Gezondheid
alle pijlers
moeder heeft kanker
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:56
mijn moeder heeft kanker. We hebben dit vrijdag te horen gekregen, en vanmiddag gesprek over eventueel een behandeling.
Waar ik tegen aanloop is dat ze net doet alsof er niks aan de hand is, en zo ontzettend sterk is.
Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, want ik zou haar graag willen troosten.
Ik weet nietzo goed wat ik met mn gevoelens aan moet........Met haar erover praten of juist niet...
Waar ik tegen aanloop is dat ze net doet alsof er niks aan de hand is, en zo ontzettend sterk is.
Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, want ik zou haar graag willen troosten.
Ik weet nietzo goed wat ik met mn gevoelens aan moet........Met haar erover praten of juist niet...
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:58
Is heel moeilijk he. Mijn moeder heeft sinds een aantal weken een tumor en gaat geopereerd worden. Ik probeer zoveel mogelijk normaal te doen maar ook te vragen hoe ze zich voelt, waar ze zich het meeste druk om maakt e.d. Mijn moeder is ook een eigenheimer die altijd maar doorgaat en nooit zeurt. Maar door af ten toe te vragen of te zeggen waar ik aan denk probeer ik haar muurtje wel af te breken. Waar zit het bij je moeder? Bij mijn moeder in haar blaas.
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:59
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:03
het is bij mijn moeder nog niet duidelijk waar de haard zit. er zijn uitzaaingen in het beenmerg en in de wervels gevonden.
We hebben vanmiddag een gesprek want ze heeft gister CTscan en mammaegrafie gehad.
het is net alsof ik geen echt contact met haar heb op met moment, alsof we een toneelstukje opvoeren. Ze ligt nu ook nog in het ziekenhuis, dus je kan ook nooit eens even prive zijn, en een goed gesprek hebben. Maar ze is zo sterk, ik ben daar aan de ene kant ook blij om want om haar te zien huilen zou mijn hart breken.
Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze altijd in mn gedachten is en dat ik het erg moeilijk heb. Dan troost ze mij...
Ik ben 26 jaar en helemaal nog niet toe aan een leven zonder mijn moeder....
We hebben vanmiddag een gesprek want ze heeft gister CTscan en mammaegrafie gehad.
het is net alsof ik geen echt contact met haar heb op met moment, alsof we een toneelstukje opvoeren. Ze ligt nu ook nog in het ziekenhuis, dus je kan ook nooit eens even prive zijn, en een goed gesprek hebben. Maar ze is zo sterk, ik ben daar aan de ene kant ook blij om want om haar te zien huilen zou mijn hart breken.
Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze altijd in mn gedachten is en dat ik het erg moeilijk heb. Dan troost ze mij...
Ik ben 26 jaar en helemaal nog niet toe aan een leven zonder mijn moeder....
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:09
hi aafke,
ik herken het ook. Sinds een aantal weken weet ik dat mijn vader kanker heeft, in zijn nier. Dit hebben ze per ongeluk ondekt nadat hij met spoed is geopereerd aan een gescheurde aorta. Ze zijn dit toen tegengekomen op de scans. Ik hoor in mijn omgeving veel, dat ik blij moet zijn dat ze het gezien hebben en dat ben ik op een bepaalde manier ook, maar he, mijn vader heeft ook kanker, na al een hele stressvolle tijd.
Wij hebben het er eigenlijk ook niet over. Lijkt inderdaad net een toneelstuk. Hij heeft eerst moeten vechten om dit eerste te overleven en toen wilden we het er niet over hebben. Nu hij daar van begint te herstellen, wordt de kanker onderzocht.Maar erover praten doen we nogsteeds helemaal niet.
Ik vind het ook zo onwerkelijk en soms heel oneerlijk. Eerst die aorta en nu dit.
ik herken het ook. Sinds een aantal weken weet ik dat mijn vader kanker heeft, in zijn nier. Dit hebben ze per ongeluk ondekt nadat hij met spoed is geopereerd aan een gescheurde aorta. Ze zijn dit toen tegengekomen op de scans. Ik hoor in mijn omgeving veel, dat ik blij moet zijn dat ze het gezien hebben en dat ben ik op een bepaalde manier ook, maar he, mijn vader heeft ook kanker, na al een hele stressvolle tijd.
Wij hebben het er eigenlijk ook niet over. Lijkt inderdaad net een toneelstuk. Hij heeft eerst moeten vechten om dit eerste te overleven en toen wilden we het er niet over hebben. Nu hij daar van begint te herstellen, wordt de kanker onderzocht.Maar erover praten doen we nogsteeds helemaal niet.
Ik vind het ook zo onwerkelijk en soms heel oneerlijk. Eerst die aorta en nu dit.
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:17
Beste TO mijn vader wilde het er ook nooit over hebben. Vond hij niet nodig en verdriet hebben moesten we elders maar doen, want daar kon hij niets mee.
Toen begreep ik het niet. Maar achteraf gezien was dat zijn manier om de moed erin te houden. Uiteindelijk is hij opgegeven (hoop van ganserharte dat dit voor jou moeder niet het geval zal zijn), maar kreeg geen indicatie mee over hoelang hij nog had.
Hij heeft tot de laatste week gewoon zijn ding gedaan en is thuis gebleven. Hij wilde er gewoon nog iets moois van maken die laatste zomer. En dat gaat gewoon moeilijk als iedereen om je heen constant verdrietig is. Dat begrijp ik nu wel.
Hij heeft nog een paar mooie maanden gehad en wij met hem. Als hij bij de pakken neer was gaa zitten was het voor ons allemaal waarschijnlijk nog veel zwaarder geweest.
Sterkte, ik denk aan je
Toen begreep ik het niet. Maar achteraf gezien was dat zijn manier om de moed erin te houden. Uiteindelijk is hij opgegeven (hoop van ganserharte dat dit voor jou moeder niet het geval zal zijn), maar kreeg geen indicatie mee over hoelang hij nog had.
Hij heeft tot de laatste week gewoon zijn ding gedaan en is thuis gebleven. Hij wilde er gewoon nog iets moois van maken die laatste zomer. En dat gaat gewoon moeilijk als iedereen om je heen constant verdrietig is. Dat begrijp ik nu wel.
Hij heeft nog een paar mooie maanden gehad en wij met hem. Als hij bij de pakken neer was gaa zitten was het voor ons allemaal waarschijnlijk nog veel zwaarder geweest.
Sterkte, ik denk aan je
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:28
Misschien wil je moeder het even zo? Zit ze in een roes en wil ze het voor jou niet moeilijker maken? Dat zou ik me heel goed kunnen voorstellen namelijk. Dat het nieuws te groot is om het goed te laten doordringen. En wat je al zegt, in het ziekenhuis is daar ook niet echt plaats voor.
Moeilijk is het wel.
Mijn mama is vorig jaar overleden aan kanker. Wij wisten pas haar laatste dag dat ze zou overlijden dus we hebben amper tijd gehad om dingen te vragen. Erg jammer.
Ik hoop dat het jullie gegund is om meer tijd samen door te brengen.
Moeilijk is het wel.
Mijn mama is vorig jaar overleden aan kanker. Wij wisten pas haar laatste dag dat ze zou overlijden dus we hebben amper tijd gehad om dingen te vragen. Erg jammer.
Ik hoop dat het jullie gegund is om meer tijd samen door te brengen.
dinsdag 4 augustus 2009 om 14:29
quote:aafke2009 schreef op 04 augustus 2009 @ 14:03:
Maar ze is zo sterk, ik ben daar aan de ene kant ook blij om want om haar te zien huilen zou mijn hart breken.
Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze altijd in mn gedachten is en dat ik het erg moeilijk heb. Dan troost ze mij...
Ik ben 26 jaar en helemaal nog niet toe aan een leven zonder mijn moeder....Kan het niet zijn dat ze zich daarom zo groot houdt. Want als zij gaat huilen, ga jij huilen (logisch) en hoe lekker het ook kan zijn om samen te huilen, dan lijkt het alsof het nooit meer stopt. Mijn moeder is ook een harde, een sterke. Ik ben ook wel stiekem een beetje zo. Mn moeder zegt ook.. niet huilen want dan ga ik ook! En voor haar gevoel lost het niks op om te huilen, voor mijn gevoel wel trouwens.
Maar ze is zo sterk, ik ben daar aan de ene kant ook blij om want om haar te zien huilen zou mijn hart breken.
Ik vertel haar bijvoorbeeld dat ze altijd in mn gedachten is en dat ik het erg moeilijk heb. Dan troost ze mij...
Ik ben 26 jaar en helemaal nog niet toe aan een leven zonder mijn moeder....Kan het niet zijn dat ze zich daarom zo groot houdt. Want als zij gaat huilen, ga jij huilen (logisch) en hoe lekker het ook kan zijn om samen te huilen, dan lijkt het alsof het nooit meer stopt. Mijn moeder is ook een harde, een sterke. Ik ben ook wel stiekem een beetje zo. Mn moeder zegt ook.. niet huilen want dan ga ik ook! En voor haar gevoel lost het niks op om te huilen, voor mijn gevoel wel trouwens.
dinsdag 4 augustus 2009 om 15:33
M'n vader heeft kanker en die is juist helemaal ingestort. Gaat nog eerder dood aan een hartaanval van de stress dan van de kanker.
Die blijkt namelijk bij nader inzien wel mee te vallen. Maar hij blijft maar denken dat hij dood gaat en is niet van iets anders te overtuigen.
Het geen contact krijgen herken ik. Dat komt denk ik ook omdat het jou niet overkomt, maar je moeder. Dit is iets waar je je met geen mogelijkheid in kan verplaatsen.
Verder, is het natuurlijk heel goed mogelijk dat je je moeder helemaal niet aan kanker kwijt raakt. En wellicht houdt je moeder zich liever aan die gedachte vast.
Heeft ze helemaal geen zin in huilen en afscheid nemen.
Aan de andere kant, misschien is ze alleen maar sterk omdat jij dat op dit moment niet bent.
Geef je moeder de ruimte om in te storten en huilen door zelf te laten zien dat jij niet instort. Dat je sterk bent en haar niet nodig hebt om je hier doorheen te slaan.
Je hoeft niet te huilen om je moeder te laten zien dat je van haar houdt.
Als je sterk en optimistisch blijft begrijpt je moeder heus wel dat je het heel erg vindt.
Die blijkt namelijk bij nader inzien wel mee te vallen. Maar hij blijft maar denken dat hij dood gaat en is niet van iets anders te overtuigen.
Het geen contact krijgen herken ik. Dat komt denk ik ook omdat het jou niet overkomt, maar je moeder. Dit is iets waar je je met geen mogelijkheid in kan verplaatsen.
Verder, is het natuurlijk heel goed mogelijk dat je je moeder helemaal niet aan kanker kwijt raakt. En wellicht houdt je moeder zich liever aan die gedachte vast.
Heeft ze helemaal geen zin in huilen en afscheid nemen.
Aan de andere kant, misschien is ze alleen maar sterk omdat jij dat op dit moment niet bent.
Geef je moeder de ruimte om in te storten en huilen door zelf te laten zien dat jij niet instort. Dat je sterk bent en haar niet nodig hebt om je hier doorheen te slaan.
Je hoeft niet te huilen om je moeder te laten zien dat je van haar houdt.
Als je sterk en optimistisch blijft begrijpt je moeder heus wel dat je het heel erg vindt.
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:31
Hoi Aafke,
Heel herkenbaar, mijn moeder heeft een paar weken nadat ze de diagnose heeft gehoord in totale ontkenning verkeerd. Vriendinnen die haar geschrokken belde vroeg ze waarom iedereen zo moeilijk deed en in paniek was en dat het vooral prima met haar ging. Ik denk voor haar de enige optie om sterkt te kunnen zijn. Ook wij zaten met 1001 vragen. Voor ons heeft het heel erg geholpen om bij de gesprekken met chrirurg en oncoloog aanwezig te zijn en ook onze vragen te kunnen stellen. Mijn moeder wilde vooral onze aandacht, de gezelligheid. En we mochten er best met haar over praten alleen in het begin vond ze het erg moeilijk. Ook omdat ze altijd flink en sterk is geweest en eigenlijk niet wilde toegeven dat ze doodsbang was voor wat er komen ging. Ze wilde ons ook niet verdrietiger en ongeruster maken. Probeer het niet alleen van uit jezelf te bekijken maar ook een beetje vanuit je moeder. En probeer op een subtiele manier te kijken of het bespreekbaar is. Probeer daar samen een weg in te vinden. En voor jezelf kan ik je alleen maar de tip geven schrijf de dingen op die niet duidelijk zijn, en maak een lijstje met de dingen waar je vragen over hebt. Zowel aan de specialisten als aan je moeder. Het klinkt echt heel afgezaagd maar zo voorkom je echt voor jezelf dat je het overzicht verliest en je maar blijft piekeren over dingen. En je moeder troosten doe je al door er voor haar te zijn. Juist door piekeren en je af te vragen of je iets wel of niet goed doet creeer je onbewust een afstand. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Heel herkenbaar, mijn moeder heeft een paar weken nadat ze de diagnose heeft gehoord in totale ontkenning verkeerd. Vriendinnen die haar geschrokken belde vroeg ze waarom iedereen zo moeilijk deed en in paniek was en dat het vooral prima met haar ging. Ik denk voor haar de enige optie om sterkt te kunnen zijn. Ook wij zaten met 1001 vragen. Voor ons heeft het heel erg geholpen om bij de gesprekken met chrirurg en oncoloog aanwezig te zijn en ook onze vragen te kunnen stellen. Mijn moeder wilde vooral onze aandacht, de gezelligheid. En we mochten er best met haar over praten alleen in het begin vond ze het erg moeilijk. Ook omdat ze altijd flink en sterk is geweest en eigenlijk niet wilde toegeven dat ze doodsbang was voor wat er komen ging. Ze wilde ons ook niet verdrietiger en ongeruster maken. Probeer het niet alleen van uit jezelf te bekijken maar ook een beetje vanuit je moeder. En probeer op een subtiele manier te kijken of het bespreekbaar is. Probeer daar samen een weg in te vinden. En voor jezelf kan ik je alleen maar de tip geven schrijf de dingen op die niet duidelijk zijn, en maak een lijstje met de dingen waar je vragen over hebt. Zowel aan de specialisten als aan je moeder. Het klinkt echt heel afgezaagd maar zo voorkom je echt voor jezelf dat je het overzicht verliest en je maar blijft piekeren over dingen. En je moeder troosten doe je al door er voor haar te zijn. Juist door piekeren en je af te vragen of je iets wel of niet goed doet creeer je onbewust een afstand. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:33
dinsdag 4 augustus 2009 om 16:41
He meis,
Wat een ontzettend rot bericht heb je gekregen, je mama ziek. Kan me voorstellen wat je nu voelt, mijn mams werd twee jaar geleden ziek en is vorig jaar overleden. Ook zij was letterlijk tot op het laatst sterk en positief, troostte de mensen die bij haar op bezoek kwamen ipv andersom. Dat voelt wel eens vreemd...
De eerste periode is zo onwerkelijk, je wordt stijdlustig en natuurlijk ga je ervan uit dat je dit overwint. Gelukkig is dit ook heel vaak zo, dus een reactie als je mams nu heeft "we gaan ervoor" is een heel natuurlijke. Gelukkig hebben mijn moeder en ik altijd over alles kunnen praten. Over het positief blijven denken. Maar ook over de angsten, het verdriet wat uiteindelijk toch een keer komt.
Als ik jou was zou ik m'n gevoel niet voor me houden, praat erover met haar. Je bent haar dochter en ze zal je eerlijkheid denk ik alleen maar waarderen. Wellicht maakt het het voor haar ook makkelijker om wat van zichzelf bloot te geven. Zo'n heftig bericht kun je niet in 1x verwerken, dat gaat iedere keer in een klein stukje.
Zeg haar wat je hier zegt, dat je met je gevoel niet echt raad weet omdat je haar wilt steunen maar niet goed weet hoe. En dat je er voor haar bent.
Mocht het praten moeilijk gaan, ik heb voor m'n moeder het boek "mam, vertel eens" gekocht. Hierin staan allemaal vragen aan je moeder over haar, haar jeugd, over jou en hoe je bent opgegroeid. Dit heeft bij ons vaak veel mooie gesprekken gegeven.
Wens jou en je mams heel veel sterkte, liefde en kracht toe!
Kus, Dare
Wat een ontzettend rot bericht heb je gekregen, je mama ziek. Kan me voorstellen wat je nu voelt, mijn mams werd twee jaar geleden ziek en is vorig jaar overleden. Ook zij was letterlijk tot op het laatst sterk en positief, troostte de mensen die bij haar op bezoek kwamen ipv andersom. Dat voelt wel eens vreemd...
De eerste periode is zo onwerkelijk, je wordt stijdlustig en natuurlijk ga je ervan uit dat je dit overwint. Gelukkig is dit ook heel vaak zo, dus een reactie als je mams nu heeft "we gaan ervoor" is een heel natuurlijke. Gelukkig hebben mijn moeder en ik altijd over alles kunnen praten. Over het positief blijven denken. Maar ook over de angsten, het verdriet wat uiteindelijk toch een keer komt.
Als ik jou was zou ik m'n gevoel niet voor me houden, praat erover met haar. Je bent haar dochter en ze zal je eerlijkheid denk ik alleen maar waarderen. Wellicht maakt het het voor haar ook makkelijker om wat van zichzelf bloot te geven. Zo'n heftig bericht kun je niet in 1x verwerken, dat gaat iedere keer in een klein stukje.
Zeg haar wat je hier zegt, dat je met je gevoel niet echt raad weet omdat je haar wilt steunen maar niet goed weet hoe. En dat je er voor haar bent.
Mocht het praten moeilijk gaan, ik heb voor m'n moeder het boek "mam, vertel eens" gekocht. Hierin staan allemaal vragen aan je moeder over haar, haar jeugd, over jou en hoe je bent opgegroeid. Dit heeft bij ons vaak veel mooie gesprekken gegeven.
Wens jou en je mams heel veel sterkte, liefde en kracht toe!
Kus, Dare
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:12
vanmiddag gesprek met arts gehad: darmkanker met uitzaaingen in lever, beenmerg en wervels.
We gaan starten met chemo. Maar het is niet te genezen. En als de chemo niet aanslaat is het snel aflopend. Maar als de chemo werkt kan het iets minder snel gaan, en kan ze misschien wel 1 jaar hebben aldus de arts.
En weer incaseert ze alles heel erg rustig. Ik (en mn vader en broer, en mijn man) waren nu ook veel rustiger. Toen ik wegging heb ik in haar oor feluisterd dat ze 24 uur in mn gedachten is.
Zelf wil ze er voor gaan, ondanks dat het niet te genezen is.
Waarschijnlijk mag ze na 1 a 2 wken naar huis, en dan kan je ook meer praten. Zelf zegt ze dat ze zich heel rustig voelt, maar dat ze als ze thuis is waarschijnlijk wel gaat instorten. maar nu voelt ze zich nog erg rustig...
tjeetje dit wil je toch niet meemaken??? wat is het ook een K** ziekte. Je bent niet eens meer verbaast als je hoort dat er iemand aan kanker overlijd, het lijkt alsof het heel normaal is. alsof het erbij hoort.
Volgens de arts is dit niet erfelijk, dat is dan wel weer enigzinds geruststellend.
Ik zit ookerg met mn vader die is nu alleen thuis, ik kan uitthuilen bij mn man, maar hij heeft nu niemand. Ik wil hem graag steunen, maar niet betuttelen... Vind ik erg moeilijk. Ik kook wat extra, ik bel hem elke dag, en knuffel hem als ik hem zie.
We gaan starten met chemo. Maar het is niet te genezen. En als de chemo niet aanslaat is het snel aflopend. Maar als de chemo werkt kan het iets minder snel gaan, en kan ze misschien wel 1 jaar hebben aldus de arts.
En weer incaseert ze alles heel erg rustig. Ik (en mn vader en broer, en mijn man) waren nu ook veel rustiger. Toen ik wegging heb ik in haar oor feluisterd dat ze 24 uur in mn gedachten is.
Zelf wil ze er voor gaan, ondanks dat het niet te genezen is.
Waarschijnlijk mag ze na 1 a 2 wken naar huis, en dan kan je ook meer praten. Zelf zegt ze dat ze zich heel rustig voelt, maar dat ze als ze thuis is waarschijnlijk wel gaat instorten. maar nu voelt ze zich nog erg rustig...
tjeetje dit wil je toch niet meemaken??? wat is het ook een K** ziekte. Je bent niet eens meer verbaast als je hoort dat er iemand aan kanker overlijd, het lijkt alsof het heel normaal is. alsof het erbij hoort.
Volgens de arts is dit niet erfelijk, dat is dan wel weer enigzinds geruststellend.
Ik zit ookerg met mn vader die is nu alleen thuis, ik kan uitthuilen bij mn man, maar hij heeft nu niemand. Ik wil hem graag steunen, maar niet betuttelen... Vind ik erg moeilijk. Ik kook wat extra, ik bel hem elke dag, en knuffel hem als ik hem zie.
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:18
Bah wat een rot nieuws Aafke 
Ik denk dat het een soort overlevingsmechanisme is wat in werking treed. Mijn moeder was ook niet van plan om zich er bij neer te leggen. Met de uitzaaiingen in haar wervels kan ze echt veel pijn krijgen. Dus niet om je bang te maken, maar meer uit ervaring. Mijn moeder heeft een corset gekregen omdat er een breuk was ontstaan in haar wervels. Des ondanks heeft ze al die tijd met corset gevochten als een tijger. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik je heel veel kracht en sterkte toe wens. Ik weet hoe zwaar het kan zijn.
Ik denk dat het een soort overlevingsmechanisme is wat in werking treed. Mijn moeder was ook niet van plan om zich er bij neer te leggen. Met de uitzaaiingen in haar wervels kan ze echt veel pijn krijgen. Dus niet om je bang te maken, maar meer uit ervaring. Mijn moeder heeft een corset gekregen omdat er een breuk was ontstaan in haar wervels. Des ondanks heeft ze al die tijd met corset gevochten als een tijger. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik je heel veel kracht en sterkte toe wens. Ik weet hoe zwaar het kan zijn.
woensdag 5 augustus 2009 om 09:50
zaterdag 8 augustus 2009 om 13:43
bedankt voor jullie reacties.
ik ga elke dag op bezoek, en heb met haar geregeld dat ik volgende week even een keer alleen met haar ben. Even lekker kletsen en een moeder-dochter gesprek.
waarschijnlijk begint ze volgende week met chemo. Ze hebben hapjes uit de tumor gehaald, en daaruit bepalen ze welke chemo enzo.
Een vraag waar misschien niemand antwoord op kan geven: hoe ernstig zijn uitzaaingen in de lever? he zijn er niet veel. Heeft dat veel invloed op de levensverwchting?
ik ga elke dag op bezoek, en heb met haar geregeld dat ik volgende week even een keer alleen met haar ben. Even lekker kletsen en een moeder-dochter gesprek.
waarschijnlijk begint ze volgende week met chemo. Ze hebben hapjes uit de tumor gehaald, en daaruit bepalen ze welke chemo enzo.
Een vraag waar misschien niemand antwoord op kan geven: hoe ernstig zijn uitzaaingen in de lever? he zijn er niet veel. Heeft dat veel invloed op de levensverwchting?
