Gezondheid
alle pijlers
moeder heeft kanker
dinsdag 4 augustus 2009 om 13:56
mijn moeder heeft kanker. We hebben dit vrijdag te horen gekregen, en vanmiddag gesprek over eventueel een behandeling.
Waar ik tegen aanloop is dat ze net doet alsof er niks aan de hand is, en zo ontzettend sterk is.
Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, want ik zou haar graag willen troosten.
Ik weet nietzo goed wat ik met mn gevoelens aan moet........Met haar erover praten of juist niet...
Waar ik tegen aanloop is dat ze net doet alsof er niks aan de hand is, en zo ontzettend sterk is.
Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, want ik zou haar graag willen troosten.
Ik weet nietzo goed wat ik met mn gevoelens aan moet........Met haar erover praten of juist niet...
zondag 30 augustus 2009 om 08:02
ja het is net alsof ik niet genoeg doe...Een heel vervelend en onrustig gevoel heb ik.
Zo zie ik ook tegen maandag op, ik moet naar Rotterdam en ben savonds laat thuis, dus ik kan niet op bezoek. In die 6 weken dat ze nu in het ziekenhuis ligt zal dit pas mn 3e keer worden dat ik niet op bezoek kan komen, en toch voel ik me er schuldig bij....
Zo zie ik ook tegen maandag op, ik moet naar Rotterdam en ben savonds laat thuis, dus ik kan niet op bezoek. In die 6 weken dat ze nu in het ziekenhuis ligt zal dit pas mn 3e keer worden dat ik niet op bezoek kan komen, en toch voel ik me er schuldig bij....
woensdag 2 september 2009 om 21:26
donderdag 3 september 2009 om 12:38
Ik wil ook tegen je zeggen dat je je echt niet schuldig moet voelen. Je moeder weet ook wel dat sommige dingen gewoon door moeten draaien, ondanks haar rotziekte. En 3x in 6 weken is echt niks. Mijn zus woont op 2 uur rijden vanaf hier en is voordat mn moeder het ziekenhuis in ging even bij haar thuis geweest, en de afgelopen 2 weken helemaal niet! We bellen en mailen wel maar het voelt alsof ze 4000 km verderop woont. Ze is zelfs nog geeneen keer in het ziekenhuis geweest, en mn moeder ligt er al 2 weken in. Die zou zich schuldig moeten voelen (misschien doet ze dat ook wel). Jij niet hoor Aafke!! En buiten het feit of je echt niet naar het ziekenhuis kunt maandag moet je af en toe ook een 'atv'-dagje nemen voor jezelf. Want jij hebt ook tijd nodig voor jezelf, om alle indrukken en emoties even te laten bezinken. Je hebt nu een soort haastgevoel over je en wilt elke minuut die hebt benutten om er voor je moeder te zijn, dat begrijp ik heel goed. Voel je asjeblieft niet schuldig... je doet zoveel voor haar en ook ben je even niet bij haar, ze weet dat ze 24 uur per dag in je gedachten is hoor!
vrijdag 4 september 2009 om 15:48
Ik zou vanmorgen bij mijn moeder stofzuigen en de badkamer soppen, maar helaas heb ik griep. Kan nu dus niet naar haar toe, omdat ze extra vatbaar is.
Maandag krijgt ze de laatste bestralingen en een botscan, hopen maar op een beetje gunstige uitslag.
Hoe ist bij jou aafke? trek je het allemaal nog een beetje?
Maandag krijgt ze de laatste bestralingen en een botscan, hopen maar op een beetje gunstige uitslag.
Hoe ist bij jou aafke? trek je het allemaal nog een beetje?
vrijdag 4 september 2009 om 15:51
vrijdag 4 september 2009 om 21:36
mn moeder heeft er longontsteking bij gekregen, waardoor ze erg benauwd en moe is...
Eigenlijk kan ze er niks bij hebben. Volgende week woensdag staat de 2e chemo op de planning.
Ik voel me erg machteloos..
Wil graag met haar vanalles bespreken maar dat kan momenteel niet, want daar heeft ze de energie niet voor. En ook zijn er vaak andere familieleden bij. Vanmiddag wel even een uurtje samen geweest, even gekletst. Verteld dat we besloten hebben om te stoppen met de pil (stond al op de planning, en wou het eerst niet door laten gaan). Mn moeder zei als je zwanger wordt misschien wordt het dan wel een meisje en toen pakte ze mn hand vast.... kon het niet droog houden toen.
Ik vind het zo moeilijk om te zien hoe ziek ze is.... doet zon pijn.. Hou zoveel van haar...
Eigenlijk kan ze er niks bij hebben. Volgende week woensdag staat de 2e chemo op de planning.
Ik voel me erg machteloos..
Wil graag met haar vanalles bespreken maar dat kan momenteel niet, want daar heeft ze de energie niet voor. En ook zijn er vaak andere familieleden bij. Vanmiddag wel even een uurtje samen geweest, even gekletst. Verteld dat we besloten hebben om te stoppen met de pil (stond al op de planning, en wou het eerst niet door laten gaan). Mn moeder zei als je zwanger wordt misschien wordt het dan wel een meisje en toen pakte ze mn hand vast.... kon het niet droog houden toen.
Ik vind het zo moeilijk om te zien hoe ziek ze is.... doet zon pijn.. Hou zoveel van haar...
een hele dikke knuffel en hou je sterk...
vrijdag 4 september 2009 om 23:33
Jedem Aafke, blijft dan niets jullie bespaard? Kan me voorstellen hoe machteloos je je voelt. Hele dikke knuffel.. ik denk vaak aan je (vreemd he, ik ken je niet, alleen van dit forum). Laat morgen ff weten hoe het gaat?
En ondanks alles heel leuk dat je gestopt bent met de pil, moet een dubbel gevoel voor je zijn.
En ondanks alles heel leuk dat je gestopt bent met de pil, moet een dubbel gevoel voor je zijn.
donderdag 10 september 2009 om 22:19
dinsdag as krijgt mn moeder zoals het nu staat de 2 e chemo. het bloed lijkt beter te worden.
Zelf is ze nu redelijk stabiel.
Alleen ik zit met een aantal dingen, misschien niet terecht...
ik heb het gevoel dat ik niet genoeg doe aan de situatie, bijvoorbeeld dat ik moet zorgen dat ze in andere ziekenhuizen ook wordt onderzocht... Of ziets. zelf vind ze het wel prima zo.
ik ben meestal bij de artsgesprekken, haal altijd dingen voor haar die ze wil hebben. kom elke dag op bezoek, bel 2 keer per dag enz. en toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg aan de situatie doe... vraag haar steeds naar haar pijn en ik heb het idee dat ik daar wat aan moet doen...
ik voel me erg onrustig hieronder...
Zelf is ze nu redelijk stabiel.
Alleen ik zit met een aantal dingen, misschien niet terecht...
ik heb het gevoel dat ik niet genoeg doe aan de situatie, bijvoorbeeld dat ik moet zorgen dat ze in andere ziekenhuizen ook wordt onderzocht... Of ziets. zelf vind ze het wel prima zo.
ik ben meestal bij de artsgesprekken, haal altijd dingen voor haar die ze wil hebben. kom elke dag op bezoek, bel 2 keer per dag enz. en toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg aan de situatie doe... vraag haar steeds naar haar pijn en ik heb het idee dat ik daar wat aan moet doen...
ik voel me erg onrustig hieronder...
vrijdag 11 september 2009 om 08:53
Ik herken wat je schrijft..maar je doet haar echt niks te kort. Ik denk dat het goed is ( weet niet of je dat al hebt gedaan) om bv een gesprek met haar behandelend specialist te hebben. Of met de zaalarts.
Een gesprek waar je je zorgen in kwijt kunt en de vragen die je nu steeds aan jezelf stelt. Het is heel begrijpelijk dat je de situatie zoals hij nu is (nog) niet kan accepteren, je wil er alles aan doen om hoop te kunnen houden.
En wat betreft de pijn, ook daar mag je gerust vragen over stellen. Probeer ( ik weet dat het makkelijk gelul is) om niet te veel eigen conclusies te trekken en te piekeren maar bespreek je gevoel, je angst en je vragen.
Heb je zelf goed contact met je huisarts? Het is voor jou belangrijk dat je jezelf geen schuldgevoel gaat aanpraten, maar een manier vind om met de situatie om te kunnen gaan. En het is echt geen schande om daar hulp voor te vragen.
Meer dan van je moeder houden, er voor haar zijn en haar steunen kan je nu niet doen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden het enige wat ik je op je hart wil drukken is koester de tijd die jullie hebben.
Een gesprek waar je je zorgen in kwijt kunt en de vragen die je nu steeds aan jezelf stelt. Het is heel begrijpelijk dat je de situatie zoals hij nu is (nog) niet kan accepteren, je wil er alles aan doen om hoop te kunnen houden.
En wat betreft de pijn, ook daar mag je gerust vragen over stellen. Probeer ( ik weet dat het makkelijk gelul is) om niet te veel eigen conclusies te trekken en te piekeren maar bespreek je gevoel, je angst en je vragen.
Heb je zelf goed contact met je huisarts? Het is voor jou belangrijk dat je jezelf geen schuldgevoel gaat aanpraten, maar een manier vind om met de situatie om te kunnen gaan. En het is echt geen schande om daar hulp voor te vragen.
Meer dan van je moeder houden, er voor haar zijn en haar steunen kan je nu niet doen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden het enige wat ik je op je hart wil drukken is koester de tijd die jullie hebben.
vrijdag 11 september 2009 om 08:58
quote:aafke2009 schreef op 10 september 2009 @ 22:19:
dinsdag as krijgt mn moeder zoals het nu staat de 2 e chemo. het bloed lijkt beter te worden.
Zelf is ze nu redelijk stabiel.
Alleen ik zit met een aantal dingen, misschien niet terecht...
ik heb het gevoel dat ik niet genoeg doe aan de situatie, bijvoorbeeld dat ik moet zorgen dat ze in andere ziekenhuizen ook wordt onderzocht... Of ziets. zelf vind ze het wel prima zo.
ik ben meestal bij de artsgesprekken, haal altijd dingen voor haar die ze wil hebben. kom elke dag op bezoek, bel 2 keer per dag enz. en toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg aan de situatie doe... vraag haar steeds naar haar pijn en ik heb het idee dat ik daar wat aan moet doen...
ik voel me erg onrustig hieronder...hmmmmm.......niet onaardig bedoeld hoor, maar wat vind je moeder er zelf van dat je iedere dag komt, 2 keer per dag belt en steeds naar haar pijn vraagt. Ik snap het wel: maar ik zou je ook zo voor kunnen stellen dat je moeder het ook een keertje niet over haar ziekte wil hebben en dat ze het helemaal niet erg vindt dat je niet belt. En je moet vertrouwen hebben in de artsen. Er zal vast een heel team zijn die een behandelplan voor je moeder heeft opgesteld.
dinsdag as krijgt mn moeder zoals het nu staat de 2 e chemo. het bloed lijkt beter te worden.
Zelf is ze nu redelijk stabiel.
Alleen ik zit met een aantal dingen, misschien niet terecht...
ik heb het gevoel dat ik niet genoeg doe aan de situatie, bijvoorbeeld dat ik moet zorgen dat ze in andere ziekenhuizen ook wordt onderzocht... Of ziets. zelf vind ze het wel prima zo.
ik ben meestal bij de artsgesprekken, haal altijd dingen voor haar die ze wil hebben. kom elke dag op bezoek, bel 2 keer per dag enz. en toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg aan de situatie doe... vraag haar steeds naar haar pijn en ik heb het idee dat ik daar wat aan moet doen...
ik voel me erg onrustig hieronder...hmmmmm.......niet onaardig bedoeld hoor, maar wat vind je moeder er zelf van dat je iedere dag komt, 2 keer per dag belt en steeds naar haar pijn vraagt. Ik snap het wel: maar ik zou je ook zo voor kunnen stellen dat je moeder het ook een keertje niet over haar ziekte wil hebben en dat ze het helemaal niet erg vindt dat je niet belt. En je moet vertrouwen hebben in de artsen. Er zal vast een heel team zijn die een behandelplan voor je moeder heeft opgesteld.
vrijdag 11 september 2009 om 09:50
Aafke,
Ik ben nieuw in dit topic.
je verhaal heeft me erg aangegrepen en ik denk dat ik weet wat je door maakt.....
Sinds een paar maanden weten we dat mijn vader die vreselijke ziekte heeft. Ze hebben behandelingen geprobeerd, maar dat heeft niet mogen baten. Het ging een tijdje best goed (naar omstandigheden), maar sinds een paar dagen heeft hij ontzettend veel pijn. Hij krijgt al morfine, maar dat neemt nog niet alle pijn weg.... We wachten nu op de uitslag van de mri scan en hopen dat ze daarop kunnen ontdekken waar de pijn vandaan komt. Dan maar hopen dat ze de pijn kunnen bestralen en dat hij niet zoveel morfine meer nodig heeft, want het is echt verschrikkelijk om
je vader pijn te zien lijden en dan ook nog de nare bijwerkingen van de morfine ziet.
Daarnaast voel ik me echt machteloos, omdat je gewoon niet weet wat je kunt doen.... Het is gewoon zwaar *****.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om?
Ik ben nieuw in dit topic.
je verhaal heeft me erg aangegrepen en ik denk dat ik weet wat je door maakt.....
Sinds een paar maanden weten we dat mijn vader die vreselijke ziekte heeft. Ze hebben behandelingen geprobeerd, maar dat heeft niet mogen baten. Het ging een tijdje best goed (naar omstandigheden), maar sinds een paar dagen heeft hij ontzettend veel pijn. Hij krijgt al morfine, maar dat neemt nog niet alle pijn weg.... We wachten nu op de uitslag van de mri scan en hopen dat ze daarop kunnen ontdekken waar de pijn vandaan komt. Dan maar hopen dat ze de pijn kunnen bestralen en dat hij niet zoveel morfine meer nodig heeft, want het is echt verschrikkelijk om
je vader pijn te zien lijden en dan ook nog de nare bijwerkingen van de morfine ziet.
Daarnaast voel ik me echt machteloos, omdat je gewoon niet weet wat je kunt doen.... Het is gewoon zwaar *****.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om?
vrijdag 11 september 2009 om 09:55
Aafke, je doet echt meer dan genoeg voor je moeder... als zou je 24 uur per dag voor haar aan het rennen zijn, het neemt de ziekte niet weg! En dat kan het 'paniekerige' gevoel bij je veroorzaken. Je kan het niet wegnemen, je kan haar alleen laten voelen dat je er voor haar bent, en dat doe je!
Ik had voordat mn moeder ziek werd ook niet echt extreem veel contact met haar, spraken elkaar om de paar dagen en af en toen en bakkie doen bij elkaar. Toen ze ziek werd deed ik precies hetzelfde als jij.. elke dag langsgaan, mee naar artsengesprekken, haar was doen, 2x per dag bellen en alle contacten met de familie en haar kennissen onderhouden. Meer kun je echt niet doen! En het doet haar goed.. ze maakt er cynische grapjes over van: nou.. ik moet er wat voor over hebben om de familie wat 'closer' te krijgen he...
Je doet echt genoeg, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Het is meer een paniekgevoel dat je op dit moment nooit genoeg kan doen. Want het gaat niet weg.
Blij dat je weer even een update kwam geven, ik heb elke dag gekeken of er weer 'nieuws' was.
Wil je moeder nu wel een beetje praten over de angst en haar gevoelens?
Ik had voordat mn moeder ziek werd ook niet echt extreem veel contact met haar, spraken elkaar om de paar dagen en af en toen en bakkie doen bij elkaar. Toen ze ziek werd deed ik precies hetzelfde als jij.. elke dag langsgaan, mee naar artsengesprekken, haar was doen, 2x per dag bellen en alle contacten met de familie en haar kennissen onderhouden. Meer kun je echt niet doen! En het doet haar goed.. ze maakt er cynische grapjes over van: nou.. ik moet er wat voor over hebben om de familie wat 'closer' te krijgen he...
Je doet echt genoeg, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Het is meer een paniekgevoel dat je op dit moment nooit genoeg kan doen. Want het gaat niet weg.
Blij dat je weer even een update kwam geven, ik heb elke dag gekeken of er weer 'nieuws' was.
Wil je moeder nu wel een beetje praten over de angst en haar gevoelens?
vrijdag 11 september 2009 om 09:58
@Poppedijn...
vreselijk dat wachten op uitslagen he. En ook vreselijk om te zien dat je vader pijn heeft en dat dat niet helemaal weggenomen kan worden. Dat machteloze gevoel zorgt ervoor dat je meer wilt doen.. je wilt gaan regelen, handelen en gewoon zorgen dat je vader zich wat comfortabeler voelt. Het enige wat je kunt doen is er zijn voor hem en voor de rest van je familie. Daarnaast vond ik het altijd fijn om regelmatig gesprek met artsen te hebben, als ik maar zag dat zij echt zorgden voor mn moeder en goed nadachten over behandelingen etc. kon ik het vertrouwen hebben dat zij de medische kant goed regelden, en ik (en familie) de emotionele kant.
Heel veel sterkte ook voor jou Poppedijn
vreselijk dat wachten op uitslagen he. En ook vreselijk om te zien dat je vader pijn heeft en dat dat niet helemaal weggenomen kan worden. Dat machteloze gevoel zorgt ervoor dat je meer wilt doen.. je wilt gaan regelen, handelen en gewoon zorgen dat je vader zich wat comfortabeler voelt. Het enige wat je kunt doen is er zijn voor hem en voor de rest van je familie. Daarnaast vond ik het altijd fijn om regelmatig gesprek met artsen te hebben, als ik maar zag dat zij echt zorgden voor mn moeder en goed nadachten over behandelingen etc. kon ik het vertrouwen hebben dat zij de medische kant goed regelden, en ik (en familie) de emotionele kant.
Heel veel sterkte ook voor jou Poppedijn
vrijdag 11 september 2009 om 11:43
quote:Poppendijn schreef op 11 september 2009 @ 09:50:
Aafke,
Ik ben nieuw in dit topic.
je verhaal heeft me erg aangegrepen en ik denk dat ik weet wat je door maakt.....
Sinds een paar maanden weten we dat mijn vader die vreselijke ziekte heeft. Ze hebben behandelingen geprobeerd, maar dat heeft niet mogen baten. Het ging een tijdje best goed (naar omstandigheden), maar sinds een paar dagen heeft hij ontzettend veel pijn. Hij krijgt al morfine, maar dat neemt nog niet alle pijn weg.... We wachten nu op de uitslag van de mri scan en hopen dat ze daarop kunnen ontdekken waar de pijn vandaan komt. Dan maar hopen dat ze de pijn kunnen bestralen en dat hij niet zoveel morfine meer nodig heeft, want het is echt verschrikkelijk om
je vader pijn te zien lijden en dan ook nog de nare bijwerkingen van de morfine ziet.
Daarnaast voel ik me echt machteloos, omdat je gewoon niet weet wat je kunt doen.... Het is gewoon zwaar *****.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om?Je probeert zoveel mogelijk je dagelijkse dingen te doen, niet teveel vooruit te kijken en je al zeker niet bezighouden met de mogelijkheid dat je dierbare er misschien straks niet eens meer is. Dat kan ook niet anders, want alles gaat gewoon door en je verandert niks aan het feit dat die persoon ziek is.
Aafke,
Ik ben nieuw in dit topic.
je verhaal heeft me erg aangegrepen en ik denk dat ik weet wat je door maakt.....
Sinds een paar maanden weten we dat mijn vader die vreselijke ziekte heeft. Ze hebben behandelingen geprobeerd, maar dat heeft niet mogen baten. Het ging een tijdje best goed (naar omstandigheden), maar sinds een paar dagen heeft hij ontzettend veel pijn. Hij krijgt al morfine, maar dat neemt nog niet alle pijn weg.... We wachten nu op de uitslag van de mri scan en hopen dat ze daarop kunnen ontdekken waar de pijn vandaan komt. Dan maar hopen dat ze de pijn kunnen bestralen en dat hij niet zoveel morfine meer nodig heeft, want het is echt verschrikkelijk om
je vader pijn te zien lijden en dan ook nog de nare bijwerkingen van de morfine ziet.
Daarnaast voel ik me echt machteloos, omdat je gewoon niet weet wat je kunt doen.... Het is gewoon zwaar *****.
Hoe gaan jullie hier allemaal mee om?Je probeert zoveel mogelijk je dagelijkse dingen te doen, niet teveel vooruit te kijken en je al zeker niet bezighouden met de mogelijkheid dat je dierbare er misschien straks niet eens meer is. Dat kan ook niet anders, want alles gaat gewoon door en je verandert niks aan het feit dat die persoon ziek is.
vrijdag 11 september 2009 om 12:09
Heb jij die ervaring traincha?
Het zoveel mogelijk je dagelijkse dingen doen mee eens, maar verder stond mijn leven toch behoorlijk zeker de eerste periode dat mijn moeder weer in het zhuis belandde on hold. Het lijden en de pijn was voor mij moeilijk om mee te dealen.
En voor mij heeft het geholpen dat ik er rekening mee ging houden dat ze er niet meer zou zijn, sterker nog ik was er iedere dag mee bezig, pijnlijk en een hel, maar voor mij een soort voorbereiding op wat er ooit zou gaan komen.
Ik ging het ook steeds minder op mezelf betrekken de gedachte dat mijn moeder er niet meer zou zijn, maar bekeek het steeds meer vanuit mijn moeders situatie. De dag dat ze verlost zou gaan worden...de dag dat ze niet meer onmenselijk hoefde te lijden... voor mij heeft dat gewerkt ik ben voor mezelf alle momenten gaan koesteren en heb het afscheid op die manier voor mezelf voorbereid, heb alles kunnen zeggen en vragen en andersom ook.
Maar dat is mijn ervaring wil niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt
Het zoveel mogelijk je dagelijkse dingen doen mee eens, maar verder stond mijn leven toch behoorlijk zeker de eerste periode dat mijn moeder weer in het zhuis belandde on hold. Het lijden en de pijn was voor mij moeilijk om mee te dealen.
En voor mij heeft het geholpen dat ik er rekening mee ging houden dat ze er niet meer zou zijn, sterker nog ik was er iedere dag mee bezig, pijnlijk en een hel, maar voor mij een soort voorbereiding op wat er ooit zou gaan komen.
Ik ging het ook steeds minder op mezelf betrekken de gedachte dat mijn moeder er niet meer zou zijn, maar bekeek het steeds meer vanuit mijn moeders situatie. De dag dat ze verlost zou gaan worden...de dag dat ze niet meer onmenselijk hoefde te lijden... voor mij heeft dat gewerkt ik ben voor mezelf alle momenten gaan koesteren en heb het afscheid op die manier voor mezelf voorbereid, heb alles kunnen zeggen en vragen en andersom ook.
Maar dat is mijn ervaring wil niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt
vrijdag 11 september 2009 om 23:02
Moeilijk he Aafke, dat moeten wachten op uitslagen.
Het gevoel dat je het niet zelf in de hand hebt.
Daardoor krijg je denk ik ook het gevoel dat je niet genoeg det voor je moeder, maar meer dan je nu doet kun je volgens mij niet.
Wij zijn in afwachting van de uitslag van de botscan.
Dat duurt dus een week voor de uitslag komt, ik vind dat zo moeilijk, het moeten afwachten.
Ook mijn moeder slikt al morfine, en prednison, een een chemo tablet. Ze mag de prednison nu af bouwen, omdat het redelijk goed gaat met de pijn.
Maar idd je moeder pijn zien lijden, het gevoel hebben dat je niks kunt doen, erg frustrerend is het.
Het gevoel dat je het niet zelf in de hand hebt.
Daardoor krijg je denk ik ook het gevoel dat je niet genoeg det voor je moeder, maar meer dan je nu doet kun je volgens mij niet.
Wij zijn in afwachting van de uitslag van de botscan.
Dat duurt dus een week voor de uitslag komt, ik vind dat zo moeilijk, het moeten afwachten.
Ook mijn moeder slikt al morfine, en prednison, een een chemo tablet. Ze mag de prednison nu af bouwen, omdat het redelijk goed gaat met de pijn.
Maar idd je moeder pijn zien lijden, het gevoel hebben dat je niks kunt doen, erg frustrerend is het.
dinsdag 15 september 2009 om 11:22
Om eerlijk te zijn niet zo best.
Afgelopen dagen zijn we heel veel in het ziekenhuis geweest. Vandaar mijn afwezigheid hier.... Het gaat elke dag gewoon minder. Familie leden die op vakantie waren, zijn terug naar huis gekomen.
Het is nu wachten op telefoontje van de dokter of de pijn nog bestraald kan worden, anders dan wordt de morfine alleen maar opgeschroefd. Het is echt verschrikkelijk om je vader in dat bed te zien liggen en dat hij je niet meer herkend en totaal zichzelf niet is.
Maar goed, we leven met de dag en we wachten maar af wat die allemaal voor ons in petto heeft....
Afgelopen dagen zijn we heel veel in het ziekenhuis geweest. Vandaar mijn afwezigheid hier.... Het gaat elke dag gewoon minder. Familie leden die op vakantie waren, zijn terug naar huis gekomen.
Het is nu wachten op telefoontje van de dokter of de pijn nog bestraald kan worden, anders dan wordt de morfine alleen maar opgeschroefd. Het is echt verschrikkelijk om je vader in dat bed te zien liggen en dat hij je niet meer herkend en totaal zichzelf niet is.
Maar goed, we leven met de dag en we wachten maar af wat die allemaal voor ons in petto heeft....
