Gezondheid
alle pijlers
Is er iemand dit dit herkent? Conversiestoornis
zondag 29 december 2013 om 09:56
Lieve allemaal!
Ik open dit topic om het volgende:
Ik heb in de afgelopen 4 jaar 2 keer een verlamming gehad,
Eerst begon dit in mijn arm, ik heb mijn pols/hand een halfjaar niet kunnen gebruiken.. Dit ging over met revalidatie, de vraag bleef waar dit vandaan komt.
Jaar/anderhalf jaar later werd ik onwel, ze dachten een herssenbloeding.. na scans, onderzoeken e.d. nog geen oorzaak kunnen vinden, ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, het praten gingen beter alleen het lopen werd slechter, ik had geen controle over mijn benen, ik moest weer revalideren.. Omdat dit weer een klap voor mij was kreeg ik gesprekken met een psycholoog, na veel onderzoeken bleek het een conversiestoornis te zijn.
( Onbewust onverwerkt trauma wat zich tegen je keert door lichaamsfuncties uit te schakelen)
Ik werd niet begrepen, mensen denken dat je gek bent & dat je zelf er voor zorgt dat je niet meer kan lopen..
Herkent iemand dit ???
Verder gaat het nu na een jaar weer goed, ik kan weer lopen en eigk alles doen wat ik deed, wel heb ik soms last van mijn evenwicht!
Ik open dit topic om het volgende:
Ik heb in de afgelopen 4 jaar 2 keer een verlamming gehad,
Eerst begon dit in mijn arm, ik heb mijn pols/hand een halfjaar niet kunnen gebruiken.. Dit ging over met revalidatie, de vraag bleef waar dit vandaan komt.
Jaar/anderhalf jaar later werd ik onwel, ze dachten een herssenbloeding.. na scans, onderzoeken e.d. nog geen oorzaak kunnen vinden, ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, het praten gingen beter alleen het lopen werd slechter, ik had geen controle over mijn benen, ik moest weer revalideren.. Omdat dit weer een klap voor mij was kreeg ik gesprekken met een psycholoog, na veel onderzoeken bleek het een conversiestoornis te zijn.
( Onbewust onverwerkt trauma wat zich tegen je keert door lichaamsfuncties uit te schakelen)
Ik werd niet begrepen, mensen denken dat je gek bent & dat je zelf er voor zorgt dat je niet meer kan lopen..
Herkent iemand dit ???
Verder gaat het nu na een jaar weer goed, ik kan weer lopen en eigk alles doen wat ik deed, wel heb ik soms last van mijn evenwicht!
zondag 29 december 2013 om 10:28
mijn ex partner werd hiervan verdacht. Hij had onverklaarbare wegrakingen. Medisch gezien is hij helemaal binnenstebuiten gekeerd en dit was een voorzichtige conclusie vanuit het ziekenhuis.
Denk wel dat ze gelijk hebben gehad: niet lang daarna bleek hij zeer ernstige psychische problemen te hebben. Inmiddels is hij overleden(suicide)
Als de spanning te hoog opliep, dan schakelde het lichaam uit, en raakte hij bewusteloos.
Denk wel dat ze gelijk hebben gehad: niet lang daarna bleek hij zeer ernstige psychische problemen te hebben. Inmiddels is hij overleden(suicide)
Als de spanning te hoog opliep, dan schakelde het lichaam uit, en raakte hij bewusteloos.
zondag 29 december 2013 om 10:32
zondag 29 december 2013 om 11:30
quote:Florienepien schreef op 29 december 2013 @ 10:32:
Ik ken ook iemand die dit heeft. Ik vind het moeilijk te begrijpen, vooral ook omdat ze geen trauma heeft. Maar als ik zie wat voor beperkingen ze heeft, dan kan ik het me ook weer niet voorstellen dat ze het verzint.
Ik begrijp jou reactie dan ook wel
Ik wist eerst instantie mijn trauma ook niet, is ook onbewust..
Maar door therapie komt dat ineens binnen als een mokerslag!
Het is ook lastig omdat je zelf op gegeven moment gaat denken dat je 'gek bent'
Ik ken ook iemand die dit heeft. Ik vind het moeilijk te begrijpen, vooral ook omdat ze geen trauma heeft. Maar als ik zie wat voor beperkingen ze heeft, dan kan ik het me ook weer niet voorstellen dat ze het verzint.
Ik begrijp jou reactie dan ook wel
Ik wist eerst instantie mijn trauma ook niet, is ook onbewust..
Maar door therapie komt dat ineens binnen als een mokerslag!
Het is ook lastig omdat je zelf op gegeven moment gaat denken dat je 'gek bent'
zondag 29 december 2013 om 13:30
Mijn dochter (16 jaar) zit op dit moment door een conversiestoornis in een rolstoel. Helemaal onderzocht, niets te vinden. Ze was al onder behandeling vanwege problemen met de emotieregulering, maar voelde juist veel minder stress de laatste tijd. En nu dus al 2 maanden in een rolstoel, zo ongeveer. De enige stress die ze zegt te hebben is dat ze in die rolstoel zit.
Ze krijgt begripvolle en rare reacties, vooral op school. Het is voor haar én ons lastig. Aanpassingen in huis hebben we niet, want het kan elk moment over zijn. Er is ons dus verteld dat we er toch geen vergoedingen voor krijgen. Zodoende kan ze alleen naar haar eigen kamer, als haar vader haar draagt.
Ze heeft psychische hulp en fysiotherapie. We hopen dat er snel wat gaat werken.
Ze krijgt begripvolle en rare reacties, vooral op school. Het is voor haar én ons lastig. Aanpassingen in huis hebben we niet, want het kan elk moment over zijn. Er is ons dus verteld dat we er toch geen vergoedingen voor krijgen. Zodoende kan ze alleen naar haar eigen kamer, als haar vader haar draagt.
Ze heeft psychische hulp en fysiotherapie. We hopen dat er snel wat gaat werken.
Later is nu
zondag 29 december 2013 om 19:16
quote:SuzanneSuus schreef op 29 december 2013 @ 16:03:
Er is eerder dit jaar een documentaire over geweest. Misschien niet een doc alleen over dit meisje, wellicht was het in een algemener programma ( bijv. 'Je zal het maar hebben')Er is ook een docu over Monique van der Vorst, topsportster. Ik heb 'm nog niet gekeken.
Er is eerder dit jaar een documentaire over geweest. Misschien niet een doc alleen over dit meisje, wellicht was het in een algemener programma ( bijv. 'Je zal het maar hebben')Er is ook een docu over Monique van der Vorst, topsportster. Ik heb 'm nog niet gekeken.
Later is nu
zondag 29 december 2013 om 21:22
Ik heb zelf een conversiestoornis, veroorzaakt door de spanningen van jarenlange ocd.
Begon 18 jaar geleden, ik zakte door mijn benen door een ongelofelijke pijn. Eens in de zoveel tijd kwam de pijn, in aanvallen, terug. Ik kreeg uitvalsverschijnselen in mijn benen, die later ook mijn linkerarm troffen. De aanvallen kwamen steeds vaker, werden heftiger en bleven langer aanwezig. Uiteindelijk ben ik in een rolstoel terecht gekomen, waar ik 2 jaar in heb gezeten. Gelukkig gaat het nu iets beter en kan ik zo goed als zonder.
In al die jaren ontelbaar veel specialisten gezien. Ik was ervan overtuigd dat het neurologisch was. Maar niks te vinden en het werd afgedaan als "tussen de oren". Ook een aantal keer revalidatie gehad, maar dat mocht niet baten.
Anderhalf jaar geleden ben ik opgenomen geweest voor mijn dwangstoornis en hoorde ik voor het eerst van een conversiestoornis. Aan de ene kant blij dat het nu een naam heeft, anderzijds nog steeds moeilijk te accepteren.
Begon 18 jaar geleden, ik zakte door mijn benen door een ongelofelijke pijn. Eens in de zoveel tijd kwam de pijn, in aanvallen, terug. Ik kreeg uitvalsverschijnselen in mijn benen, die later ook mijn linkerarm troffen. De aanvallen kwamen steeds vaker, werden heftiger en bleven langer aanwezig. Uiteindelijk ben ik in een rolstoel terecht gekomen, waar ik 2 jaar in heb gezeten. Gelukkig gaat het nu iets beter en kan ik zo goed als zonder.
In al die jaren ontelbaar veel specialisten gezien. Ik was ervan overtuigd dat het neurologisch was. Maar niks te vinden en het werd afgedaan als "tussen de oren". Ook een aantal keer revalidatie gehad, maar dat mocht niet baten.
Anderhalf jaar geleden ben ik opgenomen geweest voor mijn dwangstoornis en hoorde ik voor het eerst van een conversiestoornis. Aan de ene kant blij dat het nu een naam heeft, anderzijds nog steeds moeilijk te accepteren.
zondag 29 december 2013 om 22:05
Lijkt me vooral lastig dat ze zo laat met deze diagnose kwamen, Lente. Of kon je jezelf er eerder niet bij neerleggen? Ik vind 'Conversiestoornis' zoveel aardiger klinken als 'tussen de oren'.
'Ze kunnen helaas niets vinden' klinkt ook al beter. (qua aardig, niet qua ziekte en oplossing )
Wat voor therapie heb je nu?
'Ze kunnen helaas niets vinden' klinkt ook al beter. (qua aardig, niet qua ziekte en oplossing )
Wat voor therapie heb je nu?
Later is nu
maandag 30 december 2013 om 16:43
Ik was 17 toen het begon en ben inmiddels 34.
Toen ik de diagnose kreeg, was ik inmiddels redelijk gewend dat mensen het "tussen de oren" afdeden.
Het klinkt heel raar, maar wat wel belangrijk voor mij was, was dat de psychiater benadrukte dat de pijn die ik voel echt is, want zelfs daar ga je op een gegeven moment aan twijfelen!
Op het moment ben ik in afwachting van een operatie tegen de dwangstoornis. Hopelijk, als dat beter gaat, neemt de pijn af, maar dat is natuurlijk ook afwachten.
Wat ik niet meer doe ten opzichte van vroeger is weerstand bieden aan mijn pijn. Ik kon er vreselijk kwaad en verdrietig van worden op momenten dat het slecht ging, maar daar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee. Moet eerlijk zeggen dat het nu ook mogelijk is geen weerstand te bieden en het er te laten zijn, daar ik mijn baan ook ben kwijtgeraakt. Toen ik nog werkte was dat een extra druk. Ik ben nu in staat beter voor mezelf te zorgen en de situatie te accepteren zoals deze nu is.
Wat zijn jouw vooruitzichten Menn? Heb je nu therapie?
En Dreamer, het verhaal van jouw dochter is herkenbaar. Ik was redelijk gefrustreerd toen ik in een rolstoel belandde. Ik had ook niet verwacht er nog uit te komen, zo zie je maar. Laat je dochter de hoop niet verliezen!
Toen ik de diagnose kreeg, was ik inmiddels redelijk gewend dat mensen het "tussen de oren" afdeden.
Het klinkt heel raar, maar wat wel belangrijk voor mij was, was dat de psychiater benadrukte dat de pijn die ik voel echt is, want zelfs daar ga je op een gegeven moment aan twijfelen!
Op het moment ben ik in afwachting van een operatie tegen de dwangstoornis. Hopelijk, als dat beter gaat, neemt de pijn af, maar dat is natuurlijk ook afwachten.
Wat ik niet meer doe ten opzichte van vroeger is weerstand bieden aan mijn pijn. Ik kon er vreselijk kwaad en verdrietig van worden op momenten dat het slecht ging, maar daar heb ik uiteindelijk alleen mezelf mee. Moet eerlijk zeggen dat het nu ook mogelijk is geen weerstand te bieden en het er te laten zijn, daar ik mijn baan ook ben kwijtgeraakt. Toen ik nog werkte was dat een extra druk. Ik ben nu in staat beter voor mezelf te zorgen en de situatie te accepteren zoals deze nu is.
Wat zijn jouw vooruitzichten Menn? Heb je nu therapie?
En Dreamer, het verhaal van jouw dochter is herkenbaar. Ik was redelijk gefrustreerd toen ik in een rolstoel belandde. Ik had ook niet verwacht er nog uit te komen, zo zie je maar. Laat je dochter de hoop niet verliezen!
maandag 30 december 2013 om 16:55
@ Lente79 Operatie voor de dwangstoornis? Hoe gaan ze dat doen als ik vragen mag? Wel spannend lijkt me!
Ik herken wel wat je zegt hoor, ik had ook nodig om te horen dat de pijn e.d. die ik voelde er wel echt was, want idd.. je gaat enorm aan jezelf twijfelen!
Ik ben nu helemaal klaar met therapie..
Ik heb lang gerevalideerd (4/5x in de week) en daarbij dan gesprekken met de psycholoog en psychiater, de bedoeling was om het onbewuste trauma naar boven te halen.. dit is gelukt maar heeft mij geestelijk eigk alleen maar dieper de put in getrokken..
Uit eindelijk ben ik er toch uitgekomen en revalidatie was klaar, ik heb toen ook de psycholoog gestopt en het gaat nu goed met me!
Ik merk wel (zoals nu op het moment.. een vriend die ik wel kan wurgen!) als ik boos of verdrietig ben ik heel erg bibberig ben en nog sneller stoei met mijn evenwicht..
En idd @ Dreamer.. ik ken het gevoel enorm goed.. Toen ik in de rolstoel kwam, iedereen vond me zielig of bekeek me als een of andere draak! Maar idd ik had nooit gedacht dat ik weer zou kunnen lopen.. Ik zei altijd wel tegen iedereen 'Joh niet verdrietig zijn.. ik loop binnenkort gewoon weer!' maar de angst dat het niet meer goed zou komen was er wel degelijk!
Ik herken wel wat je zegt hoor, ik had ook nodig om te horen dat de pijn e.d. die ik voelde er wel echt was, want idd.. je gaat enorm aan jezelf twijfelen!
Ik ben nu helemaal klaar met therapie..
Ik heb lang gerevalideerd (4/5x in de week) en daarbij dan gesprekken met de psycholoog en psychiater, de bedoeling was om het onbewuste trauma naar boven te halen.. dit is gelukt maar heeft mij geestelijk eigk alleen maar dieper de put in getrokken..
Uit eindelijk ben ik er toch uitgekomen en revalidatie was klaar, ik heb toen ook de psycholoog gestopt en het gaat nu goed met me!
Ik merk wel (zoals nu op het moment.. een vriend die ik wel kan wurgen!) als ik boos of verdrietig ben ik heel erg bibberig ben en nog sneller stoei met mijn evenwicht..
En idd @ Dreamer.. ik ken het gevoel enorm goed.. Toen ik in de rolstoel kwam, iedereen vond me zielig of bekeek me als een of andere draak! Maar idd ik had nooit gedacht dat ik weer zou kunnen lopen.. Ik zei altijd wel tegen iedereen 'Joh niet verdrietig zijn.. ik loop binnenkort gewoon weer!' maar de angst dat het niet meer goed zou komen was er wel degelijk!
maandag 30 december 2013 om 17:36
Fijn te horen dat het nu redelijk goed gaat met je!
Het gaat om Deep Brain Stimulation (DBS). Hierbij worden 2 elektrodes in de hersenen geplaatst en een kastje onder je sleutelbeen. Het geeft stroompjes af die de dwang zouden moeten onderbreken. In combinatie met cognitieve gedragstherapie zijn er goede resultaten mee behaald! En aangezien ik verder uitbehandeld ben, is dit misschien een lichtpuntje!
Het gaat om Deep Brain Stimulation (DBS). Hierbij worden 2 elektrodes in de hersenen geplaatst en een kastje onder je sleutelbeen. Het geeft stroompjes af die de dwang zouden moeten onderbreken. In combinatie met cognitieve gedragstherapie zijn er goede resultaten mee behaald! En aangezien ik verder uitbehandeld ben, is dit misschien een lichtpuntje!
maandag 30 december 2013 om 22:40
Ik herken de pijn wel. Ik heb (net als m'n dochter) fibromyalgie. Ook een ziekte, waar geen oorzaak van gevonden kan worden. Ik heb zelf wel eens geopperd dat haar lichaam er gewoon geen zin meer in had, vanwege de pijn. Dat dát de stress is. Haar psych zag dat wel als een mogelijkheid, vooral omdat andere factoren al behandeld waren. Maar conversie kan dus ook ná de stress komen.
Wij gaan er met z'n allen wel van uit dat dochter weer gaat lopen, maar we hadden dit alweer eerder verwacht, zeg maar. Na een week, hooguit 2. Dat ze nu al meer dan een maand in een rolstoel zit, valt tegen. Als ik dan lees over 2 jaar.. dan moet er toch maar eens wat georganiseerd worden. Ze kan nu bijvoorbeeld niet de trap op. Ze kan natuurlijk jarenlang afhankelijk blijven.. voor een 16 jarige is dat geen doen. (en voor de ouders ook niet)
Wij gaan er met z'n allen wel van uit dat dochter weer gaat lopen, maar we hadden dit alweer eerder verwacht, zeg maar. Na een week, hooguit 2. Dat ze nu al meer dan een maand in een rolstoel zit, valt tegen. Als ik dan lees over 2 jaar.. dan moet er toch maar eens wat georganiseerd worden. Ze kan nu bijvoorbeeld niet de trap op. Ze kan natuurlijk jarenlang afhankelijk blijven.. voor een 16 jarige is dat geen doen. (en voor de ouders ook niet)
Later is nu
dinsdag 31 december 2013 om 12:23
quote:Dreamer schreef op 29 december 2013 @ 19:16:
[...]
Er is ook een docu over Monique van der Vorst, topsportster. Ik heb 'm nog niet gekeken.
Vond ik erg indrukwekkend en verhelderend. Alleen jammer dat zij zelf (nog?) niet in staat was om te verklaren wat er aan de hand was, dat deed haar arts.
Zelf bleef ze (in mijn ogen) nogal in de verdediging, maar dat is mss ook wel weer logisch als je al zoveel jaren op ongeloof en onbegrip bent gestuit.
[...]
Er is ook een docu over Monique van der Vorst, topsportster. Ik heb 'm nog niet gekeken.
Vond ik erg indrukwekkend en verhelderend. Alleen jammer dat zij zelf (nog?) niet in staat was om te verklaren wat er aan de hand was, dat deed haar arts.
Zelf bleef ze (in mijn ogen) nogal in de verdediging, maar dat is mss ook wel weer logisch als je al zoveel jaren op ongeloof en onbegrip bent gestuit.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
