Gezondheid
alle pijlers
Mijn moeder is ziek en weigert nu te eten
zaterdag 20 april 2019 19:48
Een paar weken geleden heeft mijn moeder (80 jaar) bestralingen gehad. Daarbij hebben ze het darmvlies beschadigd, waar mijn moeder nu erg ziek van is. Ze heeft al 2 weken diarree en moet ook al die tijd overgeven. Ze heeft ook last van darmkrampen, waarbij ze het uitgilt van de pijn. Voor de pijn heeft ze morfinecapsules, tegen de diarree imodium. De morfine slikt ze, de imodium niet altijd. Ze neem het wanneer het haar tijd is zegt ze.
Het ergste nu is dat ze weigert om te eten. Drinken gaat redelijk, al is het nog wel te weinig (haar nieren werken voor 49% en ze heeft al een infuus met vocht gekregen). Maar sinds vorig weekend weigert ze eigenlijk te eten. Woensdag heb ik haar zover gekregen dat ze een flesje bijvoeding van Nutricia (200 ml) ging drinken. Daar is ze woensdag eind van de middag aan begonnen en vrijdagmiddag was het op. 2 Dagen over 200 ml. Gisterenavond dacht ik haar overgehaald te hebben om een banaan te gaan eten. Daar is ze vanmorgen mee begonnen en ze heeft over heel de dag een halve op. Ik heb net de vriend van mijn moeder gebeld en naast de halve banaan is ze ook weer begonnen aan zo'n flesje. Maar dat is natuurlijk veel te weinig. Ze zegt dat ze weet dat ze meer moet eten, maar ze doet het vervolgens niet,
Haar vriend moet haar helpen als ze naar het toilet moet, want ze kan niet meer op haar eigen benen staan. Niet zo gek natuurlijk als je niks eet. Je lichaam krijg geen energie meer. Ze was altijd al te mager, maar zo gaat het lichaam helemaal kapot. Haar vriend is machteloos en ik ook, wij weten het niet meer. Ik dacht zelf het morgen en maandag nog aan te kijken en als ze dan nog steeds niet eet, dan wil ik dinsdagmorgen de huisarts bellen en dan moet ze maar opgenomen worden.
De ene huisarts is donderdag geweest, de andere vrijdag. Zij zeggen ook dat ze meer moet eten. Ik heb het inmiddels 80.000 keer gezegd, haar vriend zegt het, maar ze vertikt het gewoon.
Iemand hier een idee wat we hier verder mee kunnen?
Het ergste nu is dat ze weigert om te eten. Drinken gaat redelijk, al is het nog wel te weinig (haar nieren werken voor 49% en ze heeft al een infuus met vocht gekregen). Maar sinds vorig weekend weigert ze eigenlijk te eten. Woensdag heb ik haar zover gekregen dat ze een flesje bijvoeding van Nutricia (200 ml) ging drinken. Daar is ze woensdag eind van de middag aan begonnen en vrijdagmiddag was het op. 2 Dagen over 200 ml. Gisterenavond dacht ik haar overgehaald te hebben om een banaan te gaan eten. Daar is ze vanmorgen mee begonnen en ze heeft over heel de dag een halve op. Ik heb net de vriend van mijn moeder gebeld en naast de halve banaan is ze ook weer begonnen aan zo'n flesje. Maar dat is natuurlijk veel te weinig. Ze zegt dat ze weet dat ze meer moet eten, maar ze doet het vervolgens niet,
Haar vriend moet haar helpen als ze naar het toilet moet, want ze kan niet meer op haar eigen benen staan. Niet zo gek natuurlijk als je niks eet. Je lichaam krijg geen energie meer. Ze was altijd al te mager, maar zo gaat het lichaam helemaal kapot. Haar vriend is machteloos en ik ook, wij weten het niet meer. Ik dacht zelf het morgen en maandag nog aan te kijken en als ze dan nog steeds niet eet, dan wil ik dinsdagmorgen de huisarts bellen en dan moet ze maar opgenomen worden.
De ene huisarts is donderdag geweest, de andere vrijdag. Zij zeggen ook dat ze meer moet eten. Ik heb het inmiddels 80.000 keer gezegd, haar vriend zegt het, maar ze vertikt het gewoon.
Iemand hier een idee wat we hier verder mee kunnen?
zaterdag 20 april 2019 21:04
Is het een optie om zelf wat bouillon te trekken? Van poulet en groenten? Dat is mager, licht verteerbaar en bevat veel voedingsstoffen.
En misschien is het een optie om een concrete afspraak met haar te maken: ieder uur een eetlepel bouillon/nutridrink. Vraag een arts om dat te doen, dan heeft ze iets om zich aan vast te houden, en jullie ook. En ja, die ene eetlepel is nog steeds belachelijk weinig, maar het zorgt er wel voor dat ze met een zekere frequentie iets binnen krijgt. Of zoek het kleinste borrelglaasje wat er in huis is, en spreek af dat ze ieder uur dat moet leegdrinken (vullen met bouillon of nutridrink). Ik kan me namelijk voorstellen dat de hoeveelheid haar angst aanjaagt: ze is bang dat als ze die hoeveelheid tot zich neemt, dat er meteen uit komt. Die hoeveelheid wordt in haar hoofd steeds groter, totdat ze een zwembad aan vocht en een supermarkt vol eten naar binnen moet werken. Door ieder uur een slokje aan te bieden, maak je die hoeveelheid kleiner. Later kun je dat uitbreiden met meer vocht en evt een droog toastje oid.
En misschien is het een optie om een concrete afspraak met haar te maken: ieder uur een eetlepel bouillon/nutridrink. Vraag een arts om dat te doen, dan heeft ze iets om zich aan vast te houden, en jullie ook. En ja, die ene eetlepel is nog steeds belachelijk weinig, maar het zorgt er wel voor dat ze met een zekere frequentie iets binnen krijgt. Of zoek het kleinste borrelglaasje wat er in huis is, en spreek af dat ze ieder uur dat moet leegdrinken (vullen met bouillon of nutridrink). Ik kan me namelijk voorstellen dat de hoeveelheid haar angst aanjaagt: ze is bang dat als ze die hoeveelheid tot zich neemt, dat er meteen uit komt. Die hoeveelheid wordt in haar hoofd steeds groter, totdat ze een zwembad aan vocht en een supermarkt vol eten naar binnen moet werken. Door ieder uur een slokje aan te bieden, maak je die hoeveelheid kleiner. Later kun je dat uitbreiden met meer vocht en evt een droog toastje oid.
zaterdag 20 april 2019 21:06
Heel mooi gesproken, ik zou ook zelf de regie in handen willen hebben als ik zo oud en ziek ben.Nummer*Zoveel schreef: ↑20-04-2019 20:32Misschien lukt het om iets los te krijgen als je eens heel direct tegen haar bent?
Iets van “Mam, als je zo doorgaat, dan ga je dood. Als je zeker weet dat dat is wat je wil, dan moet je dat zeggen, want dan stoppen we met zeuren over eten. Maar als je van die pijn af wil, weer fit wil worden en nog een fijne tijd wil hebben, dan ga ik nu sondevoeding voor je regelen. Dus zeg het maar, wat wordt het?”
Als je het op deze manier vraagt moet je moeder wel een eerlijk antwoord geven..
En mocht het antwoord zijn: ik wil geen sondevoeding, ik wil me prettig voelen en als ik morgen niet wakker wordt is het gewoon afgelopen.
Op de vraag: wat wil je, sondevoeding of een zachte dood moet ze bijna wel antwoorden.
Overigens heb ik ook gezien dat een hele oude tante -dementerend- tegen alle afspraken in toch eten opgedrongen kreeg. Vla met een lepel, ze probeerde steeds haar hoofd weg te draaien.
Ik kon die verpleegster wel slaan, de afspraak was: als ze niet meer wil eten, niet opdringen.
Ook zij gaf pijn aan, dat werd genegeerd want 'ze wisten niet zeker of ze wel echt veel pijn had'.
Terwijl ze 2 ontstoken, rottende kiezen had waar ze steeds wanhopig naar wees. Ik kon het niet aanzien, vroeg aan de arts waarom ze niet naar de tandarts ging. Antwoord: ze zou de narcose niet overleven.... ze wilde dood maar ze was te ver weg om gesprekken daarover te voeren.
Ze is langzaam gestorven op een manier waardoor ik meteen aan de slag ben gegaan en mijn kroost heb verteld wat ik wil mocht ik zo ziek zijn.
Euthanasie of paillatieve sedatie, niet reanimeren onder bepaalde omstandigheden.
Sterkte TO, het is natuurlijk extra moeilijk juist omdat je niet kan praten met je moeder, vroeger ook al niet. Alsof je de laatste hoop op moet geven dat je ooit nog een keer een goed gesprek met haar kan hebben voor ze er niet meer is.
Wie weet leidt het gesprek over wat ze NU wil wel tot een gesprek waarin je vragen kan stellen en zij je ook een bevredigend antwoord geeft.
Heel veel sterkte, wat ontzettend moeilijk om mee te maken
zaterdag 20 april 2019 21:09
En op rechtstreekse vragen als 'wil je beter worden' of 'wil je eruit' antwoordt ze daar ook niet op?Daantje1970 schreef: ↑20-04-2019 20:12Ik kan niks met haar bespreken, dat kan ik heel mijn leven al niet. Depressief is ze ook al jaren, zit in onze genen helaas. Daar slikt ze al jaren medicijnen voor. Ze was niet ernstig ziek, ze is nu ziek door pech bij de bestraling. Iets wat tijd nodig heeft om te herstellen. Dat zeggen de specialisten en de huisartsen ook.
zaterdag 20 april 2019 21:09
Depressief en suïcidaal is niet hetzelfde
TO, ik heb door mijn aandoening regelmatig periodes gehad waarin het voor mij zwaarder was om de pijn te verwerken die het spijsverteringskanaal veroorzaakte, dan om mezelf uit te hongeren. En als je eenmaal in die spiraal zit is het heel moeilijk om het eten weer op te pakken, want je lichaam ziet er tegenop en na een paar dagen krijg je geen 'honger'signalen meer en lijkt eten niet meer aantrekkelijk.
Vocht en zout zijn nu belangrijk. Dat ze nog kleine beetjes eet is goed, probeer dat uit te breiden. Tips die nergens anders op gebaseerd zijn dan mijn persoonlijke ervaring: Vermijdt in het begin vezels (bruin brood, groenten) en zuur (bijv fruit) en start met kleine beetjes zuivel of witbrood, Deze producten worden makkelijk verwerkt zonder dat je darmen al te hard hoeven we werken en activeren haar lijf hopelijk weer. Wat mijn darmen altijd goed doet als ik in zo'n fase zit is karnemelk (kleine hoeveelheden)
Een gesprek over haar wensen en grenzen is denk ik ook belangrijk om te voeren.
Succes
zaterdag 20 april 2019 21:16
Waarom hebben ze haar dan zo'n invasieve behandeling aangesmeerd?Daantje1970 schreef: ↑20-04-2019 20:43De kanker is/was in een beginstadium en is bij toeval ontdekt. Als het niet ontdekt was had ze er zeker nog 10 jaar meer kunnen leven.
zaterdag 20 april 2019 21:27
Wat vreselijk.SadButTrue999 schreef: ↑20-04-2019 21:06
Overigens heb ik ook gezien dat een hele oude tante -dementerend- tegen alle afspraken in toch eten opgedrongen kreeg. Vla met een lepel, ze probeerde steeds haar hoofd weg te draaien.
Ik kon die verpleegster wel slaan, de afspraak was: als ze niet meer wil eten, niet opdringen.
Ook zij gaf pijn aan, dat werd genegeerd want 'ze wisten niet zeker of ze wel echt veel pijn had'.
Terwijl ze 2 ontstoken, rottende kiezen had waar ze steeds wanhopig naar wees. Ik kon het niet aanzien, vroeg aan de arts waarom ze niet naar de tandarts ging. Antwoord: ze zou de narcose niet overleven.... ze wilde dood maar ze was te ver weg om gesprekken daarover te voeren.
Ik word hier zo verdrietig en kwaad om
zaterdag 20 april 2019 21:28
Ja dat vind ik ook gek.redbulletje schreef: ↑20-04-2019 21:16Waarom hebben ze haar dan zo'n invasieve behandeling aangesmeerd?
zaterdag 20 april 2019 21:32
Dit is echt niet in orde.Daantje1970 schreef: ↑20-04-2019 20:55Ze is wel heel warrig. Ze weet niet meer welke dag het is en of het 's morgens of 's middags is. Ze vergeet hoe morfine en diclofenac heet. Ze vertelt alles 6000 keer.
Het lijkt me dat er wel even een arts langs kan komen. Ik zou bellen, de huisartsenpost.
zaterdag 20 april 2019 21:38
Als je in een delier zit kan je geen weloverwogen beslissing nemen.sam1968 schreef: ↑20-04-2019 20:23Mijn vader had darmkanker en was geopereerd. Toen kreeg ie een delier. De artsen vroegen aan ons of ze hem sondevoeding zouden geven, aangezien hij steeds riep dat hij doodwilde vond ik dat geen goed idee, Maar we deden meeste stemmen gelden en toen kreeg hij het toch (zijn stem telde niet mee).
Nou die man heeft nog zeker 7 jaar goed geleefd, was ie best blij mee!
Dus dat dwingen dat wilde die arts best doen, die vond het anders zonde van die geslaagde operatie.
Lijkt me in het geval van TO absoluut niet aan de orde.
enigme wijzigde dit bericht op 20-04-2019 21:39
1.13% gewijzigd
zaterdag 20 april 2019 21:39
Dan laten ze haar behoorlijk zelf aanmodderen...Daantje1970 schreef: ↑20-04-2019 19:55Die wordt bijna elke zaterdag en zondag gebeld, net als de huisarts en de specialisten doordeweeks.
zaterdag 20 april 2019 21:39
Wat naar voor jou en voor je moeder
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik heb ook darmkanker en zat er vorige week compleet doorheen na een operatie met complicaties en direct een chemo er achteraan. Alles deed zeer, waardoor eten praktisch bijna onmogelijk was (ik kon alleen liggen en me verder nauwelijks bewegen). En ondertussen 'kreeg ik van iedereen op m'n kop dat ik wel moest eten'. Ja, zo voelde dat echt. Maar dat wist ik zelf natuurlijk ook wel.. Ik voelde me alleen maar ellendiger van al het aandringen.
Wat mij zelf verbaasde was hoe veel pijn mijn darmen konden doen ondanks alle morfine die ik slikte! Geloof me, je moeder voelt zich echt heel beroerd.
Wat bij mij wel hielp was als er niet over eten gepraat werd, maar het gewoon binnen handbereik werd neergezet. Een boterham met pasta, in kleine stukjes gesneden, het bord naast me in bed zodat ik makkelijk een stukje in m'n mond kon stoppen.
Misschien dat zoiets voor jouw moeder ook werkt.
Bijvoeding is trouwens na opening maar 24 uur houdbaar in de koelkast. Dus pak volgende keer een nieuw flesje als ze er zo lang over doet.
Sterkte!
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik heb ook darmkanker en zat er vorige week compleet doorheen na een operatie met complicaties en direct een chemo er achteraan. Alles deed zeer, waardoor eten praktisch bijna onmogelijk was (ik kon alleen liggen en me verder nauwelijks bewegen). En ondertussen 'kreeg ik van iedereen op m'n kop dat ik wel moest eten'. Ja, zo voelde dat echt. Maar dat wist ik zelf natuurlijk ook wel.. Ik voelde me alleen maar ellendiger van al het aandringen.
Wat mij zelf verbaasde was hoe veel pijn mijn darmen konden doen ondanks alle morfine die ik slikte! Geloof me, je moeder voelt zich echt heel beroerd.
Wat bij mij wel hielp was als er niet over eten gepraat werd, maar het gewoon binnen handbereik werd neergezet. Een boterham met pasta, in kleine stukjes gesneden, het bord naast me in bed zodat ik makkelijk een stukje in m'n mond kon stoppen.
Misschien dat zoiets voor jouw moeder ook werkt.
Bijvoeding is trouwens na opening maar 24 uur houdbaar in de koelkast. Dus pak volgende keer een nieuw flesje als ze er zo lang over doet.
Sterkte!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 20 april 2019 21:41
Daantje, mensen gaan niet zomaar dood. Zolang je drinkt, al zijn het maar drie slokken per dag, geeft het lichaam niet zomaar op. Het verschrompelt, het doet eventueel pijn, functies vallen uit (te beginnen met haar- en nagelgroei), maar opgeven duurt verhipte lang.
Soms té lang, maar dat is een andere discussie.
Jij kunt in principe niks. Het is net als met kleine kinderen; je kunt het ze voorzetten, je kunt het ze in hun mond proppen, maar je kunt niemand dwingen om te slikken. En ik snap het best. Als ik me beroerd voel wil ik ook niet eten. Probleem daarmee is dat je op een gegeven moment beroerder wordt van niet eten, waardoor je er nog minder zin in hebt.
Sondevoeding kan alleen als ze daar zelf mee instemt.
Blijft dus de optie van NummerZoveel over.
Maar realiseer je wel dat je misschien het antwoord krijgt dat je niet wilt horen.
Sterkte.
Soms té lang, maar dat is een andere discussie.
Jij kunt in principe niks. Het is net als met kleine kinderen; je kunt het ze voorzetten, je kunt het ze in hun mond proppen, maar je kunt niemand dwingen om te slikken. En ik snap het best. Als ik me beroerd voel wil ik ook niet eten. Probleem daarmee is dat je op een gegeven moment beroerder wordt van niet eten, waardoor je er nog minder zin in hebt.
Sondevoeding kan alleen als ze daar zelf mee instemt.
Blijft dus de optie van NummerZoveel over.
Maar realiseer je wel dat je misschien het antwoord krijgt dat je niet wilt horen.
Sterkte.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zaterdag 20 april 2019 21:43
Toch had ze toen beter wel kunnen gaan, denk ik.Daantje1970 schreef: ↑20-04-2019 20:50Ze heeft woensdagmiddag nog iemand gesproken van de afdeling oncologie van het ziekenhuis waarin de onderzoeken hebben plaatsgevonden. De bestraling is in een ander ziekenhuis gedaan. Ze wilden eigenlijk dat ze meteen naar het ziekenhuis kwam, maar om half 5 ga je niet naar Rotterdam rijden met iemand die ziek is, dat duurt uren.
zaterdag 20 april 2019 21:46
zeg ik dat dan?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 20 april 2019 21:59
Ik ook, nog steeds merk ik terwijl het toch alweer een tijd geleden is. Tante was 93, haar man was al 20 jaar dood en ze wilde gewoon niet meer.
Ze was gelovig, wilde naar de hemel, naar haar man. En haar enige kindje dat de bevalling niet had overleefd.
Heb zitten janken van onmacht en begon echt te denken: nog een week en dan help ik haar een handje. Gelukkig is ze kort daarop in een coma(?) geraakt en is in haar slaap overleden.
Maar als ik terug denk aan het feit dat we 4 dagen en nachten hebben zitten waken terwijl ze dachten dat ze op dag 1 zou overlijden pfff...
Ik had haar een mooi, rustig einde toegewenst. De keren dat ze in de 80 was en een kleine ingreep onderging zág je gewoon dat ze wel weer snel op zou knappen. Nu zag je meteen: de koek is op, ze wil niet meer, kan niet meer.
Ik hoop dat je moeder je zegt wat ze wil en dat ook uitlegt aan de artsen. Sondevoeding? Prima. Niets meer? Dan niets meer.
Wel zou ik je aanraden NU met haar te praten, ook over andere zaken waarvan je altijd hebt gedacht: waarom heeft ze zo gehandeld, wat ging er toen in haar om, was het haar depressie en denk ook goed na of er iets is wat je haar nog zou willen zeggen.
Als haar tijd gekomen is krijg je zeker geen antwoord meer op dergelijke vragen. Als je het nu vraagt wellicht ook niet.. maar dan heb je het i.i.g. geprobeerd.
Hoef je later niet te denken 'had ik maar gevraagd of ....... '.
zaterdag 20 april 2019 22:04
Ik snap het advies van de vragen, maar die vrouw voelt zich hondsberoerd en is te ziek om te eten. Grote kans dat ze nu gewoon geen energie heeft voor zo'n gesprek. Dus mocht je dat aangaan, dring dan niet aan als je moeder niet wil.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 20 april 2019 22:10
Dat weet ik niet.
Ik las daarstraks dat haar moeder danig in de war is.
Dat ze niet weet welke dag het is en of het ochtend, middag of avond is.
zaterdag 20 april 2019 22:17
Dit denk ik ook. Totaal andere situatie, maar ik heb ooit twee weken lang op de IC geen hap kunnen eten. Ik wist ergens wel dat het moest, ik wilde ook wel, maar ik had er geen energie voor en was te beroerd. Er kwam elke dag iemand van de familie op bezoek, maar dat was eigenlijk ook al veel te veel (ze kwamen allemaal van ver, dus ik voelde mij enigszins verplicht (onzin natuurlijk) om een gesprek te voeren, maar ik kwam meestal niet verder dan 2-3 woorden).
zaterdag 20 april 2019 22:18
Ja inderdaad, dit is niet het moment waarschijnlijk.
Fijn dat jij je weer wat beter voelt in ieder geval!
