Manisch depressief en nu?

Ik ben niet manisch depressief maar wel 'gewoon' depressief. Ben ervoor in behandeling, en hiervoor ook al meerdere malen. Ik gebruik ook medicatie.

Ik denk niet dat je het alleen kan doen, het is een deel van je leven.

Ik ken meerdere mensen die veel baat hebben bij lithium.

Lees eens het boek 'PAAZ' van Myrthe vd Meer!

Sterkte ermee meid!

Elonie87, dat is best wel heftig om te horen. Ik weet sinds 10 jaar dat ik manisch depressief ben, en slik daarvoor lithium. Elk half jaar wordt de spiegel gecontroleerd en ik zal het waarschijnlijk ook voor de rest van mijn leven moeten blijven slikken. Ik heb de hypomane variant, en als ik dat ga worden, dan merk ik dat ik opruimbuien krijg en dat ik de raarste dingen weg ga gooien, tot groot ongenoegen van mijn man, die het liefst alles bewaart. Dat even in het kort.

Manische depressiviteit is een ziekte, net als suikerziekte of reuma. Dat je wel,of geen prima jeugd hebt gehad zegt dus niet veel. Zoals Mriek83 zegt, lees het boek PAAZ maar eens. Ik zag de schrijfster laatst op Tv en zij komt ook over alsof ze alles op de rit heeft, ikzelf trouwens ook. Maar dat is ook weer een valkuil. Ik ben benieuwd hoe het je verder vergaat, dus ik blijf meeschrijven. Sterkte!

Als het goed is word je door jouw psychiater doorverwezen naar een centrum voor bipolaire stoornissen. Daar begin je dan denk ik met psychoeducatie.

Je zult moeten werken aan een signaleringsplan en een lifechart.

TO ben je blij dat er een diagnose is?



Ik was na 20 jaar opgelucht en ben ook echt actief gaan zoeken naar informatie en passende therapie ( cogn gedrags therapie, groeps therapie, sport enz) en ook medicijnen.

En je leven rustiger inplannen, geen diverse activiteiten per week enz..

Op moment slik ik geen medicijnen maar dat gaat wel weer komen, onontkoombaar.



Er is een hele actieve vereniging:



http://www.vmdb.nl/



Ook veel informatie en hulp voor de mensen om je heen.

Ik zou ook psycho educatie gaan volgen, een signalerings en behandelplan gaan maken en een life chart bijhouden.



Ik hoop dat je uiteindelijk een stabiel leven kan leiden, is moeilijk maar geef niet op, ondanks de erg slechte episodes ( ik heb maar een paar weken een manische bui, en dan maanden een depressie) heb ik ondertussen ook wel ook echt gelukkige momenten waarbij ik echt kan genieten van de kleinste dingen.



Ik heb daar wel veel voor moeten laten, maar dat is met elke chronische ziekte, je leven veranderd dramatisch.



Dikke knuffel en je mag me altijd een prive berichtje sturen voor meer informatie.

quote:elonie87 schreef op 09 december 2013 @ 12:55:

Dank je wel voor jullie uitgebreiden antwoord. Voor is het op dit moment heel zwaar omdat ik nu ik aan mijn "probleem" heb toegeven mijn bescherm muur een soort van weggevallen is. Ik voel van alles onzekerheid angst stress maar ook rust omdat ik nu weet wat al die jaren het ding is geweest. Heb eigenlijk altijd wel geweten dat er iets niet goed was maar hoe ga ik mijn leven weer omzetten naar iets positiefs. Ik ben zoveel vrienden verloren ik kan eigenlijk niet meer gaan voetballen omdat mensen me daar niet aardig vinden terwijl dat dat een grote hobby van me is. Ik ben na al die jaren zo eenzaam geworden al zien mensen dat niet aan mij. En nu moet ik dus ook door deze periode heen ik hoop zo dat het allemaal werkt en dat die medicatie aan gaat slaan en dat ik hier sterker uit kom want ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud had mijn leven zo anders voorgesteld. En natuurlijk gaat het dan in eerste instantie om acceptatie van mijn probleem maar weet het pas 5 dagen dus... daar mag ik dan nog wel even over doen van mezelf





Ik weet het ook nog maar 3 jaar officieel, maar al ruim 20 jaar flinke problemen.

Ik heb wel een sociaal aangepast masker aangemaakt, en als het te erg word trek ik mij terug en tegenwoordig geef ik aan waarom en iedereen begrijpt dat nu.



Maar dat was niet zo, eerst moet jij het accepteren en dat is al heel veel werk. Alles moet anders ook, ook tijdrovend en zwaar proces en daarna je omgeving.

En die zien niks aan de buitenkant en als je altijd je grenzen bent over gegaan en je ineens wel grenzen moet gaan aangeven zal daar ook nog wat strijd en onbegrip aan te pas komen.



Word lid van de VMDB en bel de lotgenotenlijn als je het zwaar krijgt aankomende tijd, ze zijn er voor je!

Elonie87, misschien zou je dan bij een nieuwe voetbalvereniging kunnen gaan, een frisse start en doen wat je leuk vindt. Je moet vooral geen energie steken in mensen waar jij moeite mee hebt of die moeite met jou hebben.



Ik weet officieel sinds 10 jaar dat ik Md ben, maar pas sinds een jaar wordt ik er voor behandeld. Uitgezonderd de psychiater voor de lithium. Ik heb naast en Md borderline en daar is ruim13 jaar therapie aan gespendeerd. Door een communicatiefout wist mijn behandelaar niet eens dat ik een dubbele diagnose had, en toen zei ze een keer keihard tegen me nee hoor, jij ben t niet md, je hebt borderline. Ik helemaal over de rooie natuurlijk, en de psychiater gebeld. Die zei dus dat ik het wel allebei had, daarom slik ik ook lithium. Verwarring alom.1,5 jaar geleden kwam ik via een andere therapie in contact met een spv,er die bij de md-poli werkt, en dankzij haar heb ik nu ook gesprekken bij haar, geen psychotherapie meer gelukkig, want daar werd ik helemaal horendol van de laatste paar jaar, maar gewoon hoe met de stemmingswisselingen om te gaan en hoe het gaat in het dagelijkse leven. Veel beter. Ik heb nu ook een andere psychiater die bij die poli werkt, speciaal voor md. Ik stevende laatst op een crisis af en ik kon gelijk komen bij die spv,er, dat vond ik erg prettig.



Groot gelijk dat je jezelf even de tijd geeft om het allemaal te verwerken, er komt nogal wat op je af. Hoe gaat het nu met je?

Ik vind het altijd zo apart dat als je een psychische aandoening hebt, er negatief wordt gedaan over medicatie. Bij suikerziekte of een longontsteking krijg je toch ook medicijnen? Het lijkt wel of daar nog altijd een taboe op rust.



Bij Md is medicatie wel belangrijk, maar laat je wel goed informeren. Ik denk niet dat medicatie invloed heeft op vruchtbaarheid, maar als je zwanger wilt worden en je gebruikt bijv. Lithium, dan wordt dat afgeraden en zul je met je psych op zoek moeten naar een alternatief. Ik heb dit zelf niet meegemaakt, omdat ik geen kinderwens heb, maar heb er over gelezen.