me keek en dat ik achter mijn rug om uitgelachen werd. Pas 36 en dan al achter een rollator...
Dat gevoel heeft me een jaar lang niet losgelaten.
Pas later hoorde ik van verschillende mensen dat ze vonden dat ik zo moedig was: ik had er toch maar schijt aan dat mensen naar me keken en ging tóch de straat op. 'Ja hè hè', dacht ik dan, 'ik zal toch m'n boodschappen moeten doen, ik moet naar m'n werk, m'n sociale contacten'...
Ik wil maar zeggen dat anderen vaak anders naar dingen kijken dan jijzelf en dat je naar verloop van tijd zelf vaak je grenzen gaat verleggen, omdat je gezondheid toch het grootste goed is. Dan is een hulpmiddel echt alleen maar een hulpmiddel en geen noodzakelijk kwaad.
Het zal je ongetwijfeld tijd kosten om aan het idee te wennen dat je een hoortoestel nodig hebt, maar straks weet je niet beter. Het is toch heerlijk als je straks weer beter zult kunnen horen?
Overigens ben ik pas geopereerd aan mijn voet en moet ik nu weer vreselijk wennen aan het idee dat mijn evenwicht weer zoveel beter wordt, dat ik straks eventueel zónder rollator zou kunnen
En o ja: ik draag al vanaf m'n vierde een bril, begin ook grijs te worden én heb nog steeds puistjes, zo nu en dan Tegenstellingen alom, dus.
Succes!
Mijn situatie is absoluut niet te vergelijken met die van jou, maar dat 'je oud voelen', dat herken ik heel erg.
Ik ben 41 en door een aangeboren aandoening heb ik problemen met mijn voeten en mijn evenwicht, waardoor ik al 5 jaar een rollator gebruik (buitenshuis). Ik kan je verzekeren dat ik er in het begin absoluut niet aan wilde - had het idee dat iedereen naar me keek en dat ik achter mijn rug om uitgelachen werd. Pas 36 en dan al achter een rollator...
Dat gevoel heeft me een jaar lang niet losgelaten.
Pas later hoorde ik van verschillende mensen dat ze vonden dat ik zo moedig was: ik had er toch maar schijt aan dat mensen naar me keken en ging tóch de straat op. 'Ja hè hè', dacht ik dan, 'ik zal toch m'n boodschappen moeten doen, ik moet naar m'n werk, m'n sociale contacten'...
Ik wil maar zeggen dat anderen vaak anders naar dingen kijken dan jijzelf en dat je naar verloop van tijd zelf vaak je grenzen gaat verleggen, omdat je gezondheid toch het grootste goed is. Dan is een hulpmiddel echt alleen maar een hulpmiddel en geen noodzakelijk kwaad.
Het zal je ongetwijfeld tijd kosten om aan het idee te wennen dat je een hoortoestel nodig hebt, maar straks weet je niet beter. Het is toch heerlijk als je straks weer beter zult kunnen horen?
Overigens ben ik pas geopereerd aan mijn voet en moet ik nu weer vreselijk wennen aan het idee dat mijn evenwicht weer zoveel beter wordt, dat ik straks eventueel zónder rollator zou kunnen
En o ja: ik draag al vanaf m'n vierde een bril, begin ook grijs te worden én heb nog steeds puistjes, zo nu en dan Tegenstellingen alom, dus.
Succes!
anoniem_45460 wijzigde dit bericht op 05-01-2010 11:50
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
dinsdag 5 januari 2010 om 12:57
Hoe wuppy,
inderdaad, ons situatie is niet te vergelijken, en tegelijk ergens wel.
Mensen die zeggen 'ik zou blij zijn een hoorapparaat te mogen dragen', die zijn het ofwel van kids af aan zo gewoon, een kind is inderdaad trots als hij een bril ofzoiets krijgt, ofwel staan ze er zelf niet voor.
Dan kunnen ze tegen u gaan zeggen... 'ik zou blij zijn een rollator te mogen gebruiken'.
Het is natuurlijk onmisbaar dus kan je inderdaad gaan zeggen dat je ergens reden hebt om te zeggen dat je blij bent geholpen te zijn, maar tegelijk ga je ook gaan denken hoe makkelijk/normaler het zou zijn zonder.
Ikzelf brak een paar jaar terug mijn been, waardoor ik al een paar operaties achter de rug heb, en al af en toe in een rolwagen toch de daguitstapjes maakte met de kids.
Mensen kijken je inderdaad voortdurend aan, maar bij mij was het allemaal maar tijdelijk, dus was dat allemaal zo erg niet. Als je nu gaat zwemmen of een rok draagt tijdens de zomer, en je ziet iemand naar de littekens staren... da's al vervelender want die zijn er en gaan niet meer weg.
Hoorapparaten zie je de dag van vandaag inderdaad niet meer, dus het probleem aanstaren hoef ik me geen zorgen om te maken.
Maar je weet het wel zelf é dat die dingen er zijn en voorlopig vind ik het maar een eng idee, heb ik meer zin om die afspraak straks af te blazen in plaats van ze te laten doorgaan, heb ik het gevoel dat ik al snotteren thuis zal komen...
Maar ooit zal het wel wennen veronderstel ik....
In ieder geval... ik hoop dat de operatie daar bij u goed geslaagd is, en dat je inderdaad zonder rollator weer de straat op kan.
't Zal inderdaad ook wel wennen zijn... op straat zonder houvast .
Ik voelde me na maanden aan krukken gekluisterd te zitten precies alsof ik een paar wijntjes te veel op had als ik plots zonder die dingen moest gaan stappen , en wilde alles en iedereen gaan vastpakken onderweg.
Boodschappen doen met een winkelwagen voor u zal uw hobby worden denk ik
Groetjes
inderdaad, ons situatie is niet te vergelijken, en tegelijk ergens wel.
Mensen die zeggen 'ik zou blij zijn een hoorapparaat te mogen dragen', die zijn het ofwel van kids af aan zo gewoon, een kind is inderdaad trots als hij een bril ofzoiets krijgt, ofwel staan ze er zelf niet voor.
Dan kunnen ze tegen u gaan zeggen... 'ik zou blij zijn een rollator te mogen gebruiken'.
Het is natuurlijk onmisbaar dus kan je inderdaad gaan zeggen dat je ergens reden hebt om te zeggen dat je blij bent geholpen te zijn, maar tegelijk ga je ook gaan denken hoe makkelijk/normaler het zou zijn zonder.
Ikzelf brak een paar jaar terug mijn been, waardoor ik al een paar operaties achter de rug heb, en al af en toe in een rolwagen toch de daguitstapjes maakte met de kids.
Mensen kijken je inderdaad voortdurend aan, maar bij mij was het allemaal maar tijdelijk, dus was dat allemaal zo erg niet. Als je nu gaat zwemmen of een rok draagt tijdens de zomer, en je ziet iemand naar de littekens staren... da's al vervelender want die zijn er en gaan niet meer weg.
Hoorapparaten zie je de dag van vandaag inderdaad niet meer, dus het probleem aanstaren hoef ik me geen zorgen om te maken.
Maar je weet het wel zelf é dat die dingen er zijn en voorlopig vind ik het maar een eng idee, heb ik meer zin om die afspraak straks af te blazen in plaats van ze te laten doorgaan, heb ik het gevoel dat ik al snotteren thuis zal komen...
Maar ooit zal het wel wennen veronderstel ik....
In ieder geval... ik hoop dat de operatie daar bij u goed geslaagd is, en dat je inderdaad zonder rollator weer de straat op kan.
't Zal inderdaad ook wel wennen zijn... op straat zonder houvast .
Ik voelde me na maanden aan krukken gekluisterd te zitten precies alsof ik een paar wijntjes te veel op had als ik plots zonder die dingen moest gaan stappen , en wilde alles en iedereen gaan vastpakken onderweg.
Boodschappen doen met een winkelwagen voor u zal uw hobby worden denk ik
Groetjes
dinsdag 5 januari 2010 om 12:59
Hoi Vicks,
Ik ben nu net 42, maar draag 'ze' al bijna 20 jaar (aangeboren afwijking + door oorontstekingen als kind verslechtering).
Ik weet heel goed hoe je je nu moet voelen: het voelt aan als een handicap. En dat gevoel is echt heel vervelend. Maar: het is ook een handicap, niets meer en niets minder.
En niet alleen jij zult hiermee moeten leren leven, maar jouw omgeving ook. Het vergt van iedereen een aanpassing. Ik kan je dan ook aanraden: vertel het mensen, dat je niet goed hoort, probeer het niet te verdoezelen. Praat erover, wijs mensen erop. Dan gaan ze meestal vanzelf jou aankijken als ze tegen je praten. En dan kost het jou ook minder moeite om e.e.a. te volgen, want dat is dóódvermoeiend, al dat extra opletten "mis ik niets? Versta ik het goed?" etc.
En verder... Ik kan me nog heel erg goed herinneren toen ik ze voor het eerst in had. Ik werd gèk van het geluid! Wat een herrie maakten al die auto's, wat hard klonken ineens die voetstappen op de tegels! Wat een kabaal maakten een hoop dingen in de wereld! Maar ook... de vogeltjes weer kunnen horen fluiten, een zachte lieve opmerking die je ineens weer hoort, het tevreden knorren van je huisdier wat je weer kan vertederen etc...
Meid: hartstikke knap van je dat je de beslissing hebt genomen om te gaan voor kwaliteit in je leven! Want ik weet uit ervaring dat dat een héle grote stap is om te zetten! Maar het moeilijkste heb je al achter de rug, geloof me...! Nu zal het een kwestie van wennen zijn, en dat gaat echt enorm snel (denk eerder in uren, dan in dagen). Leer ermee omgaan, gebruik ook evt. andere standen van je apparaat, en wees open en accepteer.
Het is enkel een hulpmiddel om de kwaliteit van jouw leven te verbeteren; geniet ervan!!!
Ik ben nu net 42, maar draag 'ze' al bijna 20 jaar (aangeboren afwijking + door oorontstekingen als kind verslechtering).
Ik weet heel goed hoe je je nu moet voelen: het voelt aan als een handicap. En dat gevoel is echt heel vervelend. Maar: het is ook een handicap, niets meer en niets minder.
En niet alleen jij zult hiermee moeten leren leven, maar jouw omgeving ook. Het vergt van iedereen een aanpassing. Ik kan je dan ook aanraden: vertel het mensen, dat je niet goed hoort, probeer het niet te verdoezelen. Praat erover, wijs mensen erop. Dan gaan ze meestal vanzelf jou aankijken als ze tegen je praten. En dan kost het jou ook minder moeite om e.e.a. te volgen, want dat is dóódvermoeiend, al dat extra opletten "mis ik niets? Versta ik het goed?" etc.
En verder... Ik kan me nog heel erg goed herinneren toen ik ze voor het eerst in had. Ik werd gèk van het geluid! Wat een herrie maakten al die auto's, wat hard klonken ineens die voetstappen op de tegels! Wat een kabaal maakten een hoop dingen in de wereld! Maar ook... de vogeltjes weer kunnen horen fluiten, een zachte lieve opmerking die je ineens weer hoort, het tevreden knorren van je huisdier wat je weer kan vertederen etc...
Meid: hartstikke knap van je dat je de beslissing hebt genomen om te gaan voor kwaliteit in je leven! Want ik weet uit ervaring dat dat een héle grote stap is om te zetten! Maar het moeilijkste heb je al achter de rug, geloof me...! Nu zal het een kwestie van wennen zijn, en dat gaat echt enorm snel (denk eerder in uren, dan in dagen). Leer ermee omgaan, gebruik ook evt. andere standen van je apparaat, en wees open en accepteer.
Het is enkel een hulpmiddel om de kwaliteit van jouw leven te verbeteren; geniet ervan!!!
dinsdag 5 januari 2010 om 16:43
quote:vicks schreef op 05 januari 2010 @ 12:57:
Hoe wuppy,
In ieder geval... ik hoop dat de operatie daar bij u goed geslaagd is, en dat je inderdaad zonder rollator weer de straat op kan.
't Zal inderdaad ook wel wennen zijn... op straat zonder houvast .
Ik voelde me na maanden aan krukken gekluisterd te zitten precies alsof ik een paar wijntjes te veel op had als ik plots zonder die dingen moest gaan stappen , en wilde alles en iedereen gaan vastpakken onderweg.
Boodschappen doen met een winkelwagen voor u zal uw hobby worden denk ik
Groetjes
Wat een lieve reactie! Dankjewel!
... "Alles en iedereen gaan vastpakken onderweg"... hahaha, ja dat denk ik ook!
Mijn operatie is uitstekend gegaan, gelukkig!
Overigens mag je gewoon 'je' tegen mij zeggen hoor!
Hoe is het vanmiddag met jou gegaan?
Hoe wuppy,
In ieder geval... ik hoop dat de operatie daar bij u goed geslaagd is, en dat je inderdaad zonder rollator weer de straat op kan.
't Zal inderdaad ook wel wennen zijn... op straat zonder houvast .
Ik voelde me na maanden aan krukken gekluisterd te zitten precies alsof ik een paar wijntjes te veel op had als ik plots zonder die dingen moest gaan stappen , en wilde alles en iedereen gaan vastpakken onderweg.
Boodschappen doen met een winkelwagen voor u zal uw hobby worden denk ik
Groetjes
Wat een lieve reactie! Dankjewel!
... "Alles en iedereen gaan vastpakken onderweg"... hahaha, ja dat denk ik ook!
Mijn operatie is uitstekend gegaan, gelukkig!
Overigens mag je gewoon 'je' tegen mij zeggen hoor!
Hoe is het vanmiddag met jou gegaan?
