Gezondheid
alle pijlers
Mijn vader wil er een einde aan maken.
maandag 4 februari 2013 om 12:35
Mijn vader is 83, en wat hem betreft had het 15 jaar geleden al afgelopen mogen zijn. Het was altijd een sterke kerel, maar zijn lichaam en ook zijn verstand laat hem steeds meer in de steek.
Mijn ouders zijn gescheiden en hij zit in een verzorgingstehuis. Hij dementeert licht, wat hij zelf ook wel doorheeft.
Hij ziet niet meer goed, is vrijwel doof. Zijn rug is niet goed, daarnaast heeft hij last van zijn lever en af en toe pijnscheuten in zijn hoofd.
Het was al nooit een erg sociale man, maar met die doofheid is contact helemaal moeilijk. En hooguit een op een, maar daar is hij ook weer een beetje bang voor, altijd geweest.
Voorheen dronk hij, en dan kon hij zich er wel overheen zetten, maar nu verdraagt hij geen drank meer. Hij heeft geen vrienden.
Hij heeft een grote lcd tv, en houdt nog wel van sport kijken en zijn beleggingen volgen, maar het is al met al een armzalig leven.
Hij zeurt al jaren dat het van hem niet meer hoeft, maar nu in januari de eigen bijdrage die hij moet betalen van ¤ 900 naar ¤ 2000,- per maand is gegaan is zijn stemming zo mogelijk nog slechter geworden.
Hij wil dat wij als kinderen pillen voor hem regelen waarmee hij er uit kan stappen. Dat hoeft van hem dan niet gelijk, maar ik verwacht dat hij er dan ook niet lang mee zou wachten.
Ik vind eigenlijk dat hij aan de antidepressiva zou moeten, maar daar staat hij totaal niet voor open, dus dat wordt niets. (Hij is best eigenwijs).
Het is ook iemand die kan zwelgen in zijn narigheid, liever dan er iets aan te doen. Zijn lijfspreuk is "niet klagen maar dragen en bidden om kracht". Geloven doet hij echter niet.
Ik ben erg voor zelfbeschikking, maar in zijn geval vind ik het ook zo zonde, het is zo’n weggegooid leven. Ik schrijf elk jaar op zijn nieuwjaarskaart zoiets als: “Maak er dit jaar wat van, ouwe”. Maar het lijkt er gewoon niet in te zitten.
Ik ga binnenkort met mijn broers en zussen om tafel om van alles door te spreken. De eerste paar maanden moet hij die pillen sowieso niet krijgen, eerst moet hij maar over de schrik heen van die hoge eigen bijdrage (zo’n ramp is dat nou ook weer niet, maar hij is daar nu dag en nacht mee bezig). Maar als hij hier nu bij blijft?
Ben benieuwd of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben.
Mijn ouders zijn gescheiden en hij zit in een verzorgingstehuis. Hij dementeert licht, wat hij zelf ook wel doorheeft.
Hij ziet niet meer goed, is vrijwel doof. Zijn rug is niet goed, daarnaast heeft hij last van zijn lever en af en toe pijnscheuten in zijn hoofd.
Het was al nooit een erg sociale man, maar met die doofheid is contact helemaal moeilijk. En hooguit een op een, maar daar is hij ook weer een beetje bang voor, altijd geweest.
Voorheen dronk hij, en dan kon hij zich er wel overheen zetten, maar nu verdraagt hij geen drank meer. Hij heeft geen vrienden.
Hij heeft een grote lcd tv, en houdt nog wel van sport kijken en zijn beleggingen volgen, maar het is al met al een armzalig leven.
Hij zeurt al jaren dat het van hem niet meer hoeft, maar nu in januari de eigen bijdrage die hij moet betalen van ¤ 900 naar ¤ 2000,- per maand is gegaan is zijn stemming zo mogelijk nog slechter geworden.
Hij wil dat wij als kinderen pillen voor hem regelen waarmee hij er uit kan stappen. Dat hoeft van hem dan niet gelijk, maar ik verwacht dat hij er dan ook niet lang mee zou wachten.
Ik vind eigenlijk dat hij aan de antidepressiva zou moeten, maar daar staat hij totaal niet voor open, dus dat wordt niets. (Hij is best eigenwijs).
Het is ook iemand die kan zwelgen in zijn narigheid, liever dan er iets aan te doen. Zijn lijfspreuk is "niet klagen maar dragen en bidden om kracht". Geloven doet hij echter niet.
Ik ben erg voor zelfbeschikking, maar in zijn geval vind ik het ook zo zonde, het is zo’n weggegooid leven. Ik schrijf elk jaar op zijn nieuwjaarskaart zoiets als: “Maak er dit jaar wat van, ouwe”. Maar het lijkt er gewoon niet in te zitten.
Ik ga binnenkort met mijn broers en zussen om tafel om van alles door te spreken. De eerste paar maanden moet hij die pillen sowieso niet krijgen, eerst moet hij maar over de schrik heen van die hoge eigen bijdrage (zo’n ramp is dat nou ook weer niet, maar hij is daar nu dag en nacht mee bezig). Maar als hij hier nu bij blijft?
Ben benieuwd of er mensen zijn die hier ervaring mee hebben.
maandag 4 februari 2013 om 18:16
quote:vinsent schreef op 04 februari 2013 @ 17:47:
Voor degenen die hier kwam neuzelen over mijn gebrek aan empathie: Nee, jij trekt volle zalen.
Op zich kan ik heel veel verzachtende omstandigheden bedenken waarom iemand niet altijd geweldig netjes sociaal reageert als het om een gevoelig onderwerp als dit gaat. Maar eerlijk gezegd vind ik dit dan weer zo'n kinderachtige reactie dat die nasmaak wel erg overheersend wordt.
Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden, vat geloof ik tot op heden wel heel aardig vast zoals ik in zaken staat.
Voor degenen die hier kwam neuzelen over mijn gebrek aan empathie: Nee, jij trekt volle zalen.
Op zich kan ik heel veel verzachtende omstandigheden bedenken waarom iemand niet altijd geweldig netjes sociaal reageert als het om een gevoelig onderwerp als dit gaat. Maar eerlijk gezegd vind ik dit dan weer zo'n kinderachtige reactie dat die nasmaak wel erg overheersend wordt.
Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden, vat geloof ik tot op heden wel heel aardig vast zoals ik in zaken staat.
when you wish upon a star...
maandag 4 februari 2013 om 23:15
quote:_ebba schreef op 04 februari 2013 @ 12:48:
Ik ben van mening dat je iemand niet tegen zijn wil in, in leven moet willen houden. Ik heb er ervaring mee, mijn vader pleegde in 2011 op 52 jarige leeftijd zelfmoord.
Jouw vader heeft een mooi leven gehad, ik kan hem wel begrijpen. Er is een website voor hulp bij zelfdoding, voor mensen die zoals jouw vader het wel mooi geweest vinden.
Natuurlijk is het vreselijk om je vader te verliezen. Je kan hem alleen niet vragen voor jou en je broers/zussen te blijven leven. Leven moet je voor jezelf doen.
Vreselijk om zo jong al je vader te hebben moeten verliezen.
Ik kan er op zich wel mee leven als hij er uit wil stappen, ik vind het alleen zo zonde voor hem dat hij (in mijn ogen) nooit echt geleefd heeft, dat had ik hem graag gegund.
Ik ga zoeken naar die website, bedankt!
Ik ben van mening dat je iemand niet tegen zijn wil in, in leven moet willen houden. Ik heb er ervaring mee, mijn vader pleegde in 2011 op 52 jarige leeftijd zelfmoord.
Jouw vader heeft een mooi leven gehad, ik kan hem wel begrijpen. Er is een website voor hulp bij zelfdoding, voor mensen die zoals jouw vader het wel mooi geweest vinden.
Natuurlijk is het vreselijk om je vader te verliezen. Je kan hem alleen niet vragen voor jou en je broers/zussen te blijven leven. Leven moet je voor jezelf doen.
Vreselijk om zo jong al je vader te hebben moeten verliezen.
Ik kan er op zich wel mee leven als hij er uit wil stappen, ik vind het alleen zo zonde voor hem dat hij (in mijn ogen) nooit echt geleefd heeft, dat had ik hem graag gegund.
Ik ga zoeken naar die website, bedankt!
maandag 4 februari 2013 om 23:17
quote:Kastanjez schreef op 04 februari 2013 @ 12:52:
Die 2000 'is wel overheen te komen' zeg je, maar wat betekent het praktisch voor je vader? Heeft hij zo'n hoog pensioen dat hij er verder niks om hoef te laten? Ik denk niet dat dat geld de aanleiding is, meer de druppel.Ja, hij heeft een goed pensioen, en zou daarnaast een klein beetje moeten interen op zijn vermogen. Het is ook haast een protest dat hij nu zo die kant op wil. Maar de dementie speelt ook mee, een soort beslissing uit paniek.
Die 2000 'is wel overheen te komen' zeg je, maar wat betekent het praktisch voor je vader? Heeft hij zo'n hoog pensioen dat hij er verder niks om hoef te laten? Ik denk niet dat dat geld de aanleiding is, meer de druppel.Ja, hij heeft een goed pensioen, en zou daarnaast een klein beetje moeten interen op zijn vermogen. Het is ook haast een protest dat hij nu zo die kant op wil. Maar de dementie speelt ook mee, een soort beslissing uit paniek.
maandag 4 februari 2013 om 23:22
quote:palisandre schreef op 04 februari 2013 @ 13:04:
Wat betreft die eigen bijdrage, ik snap heel goed dat dat hem dwars zit, ik vind het ook een idiote actie. Mensen die hard gespaard hebben en daardoor hun kinderen/kleinkinderen een erfenis in het vooruitzicht kunnen stellen, zien daardoor hun vermogen ineens achteruit hollen.
Ja, het is vooral die abruptheid, bijna misdadig om dit soort mensen dat aan te doen.
Die pillen, dat moeten jullie niet doen. Daarmee haal je je een veroordeling op je dak. Regel dan samen met hem en een arts een euthanasie-verklaring, zodat hij er op het moment dat zijn dementie veel erger wordt, in overleg met een arts uit kan stappen. Dat moet je niet in eigen hand nemen.
We gaan eens kijken wat er mogelijk is, bedankt!
Overigens moet me nog wel van het hart dat ik de uitspraak ' maak er dit jaar wat van, ouwe' erg respectloos vind.Haha, ja, misschien lijkt dat zo. Dit soort dingen vind hij juist prachtig, Hij is zelf ook altijd erg plagerig geweest (in zijn slechte tijden: een echte zuigerd.)
Wat betreft die eigen bijdrage, ik snap heel goed dat dat hem dwars zit, ik vind het ook een idiote actie. Mensen die hard gespaard hebben en daardoor hun kinderen/kleinkinderen een erfenis in het vooruitzicht kunnen stellen, zien daardoor hun vermogen ineens achteruit hollen.
Ja, het is vooral die abruptheid, bijna misdadig om dit soort mensen dat aan te doen.
Die pillen, dat moeten jullie niet doen. Daarmee haal je je een veroordeling op je dak. Regel dan samen met hem en een arts een euthanasie-verklaring, zodat hij er op het moment dat zijn dementie veel erger wordt, in overleg met een arts uit kan stappen. Dat moet je niet in eigen hand nemen.
We gaan eens kijken wat er mogelijk is, bedankt!
Overigens moet me nog wel van het hart dat ik de uitspraak ' maak er dit jaar wat van, ouwe' erg respectloos vind.Haha, ja, misschien lijkt dat zo. Dit soort dingen vind hij juist prachtig, Hij is zelf ook altijd erg plagerig geweest (in zijn slechte tijden: een echte zuigerd.)
maandag 4 februari 2013 om 23:23
maandag 4 februari 2013 om 23:32
quote:amarisa schreef op 04 februari 2013 @ 14:00:
Veel ouderen kampen met depressie. Mijn 85 jarige vader ook, maar die is aan de anti depressiva en nu gaat t beter. Is lichamelijk vooral niks meer, kan eigenlijk niet meer lopen enzo. De dood staat bij deze mensen half om de hoek te loeren. Zou mij ook niet blij maken.
Vader van een vriendin van mij idem dito. Dat was altijd ook nog eens een dominante man. Vrouw leeft nog, maar al zn chagrijn kuurt hij uit op de moeder van vriendin.
T is gewoon een moeilijke levensfase, zeker ook omdat het de laatste is.
Gelukkig vraagt mijn vader niet om zelfmoord. Wat moeilijk, ook voor jullie!!!!!
T is vreselijk om je ouders zo te zien ook. Je kan nog zo weinig doen om ze op te beuren.
Iig heel veel sterkte!!!!
Bedankt, jij ook!
Onze samenleving zit raar in elkaar, ik denk dat er wel een situatie te bedenken zou zijn waarin hij wel een positiever gevoel zou hebben over zijn lot; als hij nog wel een positieve inbreng zou kunnen hebben. Maar dan zouden we haast terug moeten naar een dorpscultuur zoals de Amish hebben.
Veel ouderen kampen met depressie. Mijn 85 jarige vader ook, maar die is aan de anti depressiva en nu gaat t beter. Is lichamelijk vooral niks meer, kan eigenlijk niet meer lopen enzo. De dood staat bij deze mensen half om de hoek te loeren. Zou mij ook niet blij maken.
Vader van een vriendin van mij idem dito. Dat was altijd ook nog eens een dominante man. Vrouw leeft nog, maar al zn chagrijn kuurt hij uit op de moeder van vriendin.
T is gewoon een moeilijke levensfase, zeker ook omdat het de laatste is.
Gelukkig vraagt mijn vader niet om zelfmoord. Wat moeilijk, ook voor jullie!!!!!
T is vreselijk om je ouders zo te zien ook. Je kan nog zo weinig doen om ze op te beuren.
Iig heel veel sterkte!!!!
Bedankt, jij ook!
Onze samenleving zit raar in elkaar, ik denk dat er wel een situatie te bedenken zou zijn waarin hij wel een positiever gevoel zou hebben over zijn lot; als hij nog wel een positieve inbreng zou kunnen hebben. Maar dan zouden we haast terug moeten naar een dorpscultuur zoals de Amish hebben.
maandag 4 februari 2013 om 23:36
quote:Esquimeau schreef op 04 februari 2013 @ 14:28:
Wat ik opmaak uit je verhaal is dat jouw vader op dit moment geen enkele zingeving meer vindt in zijn leven.
ja, precies!
Van hem hoeft het allemaal niet meer. Mijn vraag is of jij weet of er in het verzorgingstehuis van je vader zoiets is als geestelijke verzorging. Zijn er geestelijk verzorgers in het tehuis (naar mijn idee het liefst vanuit de humanistiek, niet vanuit een religie), die met hem eens kunnen gaan praten? Dit is geen therapie, ook geen behandeling, ze zullen je vader niet betuttelen (tenminste, dat is niet de bedoeling) maar zij kunnen met hem in gesprek gaan, op een vrijblijvende manier, en op die manier erachter komen op welke manier jouw vader nog een vorm van zingeving kan vinden. Of misschien berusting, als dat is wat hij wil.
Ik zou zeggen, ga daar eens achteraan, vertel de persoon het verhaal en vraag de persoon of hij/zij eens met je vader wil gaan praten.
Mocht deze dienst niet beschikbaar zijn, kun je op internet misschien iets vinden?
Het is niet zweverig of religieus, een geestelijk verzorger zal hem niet voorschrijven wat hij moet doen, denken of voelen, het gaat in die gesprekken puur om je vader en zijn leven.
Ik wil ivm herkenbaarheid niet op het forum gooien wat ik hier over weet, maar ik heb heel vaak gezien dat gesprekken met een (humanistisch) geestelijk verzorger een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan het leven van iemand die eigenlijk niet meer wil.
Succes hiermee!
Dat is weer een heel andere invalshoek. Ik ben wel geneigd te zeggen: hij is heel cynisch, hij staat niet erg open voor dit soort dingen. Maar: niet geschoten...
bedankt!
Wat ik opmaak uit je verhaal is dat jouw vader op dit moment geen enkele zingeving meer vindt in zijn leven.
ja, precies!
Van hem hoeft het allemaal niet meer. Mijn vraag is of jij weet of er in het verzorgingstehuis van je vader zoiets is als geestelijke verzorging. Zijn er geestelijk verzorgers in het tehuis (naar mijn idee het liefst vanuit de humanistiek, niet vanuit een religie), die met hem eens kunnen gaan praten? Dit is geen therapie, ook geen behandeling, ze zullen je vader niet betuttelen (tenminste, dat is niet de bedoeling) maar zij kunnen met hem in gesprek gaan, op een vrijblijvende manier, en op die manier erachter komen op welke manier jouw vader nog een vorm van zingeving kan vinden. Of misschien berusting, als dat is wat hij wil.
Ik zou zeggen, ga daar eens achteraan, vertel de persoon het verhaal en vraag de persoon of hij/zij eens met je vader wil gaan praten.
Mocht deze dienst niet beschikbaar zijn, kun je op internet misschien iets vinden?
Het is niet zweverig of religieus, een geestelijk verzorger zal hem niet voorschrijven wat hij moet doen, denken of voelen, het gaat in die gesprekken puur om je vader en zijn leven.
Ik wil ivm herkenbaarheid niet op het forum gooien wat ik hier over weet, maar ik heb heel vaak gezien dat gesprekken met een (humanistisch) geestelijk verzorger een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan het leven van iemand die eigenlijk niet meer wil.
Succes hiermee!
Dat is weer een heel andere invalshoek. Ik ben wel geneigd te zeggen: hij is heel cynisch, hij staat niet erg open voor dit soort dingen. Maar: niet geschoten...
bedankt!
maandag 4 februari 2013 om 23:48
Ik kan me wel inleven in jouw vader. Mijn stiefvader is vorig jaar overleden, maar als het aan hem had gelegen, was het ook al veel eerder gebeurd. Hij was echt op, versleten. Elke dag pijn in rug en gewrichten, doodmoe door slecht functionerende hart en longen. Het was klaar voor hem.
We konden er ook goed over praten met hem. Hij is in zijn slaap overleden, en het klinkt gek, maar ik was dolblij: voor hem!
Wie zijn wij om de problemen van ouderen niet serieus te nemen. Jouw vader heeft geen doel meer, hij takelt af, en dat vooruitzicht is heel beangstigend lijkt mij.
Je kunt hier verder niet zoveel mee. Maar luister naar hem, en bagatelliseer het niet. En doe leuke dingen met hem.
Komt hij nog wel eens ergens met jullie?
We konden er ook goed over praten met hem. Hij is in zijn slaap overleden, en het klinkt gek, maar ik was dolblij: voor hem!
Wie zijn wij om de problemen van ouderen niet serieus te nemen. Jouw vader heeft geen doel meer, hij takelt af, en dat vooruitzicht is heel beangstigend lijkt mij.
Je kunt hier verder niet zoveel mee. Maar luister naar hem, en bagatelliseer het niet. En doe leuke dingen met hem.
Komt hij nog wel eens ergens met jullie?
maandag 4 februari 2013 om 23:52
Ik kan niet quoten want forum mobiel, maar idd Vinsent, het is vreselijk. En niet makkelijk (ik was 24 en mijn zusje 20) en dat is het nog steeds niet. Maar mijn vader heeft wel zijn vrijheid en zal volgende week niet zijn 54e verjaardag vieren, precies zoals hij wilde. Hij wilde niet oud worden.
Ik ben wel mijn maatje kwijt, mijn papa en mijn beste vriend. Maar voor zijn geluk heb ik dat allemaal over.
Ik hoop dat jij/jullie dat ook ooit zo kunnen zien. Sterkte!
Ik ben wel mijn maatje kwijt, mijn papa en mijn beste vriend. Maar voor zijn geluk heb ik dat allemaal over.
Ik hoop dat jij/jullie dat ook ooit zo kunnen zien. Sterkte!
dinsdag 5 februari 2013 om 01:14
quote:schouderklopje schreef op 04 februari 2013 @ 13:16:
To, ik krijg niet het gevoel dat je ook maar een beetje snapt in welke levensfase jouw vader zit. "Maak er wat van ouwe" geeft iig blijk van weinig inlevingsvermogen. Jouw vad heeft zijn productieve leven erop zitten. In zijn geval is het letterlijk wachten op de dood en weten dat je alleen maar slechter wordt, nooit beter. Dementie is een progressieve ziekte en ook doofheid en blindheid wordt vaak erger. Maar lichamelijk zou je vader misschien nog wel 10 jaar kunnen leven. Wat is dat voor leven, als je weet dat je aftakelt, dement wordt, slecht ziet en hoort en behalve je kinderren geen contacten meer hebt.
Ik zou contact opnemen met de arts van het verzorgingshuis waar hij zit en in gesprek gaan met hem/haar. Of de stichting voor vrijwillige euthanasie. Je vader heeft het recht om zijn leven niet meer te willen en dat hebben jullie als kinderen te respecteren. Jullie zijn nu groot genoeg om het zonder hem te kunnen.Hier ben ik het hartgrondig mee eens!
To, ik krijg niet het gevoel dat je ook maar een beetje snapt in welke levensfase jouw vader zit. "Maak er wat van ouwe" geeft iig blijk van weinig inlevingsvermogen. Jouw vad heeft zijn productieve leven erop zitten. In zijn geval is het letterlijk wachten op de dood en weten dat je alleen maar slechter wordt, nooit beter. Dementie is een progressieve ziekte en ook doofheid en blindheid wordt vaak erger. Maar lichamelijk zou je vader misschien nog wel 10 jaar kunnen leven. Wat is dat voor leven, als je weet dat je aftakelt, dement wordt, slecht ziet en hoort en behalve je kinderren geen contacten meer hebt.
Ik zou contact opnemen met de arts van het verzorgingshuis waar hij zit en in gesprek gaan met hem/haar. Of de stichting voor vrijwillige euthanasie. Je vader heeft het recht om zijn leven niet meer te willen en dat hebben jullie als kinderen te respecteren. Jullie zijn nu groot genoeg om het zonder hem te kunnen.Hier ben ik het hartgrondig mee eens!
